ตอนที่ 66 ปี2 ห้อง F
วันถัดมา ชั้นไปห้องพักครูตามที่คุณเบียทริสเคยบอกไว้
ไปถึงก็เคาะประตูก่อนด้วยความเคยชินแบบนักเรียนม.ปลายของโลกเดิมแล้วค่อยเข้าห้อง
ข้างในนั้นก็ได้เจอคุณเบียทริสกับพวกซาเรีย
ทว่าไม่มีพนักงานคนอื่นอยู่เลย
「อรุณสวัสดิ์ー！เซอิจิ！」
「อึก...........อ อรุณสวัสดิ์ ซาเรีย ทุกคนก็อรุณสวัสดิ์นะ」
ทันทีที่เข้าไปซาเรียก็ยิ้มพลางทักทายมาเลยทักกลับไปพร้อมทักคนอื่นไปด้วย
ซาเรียใส่เครื่องแบบที่ให้ไปเมื่อวานนี้ บอกตามตรง...........นี่ขนาดเตรียมใจมาแล้วนะเนี่ย
ยังผงะกับความน่ารักไปแป๊ปนึงแน่ะ ............ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีภูมิคุ้มกันสาวสวยสักที
เมื่อไรจะชินกับเขาสักทีนะ? ตัวชั้น...............
「ดูสิดูสิ！เครื่องแบบนี่น่ารักจริงๆเนอะー！」
พูดแล้วซาเรียก็หมุนตัวโชว์หนึ่งรอบ คือว่านะ............อยากบอกออกไปจังเลยว่า
เครื่องแบบน่ารักแต่ตัวซาเรียเองก็น่ารักเหมือนกัน
.............ไม่ไม่ไม่ เป็นคู่รักติงต๊องเหรอไงฟะ จะชื่นชมแฟนตัวเองก็ให้มันน้อยๆหน่อยตัวชั้น..............
รูรูเนะเองก็ใส่เครื่องแบบเหมือนกับซาเรียแต่ของทางนี้ใส่แบบปล่อยสบายเลยให้ความรู้สึกต่างกัน
มองได้ทั้งแบบสาวสวยและหญิงงาม รูรูเนะเองก็เหมาะเครื่องแบบพอๆกับซาเรียเลย
ส่วนออริก้าจังกับอัลใส่เสื้อผ้าที่เคลื่อนไหวง่ายเลยค่อนข้างเหมือนเดิม
ขณะที่ไล่มองเสื้อผ้าของแต่ละคน คุณเบียทริสก็จัดแจงสีหน้าแล้วทักทายมา
「อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเซอิจิ ตั้งแต่วันนี้มาพยายามด้วยกันนะคะ」
「อรุณสวัสดิ์ครับ ไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างที่หวังรึเปล่าแต่ก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ」
........ประมาณนี้รึเปล่านะ? พวกงานพิเศษก็ไม่เคยทำซะด้วยสิ
พวกคำตามมารยาทชั้นเลยไม่ค่อยถนัดเท่าไร..............
「เอาล่ะ ไหนๆคุณเซอิจิก็มาแล้วไปที่ห้องเรียนกันเลยเถอะค่ะ」
「ล แล้ว..........ข้า.........เอ้ย ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ?」
ขณะที่คุณเบียทริสจะพาชั้นกับพวกซาเรียไปอัลก็ถามขึ้นมา
「นั่นสินะคะ...........คุณอัลโทเรียเป็นครูที่สอนด้านวิชาเฉพาะทางนี่นา...............
ตามตำแหน่งที่ว่ามาก็ให้ไปที่ห้องเรียนเฉพาะได้เลยไม่ต้องไปกล่าวทักทาย
แต่ว่าตามคาบเรียนที่ไปหากเป็นของชั้นเรียนใหม่ก็ให้แนะนำตัวเองด้วยทุกครั้ง
จะว่าไป ได้ตรวจดูตารางสอนที่ให้ไปเมื่อวานรึยังคะ?」
「อ ค่ะ」
ตารางสอน? อ้าว? ชั้นไม่เห็นได้รับของอย่างนั้นเลย.........
ก็นะ ครูประจำชั้นอย่างชั้นน่ะ ของอย่างนั้นไม่จำเป็น..........ซะที่ไหนเล่าเฮ้ย!?
「เอ่อ-.............คุณเบียทริสครับ? ผมไม่เห็นได้รับตารางสอนอะไรแบบนั้นเลย...........」
「ขอโทษนะคะ........ดูเหมือนจะอธิบายขาดไป ของคุณเซอิจิเป็นครูประจำชั้นต่างกับคุณอัลโทเรีย
ไม่ได้สอนความรู้เฉพาะทางแต่กลับกันครูประจำชั้นแต่ละห้องจะสอนเพียงคาบเรียนเดียว」
「คาบเรียนเดียว.......งั้นเหรอครับ」
「ค่ะ นั่นคือ【เทคนิครวม】ซึ่งเป็นคาบเรียนที่ใช้ตรวจสอบว่าคาบเรียน【วิชาผจญภัย】
【เทคนิคการใช้เวท】【เทคนิคต่อสู้】ที่นักเรียนแต่ละห้องไปเรียนใช้งานในการต่อสู้จริง
ได้มากน้อยแค่ไหน คาบเรียนนี้มีอยู่ในคาบสุดท้ายของทุกวันเพื่อยืนยันการเติบโตในวันนั้นค่ะ」
「อย่างนี้นี่เอง...........」
「ด้วยเหตุนี้แม้จะไม่มีการสอนคาบเรียนอื่นแต่ก็มีคาบเรียนที่แน่นอนประจำทุกวัน
เลยไม่จำเป็นต้องมอบตารางสอนให้น่ะค่ะ」
「เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง งั้นก็เข้าใจ---------」
「ทว่า ห้องFนั้นต่างกันค่ะ」
「เห?」
คิดว่าชั้นจะแค่สอน【เทคนิครวม】อย่างที่คุณเบียทริสเล่ามาแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แฮะ
「ห้อง F นั้นโชคร้ายที่ถูกตีตราว่าเป็นพวกของเหลือ พวกครูในโรงเรียนเลยพากันพูดว่า
ไม่อยากสอนห้อง F และไม่ใช่แค่ครูเท่านั้น พวกขุนนางของแต่ละประเทศเองก็พูดว่า
ให้ครูแบ่งเวลาไปให้กับพวกนักเรียนชั้นเลิศไม่ต้องไปเสียเวลากับพวกของเหลือ............แบบนี้ค่ะ」
「เอ่อ........สรุปคือ.........?」
「สำหรับห้องF ครูประจำชั้นต้องรับหน้าที่สอนทุกวิชาด้วยเพราะงั้นต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งค่ะ」
มันอะไรกันฟะ โรงเรียนนี้
ไม่สิ แทนที่จะว่าโรงเรียน ต้องโทษครูส่วนหนึ่งกับพวกขุนนางที่ทำตัวน่ารำคาญมากกว่า
ก็เข้าใจความรู้สึกที่อยากให้การศึกษาของลูกตัวเองดีๆ แต่ถึงกับให้ทิ้งคนอื่นนี่มันจะเกินไปมั้ย
เหนือสิ่งอื่นใดเลย การที่ครูปฏิเสธการสอนนี่มันจะแปลกไปหน่อยแล้ว
แน่นอนว่าครูเองก็มีสิทธิเหมือนกันถ้าประมาณว่าถูกนักเรียนกลั่นแกล้งจนครูถึงกับพูดว่าไม่อยากสอน
อันนี้ก็ช่วยไม่ได้
แต่จิตสำนึกที่ทิ้งหน้าที่ด้วยเหตุผลว่าแค่เป็นของเหลือนี่แหละที่ค่อยไม่เข้าใจ
ครูเองก็ต้องกินต้องใช้ ถ้าเป็นเพราะผลการสอนมีผลต่อเงินเดือนความรู้สึกที่ไม่อยากรับผิดชอบ
นักเรียนของเหลือก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่ให้มีการปฏิเสธการสอนแล้วให้แบ่งๆกัน
รับผิดชอบนักเรียนห้องFไม่ใช่แค่เฉพาะครูประจำชั้นแค่นี้ก็น่าจะเท่าเทียมกันแล้ว
ว่าแต่ จะให้นักเรียนม.ปลายที่ไม่มีแม้แต่ใบประกอบวิชาชีพครูอย่างชั้นมาสอนทุกวิชาเนี่ยนะ!?
อย่างภาษาอังกฤษงี้จบเห่แหง!? ........อ้ะ ต่างโลกไม่มีภาษาอังกฤษนี่นา น่าอิจฉาจริงเชียว！
「เหตุผลก็พอจะเข้าใจแต่............จะให้ผมสอนทุกวิชาเนี่ยคิดว่าคงไม่ไหวหรอกมั้งครับ...........」
「สำหรับตรงจุดนั้นฉันจะสนับสนุนให้เองค่ะ ด้วยเหตุนี้นอกจาก【วิชาผจญภัย】
ที่คุณอัลโทเรียรับหน้าที่แล้วคุณเซอิจิก็จะรับหน้าที่สอน【เทคนิคการใช้เวท】【เทคนิคต่อสู้】
และ【เทคนิครวม】เท่านั้นค่ะ」
「อย่างนี้นี่เอง...........ถ้าพูดอย่างนั้นล่ะก็คิดว่าพอไหวครับ」
ถ้าบอกให้ไปสอนเลขหรือประวัติศาสตร์ล่ะก็ชั้นเสร็จแน่ แควคูลัส? อินติเกรค? HAHAHA！
สุดท้ายเพราะชั้นจำเป็นต้องไปโรงเรียนทุกวันเลยไม่จำเป็นต้องรับตารางการสอนจากคุณเบียทริส
...........ยังไงก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีแหละไว้ไปขอทีหลังดีกว่า
ชั้นที่พูดไปแบบนั้นคุณเบียทริสก็ทำหน้าแบบไม่มีข้อแก้ตัวออกมา
「ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ..........แล้วคุณอัลโทเรียได้ตรวจดูตารางสอนของวันนี้รึยังคะ?」
「ค่ะ ถ้าดูไม่ผิดวันนี้ไม่มีสอนสักคาบเลย」
「เข้าใจแล้วค่ะ............ถ้าอย่างนั้นวันนี้คุณอัลโทเรียก็ไม่มีอะไรต้องทำเป็นพิเศษ
คุณอัลโทเรียเองก็เป็นคนที่ผู้อำนวยการเชิญมาเป็นครูเลยไม่ต้องจัดการเรื่องเอกสารด้วย」
「แล้ว...........ถ้างั้นฉันควรจะทำอะไรดีล่ะคะ?」
「นั่นสินะคะ...........ครูที่ไม่มีอะไรทำ ปกติแล้วจะกลับบ้านกันไม่ก็เดินดูพวกแผงขายของในโรงเรียน
ในนั้นมีอะไรให้เที่ยวเพลินจนคาดไม่ถึงเลยล่ะคะ」
เมื่อวานไม่ทันสังเกตุแต่มีการตั้งแผงขายของในโรงเรียนด้วยแฮะสุดยอดเลย
แล้วตามที่คุณเบียทริสเล่าในโรงเรียนยังมีที่ให้เที่ยวเล่นอีกด้วย
แต่เฮ้ย ถ้าว่างขนาดไปเที่ยวเล่นได้ก็ไปสอนห้องFสิเฟ้ย！
ขณะที่เผลอตบมุขแบบนั้นอยู่ในใจอัลก็ทำท่าทางคิดอยู่พักนึง
「เอ่อคือ..........งั้นถ้าจะไปห้องเรียนของพวกเซอิจิจะเป็นการรบกวนมั้ยคะ?」
「เอ๋? ปี 2 ห้องFน่ะเหรอคะ? ก็คิดว่าไม่เป็นไร.............」
「ถ้างั้นวันนี้ขอไปรบกวนทางนั้นแล้วกันค่ะ」
พูดแล้วอัลก็หันมาทางชั้นแล้วยิ้มแบบน่าสนุก
「จะสอนแบบไหน ชักอยากเห็นแล้วสิเนอะ? คุณครูเซอิจิ?」
ความลำบากใจพุ่งพรวดขึ้นมาเลย ไหงเป็นงี้อ่ะ
◆◇◆
「ถ้างั้น คุณซาเรียกับคุณรูรูเนะช่วยเข้าห้องตามฉันมาด้วยนะคะ ส่วนคุณเซอิจิกับออริก้าจัง
ถ้าฉันเรียกแล้วค่อยเข้าไปนะคะ」
พูดแล้วคุณเบียทริสก็พาพวกซาเรียเข้าไปในห้องFที่อยู่ตรงหน้า
ส่วนอัลเข้าไปทางประตูหลัง
หลังจากที่คุยกันตอนนั้นพวกเราก็มาถึงห้องของปี2ห้องF
ระหว่างทางก็แปลกใจเหมือนกันเรื่องที่ห้องFนั้นไม่ได้ตั้งอยู่ในตัวอาคารเรียนหลัก
ถ้าให้พูดก็ประมาณว่าทั้งห้องพักครู ทั้งห้องเรียนห้องอื่นอยู่ในตัวอาคารที่เหมือนพระราชวังกันหมด
แต่ห้องFดันไปตั้งอยู่ในอาคารเรียนเก่าๆโทรมๆที่ห่างออกไปนิดหน่อย
ที่จริงทั้งคุณบาน่ากับคุณเบียทริสก็อยากทุบอาคารเรียนเก่านี้ทิ้งจะได้ให้ห้องFไปเรียนที่อาคารเรียนหลัก
แต่พอคุณคนใหญ่คนโตของประเทศต่างๆรู้ว่าจะห้องของเหลือมาตั้งในที่เดียวกันเท่านั้นแหละ
ก็พากันหาข้อโต้แย้งว่าเป็นพวกของเหลือหรือไม่ก็อะไรที่ไร้เหตุผลจนทำไม่ได้
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เป็นโรคแพ้ของเหลือกันเหรอไง
ยังไงก็ตามแต่ เหตุการณ์ที่ว่ามาถือเป็นสัญญาณอันตรายในจุดยืนเรื่องความเป็นกลางก็ว่าได้
ผู้ใหญ่ของโลกนี้ยุ่งยากน่ารำคาญดีแท้
ขณะที่คิดเรื่องแบบนั้นอยู่ก็มีเสียงโห่ร้องดีใจดังจากห้องเรียนโดยไม่ทันตั้งตัว
บางทีคงเป็นเสียงเฮจากพวกคนในห้องที่ได้เห็นพวกซาเรียนั่นแหละ
พวกซาเรียสวยอย่างไร้ที่ติแบบนั้นพวกผู้ชายยังไงก็ต้องตื่นเต้นกันทั้งนั้นแหละ
ทางผู้หญิงเองนิสัยอย่างซาเรียก็สนิทกันได้ทันทีแน่
「-------และสุดท้ายนี้จะขอแนะนำตัวครูประจำชั้นคนใหม่ที่จะมาสอนพวกคุณแทนฉัน」
ทันทีที่ได้ยินคุณเบียทริสพูดแบบนั้นคราวนี้เป็นเสียงเอะอะที่ต่างกับตะกี้อย่างรู้สึกได้
ก็แหม อยู่ๆมาเปลี่ยนครูที่สอนจนถึงตอนนี้มันก็ต้องตกใจสงสัยกันอยู่แล้ว
「คุณเซอิจิ เชิญค่ะ」
โอ๊ะ ในที่สุดชั้นก็ได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้ว
พอกำลังจะเข้าไปก็เกิดเครียดขึ้นมาทันทีเลย..........
ออริก้าจังเองก็จะเข้าตามชั้นมาด้วย แต่จะไหวมั้ยน้า?
ก่อนอื่นเพื่อทำใจให้สงบ ต้องหายใจเข้าลึกๆหลายๆครั้ง
「ฟู่...........เอาล่ะ ออริก้าจังไหวมั้ย?」
「.........อื้ม ไม่มีปัญหา」
ออริก้าจังชูนิ้วโป้งให้
ชั้นที่สงบใจได้จากท่าทางแบบนั้นก็เปิดประตูห้องเรียน
แกร๊กแกร๊กแกร๊ก
「อ๋า อ๋า อี๋อ?」
ปัง
ชั้นปิดประตูทันที
แปลกจังน้า...........ทันทีที่เปิดประตูทำไมรู้สึกว่าเห็นนักเรียนชายผมรีเจ้นอย่างเด่น
ส่งสายตาหาเรื่องกันหว่า............
มันจะเป็นไปได้ยังไงเนอะ ชั้นคิดไปเองเท่านั้นแหละน่า！
พอปรับอารมส์ใหม่ชั้นก็เปิดประตูอีกครั้ง
แกร๊กแกร๊กแกร๊ก
「อยากโดนเหรอสาดดด!?」
ปัง
..............
ไม่ได้คิดไปเองเห็นๆ
ทำไมทันทีที่เปิดประตูต้องมาหาเรื่องชั้นด้วย?
เดิมทีทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกทำไมต้องต้อนรับด้วยหน้าตาเป็นศัตรูกันถึงขนาดนั้นล่ะ
ขณะที่เผลอยืนคิดแบบนั้นอยู่คราวนี้ประตูเปิดเอง
「แก！มาทำเป็นเมินข้า---------」
「.........อากุโนสคุง?」
「---------มาสนิทกันเถอะ My Brother！」
นักเรียนชายที่หาเรื่องชั้นแบบสุดๆเมื่อตะกี้ ทันทีที่คุณเบียทริสมายืนข้างหลัง
ก็เหงื่อไหลเป็นน้ำพลางเอามือมากอดไหล่ชั้น ...........คุณเบียทริสนี่เป็นคนน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
ทันทีที่คิดแบบนั้น---------
ปั๊ก
「โนวววววววววววววววววววววววววว!? จ เจ้เบียทริส!? อย่าใช้มุมสิคร้าบ！」
「อากุโนสคุง เขาไม่ใช่พี่น้องอะไรของเธออะไรทั้งนั้น เป็นครูคนใหม่ต่างหาก」
「หา!? เจ้าคนน่าสงสัยเนี่ยนะคนสอน------」
「คนสอน?」
「คุณครูครับ！」
คุณเบียทริสที่ปล่อยรังสีปริศนาออกมาข่มขู่ก็ใช้มุมของสมุดรายชื่อ
เขกลงไปที่หัวของนักเรียนชายอย่างไร้ปราณี..........เป็นคนที่น่ากลัวจริงด้วย
แล้วคุณเบียทริสก็ปล่อยนักเรียนชายหมอบเอามือกุมหัวไว้แล้วมาพูดขอโทษ
「ขอโทษนะคะ...........พอดีเขาแค่เกเรไปหน่อยเท่านั้นเอง」
「ป เปล่า ไม่เป็นไรหรอกครับ..........」
「ขอบคุณมากค่ะ เอาล่ะ เชิญเข้าไปได้เลยค่ะ」
ตอนที่จะเข้าไปข้างในก็คิดว่าจะทำยังไงดีกับนักเรียนชายที่หมอบอยู่
แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าปล่อยไว้ก็ได้เลยปล่อยไว้แล้วเข้าไปทั้งอย่างนั้น
หลังจากนั้นก็เห็นห้องเรียนที่วุ่นวายในหลายๆความหมาย
นักเรียนชายที่หดตัวยิ้มแบบกลัวๆ นักเรียนชายที่นั่งอย่างสง่างามเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
นักเรียนชายกล้ามล่ำบึกแต่ดันสวมหมวกหมีสุดน่ารัก
นักเรียนหญิงที่มองออกไปนอกหน้าต่างสร้างบรรยากาศไม่ให้คนอื่นเข้ามาใกล้
นักเรียนหญิงที่มีบรรยากาศฟูฟ่อง นักเรียนหญิงที่มองกระจกแบบกำลังหลงตัวเอง
และนักเรียนหญิงที่พยายามเข้าใกล้ซาเรียสุดชีวิตแต่โดนรูรูเนะเหยียบไว้
..................................
มันอะไรกันฟะเนี่ย！
ไม่เอาแล้ว โลกนี้มันมีแต่คนผิดปกติเหรอไงฟะ！
หา? มีปกติด้วย? งั้นไปพามาให้ดูหน่อยเท้อออออออออออออออออออ！
คุณเบียทริสปล่อยชั้นที่กำลังตบมุขอยู่ในใจแล้วเดินเรื่องต่อ
「บุคคลทางนี้คือคุณเซอิจิที่มาเป็นครูประจำชั้นแทนฉันในครั้งนี้ ทางนั้นคือออริก้าจังที่เป็นผู้ช่วย」
「อ เอ่อ..........ถึงจะอายุพอๆกับทุกคนแต่คิดว่ามีความสามารถพอจะสอนได้
เพราะงั้นฝากตัวด้วยครับ」
「..............ฝากตัวด้วย」
ใช่ แม้จะมาถึงขั้นนี้แล้วแต่ที่จริงอายุของชั้นก็พอๆกับนักเรียนที่เรียนอยู่ในห้องนี้เลย
เพราะงั้นการที่นักเรียนชายเมื่อกี้จะทำท่าทางไม่พอใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
「ขอบคุณมากค่ะ ถ้างั้นเริ่มจากอากุโนสคุงช่วยแนะนำตัวกันด้วยนะคะ」
ถัดมาพอบอกให้นักเรียนแนะนำตัว นักเรียนชายเมื่อกี้ก็โดดขึ้นมาอย่างแข็งขันพร้อมชูนิ้วโป้งให้
ทั้งที่หัวยังปูดก้อนโตอยู่
「โอ๊ส！ข้าอากุโนส พาชิออน！ถึงไม่รู้ว่าทำไมมาเป็นครูประจำชั้นแทนเจ๊เบียทริส
แต่ก็ขอความกรุณาด้วย！」
นักเรียนชายที่แนะนำตัวแบบแปลกๆ---------อากุโนสมีผมทรงรีเจ้นสีน้ำเงินใหญ่โต
แล้วไม่รู้ทำไมถึงใส่กักคุรันสีดำแถมที่เอวพันผ้าไว้อีกต่างหาก
แต่งตัวแบบนักเลงยุคเก่าของโลกเดิมเป๊ะเลย
ยิ่งมีเววตาชั่วร้ายด้วยทำให้อากุโนสดูเป็นนักเลงเข้าไปใหญ่
แต่เพราะมีหัวปูดลูกโตๆเลยดูเหมือนกำลังเล่นมุขอยู่
พออากุโนสกลับไปนั่งที่ตัวเอง ต่อมาเป็นนักเรียนชายที่นั่งอย่างสง่างามพูด
「ชื่อของข้าคือ บูลุค เรฟ ไคเซอร์ อย่าเอาไปเทียบกับเจ้าปัญญาอ่อนเมื่อกี้ล่ะ จำเอาไว้ด้วย」
「ว่าไงนะเฮ้ย!?」
นักเรียนชายที่แนะนำตัวเองแบบเย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใคร---------บูลุคเป็นหนุ่มหล่อที่มีผมสีเทาตาสีฟ้าสวย
ภาพที่นักไขว่ห้างอย่างสง่างามนั้นทำให้รู้สึกได้ถึงสง่าราศี
ว่าแต่ว่า-----------
「ตะกี้ พูดว่าไคเซอร์สินะ?」
「ฮึ รู้ตัวแล้วสินะ ก็อย่างที่แกคิด ข้านี่แหละคือองค์ชายลำดับสองแห่งอาณาจักรไคเซอร์
เอาเถอะ ที่โรงเรียนนี้ฐานะทางสังคมมันไม่เกี่ยวกันนี่นะ」
ไม่น่าเชื่อ บูลุคเป็นเจ้าชายของอาณาจักรไคเซอร์ โลกแคบจังแฮะ！
ก็นะมีอะไรหลายๆอย่างอยากถามเกี่ยวกับอาณาจักรไคเซอร์อยู่ซะด้วย........
พอบูลุคแนะนำตัวเองจบ ก็ถึงตานักเรียนชายที่สวมหมวกหมีสุดน่ารักแนะนำตัวเป็นคนต่อไป
นักเรียนชายที่แผ่รังสีอันเหลือเชื่อออกมาตั้งแต่เมื่อกี้จะมีวิธีพูดหรือทำท่าทางยังไงบ้างน้า
............แล้วทำไมถึงเอาของเหมือนอย่างสเก็ตบุคขึ้นมาให้ชั้นดูหว่า
『เบียส รูโทร่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ』
เป็นใบ้เหรอไงฟะ！
อีกอย่างวิธีพูดนี่ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลย!?
นักเรียนชายคนนั้น-------เบียส แน่นอนว่าสวมหมวกหมีมาสคอตแบบน่ารักสุดๆ
แต่ดันใส่ชุดนักเลงยุคเก่าต่างกับอากุโนสตรงที่ใส่เป็นโชรันกับใส่กางเกงแบบเอวต่ำ
ยิ่งกว่านั้นความล่ำนี่เห็นกล้ามแขนได้จากชายแขนเสื้อที่พับขึ้นมาเลย ไม่เข้ากันแบบสุดๆ
แล้วก็มาถึงการแนะนำตัวของนักเรียนชายคนสุดท้ายแต่กลับเอาแต่ยิ้มแบบกลัวๆ
ไม่พูดอะไรออกมาสักที
จนในที่สุดคุณเบียทริสต้องเร่งให้นักเรียนชายคนนั้นพูดออกมา
「เลออนคุง รีบแนะนำตัวไปตามสมควรได้แล้ว」
「อ อย่างผมจะให้แนะนำตัว..........ป เป็นไปไม่ได้หรอกครับ！กกก การไปทำตัวสนิทสนม
อย่างไม่เจียมตัวแบบนั้น.........ผผผ ผมทำไม่ได้หรอก！ขอโทษครับ ขอโทษครับ
ที่พูดเถียงไปก็ขอโทษครับ！」
อาการหนักน่าดูเลยนะเนี่ย
สุดท้ายก็เป็นคุณเบียทริสที่เป็นคนบอกให้ว่าชื่อเลออน ฮาดี้
แล้วที่รู้อีกคือเป็นนักเรียนที่มืดมนและไม่สู้คนขนาดไหน
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเอาแต่พูดขอโทษแต่สุดท้ายที่ออกจากปากเลออนมีแต่คำพูดขอโทษเท่านั้น
ไม่ไหว จะให้ทำยังไงดีเนี่ย?
รูปร่างหน้าตาของเลออนนั้นแม้จะให้บรรยากาศมืดมนไปหน่อยแต่เป็นเด็กหนุ่มหน้าสวยร่างเล็ก
ผมลอนเป็นคลื่นสีครีม ตาสีน้ำตาล เหตุผลที่ทำให้ไม่สู้คนนั้นไม่รู้
นี่ขนาดแค่แนะนำตัวนักเรียนชายก็แทบจะรับไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
ว่าก็ว่าเถอะ ไม่รู้ทำไมมีแค่อากุโนสกับเบียสเท่านั้นที่ดัดแปลงชุดเป็นกักคุรัน
ของบูลุคกับเลออนเป็นเสื้อผ้าสไตล์เบลเซอร์พื้นขาวประดับด้วยสีน้ำเงิน
ซึ่งเป็นสีที่แต่งต่างกับชุดเครื่องแบบหญิงของพวกซาเรีย
ไม่ต้องถามก็รู้เลยว่าที่ทางบูลุคใส่เป็นเครื่องแบบที่ถูกต้องส่วนทางอากุโนสผิดเห็นๆ
ระหว่างที่คิดเรื่องไร้สาระแบบนั้นอยู่ก็มาถึงการแนะนำตัวของนักเรียนหญิง
ที่แนะนำตัวคนแรกนั้นเป็นนักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างมีบรรยากาศไม่ยอมให้คนอื่นเข้ามาใกล้
「เฮเลน โรซ่า」
............แค่เนี้ย!?
แถมยังทำแค่ชำเลืองตามาแว่บเดียวเองด้วยนะ!?
นักเรียนหญิงที่มีบรรยากศไม่ให้เข้าใกล้แบบสุดๆ------------เฮเลนเป็นสาวสวยผมสีน้ำตาล
..........ทรงผมนี่ มัดขึ้นไปสองข้าง? ตาสีน้ำตาลหางตาตั้งเล็กน้อย
ทั้งที่เฮเลนสวมชุดเครื่องแบบเหมือนพวกซาเรียและอายุพอๆกันทุกคนแต่ดูเป็นผู้ใหญ่ยังไงไม่รู้
พอเฮเลนแนะนำตัวจบ คราวนี้นักเรียญหญิงที่มีบรรยากาศฟูฟ่องก็เริ่มแนะนำตัว
「ฉันอ่ะน้า～ชื่อว่าเรเชล มาดานค่า คุณครูคนใหม่ขา～ขอฝากตัวด้วยน้า～」
นักเรียนหญิงคนใหม่บรรยากาศฟูฟ่องพูดจาเว้นช่วง--------เรเชลเป็นสาวสวยที่มีผมสีเงินยาวทรงคลื่น
ตาสีม่วงหางตาตกเล็กน้อย
ไม่ค่อยอยากจะพูดหรอกนะแต่ หุ่นนี่เติบโตได้ดีมากเลย............ขอพูดแค่นี้แหละ
พอเรเชลแนะนำตัวเองจบ คนที่ยืนขึ้นเป็นลำดับถัดมาเป็นนักเรียนหญิงที่เอาแต่มองกระจกชื่นชมตัวเอง
「ฉัน อิเรเน่ พริมค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณครุเซอิจิ」
นักเรียนหญิงที่แนะนำตัวเองเป็นเรื่องเป็นราวที่สุด----------อิเรเน่ขอพูดชัดๆว่าโคตรสวยเลย
ผมยาวสีไข่มุกชมพู ดวงตาไข่มุกชมพูเช่นเดียวกัน
แม้การที่เอาแต่มองตัวเองในกระจกจะดูเป็นคนหลงตัวเองแต่จากการที่แนะนำตัวเองได้อย่างปกติ
รวมถึงถ้อยคำและกริยาที่แสดงออกมาทำให้ดูงดงามมากเลย
แบบว่า ดูเป็นคนปกติ----------
「เฮ้อ.........ทำไมฉันถึงได้สวยแบบนี้」
ปกติซะที่ไหน
แม้ตอนที่ถอนหายใจจะดูเซ็กซี่พิกลแต่ชั้นกลับรู้สึกทึ่งในความหลงตัวเองแบบสุดกู่มากกว่าอีก
อย่างชั้นน่ะทำไม่ได้แหง
แล้วก็มาถึงคนสุดท้ายอ่ะนะแต่----------
「ช ช่วยเป็นเพื่อนกับเราที...........！」
「อย่าเข้ามาใกล้ท่านซาเรียนะ！」
「อุโฮะ！เห็นกางเกงในคุณรูรูเนะแล้ว............！」
「อย่างแกน่ะไม่ต้องเข้ามาใกล้เลย！」
ทำไม คนนั้นถึงไปโดนรูรูเนะเหยียบหว่า
พอเห็นสภาพอย่างนั้นคุณเบียทริสก็เอ่ยปากพูดแบบปวดหัว
「เฮ้อ........คุณฟลอร่า? คิดจะทำอะไรกันคะ...........」
กับคำถามของคุณเบียทริส ไม่รู้ทำไมนักเรียนหญิงที่โดนรูรูเนะเหยียบ--------ฟลอร่า
ถึงได้กล้าพูดออกมาอย่างจริงจัง
「ก็นี่มันสาวน้อยน่ารักนี่คะ? ถ้าไม่ทักทายก็เสียมารยาทไม่ใช่เหรอ
ด้วยเหตุนี้..........คุณหนูขอสักนิดก็ยังดี? ขอเราจับแค่นิดนึงไม่มีอะไรสึกหรอหรอกน่า
..........อุเฮะเฮะเฮะเฮะ！」
「คุณฟลอร่า วิธีการหัวเราะแบบนั้นช่วยดูตัวเองด้วยค่ะ เป็นเด็กผู้หญิงทั้งที............」
แล้วคุณเบียทริสก็เป็นคนแนะนำตัวให้แทนฟลอร่าที่พูดจาเหมือนตาลุงลามกที่ไหนสักแห่ง
「เธอชื่อ ฟลอร่า เรดรัน ก็ตามที่เห็นคือ.............เป็นเด็กที่แปลกนิดหน่อยค่ะ」
「ฮ่าฮ่าฮ่า！คุณครูคนใหม่！ก็ตามที่เห็นแหละเราน่ะชอบสาวน้อยน่ารัก
แต่ไม่ได้รักชอบผู้หญิงอะไรแบบนั้นหรอกนะ ขอฝากตัวด้วย！
เพราะงั้นขอจับนิดนึง----------」
「ฮึ่ย เลิกเซ้าซี้น่ารำคาญได้แล้ว!?」
ฟลอร่าที่แม้โดนเตะก็ยังไม่ย่อท้อนั้นมีผมตัดสั้นสีไวน์แดงยาวถึงท้ายทอยผมหน้าหวีไปทางซ้าย
จากมุมมองของชั้นทำให้บังตาขวาเล็กน้อย ดวงตาสีไวน์แดงเช่นเดียวกัน
ถ้ามองผ่านๆก็คล้ายกับคุณคลาวเดียร์ที่เป็น【นักรบสาวแห่งดาบสวรรค์】
คือเป็นสาวหล่อเหมือนที่รับบทผู้ชายในทาคาระซึกะแต่น่าเสียดายที่ดูไม่เห็นเป็นอย่างงั้นเลย
เพราะดันทำหน้าเหมือนตาลุงหื่นกามแบบนั้น
แม้รูรูเนะจะเหนื่อยใจแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นแต่ซาเรียที่อยู่ด้านหลังยังไม่ค่อยเข้าใจมั้ง
เลยมองฟลอร่าด้วยสีหน้าแปลกใจ
ส่วนทางฟลอร่านั้นทำมือหยุกหยุยแถมทำหน้าเป็นตาลุงวิตถารแบบเต็มพิกัด
นี่เพราะได้รูรูเนะเหยียบไว้นะเนี่ย ซาเรียถึงได้รอดปลอดภัย
..........ถึงจะไม่ค่อยได้เห็นรูรูเนะเหนื่อยใจแบบนั้นแต่ที่ชั้นตกใจที่สุดเลย
คือการที่ได้เห็นทำตัวเหมือนอัศวินกับเขาเป็นเหมือนกันนี่แหละ
「ทั้งหมดนี่คือนักเรียนของปี2ห้องFค่ะ」
คุณเบียทริสพูดจบเรื่องมาแบบนั้น
อย่างงั้นเหรอ ออกจากิลด์ศูนย์ใหญ่มาอุตส่าห์คิดว่าจะไม่ต้องเจอกับพวกโรคจิตแล้ว
ดันต้องมาเจอพวกที่ไม่แพ้กันที่นี่อีก
ชั้นเลยกอดอกแล้วพยักหน้าหลายครั้ง
「ใครก็ได้ช่วยที」
