ตอนที่ 94 พลังชีวิต
「เอาล่ะ จะสอนวิธีค้นหาวิญญาณร้ายที่เร็วที่สุดให้ล่ะนะ.........」
แล้วชั้นก็เริ่มศึกษาวิธีรับมือกับวิญญาณร้ายจากทุกคนที่เชี่ยวชาญการต่อสู้รวมทั้งเซนอส
ส่วนพวกคุณพ่ออยู่ด้วยกันกับคุณแมรี่และคุณนาชูเรียน่าคอยดูชั้น
โดยอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย แล้วก็มีกล่องสมบัติรับหน้าที่คุ้มกัน
「อย่างแรก ที่ปรภพนี้โดยเนื้อแท้แล้วจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้คงรู้ใช่มั้ย?」
「ก็นะ..........」
「เรื่องนั้นทั้งต้นไม้ที่ปรภพนี้ก็เช่นกันรวมถึงผืนดินที่พวกเรายืนอยู่นี้ด้วย
ทุกสิ่งล้วนตายหมดอย่างเสมอภาค」
「เอ๋!?」
ทอดสายตาไปมองรอบๆ ก็จริงอยู่ที่มีต้นไม้ที่เติบโตงอกขึ้นมา
และในขณะเดียวกันกลับไม่มีใบไม้ติดอยู่เลยสักใบเดียว
แต่ว่าเจ้าพวกนี้จะตายอย่างที่เซนอสว่าเหรอ
「เชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ผืนดินและต้นไม้ที่โลกนั้นด้วยการหายใจจึงมีชีวิต
เพราะงั้นถึงได้เต็มเปี่ยมไปด้วย『พลังชีวิต』」
「อื้ม」
「ทว่าสำหรับปรภพนั้นเป็นไปไม่ได้ แม้โดยรอบจะมีต้นไม้งอกอยู่
แต่『พลังชีวิต』นั้นเป็นศูนย์」
「อย่างนี้นี่เอง...........」
「ตรงนี้เป็นจุดสำคัญ ปรภพโดยตัวมันเองจะมี『พลังชีวิต』เป็นศูนย์
สรุปคือไม่สามารถตรวจจับสิ่งที่เรียกว่า『สัญญาณชีพ』ได้」
「หืม...............」
ก็จริงนะ ในเมื่อตายกันหมดสัญญาณชีพจะไปมีได้ไง
「หากเป็นวิญญาณทั่วไปจะมี『พลังชีวิต』เป็นศูนย์เช่นเดียวกับต้นไม้ในปรภพนี้
ทว่าวิญญาณร้ายจะต่างกัน เจ้าพวกนั้น『พลังชีวิต』พลิกเป็นติดลบ
ก่อเกิดเป็นพลังสังหารในตัวที่ไม่ใช่พลังชีวิต」
「เพราะฉะนั้นหากสิ่งมีชีวิตสัมผัสวิญญาณร้ายจะถูกชิง『พลังชีวิต』ไปจนตาย
เซอิจิคุงระวังไว้ด้วยล่ะ」
ลูเชียสบอกเรื่องอันตรายเสริมคำพูดของเซนอส
「แล้วนี่ชั้นต้องมาสู้กับเจ้าตัวอันตรายพรรณ์นั้นเนี่ยนะ...........」
「เอาน่า เกิดไม่รู้ขึ้นมีหวังโดนฆ่าตายง่ายๆเอา
แต่ในเมื่อตอนนี้รู้แล้วก็ระวังอย่าไปแตะโดนเข้าล่ะ」
อาเบลยิ้มสดชื่นบอกมาแต่ชั้นไม่ใช่ดาวหางแดงที่ไหนเพราะงั้นทำใจให้สบายไม่ได้หรอก
「ยังไงก็ตามแต่การที่『พลังชีวิต』โดยรอบเป็นศูนย์
แต่วิญญาณร้ายกลับ『พลังชีวิต』เป็นติดลบอย่างที่บอกไป
เพราะงั้นหากรู้สึกถึง『พลังชีวิต』ได้ก็คงรู้สึกถึงสิ่งที่ผิดแผกด้วย」
「ก็นะ..........จากความรู้สึกทางร่างกายคงรู้สึกเสียวสันหลังประมาณนี้?」
「นั่นสิคะ ถ้าร่างกายแสดงปฏิกิริยาปฏิเสธก็คือมีวิญญาณร้ายอยู่ใกล้ๆค่ะ」
พวกกัลลูซช่วยสอนทริคให้ชั้น
「แล้วก็ร่างกายของพวกเราในตอนนี้ด้วยอิทธิพลจากเซอิจิคุงทำให้อยู่ในสถานะ
ได้รับ『พลังชีวิต』มาชั่วคราวแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นสิ่งมีชีวิต
เพราะฉะนั้นหากไม่ใช้พลังจากตัวเซอิจิคุงที่มีชีวิตจริงๆคงปราบราชาวิญญาณร้ายไม่ได้」
「เข้าใจล่ะ.........ว่าแต่ พวกคุณลูเชียสรู้ด้วยเหรอครับว่าราชาวิญญาณร้ายเป็นยังไง?」
พอถามเรื่องที่สงสัยอย่างนึงขึ้นมาคุณลูเชียสก็ยิ้มอ่อน
「น่าเสียดายไม่รู้ถึงขนาดรายละเอียดรูปลักษณ์
แต่ที่แน่ๆคือพลังติดลบที่มีนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน」
「อย่างนี้นี่เอง............」
ราชาวิญญาณร้ายนี่ตกลงเป็นตัวยังไงหว่า
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ทุกคนที่ต่อสู้ได้ยกเว้นชั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
「............ดูท่าระหว่างที่พูดคุยกันอยู่ก็มากันแล้วแฮะ」
「เอ๋ นั่นหรือว่า...........」
「อา วิญญาณร้ายไงล่ะ」
ยังไม่ได้เรียนรู้วิธีใช้『พลังชีวิต』เลยก็มากันซะแล้ว ช่วยอ่านบรรยากาศหน่อยสิ
ขณะที่แอบถอนหายใจก็มีตัวตนชวนขนลุกปรากฏตรงหน้าพวกเราอีกครั้ง
「จี่--」
「ถึงวิญญาณร้ายจะโผล่มาอยู่ตรงหน้าแล้วแต่ก็ลองจับสัญญาณเฉพาะของมันดู
หากทำอย่างนั้นได้ก็จะช่วยให้ใช้『พลังชีวิต』ของตัวเราเองได้ไปในตัวด้วย」
「จับสัญญาณ.............」
ชั้นระวังวิญญาณร้ายที่โผล่มาตรงหน้าพลางตั้งสมาธิจับสัญญาณจากร่างนั้น
แต่จนถึงตอนนี้ชั้นใช้การจับสัญญาณจากสกิลเท่านั้นจู่ๆให้สัมผัสสัญญาณเองนี่มันก็........
ขณะที่สลัดความคิดเชิงลบอย่างนั้นออกไปพลางตั้งสมาธิ
ทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเสียวสันหลัง
「อึก!?」
หันตามด้วยปฏิกิริยาตอบโต้ ที่ตรงนั้นก็มีวิญญาณร้ายอีกตัวโผล่มา
「ดูเหมือนว่าจะรู้สึกได้แล้วนะ」
「เอ๋? อ อา」
ชั้นที่ไม่คิดเลยว่าจะสัมผัสได้จริงๆเลยเหรอหราตอบกลับไม่ถูก
อีกอย่างไม่ใช่แค่วิญญาณร้ายที่โผล่มาด้านหลัง
วิญญาณร้ายตรงหน้าก็รู้สึกด้วยว่าสัมผัสเป็นยังไง
พอวิญญาณร้ายโผล่มาด้านหลังก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาตามที่แอนนาพูดเลย
ส่วนวิญญาณร้ายตัวอื่นประมาณว่ารู้สึกไม่ดีกับสถานที่ตรงนั้น รู้สึกน่าสงสัยอย่างแรง
「หากสัมผัสได้ถึง『พลังชีวิต』ล่ะก็ตอนกลับไปโลกเดิมต่อให้ไม่ใช้สกิล
ก็สามารถรับรู้ถึงสัญญาณชีพของสิ่งมีชีวิตได้ ก็นะ มันรวมถึงต้นไม้ใบหญ้าไปด้วย
จึงยังจำเป็นต้องฝึกแยกสัมผัสสัญญาณชีพของเป้าหมายที่ต้องการอยู่」
เอาจริงดิ........หมายความว่าชั้นทำได้ระดับเดียวกับมือโปรด้านค้นหางั้นเหรอ?
บางทีถ้าเป็นตัวชั้นก่อนวิวัฒนาการคงเป็นไปไมได้
แต่ด้วยร่างกายนี้ที่สเปกสูงลิ่วต่อให้เป็นชั้นก็ทำได้แหง
「หากสัมผัสได้ถึง『พลังชีวิต』แล้วงั้นก็มาเริ่มสู้กันเถอะ
เอาน่า มันก็ง่ายๆแค่ปล่อย『พลังชีวิต』ให้ไหลใส่ไปกับการโจมตีทุกครั้งก็พอ」
「อ โอ้...........แล้วการปล่อย『พลังชีวิต』ให้ไหลไปนี่ทำไงเหรอ?」
「พลังใจ」
「ล้อเล่นใช่มะ!?」
ต่อจากทฤษฏีความรู้สึกก็เป็นทฤษฏีจิตใจ！นี่ไม่ใจดีกับมือใหม่หน่อยเหรอ！
「ไม่สิ คือว่า...........มันต้องทำประมาณไหนอ่ะ? ขอทริคหน่อยสิ！」
「ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ..........คือฉันทำได้ทันทีเลยไม่รู้จะอธิบายยังไงน่ะ」
「โคตรเกลียดอัจฉริยะเลยเฟ้ย！」
บัดซบ！ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย！แล้วนี่จะให้จัดการวิญญาณร้ายยังไง?
「จี่--」
「อุหวา!? เดี๋ยว.............จู่ๆมาโจมตีมันอันตรายนะ！เกิดบาดเจ็บขึ้นมาทำไง！」
「จี่--」
「ก็บอกว่า！อย่า！โจมตีไง!? ไม่มีใครสอนว่าการใช้กำลังมันไม่ดีเรอะ!?」
「..........สุดยอด มีการสอนศีลธรรมให้วิญญาณร้ายด้วย............」
ชั้นหลบเลเซอร์ที่ยิงมาไม่หยุดด้วยการเคลื่อนไหวแบบกายกรรมอย่างต่อเนื่อง
พอเห็นแบบนั้นแล้วพวกคุณพ่อก็พยักหน้าเข้าใจบางอย่าง
「อย่างนี้นี่เอง.........เซอิจิอนาคตอยากเป็นสตั้นแมนสินะ」
「ม่ายช่าย!?」
「แหม งั้นคงเป็นละครสัตว์สินะจ้ะ！」
「นั่นก็ไม่！」
「จี่--」
「ระหว่างที่คุยกันอยู่นี่รอหน่อยไม่ได้เรอะ!?」
「ท่านเซอิจิ..........นี่ต้องการอะไรจากวิญญาณร้ายกันแน่...........」
ก็รู้อยู่อ่ะนะ！
แต่ป่านนี้พอมาคิดดูชั้นยังไม่เคยพูดคุยเรื่องความฝันในอนาคตกันพ่อแม่เลยนี่นา
ในความเป็นจริงชั้นที่โลกเดิมเพราะถูกรังแกเลยไม่ว่างพอไปคิดเรื่องอย่างนั้น
แต่พอมาใจเย็นคิดดูก็รู้สึกอ้างว้างชะมัด
.........แม้จะเป็นเรื่องสมมติแต่หากชั้นยังคงใช้ชีวิตอยู่ที่โลกเดิม
ชั้นจะทำอะไรในอนาคตเหรอ?
ตัวชั้นในสมัยก่อนเอาจริงๆคงทำอะไรไม่ได้เลยแต่ถ้าเป็นชั้นในตอนนี้มันก็อีกเรื่อง
ก็นะ มาคิดเอาเดี๋ยวนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
「ที่สำคัญกว่านั้นนี่ไม่มีทริคเลยจริงดิ? เป็นอย่างนี้ต่อไปชั้นมิต้องหลบไปตลอดเหรอ?」
ขณะที่ใช้ท่วงท่าแปลกประหลาดหลบเลเซอร์พลางพูด
อาเบลกับแอนนาก็ช่วยบอกความรู้สึกให้
「นั่นสินะ.........แต่บอกว่าใช้พลังใจคิดว่าไม่ได้เข้าใจผิดไปหรอก」
「ก็อย่างนั้นแหละ ที่เรียกว่า『พลังชีวิต』คือพลังในการมีชีวิต
เพราะงั้นพลังใจก็ต้องมีสิ่งนั้นใส่เข้าไปอยู่แล้ว?」
「ยังไงก็ตามแต่ลองดูก่อนสิ！ไม่เป็นไรน่า ต่อให้ไม่สำเร็จพวกเราก็ช่วยอยู่แล้ว！」
「เอ...........」
ขณะที่รู้สึกสับสนก็พอเข้าใจแบบแปลกๆว่าพลังใจคือการกู่ร้องของชีวิต
ชั้นเลยตัดสินใจใส่พลังใจไปดู
「ย้ากกกกกกกกกกกกกก！」
แทนที่จะเรียกว่าใส่พลังใจควรเรียกว่าทุ่มสุดตัวเปล่งพลังจากทั่วร่างจะเหมาะกว่า
----------แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าแค่นี้ก็ใช้ได้มันจะไม่ง่าย---------
「จิ๊ซ!? จี่-------------」
「จิ๊！จี่--------------」
ทันทีที่คิดอย่างนั้นก็มีพลังที่ไม่เข้าใจเอ่อล้นออกมาจากตัวชั้นอย่างรุนแรง
ทันใดนั้นหลังจากที่วิญญาณร้ายพากันส่งเสียงตกใจก็หายกันไปอย่างไร้ร่องรอย
「หา?」
「โอ้ ก็ทำได้นี่นา！」
「ไม่อยากเชื่อเลย ยังไมทันได้ใส่『พลังชีวิต』เข้าไปในการโจมตี
แค่คลื่น『พลังชีวิต』ก็ทำให้หายไปได้แล้ว..........หลุดมาตรฐานไปเยอะเลยนะ」
คุณลูเชียสหัวเราฮะฮะฮะแบบเอื่อยๆแต่ชั้นหัวเราะตามไม่ออกหรอก
แค่นี้หายไปเลยนี่มันอะไร!?
มันแปลกไปหน่อยมั้ย!? ทั้งที่ตอนแรกสู้กันยังสะท้องการโจมตีของชั้นคืนสบายๆเนี่ยนะ！
แล้วไหงงี้อ่ะ? แค่โดนพลังปริศนาที่ชั้นยังไม่รู้เลยว่าเป็นยังไงก็หายไปซะแล้ว！
ขณะที่ชั้นบ่นเต็มที่อยู่ในใจ พวกอาเบลก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา
「โหย.......『พลังชีวิต』เหลือเชื่อเป็นบ้า.......」
「อา............แค่『พลังชีวิต』ที่เก็บไว้ในตัวเซอิจิเอ่อล้นออกมา............
ก็เกินพอที่จะเรียกเป็นคลื่น『พลังชีวิต』เลยนะเนี่ย.............」
「ถ้าจำไม่ผิดนี่『พลังชีวิต』เกี่ยวเนื่องกับความแข็งแกร่งของร่างกายใช่มั้ย?」
「นั่นสินะคะ..........แต่ส่วนที่ล้นจากร่างกายก็คือ『พลังชีวิต』ในส่วนที่เกินจำเป็น
ตามหลักการแล้วไม่น่าจะเยอะขนาดนั้นแถมแค่คลื่นพลังก็ทำให้วิญญาณร้ายหายไปนี่
เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ.............」
「นี่นายเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ? เซอิจิ..........」
นั่นแหละที่ชั้นอยากรู้ที่สุด！
ร่างกายของชั้นจะสร้างผลลัพธ์ที่เหลือเชื่อเกินไปมั้ย!?
นี่ชักจะห่างไกลจากมนุษย์ไปเรื่อยๆแล้วนะ!?
ไม่สิ ถ้าดูตามสเตตัสล่ะก็คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้วล่ะ！โหดร้ายชะมัด！
ขณะที่ถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกยากจะเอ่ย
คุณนาชูเรียน่าที่ยืนห่างออกไปหน่อยก็พูดขึ้นมาด้วยความชื่นชม
「........ตกใจหมดเลย 『พลังชีวิต』ที่เอ่อล้นจากตัวของคุณเซอิจิ
ยิ่งใหญ่ไม่ต่างกับตัวตนของธรรมชาติเลยนะคะ...........」
「อย่างนั้นเหรอ? ฉันนอกจากเป็น『พลังชีวิต』ที่รุนแรงมากๆแล้ว
ก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย.........」
「นั่นเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ฉันในตอนที่มีชีวิตอยู่เคยทำงานเป็นคนขายดอกไม้
จึงทำให้ไวต่อความรู้สึกของ『พลังชีวิต』ที่มาจากธรรมชาติมากกว่าคนทั่วไป
เพราะงั้นถึงได้รู้สึกตกใจที่『พลังชีวิต』ของคุณเซอิจิไม่ต่างจากธรรมชาติเลย.......」
「อย่างนี้นี่เอง..........」
พอฟันที่คุณแมรี่กับคุณนาชูเรียน่าคุยกันก็ยิ่งสับสนถึงตัวจริงของคุณนาชูเรียน่าเข้าไปอีก
คนขายดอกไม้? มีเชื่อมโยงกับชั้นที่ไหนหว่า? ไม่เห็นจะรู้เลย..........
「แหม คุณมาโกโตะ！นี่ได้ยินมั้ย? เขาบอกว่าเซอิจิเหมือนธรรมชาติล่ะ！」
「อื้ม เหมือนธรรมชาติ คือเซอิจิเป็นตัวตนที่ขาดไม่ได้สินะ สมเป็นลูกพ่อเลย」
「ม่ายช่าย！ไม่สิ มีแค่ลูกแหละที่ใช่！」
ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นสักหน่อย！ก็แค่คนธรรมดาๆเท่านั้นเอง！
ถึงที่พูดมาไม่มีความน่าเชื่อถือเลยก็เถอะ！
「ท่านเซอิจิ เท่านี้คงเข้าใจการโจมตีโดยใช้『พลังชีวิต』แล้วสินะ?」
「ถึงเข้าใจแต่ยังไม่ได้ใช้เลย！」
ถึงเข้าใจว่าใช้ได้ผลดีเยี่ยมกับวิญญาณร้ายแต่นี่มันไม่ปกตินะ?
อยากรู้วิธีใช้แบบปกติอ่ะ！
「งั้นเหรอ...........งั้นไปสู้จริงต่ออีกนิดแล้วกัน
ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็นท่านเซอิจิในตอนนี้ต่อให้เป็นราชาวิญญาณร้ายก็กำจัดได้」
「แล้วอย่างนั้นจะไปสู้จริงต่อเพื่อ!?」
ชั้นได้แต่ตบมุขกลับไปแล้วไปสู้กับวิญญาณร้ายตัวอื่น
พลางเรียนรู้วิธีใช้『พลังชีวิต』อย่างมีประสิทธิภาพตามที่เซนอสบอก
