ตอนที่ 85 งานประลองยุทธภายในโรงเรียน～เก่งสุดในโรงเรียนปะทะนักเลงสมองกล้าม～
ปล.คนเขียนเปลี่ยนชื่อจากมารี่เป็นลิลลี่แทนนะครับ
-------------------------------------------------------------------------------------
『แหม เป็นการพลิกผันที่เหลือเชื่อ！ห้องSถูกห้องFกดดันค่ะ！
หรือนี่จะเกิดปรากฏการณ์พลิกล็อคครั้งใหญ่กันแน่!?』
『ก็ไม่ใช่ว่าห้องSจะอ่อนหรอกนะคร้าบแค่นักเรียนห้องFเก่งเกินไปเท่านั้นเอง』
『อย่างนี้นี่เอง！ไม่เข้าใจเลยสักนิดค่ะ！』
พอการแข่งของบูลุคจบ พวกไมเคิลก็พูดคุยกันแบบนั้น
รู้ตัวอีกทีนักเรียนกลายเป็นตัวอะไรที่เหลือเชื่อไปซะแล้ว
ก็นะ ถึงก่อนที่ได้สอนจะเห็นแววอยู่แล้วก็เถอะ！นี่ไม่ได้ร้องไห้นะ！
พอบูลุคที่แข่งเสร็จกลับมา ก็ประจัญหน้าอากุโนสแล้วยื่นกำปั้นไปหา
「ฝากด้วยล่ะ」
「อุส！ไว้ใจได้เลย！」
จากนั้นอากุโนสก็ยื่นกำปั้นไปหากำปั้นของบูลุคเช่นกัน
........อะไรฟะ บรรยากาศวัยรุ่นเต็มพิกัดนั่นน่ะ อิจฉานะเนี่ย
ว่าแต่ปกติเถียงกันตลอดแต่ก็สนิทกันดีไม่ใช่เรอะไง！
ไม่ซื่อตรงกันเอาซะเลย！เอาอีกสิ！
ทันใดนั้นพอหันสายตาไปทางห้องS ก็เห็นครูที่ชอบพูดจาเหน็บแนมกำลังร้อนรน
「บ้าน่าบ้าน่าบ้าน่าบ้าน่า!? ก โกหก！มันต้องโกงกันเห็นๆ！
พิธีกร！ไอ้เจ้าพวกนี้มันเล่นขี้โกง！」
อ้าว ใส่ร้ายกันเฉยเลย
นักเรียนห้องSก็พากันถ่มน้ำลายพลางตะโกนด่า
ทว่าพิธีกรไม่สนใจพฤติกรรมเหล่านั้นแล้วดำเนินการต่อไป
『เอาล่ะ ไปที่การแข่งคู่ต่อไปกันเถอะค่ะ！การแข่งคู่ถัดมาเป็นการปรากฏตัวของ
พี่ชายผู้เข้าแข่งโจนิสของห้องA ผู้เข้าแข่งโรเบอร์โต้ค่ะ！』
『โห นักเรียนที่แสดงความสามารถท่วมท้นตอนห้องAปะทะห้องCนั่นสินะ?
งั้นพี่ชายคนที่ว่าก็คงคาดหวังได้เลยสินะคร้าบ』
เหลือเชื่อ คู่ต่อสู้คนต่อไปของอากุโนสดูจะเป็นโรเบอร์โต้ที่เป็นลูกชายของคุณรันเซ่
เป็นนักเรียบแบบไหนกันนะ? ขณะที่เอียงคอสงสัยอย่างนั้น
บูลุคที่เพิ่งกลับมาก็หน้าตาเคร่งเครียด
「แย่ล่ะสิ...........」
「เอ๋? มีอะไรเหรอ?」
「ครูเซอิจิอาจจะไม่รู้แต่โรเบอร์โต้เป็นท้อปของห้องS------
สรุปก็คือคนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนนั่นเอง」
「เห...........」
ลูกชายคุณรันเซ่นี่สุดยอดไปเลย
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ ที่สนามแข่งก็มีหนุ่มสุดหล่อผมทองตาสีฟ้าแลดูเท่ห์มายืนอยู่
ยังไงดีล่ะ.......จะว่ามีบรรยากาศแบบราชาคล้ายบูลุคก็ได้?
เอาเป็นว่าบรรยากาศดูสูงศักดิ์ต่างกับคนธรรมดาสามัญอย่างชั้นแล้วกัน
ขณะที่จดจ่อไปกับบรรยากาศของโรเบอร์โต้โดยไม่ได้ตั้งใจ
บูลุคก็พูดปนถอนหายใจ
「อีกอย่างโรเบอร์โต้ถือเป็นคนจำนวนน้อยที่พูดคุยกับพวกเราอย่างปกติ
บอกตามตรงคือลงมือลำบาก」
「อ๋อ..........」
ดวงไม่ดีจริงๆด้วย！ไม่สิ นี่เป็นการต่อสู้ ทางอากุโนสคงไม่ออมมือให้หรอก
แต่ในฐานะคู่ต่อสู้ก็ไม่สู้ด้วยความเกลียดชังแน่นอน！
เพราะยังไงทางนี้ก็มีเรื่องของทางนี้เหมือนกัน！
อากุโนสเอาอาวุธที่เป็นไม้เบสบอลตอกตะปูของตัวเองมาพาดบ่าพลางไปยืนบนสนาม
「ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาสู้กับแก.............」
「.......ครั้งนี้สำหรับเรื่องที่พวกเราห้องSทำให้พวกคุณรู้สึกไม่ดีนั้นไม่มีอะไรจะแก้ตัว
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ」
ทันทีที่อากุโนามายืนประจัญหน้า โรเบอร์โต้ก็ก้มหัวให้
「ไม่ต้องใส่ใจ..........พูดไปมันก็ดูโกหกแต่ยังไงก็ไม่ได้เกลียดอะไรแกสักหน่อย」
「แต่ยังไงก็เป็นเรื่องจริงที่ผลลัพธ์คือตัวผมไม่อาจห้ามปรามผู้คนรอบข้างได้
เอาเถอะ ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่ทำแบบนั้นในห้องSได้นี่นะ.........」
โรเบอร์โต้พูดแบบเอือมระอาพลางถอนหายใจ
ทั้งที่บอกว่าเก่งที่สุดในโรงเรียนแต่ไม่ได้เป็นศูนย์กลางของห้องSนี่ฟังแล้วแปลกดีแฮะ
ไม่สิ สำหรับห้องSนั่นก็ไม่แปลกหรอก........
「ลืมๆไปเหอะ? ที่สำคัญกว่านั้นคือข้าตั้งตารอจะสู้เอาจริงกับแกอยู่นะเฟ้ย！」
「.......งั้นเหรอ ถ้าพูดอย่างนั้นล่ะก็.........ผมเองก็จะสู้อย่างจริงจังล่ะ」
「โอ้！หวังไว้อยู่แล้ว！」
สองพิธีกรที่ฟังการสนธนาของทั้งคู่ก็แสดงอาการตกใจ
『ไม่รู้จะว่ายังไงดี.........การแข่งคู่ที่3ในที่สุดก็ได้ดูการต่อสู้ที่สดชื่นสักทีนะคะ！』
『ก่อนอื่นเลยห้องSนี่เป็นที่รวมของคนนิสัยมีปัญหารึเปล่าคร้าบ?
หรือว่าSของห้องSจะไม่ใช่มาจากSที่เป็นSpecialแต่เป็นนิสัยแย่ระดับSกันแน่?』
『อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะคะ！』
ยอมรับด้วย！
『เรื่องนั้นยังไงก็ตามแต่รีบมาเริ่มการแข่งกันเถอะค่ะ！
ผู้เข้าแข่งโรเบอร์โต้ปะทะผู้เข้าแข่งอากุโนส.........การแข่ง เริ่มได้！』
อากุโนสพุ่งออกไปจากที่ตรงนั้นทันทีที่ได้สัญญานจากคุณลิลลี่
「ลงมือก่อนได้เปรียบ！โอร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
พอเห็นการออกตัวแบบใส่พลังเต็มที่นั้นบูลุคก็กุมหัว
「เจ้าบ้านั่น.......มีคนที่อีกฝ่ายเก่งสุดในโรงเรียนยังพุ่งเข้าไปหา
โดยไม่มีแผนการด้วยเรอะ........！ไม่สิ ก็เจ้านั่นคนนึงล่ะนะ.......」
เป็นตามที่บูลุคพูด อากุโนสเงื้อไม้เบสบอลตอกตะปูเต็มเหนี่ยวพุ่งเข้าไปหาโรเบอร์โต้
โรเบอร์โต้ที่หลบได้ง่ายๆก็ยิงเวทใส่อย่างใจเย็น
「『สายฟ้าคะนอง』」
พอมือขวายื่นไปหาอากุโนส กลางอากาศตรงที่อากุโนสอยู่
ก็เกิดเป็นหอกสายฟ้าตกลงมาเป็นจำนวนมาก
「เหวอ!? ฝนสายฟ้าเหรอ!? ไปหาที่หลบฝนตรงไหนดีฟะ！」
ปัญหามันอยู่ตรงนั้นซะเมื่อไร
ว่าแต่เจอแค่หอกตกลงมายังพอว่านี่เป็นหอกสายฟ้าท่าจะแย่แฮะ
ยังไงก็ตามแต่อากุโนสที่โดนหอกสายฟ้าโจมตีใส่เรื่อยๆก็ยังสามารถ
ใช้พลังกายที่มีอยู่แต่เดิมอย่างคล่องแคล่วหลบอย่างต่อเนื่อง
........แล้วก็อย่างที่กะไว้ ไม่มีวี่แววจะใช้เวทเช่นเดียวกับเบียสและบูลุค
ถ้าใช้เวทล่ะก็คงสามารถรับมือได้โดยไม่ต้องพูดถึงพลังกายอะไรนั่นด้วยซ้ำ
「ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะหลบได้ทั้งหมด.........」
「อะไรที่นอกจากการโจมตีข้าก็รู้จักน่า！เอ้า ไม่ระวังเดี๋ยวได้เจ็บตัวนะเฟ้ย！」
「คุ！」
อากุโนสหลบฝนสายฟ้าไปเรื่อยๆพลางย่นระยะห่างระหว่างโรเบอร์โต้
หลังจากหลบรอดฝนสายฟ้าไปได้ก็เหวี่ยงไม้เบสบอลตอกตะปูใส่อย่างแรง
กับสิ่งนั้น โรเบอร์โต้รับไว้ด้วยดาบยาวที่เสียบอยู่ตรงเอว
และที่ตรงนั้นก็เกิดคลื่นปะทะของอาวุธระหว่างอากุโนสกับโรเบอร์โต้แผ่ขยายไป
「ไม่เลวเลยนี่หว่า！คิดว่าเก่งแต่เวทมนตร์ซะอีก！」
「ก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอก แต่ดูเหมือนว่าการต่อสู้ระยะประชิดนายจะเหนือกว่านะ
ถ้างั้นก็...........！」
การปะทะอาวุธกันอย่างรุนแรงของอากุโนสและโรเบอร์โต้ได้กดดันค้างกันอยู่ท่านั้น
แต่โรเบอร์โต้ก็ได้ใส่แรงเพิ่มเข้าไปจนอากุโนสกระเด็นไปไกล
「เฮ้ย!? แรงเยอะดีนี่หว่า!?」
อากุโนสที่กระเด็นไปตั้งตัวได้ทันที
แต่โรเบอร์โต้ใช้จังหวะที่ทิ้งระยะห่างนั้นวางมือลงไปกับพื้น
「『เสาหนามสายฟ้า』」
ทันใดนั้น จากมือของโรเบอร์โต้ที่วางบนพื้นก็เกิดเป็นเสาสายฟ้าแหลมคม
ขึ้นมาอย่างต่อเนื่องโดยเล็งไปที่อากุโนส
「ต่อจากข้างบนก็เป็นข้างล่างเรอะ!?」
อากุโนสหลบอย่างต่อเนื่องเหมือนก่อนหน้านี้แต่ดูเหมือนว่าการหลบจากด้านล่าง
จะลำบากกว่าด้านบน ร่างกายจึงโดนเสาสายฟ้าเข้าไปหลายอัน
「อ๊าาาาาาา！」
แต่ถึงอย่างนั้นอากุโนสก็ป้องกันสายฟ้าโดยใช้ไม้เบสบอลตอกตะปูทำให้พอทนได้
「บัดซบเอ้ย.............แขนชาไปหมด.........」
ควันลอยออกมาจากร่างกายของอากุโนส
「ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะบอกกันเจ้านี่ได้อีก........เสียความมั่นใจหมดเลยนะเนี่ย
ท่าทางต้องทุ่มเต็มที่กว่านี้ซะแล้วสิ」
ถึงเห็นสภาพอย่างนั้นของอากุโนส โรเบอร์โต้ก็ไม่ประมาท
ตั้งเป้าให้สูงขึ้นไปอีก .........เป็นคนที่สุดยอดจริงๆเลยแฮะ
「คงพูดไม่ได้ว่าอยากให้เห็นสักเท่าไร.......」
「อ๋า?」
「---------แต่คงหลีกเลี่ยงไม่ได้」
「！」
ขณะที่อากุโนสเอียงคอ โรเบอร์โต้ก็หลับตาไปชั่วครู่แล้ว---------
「『อาภรณ์เทพสายฟ้า』」
「หา!?」
พริบตาที่โรเบอร์โต้เปิดตาขึ้น ร่างกายของโรเบอร์โต้ก็ห่อหุ้มด้วยชุดเกราะสร้างจากสายฟ้า
ภาพลักษณ์ดูสง่า ดีไซน์เท่ห์ชนิดโดนใจชายเลยทีเดียว
「เท่ห์ชิบเป๋งงงงงงงงงงงงงง！」
「ไอ้บ้านั่น.........」
อากุโนสลืมว่าอยู่ระหว่างการแข่งพลางตะโกนสุดเสียง จะซื่อไปหน่อยมั้ย！
ชั้นตบมุขอากุโนอยู่ในใจแต่ทางบูลุคถึงกับเอามือกุมหัวเลย
ว่าแต่เวทนั่นมันอะไรน่ะ? ในรายชื่อเวทสายฟ้าไม่เห็นจะมีอยู่เลยนี่นา.......
ขณะที่คิดราวๆนั้น ในหัวก็ได้ยินเสียงประกาศที่ไม่ได้ยินซะนาน
『เวทเฉพาะตัวธาตุสายฟ้า【อาภรณ์เทพสายฟ้า】ได้เรียนรู้แล้ว』
เยี่ยม ร่างกายของชั้นที่ชอบทำอะไรเกินจำเป็นเข้าใจด้วย
แหม นี่ขนาดเป็นเวทเฉพาะตัวนะเนี่ย!?
เวทที่คนอื่นพยายามคิดค้นแทบตายดันเรียนรู้อย่างง่ายดายซะงั้นอ่ะ!?
ขณะที่ชั้นกุมหัวของชั้นไปคนละความหมาย
พวกคุณลิลลี่ที่เป็นพิธีกรก็มีสภาพตกใจเหมือนกัน
『ม มันอะไรกันคะนั่น!? สภาพแบบนั้น！เวทมนตร์นั่น！
ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ！』
『.........เวทมนตร์นั่นแม้จะเห็นว่าเป็นแค่การเอาสายฟ้ามาห่อหุ้มตัว
แต่เกราะสายฟ้านั่นมั่นใจได้เลยว่ามีพลังป้องกันสูงกว่าเกราะทั่วไป
เหนือสิ่งอื่นใดคือยังเพิ่มความเร็วแบบก้าวกระโดดด้วยคร้าบ』
『คุณไมเคิลรู้จักเวทมนตร์นั้นด้วยเหรอคะ!?』
『คร้าบ เวทมนตร์นั่นเป็นเวทแบบเดียวกับของ【จักรพรรดินีสายฟ้า】
-----เอเรมิน่า คิซา วินบุค ที่เป็นนักผจญภัยระดับSที่ยังคงปฏิบัติงานอยู่คร้าบ』
『เเเเเเเเเเเอ๋!? วินบุคก็หมายความว่า........เป็นท่านแม่ของผู้เข้าแข่งโรเบอร์โต้น่ะสิคะ!?』
『คงเป็นอย่างนั้นแหละคร้าบ ทว่าการที่มีคนอื่นนอกจาก【จักรพรรดินีสายฟ้า】
นำเวทมนตร์นั่นออกมาปรากฏได้แบบนี้..........』
ชั้นเมื่อตะกี้ก็ดันใช้ได้กับเขาด้วยแล้วอ่ะ โทษทีนะ
ว่าแต่แม่ของโรเบอร์โต้......สรุปคือ ภรรยาของคุณรันเซ่เป็นนักผจญภัยระดับSเรอะ!?
งั้นก็แปลว่าเป็นพวกโรคจิตน่ะสิ!?
........แหม ก็รู้อยู่ว่าที่พูดไปมันเสียมารยาทแบบสุดๆแต่ตัวอย่างที่เจอมันสุดโต่งเลยนี่นา！
ถึงจะแค่คุณกาลกันกับพวกกัลซุสก็เถอะ！
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะดำรงตำแหน่งราชินีควบกับเป็นนักผจญภัยด้วยได้.........
งั้นตอนที่ไปวังแล้วไม่เจอนี่เพราะออกไปผจญภัยรึเปล่าหว่า?
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ โรเบอร์โต้ก็พูดแบบยิ้มแห้งๆ
「ก็นะ ผมเองก็ใช้เวทนี้ไม่ได้นานเหมือนท่านแม่หรอก แต่ว่า------」
「อะ!?」
พริบตาที่ร่างของโรเบอร์โต้เบลอ ก็เข้าประชิดตัวอากุโนสด้วยความเร็วอันน่าตกใจ
แล้วฟันดาบตามแนวขวาง
「ชิ!?」
อากุโนสที่รับรู้อันตรายได้ด้วยสัญชาตญาณ ร่างกายจึงทำการป้องกันด้วยปฏิกิริยาตอบโต้
แต่ก็ยังปลิวกระเด็นราวกับเปล่าประโยชน์
「ยังไม่จบหรอกนะ」
จากนั้นมีแต่ถูกกดดันฝ่ายเดียว
ไม่ใช่แค่ถูกระดมฟันด้วยความเร็วสูงสุดยอดจากทุศทิศทางเท่านั้น
ทั้งยังมีเตะต่อยแทรกเข้ามาอยู่เรื่อยๆ
ชั้นไล่ตามด้วยตาทันแต่บอกตามตรงร่างของโรเบอร์โต้ไม่เจอในสายตาคนอื่นหรอก
คงเห็นกันแต่ภาพของอากุโนสที่กระเด็นไปตามทิศทางต่างๆนั่นแหละ
「---------！」
พื้นถูกคว้านจากผลกระทบของการฟัน
อานุภาพของแต่ละดาบเองก็ร้ายเหลือแค่เห็นร่องรอยก็รู้
ในเวลานั้น อากุโนสไม่ต้องพูดถึงการสวนกลับเลยทำได้แค่รับอยู่ฝ่ายเดียว
อากุโนสได้รับบาดแผลชนิดแค่เห็นก็น่าสลดใจ
จะล้มเมื่อไรก็ไม่แปลก
แต่ทว่า----------
「อึก！」
อากุโนสก็ยังไม่ล้ม
กลับกันจิตต่อสู้ยิ่งลุกโชน ตาส่องประกายพลางอดทนต่อการโจมตีต่อไป
กับสภาพนั้น โรเบอร์โต้ที่ควรจะเป็นฝ่ายกดดันกลับมีอาการร้อนรน
「ขนาดนี้แล้วยังไม่ล้มลงไปอีก........！」
「ก็ไม่ได้ฝึกมาแบบกระจอกนี่หว่า！」
「งั้นเหรอ..........ถ้างั้น-------！」
ทันใดนั้นที่ด้านหลังของโรเบอร์โต้ก็มีหอกสายฟ้าจำนวนมากปรากฏขึ้น
「ผมไม่มีพลังเหลือพอแล้ว เพราะงั้นนี่คือพลังทั้งหมด........！」
「ได้เสีย........เดี๋ยวจะทุบให้ร่วงแบบตรงๆให้ดู！」
อากุโนสแม้จะโซเซก็ยังตั้งไม้เบสบอลตอกตะปูประจัญหน้า
「『หอกสายฟ้าสุดขั้ว』！」
จากนั้นหอกสายฟ้าจำนวนมากที่ถูกปล่อยออกมาพร้อมกันก็รวมวงโคจรกันเป็นหนึ่ง
กลายเป็นหอกสายฟ้าขนาดยักษ์หนึ่งอันอย่างสมบูรณ์แบบ
หอกนั้นพุ่งเข้าเสียบอากุโนสด้วยความเร็วอันเหลือล้น
กลับกันอากุโนสนั้น---------
「ท่าอัดของจริงของจริงของจริงของจริงของจริงของจริงของจริงของจริงของจริง！」
เหวี่ยงไม้เบสบอลตอกตะปูเต็มวงสวิงเข้าปะทะกับหอกขนาดยักษ์
ราวกับสายน้ำอันเชี่ยวกรากเปี่ยมไปด้วยพลัง เมื่อไม้เบสบอลตอกตะปู
ปะทะกับหอกขนาดยักษ์แค่ดูพลังที่แผ่ออกมาก็รู้ได้เลยว่าพลังที่ปะทะด้วย
มันมหาศาลแค่ไหน
อากุโนสกระอักเลือดพลางร้องตะโกน
「พลังใจ.......ยังไม่พออออออออออออออออออออออออออออออออออออ！」
และแล้วทางอากุโนสก็ค่อยๆดันหอกกลับไปทีละน้อย----
「พลังใจขั้นสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！」
ในที่สุดอากุโนสก็หวดหอกสายฟ้ากระเด็นออกไป พลังกู่ร้องช่างร้ายเหลือ
「ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」
「โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว！」
อากุโนสพุ่งเข้าหาโรเบอร์โต้ไปตามแรง
โรเบอร์โต้เองก็ใช้พลังหมดเกลี้ยงตามที่ว่าไว้เกราะสายฟ้าจึงหายไป
แต่ถึงกระนั้นโรเบอร์โต้ก็ยังเค้นพลังตะโกนสุดเสียง
และแล้ว---------
「.........」
「.........」
ที่ต้นคอของอากุโนสและต้นคอของโรเบอร์โต้ต่างมีอาวุธของกันและกันจ่ออยู่
ทั่วทั้งสนามปกคลุมไปด้วยความเงียบ
คุณลิลลี่ที่เรียกสติกลับมาได้ก่อนจึงประกาศผล
『อ้ะ!? น นี่มัน.........เสมอกัน！เสมอกันค่า！』
จังหวะที่ทั้งสองคนจ่ออาวุธที่คอจากสายตาของชั้นเองก็เห็นแบบเดียวกัน
สรุปคือครั้งนี้เสมอกันนั่นเอง
พอได้ยินคำพูดของพิธีกรทั้งสองคนก็ลดอาวุธลงอย่างเงียบๆ
「เสมอกันเหรอ..........ไม่สิ ถ้าคุณใช้เวทได้ล่ะก็ผลคงเปลี่ยนไปแล้ว」
「ไม่มั้ง? นี่แหละคือพลังทั้งหมดของข้า ถึงเวทมนตร์จะถือเป็นพลังอย่างหนึ่ง
แต่ที่เจ๋งที่สุดของก็ต้องร่างกายที่ฝึกหนักมาอย่างที่คิดแหละ」
「.......งั้นเหรอ ยังไงก็ตามแต่สนุกมากเลยล่ะ ขอบคุณนะ」
「โอ้！ข้าเองก็สนุกเหมือนกัน！」
ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงจับมือกันที่ตรงนั้น
.......ทว่า หากตัดสินชี้ขาดก็จะได้เป็นห้องSเสมอกับห้องF
『เอ่อ.........การแข่งคู่นี้เสมอกันก็จะหมายความว่า..........หากห้องFไม่มีผู้เข้าแข่ง
คนต่อไปตามเงื่อนไขจำนวนคนแล้วผลก็จะเป็นเสมอกันสินะคะ』
『อื้ม...........แต่ต่อให้ไม่นับเรื่องจำนวนคนที่ไม่พอการที่ห้องFชนะไปสองแล้ว
ผลก็ยังคงเสมอไม่เปลี่ยนอยู่ดีคร้าบ ก็นะ แข่ง5ชนะ2เสมอ1มันก็ควรเป็นแบบนี้แหละ』
ขณะที่ฟังความเห็นของพิธีกรอย่างนั้นอยู่ ไม่รู้ทำไมถึงมีห้องSคนหนึ่งไปยืนบนสนามแข่ง
หากดูดีๆแล้วมีบรรยากาศเหมือนเลออนตรงไหนสักแห่ง
นักเรียนคนนั้นมองมาทางพวกเราแบบดูถูกพลางพูด
「ทั้งที่ตรงนั้นยังมีคนที่สู้ได้อีกคนยังตัดสินให้เสมอกันนี่จะบ้าเหรอไง?
อย่างนี้่มันก็ไม่ต่างกับสละสิทธิจากการแข่งตั้งแต่เริ่มหรอก」
พยายามจะพูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ทั้งที่ถ้าสมมติว่าเลออนเข้าแข่งแล้วเลออนชนะขึ้นมา
ความพ่ายแพ้ของห้องSก็จะถูกตัดสินอย่างเด็ดขาดแท้ๆ..........
ว่าแต่ไหนๆก็แพ้ไปสองแล้วก็ปล่อยผ่านไปแบบนี้ห้องSจะได้เสมอโดยไม่มีเงื่อนไข
ยังดีกว่ามามัวดื้อรั้นทำอะไรแปลกๆไม่ใช่เหรอไง?
「หรือมีปัญหาอะไร? คงไม่บอกว่าสู้ไม่ได้หรอกนะ? ไม่สิ สมควรแล้วล่ะ！
ก็ห้องFมันไร้ความสามารถนี่นา!? การแข่งจนถึงเมื่อกี้ก็เหมือนกัน
เพราะเห็นใจว่าพวกแกใช้เวทไม่ได้ถึงได้ออมมือให้ต่างหาก！
อย่างพวกแกถ้าเอาจริงล่ะก็โดนจัดการในพริบตาไปแล้ว
สุดท้ายก็แค่พวกกระจอกที่ใช้เวทไม่ได้พยายามไปก็ไร้ค่า!?」
แหม ที่ผ่านมานี่นายไปการแข่งอยู่ตรงไหน?
ถึงจะบอกว่าไม่ได้เอาจริงก็มันก็ไม่เกี่ยวกับผลการแข่งอยู่ดี
เหนือสิ่งอื่นใดเลยจะโดนนักเรียนคนอื่นอัดจนน่วมไปเพื่ออะไรล่ะ?
เอาเถอะ นี่คงแค่ทำเพื่อยั่วโมโหพวกเราล่ะมั้ง
พวกบูลุคเองถึงจะขมวดคิ้วกับคำพูดของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่พูดอะไร
ขณะที่คิดว่าจะมีคนออกไปพูดว่าอย่ามาดูถูกกันนะเฟ้ยด้วยเหรออยู่นั่นเอง
「...........」
「เอ๋ เลออน?」
ทันใดนั้น เลออนก็ยืนขึ้น
