กว่าโอลบาจะมาถึงแนวหน้า, เลือดก็นองไปทั่วบริเวณ
ทหารที่ปกป้องสถานที่สำคัญเช่นนี้ ไม่ได้อ่อนแอเลย, บางรายมีกำลังมากพอจะทหารรักษาพระองค์ด้วยซ้ำ
แต่ว่า……
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้.....?!”
โถงของใต้ดิน ในจุดเดียวที่มีแสงส่องเข้ามาจากข้างนอก, เต็มไปด้วยศพกองๆกัน
ทั้งหมดต่างมีแผลเพียงแค่ดาบเดียว
แสดงให้เห็นถึงความห่างชั้นของพลัง
“พวกแก……!”
เป้าหมายที่โอลบาจ้องมอง คือพวกกลุ่มคนในบอดี้สูทสีดำ
ดูจากความนูนของร่างกาย ทั้งหมดต่างเป็นเด็กสาวตัวไม่โต
จำนวนทั้งสิ้น 7 คน, แต่ในสถานที่ซึ่งมีแต่แสงจันทร์ส่องสว่างเช่นนี้ ตัวตนช่างเบาบางเสียจนจะคลาดสายตาได้หากละความสนใจเพียงชั่วครู่
เหล่าเด็กสาวที่มีความชำนาญทางเวทสูงอย่างผิดปกติ ต่างสามารถควบคุมร่องรอยของการมีตัวตนคงอยู่ได้
โอลบาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับว่าคนพวกนี้ มีพลังมากพอเทียบเคียงตนได้
ในบรรดาพวกนี้, เด็กสาวซึ่งเลือดเปื้อนตั้งแต่หัวจรดเท้า มองลงมาหาโอลบา ภายใต้แสงจันทร์
“อ……!”
พริบตานั้น, สัญชาตญาณของโอลบาก็ร้องเตือน, โดยไม่มีเหตุผลกลใด ทุกส่วนของร่างกาย กำลังกรีดร้องว่ายัยนั่น คือตัวอันตราย
เลือดที่ไหลติ๋งๆลงพื้น พลางการย่างก้าวเข้าใกล้มาอย่างช้าๆ
โดยมีดาบเปรอะเลือดลากมากับพื้น ทำให้เกิดรอยเลือด
“พวกแกเป็นใคร? ต้องการอะไรกันแน่?!”
โอลบาถามโดยพยายามสะกดความสะพรึงกลัว
ทุกๆราย ต่างมีพลังที่สามารถเทียบเท่าตนเองได้, แล้วนี่มีศัตรูถึง 7 ราย จะโชคร้ายไปถึงไหนเนี่ย?
การคิดต่อสู้เป็นเรื่องโง่งม
โอลบาก่นด่าความโชคร้ายของตนพลางคิดหาทางออกจากสถานการณ์นี้
แต่เด็กสาวเปื้อนเลือด เหมือนจะไม่ได้ยินคำถามโอลบา
เธอแค่หัวเราะ
ภายใต้หน้ากากเปื้อนเลือด, เด็กสาวที่ชะโลมด้วยเลือด เอาแต่หัวเราะ
โดนฆ่าแหง!
โอลบาคิด, แต่แล้ว……
“ถอยไป, เดลต้า” デルタ
เด็กสาวเปื้อนเลือดหยุดขยับ
แล้วถอยไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น, โอลบามองแล้วจึงถอนหายใจโล่งอก
กลับกัน, เด็กสาวคนอื่นก้าวออกมา
“เราคือ อุทยานเงา”
เป็นเสียงอันไพเราะเสียจนหากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เวรตะไลเช่นนี้ คงตกหลุมรักเลย
“และฉันคือ อัลฟ่า”
จู่ๆ, เธอก็ถอดหน้ากากออก
ภายใต้แสงจันทร์ ผิวของเธอสะท้อนแสงขาวผ่อง
เด็กสาวย่างก้าว
“อ……!”
เอลฟ์ผมบลอนด์
สวยงามถึงขนาดทำให้ลืมหายใจ
เด็กสาวขยับอีกก้าว
“เป้าหมายเรา…… คือการทำลายลัทธิเดียโบลอส”
เธอสะบัดดาบสีดำที่รากฏขึ้นอย่างฉับพลันเหมือนงอกออกกลางอากาศ
ค่ำคืนถูกสะบั้น
ดาบสีดำ ทำให้โอลบาเห็นภาพลวงตาเช่นนั้น
แรงกดดันบรรยากาศ, แรงกดดันจากดาบ, ทุกสิ่งต่างข่มขู่ คุกคามโอลบา
เหตุไฉนถึงมีพลังขนาดนี้ทั้งที่อายุยังน้อยนัก?! โอลบาเปี่ยมไปด้วยความกลัวและความอิจฉา
แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าพลังของเธอ คือคำพูดที่หลุดออกมาจากปาก
“พวกแก…… ได้ยินคำนั้นมาจากไหน?!”
ลัทธิเดียโบลอส, ในสถานที่นี้ มีเพียงคนจำนวนน้อยนิด ที่รู้จักชื่อ
“เรารู้เรื่องทั้งหมด, ลัทธิเดียโบลอส, คำสาปเดียโบลอส, สายเลือดวีรชน .....รวมทั้งความจริงเรื่องปีศาจสิงสู่”
“ท, ทำไมถึง……”
ในบรรดาสิ่งที่อัลฟ่าพูดมา แม้แต่โอลบาเองก็เพิ่งทราบไม่นาน, มันเป็นความลับซึ่งมีการปกป้องเป็นอย่างดี จึงไม่มีทางรั่วไหลไปสู่ภายนอก
“คิดว่ามีแต่พวกแกที่ตามหาผู้ถูกคำสาปเดียโบลอสงั้นรึ?”
“คุ……!”
ข้อมูลรั่วไหล เป็นสิ่งที่ไม่อาจยกโทษให้ได้
แต่จะฆ่าเด็กสาวพวกนี้เพื่อปิดปากรึ?
ไม่มีพลังที่จะทำแบบนั้นหรอก
เช่นนี้, สิ่งที่โอลบาต้องทำ …… คือรอดไปให้ได้, รอดชีวิตไปเพื่อแจ้งต่อสาขาหลัก ถึงตัวตนของเด็กหญิงพวกนี้
ดังนั้น, โอลบาจึงพุ่งตัวเข้าไป
“อ๊าาาาาาาา!!!!!”
โอลบาเหวี่ยงดาบอย่างสั่วๆ ฟันใส่อัลฟ่า
“อ่ะ, มุทะลุจัง”
อัลฟ่าปัดดาบได้โดยง่าย
ดาบเธอฟันสวนกลับใส่แก้มโอลบา, ทำให้เลือดออก
แต่โอลบาไม่หยุด
โดยที่ไม่สนว่าจะพลาดอีกกี่ครั้ง, โอลบาสะบัดดาบต่อไป เพื่อเบิกช่องว่างให้หลบหนี
แต่ทุกครั้งต่างพลาดเป้าไปแค่ช่วงความบางกระดาษ , ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิด เธอมองทะลุวิชาดาบและสามารถหลบได้อย่างสมบูรณ์แบบ
กลับกัน, เป็นโอลบาที่ถูกฟันแทน, เฉือนที่แขน เฉือนที่ขา เฉือนที่ไหล่
แต่ไม่มีแผลใดสาหัส
เป็นการสื่อเจตจำนงว่าเพื่อจับไปรีดข้อมูล มากกว่าฆ่าทิ้ง, โอลบาจึงหัวเราะ
ในที่สุดก็เห็นหนทางชนะแล้ว
หลังจากดาบฟันพลาดหลายต่อหลายครั้ง, โอลบาถูกบาดที่อก และถดถอยอย่างโทรมกาย
“สู้ต่อไปมากกว่านี้ก็รังแต่จะเสียเวลาเปล่า”
โอลบาไม่ตอบ
คุกเข่าพลางกดแผลที่หน้าอก, โอลบายิ้ม……แล้วดื่มบางอย่าง
“ทำอะไ…… หะ?!”
ในฉับพลัน, ร่างโอลบาขยายขึ้นสองเท่า ผิวเปลี่ยนเป็นสีดำ กล้ามเนื้อขยายออก และดวงตากลายเป็นสีแดง
เหนือสิ่งอื่นใด พลังเวทในร่าง เพิ่มขึ้นดั่งปะทุออกมา
“……!”
โดยที่ไม่แจ้งเตือนล่วงหน้า ดาบโอลบาละเลงรัวเหมือนทุบ
แม้อัลฟ่าจะกันไว้ได้ทัน แต่แรงกระแทกก็ทำให้หน้าบูดบึ้ง
การตัดสินใจในพริบตา ทำให้เธอถอยห่างออกโดยอาศัยแรงกระแทกเป็นตัวช่วยโดดถอยหลัง
“ลูกเล่นน่าสนใจนี่”
สะบัดมือที่ชานิดหน่อย อัลฟ่าเอียงหัว
“คลื่นพลังเวทนี่, พลังเวทเบี่ยงเบนสินะ? หืมม์, พยายามจะกดไว้ด้วยแรงรึ?”
“ท่านอัลฟ่า เป็นอะไรไหม?”
เด็กสาวรายอื่นถาม เมื่อเห็นอัลฟ่าถอยเป็นครั้งแรกของการต่อสู้
“ไม่มีปัญหา, เบต้า, ก็แค่วุ่นนิดหน่อย…… หือ?”
เมื่ออัลฟ่ากลับมาสนใจโอลบา, ก็ไม่เจอตัวแล้ว
กลับกัน มีหลุมสี่เหลี่ยมในจุดที่โอลบาเคยยืนอยู่ ซึ่งมีบันไดยาวลงไป, ทางลับนั่นเอง
“…… มันหนีไปแล้ว”
“หนีซะแล้ว.....ไล่ตามกันเถอะ”
แต่อัลฟ่าหยุดเด็กสาวที่จะโดดลงหลุม
“ไม่ต้อง, ที่อีกฟาก มี 'เขาผู้นั้น' อยู่”
“ผู้นั้น…… พูดถึงแล้ว เมื่อกี้ท่านเงาทมิฬบอกว่าจะล่วงหน้าไปก่อนแล้วแยกทางกัน หรือว่า ……?”
“ใช่แล้ว ผู้นั้นไปในคนละทาง เลยนึกว่าหลงทิศรึเปล่า แต่……”
อัลฟ่าหัวเราะอย่างอ่อนโยน
“ถึงกับคาดผลไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ …….สมแล้ว”
สายตาเหล่าเด็กสาวที่มองไปในหลุม ต่างเปี่ยมไปด้วยความนับถืออย่างหาที่เปรียบมิได้
