ตอนที่ 93 พ่อแม่
「ค คุณ.....พ่อ.....? คุณ..........แม่........?」
คำพูดหลุดจากปากชั้นเมื่อเห็นหน้าตาของคนทั้งสองตรงหน้า
เห็นชั้นเอาแต่ยืนตะลึง คุณพ่อ-----ฮิรากิ มาโกโตะก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
ส่วนคุณแม่--------ฮิรากิ คาสุมิก็ยิ้มพลางน้ำตาไหล
「.........ทำไม.......ถึง...........」
「พวกพ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พอรู้สึกตัวก็อยู่ที่นี่แล้ว」
「จากนั้นก็บังเอิญได้เจอพวกคุณเซนอสที่อยู่ใกล้ก็เลย...........」
พวกคุณแม่กำลังอธิบายสาเหตุแต่ในหัวชั้นขาวโพลนไม่รับอะไรเข้ามาเลย
ทั้งสองคนตายด้วยอุบัติเหตุ คิดว่าไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้ว
ทั้งที่ควรเป็นอย่างนั้น............
「ป เป็นคุณพ่อกับคุณแม่........จริงๆเหรอ.....?」
「อา」
「ใช่แล้วจ้ะ........ขอโทษที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว.............
คงลำบากสินะ? คงลำบากใช่มั้ยล่ะจ้ะ?」
คุณแม่กอดชั้นไว้แน่น คุณพ่อก็ลูบหัวชั้น
ไม่ผิดแน่จากสัมผัสที่โอบกอดชั้นไว้ สัมผัสจากการลูบหัว
ทันทีที่ได้สัมผัสความรู้สึกเหล่านั้นก็มีน้ำตาไหลรินออกจากตาของชั้น
「ค คุณพ่อ........คุณแม่..........วะ...........ว๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
ตั้งแต่ที่ทั้งสองคนตายก็ไม่เคยไปพึ่งพาพวกโชตะเลย
แต่ละวันที่โลกเดิมต้องยืนหยัดด้วยตัวเองจนหัวใจแทบแตกสลายตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
ทำไมต้องตายจากไปด้วย
ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว
เศร้าเสียใจกับการจากไป โกรธที่ว่าทำไมถึงทิ้งชั้นไว้
และหวาดกลัวกับการอยู่ตัวคนเดียว
ความรู้สึกเหล่านั้นกลายเป็นความดีใจเมื่อได้พบกันอีกครั้ง
ความรู้สึกต่างๆผสมปนเป แม้พยายามอ้าปากพูดอะไร
ก็ทำได้แค่สะอึกสะอื้นจนไม่สามารถเอ่ยออกมาได้
แต่ถึงอย่างนั้น-------การได้สัมผัสกันแบบนี้อีกครั้งก็เป็นความยินดีเหนือสิ่งอื่นใดแล้ว
คุณแม่ลูบหลังชั้นที่ร้องไห้โฮเหมือนเด็กอย่างอ่อนโยน
คุณพ่อเองก็ลูบหัวให้เรื่อยๆ
ทั้งที่สภาพน่าอายขนาดนั้นแต่พวกคุณเซนอสไม่มีใครหัวเราะ
คอยเฝ้ามองพวกชั้นด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
◆◇◆
「อ อุ.........ฮึก.........ข ขอโทษครับ.........ที่อยู่ๆก็ร้องไห้..........」
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหนแต่ชั้นที่เอาแต่ร้องไห้ก็สงบใจลงแล้ว
พอใจสงบลงมาบ้างชั้นก็นึกเรื่องนึงขึ้นมาได้
นั่นคือทั้งที่หน้าตาของชั้นเปลี่ยนไปมากมาย
แต่ทั้งสองคนกลับรับรู้ว่าชั้นคือเซอิจิอย่างมั่นใจ
ฮู้ดนั้นหลุดออกมาตอนที่สู้กับวิญญาณร้าย
เพราะงั้นถึงจะเห็นหน้าก็คิดว่าน่าจะต่างจากเดิมมาก...........
พอถามตามที่คิดออกไปทั้งสองคนกลับเอียงคอตอบกลับมา
「? พูดอะไรกันน่ะ? มีพ่อที่ไหนจะจำลูกชายตัวเองผิดบ้าง」
「ใช่แล้วจ้ะ? เห็นแว่บเดียวก็รู้แล้วว่าต้องเป็นลูกแน่ เนอะ?」
「จริงด้วย ไม่เห็นพักเดียวโตขึ้นมากเลยนะ..........แถมยังหล่อขึ้นด้วย」
ทั้งสองคนหันหน้ามองกันแล้วก็ยิ้ม
พอเห็นทั้งสองคนแบบนั้นชั้นก็ตะลึงพร้อมกับรู้สึกยอมแพ้เลยจริงๆ
「แล้วก็แบบว่า ทั้งสองคนดูอายุน้อยลงกันจัง..........?」
ใช่ ทำไมหน้าตาของทั้งสองคนอ่อนลงกว่าที่ชั้นเคยเห็นครั้งสุดท้าย
ซึ่งควรเป็นอายุประมาณ30
ทั้งพ่อทั้งแม่ผมดำตาดำหน้าตาก็ธรรมดาแต่ทำไมถึงมีลูกออกมาขี้เหร่อย่างชั้นได้เนี่ย........
「ใช่แล้วล่ะ！สุดยอดเลยเลยเนอะ?คุณมาโกโตะ
แค่มาโลกนี้ก็อ่อนวัยลงได้อย่างง่ายดาย！」
「นั่นสิ...........เดี๋ยวนะ? นี่ทำเป็นสินค้าได้รึเปล่า?
แบบ『แค่มาที่นี่คุณก็จะสาวขึ้นในพริบตา！』..........ขายได้แน่」
「ขายได้ที่ไหนล่ะ!?」
จะไปขายได้ยังไง!? ไม่รู้ว่าจะรู้รึเปล่าแต่ที่นี่มันปรภพนะ!? ตายกันพอดี！
ไม่ได้พูดคุยกันอย่างนี้มานาน ถึงเมื่อก่อนจะรู้สึกหน่ายแต่ตอนนี้กลับมีความสุขมาก
หลังจากถอนหายใจก็คิดออกอีกเรื่องหนึ่งเลยเอ่ยปากถาม
「ว่าแต่..........ทำไมทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ทั้งที่นี่เป็นปรภพของต่างโลก........」
ใช่ ทั้งสองคนตายที่โลกเดิมแล้วทำไมมาอยู่ปรภพต่างโลกได้ล่ะ?
ทว่าคราวนี้ไม่ใช่พ่อแม่แต่เป็นคุณลูเชียสที่ดูอยู่เงียบๆจนถึงเมื่อกี้เป็นคนตอบให้
「ทุกๆโลกนั้นจะมีสิ่งที่เรียกว่าปรภพอยู่ซึ่งโดยเนื้อแท้แล้วจะไม่มาปนกัน
แต่เพราะตัวตนของนายที่เทียบเคียงได้กับเทพ........ไม่สิ เหนือยิ่งกว่านั้น
มาที่ปรภพทำให้ทั้งสองคนที่มีความสัมพันธ์แรงกล้ากับนาย
ถูกดึงดูดข้ามกำแพงของปรภพมาหา แต่ก็นะเพราะถูกดึงจากปรภพในโลกที่ต่างกัน
เลยทำให้ไม่รู้สถานการณ์ในปัจจุบันเหมือนอย่างพวกเราจนต้องช่วยบอกให้」
สเกลมันจะใหญ่ไปมั้ย
อีกอย่างเห็นพูดมาแบบเนิบๆแต่คุณลูเชียสพูดว่าชั้นเหนือกว่าเทพเจ้าสินะ!?
ร่างกายของชั้นนี่มันออกนอกลู่นอกทางไม่สนความรู้สึกของชั้นเลย！
「แหมแหม เซอิจินี่สุดยอดไปเลยเนอะ」
「ต้องอย่างนี้สิ เป็นผู้ชายมันต้องยิ่งใหญ่เข้าไว้」
ทั้งที่ไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งสองคนก็ยังพยักหน้าอื้มๆ
........แหม แต่ก็นะ สำหรับคราวนี้รู้สึกขอบคุณร่างกายแบบนี้ของชั้น
เพราะร่างกายที่เว่อร์เกินขอบเขตถึงได้เกิดปรากฏการณ์เหลือเชื่อแบบนี้ได้
「.........ตอนที่มาโลกนี้ก็ตกใจอยู่จ้ะแต่พอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว
พวกเราเฝ้ามองลูกมาตลอดแต่อยู่มาวันหนึ่งก็หายไปกับนักเรียนทั้งโรงเรียน
เป็นห่วงมากเลยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนพอได้มาต่างโลกแบบนี้ถึงได้เข้าใจ..........」
「ใช่แล้วล่ะ........พวกพ่อเองก็รู้ดีเรื่องที่แกเจอกับความยากลำบาก
อดทนได้เก่งมาก ทั้งที่เฝ้าดูก็ได้แต่เจ็บใจไม่สามารถช่วยได้..........
ถึงขนาดคิดอยากจะฆ่าพวกที่มาแกล้งแกเลยนะรู้มั้ย」
คุณพ่ออดทนกับความเจ็บใจและโมโหพลางบอกมา
เพราะชั้นมันไม่ได้เรื่องทำให้พวกพ่อแม้จะตายไปแล้วก็ยังต้องมาเป็นห่วง
สำหรับชั้นมันแย่ยิ่งกว่าการโดนรังแกซะอีก
แต่ในขณะเดียวกันแม้จะตายไปแล้วก็ยังคอยเฝ้าดูชั้นอยู่เสมอ
ทำให้รู้สึกดีใจมากจนน้ำตาไหลออกมา
「ไม่เป็นไรหรอก ก็มองโลกในแง่ดีตามที่พวกพ่อสอนไว้อยู่แล้วล่ะ」
ชั้นแสดงรอยยิ้มเต็มใบหน้าเพื่อให้ไม่ต้องห่วงให้มากที่สุด
จากนั้นเซนอสที่รอการพูดคุยของพวกชั้นจบลงก็พูดขึ้น
「เอาล่ะ...........คงจะได้เวลาเข้าประเด็นสำคัญกันสักทีนะ?」
「อ้ะ ไม่มีปัญหา ขอบคุณมากครับ」
「ไม่ต้องใส่ใจหรอกก็พ่อแม่เป็นสิ่งสำคัญนี่นา............เอาล่ะ ท่านเซอิจิ
ท่านจำเป็นต้องปราบวิญญาณร้าย.........ไม่สิ ราชาวิญญาณร้าย
พวกเราจะให้ยืมพลังแน่นอนทว่าท่านเซอิจิในตอนนี้ไม่สามารถสู้กับวิญญาณร้ายได้」
「เรื่องนั้น..........」
ก็จริง การโจมตีของชั้นถูกวิญญาณร้ายสะท้อนกลับมาได้ทั้งหมดเลย
แต่พวกคุณเซนอสกลับสร้างความเสียหายได้
「ด้วยเหตุนี้พวกเราไม่แค่จะให้ความร่วมมือในการกำจัด
ยังจะช่วยสอนวิธีสู้กับวิญญาณร้ายให้เซอิจิด้วย」
อาเบลรับช่วงต่อคำพูดของเซนอสยิ้มอย่างสดชื่นพลางพูด
「จากที่สู้ไปคงรู้แล้ว การโจมตีทั่วไปน่ะไม่สามารถใช้ได้กับวิญญาณร้าย
ตรงจุดนั้นสิ่งสำคัญที่ต้องมีคือ........『พลังชีวิต』」
「『พลังชีวิต』..........?」
พลังชีวิตนี่..........คือลักษณะเด่นของศัตรูที่ยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ
ที่มีตัวสีดำสะท้องแสงชื่อขึ้นต้นด้วยตัว【G】สินะ น่ากลัวมาก
「ใช่แล้ว『พลังชีวิต』 วิญญาณร้ายนั้นเป็นวิญญาณตามชื่อ.............
สรุปคือเป็นสิ่งที่ตายไปแล้วหากใส่『พลังชีวิต』ที่เป็นหลักฐานของการมีชีวิต
วิญญาณร้ายก็จะไม่สามารถคงเป็นตัวตนอยู่ได้ 」
「แต่พวกคุณอาเบลก็ตายแล้วนี่นา?」
「ถูกต้อง！ถึงพวกเราตายแล้วแต่เพราะเซอิจิพวกเราจึงถูกจัดให้เป็นผู้ที่มีชีวิต
สำหรับในปรภพนี้ ยิ่งกว่านั้นด้วย『พลังชีวิต』ระดับผู้กล้าอย่างพวกเรา
ต่อให้ร่อแร่แต่ถ้าแค่ระดับวิญญาณร้ายก็ทำให้หายไปได้ง่ายๆเลยล่ะ！
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」
「ไม่อ่ะ ร่อแร่แล้วจะไปใช้ได้ยังไง พวกบ้าพลังก็เป็นซะอย่างนี้..........」
นักล่าแอนนาตบมุขอย่างเหนื่อยใจกับคำพูดของนักรบกัลลูส
「อะฮะฮะ..........ยังไงก็ตามแต่เพราะคุณเซอิจิพวกเราจึงมีชีวิตและเคลื่อนไหวได้
อยู่ในสถานะที่มี『พลังชีวิต』ที่สามารถใช้ต่อสู้กับพวกวิญญาณร้ายได้
ไม่ต้องห่วงค่ะ ถ้าเป็นคุณเซอิจิล่ะก็เดี๋ยวเดียวก็ใช้ได้แล้ว！」
นักปราชญ์ลิลิแอนพูดให้กำลังใจชั้น
「นั่นสินะ ในความเป็นจริงก็ไม่ได้ใช้ยากมากมายอะไร」
「จริงเหรอ?」
เซนอสเองก็ช่วยพูดให้สบายใจ
「เอาน่า เดี๋ยวก็ใช้ได้เองแหละ ก็หน้าที่สอนมันเป็นของพวกเรานี่นา」
「อย่างนี้นี่เอง...........สรุปคือพวกเซนอสจะช่วยฝึกสอนให้ผมสินะ?」
「ก็ตามที่ว่าแหละ」
「งั้นก็ช่วยให้เร็วที่สุดเลยนะครับ！พอดีไม่อยากเสียเวลา แล้วต้องทำยังไงบ้างเหรอ?
หรือว่าต้องเริ่มด้วยการจับสัมผัส 『พลังชีวิต』ก่อน?」
พอชั้นถามอย่างนั้นเซนอสก็หัวเราะพลางตอบ
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！ท่านเซอิจินี่พูดตลกเก่งจัง
มันก็ต้องเรียนรู้จากการต่อสู้จริงอยู่แล้วสิ?」
「...............................หา?」
「เอ้า รีบไปหาวิญญาณร้ายกันเถอะ โอ๊ะ วิธีหาวิญญาณร้ายเองก็ต้องสอนด้วย
งั้นก็เอาตามที่ว่านี้เลย」
「เอาจริงดิ!?」
วิธีเรียนมันผิดจากจินตนาการของชั้นไปไกลเลย！
ไม่สิ ถ้าไม่มีเวลาล่ะก็นี่ถือเป็นวิธีที่เร็วที่สุด！
คุณพ่อที่ฟังการพูดคุยของพวกชั้นก็พยักหน้าด้วยความชื่นชม
「อย่างนี้นี่เอง...........เพื่อการเติบโตของลูกเราสินะ」
「นี่ถือเป็นกรณีพิเศษต่างหาก!? ไม่มีใครเขาใช้วิธีนี้เติบโตกันหรอก!?
..............ไม่มีมั้ง?」
พูดไปก็ชักกังวลขึ้นมา
และแล้วชั้นก็ถูกให้สู้จริงในนามการเรียนรู้โดยพวกเซนอส
