ตอนที่ 97 ก้าวย่างสู่ความสุข
มีการแจ้งLvอัพจากการปราบราชาวิญญาณร้ายเลยรีบตรวจดูสเตตัส
แต่ที่เห็นเปลี่ยนก็แค่ตรงช่องสกิลเท่านั้นเอง
「เอ?」
ที่ชั้นได้เพิ่มเข้ามาเป็นสกิลเฉพาะตัวที่ชื่อ【ปรับพ้อง】
..........ได้สกิลที่ไม่เข้าใจความหมายมาอีกแล้ว
ของที่ไม่รู้ยังไงก็ไม่รู้เลยดูคำอธิบายประสิทธิภาพมันตรงๆเลย.........
【ปรับพ้อง】...........ปรับพ้องกับสิ่งรอบข้าง
จะเข้าใจมั้ย！
อะไรฟะคำอธิบายเนี่ย!? คิดว่าแค่นี้จะรู้เรื่องเรอะ!? ไม่รู้เรื่องเลยเฟ้ย！
ช่วยอธิบายให้มันละเอียดกว่านี้ได้มั้ย!?
แม้พยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อตรวจสอบประสิทธิภาพสกิล
แต่สุดท้ายก็ไม่ปรากฏออกมามากกว่าที่มีจนจบด้วยการไม่รู้ว่าประสิทธิภาพเป็นยังไง
ขณะที่รู้สึกรับไม่ได้ยังไงไม่รู้ กล่องสมบัติกับพวกคุณพ่อก็เข้ามาหา
「..............ไร้ความเมตตาเหมือนเดิม............เผลอเห็นใจศัตรูขึ้นมาเลย.............」
「เรื่องเมื่อตอนนั้นต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งครับ」
กล่องสมบัติก็โดนจัดการด้วยรูปแบบคล้ายๆกันเลยได้แต่ขอโทษ
ขอโทษครับ
「เซอิจิ เก่งกล้าขึ้นเยอะเลยนะ พ่อนี่ดีใจมาก」
「นั่นสิอนาคตน่าคาดหวังเนอะ」
พวกคุณพ่อยิ้มอย่างอ่อนโยนลูบหัวชั้น
แม้จะน่าอายแต่รู้สึกดีใจมากกว่าเลยยอมให้ลูบไปโดยไม่พูดอะไร
ขณะที่ทำอย่างนั้นอยู่ก็มีเสียงดังก้องมาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว
『...........ท่านเซอิจิ........ท่านเซอิจิ..........』
「เอ๋?」
「เสียงนี่มัน........」
「อะไรน่ะอะไรน่ะ?」
ทุกคนตกใจกับเสียงที่จู่ๆดังขึ้นแต่ชั้นเคยได้ยินเสียงนี้เลยตอบกลับไปอย่างสงบ
「อ้ะ คุณปรภพ」
「ปรภพ!? เสียงนี่จะบอกว่าเป็นเสียงปรภพงั้นเหรอ!?」
「เอ๋? อื้ม」
「แล้วทำไมนายถึงยังเยือกเย็นอยู่ได้เนี่ย.........」
แอนนาทำท่าเหนื่อยใจพลางพึมพำออกมา
อ้ะ ปกติต้องแตกตื่นสินะ .........ไม่สิ ชั้นเองก็ปกตินะ！
「ไม่เป็นไรแล้วเหรอ?」
『........ใช่.......เพราะได้คุณช่วยจึงสามารถให้กำเนิดผู้เฝ้าประตูคนใหม่ได้อย่างปลอดภัย
..........ต้องขอขอบคุณอย่างยิ่ง.............』
「ไม่เป็นไรหรอก」
「..........สถานการณ์ที่สามารถพูดคุยกับปรภพว่าแปลกพิศดารแล้ว
แต่เซอิจิคุงที่ปรับตัวตามได้นี่ก็แปลกพิศดารไม่แพ้กันเลยนะ...........」
ชั้นเถียงอะไรไม่ออกเลยกับรอยยิ้มปนความทึ่งของคุณลูเชียส
ไม่มีข้อแก้ตัวเลย
「ถ้างั้นหน้าที่ของชั้นก็จบลงแล้วคงกลับไปโลกมนุษย์ได้แล้วสินะ?」
『.......ถูกต้อง.........ตามที่สัญญาไว้กลับไปโลกมนุษย์กันเถอะ.......』
「โย้ชช่าาาาาาาาาาาา！」
ค่อยยังชั่ว！เท่านี้ก็จบเรื่องโดยไม่ต้องตายแล้ว！
ขณะที่รู้สึกดีใจทันใดนั้นก็พลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
「อ้ะ........จะว่าไปแล้วช่วงเวลาของโลกนี้กับของมนุษย์มันต่างกันมั้ย.....?」
ถ้ากลับไปได้แต่โลกมนุษย์เกิดผ่านไปร้อยไปแบบเรื่องอุราชิมะทาโร่นี่แย่แน่
นั่นเพราะหมายถึงต้องพรากจากพวกซาเรีย
อีกอย่างปรภพท้องฟ้ามีแต่ความว่างเปล่าไม่เปลี่ยนแปลง
จึงไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้ว
ทว่าความกังวลของชั้นก็จบด้วยการกลัวเกินเหตุ
『..........ขอโปรดวางใจ...........ช่วงเวลาของปรภพกับโลกมนุษย์นั้นเหมือนกัน...........
เรื่องเวลาที่คุณใช้ไปในปรภพแห่งนี้เป็นเพียงประมาณหนึ่งวัน..........』
「งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย」
ดีจังที่ไม่ได้เป็นแบบอุราชิมะทาโร่
ให้กลับไปแล้วไม่เจอคนรู้จักสักคนหรือเป็นปู่ย่าไปหมดนี่ไม่เอาหรอก
........ถึงจะรู้สึกว่าร่างกายนี้จะปรับตัวตามให้ก็เถอะ
「ถ้างั้นก็ช่วยรีบพากลับโลกมนุษย์ที อ้ะ พวกคุณพ่อคงไปด้วยกันสินะ?」
พอชั้นพูดพลางหันไปทางพวกคุณพ่อ ทุกคนก็ยิ้มเศร้าๆ
「.......มีอะไรกันเหรอ?」
「.......เซอิจิ ขอโทษนะ พวกพ่อไปด้วยไม่ได้หรอก」
「............เอ๋?」
ชั้นไม่เข้าใจถึงสิ่งที่คุณพ่อพูด
「พ พูดอะไรน่ะ กลับไปด้วยกันเถอะนะ? เอ้า พวกเซนอสเองก็..........」
พวกเซนอสส่ายหน้าช้าๆ
「น่าเสียดายแต่คงเป็นไปไม่ได้」
「ทำไมกันเล่า！」
「นั่นเพราะพวกผมตายแล้วไงล่ะ」
คุณลูเชียสพูดออกมาอย่างชัดเจน
「เอ๋?」
「เพราะงั้นคงต้องจากกันที่ตรงนี้ล่ะนะ เซอิจิ」
「ท ทำไมกันล่ะ ก็ปราบราชาวิญญาณร้ายไปแล้วนี่
เพราะงั้นกลับไปโลกเดิมด้วยกันกับชั้นเถอะ?
อีกอย่างที่ว่าตายแล้ว.............แต่ทุกคนก็ยังมีชีวิตกันอยู่ไม่ใช่เรอะ！」
「เซอิจิคุง คิดว่าเคยพูดไปแล้วนะ? พวกเราน่ะไม่ใช่ว่ามีชีวิตเหมือนนาย」
「ทำไมล่ะ!?」
ชั้นตอกกลับคุณลูเชียสที่พยายามอธิบายอย่างอ่อนโยน
「คนที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่งไม่สามารถคืนชีพได้ แน่นอนถึงมีเวทคืนชีพอยู่
แต่ก็ไม่สามารถใช้ได้หากไม่ใช้ทันทีที่ตาย นั่นเป็นกฏของโลก
เป็นความแน่นอนที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้」
「ถ ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ คุณปรภพ！ช่วยพาพวกคุณพ่อกลับโลกมนุษย์ที！
อุตส่าห์ช่วยจัดการราชาวิญญาณร้ายให้แล้วนี่นา！」
『..........ท่านเซอิจิ...........เรื่องนั้นไม่สามารถทำได้...........เป็นไปไม่ได้..............
ตัวเราคือเจตจำนงของปรภพเอง จึงไม่สามารถทำเรื่องแหกกฏได้...........』
「...........」
ชั้นได้แค่นิ่งเงียบกับน้ำเสียงเสียใจของคุณปรภพ
ขณะที่ได้แต่ก้มหน้ากำหมัดไว้แน่น คุณแม่ก็มากอดชั้นไว้
「เซอิจิ ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นลูกล่ะก็ต้องไม่เป็นไรแน่
ก็เป็นลูกชายที่ภาคภูมิใจของแม่กับคุณมาโกโตะนี่นา
เซอิจิเองก็มีคนสำคัญที่โลกใหม่อยู่ไม่ใช่เหรอ? จะทำให้คนๆนั้นเสียใจไม่ได้นะ
--------เอาล่ะ รีบไปได้แล้ว คนสำคัญของลูกกำลังรออยู่
ถึงพวกเราจะไปด้วยไม่ได้แต่จากนี้ไปขอให้มุ่งหน้าใช้ชีวิตอย่างสนุกสานนะจ้ะ」
คุณแม้ยิ้มทั้งน้ำตาไปพลางพูดออกมา
ชั้นที่ได้ฟังนั้น-----------
「ใครมันจะไปสนเล่า！」
『!?』
「กฏของโลก? ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน? ----------อย่ามาล้อกันเล่นนะ」
「เซอิจิ พวกพ่อพูดจริงจัง----------」
「จริงจังแล้วมันยังไงเล่า！ก็ช่างมันสิ！」
「ช่างมัน!?」
คำนี้ทำเอาพวกคุณพ่อแข็งค้างไปเลย
ตามตำนานหลายๆเรื่องจริงอยู่ที่แม้จะได้พบคนตายแล้วไม่ได้ทำการคืนชีพ
แต่ตัวเอกก็ยังมุ่งไปข้างหน้าจนจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งได้
แต่..........การปล่อยให้คนสำคัญตายอยู่อย่างนั้นมันจะไปสุขได้ไงล่ะ！
「ถ้าอยากให้ผมใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานก็มีชีวิตอยู่สิ！
การปล่อยให้คนที่รัก.......คนที่สำคัญตายมันจะไปมีชีวิตอย่างสนุกสนานได้ยังไงกัน!?」
「เซอิจิ นี่มันไม่ได้เป็นเรื่องในนิยายนะ」
「อา ก็ไม่ใช่นิยายน่ะสิ！」
ใช่ นิยายบางครั้งมันก็โหดร้าย
เพราะมันใช้ความตายของคนสำคัญให้ตัวเอกไปสู่เส้นทางแห่งความสุข
「เพราะมันไม่ใช่นิยาย ผมถึงจะทำให้ทุกคนคืนชีพเพื่อความสุขของผมเองไงเล่า！」
ดูเป็นคำพูดที่บ้าบอ ดูเป็นการกระทำที่ดูถูกคุณค่าชีวิตคน
แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ไม่ขอปฏิเสธความรู้สึกของตัวเอง
แม้จะเป็นการเอาแต่ใจตัวเองแต่ชั้นก็อยากทำตามความต้องการนั้น
โลกอะไรกัน ทางนี้ไม่รู้ด้วยหรอก
คำพูดของคนรอบข้างจะยังไงชั้นก็ไม่สน
ชั้นก็แค่อยากมีความสุขถึงได้พูดเอาแต่ใจตัวเอง
ท่ามกลางบรรยากาศที่ถูกกดดันด้วยคำพูดของชั้น พวกคุณพ่อที่ได้สติก็เอ่ยปากพูด
「จะพูดยังไงก็พูดได้แต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก ตัดใจซะเถอะ」
พูดแบบย้ำเตือนกับชั้นอีกครั้ง
ไม่ใช่แค่คุณพ่อ รวมถึงตัวปรภพเองก็พยายามเกลี้ยกล่อมให้ชั้นตัดใจ
ทว่ามีแต่ร่างกายของชั้นเท่านั้น----------ที่ตอบรับคำขอของชั้น
『สกิล【ปรับพ้อง】เริ่มทำงาน ด้วยเหตุนี้จะทำการปรับพ้องกับสิ่งรอบข้าง』
จู่ๆก็มีเสียงประกาศเข้ามาในหัวทำให้ชั้นอึ้งไปชั่วขณะ
หะ? ปรับพ้อง? สกิลที่ได้มาแต่ไม่เห็นเข้าใจแล้วทำไมถึง...........
ขณะที่อึ้งโดยไม่เข้าใจความหมาย จู่ๆร่างกายของพวกคุณพ่อก็เปล่งประกาย
「อ้ะ!?」
「นี่มัน..........」
ขณะที่ทุกคนกำลังตกใจกับปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง
ก็มีประกาศดังขึ้นในหัวชั้นอีกครั้ง
『การปรับพ้องเสร็จสมบูรณ์ รายละเอียดการปรับพ้องครั้งนี้ได้ทำการปรับพ้อง
โดยยึดตามคุณสมบัติ【คนเป็น】ของท่านเซอิจิให้กับสิ่งรอบข้าง
【คนตาย】ที่อยู่รอบข้างจึงถูกเปลี่ยนคุณสมบัติเป็น【คนเป็น】』
ชั้นไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย
เรื่องนั้นไม่ใช่แค่ชั้นเท่านั้น พวกคุณพ่อก็พูดไม่ออก
และแล้วคุณลูเชียสก็พูดแบบยอมแพ้
「ยอมแพ้เลย.............ไม่อยากเชื่อว่าจะถึงขนาดแหกกฏได้.........」
「ห หรือว่า..........」
พอคุณพ่อถามออกไป คุณลูเชียสก็ยิ้มละมุนตอบให้
「ดูเหมือนว่าพวกเราจะคืนชีพเพราะเซอิจิคุงแล้วล่ะ」
『!?』
เหลือเชื่อจนพวกคุณพ่อได้แต่เปิดตาค้าง
ทว่าปรภพก็ได้เอ่ยคำพูดยืนยันคำพูดของคุณลูเชียส
『...........ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ...........ทุกคนกลายเป็น【คนเป็น】
เช่นเดียวกับท่านเซอิจิแล้ว เพราะงั้นจึงสามารถกลับโลกมนุษย์ได้...........
เรื่องนี้..........ยังไงก็ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ.............』
ตัวปรภพเป็นคนพูดเองแม้คุณพ่อที่พูดไม่ออกไปสักพักไม่นานก็มากอดชั้นไว้แน่น
「เซอิจิ！นี่พ่อ........สามารถอยู่เคียงข้างคอยดูลูกเติบโตขึ้นได้แล้วงั้นเหรอ!?
อย่างนั้นสินะ!?」
「เซอิจิ........เซอิจิ..........！」
ชั้นที่ถูกพ่อแม่กอดอย่างแนบแน่นก็ยิ้มออกมาพลางกอดทั้งสองคนไว้
「ใช่แล้ว แต่ถึงผมจะโตะเป็นผู้ใหญ่ก็ขอให้แข็งแรงมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยนะ」
「อา............อา........！」
「แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ......！ไม่ยอมตายจนกว่าจะได้เห็นหน้าหลาน
คอยดูหลานเติบโตหรอก.........！เพราะงั้นรีบๆมีหลานไวๆซะนะ！」
「เรื่องนั้นเร็วไปมั้ยอ่ะ!?」
นี่ชั้นยังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่เลย!? ..........ไม่สิ ตอนนี้เป็นครูแล้วนี่หว่า！
พวกเซนอสเองต่างก็ดีใจที่ได้มีชีวิตกลับโลกมนุษย์ แสดงความยินดีให้แก่กันและกัน
แม้คนอื่นจะว่ายังไงของอย่างการตายที่มีค่านี่ชั้นไม่เอาด้วยหรอก
ยิ่งกับคนสำคัญด้วยแล้วยิ่งไม่ยอมให้ตายเด็ดขาด
เพราะการที่คนสำคัญยิ้มหัวเราะมีชีวิตอยู่คือความสุขของชั้น
