ตอนที่ 75 กอลิล่ากับลาปะทะสัตว์ประหลาด
หลังจากแยกกับรุ่นพี่คันนะซึกิ ที่แน่ๆเลยคือโรงอาหารอยู่ในสภาพวุ่นวายไปหมด
จะอธิบายแบบละเอียดให้หน่อยแล้วกัน
อาหารเทกระจายเกลื่อนกลาด พวกนักเรียนล้มไปกับโต๊ะไม่ก็พื้น
เห็นมะ? เละเทะเลยเนอะ?
ในสภาพแบบนี้รุ่นพี่คันนะซึกิยังเดินกลับด้วยใบหน้าไม่ทุกข์ร้อนได้อยู่อีก.........
ก็นะ ตัวต้นเหตุทุกอย่างก็ชั้นเองนี่แหละ！สำนึกแล้วครับ！
ยังไงก็ตามแต่โรงอาหารในสภาพเละเทะแบบนี้ผู้คนที่ค่อยๆลุกขึ้นมา
แม้จะยังทำอะไรไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวก็เริ่มทำการเก็บกวาดอาหารที่กระจัดกระจาย
........คนที่ซวยมากๆก็เห็นจะเป็นคนที่ล้มหน้าจุ่มไปกับซุป ตายยังฟะนั่น?
นักเรียนคนอื่นๆไม่รู้ถึงที่มาของสถานการณ์เช่นนี้ ที่รู้สาเหตุมีเพียงพวกเราและรุ่นพี่คันนะซึกิ
สุดท้ายเหตุการณ์นี้ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ...........ค่อยยังชั่วที่ไม่พยายาหาสาเหตุกัน
แต่ก็มีคิดนะว่านี่จะไม่คิดกันหน่อยเหรอเหมือนกันแหละ
หลังจากนั้นก็ปลุกคุณเบียทริสที่ไม่ได้รับความเสียหายอะไรนอกจากเป็นลม
แล้วเดินไปยังสนามฝึกเพื่อซ้อมต่อสู้กับซาเรียและรูรูเนะสองคนในคาบเรียนช่วงบ่าย
พอไปถึงสนามฝึก ก็เห็นเลยว่าต่างกับช่วงเช้าเพราะมีอยู่แต่ห้องของพวกเราเท่านั้น
ซึ่งนักเรียนคนอื่นๆก็มารวมกันได้ตรงเวลา
「เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ............มันเกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย..........
รู้สึกตัวอีกทีหน้าก็จมไปกับอ่างล้างหน้าเลยนะเฟ้ย..............」
「........ไม่ใช่มั้ง ในกรณีของแก ด้วยทรงผมนั่นหน้าจะไปสัมผัสโดยตรงได้ยังไง...........?」
「ทรงรีเจ้นอันมีเสน่ห์ของข้าน่ะเหรอ? ไอ้บ้านี่ รีเจ้นของข้ามันมีทั้งแข็งอ่อนร่วมประสาน?
มันก็ต้องโค้งงออย่างสวยงามโดยไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว！」
「.........ทรงผมของแกนี่จะพิสดารไปหน่อยมั้ย...............」
ฟังการสนธนากันของอากุโนสกับบูลุคแล้วชั้นก็ขอโทษในใจ โทษทีนะ
「ตั้งนานแล้วน้า การต่อสู้กับเซอิจิเนี่ย！」
อยู่ๆซาเรียที่ทำกายบริหารก็พูดแบบนั้นพลางยิ้มอย่างสนุกสนาน
ชั้นเองถ้ากลับไปอยู่ในช่วงเวลานั้น การต่อสู้กับซาเรียจะออกมาเป็นแบบไหนก็นึกสนใจอยู่เหมือนกัน
แต่ที่สนใจยิ่งกว่านั้นคือการต่อสู้กับพลังต่อสู้ปริศนาที่รูรูเนะมีอยู่นี่แหละ
ตอนที่มอนเตอร์บุกโจมตีเทลเวล รูรูเนะแค่เตะเฉยๆก็เกิดเป็นคลื่นโซนิคบูม
จนมอนเตอร์พากันกระเด็นไปเลย
ขณะที่คิดอย่างนั้นพลางหันสายตาไปหารูรูเนะ ก็เจอรูรูเนะที่ตื่นตระหนกแบบแปลกๆ
「อ อะไรกัน.........จะให้ฉันลงมือกับนายท่าน........ท ทำไม่ได้หรอกค่ะ！」
「ไม่อ่ะ ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ..........ว่าแตที่คุยกันไปนี่ไม่ได้ฟังเลยสินะ...........」
「ฉันเป็นอัศวินปกป้องนายท่านนะคะ!? มิใช่ผู้ที่ต่อสู้กับนายท่าน！」
「งั้นเอางี้ หลังจากจบการซ้อมต่อสู้จะพาไปกินของอร่อยให้แล้วกันพยายามเข้าล่ะ」
「จะสู้เต็มที่เลยค่ะ！」
「ความซื่อสัตย์นี่เบาจังเนอะ！ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ！」
ความจริงพื้นที่ภายในโรงเรียนเวทมนตร์บาบาโดลใหญ่พอๆกับเมืองขนาดย่อม
ลองไปเดินเล่นดูสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
ขณะที่คิดอย่างนั้นพลางเดินไปยืนประจันหน้ากัน ซาเรียก็ยืดอกแล้วประกาศออกมา
「เซอิจิ！ฉันเองตั้งแต่ตอนนั้นก็เก่งขึ้นมาเหมือนกันนะ！เตรียมตัวไว้ได้เลย！」
「นายท่าน..........นี่ก็เพื่ออาหารเพราะงั้น.........เตรียมรับมือด้วยค่ะ」
รูรูเนะน่ะช่างเถอะ ส่วนที่เก่งขึ้นของซาเรียทำให้ชั้นรู้สึกสนใจมากเลย
มอนเตอร์ที่บุกโจมตีเทลเวลแต่ละตัวเป็นพวกมอนเตอร์ที่มีระดับพอๆกัน
หรือไม่ก็เหนือกว่าซาเรีย เพราะงั้นแน่นอนว่าพอจัดการพวกนั้นไปLvของซาเรียก็ต้องเพิ่มขึ้น
「งั้นเหรอ........น่าสนุกจังนะ」
ชั้นเองก็มั่นใจพอตัวเลยกล้ายิ้มแบบท้าทาย
ขณะที่จ้องแบบมีประกายไฟแปล๊บๆ คราวนี้เป็นคุณเบียทริสที่ให้สัญญาณเริ่ม
「เตรียมตัวพร้อมแล้วนะคะ? งั้นก็..........เริ่มได้！」
「ลุยล่ะนะ? เซอิจิ！」
พร้อมกับสัญญาณเริ่มซาเรียก็พูดออกมาอย่างร่าเริงพร้อมยกสองแขนขึ้นมาไขว้อยู่ตรงใบหน้า
ท่าทางปริศนานั้นทำให้เผลอแสดงอาการระวังตัวออกมา
「นี่คือพลังใหม่ของฉันล่ะ！」
「พลังใหม่งั้นเหรอ!?」
หรือว่าจะได้สกิลพิเศษอะไรสักอย่างมา?
ขณะที่คอยระวังรูรูเนะไปด้วย ซาเรียก็คลายมือที่ไขว้กัน
และแล้ว---------
「แปลงร่าง เฉพาะใบหน้า」
「............................................................」
ซาเรียเป็นกอลิล่าเฉพาะใบหน้า
................
ขอย้ำอีกครั้ง
เป็นกอลิล่าเฉพาะใบหน้า
「แล้วมันเพื่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ！」
แค่กอลิล่าเปลือยในเสื้อเชิ้ตตัวเดียวก็นี่ก็ไม่เอาแล้ว！
นี่หน้าเป็นกอลิล่าแต่ตัวเป็นมนุษย์ทรงสะบึม จะแบบไหนก็ไม่อ๊าวววววว!?
มั่วจนไม่รู้ว่าเป็นกอลิอะไรแล้ว!? คราวนี้เอาเป็นอะไรดี? กอลิกอล่า? มันใช้ทำอะไรด้าย！
「จนถึงตอนนี้ จำเป็น ต้องแปลงร่างกาย แต่ ต่อจากนี้ แค่แปลงใบหน้า ก็ใช้พลังได้เต็มที่」
「หน้าน่ะ！ใส่ใจเรื่องหน้าตาหน่อย！เป็นผู้หญิงไม่ใช่เรอะ!?」
「? มีอะไรแปลกเหรอ?」
「เพียบ！มีเพียบเลยล่ะ！」
「เข้าใจล่ะ........ฉันมีสเน่ห์มากไป เซอิจิเลยทำอะไรไม่ถูกสินะ............
งั้นก็พูดมาตั้งแต่แรกสิ..........แหม เขินจัง」
「ม่ายช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
กอลิล่าผสมซาเรีย----------ย่อสั้นๆเป็นกอเรียยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ตีความได้เพ้อเจ้อเหลือรับ！เป็นตัวอย่างของความมองโลกในแง่ดีเลย！
ขนาดชั้นมีจุดขายตรงความมองโลกในแง่ดีแล้วนะเนี่ย！ ขอนับถือเลย！
ว่าแต่นิสัยจะเปลี่ยนจากตอนที่สภาพเป็นมนุษย์มากไปมั้ย!?
ตอนเป็นกอเรียนี่ความยับยั้งชั่งใจหายไปไหนหมด!?
「งั้น ไปล่ะนะ 『หมัดไร้เงา』」
「ท่านี้มัน..........!?」
ท่าที่ซาเรียใช้ออกมาคือสกิลแรกที่ซาเรียใช้ในต่อสู้กันครั้งแรกใน【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】
พริบตานั้นซาเรียหายไปจากทัศนวิสัยของชั้นพอรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่อยู่ตรงหน้าชั้นแล้ว
แม้จะมีปฏิกิริยาตอบโต้ระดับสัตว์ประหลาดแต่ก็ยังไล่ตามการเคลื่อนไหวของซาเรียไม่ทันเหมือนเดิม
บอกไม่ถูกเลยว่าทำได้ไง?
ทว่าชั้นในตอนนี้ต่อให้จู่ๆโผล่มาตรงหน้าก็ยังมั่นใจว่าสามารถรับมือได้
และในความเป็นจริงชั้นรับมือซาเรียที่โผล่มาตรงหน้าได้ด้วยการเคลื่อนไหวตามที่ตัวเองจินตนาการไว้
「มุ!?」
ชั้นเบี่ยงตัวหลบกำปั้นขวาที่ชกเข้ามาด้วยความเร็วสูง
แล้วใช้แรงส่งอันเล็กน้อยนั้น..........เตะสวนไปที่หลังแบบเบาเบ๊าเบา
ทว่าซาเรียที่พอจะตอบโต้การเคลื่อนไหวนั้นได้จึงหลบด้วยการหมุนตัวกลางอากาศส่งตัวไปด้านหน้า
............ใส่กระโปรงอยู่การเคลื่อนไหวแบบนั้นนี่ช่วยเพลาๆหน่อยเถอะ
ไม่สิ ให้แก้ตัวว่าแพ้เพราะเสื้อผ้าที่ใส่คงไม่ได้หรอก
เดิมทีถ้าใส่ใจกับเรื่องนั้นก็ไม่ควรใส่กระโปรงตั้งแต่แรกสิ...............
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ก็ได้ยินเสียงกู่ร้องของรูรูเนะดังเข้ามาที่หู
「นายท่าน........ข้าววว！」
「เสียงกู่ร้องมันแปลกๆอยู่นะ！」
ทันทีที่หันสายตาไป รูรูเนะก็มาอยู่ตรงหน้าชั้นและเตะด้วยความเร็วสูงเหลือเชื่อเหมือนกับซาเรีย
........คือว่านะ ของซาเรียเดิมทีเพราะเป็นมอนเตอร์เลยยังพอเข้าใจ
แต่การโจมตีของลารูรูเนะมันเร็วเกินปฏิกิริยาตอบโต้ของชั้นนี่มันหมายความว่าไง!?
โลกนี้ลาเก่งกว่าคนงั้นเหรอ!? จะว่าไปก็นึกขึ้นมาได้ตอนที่เจอกันที่ร้านขายมอนเตอร์
ก็เล่นเตะบัลซัสที่เป็นเจ้าของร้านซะรุ่งริ่งเป็นผ้าขี้ริ้วขาดๆเลยนี่หว่า！
ทว่า แม้จะเคลื่อนไหวได้เร็วแค่ไหนชั้นในตอนนี้ก็ยังรับมือได้โดยไม่หวั่งเกรงแม้แต่น้อย
และแล้วชั้นก็เคลื่อนไหวตามที่ตัวเองจินตนาการอีกครั้งรับมือการโจมตีของรูรูเนะ
หลบลูกเตะอันเฉียบคมราวกับจะคว้านใบหน้าของรูรูเนะโดยใช้แค่ลำตัวท่อนบนเหมือนตอนซาเรีย
จนลูกเตะวืดไปกับอากาศพร้อมกันนั้นก็ใช้มือส่งแรงใส่ขารูรูเนะที่เตะออกมาขึ้นไปแบบเบาๆ
「อุหวาา!?」
รูรูเนะส่งเสียงน่าสมเพชแบบแปลกๆ เพียงแค่ทำให้เสียหลักก็ล้มหงายหลังไปกับพื้นเลย
.........ก็บอกแล้วว่ากระโปรง.......เออ อันนี้ชั้นผิดเอง โทษที
ชั้นขอโทษรูรูเนะที่ล้มกลิ้งไม่เป็นท่าอยู่ในใจ ทันใดนั้นที่ขอบสายตาก็จับภาพของซาเรียได้
「ประมาท ไม่ดีนะ『หมัดคลั่งร่ายรำ』」
「เหวอ!?」
เป็นสกิลใหม่หรือศาสตร์ลับก็ไม่รู้แต่กำปั้นทั้งสองข้างของซาเรียถูกห่อหุ้มด้วยจิตสีแดงอันป่าเถื่อน
จากนั้นก็ซัดใส่ชั้นหมัดแล้วหมัดเล่า
「ฟุ่บ！ฟุ่บ！ฟุ่บ！ฟุ่บ！」
ตูมมมมมมมมมมม！ตูมมมมมมมมมมม！ตูมมมมมมมมมมม！ตูมมมมมมมมมมม！
ทุกครั้งที่ชั้นหลบพื้นดินก็จะเกิดหลุมเครเตอร์อย่างสวยงาม
ชั้นมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึงพลางหลบไปเรื่อยๆแบบหยุดไม่ได้
ก็...........โดนไปมีหวังตายแหง!? หมัดนั่น！โหดชิบ เป็นพลังสีน้ำเงินเข้มของจักรพรรดิ์ที่ไหน！
ยิ่งกว่านั้นสนามฝึกเละแบบนี้จะเป็นไรมั้ยเนี่ย!?
ชั้นหันสายตาชำเลืองมองพวกคุณเบียทริสที่กำลังดูการต่อสู้
พวกคุณเบียทริสกำลังอึ้งกับการต่อสู้เหนือสามัญสำนึกของพวกเรา
แต่ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินสิ่งที่คุณเบียทริสพึมพำอย่างเหม่อลอยออกมา
「............ค่าซ่อม จะสักเท่าไรกันน้า..............」
「ซาเรีย........สต๊อปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป！」
ไม่ดีไม่ดีไม่ดีไม่ดี！งานนี้ไม่ดีแล้ว！ความเสียหายนี่ต้องใช้ค่าซ่อมเท่าไรกันเนี่ย!?
หรือว่า ชั้นต้องเป็นคนจ่าย!? ไม่สิ ยังไงก็มีเงินเหลือเฟือไม่ใช่เหรอไง！
สุขภาพจิตเอ๋ย พยายามเข้านะ！
พอชั้นขอร้องให้ซาเรียหยุด ซาเรียก็หยุดให้แป๊ปนึงแล้วเอียงคอ
「มีอะไรเหรอ? หรือว่าจะยอมอยู่นิ่งๆให้ต่อยแล้ว?」
「เจ๋ง แบบนี้เชิญต่ออีกรอบเลย！」
ทำไมต้องอยู่นิ่งๆให้ต่อยด้วยอ่ะ!? ใครมันจะไปยอม！ขอจ่ายเงินแทนดีกว่า！
เหนือสิ่งอื่นใดเลย เพราะมีแต่หน้าเป็นกอลิล่างั้นเหรอการกระทำเลยกลับมาโหด
ไม่ดูสิ่งรอบข้างเหมือนตอนอยู่ใน【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】
สัญชาตญาณสัตวป่าจะน่ากลัวไปแล้ว...........！
ขณะที่กำลังสั่งสะท้านกับความเปลี่ยนแปลงของซาเรีย จะว่าไงดีล่ะ...........สัมผัสที่6มั้ง?
เหมือนมีสัญญาณเตือนภัยทำให้โดดถอยไปจากตรงนั้นตามสัญชาตญาณ
แล้วตรงด้านหน้าที่ชั้นเคยยืนอยู่ก็เกิดคลื่นโซนิคบูมจนหายไปเลย
พอหันสายตาไปดูต้นเหตุที่ทำให้เกิด ก็เจอรูรูเนะที่ทำท่าปล่อยลูกเตะอยู่
「ชิ！สมกับเป็นนายท่าน.........ทั้งที่คิดว่าลอบโจมตีได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วแท้ๆ........」
「ไม่อ่ะ ชั้นเองก็ไม่ทันรู้ตัวเหมือนกัน」
จริงอยู่ที่ไม่ทันรู้ตัวแต่ด้วยการทำงานของสัมผัสที่6ที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้สามารถหลบได้ทัน
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะร่างกายกับจิตใจของชั้นหลอมรวมกันอย่างสมบูรณ์แบบ
ซาเรียกับรูรูเนะทิ้งระยะกับชั้นช่วงหนึ่งแล้วคราวนี้ทั้งสองคนก็เปิดฉากจู่โจมพร้อมกัน
「『หมัดไร้เงา』！」
「ย่าาาาา！」
ต่างคนต่างพุ่งเข้าใส่ชั้นด้วยพลังอันน่ากลัว
ซาเรียเก่งขึ้นไม่ผิดแน่ รูรูเนะเองก็แสดงพลังต่อสู้ออกมาจนคิดไม่ถึงเลยว่าเป็นลา
ยิ่งกว่านั้นคือตัวชั้นที่สามารถหลบไปมาได้อย่างเยือกเย็นโดยไม่ต้องแสดงพลังออกมา
พอคิดอย่างนั้นแล้วการซ้อมต่อสู้ครั้งนี้เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับชั้นมากเลย
แต่ว่า.............ได้เวลาจบแล้วมั้ง
ชั้นที่คุ้นชินกับร่างกายตัวเองแล้วก็ใช้มือสองข้างรับหมัดและลูกเตะของทั้งสองคน
ด้วยความรู้สึกสงบนิ่งและมั่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
「เอ๋!?」
「อ้ะ!?」
ชั้นจับหมัดและเท้าของทั้งสองคนที่ตกใจอยู่แล้วเริ่มจับหมุนเหวี่ยงทั้งอย่างนั้น
「อา～เร้～」
「หวาาาาาาาาา!?」
ได้ยินเสียงเอ๋อๆของซาเรียกับเสียงลนลานของรูรูเนะพร้อมกับสปีดที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น
จากนั้นก็หมุนไปเรื่อยโดยพยายามออมมืออย่างเต็มที่รู้ตัวอีกทีชั้นก็กลายเป็นใจกลางพายุหมุนไปซะแล้ว
ฝุ่นควันโดยรอบไม่ต้องพูดถึงลอยขึ้นจากพื้นดินตามแรงมาหมดนั่นแหละ
ชั้นพึ่งรู้ตัวว่าสถานการณ์กลายเป็นแบบที่ว่าแล้วเลยรีบลดความเร็วค่อยๆหยุดการหมุน
หลังจากนั้นก็วางทั้งสองคนลงบนพื้นเบาๆ
「ตาาาาาาาาา..........หมุนไปหมดดดดดดด..........」
「อู.........บนหัว เห็นนกน่าอร่อยบินอยู่เต็มเลย.............」
ขณะที่แต่ละคนต่างหัวหมุนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
ชั้นก็ชัก『เรเปียร์แห่งความรักอันล้นเหลือ(White)』แตะใส่ที่คอเบาๆ
「เอ้า ชั้นชนะแล้ว」
ชั้นที่ในที่สุดก็ได้แก้มือกับซาเรียพูดออกมาอย่างยิ้มแย้ม
หลังจากนั้นคุณเบียทริสที่สติหลุดเรียบร้อยก็ประกาศจบ
「ผ ผู้ชนะ...........ครูเซอิจิ！」
「เฮ้อ........ขอโทษนะครับพอดีจดจ่อไป---------」
อึดใจที่ชั้นกำลังกล่าวขอโทษพลางหันสายตาไปทางพวกคุณเบียทริสเหงื่อเย็นๆก็ไหลออกมาไม่หยุด
เพราะที่อยู่ตรงหน้าของชั้น อัลรวมถึงทุกคนที่ดูการต่อสู้ของพวกเราผมกระเซิงไปหมด
ฝุ่นทรายอาบเปื้อนไปทั่วทั้งตัว ขนาดรีเจ้นของอากุโนสยังเหี่ยวเลย
สายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่านระหว่างพวกเรา
อัลจ้องเขม็งใส่ ส่วนคุณเบียทริสและพวกนักเรียนยังคงอึ้งกันอยู่
กับสภาพของทุกคนที่เป็นแบบนั้นชั้นก็ได้แต่-----------
「ขอโทษอย่างแรงคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ！」
ขอโทษเต็มพิกัด
