ตอนที่ 81 เอาชนะ?
หลังจากที่แวะไปเยี่ยมดูอาการเลออนที่ห้องพยาบาล
พวกเราก็ออกนอกโรงเรียนตามที่ตกลงกันไว้
นอกโรงเรียนเป็นที่ๆมีแต่นักเรียนใช้พื้นที่จึงมีมอนเตอร์ที่เป็นภัยอยู่น้อยมาก
แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย นานๆครั้งก็มีเรื่องถูกมอนเตอร์โจมตีเกิดขึ้นมาเหมือนกัน
ก็นะ ครั้งนี้มีชั้นกับคุณเบียทริสมาด้วย ความเสี่ยงเรื่องมอนเตอร์จะเรียกว่าไม่มีเลยก็ได้
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็มาเริ่มกัน............แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นอย่างเป็นรูปธรรม
ต้องทำยังไงบ้างชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ」
「ลูกพี่！งั้นช่วยมาสู้กับพวกเราได้มั้ยครับ?」
「กับพวกอากุโนสงั้นเหรอ?」
「ครับ！ตัวเวทมนตร์ถึงจะได้ลูกพี่ทำให้ใช้ได้ แต่จะใช้ได้ในการต่อสู้จริงรึเปล่า
มันก็พูดยาก เพราะงั้นให้ลองสัมผัสการใช้เวทจากการต่อสู้จริงซะเลยเป็นไงครับ?」
「สรุปก็คือไม่ต้องคิดอะไร ลุยไปเรียนรู้ไปนั่นแหละครับ」
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมบูลุคถึงต้องพูดสรุปคำพูดของอากุโนสใหม่
แต่ก็พอจะเข้าใจเหตุผลล่ะ
「ถ้าอย่างที่ว่ามาก็ยินดีเป็นคู่ต่อสู้ให้นะ แต่ว่าชั้นไม่รู้รายละเอียด
รูปแบบการประลองยุทธภายในโรงเรียนนี่สิ สู้กันแบบไหนเหรอ?」
「รูปแบบการแข่งคือแบ่งทีม5คนแยกชายหญิง ฝ่ายที่ชนะ3คนก่อนเป็นฝ่ายชนะค่ะ」
พอชั้นเอ่ยปากถาม คุณเบียทริสก็ตอบมาให้อย่างสุภาพ
「5คน.........เหรอครับ? งั้นฝั่งผู้ชายก็คนไม่พอน่ะสิ?」
「ถ้ามีอย่างต่ำ3คนก็สามารถเข้าร่วมงานประลองได้ค่ะ
แต่กลับกันหากแพ้แม้แต่คนเดียวก็จะถือว่าห้องนั้นทั้งหมดแพ้ทันที.................」
「เลออนเข้าร่วมแข่งไม่ได้หรอกครับ แต่จุดนั้นแค่พวกเราชนะรวดซะก็จบ！」
ที่ห้องพยาบาลไม่รู้คุยอะไรกันแต่น่าเสียดายที่เลออนร่วมแข่งไม่ได้
「อย่างนี้นี่เอง..........งั้นแค่ให้ชั้นสู้ด้วยทีละคนก็พอสินะ........แล้วทางฝั่งผู้หญิง
...........พวกซาเรียล่ะจะเอาไงดี? ถ้าพวกเฮเลนลงแข่งทุกคน
ก็น่าจะเหลือที่ว่างลงได้อีกแค่คนเดียว...............」
「อืมมมมม...........รูรูเนะจัง เอายังไงดีล่ะ?」
「ท่านซาเรีย ตรงนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเองได้มั้ยคะ?」
「เอ๋?」
รูรูเนะที่บรรยากาศต่างจากปกติ พูดออกมาอย่างองอาจ
「หากเข้าร่วมงานประลองยุทธภายในโรงเรียนก็จะสามารถ
เตะพวกที่มาดูถูกพวกพ้องของนายท่านได้ ฉันเป็นอัศวินของนายท่าน
เพื่อเกียรติยศของนายท่าน สิทธินี้ขอมอบให้ฉันได้มั้ยคะ?」
「รูรูเนะ...........」
ใครฟะ เธอน่ะ
ไม่ใช่รูรูเนะที่ชั้นรู้จักแน่ๆ อะไรกันฟะ ท่าทางที่เหมือนอัศวินนั่นน่ะ
ไม่ใช่ว่าเก่งแต่กินเหรอไง?
ไม่ใช่แต่ชั้นเท่านั้น ขนาดออริก้าจังยังตกใจกับคำพูดของรูรูเนะเลย
「และเช้าวันที่ได้ชัยชนะ จะให้นายท่านพาไปกินข้าว！」
「ว่าแล้ว」
สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ค่อยยังชั่ว.............ไม่สิ มาถึงจุดที่การไม่ขออาหาร
เป็นเรื่องแปลกนี่อะไรหลายๆอย่างมันสายไปแล้วไม่ใช่เหรอ
「ด้วยเหตุนี้ ให้ฉันเป็นคนสู้จะได้มั้ยคะ?」
「ได้เลย--！รูรูเนะจัง พยายามเข้านะ！」
「ค่ะ！เพื่อการไปกินข้าวกับนายท่าน..........อ้ะ แล้วก็เกียรติยศของนายท่านด้วย！」
「เกียรติยศของชั้นนี่แต่พ่วงมาสินะ！」
ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ！
◆◇◆
จากนั้นจนกว่าจะถึงงานประลองยุทธภายในโรงเรียน
ก็ออกมาซ้อมต่อสู้นอกโรงเรียนตลอด
จะบอกว่าตามที่คาดไว้ก็ได้ การใช้เวทต่อสู้โดยไม่คุ้นเคย
ตัวชั้นสัมผัสได้เลยว่าวิธีการใช้เวทสู้ไปด้วยทำให้อ่อนแอลงแทน
ถ้าเป็นประเภทที่เสริมเวทเข้าไปอย่างทำให้อาวุธติดไฟ
ก็ยังพอเคลื่อนไหวอย่างที่เคยเป็นได้อยู่.............
แล้วก็ประเภทที่ช่วยเสริมพลังนั้นทุกคนทำได้ดี
ฝึกแค่ไม่กี่ขั้นก็เคลื่อนไหวกันได้เป็นปกติ
ได้ขนาดนั้นก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ? ก็มีคิดแบบนี้หรอกนะ
แต่พอชั้นคิดถึงเวทที่มีพลังเหนือกว่าแล้ว ถ้าให้อยู่ในระดับชนะคงพูดยาก
แล้วในช่วงนี้ ชั้นอาจจะเข้าใจผิดไปเองก็ได้แต่พวกอากุโนสมีบรรยากาศแปลกๆ
ตอนแรกที่สามารถใช้เวทได้ก็ฮึดกันว่าจะทำให้หันกลับมามองให้ได้
แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมทุกคนถึงมีสีหน้าอึมครึ้มกัน
เพราะไม่รู้สาเหตุเลยไปถามตามตรง
ก็ตอบมาประโยคเดียวว่า『ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ』
หรือว่าจะเริ่มไม่มีความมั่นใจในการใช้เวทกัน? ก็มีคิดอย่างนี้
แต่ดูเหมิอนว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เลยยังไม่เข้าใจถึงเหตุผลหลักสักที
สุดท้ายจนถึงวันงานประลองยุทธภายในโรงเรียนชั้นก็ยังไม่รู้ความรู้สึกของพวกอากุโนส
◆◇◆
เวลาผ่านไปได้สักพักตั้งแต่เริ่มการฝึกพิเศษของพวกอากุโนส
ขณะที่มุ่งหน้าไปยังห้องFเหมือนอย่างเคย ก็เห็นกลุ่มนักเรียนชายจำนวนหนึ่ง
กับซาเรียและรูรูเนะที่ยืนทำท่าปกป้องซาเรียไว้ตรงทางเดิน
พอชั้นเอียงคอพลางเข้าไปหาก็ได้เห็นหน้าตาของนักเรียนชายเหล่านั้นอย่างชัดเจน
「อึก」
และชั้นก็หยุดก้าวขาโดยไม่รู้ตัว
นั่นเพราะนักเรียนชายที่อยู่ตรงหน้าพวกซาเรีย คืออาโอยามะที่ปฏิเสธ
ไม่ให้เข้าร่วมกลุ่มตอนวาร์ปมายังโลกนี้กับไดกิที่เป็นคนเปิดเผยสเตตัสของชั้น
ว่าต่ำที่สุดต่อทุกคนในชั้น และเจ้าพวกที่ใช้ชั้นเป็นทั้งเบ๊และกระสอบทราย
---------สรุปคือพวกผู้กล้านั่นเอง
ทันทีที่รับรู้ถึงเรื่องนั้นแม้ในหัวจะรู้ว่าไม่เป็นไร
แต่ความกลัวจากการถูกรังแกที่น่าจะหายไปแล้วกลับตื่นขึ้นจนก้าวขาไม่ออก
「น่า นิดหน่อยเอง พวกเราเป็นผู้กล้าเชียวนะ? คงเข้าใจใช่มั้ย?」
「ช่ายช่าย พวกเรารู้นะ? พวกเธอเป็นเด็กห้องFใช่มะ? ถ้างั้นเพื่ออนาคต
มาสนิทสนมกับคนที่อนาคตคาดหวังได้อย่างพวกเราไว้ไม่ดีกว่าเหรอ?」
「ก็อย่างที่ว่าแหละ ไปสนุกกับพวกเราเถอะน่า」
ชายที่อยู่ชมรมชกมวยเหมือนเคนจิและชกชั้นอย่างสนุกสนานทุกครั้ง-------โคบายาชิ
ยิ้มอย่างน่ารังเกียจพลางยื่นมือไปหาพวกซาเรีย
ทันใดนั้นรูรูเนะก็กอดซาเรียเอาไว้แล้วทิ้งระยะห่าง
「อย่าเข้ามาใกล้นะไอ้พวกขยะ แค่พวกแกหายใจโลกก็สกปรกแล้ว
ไม่สิ มีตัวตนอย่างพวกแกอยู่เป็นเรื่องน่าอายสำหรับโลกด้วยซ้ำ ไม่น่าให้เกิดมาเลย」
「หา? นั่นน่ะจะไม่แรงไปหน่อยเหรอ? พวกเราเจ็บปวด-----」
「ความรู้สึกของขยะน่ะไม่อยากรู้หรอก」
รูรูเนะปล่อยคำพูดรุนแรงต่อเนื่องด้วยท่าทีที่เด็ดเดี่ยวพลางปกป้องซาเรียไว้
ส่วนซาเรียที่ถูกปกป้องกลับแสดงสีหน้าไม่เข้าใจอะไรเลย
「จะทำท่าทางแบบนั้นไปถึงเมื่อไร?
การทำสีหน้าที่ไม่ยอมแพ้นั่นให้บิดเบี้ยวด้วยมือของฉัน แค่คิดก็ชักตื่นเต้นแล้วฟ่ะ」
แสดงท่าทีต่ำทรามมองโลมเลียพวกรูรูเนะแล้วยังยิ้มขึ้นไปอีก
แต่รูรูเนะที่ได้รับสายตาไม่น่าชอบใจแบบนั้นก็ทำสีหน้าแบบเดียวกับซาเรียไปแป๊ปนึง
จากนั้นก็กวาดตามองพวกผู้ชาย
「........พวกแก หรือว่า คิดอยากผสมพันธุ์กับพวกเรางั้นเหรอ?」
คุณรูรูเนะครับ จะพูดตรงเกินไปแล้ว！
ขณะที่เผลอตบมุขอยู่ในใจ พวกอาโอยามะก็หัวเราะลั่น
「ผสมพันธุ์!? ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！เจ๋งว่ะ！ใช่แล้ว พูดตรงๆก็แบบนั้นแหละ！
เพราะงั้นนะ เชื่อฟังที่พวกเราพูดดีๆเถอะ」
ข่มขู่ไปพลางพวกอาโอยามะก็ล้อมกรอบปิดทางหนี
สภาพแบบนั้นไม่รู้ทำไมรูรูเนะถึงได้แสดงสีหน้าสงสารพวกอาโอยามะ
จากนั้นก็หันไปคุยกับซาเรีย
「ท่านซาเรีย ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนี้จะต้องการพวกเราในฐานะเพศเมียน่ะค่ะ」
「เอ๋? อย่างนั้นเหรอ?」
「บางที......คงเป็นสัญชาติญาณเพื่อปกป้องสายพันธุ์ พวกนี้ดูด้อยมากเลยในฐานะตัวผู้
คาดว่าแค่เหลือลูกหลานสืบต่อไปก็ยากแล้ว」
「อืม........นั่นสิ」
ซาเรียก็ยอมรับด้วยเรอะ!?
「อย่างแรกคือมีลูกไม่ได้ใช่รึเปล่า? งั้นความสามารถในการขยายพันธุ์ก็แย่ด้วยสิ」
「ใช่แล้วค่ะ แถมยังทำให้ตัวเมียพึงพอใจไม่ได้ด้วย.........ก็อย่างว่าแหละ
แม้การไม่รู้อาจจะน่าสงสารแต่ก็ทำให้มีความสุขได้เหมือนกัน」
พูดจาโหดร้ายมาก！เรียกว่าปฏิเสธความเป็นชายอย่างสมบูรณ์แบบ!?
พวกอาโอยามะที่ถูกด่ามั่วซั่วก็เส้นเลือดขึ้นหน้าผากพลางเปิดปากพูด
「เห็นฟังเงียบๆก็พูดไปตามใจปากเลยนะ..............ที่พูดมานี่ตัดสินจากไหนหา!?」
「「สัญชาติญาณสัตว์ป่า」」
ประสานเสียงพร้อมเพรียงกันเชียวนะ！แต่คนที่ไม่รู้เรื่องนี่เอ๋อไปแล้วนั่น！
「พวกเราแค่มองดูแว้บเดียวก็รู้ว่าตัวผู้มีความยอดเยี่ยมขนาดไหนแล้วล่ะー！
เนอะ? รูรูเนะจัง ตามที่พูดไปเซอิจินี่สุดยอดเลยเนอะ！
แม้จะไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ว่า ฉันก็จะรักแต่เซอิจิเท่านั้น！」
「นั่นสินะคะ ถ้าคิดดูดีๆ ฉันก็ยังไม่เคยมองนายท่านในด้านนั้นเลยแต่..........
สำหรับเจ้านายไม่ใช่ว่ายอดเยี่ยมในฐานะตัวผู้หรือเพราะสัญชาติญาณของตัวเมีย
แต่เป็น........ความรัก ความรู้สึกแบบที่ว่าน่าจะถูกต้องกว่า?
ความรู้สึกที่พูดนี่ตอนแรกก็ไม่เข้าใจแต่..........แค่ได้อยู่กับนายท่านก็รู้สึกฟูฟ่อง........
แบบว่ามีสิ่งสำคัญมากๆอยู่กลางหัวใจ」
「อื้มอื้ม！」
「แต่ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องการทายาทที่มีอนาคตถึงได้มีสายตาสามารถจำแนก
ตัวผู้ที่ยอดเยี่ยมได้หรอกนะ แค่ว่าถ้าไม่มีก็ไม่มีทางอยู่รอดในธรรมชาติได้
ก็นะ ตรงจุดนี้นายท่านมองแว่บเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นตัวผู้ที่ยอดเยี่ยม
.........ว่าแต่จะอยู่อย่างนี้ไปถึงเมื่อไร? อย่าทำให้โลกขายหน้ามากไปกว่านี้อีกเลยน่า
ย้อนอดีตกลับไปหยุดเกิดมาได้แล้ว」
ถึงจะเพราะคิดว่าชั้นไม่อยู่แต่คำพูดของพวกซาเรียนี่ทั้งน่าดีใจทั้งน่าอายเลย！
แต่ว่า อย่างนั้นสินะ............เพราะพวกซาเรียอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย
เรื่องทายาทจึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ถึงกับบอกว่าแม้จะไม่นับเรื่องที่ว่าก็ยังรักนี่..........
แต่ชั้นไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นตัวผู้ที่ยอดเยี่ยมหรอกนะ
ยังไงก็เถอะ การพูดจาเหยียมหยามคนขนาดนี้ก็พึ่งเคยเจอนี่แหละ.......
ขณะที่เผลอยิ้มแข็งๆ อาโอยามะที่ในที่สุดก็หมดความอดทนเลยตะโกนออกมา
「ไม่ยกโทษให้แล้วเฟ้ย！ถ้าพูดถึงขนาดนั้นมาลองดูกับร่างกายดูเอง
ว่าจะไม่ได้เรื่องจริงๆรึเปล่าเป็นไง！」
พวกอาโอยามะพร้อมใจกันยื่นมือไปหาพวกซาเรียพยายามจะแตะต้องร่างกาย
พอเห็นชั้นก็วูบขึ้นมา
..........เฮ้ย จะทำอะไรฟะ?
ขาที่ก้าวไม่ออกจากแผลใจที่โดนรังแกจนถึงเมื่อกี้ขยับไปเองตามธรรมชาติ
ตอนที่มือของพวกอาโอยามะจะแตะพวกซาเรีย
ทันทีที่รูรูเนะคิดว่าหลบเลี่ยงไม่ได้แล้วพลางเปลี่ยนไปเป็นท่าเตะนั่นเอง
ชั้นก็โดดเข้าไปขวางระหว่างซาเรียกับพวกอาโอยามะ
กอดทั้งสองคนแล้วผละหลบจากมือของพวกอาโอยามะที่ล้อมไว้ในชั่วพริบตา
การกระโจนเข้าไปช่วยพวกซาเรียทำให้ฮู้ดหลุดออกมา
แต่เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างมันแล้ว ไม่สิ ถึงจะไม่ใช่ความคิดที่ดี
แต่ถ้าให้เจ้าพวกนี้มาแตะพวกซาเรียล่ะก็สู้ยอมเตรียมใจรับเรื่องยุ่งยากยังดีซะกว่า
「เอ๋!? เซอิจิ!?」
「อ้ะ นายท่าน!?」
อยู่ๆชั้นก็โผล่ออกมาทั้งซาเรียทั้งรูรูเนะเลยมีสีหน้าตกใจกัน
「โทษที มาช้าไปหน่อย」
เพราะชั้นเหยาะแหยะพวกซาเรียถึงได้ต้องเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดี
........แต่จากสภาพที่มองอยู่ ไม่รู้ว่าที่รู้สึกไม่ดีนี่จะเป็นอีกฝ่ายมากกว่ารึเปล่า
แต่จะอย่างไหน ชั้นก็ยกโทษให้ตัวเองที่ไม่ขยับไม่ได้
ไม่ต้องมาใส่ใจเรื่องพรรณนั้นแล้ว
แผลใจน่ะไปกินขี้ไป๊
พวกอาโอยามะที่มองหาซาเรียที่อยู่ๆหายไปแล้วมาเจอชั้น
ก็ทำท่าโมโหกึ่งสับสนพลางเปิดปากพูด
「แก............ใครกันฟะ」
「ชั้นเป็นครูประจำชั้นห้องFน่ะ?」
「เรื่องนั้นรู้ตั้งแต่ตอนที่เห็นในสนามฝึกก่อนหน้านี้แล้วเฟ้ย！
พวกข้าเป็นผู้กล้านะรู้แล้วยังกล้าอีกเรอะ!?」
「รู้แล้วไงล่ะ?」
ปฏิกิริยาของชั้นทำให้พวกอาโยยามะมองอย่างตะลึงไปชั่วขณะ
แต่ก็กลับมายิ้มอย่างน่ารังเกียจทันที
「แปลว่าอยากเจ็บตัวก่อนส่งผู้หญิงมางั้นสิ?」
「ฮะฮ่า จะทำเท่ห์มันก็ดีหรอกแต่มากไปมันจะแย่เอานะ?
เพราะงั้นว่าง่ายๆแล้วส่งเด็กพวกนั้นมาซะ」
โคบายาชิกับไดกิพูดจาข่มขู่แต่ชั้นก็ยิ้มออกมาแล้ว----------
「ขอปฏิเสธ」
「หา!? แก ไม่เจ็บตัวจริงๆคงไม่เข้าใจสินะ!?」
「เอ๋...........ไม่เอาหรอกเรื่องเจ็บตัวน่ะ แต่---------」
ไม่รู้ทำไมเวลานั้นชั้นถึงทำท่าทางอย่างนั้นแต่ชั้นกอดซาเรียกับรูรูเนะเข้ามา
ให้พวกอาโอยามะดูแล้วประกาศออกมา
「------เพราะเป็นผู้หญิงของชั้น」
เดี๋ยวก่อนตัวชั้น!? ไปเอาคำพูดเลี่ยนแบบนั้นมาจากไหนฟะ!?
「ซ เซอิจิ........」
「น นายท่าน.......」
หวา ซาเรียกับรูรูเนะหน้าแดงแล้วเนี่ย！โทษที！น่าอายอยู่แล้วแหละเนอะ！
แต่ชั้นเองก็อายจะตายอยู่แล้วเพราะงั้นช่วยยกโทษให้ทีเถอะ！
ส่วนร่างกายชั้นไม่ต้องยกโทษให้มันหรอก！
ว่าแต่อะไรเนี่ย!? บทพูดนี้น่ะ！ก่อนหน้านี้เองก็..........
ตอนที่สารภาพกับอัลก็แนวๆแบบนี้เหมือนกันเลย!?
ตอนนั้นก็พูดบทพูดของเกมจีบหนุ่มหรือการ์ตูนผู้หญิงออกมาได้คล่องเชียว!?
.......อ้ะ หรือว่านี่ คงไม่บอกว่าเป็นเพราะฉายา『ราชาแห่งตัวผู้』หรอกนะ!?
..........รู้สึกว่ามันใช่เลย！
ไหงงี้อ่ะ!? อุตส่าห์คิดว่าร่างกายเชื่อฟังคำพูดของชั้นแล้วแท้ๆ!?
คงไม่บอกว่า เพราะร่างกายของชั้นตัดสินว่าจำเป็นต้องสนับสนุนหรอกนะ?
ไม่งั้นล่ะก็ต้องคอยระวังการกระทำอยู่ตลอดแหง!?
ไม่ระวังมีหวังบทพูดพรรณนี้ได้ถูกปล่อยมารัวๆแน่！
ขณะที่ปวดร้าวในใจอย่างรุนแรง
ไม่รู้ทำไมทาคาฮาชิถึงได้หน้าแดงเหมือนพวกซาเรียพลางพุ่งเข้ามาต่อย
「อ อย่ามาล้อเล่นนะเฟ้ยยยยย！มาดูถูกผู้กล้าอย่างพวกเรางั้นเหรอออออออ！」
ที่โลกเดิมต้องกระอักจากหมัดอันเฉียบคมนั้นบ่อยๆ
แต่ชั้นในตอนนี้เห็นมันช้ามาก ไหนจะยังร่างกายเคยเจอหมัดของClever monkey
กับ『หมัดไร้เงา』ของซาเรียที่【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】มาแล้ว
จึงไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวเลย
อีกอย่างคู่ต่อสู้เป็นพวกอาโอยามะแบบนี้ไม่รู้ว่าปากชั้นมันจะเผลอพูดอะไรออกไปบ้าง
เหนือสิ่งอื่นใดคาบเรียนก็เริ่มแล้ว ชั้นจึงตัดสินว่าจะเมินซะแล้วไปที่ห้องเรียน
เลยกอดพวกซาเรียเข้ามาแล้วโดดเบาๆออกไปจากตรงนั้นข้ามพวกอาโอยามะไป
แต่ดูเหมือนบทพูดที่ออกจากร่างกายชั้นมันจะมีผลกับจิตใจมากกว่าที่คิด
เลยกะพลังพลาดไปจนโดดไม่พ้นเผลอไปเหยียบหน้าโคบายาชิที่เข้ามาชก
「แอ้ก!?」
「อ้ะ โทษที」
ไม่ได้ตั้งใจจริงๆแต่ตัวเองยังตกใจเลยที่ขอโทษแบบขอไปทีออกไป
แถมจะกลับไปยุ่งด้วยอีกก็ลำบากเปล่าๆเลยกอดพวกซาเรียพลางใช้สกิล
『ก้าวพริบตา』ไปที่ห้องเรียนทั้งอย่างนั้น
แต่แม้จะถึงหน้าห้องเรียนแล้วทั้งสองคนก็ยังหน้าแดงป๊องอยู่เลย
「คือว่า........พวกคุณทั้งสอง? นี่ก็ถึงห้องเรียนแล้ว..........」
「「.............ผู้หญิงของชั้น...........」」
「พอทีเท้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ！」
และแล้วเพราะพวกซาเรียเลยทำให้เอาชนะแผลใจได้
แต่ก็ได้รับความเสียหายทางจิตใจอีกอย่างจนต้องชักดิ้นชักงอไปสักพัก
