ถ้าอ่านแล้วชอบใจ

อย่าลืมไปกดไลค์ กดติดตาม แฟนเพจกันน้า

Shinka no mi ตอนที่ 89 สิ้นหวัง

ตอนที่ 89 สิ้นหวัง


พอกลับจากห้องพยาบาลก็รู้สึกอย่างกับสนามแข่งถูกห่อหุ้มด้วยบรรยากาศแปลกๆ
เลยรีบไปที่เวทีก็เจอชายในเสื้อกราวน์ยืนอยู่ส่วนคนที่เหลือหมอบไปกับพื้นกันหมด
........อ้าวเฮ้ย นั่นพวกอากุโนสไม่ใช่เรอะ!?


「เอ๋ สภาพนี้มันอะไรกันเนี่ย!?」


ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ยิ่งไม่เข้าใจ
ทันใดนั้นชั้นก็สังเกตุเห็นว่าสองคนมีรอยแผลไฟไหม้ขนาดใหญ่อยู่บนใบหน้า


「แผลนั่นอะไรน่ะ!? เป็นอะไรมั้ย!?」


พอพูดด้วยความตกใจแล้วชั้นก็เริ่มใช้『การรักษาแห่งพระแม่』
ซึ่งเป็นเวทธาตุแสงขั้นสูงสุดให้กับทั้งสองคนที่ดูเหมือนโดนไฟไหม้มา
『การรักษาแห่งพระแม่』เป็นเวทที่แม้จะไม่สามารถชุบชีวิตคนตายได้
แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือป่วยหนักแค่ไหนก็รักษาได้ในพริบตา
ที่บอกว่าดูเหมือน..........ก็เพราะถูกบอกมาโดยตรงเลยว่าไม่ใครสามารถใช้ได้แล้ว
เวทรักษาที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบันของโลกนี้นั้นแค่รักษาในตำแหน่งของอวัยวะที่หายไป
ก็สุดความสามารถแล้ว อาการของโรคเองก็เหลือตกค้างอยู่มาก
หลังจากถูกห่อหุ้มด้วยแสงของชั้นทั้งสองคนที่ไม่เหลือแผลเป็นสักนิดก็พากันตกตะลึง


「อ้าว เป็นแผลกันทุกคนเลยไม่ใช่เหรอนั่น!เดี๋ยวนะ นายเป็นครูห้องพยาบาลใช่มั้ย?
รีบๆมาช่วยหน่อยสิ!」
「........นาย ในสถานการณ์แบบนี้เห็นผมเป็นครูห้องพยาบาลงั้นเหรอ?」
「หา? ก็ใส่เสื้อกราวน์อยู่ไม่ใช่เหรอ อ้ะ หรือว่านั่นแค่คอสเพลย์?
แหม..........โลกนี้มีแนวคิดการคอสเพลย์กับเขาด้วยเหรอเนี่ย? ........ช ช่างเถอะ
ยังไงก็ตามแต่ไม่ใช่ว่าเพราะเห็นทุกคนบาดเจ็บกันเลยรีบมาที่เวทีนี่เหรอ?
งั้นก็รีบพาไปห้องพยาบาลกันเถอะ 」
「..........」


เข้าใจผิดรึเปล่าหว่า?
ขณะที่เอียงคอสงสัย ชายในชุดกราวน์ก็มองชั้นด้วยสีหน้าตะลึงพูดไม่ออก
..........ถึงเผลอตัวพูดออกไปแต่จะไม่ช่วยหน่อยเหรอ? ให้ชั้นจัดการคนเดียวเลย?
.........ไม่สิ แบบนี้น่าจะเร็วกว่า
สุดท้ายชั้นเลยใช้เวทรักษาให้กับทุกคนที่ล้มหมอบอยู่
ทุกคนดูเหมือนจะไม่มีความเสียหายกับบาดแผลแล้วผู้หญิงที่ไฟไหม้หน้าตะกี้เองก็..............
ว่าแต่ทำไมคุณบาน่าถึงรัดตัวเองด้วยห่วงแสงแปลกๆจนขยับไม่ได้แบบนั้นล่ะ


「เอ่อ...........คุณบาน่า? มีรสนิยมแบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ
แต่ถึงกับเอามายัดเยียดให้คนอื่นดูนี่มัน................」
「ไม่ใช่!? เซอิจิคุง! เจ้านี่ผู้ชายคนนั้นเป็นคนทำต่างหาก!」
「เห?」


เผลอทำสีหน้างงๆพลางหันไปทางชายในชุดกราวน์
ชายในชุดกราวน์ก็มองชั้นด้วยสีหน้าเหยียดหยัน


「.........เอ่อ ผมไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นเพราะงั้นถึงจะจ้องกันแบบนั้นก็.........」
「ยังจะเข้าใจผิดอยู่อีกเรอะ!?」


พอฟังการตบมุขอย่างเฉียบคมของคุณบาน่า ชั้นก็ยิ่งเอียงคอหนักขึ้นไปอีก
เข้าใจผิด..........นี่เข้าใจผิดตรงไหนเหรอ?


「เซอิจิคุง!ชายคนนั้นอันตราย!โดยเฉพาะห่วงแสง----------」
「สายไปแล้ว」


พอชายในชุดกราวน์พูดขัดคุณบาน่า ที่ใต้เท้าของชั้นก็มีห่วงแสงจำนวนมาก
ปรากฏออกมาล้อมรอบตัวชั้น


「เห?」
「นั่นคือเวทธาตุแสงขั้นสูงสุด『แสงผนึกเวท』คนที่ถูกมัดด้วยเจ้านี่จะไม่สามารถ
ใช้เวทได้...............เพราะงั้นนายเองก็จะใช้เวทไม่ได้เหมือน『เซียนเวท』นั่น」
「อ้า!」


คุณบาน่าพอเห็นห่วงแสงเริ่มเข้าใกล้ตัวชั้นก็ส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง
แต่ทว่า...................


「เอ่อ นี่มัดแล้วเหรอ?」
「หา?」


ห่วงแสงต่อให้มองผ่านๆยังไงก็แค่ปรากฏออกมาล้อมตัวชั้นไว้เฉยๆ
ไม่เห็นจะเจ็บปวดหรือใช้เวทไม่ได้สักหน่อย


「ว่าแต่อยู่ดีๆมาใช้เวทใส่กันแบบนี้..........บอกตามตรงนายเป็นใครเนี่ย?」


ทันทีที่ชั้นทำหน้าไม่สบอารมส์พลางมองชายในชุดกราวน์
ห่วงแสงที่ล้อมตัวชั้นก็รีบออกห่างจากตัวชั้นอย่างไวไปรัดชายในชุดกราวน์แทน


「อึก!? นี่มันอะไรกัน!?」
「อ้ะ」
「อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!?」


บางทีเวทห่วงแสงที่ชายในชุดกราวน์เป็นคนปล่อยออกมาเองนั้น
ไปบีบรัดอย่างรุนแรงจนขนาดหูของชั้นที่ยืนห่างขนาดนี้ยังได้ยินเสียงบีบรัดเลย
...........แหม ตกลงสภาพนี้มันอะไรกันเนี่ย
ยิ่งกว่านั้นฉายา『ผู้ที่เวทมนตร์เชื่อฟัง』ที่พึ่งได้มาก็ทำงานเองซะด้วยสิ..............
ขณะที่คิดแบบนั้นอยู่ก็ได้ยินเสียงที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน


『มาสเตอร์!จะให้รัดคอเจ้าคนไม่รู้มารยาทนี่ให้ตายเลยมั้ย?』
「เอ๋?」


พอมองดูดีๆมีห่วงแสงอันหนึ่งทำท่าทางอย่างกับหันกลับมามองทางนี้
..........ไม่สิ อาจจะคิดไปเองก็ได้
แต่เฮ้ย......!


「ทำไมถึงพูดคุยได้!? ไม่สิพูดได้ด้วยเรอะ!?」
「อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
ท ทำไมกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!?」
『อ้ะ จริงด้วย!ทำไมกันนะ?』
「อ โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!
ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!」
「...........หรือว่าเพราะสกิล『เข้าใจทุกภาษา』ที่ชั้นมีหว่า...........?」
「โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!
เวทนี่มัน...........!」
『หนวกหูจัง!มาสเตอร์กำลังใช้ความคิดอยู่หุบปากรอไปก่อน!』
「อุ๊บ!? อือ-!? อื้อออออออออออออออออออออออออออออออออ!」


...........ตอนสู้กับครูคลิฟไม่ได้ยินเสียงเวทมนตร์แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่ได้ยิน
ยังพูดคุยได้ด้วยหมายความว่า...........พอชั้นรับรู้เรื่องฉายา
ทำให้รู้สึกถึงเจตจำนงค์ของเวทมนตร์ สกิล『เข้าใจทุกภาษา』เลยทำงานงั้นเหรอ?
ระหว่างที่คิดแนวๆนั้นอยู่ก็รู้สึกถึงเสียงเอะอะบางอย่าง


「โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!」
『อ้ะ!? จ เจ้านี่!? ไปเอาแรงมาจากไหนกัน.........!มาสเตอร์ ต้องขอโทษด้วย!
รัดไว้ไม่อยู่แล้ว!』
「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา! แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก.........มาขัดขวางผมแบบนี้.............
มันต้องตายสักพันครั้ง........!」
「หา?」


พอหันสายตาไปทางเสียงเอะอะก็เห็นภาพชายในชุดกราวน์ที่ถูกห่วงแสงรัดจนถึงใบหน้า
ใช้กำลังพังการรัดปลดปล่อยตัวเองออกมา


「ขโมยเวทของผมได้แบบนี้..............ดูเหมือนจะถนัดเวทมนตร์เป็นพิเศษสินะ」


แหม ชั้นยังไม่ได้ใช้เวทสักบทเลย..............


「ยิ่งกว่านั้นยังกล้ามาขัดขวางแผนการของผมด้วย..........?
อย่างนี้ต้องมอบความสิ้นหวังอย่างสุดซึ้งด้วยมือผมเองซะแล้ว........!」


พูดแล้วชายในชุดกราวน์ก็ออกวิ่งจากตรงนั้นอ้อมไปด้านหลังของชั้น


「มองตามผมไม่ทันเลยล่ะสิ?」


อ้าว ตะกี้ไม่ได้วิ่งแบบปกติมาที่ด้านหลังชั้นเหรอ? ไม่ได้เร็วจนหายไปกับตาสักหน่อย?
พอหันไปพลางคิดอย่างนั้นก็เห็นกำปั้นของชายในชุดกราวน์พุ่งตรงมาที่ท้องชั้นทันที
มาถึงตรงจุดนี้ชั้นถึงพึ่งรู้สึกตัวว่าชายในชุดกราวน์เป็นพวกอันตราย
........ไม่สิ รู้สึกตัวช้าไปแล้วเฟ้ยตัวชั้น!หัดระวังตัวกว่านี้หน่อย!
.........ต้องสำนึกตัวหนักๆแล้วเนี่ย
ขณะที่ชั้นสำนึกตัวกับเรื่องที่เข้าใจถึงเหตุผลที่คุณบาน่าลนลาน
ในที่สุดกำปั้นของชายคนนั้นก็มาถึงท้องชั้น
ทันใดนั้นเอง-------------


「หา」


แขนขวาของชายในชุดกราวน์กระเด็นหายไปเลย


「หา? อา? เอ๋? ข แขน? แขนของผม?」


แขนขวาของชายในชุดกราวน์หายไปอย่างหมดจดจนถึงต้นแขน
ยิ่งกว่านั้นตรงจุดที่ขาดก็ราวกับถูกตัดด้วยพลังงานความร้อนสูง
จนทำให้ไม่มีเลือดไหลออกมาเลย


「อ อาอาอา อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!แขนนนนนนนนนนนนนนนนนน!」
「ข ขอโทษครับ!?」


ไม่สิ นี่ชั้นผิดเหรอ!? ชั้นแค่ยืนเฉยๆเองนะ!?


「แกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!ทำอะไรฟะะะะะะะะะะะะะะ!?」
「ย ยืนเฉยๆ?」
「โกหกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!」
「ไม่อ่ะ ก็มันจริงนี่นา!?」


ความเยือกเย็นที่มีตอนแรกหายไปไหนไม่รู้ กริยาของชายในชุดกราวน์เลยหลุดหมดเลย
.........ไม่สิ ถ้าใจเย็นๆลองมาคิดดูมันเพราะพลังป้องกันของชั้นอยู่ในระดับที่แสดงไม่ได้
การโจมตีทั่วไปเลยอันตราย สำหรับฝั่งที่โจมตีมาอ่ะนะ
พอกำลังใจเย็นใช้ความคิด ชายในชุดกราวน์ก็จ้องชั้นเขม็งชนิดตาแดงก่ำเลย
น่ากลัวชิบ............


「ไม่ยกโทษให้ไม่ยกโทษให้ไม่ยกโทษให้เด็ดขาดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
บังอาจทำให้สาวกที่ถือครองพลังของท่านเทพปีศาจอย่างผมบาดเจ็บบบบบบบบบบบ!?」
「ไม่อ่ะ ไม่เห็นรู้จักเลย!?」
「ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!」
「อ้ะ เดี๋ยว!」


ชายในชุดกราวน์ที่สติหลุดใช้แขนซ้ายที่เหลือยู่ชกใส่หน้าชั้น


「อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!?
แขนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!?」


แขนซ้ายของชายในชุดกราวน์หายไปด้วยเลย เช่นเดียวกับแขนขวา
.........นี่ ชั้นผิดจริงดิ? ทางโน้นเป็นคนโจมตีเข้ามาอยู่ฝ่ายเดียวนะ
แต่ถ้าลองคิดจากคำพูดของคุณบาน่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นคนไม่ดี.............
ชายในชุดกราวน์ที่แขนหายไปสองข้างทำให้ร่างกายเสียสมดุล
จนประคองร่างไม่ไหวล้มลงไปอย่างง่ายดาย


「โกหกโกหกโกหกโกหกโกหกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
ไอ้เรื่องแบบนี้มันว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!」
「เอ่อ แบบว่าโทษทีนะ」
「อย่ามาขอโทษษษษษษษษษษษษษ!」
「อ้ะ」


พอทำท่าอาละวาดอย่างกับเด็กงอแงก็ใช้ขาเตะใส่ทั้งๆสภาพนอนอยู่
ขาที่มากระทบกับร่างกายของชั้นเลยหายไปทั้งคู่อย่างสวยงาม


「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」
「นี่จะทำอะไรกันแน่เนี่ย!?」


เป็นเด็กงอแงอาละวาดเหรอไง!
ก็คิดอย่างนั้นนะแต่อีกฝ่ายขนาดแขนขาสองข้างไม่มีแล้วยังใช้พลังจากแผ่นหลัง
กลิ้งมาทางนี้อีก ............อย่างเป็นรูปธรรมไม่รู้ว่าจะทำอะไรแต่ขอโทษด้วยแล้วกัน
คิดแบบนั้นเลยใช้『การรักษาแห่งพระแม่』ให้อีกรอบ
ร่างกายของชายในชุดกราวน์จึงกลับมาเหมือนเดิม


「แก..........แสดงความสงสารกับผมงั้นเหรอ!?」
「หา? อื้ม」


นั่นสินะ...........ประมาณนั้นมั้ง ก็แบบว่ามันน่าสงสารนี่นา
ขณะที่คิดไปเองคนเดียว ชายในชุดกราวน์ก็จ้องมองพื้นแบบไร้สีหน้า


「......สงสารผมคนนี้.........งั้นเหรอ...? ผมผู้อยู่เหนือมนุษย์
ได้รับประทานพลังจากท่านเทพปีศาจ........? สาวกอย่างผมเนี่ยนะ.....!?」


อะไรของคนนี้เนี่ย โคตรน่ากลัวเลย
ขณะที่เผลอตัวถอยห่างจากชายในชุดกราวน์ที่พึมพำงึมงำอยู่คนเดียว
อัลที่บรรยากาศดูอ่อนเพลียก็เข้ามาหา


「เซอิจิ......มาช่วยไว้ทันพอดีเลยนะ.......?」
「เอ๋? ไม่สิ เป็นอะไรรึเปล่า? แบบว่าดูเหนื่อยจัง..........」
「รายละเอียดค่อยอธิบายทีหลังที่สำคัญตอนนี้คือเจ้านั่น
เจ้านั่นเป็นคนเข้ามาโจมตีพวกเรา อันตรายพอดูเลยล่ะ..........」
「เอ๋? งั้น..........อัลก็โดนด้วยเหรอ?」
「ไม่ต้องห่วงนักหรอกน่า...........พอจะกันไว้ได้แบบฉิวเฉียดล่ะนะ
ได้เวทรักษาของเซอิจิไปก็แข็งแรงดีอย่างที่เห็นนี่แหละ?」


พูดไปพลางอัลก็โพสท่าเบ่งกล้ามแขนเดียวให้ดู
...........


「เฮ้ย?」
「อ้ะ?」


ชั้นหันไปตามเสียงเรียกของชายในชุดกราวน์ที่หมอบอยู่
บรรยากาศสบายๆตอนแรกหายไปหมด จ้องมองมาด้วยสายตาเกลียดชัง
ร่างกายสั่นไหวพลางยืนขึ้น


「แก.........อย่าได้ใจไปหน่อยเลย? นั่นมันอุบัติเหตุ ใช่ อุบัติเหตุ
ผมคนนี้.........ผมที่เป็นสาวกคนนี้!ไม่มีทางแพ้กับแค่มนุษย์หรอก!」
「...........」
「เชิญเสียใจได้เลย..........ที่มารักษาให้ผม การกระทำโดยไม่คิดของแก
จะถูกตอบแทนด้วยความสิ้นหวังที่ลึกขึ้นไปอีก!?」


พูดแล้วชายในชุดกราวน์ก็วิ่งตรงมาทางชั้น


「ชิ!โธ่เว้ย!มองไม่ทันเลย........!?」


ชั้นฟังอัลที่พึมพำแบบนั้นอยู่ข้างๆพลางรวมพลังไว้ที่หมัดอย่างเงียบๆ
เห็นชั้นยืนทื่ออยู่กับที่ ชายในชุดกราวน์ก็ยิ้มอย่างน่ารังเกียจออกมา


「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!หายไปซะ!จงสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความสิ้นหวังที่ทำอะไรไม่ได้
แล้วตายไปซะ!ผมจะเป็นคนมอบความสิ้นหวังอันยิ่งยวดนี้ให้แกเอง!
คุคุคุ.........วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า-------------」
「รำคาญ」


ชั้นปล่อยหมัดเต็มกำลัง


「------------」


หากให้พูดสรุปคืออะไรต่างๆนาๆของชายในชุดกราวน์ปลิวกระจาย
อย่างแรกเสื้อผ้า ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
ต่อมาเส้นผม ไม่ว่าตรงไหนก็ล้านเลี่ยนเตียนโล่งใสปิ๊ง
ต่อมาฟัน สักซี่ก็ไม่เหลือ
อย่างอื่นก็ริมผีปากเผยอขึ้น จมูกของหน้าที่เคยได้รูปก็แบะขึ้นไปจนเหมือนหมู
ของเหลวทั้งหลายแหล่ในร่ายกายกระเซ็นออกมา ตาเหลือกแขนขาบิดเบี้ยว
ที่ปลิวหายไปมากที่สุดก็ศักดิ์ศรีของความเป็นคนนี่แหละ
ก็ทั้งโดนเปลือยในที่สาธารณะแถมของเหลวหลายแหล่ยังไหลอีกต่างหาก


「เป็นไปไม่ได้เป็นไปไม่ได้เป็นไปไม่ได้เป็นไปไม่ได้.........ท ทำไมกัน? ทำไม?
ทำยังไงถึงจะชนะ? การชนะ? ความเป็นไปได้? ไม่เห็นไม่เห็นไม่เห็นไม่เห็น
...........ไม่เห็นโอกาสชนะเลย.........ไม่........ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่
..........อึก แขน..........ข แขนของผม........!ข ขาล่ะ!? ร ร่างกาย.........!
แขนขาของผม.......!อา!? มือ...........มือมัน---------------
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา」


ชายในชุดกราวน์..........ไม่สิ ชายเปลือยพึมพำพลางหัวเราะแบบผิดปกติ
พอคิดว่าสติกลับคืนมาก็อย่างกับกลัวอะไรสักอย่างจนตาเหลือกกลับไปอีกรอบ
โดยที่ร่างกายชักกระตุก .........น่ากลัวเป็นบ้า เป็นอะไรไปแล้วหว่า?
..........ยังไงก็ตามแต่ยังไงดีล่ะ? วันนี้มีคนหัวล้านฉี่ราดเยอะจังแฮะ?
เอาเถอะ วันแบบนี้ก็ต้องมีบ้างแหละ..............ไม่สิ มันจะไปมีได้ไงเล่า!
แต่ก็นะ ก่อนอื่นเลย..........


「สดชื่น!」
「เดี๋ยวก่อน มันจะแปลกไปหน่อยมั้ย!?」
「อ้ะ จริงด้วย ที่น่าจะรู้สึกสดชื่นมันอีกฝ่ายต่างหาก.........」
「พูดเรื่องนั้นซะที่ไหนกันล่ะ!?」


ดูท่าจะเข้าใจผิดแฮะ
ที่สำคัญกว่านั้นเป็นครั้งแรกเลยที่ชกแบบเอาจริงเต็มกำลัง
แต่พอได้ปล่อยหมัดออกไปก็รู้สึกได้เลย
.........อา แย่แล้ว ถ้าชกไปอีกในสภาพนี้มีอะไรหลายๆอย่างอันตรายแน่
ถึงจะอธิบายเป็นรูปธรรมไม่ได้แต่ยังไงก็อันตรายแล้วกัน............
แม้ค่าพลังด้านคำศัพท์จะน้อยจนน่าร้องไห้แต่ยังไงก็ตามตอนที่ชั้นปล่อยหมัด
ที่รวบพลังไว้เต็มกำลัง ยังไงดีล่ะ..........เหมือนได้ยินเสียงแตกร้าวของอะไรสักอย่าง
ไม่ใช่ทั้งจากร่างกายชั้นเองหรือร่างกายคนรอบข้าง
จากโลกนี้? คล้ายๆแบบนั้นแหละ เป็นเสียงที่น่ากลัวมาก
อย่างนี้ไม่ดีแน่นอน
ชั้นที่รู้ตัวเลยรีบปรับพลังในทันที
จากนั้นก็ค่อยๆควบคุมพลังอย่างช้าๆจนไม่ได้ยินเสียงแตกร้าว
และเพื่อเป็นการยืนยันว่าระดับพลังนี้ใช้ได้รึเปล่าเลยลองแย้บออกไปดู
อีกฝ่ายก็โดนแรงอัดของหมัดชั้นจนหน้าตาสุดยอดมากพลางกระเด็นไปไกลลิบ
ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ได้ปลิวออกไปสนามแข่งแน่
เลยใช้เวทธาตุลมขั้นสูงสุด『กำแพงราชาวายุ』ให้หยุดอยู่ในสนามแข่งนี้
อื้ม.........ถึงจะเป็นเวทที่ใช้เป็นครั้งแรกแต่ใช้ได้เก่งแฮะ!ก้าวหน้าก้าวหน้า!
ว่าแต่ทั้งที่ไม่ใช่เวทมนจร์แต่แรงอัดจากหมัดของชั้นทำให้ทั้งเสื้อผ้าทั้งเส้นผม
ปลิวหายไปหมดนี่ยังไงกันหว่า  เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ
เท่านี้อะไรหลายอย่างก็เรียบร้อยว่าแต่...........


「สรุปแล้วเอะอะอะไรกันเหรอ?」
「พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย!?」


อัลตบมุขคำพูดของชั้นทันที

 
Copyright © 2016. NTDTranslate - All Rights Reserved
Powered by SirZIZ | NTDTranslate