ตอนที่ 87 ครูหัวกะทิปะทะครูของเหลือ～เทียบไม่ติด～
「ล เลออน!?」
『หวาาาา！』
『แย่แล้วสิ！ทำเกินไป！』
『พึ่งครั้งแรกเลยไม่ทันนึกถึงปริมาณพลังเวทของเลออน...........』
『ท ทำไงดี!?』
『เลออน ทำใจดีๆไว้！』
ดูเหมือนเพราะเวทของพวกภูติ Mpของเลออนเลยหายเรียบจนหมดสติไป
ขณะที่รีบวิ่งเข้าไปหาเลออนก็มีเสียงประกาศดังเข้ามาในหัว
『【เวทภูติผู้ยิ่งใหญ่ : ไฟ】ได้เรียนรู้แล้ว
【เวทภูติผู้ยิ่งใหญ่ : น้ำ】ได้เรียนรู้แล้ว
【เวทภูติผู้ยิ่งใหญ่ : ลม】ได้เรียนรู้แล้ว
【เวทภูติผู้ยิ่งใหญ่ : ดิน】ได้เรียนรู้แล้ว
【เวทภูติผู้ยิ่งใหญ่ : สายฟ้า】ได้เรียนรู้แล้ว』
「พรวด!?」
「เซอิจิ!?」
ชั้นลื่นล้มลงไปที่ตรงนั้นเลย
ก็มันจะพิลึกไปหน่อยมั้ย!? เวทภูติเชียวนะ!? แถมเป็นภูติผู้ยิ่งใหญ่อีกต่างหาก！
ทำไมถึงใช้ได้!?
อีกอย่างมันต้องทำสัญญากับภูติก่อนถึงจะใช้ได้ไม่ใช่เรอะ!?
ไหงจู่ๆให้ใช้ได้เลยแบบนี้อ่ะ！
ชั้นที่ล้มลงไปเพราะได้รับการโจมตีทางจิตใจอย่างไม่ทันตั้งตัว
ก็ยืนขึ้นมาทันทีแล้ววิ่งหาเลออนต่อ
จากนั้นก็คุยกับพวกภูติพลางแบกเลออนขึ้นมา
「เอ่อ จะพาเลออนไปพักที่ห้องพยาบาลน่ะ.........คงไม่มีปัญหานะ?」
『เอ๋? อ อื้ม อย่างนั้นก็ดี...........』
『ว่าแต่ทำไมเห็นพวกเราล่ะ!?』
『เอลฟ์........ก็ไม่ใช่ เป็นมนุษย์แท้ๆ!?』
ส่งเสียงตกใจกันกับการที่ชั้นมองเห็นตัวพวกภูติอย่างที่คิดเลย
「เรื่องนั้น.........อย่าให้พูดถึงเลย พาลจะร้องไห้เอา」
『เอ๋? อ เอ่อ โทษทีนะ? แบบว่า..........』
「เปล่า ช่างเถอะ..........งั้นจะพาไปล่ะนะ」
โดนภูติปลอบซะแล้ว
ด้วยเหตุนี้ขณะที่กำลังจะรีบพาไปห้องพยาบาลก็มีเสียงตะโกนมาจากทางห้องS
「ย หยุดนะ！แก............บังอาจมาทำให้ประวัติของผมด่างพร้อย.....！」
「หา?」
พอหันไปก็เจอครูของห้องS........เอ่อครูคลิฟมั้ง? โกรธจนหน้าแดง
จ้องชั้นเขม็งเลยแฮะ
「เอ่อ..........ที่พูดมาไม่เห็นจะเข้าใจเลย...........」
「เฮอะ！สามัญชนนี่นะ........แค่ภาษาคนยังฟังไม่ออก? น่าสงสารชะมัด....」
เอ.........ชั้นมีอะไรให้สงสารเหรอ...........
「ยังไงก็ตามแต่แกน่ะทำให้ประวัติของผมต้องด่างพร้อย
รู้มั้ยมันหมายความว่ายังไง?」
「ไม่อ่ะ ไม่รู้เลยสักนิด」
「หา!?」
แหม ถึงจะทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็เถอะ.........มีความหมายอะไรเหรอ?
อีกอย่างคนๆนี้.........ทั้งที่นักเรียนตัวเองก็บาดเจ็บยังมาห่วงเรื่องประวัติอยู่อีกเหรอ?
ขณะที่เผลอขมวดคิ้วก็ได้ยินเสียงจากพิธีกร
『เกิดปัญหาขึ้นมาต่ออีกแล้วสิเนี่ย！ช่างน่าติดตามจังเลยนะคะ！』
『เห็นด้วยเลยคร้าบ』
จิตวิญญาญพวกชอบมุงจะเยอะไปมั้ย!?
สถานการณ์แบบนี้ปล่อยไปจะดีเรอะ!?
ไม่สิ ถึงชั้นจะยอมจบเรื่องแต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะยอมนี่สิ!?
พอหันสายตาไปทางคุณบาน่าที่อยู่ตรงอัฒจรรย์ คุณบาน่าดันยิ้มชอบใจซะงั้น
นี่จะไม่มีใครหยุดเลยเหรอ!?
ไม่สิ ถึงคุณลิลลี่กับไมเคิลและคุณบาน่าจะอยากสนุกเฉยๆแต่สายตาผู้ชมคนอื่นนี่สิ
คาดหวังอะไรสักอย่างจากชั้นที่โดนครูคลิฟโกรธอยู่ฝ่ายเดียวด้วย!?
ส่วนทางอัลกับห้องFทุกคนมองชั้นอย่างเป็นห่วง........
ไม่สิ เฉพาะซาเรียกับรูรูเนะนี่ยิ้มกริ่มกันเชียว
ยังไงก็ตามแต่การที่ห้องFเอาชนะห้องS มันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับได้ง่ายๆอย่างว่าแหละ
ต้องบอกว่าด้วยสถานภาพของห้องFคงรู้สึกเป็นการไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
เพราะงั้นการเลยมาโกรธชั้นที่เป็นครูประจำชั้นห้องFเพื่อเป็นการระบายอารมส์
แหมช่วยใจดีกับชั้นหน่อยสิ！
「เอ่อ............คือต้องพานักเรียนไปห้องพยาบาลเพราะงั้นขอตัว.......」
ขณะที่ตัดบทการสนทนาแบบนุ่มๆแล้วหันหลังให้ครูคลิฟพลางจะไปนั่นเอง
「！ลูกพี่ อันตราย！」
เสียงอากุโนสตะโกนมา
ขณะที่ชั้นตกใจกับเสียงนั้น อากุโนสก็รีบชี้ไปที่ด้านหลังของชั้น
ไม่สิ ไม่ใช่แค่อากุโนสเท่านั้น ห้องFทุกคนเองก็มีสีหน้าแตกตื่น
พอชั้นหันหลังตามที่อยู่ตรงหน้าของชั้นคือหอกไฟ
เป็นของที่เคยเห็นตั้งหลายครั้งตอนงานประลองยุทธภายในโรงเรียน
『Fire lance』พุ่งเข้ามาหาชั้น
เสียงกรีดร้องของเรเชลกับฟลอร่าดังเข้ามาที่หู พวกภูติที่รู้ตัวก็พยายามปกป้องชั้น
จาก『Fire lance』ที่เข้ามาทว่าเลออนที่เป็นคนให้พลังเวทMPไม่เหลือแถมหมดสติอยู่
ในขณะนั้นไม่ว่าใครต่างก็คิดว่าชั้นต้องโดน『Fire lance』ไปแน่ๆ
-----------ยกเว้นตัวชั้นเอง
「เกือบไปแล้ว」
ด้วยปฏิกิริยาตอบโต้ชั้นเลยใช้มือขวา『จับ』『Fire lance』
「........................หา?」
ก่อนอื่นเลย ครูคลิฟทำหน้าเหลอหลาอ้าปากค้าง
โอ้ ถึงเผลอจับไปด้วยปฏิกิริยาตอบโต้แต่จับได้ด้วยแฮะ แถมไม่รู้สึกร้อนอีกต่างหาก
เอ? หรือว่าการกระทำนี้เป็นหลักฐานของการลาออกจากความเป็นมนุษย์ไปแล้วหว่า........
ทันใดนั้นขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ ครูคลิฟที่เรียกสติกลับมาได้ไม่รู้ทำไม่ถึงยิงเวทมาใหญ่เลย
「ก แก！ทำอะไรฟะะะะะะะะะะะะะ!?」
「เอ๋!?」
ขณะที่ชั้นตกใจกับการที่อยู่ๆก็ตะโกนใส่
ครูคลิฟก็ยิง『Fire lance』กับ『Thunder lance』ออกมาจำนวนมาก
การโจมตีของเวทเหล่านั้น ชั้นใช้มือที่ถือ『Fire lance』อยู่ปัดไปเบาๆหลายครั้ง
รู้ตัวอีกทีที่หว่างนิ้วมือขวาก็หยุดเอาไว้ตั้ง3อันแน่ะเลยปากลับไปเบาๆ
ทันใดนั้น『Fire lance』กับ『Thunder lance』ที่พุ่งมาหาชั้น
ก็โดนเวทที่ชั้นปากลับไปเป่าหายไปหมดเลย
หนำซ้ำเวทที่ชั้นปาก็อานุภาพสูงขึ้นกว่าที่ครูคลิฟปล่อยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
จึงไม่ได้จบแค่เป่าหายไปเท่านั้นยังไประเบิดแถวๆรอบตัวครูคลิฟด้วย
「อึ้ยยยยยยยยยย!?」
「อ้ะ」
พลั้งมือไปหน่อย...........แต่ถึงอย่างนั้นอานุภาพนั่นจะแปลกไปหน่อยมั้ย?
ครูคลิฟถึงกับเข่าอ่อนกับอานุภาพของเวทที่ชั้นปากลับไปจนก้นจ้ำเป้าไปที่ตรงนั้นเลย
...........อย่างนี้คงไม่ยิงเวทมาต่อแล้วมั้ง
คราวนี้จะได้จะได้พาเลออนไปห้องพยาบาลสักทีแต่ทว่า.............
「ม มาทำให้ผมอับอายงั้นเรอะะะะะะะะะะะะะะะ！」
「เห?」
ตะโกนซะสุดเสียงอย่างนั้นเลยหันไปดูอีกรอบ
คราวนี้เวทจำนวนมากกว่าตะกี้เท่าตัวยิงมาใส่ชั้น
ว่าก็ว่าเถอะคิดยังไงถึงได้ยิงเวทมาใส่คนที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
อีกอย่างเจ้านี่ถ้าเป็นคนธรรมดาได้โดนเผาจนเกรียมไปแล้ว?
..........เปล่า นี่ไม่ได้พูดว่าชั้นไม่ใช่คนธรรมดาหรอกนะ? อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ！
ขณะที่กำลังบ่นพึมพำแก้ตัวในใจกับใครก็ไม่รู้ชั้นก็ชักรู้สึกโมโหขึ้นมาหน่อยๆ
กับการที่มาเกะกะการกระทำของชั้นซะเหลือเกิน
ทั้งที่ทางนี้มีนักเรียนหมดสติอยู่อยากรีบๆพาไปห้องพยาบาลแท้ๆ..........
แล้วตอนที่หันไปจ้องเวทที่ยิงมาโดยมีอารมส์อย่างนั้นอยู่นั่นเอง
เวทก็พากันหยุดการเคลื่อนไหว
「...............................................................................................................เห?」
「หา?」
ครูคลิฟที่ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นมีสีหน้าเหลอหลายิ่งกว่าตอนแรกซะอีก
กับเรื่องนั้นชั้นเองก็เผลอเอียงคอกับเวทที่จู่ๆก็หยุดค้าง
ทันใดนั้นเวทอย่างกับรู้สึกกลัวอะไรสักอย่าง...............
แหม นี่ คงไม่ใช่ว่ากลัวชั้นหรอกนะ?
และแล้วเวทที่เริ่มสั่นอย่างหนักที่ตรงนั้นก็พร้อมใจกันเปลี่ยนเป้าโจมตีไปที่ครูคลิฟแทน
「เหยอ?」
「เอ๋?」
จากนั้น---------------
「ม ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่！เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว！
นี่มันเวทที่ผมยิงไปนะ!? ทำไมถึงหันมาทางนี้ล่ะ!?
แล้วทำไมถึงพุ่งกลับมาเร็วกว่าที่ผมยิงออกไปอีก!? ทำไมถึงระหว่างทางถึงแบ่งตัว
เพิ่มจำนวนมากกว่าที่ผมยิงออกไปด้วยยยยยยยยยยยยยย!?
กกกกก แก！ทำอะไรลงไปฟะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ!?」
「ก ก็ไม่รู้สิ?」
「หยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะหยุดนะ！
อย่าเข้ามาอย่าเข้ามาอย่าเข้ามาอย่าเข้ามาอย่าเข้ามาอย่าเข้ามา！ ม ม่าย-------」
「อ้ะ」
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก」
เวทแต่ละนัดที่พลังร้ายเหลือจำนวนมหาศาลกระหน่ำใส่ครูคลิฟ
หลายสิบวินาทีระหว่างนั้น เวทสาดใส่ครูคลิฟไม่หยุด
ไม่นานนักเวทก็หยุดชะงักแล้วไม่รู้ทำไมเวทที่ยังเหลือหยุดอยู่กลางอากาศ
ถึงทำอย่างกับแอบหันกลับมามองอย่างหวาดๆดูสีหน้าชั้น
...........อะไรเนี่ย ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
พอชั้นทำท่าเอียงคอ เวทก็รีบร้อนกระหน่ำใส่ครูคลิฟต่อ
「อั่ฟแอ่ฟอ๋องเอ๋งอ้วกอั่คอ๋อยอ๋งอิกอึกอ๊อกอ้าาาาาาาาาาาาาาาา!?」
ร้องแบบไม่เป็นภาษาคนไปซะแล้ว
พอเวทโจมตีไปได้อีกสักสิบวินาที เวทที่อยู่กลางอากาศก็หยุด
แล้วแอบหันกลับมามองสีหน้าชั้นอีก
พอทำท่าเอียงคอแบบอึ้งๆเพราะไม่เข้าใจหนักขึ้นไปอีก
เวทก็เริ่มกระหน่ำใส่ครูคลิฟต่อ จนในที่สุดชั้นเรียกสติกลับมาได้จึงบอกให้หยุด
「ม ไม่ไม่ไม่ไม่！พอได้แล้ว!? Hpของครูคลิฟเป็นศูนย์ของแท้แล้วเนี่ย！
เฮ้ย แล้วทำไมชั้นถึงใช้เสียงสั่งเวทได้ฟะ!?」
ถึงจะยังไม่เข้าใจแต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ครูคลิฟได้บินไปสู่สรวงสวรรค์แน่！
และคงเพราะเสียงของชั้นส่งไปถึงเวทจริงซะด้วย หอกไฟถึงได้ทำท่าแบบโล่งอก
ทั้งที่เวทมนตร์ไม่น่าจะมีความรู้สึกหรือสีหน้าแท้ๆ แล้วเวทที่เหลืออยู่ก็หายไปหมด
พอฝุ่นทรายจางเลยลงมองหาครูคลิฟ
ก็เจอชายหัวล้านในสภาพฉี่ราดแก้ผ้าตาเหลือกนอนสลบอยู่กับพื้น
.....................
「ไปห้องพยาบาลล่ะนะ」
แล้วชั้นก็มุ่งหน้าไปที่ห้องพยาบาล
