ตอนที่ 65 โรงเรียนเวทมนตร์บาบาโดล
「ไงล่ะ เซอิจิคุง ที่นี่แหละคือ【โรงเรียนเวทมนตร์บาบาโดล】！」
「โห！」
ชั้นที่ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนกำลังชื่นชมกับสิ่งก่อสร้างตรงหน้า
แม้จะไม่ตกใจมากเท่ากับตอนเห็นปราสาทหลวงของเทลเวล แต่ถึงอย่างนั้นโรงเรียนตรงหน้า
ไม่ว่าดูยังไงก็พระราชวังชัดๆ ...........อืม? โรงเรียนแน่เหรอ? ไม่ใช่ว่าเป็นปราสาทของที่ไหนเหรอ?
กับข้อสงสัยนั้นพวกซาเรียเองก็เป็นเหมือนกัน ทุกคนเลยเอียงคอทั้งๆที่ตกใจกัน
จากนั้นคุณบาน่าก็ทำหน้าเหมือนแกล้งหยอกสำเร็จ
「ตกใจกันใช่มั้ยล่ะ? โรงเรียนนี้น่ะตั้งอยู่บนเขต『บาบาโดล』............ซึ่งตั้งอยู่ห่างจาก
อาณาจักรวินบุคนิดหน่อยทั้งยังเป็นพื้นที่ๆไม่ขึ้นกับประเทศใด
เพราะงั้นคงทายกันสินะว่าชื่อโรงเรียนตั้งขึ้นตามชื่อของพื้นที่พิเศษนี้」
「อื้อ.........」
「แล้วอาคารเรียนใหญ่กว่าที่คิด เป็นเพราะมีพวกเด็กๆจากหลายประเทศทั่วโลกมารวมกัน
เลยจำเป็นต้องทำให้ใหญ่เพียงพอกับความต้องการ เงินก็ได้มาจากประเทศต่างๆบริจาคให้
จึงเรียกได้ว่าเป็น『โรงเรียนของทุกคน』........แต่ว่าน่าเสียดายที่หลังๆมานี้ยิ่งมีการบริจาคมามาก
ก็จะยิ่งเรียกร้องสิทธิพิเศษกับทางโรงเรียน ทำให้มีผู้ที่อ้างฐานะที่ไม่เกี่ยวข้องภายในทางโรงเรียน
หรือไม่ก็เอาเรื่องการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็อย่างที่เคยเล่าไประหว่างทาง
ตอนนี้สถานะที่จะคงความเป็นกลางของโรงเรียนเลยอยู่ในภาวะย่ำแย่」
คุณบาน่าพูดด้วยท่าทางเหนื่อยใจ
การจะตั้งมั่นอยู่ในความเป็นกลางมันลำบากมาก ก็อย่างที่รู้กันโลกเรามันปรับเปลี่ยนไม่ได้ดั่งใจอยู่แล้ว
เรื่องยากๆไกลตัวแบบนั้นชั้นเองก็ทำอะไรไม่ได้หรอก
ขณะที่ฟังอธิบายเกี่ยวกับโรงเรียนจากคุณบาน่า ก็จับสัญญาณตัวตนหนึ่งจากเรดาร์ในหัวได้
ที่จริงคือตั้งแต่ที่โดนโจรบุกโจมตีก็เปิดใช้สกิล『ตาพิภพ』ให้『ค้นหา』ไว้ตลอด
『ตาพิภพ』นั้นจะมีแค่『ตาใจ』เท่านั้นที่จะทำงานอัตโนมัติ
ส่วน『ค้นหา』หากไม่เรียกใช้ก็ไม่ทำงาน ซึ่งชั้นไม่ได้ใช้เลยสักนิด
ควรจะพูดว่าไม่มีสมาธิพอที่จะแบ่งไปใช้『ค้นหา』ถึงจะถูก
ทว่าเพราะได้ฝึกกับรุยเอสเลยทำให้สามารถแบ่งสมาธิไปใช้กับ『ค้นหา』ได้
ตั้งแต่เกิดเรื่องโจรคราวนั้นชั้นเลยใส่ใจที่จะใช้ให้มันทำงานตลอดเวลา
.............ไม่ต้องพูดเลยนะว่าพึ่งคิดได้！ชั้นเองถ้าไม่ได้กิน『ผลวิวัฒนาการ』
ก็เป็นคนที่ต่ำกว่าธรรมดาด้วยซ้ำ！ช่วยดูการเติบโตของชั้นไปเงียบๆเถอะ
เรื่องนั้นยังไงก็ช่างเถอะ พอหันสายตาตามทิศทางที่จับปฏิกิริยาได้จาก『ค้นหา』
ก็เจอคนสวมแว่นตาในชุดสูทหญิง ที่ไม่ว่ามองยังไงก็เป็นสาวมั่น！แบบว่าท่าทางมันให้อ่ะนะ
พอเอียงคอประมาณใครหว่า? คุณบาน่าที่อธิบายเกี่ยวกับโรงเรียนอย่างภูมิอกภูมิใจจนถึงตอนนี้
กลับหน้าซีดขึ้นมาเลย
「บ เบียทริสคุง..........！」
「เอาล่ะ ผู้อำนวยการ มีอะไรจะแก้ตัวมั้ยคะ?」
「ข เข้าใจผิดแล้ว！นี่ก็เพื่อโรงเรียน--------」
「มีความผิด」
「ไม่ให้แก้ตัวเลยเรอะ!?」
หญิงสาวส่งสายตาอันเย็นยะเยือกให้กับคุณบาน่าที่พยายามจะพูดอะไรสักอย่าง
「ฉันเอือมระอาจนไม่อยากพูดอะไรแล้วค่ะ ช่วยตายซะเถอะ」
「ช่วยเห็นใจคนแก่หน่อยไม่ได้เรอะ!?」
「ช่วยไม่ได้นะคะ งั้นจะวางเอกสารกองพะเนินให้ที่ห้องผู้อำนวยการแล้วกัน」
「เบียทริสคุง คำว่าเห็นใจนี่.........คงรู้ความหมายใช่มั้ย?」
ไม่รู้ว่ากำลังเล่นตลกอะไรกันอยู่แต่ขณะที่พวกเรากำลังอึ้ง หญิงสาวก็หันสายตามาทางพวกเรา
ทว่าสายตาที่ส่งมานั้นต่างจากคุณบาน่า เป็นสายตาอันอบอุ่นที่ส่งมาทางพวกเรา
「ขอโทษนะคะ เรื่องที่ต้องคุยกันนี่เอาไว้ก่อน ว่าแต่.........พวกคุณเป็นใครกันคะ?」
「ก็นั่นแหละที่ข้าจะอธิบาย！」
「ช่วยไปตายสักทีได้มั้ยคะ」
「ทำไมอ่ะ!? เบียทริสคุง！」
คุณบาน่าที่ทำสีหน้าช็อก กระแอมทีนึงปรับอารมส์ใหม่แล้วแนะนำตัวพวกเรา
「อะแฮ่ม！พวกเขาคือนักผจญภัยที่ข้าเชิญมาเป็นครูของโรงเรียนนี้น่ะ
ทุกคนเป็นหนุ่มสาวอนาคตไกล โดยเฉพาะเซอิจิคุงน่าจะใช้เวทมนตร์ได้เก่งกว่าข้าด้วยซ้ำ
ส่วนซาเรียคุงกับรูรูเนะคุงแล้วก็ออริก้าคุงจะมาเป็นนักเรียนกับผู้ช่วย.......ก็แบบนี้แหละ」
「ว่าไงนะ...........」
พอคุณบาน่าอธิบายเรื่องของพวกเราแบบคร่าวๆให้ หญิงสาวก็เปิดตาโตมองมาที่พวกเรา
จริงอยู่ที่ชั้นมีชนิดเวทมนตร์ให้ใช้เยอะแต่เรื่องความชำนาญในการใช้
เทียบกับชั้นที่แม้แต่พลังของตัวเองก็ควบคุมไม่ได้ คุณบาน่ายังเหนือเยอะ
จากนั้นหญิงสาวก็ปรับท่าทางโค้งทักทายอย่างสวยงามแนะนำตัวกับพวกเรา
「ฉันเป็นผู้รับผิดชอบปี2ห้องF เบียทริส โรคน่า ค่ะ」
「อ้ะ เอ่อ เซอิจิครับ แล้วก็เพราะคุณบาน่าขอร้องเลยจะมาเป็นครูที่โรงเรียนนี้
ของฝากตัวด้วยนะครับ」
「อัลโทเรีย เกรม มาเป็นครูตามที่ถูกขอร้องเหมือนกับเซอิจิ」
「ซาเรียค่า！เอ่อ มาเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้！ขอฝากตัวด้วย！」
「ฮึ รูรูเนะน่ะ มาในฐานะนักเรียนเหมือนท่านซาเรีย
เรื่องนั้นช่างเถอะ ว่าแต่โรงอาหารอยู่ตรงไหนเหรอ? 」
「.......ออริก้า คัลเมเรีย .........เป็นผู้ช่วย.........ของพี่เซอิจิค่ะ」
「เข้าใจแล้วค่ะ............คุณเซอิจิกับคุณอัลโทเรียมาในฐานะครู
คุณซาเรียกับคุณรูรูเนะมาในฐานะนักเรียน.........คุณออริก้าเป็นผู้ช่วยของคุณเซอิจิ ตามนี้สินะคะ」
「ก็ตามที่ว่ามานั่นแหละ พวกซาเรียคุงเป็นคนหนุ่มสาวที่เยี่ยมยอด ควรค่าแก่การสอนเลยนะ?
อ้ะ ใช่ใช่ ลืมบอกไป อยากให้เซอิจิคุงเป็นครูประจำชั้นของห้องเบียทริสคุงด้วย
ส่วนเบียทริสคุงก็ช่วยเป็นรองครูประจำชั้นสนับสนุนเซอิจิคุงให้ที」
「ฉันไม่ว่าอะไรเรื่องที่เป็นรองครูประจำชั้นแต่..........จะไหวเหรอคะ?
ก็ไม่ใช่ว่าสงสัยเรื่องความสามารถแต่คนที่เก่งไม่ใช่ว่าจะสอนเก่ง..........」
「คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก」
คุณบาน่าทำเพียงแค่หัวเราะอย่างร่าเริงกับหญิงสาว-------คุณเบียทริสที่มีท่าทางกังวล
「ช่างเถอะ ยังไงถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ให้ผู้อำนวยการรับผิดชอบไปแล้วกัน」
「เบียทริสคุง เรื่องที่จะพูดนี่เก็บไว้ในใจบ้างก็ได้นะ?」
「จะพยายามค่ะ แล้วก็..........เรื่องคุณเซอิจิกับคุณอัลโทเรียและคุณออริก้าที่เป็นผู้ช่วย
ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แต่จะให้คุณซาเรียกับคุณรูรูเนะเข้าเรียนโดยไม่มีเงื่อนไขคงไม่ได้
เลยคิดว่าอยากให้ทำการสอบเข้าเรียนสักหน่อย」
「อย่างงั้นเหรอ.........ก็เคยคิดนะว่าเข้าเรียนแค่สองคนไม่น่าจะมีปัญหาแต่พอลองนึกถึงสังคม
ของโรงเรียนในช่วงนี้ดูก็จริงนะ ถ้าให้เข้าเรียนโดยไม่มีเหตุผลคงถูกรอบข้างตำหนิเอาได้」
「งั้นหลังจากนี้จะไปเดินเรื่องให้ทันทีค่ะ
ก่อนอื่นขอถามคำถามง่ายๆกับคุณซาเรียและคุณรูรูเนะก่อนได้มั้ยคะ?」
「ไม่มีปัญหาค่ะ！」
「เอาเถอะ ไม่ตอบไม่ได้อยู่แล้วนี่นะ」
ซาเรียตอบกลับอย่างร่าเริงส่วนรูรูเนะตอบแบบวางท่า
ซาเรียน่ะช่างเถอะแต่รูรูเนะนี่มันอะไรกัน? ทั้งที่เป็นลาแท้ๆ
「งั้นก่อนอื่นเริ่มจากคุณซาเรีย คุณซาเรียใช้เวทมนตร์ได้มั้ยคะ?」
「ค่ะ！ถึงจะแค่ธาตุไฟแต่ก็ใช้ได้！」
「งั้นมีวิชาต่อสู้อื่นนอกจากเวทมนตร์มั้ยคะ?」
「อืมมม..........อ้ะ！นี่ไง！」
ซาเรียทำท่าคิดไปนิดนึงแล้วยื่นกำปั้นออกมาอย่างร่าเริง ...........เดจาวูยังไงไม่รู้แฮะ
คุณเบียทริสที่ถูกเอากำปั้นให้ดูก็ค้างไปหลายวินาทีจากนั้นก็หันไปพูดกับคุณบาน่า
「ผู้อำนวยการ ล้อเล่นกันหรือไงคะ?」
「ทำไมเป็นข้าล่ะ!? ข้าไม่เกี่ยวสักหน่อย!?」
จำได้แล้ว เรื่องนี้ตอนที่อัลเป็นผู้คุมสอบเพื่อเป็นนักผจญภัยให้พวกเราระหว่างที่จะไปทำ
คำร้องขอสายปราบปราม อัลก็เคยถามแบบนี้กับซาเรียเหมือนกันนี่นา
ก็นะ เอาจริงๆสายสวยอย่างซาเรียยื่นกำปั้นมาให้แล้วบอกว่าใช้เจ้านี่สู้
ปกติก็ต้องไม่เชื่อกันอยู่แล้ว
「เฮ้อ เอาเถอะ เอาเป็นว่าคุณซาเรียเก่งเรื่องต่อสู้ระยะประชิดเพียงแต่ฉันไม่รู้
.........เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ต่อไปก็อยากถามคำถามเดียวกันนี้กับคุณรูรูเนะ..........」
「ฉันเหรอ? อย่างฉันน่ะเวทมนตร์ไม่จำเป็น แค่เตะก็เหลือเฟือ」
「ผู้อำนวยการคะ?」
「ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่รู้เรื่อง!?」
คุณบาน่าที่โดนสาดสายตาอันเย็นยะเยือกไปอีกครั้งนี่น่าสงสารชะมัด
ถ้าคุณโฟริโอ้มาเห็นในสภาพนี้จะคิดยังไงกันนะ? ทั้งที่ถูกขนานนามว่าเป็น『เซียนเวท』
แต่พอมาถึงโรงเรียนนี้ ภาพพจน์ของคุณบาน่ากลับถูกทำลายจนไม่เหลือซาก
◆◇◆
「ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้...........」
พวกเรามายังอาคารของโรงเรียนที่ชื่อว่า『ลานทดสอบ』เพื่อการสอบเข้าเรียนของซาเรียกับรูรูเนะ
โดยทำการซ้อมต่อสู้ง่ายๆกับโกเลมที่ใช้เวทมนตร์พิเศษสร้างขึ้นมา
แต่ซาเรียกับรูรูเนะแค่ไม่กี่วินาทีก็เคลียร์กันเรียบร้อย
โดยเฉพาะรูรูเนะที่แค่เตะธรรมดาทีเดียวก็ซัดโกเลมหลายสิบตัวจนปลิว
ลานี่น่ากลัวฟ่ะ
จากผลสอบเข้าทำให้คุณเบียทริสตะลึงไปเลยแต่เพราะคุณบาน่าเป็นคนพามาเลยยอมรับได้อย่างรวดเร็ว
แม้จะเข้มงวดไปบ้างแต่ด้านความสามารถคุณเบียทริสเชื่อใจคุณบาน่าสินะ
「เหนื่อยหน่อยนะคะกับการสอบเข้าเรียน ผลลัพธ์ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าสอบผ่านแน่นอนค่ะ
แล้วก็เกี่ยวกับการเลือกห้องเรียน..........」
คุณเบียทริสพูดถึงแค่ตรงนั้นซาเรียก็ยกมือขึ้นมา
「ค่า！ฉันอยากอยู่ห้องเดียวกับเซอิจิค่า！」
「ฉันแยกจากนายท่านไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้ฉันเองก็มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ห้องเดียวกับนายท่าน」
「ห้องFงั้นเหรอคะ? แต่ว่าในโรงเรียนนี้ห้องFเป็นห้องที่มีอันดับแย่ที่สุดเลยนะคะ..........」
คุณเบียทริสทำหน้าลำบากใจกับคำพูดของพวกซาเรียแต่คุณบาน่าก็ช่วยพูดให้
「น่าน่า ถึงห้องFจะถูกจัดว่าเป็นพวกของเหลือจากผู้คนรอบข้างแต่ก็เป็นเด็กที่
ยอดเยี่ยมกันทั้งนั้นใช่มั้ยล่ะ? เรื่องนั้นคิดว่าเบียทริสคุงน่าจะเข้าใจที่สุดไม่ใช่เหรอ」
「เรื่องนั้น.............」
ชั้นเอียงคอกับคำพูดของคุณบาน่า
จากที่เคยคาดว่าห้องFเป็นห้องที่รวมพวกของเหลือของโรงเรียนนี้
แต่หากเชื่อตามที่คุณบาน่าพูดมาเมื่อกี้ก็จะกลายเป็นว่าห้องFเป็นห้องที่รวมพวกนักเรียนยอดเยี่ยมไว้
ฟังผิดรึเปล่าก็ไม่รู้
ทั้งที่เป็นของเหลือแต่กลับยอดเยี่ยม?
แม้จะใช้หัวแย่ๆคิดจนหัวหมุนก็ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้
「.......งั้นก็ได้ค่ะ คุณซาเรียกับคุณรูรูเนะนั้นจะจัดให้อยู่ห้องFให้ค่ะ」
「ค่า！」
「เฮอะ มันแน่นอนอยู่แล้ว」
คุณเบียทริสทำท่าทางครุ่นคิดสักพักสุดท้ายก็ยอมให้พวกซาเรียเข้าเรียนห้องF
「เอาล่ะ เรื่องส่วนใหญ่ก็จัดการเรียบร้อย ข้าเองก็กลับห้องผู้อำนวยการ............
แบบว่ามีคนให้งานมาตั้งเยอะแน่ะ」
「กรรมตามสนองค่ะ อยากทิ้งงานหลักไปเอง ว่าแต่ไปไหนมาเหรอคะ?」
「อาเอ่อ.............ไปอาณาจักรวินบุคมานิดหน่อย........」
「บ้ารึเปล่าคะ? เป็นผู้นำของโรงเรียนที่ยึดถือความเป็นกลางแต่กลับไปสนับสนุนประเทศหนึ่ง
มีอะไรจะแก้ตัวมั้ยคะ?」
「...........ไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ」
「ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วค่ะ อ้ะ แล้วก็เดี๋ยวจะไปเพิ่มเอกสารที่ห้องผู้อำนวยการให้นะคะ」
「ไม่เอาแล้ววววววววววววววว！ไม่อยากเห็นเอกสารแล้วววววววววววววววววว！」
พอโดนโทษประหารจากคุณเบียทริสคุณบาน่าก็ลงไปดิ้นเลย
นี่น่ะเหรอคนที่ถูกเรียกว่าเป็น『ผู้เหนือล้ำ』กับ『เซียนเวท』? ไม่อยากเชื่อเลยเนอะ...........
คุณบาน่าที่เก่งขนาดกวาดมอนเตอร์ได้ทีเดียวเป็นฝูงกลับมาตายคากองเอกสาร
ใครมาเห็นคงเศร้าน่าดู สาธุ
แล้วคุณบาน่าก็เดินเตาะแตะไปด้วยแผ่นหลังอันแสนเศร้า
「..........เบียทริสคุงที่เหลือฝากด้วยนะ..........」
「ค่ะ เชิญตายอย่างหมดห่วงได้เลย」
「เกลียดข้าเหรอ?」
「อะไรกัน...........เคารพต่างหากล่ะคะ แค่ความสามารถนะ」
「ข้าจะร้องไห้แล้วนะ? คนแก่ร้องไห้นี่ไม่น่าดูนะ?」
「เชิญไม่น่าดูที่ห้องผู้อำนวยการเลยค่ะ」
ด้วยประโยคสุดท้ายคุณบาน่าที่น้ำตาปริ่มๆอยู่ที่ขอบก็วิ่งหายไปเลย
...........เจอกันครั้งหน้าช่วยอ่อนโยนให้ดีกว่า
「เอาล่ะ ต่อจากนี้ฉันจะอธิบายคร่าวๆให้นะคะ
ก่อนอื่นก็ต้องเครื่องแบบของคุณซาเรียกับคุณรูรูเนะ ตามมาทางนี้เลยค่ะ」
คุณเบียทริสพูดแล้วก็เดินนำพวกเราไป
ระหว่างที่มาลานทดสอบนี่ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าโรงเรียนนี้กว้างเป็นบ้าเลย
แบบว่าถึงโรงเรียนที่ชั้นไปตอนอยู่โลกเดิมจะใหญ่เหมือนกันแต่เล็กไปเลยเมื่อเทียบกับโรงเรียนนี้
ไม่มีหลงทางกันบ้างเลยเหรอ?
「อ้ะ ที่ต้องระวังอย่างแรกเลยคือ...........ด้วยความกว้างของโรงเรียนแบบนี้ช่วยระวัง
อย่าหลงทางนะคะ นี่ก็หลงทางกันทุกวันจนนักเรียนลดไปเยอะเลย」
「นักเรียนลด!?」
จากที่ว่ามาคือหลงทางจนหาตัวไม่เจอว่างั้นสิ!? สยองเฟ้ย！
ว่าแต่มีหลงทางจริงๆด้วย...........ทว่าต่างกับหลงทางทั่วไปตรงที่หลงจนหายไปเลยนี่แหละ！
ขณะที่กำลังสั่นกับข้อมูลอันเหลือเชื่อ คุณเบียทริสก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องแห่งหนึ่ง
「ที่นี่คือห้องพักครูค่ะ คุณเซอิจิกับคุณอัลโทเรียตั้งแต่นี้ไปจะมาทำงานกันที่นี่
พวกคุณซาเรียเองหากมีข้อสงสัยหรือปัญหาถามจะครูก็คงต้องมาที่นี่บ่อยๆ
ช่วยจำสถานที่แห่งนี้ไว้ด้วยนะคะ」
「ค่า！」
「งั้นก็ช่วยรอตรงนี้สักครู่นะคะ」
พูดแล้วคุณเบียทริสก็เข้าไปในห้องพักครู
สักพักคุณเบียทริสก็กลับมาพร้อมหอบอะไรบางอย่างในมือ
「คุณซาเรีย คุณรูรูเนะ นี่คือเครื่องแบบของโรงเรียนนี้ค่ะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ขอให้ใส่ชุดนี้
มาโรงเรียนด้วย ส่วนคุณเซอิจิกับคุณอัลโทเรียไม่มีเครื่องแบบอะไรเป็นพิเศษ
จะแต่งตัวธรรมดามาก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ」
「หวา！เซอิจิ ดูสิดูสิ！น่ารักจังเลย！」
ขณะที่กำลังฟังอธิบายจากคุณเบียทริสอยู่ ซาเรียที่กางเครื่องแบบออกมาทันที
ก็เอามาให้ดูด้วยรอยยิ้มที่เต็มใบหน้า
สีขาวนวลของประดับเป็นสีชมพูเป็นเครื่องแบบที่ดูน่ารักมากๆเลย
ชุดนี้ผู้หญิงใส่อาจจะดูน่ารัก แต่ทางผู้ชายนี่ใช้เฉดสีแบบนี้ด้วยรึเปล่าหว่า?
........ไม่เห็นของจริงอาจจะพูดอะไรไม่ได้มากแต่ถ้าผู้ชายใช้เฉดสีแบบนี้เดียวกันนี่คงลำบากน่าดู
「ถูกใจก็ดีแล้วค่ะ ถ้างั้นจะพาทุกคนไปหอพักต่อล่ะนะคะ 」
จริงด้วย ลืมสนิทเลย ระหว่างที่พวกเรามาสอนที่โรงเรียนนี้ก็ต้องอยู่หอพักด้วยนี่นา
ระหว่างที่ออกไปนอกตึกเรียนและเดินกันอยู่ในโรงเรียนที่กว้างใหญ่ก็ได้รับคำอธิบายมา
「หอพักจะแยกเป็นสองส่วนคือหอชายและหอหญิง ไม่ว่าเป็นครูหรือนักเรียน
ก็พักอยู่หอพักเดียวกัน และขอให้รับทราบด้วยว่าหากไม่ใช่กรณีฉุกเฉินจริงๆ
จะไม่สามารถเข้าไปในหอพักของเพศตรงข้ามได้」
「อะไรนะ!?」
รูรูเนะทำหน้าตกใจอย่างมากกับคำพูดของคุณเบียทริส
「หมายความว่ายังไงกัน！ฉันเป็นอัศวินของนายท่านนะ.............
แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่งแต่การแยกกับนายท่าน............！」
「บอกไว้ก่อนว่าอาหารของหอพักหญิงอร่อยมากเลย」
「ช่วยไม่ได้นะ จะยอมให้ก็ได้」
「เธอนี่เปลี่ยนใจง่ายจังเนอะ」
แหม จริงอยู่ที่ถ้าตื้อจะมาหอพักชายคงแย่แน่แต่แค่เจออาหารก็เปลี่ยนใจเลยนี่สิ
ชักอยากรู้จังแฮะว่าตัวตนอัศวินในความคิดของรูรูเนะนี่เป็นแบบไหน
ระหว่างที่เผลอยิ้มแข็งๆอยู่ก็มาถึงหน้าหอพักหญิง
「เอาล่ะ ที่นี่คือหอพักหญิงค่ะ ได้มีการแจ้งข้อมูลไปแล้วเพราะฉะนั้นขอแค่เข้าไปแจ้งชื่อกับผู้ดูแลหอ
ก็จะได้รับกุญแจห้องมาค่ะ ส่วนรายละเอียดของหอพักนั้นผู้ดูแลหอจะเป็นคนอธิบายให้ฟัง 」
「เข้าใจแล้ว」
「งั้นก็เซอิจิ！เจอกันพรุ่งนี้น้า！」
「........บ๊ายบาย」
แยกกับพวกซาเรียที่ตรงนี้ จากนั้นคุณเบียทริสก็พาชั้นไปที่หอพักชายต่อ
จู่ๆมาอยู่ในสภาพที่มีแค่สองคนแล้วมัน............ประหม่าจังแฮะ
กับคุณบาน่าปฏิบัติด้วยแบบโหดร้ายสุดๆ แต่กับพวกเราปฏิบัติด้วยแบบปกตินี่
ทำเอาทางนี้ทำตัวไม่ถูก...........
ก็เลยมองสภาพของคุณเบียทริสที่เดินนำหน้าอยู่
ผมสีน้ำเงินเข้ม........ว่ายังไงดีล่ะ? เกล้าผม? ก็ไม่เข้าใจเรื่องชื่อทรงผมของผู้หญิงหรอกนะ
เอาเป็นว่ารวบผมไปข้างหลังแล้วมัดไว้เหมือนพวกอาจารย์หญิงแล้วกัน！
หรือไม่ก็แบบสาวทำงานที่แต่งตัวเรียบร้อยอะไรประมาณนี้
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเช่นเดียวกันและมีหางตายาวประกอบกับใส่แว่น
ดูให้บรรยากาศเป็นสาวมั่นแบบสุดๆ ถึงดูเข้มงวดไปหน่อยแต่ก็เป็นคนสวย
เป็นแบบที่พวกนักเรียนชายใฝ่ฝันเลยมั้ง? ในทางตรงข้ามกลับทำให้รู้สึกกดดันแทนรึเปล่าก็ไม่รู้?
แล้วก็ตั้งแต่มาที่โลกนี้พึ่งเคยเห็นแว่นตาเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย..............มีแว่นตากับเขาด้วยแฮะ
ขณะที่กำลังประหลาดใจกับเรื่องที่นึกขึ้นมาได้ คุณเบียทริสที่รู้สึกถึงสายตาของชั้นก็เอียงคอ
「? มีอะไรรึเปล่าคะ?」
「เอ๋? เอ่อ เปล่า ขอโทษครับ แค่ไม่ค่อยได้เห็นแว่นตาเท่าไร.........」
「อ๋อ........ก็จริงนะคะที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก
แต่ในหมู่ผู้กล้าที่มาจากต่างโลกนี่มีใส่แว่นตาอยู่เหมือนกันนะคะ?」
「ย อย่างนั้นเหรอครับ」
ขณะที่คุยเรื่องเล็กน้อยกันแบบนั้นอยู่ ชั้นก็ถามเรื่องที่กังวลออกไป
「จะว่าไป...........ทำไมถึงไม่คัดค้านเรื่องที่ผมจะเป็นครูประจำชั้นของห้องFล่ะครับ?」
นั่นแหละที่ชั้นรู้สึกตะขิตตะขวงใจอยู่
ถ้าให้พูดล่ะก็คุณเบียทริสน่ะถูกลดตำแหน่งแถมถูกใครก็ไม่รู้มาชิงลูกศิษย์ที่ตัวเองสอนด้วย
ทั่วไปต้องคัดค้านสิ
กับคำถามของชั้นคุณเบียทริสก็แสดงสีหน้าตกใจไปชั่วขณะแล้วก็ยิ้มแบบเศร้าๆออกมา
「เพราะฉัน..........ไม่สามารถทำให้พรสวรรค์ของพวกเขาเบ่งบานขึ้นมาได้ค่ะ」
「..........」
「ห้องFจริงอยู่ที่ถูกเรียกว่าเป็นพวกของเหลือจากผู้คนรอบข้างแต่เรื่องนั้นไม่จริงค่ะ
ทุกคนนั้นเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์อันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครเทียบได้ซ่อนอยู่
แต่ฉัน............กลับไม่สามารถนำพรสวรรค์เหล่านั้นออกมาได้ แม้จะเป็นครูประจำชั้นมาแล้ว1ปี
ถ้ายังสอนเหมือนที่เป็นอยู่นี้ต่อไปสุดท้ายก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง」
「..........」
「แต่ว่าคุณนั้นไม่เหมือนกัน เป็นคนที่ผู้อำนวยการนั่นยอมรับ ตอนที่พวกคุณซาเรียสอบเข้า
ก็ได้ฟังที่คุยกับผู้อำนวยการมานิดหน่อยเหมือนกันว่าสามารถทำให้คุณสมบัติเวทที่ไม่เคยฝึกมาก่อน
เบ่งบานออกมาได้ เพราะฉะนั้นคุณที่มีความสามารถแบบนั้นจึงจำเป็นต่อนักเรียนของฉัน
ถ้าฉันทำให้พรสวรรค์ของพวกเขาเบ่งบานได้ต่อให้ต้องยกตำแหน่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรค่ะ」
ชั้นรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของคุณเบียทริส
สำหรับชั้นน่ะตัวตนของครูไม่ใช่ผู้ที่น่าเชื่อถือเลย
ตอนโลกเดิมเริ่มแรกที่ถูกรังแกชั้นก็มีไปบอกกับครูอยู่เหมือนกัน
แค่ครูคนนั้นไม่ได้หยุดการรังแกเลย หนำซ้ำยังพูดออกแนวยั่วยุอีกต่างหาก
ต่อให้ฟ้องไปกี่ครั้งก็ตามสุดท้ายก็ทำหูทวนลม ทำเหมือนกับชั้นที่ถูกรังแกนั่นแหละผิดเอง
สุดท้ายแทนที่การรังแกจะหยุดกลับหนักขึ้นด้วยซ้ำ
เพราะงั้นชั้นเลยเลิกเชื่อถือพวกครู
คนอื่นฟังดูอาจจะคิดว่าเรื่องแค่นี้เองเหรอ แต่สำหรับชั้นมันขมขื่นขนาดนั้นเลยล่ะ
ทว่า คุณเบียทริสนั้นไม่เหมือนกัน
ถึงไม่รู้ว่าจะยื่นมือเข้าช่วยนักเรียนที่ถูกรังแกเหมือนอย่างชั้นรึเปล่า
แต่อย่างน้อยก็ยังเชื่อมั่นและพยายามสอนนักเรียนที่ถูกตราหน้าจากรอบข้างว่าเป็นของเหลือ
อาจจะฟังดูเป็นความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนที่ไม่น่าเชื่อ แต่เพราะได้ฟังความรู้สึก
ของคุณเบียทริสในจุดยืนของอาจารย์เหมือนกันนี่แหละถึงได้รู้สึกน่าเชื่อถือ
พอได้เห็นคุณเบียทริสที่คิดถึงนักเรียนของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาแล้ว
ชั้นจึงตัดสินใจจะทำอย่างสุดความสามารถ
「คุณเบียทริส..........ความรู้สึกของคุณนั้นเข้าใจแล้วครับ
ก็ไม้รู้ว่าจะทำได้สักแค่ไหนแต่จะพยายามอย่างเต็มที่เลยครับ」
「...........ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ」
「----------แต่ว่า」
「เอ๋?」
คำพูดอันกะทันหันของชั้นทำให้คุณเบียทริสสับสน
「คุณเบียทริส พลังของคุณก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ครับ」
「...........」
「ถ้าไม่มีคนที่คิดถึงนักเรียนอย่างจริงจังอย่างคุณล่ะก็ผมก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเหมือนกัน」
「ไม่หรอกค่ะ.........」
「ต้องมีครับ เพราะฉะนั้น..........มาช่วยกันสอนโดยไม่เกี่ยวว่าเป็น
ครูประจำชั้นหรือรองครูประจำชั้นด้วยกันเถอะครับ 」
「！」
คุณเบียทริสเปิดตากว้างกับคำพูดของชั้น
พอเห็นแบบนั้นแล้วชั้นก็เกาแก้มเขินๆนิดหน่อย
「เอ่อ..........ขอโทษนะครับทั้งที่เป็นคนใหม่แต่กลับพูดจาวางท่าแบบนี้.............」
「...........ไม่หรอกค่ะ รู้สึก..........ดีใจมากเลย」
ที่หางตาของคุณเบียทริสที่พูดออกมามีน้ำตาอยู่นิดหน่อย
จากนั้นพอเช็ดน้ำตาด้วยปลายนิ้วก็---------
「เข้าใจแล้วค่ะ ต่อจากนี้ไปก็มาพยายามด้วยกันเถอะคุณเซอิจิ」
「ครับ！」
ยิ้มออกมาอย่างมีพลังต่างกับเมื่อกี้นี้
อาจจะไม่สำคัญอะไรแต่ตอนคุณบาน่ามีน้ำตาก็รู้สึกแค่ระดับสงสารอ่ะนะ
แต่พอเป็นน้ำตาจากผู้หญิงอย่างคุณเบียทริสแล้วนี่รู้สึกเลยว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้วคิดงั้นมั้ยล่ะ?
เป็นเรื่องที่น่าประหลาดจังเนอะ
