ชายผู้นึง เดินอยู่ตามลำพัง ผ่านอุโมงค์ใต้ดินอันมืดมิด
อายุราว 30 กลางๆ, มีร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี ดวงตาแหลมคม ผมปัดหลังสีเทา
เมื่อมาถึงปลายอุโมงค์ เสียงฝีเท้าของชายผู้นี้ก็หยุดลง, และเบื้องหน้า มีประตูซึ่งทหาร 2 คนเฝ้าอยู่
“เด็กคาเกโน่อยู่ข้างในรึ?”
“ครับ, ท่านโอลบา” オルバ
ทหารทำวันทยหัตถ์ และปลดล็อคประตู
“ท่านครับ, โปรดระวังด้วย ถึงจะตรึงเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังดุดันอยู่”
“เฮอะ, คิดว่าฉันเป็นใครกัน?”
“ข!! ขออภัยครับ!”
โอลบาเปิดประตูและเดินเข้าไป
สู่ห้องซึ่งเป็นเหมือนคุกกำแพงหิน และมีเด็กสาวรายหนึ่ง ถูกล่ามติดกำแพงด้วยโซ่ผนึกเวท 魔封の鎖
“แคลร์ คาเกโน่สินะ”
ด้วยเสียงโอลบา, ทำให้เด็กสาวแคลร์ชะโงกหัวขึ้น
เป็นสาวหน้าตาสะสวย ซึ่งถูกลักพาตัวมาในขณะหลับ จึงยังสวมชุดบางๆที่ไม่อาจปกปิดหน้าอกหรือต้นขาอันเย้ายวนได้อย่างเต็มที่
เด็กสาวผู้มีเส้นผมนุ่มลื่นสีดำที่ซอยด้านหลัง, จ้องโอลบากลับด้วยสายตาเข้มแข็ง
“เคยเห็นหน้าแกมาก่อนที่เมืองหลวง ถ้าจำไม่ผิด ไวเคานต์โอลบาสินะ?”
“โหว, อยู่เมืองหลวงมาก่อน…… ไม่สิ, ได้เห็นในเทศกาลเทพสงครามงั้นรึ?” 武神祭
“เทศกาลเทพสงคราม, หิ นั่นสินะ ที่แกโดนเจ้าหญิงไอริสฟันซะเละเลยไง”
แคลร์หัวเราะใส่
“เฮอะ, ก็แค่ในการแข่ง ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย, ในการสู้จริง ฉันไม่มีทางแพ้แน่”
“ถึงสู้จริงก็ไม่ต่างกันหรอก, ไวเคาน์โอลบาผู้แพ้ในการแข่งรอบแรก”
“โง่เง่านัก แค่ได้ยืนอยู่ในสนามแข่ง ก็เป็นเกียรติแล้ว ไอ้เด็กที่ไม่รู้อะไรอย่างแก อย่ามาพูดดี”
โอลบาจ้องกลับใส่เด็กสาว
“อีก 1 ปีฉันก็ได้ไปยืนบนสนามแล้ว”
“เสียใจด้วย แกมีเวลาเหลือไม่ถึงปีหรอก”
โซ่ที่ตรึงแคลร์ส่งเสียงกระทบกัน
ทันใดนั้น ฟันเธอก็กัดเฉี่ยวเข้าที่คอโอลบา
หากโอลบาไม่เอียงคอนิดนึง เส้นเลือดใหญ่คงโดนฉีกขาดแล้ว
“ที่อยู่ได้อีกไม่ถึงปี จะเป็นแกหรือฉันกันแน่? จะลองดูไหมล่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก, แคลร์ คาเกโน่”
หมัดโอลบากระแทกเข้าใส่คางของแคลร์ที่ส่งรอยยิ้มไม่เกรงกลัว
เธอล้มลงบนพื้นหิน แต่สายตาเข้มแข็งยังไม่ลดละจากโอลบา
โอลบาลดหมัด รู้สึกด้วยว่ามีแรงต้านทานหมัดน้อยกว่าที่คาด
“โดดถอยหลังรึ”
แคลร์ยิ้มไม่กริ่งเกรง
“ตีแมลงวันในห้องรึไง?”
“เฮอะ, ท่าทางจะไม่ได้มีดีแค่พลังเวทจำนวนมากนะ”
“ถูกสอนมาว่าเวทไม่ได้สำคัญที่จำนวน แต่เป็นการควบคุมย่ะ”
“มีพ่อที่ดีนี่”
“ไม่ได้เรียนจากตาหัวล้านนั่นซักหน่อย น้องชายต่างหาก”
“น้องชาย……?”
“น้องชายจอมโอหัง, ทุกครั้งที่สู้กัน ฉันชนะตลอด แต่ฉันก็ได้เรียนรู้จากดาบของน้องชายเสมอ, แต่เด็กนั่นไม่ได้เรียนอะไรไปจากดาบของฉันเลย เพราะงั้นเลยจับแกล้งซะทุกวัน”
แคลร์พูดอย่างซุกซน
“เป็นน้องชายที่น่าสงสารซะจริง, แบบนี้ฉันก็คือผู้ผดุงความยุติธรรมที่ช่วยเหลือเด็กตาดำๆให้พ้นจากพี่สาวนิสัยเสียสิ, แต่ว่าหมดเวลาพูดจาไร้สาระแล้ว.....”
โอลบาตัดคำ และจ้องแคลร์
“แคลร์ คาเกโน่, ช่วงหลังนี้ รู้สึกแปลกๆกับร่างกายบ้างรึเปล่า? อย่างเช่น การควบคุมพลังเวทผิดพลาด หรือสภาพร่างกายไม่ดี หรือเจ็บปวดเมื่อใช้เวทมนต์ ไม่ก็มีรอยเน่าสีดำปรากฏขึ้นบนร่างกาย? นึกออกมั่งไหม?”
“ลำบากลักพาตัวฉันมา เพื่อเล่นเป็นหมอรึไง?”
มุมปากของแคลร์ กระตุกยิ้มเยาะ
“ฉันเอง ก็เคยมีลูกสาว, ไม่อยากจะใช้วิธีรุนแรงหรอก ตอบมาตามตรงจะเป็นผลดีที่สุดแก่ทุกฝ่าย”
“โห, ข่มขู่รึ? น่าเสียดาย ฉันมีนิสัยอยากต่อต้านเมื่อถูกขู่ซะด้วยสิ ถึงในหัวจะเข้าใจว่าไม่มีเหตุผลก็เถอะ”
“แปลว่าไม่คิดจะร่วมมือสินะ?”
“จะยังไงดีล่ะ~”
โอลบากับแคลร์จ้องกัน
ที่ทำลายความเงียบก่อน คือแคลร์
“ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตอยู่แล้วด้วย จะบอกก็ได้, พูดถึงความไม่มั่นคงของพลังเวทกับร่างกายสินะ? ตอนนี้สภาพก็ปกติดี ถ้าไม่นับไอ้โซ่นี่น่ะ”
“‘ตอนนี้’?”
“ใช่ ‘ตอนนี้’ , ราวปีก่อน เคยมีอาการอย่างที่แกว่า”
“หมายถึงไม่มีอาการแล้วงั้นรึ? หายไปเองเหรอ?”
เท่าที่โอลบารู้, ไม่เคยมีกรณีที่สามารถหายดีจาก ‘สิ่งนั้น’ ได้
“หืมม์, ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ…… จริงสิ น้องชายบอกให้ฉันทำ เอ่อ ‘ยืดร่างกาย’ อะไรเนี่ย? รายละเอียดก็ไม่รู้หรอก แต่น้องบอกให้ทำ มารู้อีกที ร่างกายก็สบายดีแล้ว”
“‘ยืดร่างกาย’? คืออะไร ไม่เห็นเคยได้ยิน …… แต่การที่มีอาการมาก่อน แสดงว่าไม่ผิดแน่ แปลว่ามีความเข้ากันได้”
“เข้ากัน? อะไร?”
“เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องรู้หรอก, อีกไม่นานแกก็พังแล้ว, อ้อ งั้นต้องสืบเรื่องน้องชายแกด้วย ……”
จู่ๆ ก็มีอะไรกระแทกจมูกโอลบา จนพูดไม่จบ
“อึก?”
โอลบาถอยสู่ประตู, จ้องแคลร์พลางระงับเลือดกำเดา
“แคลร์ คาเกโน่, อีเชี่ยนี่……!”
มือเท้าควรจะถูกตรึงไว้หมดแท้ๆ, แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด มือซ้ายตอนนี้ถึงเป็นอิสระ โดยมีเลือดไหลออกมา
“ฉีกเนื้อ เคลื่อนนิ้วตัวเองเลยรึ……?!”
โซ่ที่ผูกมัดเธอ ไม่ใช่โซ่ธรรมดา แต่เป็นโซ่ผนึกเวท, หรือก็คือ แคลร์ใช้แต่แรง กระชากหนังตัวเอง หักนิ้วมือ เพื่อปลดแขนออกจากโซ่ นี่จึงทำให้สามารถชกโอลบาได้
โอลบาช็อคอย่างแรง
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้องฉัน จะไม่ยกโทษให้แกแน่! จะฆ่าแก, คนที่แกรัก, ครอบครัวแก, เพื่อนแก, จะฆ่าคนสำคัญของแกให้หมด ……!?”
หมัดเต็มแรงของโอลบา ต่อยเข้าที่ท้องของแคลร์
ถูกมัดตรึงด้วยโซ่ผนึกเวท แคลร์จึงไม่มีทางหลบหมัดเสริมเวทของโอลบาได้
“อีเด็กเปรต!”
โอลบาถุยน้ำลายใส่ร่างแคลร์
เลือดจากมือซ้ายของแคลร์ ไหลย้อยไปตามโซ่ จนเป็นกองเลือดแดงเข้มบนพื้น
“ทีนี้เข้าใจรึยัง……”
โอลบายืดมือไปทางเลือด, แต่จังหวะนี้ มีทหารหอบหายใจพุ่งเข้ามาในห้อง
“แย่แล้ว ท่านโอลบา! มีผู้บุกรุก!”
“บุกรุกรึ?! จำนวนเท่าไหร่?!”
“ไม่ทราบ! เหมือนจะมีจำนวนไม่มาก แต่เราสู้ไม่ได้เลย!”
“ชิ, ก็ได้, ฉันไปเอง! พวกแกถอยมาตั้งขบวนป้องกันไว้!”
หลังเดาะลิ้นไม่พอใจ โอลบาก็สะบัดหลังจากไป
