ตอนที่ 70 ฉากนองเลือด
ผมสีดำสวยยาวไปจนถึงเอว ตาสีดำหางตาเรียวยาว
หญิงสาวในเครื่องแบบโรงเรียนม.ปลายที่ชั้นไปตอนอยู่โลกเดิม
ก่อนที่จะถูกทิ้งไว้ที่【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】
ขาอันเรียวยาวห่อหุ้มไว้ด้วยถุงน่องสีดำ
ที่โลกเดิมแม้ตั้งใจหลีกหนีก็ยังพยายามมาเจอหน้ากันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าชั้นคือรุ่นพี่คันนะซึกิที่ชั้นรู้จักดีนั่นเอง
「.....................เซอิจิคุง........................งั้นเหรอ.....................?」
รุ่นพี่คันนะซึกิตะลึงพลางพึมพำออกมา
-------------ถึงพูดอย่างนั้นทางชั้นเองก็ตะลึงเหมือนกันแหละ
แน่นอน ผู้กล้าอยู่ที่โรงเรียนนี้ก็หมายความว่าซักวันต้องได้เจอกันเรื่องนั้นก็รู้ดีอยู่แล้ว
เหนือสิ่งอื่นใดชั้นเองก็เป็นห่วงความปลอดภัยของพวกรุ่นพี่คันนะซึกิเหมือนกัน
แต่อยู่ๆโผล่มาไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ทำเอาความคิดหยุดชะงักไปเลย
「เอ อา อืม เอ่อ................เอ.............อา............」
ผลก็คือทำได้แค่ส่งคำพูดอะไรที่ไม่รู้เรื่องออกจากปากไป ไม่สิ ไม่ใช่คำพูดด้วยซ้ำ！
ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจะได้เจอกันเวลานี้！เวรล่ะ ทำไงดี！ควรพูดอะไรออกไปดี!?
ตรงนี้เอาแบบเซฟๆก็『ไม่เจอกันนานเลยนะครับ』? หรือไม่ก็『สบายดีมั้ย』?
แรงๆหน่อยก็『เฮ้ พี่สาว！ไปดื่มชากันมั้ย?』ที่ไหนล่ะเฮ้ย!?
..............โอเค ใจเย็นไว้ตัวชั้น
ขณะที่คิดเรื่องแบบนั้นในใจระหว่างที่ประจันหน้ากับรุ่นพี่คันนะซึกิ รุ่นพี่คันนะซึกิก็พูดอีกครั้ง
「----------อื้ม จากรูปแบบคำพูด ทั้งยังลักษณะท่าทางที่ลนลานกับเรื่องที่เกิดกะทันหัน
อีกทั้งในสภาพนั้นอัตราการหายใจเพิ่มเป็นสองเท่าจากปกติและพูดเร็วขึ้นอีก0.2วินาที.............ไม่ผิดแน่
นายคือเซอิจิคุงสินะ」
「มาตรฐานในการตัดสินนั่นมันอะไรกันครับ!?」
ทำไมถึงได้รู้ละเอียดถึงขนาดนั้นอ่ะ!? ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้ละเอียดถึงขนาดนั้นเลยนะ!?
เอ๊ะ!? รุ่นพี่คันนะซึกิที่ชั้นรู้จักเป็นคนแบบนี้เหรอ!?
แม้จะทำตัวเย็นชาอยู่เสมอแต่ใครๆก็ชื่นชอบ เป็นคนที่สุดยอดมากๆ
.................เพราะงั้นไม่มีทางทำตัวเป็นเหมือนพวกโรคจิตพวกนั้นไปได้หรอก!?
ขณะที่ยังอึ้งอยู่ รุ่นพี่คันนะซึกิที่ตาชุ่มเครือก็เข้ามากอดชั้นไว้แน่นโดยไม่ทันตั้งตัว
「อะ!?」
ได้ยินอัลส่งเสียงตกใจจากด้านหลังของชั้นแต่ที่แน่ๆชั้นตัวแข็งกับการกระทำของรุ่นพี่คันนะซึกิไปแล้ว
「ดีจัง.............ดีจริงๆ..............！แม้เชื่อมั่นว่าเธอต้องปลอดภัยแต่ไม่ว่ายังไงความกังวลที่อยู่ในใจ
ก็ไม่หายไปอยู่ดี................！เพราะงั้นพอเห็นนายปลอดภัยแบบนี้..........ฉันก็............！」
「..............」
............รุ่นพี่คันนะซึกิเป็นห่วงชั้นมาตลอดเลยสินะ............
ความจริงก็กังวลอยู่ว่าทั้งผอมและสูงขึ้นแถมน้ำเสียงเปลี่ยนไปขนาดนี้จะจำกันไม่ได้
ใบหน้าเองก็มีฮู้ดปิดอยู่ด้วย
รุ่นพี่คันนะซึกิที่กอดชั้นไว้แน่นกำลังสั่นไหว
อย่างที่คิดชั้นนี่ช่างโชคดีจริงๆ แม้จะถูกรังแกแต่ก็ยังมีคนที่เป็นห่วงชั้นถึงขนาดนี้
ทว่าชั้นที่ปฏิเสธสิ่งนั้นนี่มันเป็นไอ้บ้าเกินเยียวยาชัดๆ
ขณะนี่กำลังลังเลพลางจะเอามือไปแตะไหล่รุ่นพี่คันนะซึกินั่นเอง
「-------------ได้กลิ่นผู้หญิง」
「....................................................เอ๋?」
แม้จะค่อยมากแต่ก็ได้ยินเสียงนั้นของรุ่นพี่คันนะซึกิ
ทำไมร่างกายชั้นถึงมีเหงื่อเย็นไหลออกมาไม่หยุดเลยหว่า เฮ้ยเป็นอะไรไป? ร่างกายของชั้น
มีอะไรให้กลัวขนาดนั้นเหรอ?
ขณะที่เหงื่อไหลแถมตัวสั่นไปหมดทั้งที่ไม่ได้หนาว
ไม่รู้ทำไมรุ่นพี่คันนะซึกิถึงเงยหน้าขึ้นมาแบบไร้สีหน้า
「ได้กลิ่นผู้หญิง」
「ทำไมต้องย้ำด้วยอ่ะ!?」
แม้ไม่เข้าใจถึงเหตุผลแต่สัญชาตญาณของชั้นกำลังส่งเสียงเตือนครั้งใหญ่
และแล้วแม้จะช้าไปหน่อยรุ่นพี่คันนะซึกิก็รู้สึกถึงตัวตนของพวกซาเรีย
「หือ? พวกเธอคือ............?」
「อ้ะ คือว่า--------」
ชั้นที่คิดว่าเปลี่ยนเรื่องแล้วเลยรีบแนะนำตัวพวกซาเรียให้
「พวกเธอ-----------」
「-----ทำไมกันน้า ถึงได้กลิ่นพวกเธอจากเซอิจิคุง? เป็นเรื่องน่าประหลาดจังเนอะ」
「จมูกของรุ่นพี่คันนะซึกิก็ประหลาดเหมือนกันล่ะครับ!?」
มันยังไงกัน!? จมูกของรุ่นพี่เนี่ย!? จมูกจะดีเกินไปมั้ย?
รุ่นพี่คันนะซึกิหันไปทางพวกซาเรียแล้วแนะนำตัว
「ฉัน คันนะซึกิ คาเนะ เป็น『เพื่อนสมัยเด็ก』ของเซอิจิที่『อยู่ด้วยกัน』
มา『ตั้งแต่เมื่อก่อน』แล้ว? พวกเธอคือ?」
ทำไมต้องพูดเน้นย้ำเฉพาะคำถึงขนาดนั้น
แล้วก็ไม่รู้ทำไมเห็นทำท่าเหมือนกับชนะแล้วอะไรแบบนั้นด้วย?
「เอ่อ ฉันซาเรียค่ะ！เป็น『ภรรยา』ของเซอิจิ！」
「------------ค่อก」
รุ่นพี่คันนะซึกิกระอักเลือดแบบเงียบๆ
「ห หูของฉันนี่เพี้ยนจังนะ ถึงได้ยินว่าเป็น『ภรรยาของเซอิจิ』ไปได้----------」
「แบบว่า............ถึงจะเขินที่พูดออกจากปากเองแต่สิ่งที่ซาเรียพูดมาไม่ผิดหรอกครับ」
「-------------อ๊อก」
รุ่นพี่คันนะซึกิกระอักเลือกอีกครั้ง
ทันใดนั้นรุ่นพี่คันนะซึกิก็กลับมาหน้านิ่งอีกครั้งแล้วถามมาด้วยน้ำเสียงแบบไม่ได้สนใจอะไร
「เซอิจิคุง สรุปคือนาย............จะบอกว่ามีความสัมพันธ์กับเธอแบบรักชอบกันสินะ?」
「ใช่แล้วครับ」
「จูบไปรึยังล่ะ?」
「จูบ.............」
แม้รุ่นพี่คันนะซึกิดูจะถามไปตามเรื่องตามราวโดยไม่คิดอะไร
แต่เนื้อหาของคำถามมันทำให้รู้สึกเขินน่าดูเลยเผลอหันหน้าหนี
ซาเรียเองก็ดูเหมือนอายที่คนอื่นพูดขึ้นมาทำให้น่าตาน่ารักนั้นแดงขึ้นมา
「----------ทำไปแล้วสินะ」
「เอ๋? อะ ครับ ทำไปแล้ว.........」
ขณะที่รู้สึกกลัวนิดๆกับสีหน้าเรียบเฉยของรุ่นพี่คันนะซึกิที่ถามมา
จู่ๆที่ตาของรุ่นพี่คันนะซึกิก็มีน้ำตามาสะสมกัน
「ร ริมฝีปากที่ฉันจะแย่งเอาไปถูกช่วงชิงไปแล้ว...........」
「ร รุ่นพี่คันนะซึกิ.............?」
ไม่เข้าใจเลยสักนิดแต่รุ่นพี่คันนะซึกิมีสีหน้าสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก
「จูบกันไปแล้วก็หมายความว่าความบริสุทธิ์ของนายเองก็............」
「ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องเปิดบริสุทธิ์แบบนั้นไปได้ล่ะครับ!?
ไม่เคยทำหรอก เรื่องแบบนั้นน่ะ！」
「----------จริงเหรอ?」
พอได้ยินคำพูดของชั้นรุ่นพี่คันนะซึกิก็หันหน้ามาทางชั้นด้วยใบหน้าที่มีพลังกลับคืนมา
「คงไม่พูดโกหกสินะ? นายกับเธอยังไม่มีอะไรระหว่างกันจริงแน่ๆนะ?」
「ก็บอกแล้วไงว่าไม่มี！」
ทำไมชั้นต้องมาพูดเรื่องน่าอายเสียงดังแบบนี้ด้วย?
ทันใดนั้นรุ่นพี่คันนะซึกิก็แสดงสีหน้าโล่งอกออกมา
「งั้นเหรอ...........ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย...........」
「ไม่ล่ะ ทำไมรุ่นพี่คันนะซึกิถึงต้องใส่ใจขนาดนั้นด้วยนี่แหละที่ผมไม่เข้าใจ...........」
「ฟุฟุฟุ เซอิจิคุงไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก รู้แค่ว่าฉันกับเซอิจิคุงยังสามารถแลกเปลี่ยน『ครั้งแรก』
ระหว่างกันได้แค่นี้ก็ดีใจแล้วล่ะ แม้ริมฝีปากจะแลกเปลี่ยนกันไม่ได้แล้ว...........
เอาเถอะ เรื่องที่จะมอบ『ครั้งแรก』ของฉันให้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดีแหละ」
「เอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
แปลกเห็นๆ！คนๆนี้เป็นรุ่นพี่คันนะซึกิที่ชั้นรู้จักแน่เหรอ!?
แถมยังมาพูดเนื้อหาที่มันโจ่งครึ่มแบบสุดๆด้วยนะ!?
ว่าแต่ทำไมตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้ตาของรุ่นพี่คันนะซึกิถึงไม่มีแววเลยอ่ะ!?
ขณะที่กำลังหวาดกลัวกับตัวตนที่แท้จริงที่ไม่เคยรู้มาก่อน
คราวนี้หันสายตาไปหาพวกอัลที่อยู่ข้างหลังชั้น
「แล้ว? พวกเธอเป็นคนรู้จักของเซอิจิด้วยเหรอ?」
「เอ่อ............ข้า อัลโทเรีย เกรม แล้ว?..........เธอล่ะเป็นอะไรกับเซอิจิ?」
อัลระแวงอะไรสักอย่างพลางแนะนำตัว
กับคำถามของอัลก็ตอบออกมาด้วยท่าทางแบบผู้ชนะอีกครั้ง
「เมื่อกี้ก็บอกไปแล้ว ฉันคือ『เพื่อนสมัยเด็ก』ของเซอิจิไงล่ะ！
วันเวลาที่ใช้อยู่ร่วมกันนั้นแตกต่างจากพวกเธอ」
「งั้นเหรอ............」
อัลก้มหน้า ไม่นานนักก็ทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรได้สักอย่างแล้วประกาศออกมาทั้งหน้าแดงๆ
「ข้า.............！เป็น............『แฟน』ของเซอิจิ！」
「---------อ๊อก」
รุ่นพี่คันนะซึกิกระอักเลือดครั้งใหญ่ จะรอดมั้ยนั่น?
ว่าแต่รุ่นพี่คันนะซึกิมีโรคประจำตัวหนักขนาดนี้ด้วยเหรอ?
ขณะที่กำลังคิดเรื่องไร้สาระหนีความจริงอยู่ พวกรูรูเนะก็เริ่มแนะนำตัวเองไล่ซ้ำมาอีก
「เฮอะ ฉันรูรูเนะ เป็น『ทาสรับใช้』และ『อัศวิน』」
「...........ออริก้า คัลเมเรีย เป็น.........น้องสาว........ของเซอิจิโอนี่จัง
เพราะงั้นเลยเป็น.........『ครอบครัว』」
「ฉัน เบียทริส โรคน่า ค่ะ ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยครูประจำชั้นของห้องที่คุณเซอิจิรับผิดชอบ.........
ว่าแต่ ทำไมคุณเซอิจิถึงมีคนรู้จักเป็นผู้กล้าอย่างเธอล่ะคะ?」
ขอโทษครับคุณเบียทริสที่ดึงเข้ามาเกี่ยว แล้วที่ยังมีคนที่มีสำมัญสำนึกอยู่ตรงนี้ด้วยชั้นรู้สึกดีใจจัง
ก็ทั้งๆที่ปกติควรถามว่าก่อนเลยว่าทำไมชั้นกับรุ่นพี่คันนะซึกิถึงเป็นคนรู้จักกัน
แต่กลับน่าประหลาดที่ไม่มีใครใส่ใจเรื่องนั้นเลยสักนิด
สรุปคือเป็นชั้นที่ผิดปกติจริงๆสินะ? ที่สำคัญเลยรุ่นพี่คันนะซึกิเองก็ผิดปกติสินะ!?
รุ่นพี่คันนะซึกิที่องอาจของชั้น...............Come Backkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk！
พอคิดอย่างนั้นพลางหันสายตาไปหารุ่นพี่คันนะซึกิ
「...............」
รุ่นพี่คันนะซึกิมอดไหม้เป็นสีขาวไปแล้ว
รุ่นพี่คันนะซึกิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ！
และแล้วการกลับมาพบกันอย่างคาดไม่ถึงของรุ่นพี่คันนะซึกิก็กลายเป็นเรื่องน่าเหนื่อยใจอย่างแรง
ความซาบซึ้งอะไรไม่มีทั้งนั้น
และพวกเราที่จนบัดนี้ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันแถมมายืนเอะอะโวยวายขวางทางเข้าโรงอาหาร
พอรู้สึกตัวก็ถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาแบบมองของประหลาดกันใหญ่เลย
