ตอนที่ 79 วิธีใช้พลัง
หลังจากมาถึงห้องเรียน ด้วยความช่วยเหลือของคุณเบียทริสทำให้ถูไถจบโฮมรูมไปได้
จากนั้นชั้นก็นั่งดูการเรียนการสอนของคุณเบียทริสในช่วงเช้า
แล้วก็ทางอัลดูเหมือนว่าจะมีคาบสอนของห้องเรียนอื่น วันนี้เลยไม่อยู่ที่ห้องF
อยากเห็นสภาพในแบบคุณครูอัลจังเลย
คาบเรียนของคุณเบียทริสนั้นเข้าใจง่ายมาก ขนาดอากุโนสที่เรียนอ่อน
คุณเบียทริสยังใช้การพูดคุยเรื่องที่อากุโนสชอบไปพลางสอนไปพลาง
รู้สึกเลยว่าการใส่ใจเรื่องปลีกย่อยแบบนี้ทำให้คงสมาธิเรียนได้อย่างต่อเนื่อง
อีกอย่าง จะว่าไงดีล่ะ...........คุณเบียทริสที่ทำการสอนดูมีชีวิตชีวามากเลย
คนๆนี้มีความสุขกับการสอนพวกอากุโนส ขนาดชั้นแค่เห็นยังรู้เลย
อย่างที่คิด แทนที่ครูสอนแบบหน้าบูดบึ้งได้คนที่สอนอย่างมีความสุขแบบนี้
ยังสบายใจซะกว่า เอาเถอะ มันก็แล้วแต่คนอ่ะนะ
หลังจากการคาบเรียนจบลง พอกินอาหารกลางวันกับพวกซาเรียเสร็จ
ช่วงบ่ายเป็นตาชั้นสอนเวทมนตร์ที่สนามฝึกที่เคยใช้ดูความสามารถของพวกอากุโนส
พอไปถึงสนามฝึก ด้วยความโชคดีทำให้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากพวกเรา
เยี่ยม ได้เหมาสนามด้วยล่ะ
ยืนยันว่าทุกคนมาถึงสนามฝึกแล้ว ทันทีที่จะเอ่ยปากก็พลันสังเกตุเห็น
จะว่าอย่างที่กะไว้ก็ได้ ทุกคนมีสายตาตัดใจยอมแพ้ ขนาดคุณเบียทริสยังมีสีหน้ากังวลเลย
อืมมมม ยังไม่ทันไรเลยนะ.............
เอาฟะ ลองลุยดู！
「งั้น อากุโนส ร่ายคาถา『Fire』หน่อยสิ」
「อยู่ๆก็เอาเลยเหรอ!? คือว่า..........จะไม่สั่งอะไรที่ยากกว่านี้เหรอครับ?」
「ไม่」
「เอาจริงดิ!?」
「หรืออยากให้เปลี่ยนทำเรื่องยากกว่านี้ล่ะ?」
「เกรงใจครับ！」
「ว่าง่ายๆแหละดี」
「แต่ว่า.........มีเหตุผลอะไรเหรอครับ.......」
「ทำๆไปเหอะน่า」
「ทำๆไปเหอะเนี่ยนะ!?」
ต่อให้บอกว่ามีสกิลทำให้ใช้เวทได้ก็คงไม่เชื่อกันอยู่แล้ว
เอาเถอะ พอเข้าใจแหละนะ
แม้จะมีสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ชั้นก็ยังดึงดันสั่งให้อากุโนสทำตามชั้น
ให้ยื่นมือไปข้างหน้าหนึ่งข้างแล้วร่ายคาถา『Fire』
แล้วก็อากุโนสมีความสามารถแต่ธาตุไฟ ธาตุอื่นใช้ไม่ได้เลย
「『Fire』！นี่ไง ว่าแล้วว่า---------ทำได้แล้ว」
『!?』
บนฝ่ามือของอากุโนสมีก้อนไฟลอยขึ้นมา
พอเห็นภาพนั้น นอกจากซาเรียกับรูรูเนะแล้วก็เบียสที่อ่านสีหน้าไม่ออก
ทุกคนตกใจชนิดตาแทบจะถลนออกมา
อ้ะ จะว่าไปนี่พึ่งเคยใช้สกิล『สอน』ต่อหน้าออริก้าจังนี่นา
「เนอะ? ทำได้แล้ว」
「ไม่อ่ะไม่อ่ะไม่อ่ะ เอาจริงดิ!? ใช้เวทได้จริงดิ!? ข้าเนี่ยนะ!?」
「ใช่ อากุโนสนั่นแหละ」
「-----------ลูกพี่ นี่เวทมนตร์อะไรกันครับเนี่ย!?」
「ก็เวทธาตุไฟไง」
「ไม่ใช่อย่างนั้น!? จะบอกว่าใช้เวทมนตร์อะไรผมถึงได้ใช้เวทได้!?」
เวทที่ทำให้ใช้เวทได้ หลักการพิลึกดีชะมัด ที่จริงมันก็สกิลอ่ะนะ
「เอ้า ไหนๆก็ไหนๆแล้วใช้『Firewall』ด้วยเลยสิ」
「เเเเเอ๋!? ไม่อ่ะ จู่ๆให้โดดไปใช้เวทขั้นกลางอย่าง『Firewall』----------ทำได้แล้ว」
แม้จะคุยกันไปพลางแต่ทันทีที่อากุโนสออกเสียง『Firewall』
ก้อนไฟบนฝ่ามือของอากุโนสก็โดดลงไปบนพื้น
เกิดเป็นกำแพงไฟระดับที่มิดสายตาของอากุโนสขึ้นมาจากด้านล่าง
「ร่างกายของข้ามันเป็นอะไร!? นี่มันร่างกายของข้าจริงๆเหรอ!?」
「.......ใจเย็นน่า ทรงผมสุดเชยนั่นต่อให้หาที่ไหนก็มีแต่ของแกเท่านั้นแหละ」
「อ้ะ!? จริงด้วย!? แต่เฮ้ยนี่ไม่เชยนะเฟ้ย！」
อากุโนสที่ได้บูลุคช่วยชี้บอกให้เลยใจเย็นลง จับผมของตัวเองพลางแสดงอาการตกใจ
「นี่เป็นพลังของข้า............ตูข้านี่มันเจ๋งสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！」
「บ้าป่าว พลังของครูเซอิจิต่างหาก」
「เอ่อ ครับ」
「เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า ชั้นแค่ให้โอกาสทำให้มันเกิดเท่านั้นเอง」
ใช่ เพียงแค่ให้โอกาศจริงๆ
มันเป็นพรสวรรค์ที่พวกอากุโนสมีอยู่แต่เดิม ชั้นแค่ทำให้มันใช้ได้เท่านั้น
「เอาล่ะ เท่านี้ก็เชื่อกันแล้วสินะ งั้น........ทุกคนมาลองใช้ดูกันมั้ย?」
พอชั้นพูดแบบนั้น ทุกคนที่ตะลึงอยู่ก็ทำตาเป็นประกาย
◆◇◆
หลังจากนั้นทุกคนก็ใช้เวทกันได้อย่างไร้ปัญหา
อากุโนสธาตุไฟ บูลุคธาตุน้ำกับน้ำแข็ง เบียสธาตุดิน เฮเลนธาตุไฟกับดิน
เรเชลธาตุแสง อิเรเน่ธาตุมืด และฟลอร่าธาตุลมกับธาตุสายฟ้าปรากฏกันออกมา
「......วันที่ข้าคนนี้ใช้เวทได้ก็มาถึง...........」
『ครูเซอิจิสุดยอด』
「........ยิ่งกว่าสุดยอดอีก สามารถทำให้ใช้เวทได้อย่างง่ายดายขนาดนี้
เป็นสัตว์ประหลาดที่ไหนกันเนี่ย............」
「ครูเซอิจินี่เป็นคนที่สุดยอดไปเลยเน้อ～」
「ฟุ........ฟุฟุฟุ.........ฟุฟุฟุฟุฟุ เท่านี้ จุดบกพร่องของฉันก็ไม่มีอีกแล้ว！
Perfect！Beautiful！อิริเน่ พริมผู้ยอดเยี่ยมสมบูรณ์แบบไร้ที่ติเสร็จสมบูรณ์แล้ว！」
「โอ้!? เรานี่ใช้ได้ถึง2ธาตุเลยเหรอ!? เจ๋งใช่ม้า!? เน่ นี่มันเจ๋งไปเลยใช่ม้า!?」
ทุกคนจากการสอนของชั้นก็ค่อยๆใช้เวทกันได้เรื่อยๆ
ถึงจะไม่ได้ระดับโคตรบ้าอย่างชั้นแต่เพียงไม่กี่นาทีก็ใช้เวทขั้นสูงสุดกันได้แล้ว
ปรากฏการณ์นี้ก็เคยเกิดขึ้นเหมือนกันตอนสอนอัล หากธาตุเข้ากับอีกฝ่ายที่สอนได้ล่ะก็
เวทที่ชั้นจำได้ไม่ว่ามีเท่าไรก็สามารถทำให้ใช้ได้โดยง่าย
.........แต่ไอ้นี่น่ะถึงทำให้ใช้ได้ง่ายแต่เกิดไปเตะตาประเทศไหนเข้าล่ะก็ยุ่งยากแน่
นั่นเพราะการทำให้ผู้ใช้เวทขั้นสูงสุดจำนวนมากเกิดมาได้ง่ายปานต้มมาม่า
มีหวังถูกบังคับให้ใช้เสริมกำลังรบในสงครามแน่
หลักๆก็อย่างอาณาจักรไคเซอร์ไม่ก็อาณาจักรไคเซอร์หรืออาณาจักรไคเซอร์.............
อื้ม ก็อย่างอาณาจักรไคเซอร์นั่นแหละ
เอาเถอะ ถ้าทางโน้นมายุ่งล่ะก็จะเป็นคู่มือให้ด้วยเต็มที่แน่
ขณะที่ยิ้มแบบดำมืดอยู่คนเดียวคุณเบียทริสที่ตะลึงจนถึงตอนนี้ก็พึมพำออกมาเสียงค่อย
「..........นี่ฉัน กำลังฝันอยู่รึเปล่า............」
「เอ๋?」
「คุณเซอิจิ............คุณรู้รึเปล่าคะว่าได้ทำเรื่องที่สุดยอดแค่ไหน?」
「เอ่อ...........ไม่รู้สิครับ」
「........นักเรียนที่ใช้เวทไม่ได้เลยจนถึงตอนนี้สามารถใช้เวทได้เลยนะคะ?
เรื่องที่ฉันไม่ว่ายังไงก็ทำไม่สำเร็จกลับทำได้ง่ายๆแบบนี้.............」
พูดแล้วคุณเบียทริสก็เริ่มหลั่งน้ำตาออกมา อ้าวเฮ้ย ร้องไห้เลยเรอะ!?
นี่ ความผิดของชั้นเต็มๆเลยสิเนี่ย!?
แหงล่ะ！ ก็ทำเรื่องที่ตัวเองไม่สามารถทำได้แบบสบายๆเลยนี่นา！
คิดหน่อยสิฟะตัวชั้นในอดีต！ตัวชั้นในปัจจุบันลำบากแล้วเนี่ย！
ขณะที่ลนลานขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คุณเบียทริสก็เช็ดน้ำตาแล้วยิ้มเล็กน้อยพลางพูดออกมา
「ข ขอโทษค่ะ.........มันดีใจก็เลย........」
「เอ๋!? ดีใจเหรอครับ!? ไม่โกรธเหรอ?」
「? ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ? เท่านี้อนาคตของนักเรียนก็สดใสกันแล้ว?
ไม่มีเหตุให้ต้องโกรธหรือเศร้านี่คะ」
พูดแล้วคุณเบียทริสก็ยิ้มอย่างเจิดจ้า
อะไรกัน!? ครูคนนี้！จะเป็นคนดีเกินไปแล้ว！
ใครฟะไอ้คนที่จับคุณเบียทริสเชิดคางที่ทางเดินน่ะ！ดันลืมชื่อซะได้
ยอมให้คนอย่างเจ้านั่นจับเชิดคางคนดีๆอย่างนี้ได้ยังไงกันฟะตัวชั้นในอดีต！
ห่วยแตก！ไอ้ขี้ขลาดเอ้ย！ถึงสุดท้ายมันจะตัวชั้นก็เถอะ！
ถึงตอนนั้นจะไม่ได้ใส่ใจหยุดเอาไว้แต่กลับชกมันซะตอนนี้เลยจะดีมั้ย?
นี่คิดแนวๆนี้ขึ้นมาเลยนะเนี่ย
「..........เซอิจิโอนี่จัง สุดยอด...........」
「ใช่ม้า? เซอิจิสุดยอดเนอะ！」
「สมกับเป็นนายท่านของฉันเลยค่ะ！」
พวกซาเรียเองก็มาชื่นชมชั้น ..........ไม่ไหว ดีใจสุดๆ
ไม่คุ้นกันการถูกชมเลยเขินอยู่นิดหน่อย
ทันทีที่ทำใจนิ่งๆได้ก็หันสายตาไปที่นักเรียนคนหนึ่ง
「เลออน」
「ฮิ๊!?」
แค่เรียกชื่อเองแต่เลออนกลับมีท่าทางหวาดกลัวพลางเริ่มเอ่ยปากขอโทษ
「ขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับ」
เห็นเลออนทำท่าเอามือกุมหัวคู้ตัวลงไปชั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
คุณเบียทริสเองก็รับรู้ถึงความผิดปกติของเลออนคุงได้จึงวิ่งไปหาเหมือนกัน
「นี่ เป็นอะไรรึเปล่า? ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้..........」
หรือว่า ชั้นจะน่ากลัวจริงๆหว่า? นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย? เจ็บปวดนะเนี่ย?
นี่ถึงมีสเตตัสสัตว์ประหลาดแต่หัวใจบอบบางปานฟองสบู่เลยนะ?
เพราะงั้นขอร้องล่ะร่างกายของชั้น ช่วยอย่าวิวัฒนาการขึ้นไปกว่านี้อีกเลยเถอะ
พอชั้นส่งเสียงเรียก เลออนก็ยิ่งกลัวหนักขึ้น เนื้อหาคำพูดเลวร้ายลงไปอีก
「ขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับ
จะไม่ใช้เวทเป็นอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว！จะไม่ใช้แล้ว
เพราะงั้นช่วยอย่าใช้กำลังอีกเลยเถอะ！ไม่เอาแล้วไม่เอาแล้วไม่เอาแล้วไม่เอาแล้ว
.......ไม่อยากเจ็บ-------------」
「!?」
「เลออนคุง!?」
พูดได้ถึงแค่นั้น เลออนคุงอยู่ๆก็หมดสติไป
「เลออน!? ทำใจดีๆไว้! เป็นอะไรไป!? หรือเพราะชั้นน่ากลัว!?
หน้าชั้นมันเถื่อนขนาดนั้นเลยเหรอ!? ถึงไม่น่าจะเห็นเพราะมีฮู้ดอยู่ก็เถอะ!? 」
「คุณเซอิจิใจเย็นก่อนค่ะ！ฉันก่อนอื่นจะพาเลออนคุงไปที่ห้องพยาบาล
เพราะงั้นฝากดูนักเรียนคนอื่นด้วยนะคะ」
「ข เข้าใจแล้วครับ」
เอาจริงๆชั้นที่เป็นผู้ชายควรจะเป็นคนพาเลออนไป
แต่แทนที่จะเป็นชั้นที่พอเลออนตื่นมาก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ควรเป็นคนที่ทำให้สบายใจได้อย่างคุณเบียทริสจะเหมาะกว่า
แล้วถึงจะบอกว่าเลออนร่างเล็กยังไงก็เป็นผู้ชายเพราะงั้นน่าจะหนัก
แต่คุณเบียทริสกลับอุ้มเลออนท่าเจ้าหญิงพาไปแบบสบายๆ
.........คุณเบียทริสเป็นฝ่ายอุ้มท่าเจ้าหญิงภาพลักษณ์ดูขัดกันอย่างแรง
แต่ฝั่งเลออนที่ถูกอุ้มกลับเหมาะอย่างบอกไม่ถูก
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่พวกซาเรียก็เข้ามาหาชั้น
「เซอิจิ มีอะไรเหรอ? เลออนคุงเป็นอะไรมั้ย?」
「อา..............คุณเบียทริสตามไปด้วยคิดว่าไม่ต้องห่วงหรอก.............」
「ลูกพี่！เจ้าเลออนเป็นอะไรเหรอครับ!?」
ขณะที่พูดคุยกับซาเรีย นักเรียนคนอื่นที่เห็นเลออนล้มลงไปก็วิ่งเข้ามาหากัน
「เปล่า ชั้นก็ไม่รู้อะไรหรอก..........」
「เฮอะ คงเป็นแผลใจอะไรสักอย่างตื่นขึ้นมานั่นแหละ」
「เอ๋?」
บูลุคมือกอดอกพูดจาด้วยท่าทางสง่างามเหมือนเคย
「ฟังจากที่คุยกันเมื่อกี้ เลออนพูดว่า『จะไม่ใช้เวทเป็นอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว』
นั่นแปลว่าเดิมทีเลออนใช้เวทมนตร์ได้ และจุดสำคัญคือคำพูดที่ว่า『ใช้กำลัง』
..........ไม่รู้ว่าเจออะไรมาแต่ดูเหมือนว่าเวทมนตร์จะเป็นแผลใจสำหรับเจ้านั่นไม่ผิดแน่」
「...........」
ชั้นอึ้งไปเลยกับการวิเคราะห์แบบเยือกเย็นสุดๆของบูลุค หมอนี่สุดยอดเป็นบ้า?
หรือว่าชั้นเองหว่าที่บ้า? อ้ะ สรุปคืออย่างที่ว่าสินะ
「แล้ว? ครูเซอิจิจากนี้ทำอะไรกันต่อดีล่ะ?」
「ถึงจะบอกว่าทำอะไรก็เถอะ...........
ได้โอกาสทั้งทีเอาเป็นว่าจนกว่าคุณเบียทริสจะกลับใช้เวทกันตามใจ-------」
ทันทีที่พูดถึงตรงนั้นนั่นเอง
「อ้าว? แหมแหม！พวกไร้ความสามารถของห้องFไม่ใช่หรือไงนั่น！」
「อ้ะ」
บังเอิญผู้ชายที่มาเกาะแกะคุณเบียทริสเมื่อเช้าพานักเรียนของห้องตัวเองมา
「คุณคือ！...............อะ เอ่อ........อา..........อื้ม.........มีธุระอะไรเหรอ? 」
「นี่ลืมชื่อของผมคนนี้งั้นเหรอ!?」
「ขอโทษที............พอดีไม่ได้ใส่ใจ.........」
「ไม่ได้ใส่ใจ!?」
「........อุ๊บ」
อ้ะ หลุดปากไปซะได้ แหม แย่จังแย่จัง เพราะงั้นนะออริก้าจังอย่าหัวเราะสิ！
ท่าทางอย่างนั้นของชั้นทำให้ครูฝั่งนั้นขมับย่นลงมา เอาจริงๆ ชื่ออะไรอ่ะ?
คุณจดจำสมบูรณ์แบบครับ ช่วยทำงาน............ไม่สิ คงเพราะชื่อคนๆนี้ไม่สำคัญอะไรมั้ง
เดิมทีก็ไม่ได้แนะนำตัวกันด้วย คิดว่านะ
「ฟุ.......ฟุฟุฟุฟุ..........ครูของพวกไร้ความสามารถมันก็ไร้ความสามารถพอกันสินะ.......
ก็ได้ จะช่วยบอกให้..........ผมชื่อคลิฟ โบลโด้！ มาร์ควิสแห่งอาณาจักรไคเซอร์
หัวนั่นน่ะสูงไปมั้ย！」
「แหม ก็ทางผมส่วนสูงมันสูงนี่นา」
「..........คิกคิก」
เพราะผลวิวัฒนาการ ร่างกายของชั้นที่วิวัฒนาการเลยมีส่วนสูงเหมือนนายแบบ
ร่างกายที่ได้มานี้จึงสูงพอสมควร ดีใจนะเนี่ย แต่ถึงไม่บอกชั้นเองก็รู้อยู่แล้วน่า
อะไร นี่ชั้นพูดจริงนะ ว่าแต่ออริก้าจัง จะจับชายเสื้อชั้นก็ได้หรอกแต่อย่ากัดล่ะ
นี่จะหลุดขำออกมาแล้วนะนั่น
「แก...........！สถานภาพไร้ความสามารถแล้วยังมาดูถูกข้าคนนี้อีกงั้นเรอะ.......！」
「เฮ้ยๆ อยู่ๆก็มาแล้วพล่ามว่าคนเขาไร้ความสามารถนี่กล้าดีนี่หว่า อ๋า!?」
ทันใดนั้นอากุโนสที่เงียบมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็หมดความอดทนแล้วพูดออกมา
ทว่านักเรียนที่พามาด้วยฝั่งนั้นก็พากันมาล้อม
จากนั้นก็มีนักเรียนชายที่เหมือนบูลุคตรงไหนสักแห่งปรากฏตัวออกมา
「เรียกพวกไร้ความสามารถว่าไร้ความสามารถมันผิดตรงไหน?
อ๋อ คงไม่เข้าใจกันสิท่า ช่วยไม่ได้นะก็ไร้ความสามารถนี่นา」
「ไรวะเฮ้ย!?」
「โอ้ เป็นคนป่าเถื่อนที่ไม่รู้จักแม้แต่ภาษามนุษย์ซะด้วยสิ
ทั้งครูประจำชั้นทั้งผู้ช่วยที่อยู่กับเจ้าพวกนี้ก็คงเป็นขยะระดับเดียวกัน」
「แก.............อย่ามาดูถูกลูกพี่กับเจ๊เบียทริสนเฟ้ย..........！」
「น่าอากุโนส พอได้แล้ว！」
อากุโนสมีทีท่าจะโดดเข้าใส่เดี๋ยวนี้แล้วชั้นเลยต้องห้ามไว้
「อะ!? ทำไมถึงห้ามล่ะครับ!?」
「เอ๋ ก็มันเสียเปล่านี่นา เวลาน่ะ 」
「หา!?」
「เวลาของพวกเรามันสำคัญออก? มาใช้เวลากับเรื่องอย่างนี้ไม่คิดว่ามันไร้สาระเหรอ?」
「............เซอิจิโอนี่จัง.........ให้ความสนใจสักหน่อยก็..........อุ๊บ」
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะน้า...........ต้องมาคอยยิ้มแย้มอัธยาศัยดีกับคนที่เป็นศัตรูด้วยน่ะ
ชั้นเป็นคนอย่างนั้นไม่ไหวหรอก
แม้ตอนออกสู่สังคมการผูกสัมพันธ์กับผู้คนถือเป็นเรื่องสำคัญเรื่องที่ว่าต้องเจอเยอะอยู่แล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับชั้น อย่างครูคลิฟคนนี้จะดีด้วยหรือไม่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร
ครูคลิฟที่ได้ยินคำพูดของชั้นถึงกับพูดไม่ออก สีหน้าค่อยๆแดงขึ้นมาทีละนิด
「แก！คงเตรียมใจไว้แล้วสินะ!?」
「แล้วมีอะไรเหรอครับ?」
「การประลองยุทธภายในโรงเรียนครั้งนี้！
พวกไร้ความสามารถที่คิดเป็นศัตรูกับห้องS...........จะได้เสียใจแน่」
「...........」
ทำไงดี เสียใจแล้วเนี่ย
แล้วไงล่ะ? เอาเถอะถึงเป็นคนแบบนี้แต่ก็น่าจะมีคนรู้จักอยู่บ้างแหละ?
ขณะที่กำลังคิดว่า รีบๆจบการพูดคุยนี่สักทีไม่ได้เหรอไง
จู่ๆใบหน้าของครูคลิฟก็ยิ้มแย้มขึ้นมา
「ก็นะ หากยืมพลังของเหล่าผู้กล้าที่ไม่มีสิทธิเข้าร่วมงานประลองยุทธภายในโรงเรียน
ด้วยสิทธิพิเศษเฉพาะของห้องSล่ะก็พวกนักเรียนก็จะยิ่งเก่งขึ้นไปอีก！」
「เอ๋」
「มาได้ เหล่าผู้กล้าทั้งหลาย！」
พอครูคลิฟพูด รุ่นพี่คันนะซึกิก็เดินนำตามด้วยพวกผู้กล้าที่เป็นนักเรียนม.ปลาย
โรงเรียนเดียวกันปรากฏตัวออกมา ในนั้นมีพวกโชตะอยู่ด้วย
พอชั้นเห็นภาพนั้นก็ตะลึงไปเลย
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！ถึงจะขอให้ยกโทษให้ก็เปล่าประโยชน์！
จงอับอายด้วยสภาพที่น่าสมเพชต่อหน้าผู้คนซะเถอะ！ทุกคนไปกันได้แล้ว！」
พูดแล้วครูคลิฟก็นำพวกนักเรียนกับพวกผู้กล้าพาลึกเข้าไปในสนามฝึก
ในขณะนั้นไม่รู้ทำไมนักเรียนที่มีบรรยากาศเหมือนบูลุคถึงได้จ้องเขม็งมาที่ชั้น
เหมือนตอนที่เดินผ่านกันตรงทางเดิน แล้วไม่รู้ทำไมถึงจ้องพวกซาเรียด้วย
ใครกันน่ะ? คนๆนั้น
รุ่นพี่คันนะซึกิหันสายตามาทางชั้นด้วยความเป็นห่วง
แต่ชั้นก็ทำได้แค่ส่งความคิดว่าไม่เป็นไรที่ไม่น่าจะไปถึง
ทันใดนั้นไม่รู้ทำไมรุ่นพี่คันนะซึกิถึงแสดงสีหน้าหมดห่วงออกมาได้
เฮ้ย!? ส่งถึงด้วยเรอะ!?
อย่างอื่นก็มี โชตะมองพวกชั้นอย่างสงสาร ส่วนเคนจิมีท่าทางโมโห
บางทีคงเพราะถึงจะไม่ได้รู้จักห้องFแต่เห็นครูคลิฟทำท่าดูถูกเหยียดหยามเลยโกรธมั้ง
แล้วก็พวกอาโอยามะที่รังแกชั้นมองพวกซาเรียด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ
..........กับเรื่องที่ว่านี้ชั้นนี่หงุดหงิดขึ้นมาเลย อื้ม.........ชั้นยังเป็นคนธรรมดาสินะ
..........มีความยึดติดเป็นเจ้าของหรือความอิจฉาก็ต้องโมโหขึ้นมา.........
แบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย
เรื่องนั้นยังไงช่างเถอะ แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้เจอกับทุกคนในสถานะการณ์แบบนี้.....
คิดเรื่องหนีความเป็นจริงแบบนั้นไปพลางก็คิดถึงเรื่องที่ไม่สามารถไปติดต่อพวกโชตะด้วย
ทันใดนั้นอากุโนสก็บ่นอย่างเจ็บใจ
「ลูกพี่..........ผมน่ะเจ็บใจที่โดนดูถูกถึงขนาดนั้น.............」
「ไม่เป็นไรน่า ยังไงทุกคนก็ใช้เวทกันได้ เดี๋ยวเดียวก็ถูกมองใหม่เองแหละ」
「ไม่ใช่อย่างนั้นครับ............！
เรื่องที่ลูกพี่กับเจ๊เบียทริสโดนดูถูกต่างหากที่ยกโทษให้ไม่ได้！」
「เอ๋」
「เมื่อเช้านี้ได้ยินมาแล้วล่ะครับ เรื่องที่ลูกพี่กับเจ๊เบียทริสพูดคุย
กับเจ้าคนที่ไม่น่าคบนั่น.........ถึงลูกพี่จะไม่ได้ใส่ใจสักนิดเลยก็ตาม
แต่เจ๊เบียทริสน่ะเสียใจมาก..........！」
คาดไม่ถึงเลย อากุโนสจะแอบฟังเรื่องที่คุยกับครูคลิฟเมื่อเช้านี้
อืม คงเพราะรู้สึกผ่อนคลายล่ะมั้งเลยไม่ทันรู้ตัว...........
อากุโนสพูดถึงตรงนั้นก็หันไปทางพวกบูลุคทันที
「นี่ พวกแกน่ะ.........ไม่เจ็บใจกันบ้างเหรอ? จะยอมให้เจ๊เบียทริสที่คอยมาดูแลใส่ใจ
พวกเราที่ใช้เวทไม่ได้ถูกทอดทิ้งมาตลอดโดนดูถูกอย่างงั้นเหรอ...........！
ข้าน่ะเจ็บใจ.........！」
「เฮอะ ก็ทำให้หันมามองใหม่ซะสิ」
「.............หา?」
บูลุคพูดสวนคืออากุโนสที่ร้องตะโกนเจ็บใจด้วยประโยคเดียว
「พวกเราใช้เวทกันได้แล้ว ตอนประลองยุทธภายในโรงเรียนแสดงให้ดูซะก็สิ้นเรื่อง
การสอบประจำภาคให้ห้องนี้ยึดทำแหน่งท๊อปก็พอ หรือไม่จริง?」
「อ โอ้?」
「.........ไม่มั่นใจเรื่องสอบล่ะสิ..........」
「จะบอกว่าโง่เหรอไง!?」
「หรือไม่จริง?」
「ปฏิเสธหน่อยสิฟะ！」
ขณะที่พวกอากุโนสรับส่งมุขกันอีกแล้ว ฟลอร่าก็ยิ้มแล้วพูดออกมา
「ฮะฮะฮะ！ก็ดีนี่นา！ให้ทุกคนหันกลับมามองพวกเรา！
ถึงการสอบประจำภาพจะน่ากลัวก็เถอะ！」
「...........ถ้าไม่มีประโยคสุดท้ายนั่นก็เป็นคำพูดที่ดีแท้ๆ...............
เอาเถอะ ฉันเองก็ไม่ยอมให้ครูเบียทริสโดยดูถูกหรอก」
「เป็นคำพูดที่เกินไปจริงๆเน้อ～」
「ไม่ต้องเป็นห่วง ตัวฉันที่ไร้เทียมทานขอสัญญาว่าจะซัพพอตทุกคน
อย่างสมบูรณ์แบบให้เอง！ อา ฉันช่างเป็นผู้หญิงที่แสนดีอะไรเช่นนี้........！」
「พวกแก...........」
อากุโนสซาบซึ้งในคำพูดของแต่ละคน
จากนั้นเบียสก็วางมือบนไหล่ของอากุโนส
『ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก ก็ทุกคนชอบครูเบียทริสนี่นา』
「อา........นั่นสินะ！」
ดวงตาของอากุโนสมีไฟแห่งการต่อสู้ลุกโชน
「เอาเว้ยยยยยยยยยยย！พวกแกมาทำให้พวกที่ชอบดูถูกหันกลับมามองกัน.........！」
『โอ้！』
ทุกคนส่งเสียงเห็นด้วยกับคำพูดของอากุโนส
ภาพนั้นทำให้รู้เลยว่าคุณเบียทริสเป็นที่รักจริงๆ
ผู้กล้าจะเก่งแค่ไหนไม่รู้
แต่คนที่สอนน่ะคือสัตว์ประหลาดอย่างชั้น
พอชั้นจินตนาการถึงปฏิกิริยาของอีกฝ่ายตอนงานประลองยุทธภาพในโรงเรียนแล้ว
ก็เริ่มยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา ........เอ๊ะ หรือว่าชั้นชักจะเป็นSนิดๆแล้ว?
ไม่ได้ไม่ได้ ชั้นปกติต่างหาก
เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง สูตรโกงเนี่ยปกตินอกจากตอนสู้แล้วก็ไม่ค่อยได้ใช้ซะด้วยสิ........
「สูตรโกงนี่ขอเอามาใช้หน่อยละกัน」
คิดไปแบบนั้น
