ตอนที่ 60 เดทกับซาเรียและออริก้า～บ้านเด็กกำพร้า～
「เซอิจิ！วันนี้ออกไปด้วยกันกับออริก้าจังกันเถอะ！」
「หืม?」
เช้าวันถัดมาจู่ๆซาเรียก็มาพูดแบบนั้นเลยได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ
「กะทันหันจังเลยมีอะไรเหรอ?」
「ก็สงสารออริก้าจังที่ต้องอยู่เฝ้าบ้านตลอดนี่นา！เพราะงั้นไม่ต้องไปด้วยกันกับฉันแค่สองคน
แต่พาออริก้าจังไปด้วยกันเถอะนะ！」
「.........」
ถ้าซาเรียไม่บอกมาชั้นคงไม่ทันนึกถึงความรู้สึกของออริก้าจังที่อยู่เฝ้าบ้าน
ทั้งที่เคยบอกไปว่าให้มาอยู่ด้วยกันแต่กลับเป็นแบบนี้ไปซะได้..........
แน่นอนว่าตอนที่กินข้าวอะไรพวกนี้ก็ใช้เวลาร่วมกันแต่เวลาตอนนั้นก็ไม่ได้มากมาย
ชักเกลียดตัวเองที่ให้ความสำคัญกับคำพูดของตัวเองเพียงผิวเผินจังแฮะ
ยังดีที่ซาเรียต่างกับชั้น คอยดูแลสิ่งรอบข้างตัวเองอยู่ตลอด
แต่ถึงจะมานั่งสำนึกเสียใจต่อไปสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
แม้จะยังหลุดออกจากความเกลียดตัวเองไม่ได้แต่ก็ต้องฝืนเดินหน้าต่อไปชั้นเลยพูดกับซาเรีย
「นั่นสินะ...........ดีล่ะ！งั้นวันนี้ไปกับสามคนเถอะ！」
「อื้อ！」
จะสำนึกเสียใจไว้ค่อยทำทีหลัง ตอนนี้การที่ทำให้ออริก้าจังไม่รู้สึกเหงาต่างหากที่สำคัญที่สุด
และแล้ว พวกเราก็ชวนออริก้าจังออกจากโรงแรมไปด้วยกันสามคน
◆◇◆
วันนี้ข้อเสนอของซาเรียคือไปหาทุกคนที่บ้านเด็กกำพร้า
ชั้นเองที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พบกับพวกเด็กของบ้านเด็กกำพร้าก็คิดว่าเป็นดีเหมือนกัน
ยิ่งกว่านั้นมีเด็กที่อายุพอๆกับออริก้าจังอยู่เยอะด้วย
「.........ได้ออกไปด้วยกันกับพวกซาเรียโอเน่จัง น่าสนุกจัง」
「จริงเหรอ? ดีจังนะ！」
ที่ข้างๆของชั้นมีซาเรียกับออริก้าจังจูงมือเดินไปด้วยกันอย่างสนิทสนม
ซาเรียยังแต่งชุดเหมือนเดิมแต่ออริก้าจังสวมชุดวันพีชลายดอกไม้น่ารักต่างกับชุดนินจา
ที่เคยใส่ตอนที่ได้พบกันเป็นครั้งแรก เสื้อชุดนี้ก็ขอให้อัลเป็นคนไปซื้อให้อีกนั่นแหละ
ซาเรียใบหน้าความยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ส่วนออริก้าตาจังเป็นประกายโดยไม่แสดงสีหน้า
ขณะที่เห็นสภาพของทั้งสองคนแล้วก็รู้สึกชวนให้ยิ้มตาม ออริก้าจังก็เงยมองมาทางชั้น
「........เซอิจิโอนี่จัง」
「หืม? มีอะไรเหรอ?」
「............มือ」
พูดสั้นๆเพียงแค่นั้นออริก้าจังก็ยื่นมือมาให้ชั้น
แน่นอนชั้นเองก็เข้าใจความต้องการของออริก้าจังเลยยื่นมือไปจับตามตรง
「..........อื้อ ทุกคนอยู่ด้วยกัน ดีจัง」
ออริก้าจังเผยรอยยิ้มอันนุ่มนวลเป็นครั้งแรกของวันนี้แม้จะเล็กน้อยก็ตาม
ขณะที่เดินไปพลางพูดคุยกันอย่างอบอุ่น ทันใดนั้นก็รู้สึกตัวขึ้นมา
...........นี่มัน ไม่ว่าดูยังไงก็เหมือนเป็นครอบครัวกันเลยเนอะ?
ม แหม ก็จริงไม่ใช่เหรอที่ชั้นกับซาเรียเหมือนกำลังหมั้นกันอยู่?
ส่วนกับออริก้าจังก็เป็นแนวๆพี่น้อง เพราะงั้นถ้าจะบอกว่าเป็นครอบครัวก็ไม่ผิด...........
แต่สภาพที่มีออริก้าจังอยู่ตรงกลางแล้วจูงมือเดินไปด้วยกันสามคนอย่างสนิทสนม
ไม่ว่ามองยังไงก็พ่อแม่ลูกกันชัดๆ！
ก็แค่ดันมีชั้นคนเดียวเป็นคนสวมฮู้ดที่ไม่ว่ามองยังไงก็น่าสงสัยแค่นั้นแหละ！
ขณะที่กำลังอายอยู่คนเดียวกับเรื่องที่นึกขึ้นมาได้ ก็คิดขึ้นมาได้อีกเรื่อง
............ถ้าเกิดชั้นกับซาเรียแต่งงานแล้วมีลูกกัน...........จะออกมาเป็นเด็กแบบไหนกันน้า?
คิดไปพลางก็นึกถึงรูปร่างหน้าตาของเด็กคนนั้น
ถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็คงมีกล้ามแขนและกล้ามอกเหมือนอย่างซาเรีย
ส่วนหน้าตา..........นั่นสินะถ้าเหมือนซาเรียก็ดีสิ
ปากมีเขี้ยวขนาดใหญ่แพลมออกมา..........ตอนเกิดก็ร้อง『อุโฮะ！』-----------
.....................
จิตรนาการได้แต่สภาพที่ออกมาเป็นลูกกอลิล่าซะงั้น
ย ยังหรอก！เพราะดันไปจินตนาการว่าเป็นเด็กผู้ชายเลยบังเอิญออกมาเป็นกอลิล่าล่ำบึก
ถ้าเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงก็น่าจะเป็นสาวสวยคล้ายกับซาเรียจริงมั้ย！
ใช่แล้ว อกที่แทบจะทะลักออกมา กล้ามแขนที่ปูดโปนดั่งภูเขา หน้าตาพิมพ์เดียวกับซาเรีย
แน่นอนว่าปากต้องมีเขี้ยวขนาดใหญ่แพลมออกมา..........ตอนเกิดก็ร้อง『อุโฮะ！』--------
..................
ต่อให้พยายามจินตนาการยังไงก็ยังออกมาเป็นลูกกอลิล่าอยู่ดีอ่ะ
ทำไม!? ทำไมกัน!? ทำไมความขาดแคลนพลังจินตนาการถึงได้แสดงประสิทธิภาพออกมาได้ขนาดนี้!?
ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าลูกที่เกิดมาจะคล้ายกับซาเรียในสภาพมนุษย์!?
ไม่สิ แต่เดิมก็เป็นกอลิล่า...........แถมเป็นมอนเตอร์ด้วยนี่หว่า！
ยีนของKaiser Kongบวกกับยีนของชั้นที่หลุดจากความเป็นมนุษย์ไปแล้ว
จะเกิดออกมาเป็นตัวอะไรล่ะ? เทพมาร? OH.............Cthulhu！
แต่ว่าเดิมทีมนุษย์กับมอนเตอร์นี่จะมีลูกด้วยกันได้ด้วยเหรอ? ถึงจะยังไม่เคยเจอ
แต่ก็มีเขียนไว้ก็อปลินมีลูกกับผู้หญิงของเผ่าพันธุ์อื่นอยู่บ่อยๆตั้งหลายเรื่อง...........
ชั้นเองก็ไม่ได้เก่งเรื่องชีววิทยาซะด้วยต่อให้พยายามคิดไปแค่ไหนก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดีแหละ！
「..........? ..............เซอิจิโอนี่จัง เป็นอะไรไปเหรอ?」
「หือ?」
「...........คือว่า หน้าตาเหนื่อยมากเลย」
「ง งั้นเหรอ? คิดไปเองน่าคิดไปเอง！ฮะฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า」
「.............?」
ไม่อยากให้ออริก้าจังต้องมาเป็นห่วงหรอก ก่อนอื่นเลยมันก็แค่ความคิดฟุ้งซ่านของชั้น
เอาจริงๆไม่ต้องมานั่งห่วงเรื่องแบบนั้นก็ได้
พอบรรยากาศกลับเข้าที่อีกครั้งพวกเราก็มาถึงบ้านเด็กกำพร้า
และทันทีที่จะเข้าไปด้านในหาพวกเด็กๆนั่นเอง-----------
「แฮ่ก แฮ่ก...........ร ร่างกายที่ยังไม่โตเต็มวัย..........ท แทบอดใจไม่ไหวแล้ว！
ไม่สิ ช่วงนี้ร่างของเด็กชายหนุ่มๆที่อ้อนแอ้นก็เจ๋งไม่แพ้กัน.........
แต่ฉันไม่มีทางไปแตะต้องเด็ดขาด！แค่มองห่างๆอย่างหื่นๆ！นี่แหละคือวีถีแห่งสุภาพบุ-----」
「เชสโต้！」
「แอ่ฟ!?」
「เซอิจิ!?」
ชั้นกระโดดถีบขาคู่ใส่ชายที่มีพฤติกรรมน่าสงสัยตรงหน้า
「อ้ะ!? ช ชั้นทำอะไรลงไป..........อึก！ในที่สุดก็ฆ่าคนไปจนได้..............！」
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！สำหรับสุภาพบุรุษการโจมตีแค่นี้ไม่เท่าไรหรอก！อ็อก！」
หมายความว่ายังไงเนี่ย
ทั้งที่รับการโจมตีของชั้นที่มีพลังโจมตีขนาดที่โลกยังกลัว แต่ชายตรงหน้าถึงจะร่อแร่ก็ยังรอดมาได้
.............อาเจียนเป็นเลือดออกมาด้วย
ก็นะ ชั้นคงใช้สกิล『นรกอเวจี』ไปโดยไม่รู้ตัวล่ะมั้ง
ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็คงเพราะมีความอึดแบบผิดปกติมาพ่วงด้วยนั่นแหละ............
พอชั้นลองมองชายวัยกลางคนที่อ่วมไปทั้งตัวแต่ก็ยังไม่คลายหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสให้ดีๆ
----------------นี่มัน【ผู้พิทักษ์เด็ก】วอเตอร์ เบรัต นี่นา
ทั้งที่ตอนมอนเตอร์บุกมาก็ใช้วีชาดาบอันงดงามไล่สังหารมอนเตอร์แท้ๆ
ตอนนี้กลับไม่เห็นเค้าลางนั้นเลย เป็นแค่พวกโรคจิตธรรมดาเท่านั้น
「เอาล่ะ.........จะว่าไปเธอนี่...........ถ้าจำไม่ผิด เซอิจิคุงกับคุณหนูซาเรียสินะ?」
คุณวอเตอร์ที่ไม่รู้ว่าทำได้ไงถึงได้ฟื้นจากอาการบาดเจ็บได้ในพริบตา
เข้ามาทักทายแบบสุภาพบุรุษหนุ่มสุดแดนดี้
「นี่ก็พึ่งเคยทักทายกันตรงๆครั้งแรกสินะ ฉันวอเตอร์ เบรัต
อาจจะรู้อยู่แล้วแต่ก็อยู่ปาตี้เดียวกับท่านสลานด้วยน่ะ」
「เฮ้อ..........อ้ะ ขอโทษด้วยครับที่อยู่ๆก็โจมตีใส่............」
「โอ๊ะ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก เธอน่ะทำถูกแล้ว ก็นะ ฉันเองก็ถูกของฉันเหมือนกัน！」
「ไม่ถูกชัวร์」
มองดูเด็กตัวเล็กๆแล้วหอบหื่นนี่จะไปถูกได้ไง
แม้จะถูกชั้นตบมุกไป คุณวอเตอร์ก็ยังยิ้มแบบที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ใหญ่อยู่อีก
ทว่าเผลอแป๊ปเดียวพอสังเกตุเห็นออริก้าจังที่อยู่ด้านหลังของชั้นก็ตาแดงก่ำขึ้นมาทันที
「น นี่มัน...........!?」
「อ เอ่อ.........คุณวอเตอร์? ตาน่ากลัวใหญ่แล้วครับ.........」
「นางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงฟ้ามาโปรดอะไรเช่นนี้！ต้องเอา ต้องเอากลับบ้านให้ได้！
ไม่สิ แต่งงานกันเถอะ！ไม่สิไม่สิ ขอเป็นทาสเลย---------------แอ่ฟ!?」
ชั้นใช้กำปั้นทุบใส่หัวของคุณวอเตอร์เต็มแรง
ทันในนั้นคุณวอเตอร์ที่หัวจมไปกับพื้นก็กลายเป็นสิ่งปริศนาที่มีแต่ท่อนล่างโผล่ออกมาจากพื้นดิน
「ออริก้าจังไม่เป็นไรนะ?」
「.......ค คนนั้น........น่ากลัวจัง..........」
ออริก้าจังน้ำตาซึมกอดชั้นไว้แน่นด้วยสภาพที่หวาดกลัวเป็นอย่างมาก
ก็เลยกอดออริก้าจังที่เป็นแบบนั้นไว้พลางลูบหัวโอ๋โอ๋ให้
「ไม่เป็นไรแล้วน้า ไม่ว่าจะกี่ครั้งพี่ชายก็จะไล่ไปให้เอง」
「เสียใจด้วย！ไม่ว่าจะกี่ครั้งฉันก็ลุกขึ้นมาได้เสมอ！」
「คุณทหารจับหมอนี่เลยคร้าบ」
「โน้วววววววววววววววววววววววววววว!?」
พอแจ้งกับคุณทหารที่บังเอิญผ่านมาตรวจแถวนี้พอดี
คุณทหารก็พยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไรแล้วจับคุณวอเตอร์ไปเลย
「ม ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！ฉัน........ฉันน่ะ！แค่อยากเอ็นดูเด็กๆเท่านั้นเองงงงงงงงง！」
「หุปปากได้แล้วไอ้โรคจิต！」
「............ครับ」
คุณวอเตอร์ที่ถูกมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่ก็โดนคุณทหารลากไปด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก
ว่าแต่ ไม่ต้องอธิบายรายละเอียดก็ยังจับคุณวอเตอร์ไปโดยไม่ถามอะไรเลยนี่........
คงเพราะโดนจับบ่อยเหมือนกับลุงชีเปลือยนั่นสินะ
พอจบเรื่องเหวอๆเรียบร้อยก็หันไปหาซาเรีย
「เอาล่ะ คนโรคจิตที่เกะกะก็หายไปแล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ」
「เอ๋? อ อื้ม！」
พอเข้าไปด้านในบ้านเด็กกำพร้าที่ปลอดภัยแล้วก็เห็นคุณแคร์ที่เป็นผู้อำนวยการกำลังเล่นกับเด็กๆอยู่
คุณแคร์พอสังเกตุเห็นพวกชั้น หลังจากที่ทำหน้าเหมือนตกใจก็ยิ้มออกมา
「อ้ะ！ซาเรียจังไม่ใช่เหรอนั่น！แล้วก็คุณเซอิจิไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะคะ！」
「ดีค่าー！」
「ไม่ได้เจอกันนานเลย ยังร่าเริงดีกันเหมือนเดิมเลยนะครับ」
「แหมแหม ขอบคุณนะ」
ความจริงชั้นก็เคยเจอหน้ากับคุณแคร์แค่ตอนที่สอบเป็นนักผจญภัยครั้งเดียวเท่านั้นเอง
เลยพูดคุยกันแบบไม่เจอกันนานแบบนี้
「อ้ะ? แล้วใครกันเอ่ยที่ซ่อนอยู่ด้านหลังคุณเซอิจิ?」
「อ้ะ เด็กคนนี้ประมาณว่าเป็นน้องของผมมั้ง? เอาเป็นว่าออริก้าจังเป็นครอบครัวแล้วกันครับ」
「............สวัสดี」
ออริก้าจังที่แง้มหน้าออกมาจากด้านหลังของชั้นเพียงนิดเดียวนั้นให้ความรู้สึกน่าปกป้องมากเลย
พอคุณแคร์หันสายตากลับจากที่จ้องมองออริก้าจังไม่รู้ทำไมคุณแคร์ถึงได้ก้มหน้าลง
「เอ่อ.........คุณแคร์ครับ?」
「----ฟ้า」
「หา?」
「นางฟ้าออริก้าจังจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
「!?」
คุณแคร์ตะโกนเสียงสูงปรี๊ด
「อะไรกัน!? ความรู้สึกที่แทบจะสำลักโมเอะตายนี่!?
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีเด็กที่น่ารักได้ถึงขนาดนี้.......！」
「ใช่ม้า--? ออริก้าจังน่ารักเนอะ-- 」
「...........ซาเรียโอเน่จัง น่าอายออก..........」
ซาเรียไม่สนใจพฤติกรรมแปลกๆของคุณแคร์แล้วเข้าไปกอดออริก้าจังไว้แน่น
「ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว..........！กล้องเวทมนตร์อยู่ไหน!?
ร่างทรงของนางฟ้าแบบนี้ไม่ถ่ายเก็บไว้ไม่ได้แล้ว!?」
「คือว่า...........คุณแคร์ครับ?」
「คุณเซอิจิอย่ามาเกะกะ！」
「โหดร้าย!?」
ฮ่าฮ่า...........ยังไงชั้นก็เป็นแค่ตัวเกะกะสินะ..........
ต่อให้วิวัฒนาการจนผอม หน้าตาที่ขี้เหร่กับความน่าขยะแขยงก็ยังไม่เปลี่ยนแหละเนอะ..........
แล้วคุณแคร์ก็เริ่มชื่นชมเก็บภาพพวกซาเรีย โดยที่ชั้นนั่งน้ำตาตกอยู่คนเดียว
◆◇◆
หลังจากที่คุณแคร์คืนสติจากความคลั่งไคล้ก็ขอโทษอยู่หลายครั้งจนสุดท้ายก็ได้เล่นกับพวกเด็กๆ
ที่บ้านเด็กกำพร้าตามเป้าหมายสักที ..........ช่างเถอะ ยังไงคนอย่างชั้นมันก็...........
เรื่องความรู้สึกของชั้นเอาไว้ก่อน ออริก้าจังที่พึ่งเคยได้สนิทสนมกับเด็กในวัยเดียวกันเป็นครั้งแรก
ก็รู้สึกสับสนลังเลอยู่มากแต่พวกเด็กที่บ้านเด็กกำพร้าเป็นเด็กดีกันทุกคน
เลยสามารถยอมรับเป็นเพื่อนกันออริก้าจังได้ในทันที
ชั้นเองก็ไปร่วมเล่นกับพวกเด็กๆด้วยกันกับซาเรียเหมือนกัน
แล้วตอนนี้ก็นั่งมองพวกออริก้าจังเล่นกับพวกเด็กๆอยู่แค่สองคน
「ออริก้าจังดูสนุกจังเนอะ」
「นั่นสินะ..........」
ซาเรียที่ยิ้มแย้มอย่างสนุกสนานนี่ราวกับนางฟ้าจริงๆถึงจะคนละแบบกันคุณแคร์ก็เถอะ
อย่าเข้าใจผิดไปสิ ไม่ใช่นางฟ้าสักหน่อย กอลิล่าต่างหาก
แต่ยังไงก็ได้สัมผัสถึงความยอดเยี่ยมของซาเรียอีกครั้งแล้ว
ราวกับเป็นแม่หรือพี่สาวตัวอย่างที่สนิทสนมกับพวกเด็กๆได้เสมอ
ไม่ว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กแบบไหนก็แสดงสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรักโดยที่ตัวซาเรียเองก็มีความสุขไปด้วย
ถึงจะมีคุณแคร์ที่มองภาพนั้นแล้วถ่ายรูปพลางเลือดกำเดาไหลไปด้วยก็เถอะ
ด้านสเตตัสชั้นอาจจะชนะซาเรียแต่กลับไม่รู้สึกว่าสามารถชนะซาเรียได้เลยแม้แต่อย่างเดียว
เรื่องของออริก้าจังในคราวนี้เองก็ด้วย
อย่างชั้นน่ะทำได้เพียงแค่มองไปที่เรื่องเดียว แต่ซาเรียกลับสามารถมองสิ่งรอบข้างได้เป็นอย่างดี
ช่างดีเกินไปสำหรับคนอย่างชั้นจริงๆ
เพราะงั้นชั้นจึงสามารถพูดคำนั้นออกมาได้อย่างไม่เขินอายเลยสักนิด
「ซาเรีย」
「หือ?」
「ขอบคุณนะ」
「เอ๋?」
「ขอบคุณนะ ที่มารักคนอย่างชั้น」
「-----------」
「ชั้นเองก็รักเธอที่สุดเลยล่ะ」
คำพูดของชั้นหลังจากที่ซาเรียมีสีหน้าตกใจก็ยิ้มตอบทั้งน้ำตา
「ทางนี้เองก็เหมือนกัน！」
อาจจะเป็นการพูดคุยกันที่ดูแปลกๆแต่สำหรับพวกเรานั้นเป็นการพูดคุยที่มีความหมายมากเลย
「อ๋าー！เซอิจิโอนี่จังทำซาเรียโอเน่จังร้องไห้ล่ะー！」
「ทำแบบนี้ไม่ได้น้าー！」
「อ้ะ！น นี่มันไม่ใช่นะ!?」
พวกเด็กๆพอเห็นซาเรียน้ำตาไหลก็มารุมว่าชั้น
พอจะตามไปแก้ไขความเข้าใจผิด พวกเด็กๆก็ยิ้มพากันวิ่งหนีไป
รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นการวิ่งไล่จับไปซะแล้ว
「บรรยากาศที่พูดคุยกันนี่เหมือนเป็นสามีภรรยาที่อยู่กินกันมานานหลายปีเลยนะคะ..........」
คำบ่นพึมพำของคุณแคร์ที่บังเอิญฟังการพูดคุยกันของชั้นนั้นไม่ได้ถูกส่งมาถึงชั้น
