ตอนที่ 59 เดทกับอัลโทเรีย～งานแสดงละคร～
วันถัดจากไปเดทกับรูรูเนะ
ชั้นกับอัลมีนัดไปเดทเลยนัดรอพบกันที่หน้าโรงแรม
..........เอ๊ะ? จากที่เล่ามาทำให้รู้สึกว่าชั้นเป็นไอ้ผู้ชายหลายใจยังไงไม่รู้สิเนอะ!?
แหม ถึงมันจะจริงก็เถอะ！
ทำไมอัลกับซาเรียถึงได้มาชอบคนอย่างชั้นกันนะ? อย่างอัลน่ะจะไปหาหนุ่มหล่อหรือคนที่ดีๆกว่าชั้น
ก็น่าจะหาได้ ส่วนซาเรีย..........ก็กอลิล่าอ่ะนะ
ขณะที่ในหัวยังกลุ้มใจกับปัญหาที่แก้ไม่ตก ก็ได้ยินเสียงเรียกของอัลจากด้านหลัง
「ท โทษทีที่ให้คอย............」
「เปล่า ไม่ได้รอ---------」
พูดได้แค่นั้นชั้นก็ใบ้กิน
นั่นก็เพราะอัลที่ปกติใส่เสื้อเชิ้ตเปิดหน้าท้องกับกางเกงขาสั้น
กลับใส่เสื้อแบบparkaคู่กับกระโปรงยาวสีขาว
อัลแต่งตัวผิดกับทุกทีจากที่สวยเท่ห์กลายมาเป็นน่ารักดูมีเสน่ห์
เผลอมองเพลินกับสภาพนั้น อัลก็เลยหน้าแดงแล้วรีบร้อนพูดออกมา
「อ อะไรเล่า...........ข้าแต่งตัวแปลกนักเหรอไง!?」
「ไม่มีทาง！ไม่แปลกเลยสักนิด เหมาะมากๆเลยล่ะ ตะกี้คือ.........มัน........แบบว่า
เพราะอัลน่ารักไปหน่อยน่ะ..........」
「～～～～!!」
เจอคำพูดของชั้นเข้าไปอัลถึงกับหน้าแดงพร้อมก้มหน้า
พูดไปได้ไงฟะ!? น่าอายชะมัด！น่าอายสุดๆไปเลย!?
จริงอยู่ที่พอเห็นอัลแล้วรู้สึกน่ารักมากๆจนบอกออกไปตามตรงเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา..........
แต่ไม่คิดบ้างหรือไงฟะว่ามันน่าอายแค่ไหน!? ผู้ชายคนอื่นในโลกนี้ก็ผ่านความยากลำบาก
แบบนี้มาได้อย่างเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านสินะ!? ทั้งที่เป็นมนุษย์เหมือนกันแท้ๆ！
ถึงชั้นจะออกจากความเป็นมนุษย์ไปแล้วก็เถอะ！
「ช ช่างเถอะ！ป ไปกันเลยดีกว่า」
「น นั่นสินะ！」
แม้บรรยากาศจะเก้อเขินกันไปซะแล้วแต่พวกเราก็ได้เริ่มไปเดทกันซะที
ทว่าแค่เดินออกจากโรงแรมเพียงไม่กี่ก้าว อัลก็ส่งเสียงเรียกชั้นอีกครั้ง
「ซ เซอิจิ！」
「หือ?」
「จับมือ..........ได้มั้ย?」
「............」
พอหันไปหาอัลที่อยู่ข้างหลังก็เจออัลสภาพเหมือนปลาหมึกต้มสุกยื่นมือสั่นๆมาทางชั้น
ทำไงดี
อัลน่ารักเหลือรับจนสมองของชั้นได้แต่เชยชมภาพนั้นจนเพลิน
ชั้นที่สภาพกึ่งๆตะลึงอยู่ก็ไปจับมืออัล
「！อะ ฮะฮะ」
ทันใดนั้นอัลก็มีสีหน้าเปล่งประกายออกมา ...............ถ้าดีใจขนาดนั้นล่ะก็จะจับมือชั้นสักเท่าไรก็ได้
หรือเอาเป็นหั่นแขนของชั้นให้ไปเลยดีมั้ยนะ? ถ้าเป็นชั้นในตอนนี้รู้สึกเลยว่าต่อให้ตัดแขนไป
เดี๋ยวก็งอกใหม่ได้！...........อย่าดีกว่าเดี๋ยวต้องมาคอยโมเสกอีก
พอพูดคุยกันอย่างนั้นเสร็จก็เดินกันต่อ
เดทของวันนี้กะจะไปกินอาหารด้วยกันอัลสองคนเหมือนที่เคยนัดไปกินอาหารกับรูรูเนะสองคน
แต่นอกจากอาหารแล้วพวกเราก็คิดจะไปหลายๆที่ด้วย
อีกอย่างตั้งแต่ชั้นมาที่เมืองหลวงก็ไปแต่เส้นทางตามสถานที่เดิมๆทุกวัน
เลยถือโอกาสนี้ไปเดินเที่ยวให้ทั่วเมืองกับอัลซะเลย
「พอมาคิดดูแล้วตอนที่พวกเซอิจิมาสอบเป็นนักผจญภัยแล้วข้าเป็นผู้คุมสอบ
ก็มีพาไปแนะนำเมืองคร่าวๆอยู่นี่นะ พูดไปออกจะแปลกๆแต่รู้สึกเหมือนผ่านมานานมากเลย」
「ก็จริงนะ..........」
ตอนที่ชั้นกับซาเรียพึ่งมาที่เมืองนี้อัลที่เป็นคนกำกับดูแลการทำคำร้องขอของพวกเรา
ก็มีพาไปบ้านเด็กกำพร้าของโบสถ์ลัทธิเบลเฟยกับบางส่วนของเมืองเหมือนกัน
「จำได้มั้ย? ตอนที่ไปบ้านคุณอโดเรียน่าข้าเคยพูดคำว่า『เขตชนชั้นสูง』」
「อืมม..............ก็พอจำได้คร่าวๆว่ามีพูดอยู่............」
「ตอนนั้นไม่ได้บอกละเอียดน่ะคือความจริงเมืองนี้มีการแบ่งเขตอยู่
ก็มี『เขตการค้า』『เขตบันเทิง』『เขตชนชั้นสูง』และ『เขตบ้านเรือน』
『เขตการค้า』ก็เป็นสถานที่ตั้งร้านขายของหลายๆอย่าง
『เขตบันเทิง』ก็เป็นที่ตั้งของสถานบันเทิง
『เขตชนชั้นสูง』อย่างที่รู้กันว่าเป็นที่ของขุนนางซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับ
『เขตการค้า』และ『เขตบันเทิง』มากที่สุด ส่วน『เขตบ้านเรือน』ไม่ต้องอธิบายคงรู้สินะ
ยังไงก็ตามแต่ใจกลางของ『เขต』พวกนี้ก็คือลานกว้างกับปราสาทนั่นแหละ」
「............」
ทำยังไงดี ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
อ้าว!? ถึงจะอยู่มาแค่ไม่นานแต่เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย!?
ยิ่งกว่านั้นเรื่องการแบ่งเขตควรรู้เป็นลำดับแรกๆเลยไม่ใช่เหรอ!? ชั้นนี่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย！
「แล้วก็กิลด์กับโรงแรมที่พวกเราอยู่กันจัดอยู่ใน『เขตการค้า』
เพราะงั้นโดยพื้นฐานขอบเขตกิจกรรมของเซอิจิจึงอยู่ที่『เขตการค้า』ลานกว้างและปราสาท」
「...........」
เมืองหลวงของประเทศมันจะไปแคบแค่นี้ได้ยังไง หัดใช้สมองคิดหน่อยก็รู้แล้ว
ชั้นที่พึ่งมารู้ความจริงเอาป่านนี้ถึงกับพูดไม่ออก
「เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่ๆข้าจะพาเซอิจิไปวันนี้ก็คือ『เขตบันเทิง』」
「อย่างงั้นเหรอ...........」
จุดที่ไว้สำหรับเที่ยวเล่นก็ต้องเขตบันเทิงนี่แหละนะ ไปที่นั่นอาจจะดีก็ได้
น่าสนใจจังว่าเขตบันเทิงจะเป็นสถานที่แบบไหน
ขณะที่คิดออกทะเลอยู่คนเดียว อัลก็ดึงมือชั้นให้เดินต่อ
「เอ้า！อย่ายืนบื้ออยู่สิรีบๆไปกันเถอะ！」
「น นี่！ไปเดี๋ยวนี้แหละไม่ต้องลากก็ได้！」
ชั้นที่ถูกอัลลากก็ออกจากที่นี่ไป
◆◇◆
「ที่นี่แหละคือ『เขตบันเทิง』！」
「โอ้！」
สถานที่ๆเรียกว่าเขตบันเทิงที่อัลพามานั้นมีทิวทัศน์ต่างจากเมืองหลวงที่ชั้นเคยเห็น
ทั้งสว่างไสวและดูโด่นเด่นอย่างเห็นได้ชัด
「คิดว่าเซอิจิคงไม่รู้แต่ที่เมืองหลวงนี่มีโรงละครชื่อดังอยู่เหมือนกันนะ」
「อย่างนั้นเหรอ?」
「โอ้ แถมมีการแสดงทุกวันด้วย วันนี้ก็คิดจะไปดูด้วยกันกับเซอิจินี่แหละ」
「ถ้าจะทำอย่างนั้นแล้วไม่ต้องซื้อตั๋วล่วงหน้าไว้ก่อนเหรอ?」
กับคำถามของชั้นอัลก็หยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาสองใบ
「นี่ไง ตั๋วของสองคนสำหรับการแสดงวันนี้」
「..........」
ดูเหมือนว่าอัลจะซื้อมาไว้ก่อนแล้วในช่วงที่ชั้นออกไปกับรูรูเนะเมื่อวานเพื่อการเดทสำหรับวันนี้
.........น่าสังเวชสุดๆไปเลยนะชั้นนี่.........
ต่อให้มีพลังมากมายแค่ไหนทีกับเรื่องแบบนี้กลับไม่มีประโยชน์เอาซะเลย............
พูดไปแล้วเศร้าชะมัด
「ง งั้นเหรอ งั้นช่วยพาเดินเที่ยวจนกว่าจะถึงที่นั่นได้มั้ย?」
「โอ้！วางใจได้เลย！」
คุณอัลครับ คุณน่ะแมนยิ่งกว่าผมอีก..............
อัลเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจโดยบอกกับชั้นว่ารอบๆเป็นอะไรบ้าง
ตามเขตบันเทิงมีการจัดวางองค์ประกอบของสิ่งต่างๆอย่างน่าพิศวง
พอบรรยากาศเริ่มเข้าที่ได้นิดหน่อยแล้วเริ่มกวาดสายตามองรอบๆ
ชั้นก็ชักจะสนุกกับบรรยากาศอันรื่นเริง
「โห！นั่นอะไรน่ะ！」
ตอนที่เดินไปตามทาง ก็เห็นตัวตลกคนหนึ่งกำลังโยนบอลไฟ7ลูกไปมากลางอากาศที่สุดถนน
อีกทั้งบอลไฟนั่นค่อยๆรวมตัวกันจนสุดท้ายกลายเป็นบอลไฟลูกใหญ่
แล้วทันทีที่ตัวตลกเป่าก็กลายเป็นประกายไฟโปรยปรายอันงดงามแล้วหายไป
「อ๋อ เขตบันเทิงนี่ก็มีการแสดงข้างถนนให้เห็นบ่อยๆอย่างที่เห็นนั่นแหละ」
「นี่มันไม่ใช่ระดับการแสดงข้างถนนแล้ว!?」
เพราะมีเวทมนตร์อยู่การแสดงแบบนี้เลยธรรมดา
แต่ทั้งที่ทำได้ขนาดนี้ก็ยังเป็นแค่การแสดงข้างถนนงั้นเหรอ? ทั้งที่น่าจะจัดแสดงได้แท้ๆ........
จะแบบไหนก็ช่างเถอะ ยังไงอย่างชั้นก็ทำไม่----------
『สกิล【การแสดงข้างถนน】ได้เรียนรู้แล้ว』
............................
「หือ? เป็นอะไรไปเหรอ? เซอิจิ ดูทำหน้าแบบรับไม่ได้สุดๆไปเลยนะ? 」
「............อือ...........เปล่า ไม่มีอะไร...........」
พอปรับอารมส์ได้แล้วก้าวเดินต่อไป คราวนี้ก็ได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะของผู้หญิงจากอีกฟากของถนน
เพลงนั้นให้ความรู้สึกสนุกสนานเข้ากับบรรยากาศของเขตบันเทิงได้เป็นอย่างดี
「เป็นเพลงที่ฟังดูมีชีวิตชีวาดีจังเนอะ！」
อัลพูดไปก็ยิ้มแย้มไปด้วย
พอเห็นอัลเป็นแบบนั้นเพราะเพลงชั้นก็ชักจะส----------
『สกิล【ร้องเพลง】ได้เรียนรู้แล้ว』
เศร้าขึ้นมาในทันที
ข้างหลังหญิงสาวที่ร้องเพลงอยู่นั้นก็มีคนบรรเลงเครื่องดนตรีหลายๆอย่างด้วยมืออย่างสนุกสนาน
อา.......เป็นดนตรีของพวกเขาสินะที่มีพลังช่วยปลอบโยนจิตใจของผู้คน
แม้แต่จิตใจที่บอบช้ำของชั้นก็สงบลงได้----------
『สกิล【เล่นดนตรี】ได้เรียนรู้แล้ว』
ไม่ทันไรกลับเศร้าหนักกว่าเก่าอีก
คือว่านะ ใครก็ได้ช่วยทำอะไรกับร่างกายนี่ทีได้มั้ย!?
ชักรู้สึกละอายกับความพยายามของผู้คนที่กว่าจะประสบความสำเร็จขึ้นมาแล้วนะเนี่ย!?
ดูสิแค่เดินไปไม่กี่สิบเมตรก็ได้มาตั้ง3สกิลแน่ะ！ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ！
ขณะที่ชั้นแอบใจสลายเดินอย่างหมดเรี่ยวแรงจู่ๆก็มีผู้หญิงแต่ตัววาบหวิวมาพูดคุยกับชั้น
「พี่ชายตรงนั้นน่ะ มาแวะร้านฉันหน่อยมั้ย? เดี๋ยวจะเซอร์วิสให้เต็มที่เลยนะ?」
「เอ๋!? ร เรียกผมเหรอ!?」
「ใช่สิ จะมีใครอีกล่ะ?」
อะไรล่ะนั่น? เป็นการชวนไปร้านที่เต็มไปด้วยพี่สาวคนสวยงั้นเหรอ?
ขณะที่สับสนจนปิดไม่มิด้วยความไร้ประสบการณ์ ผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาควงแขนชั้น
「ไม่เห็นเป็นไรเลย ไปกันเถอะน้า?」
「เอ อะ ไม่สิ คือว่า..........」
อ อกมันโดนแล้วครับคุณพี่！นี่เหรอที่เรียกกันว่าเสน่ห์ของสาวใหญ่!?
ชั้นที่ไม่คุ้นชินกับผู้หญิงการสลัดให้หลุดจากสถานการณ์นี้ยังเก็บค่าคอมมิวมาไม่มากพอ
ขณะที่พยายามใช้หัวที่ทำงานได้เพียงน้อยนิดคิดหาทางอยู่นั่นเอง...........
「ม หมอนี่เป็น............ฟฟฟฟฟแฟนของข้า！ อ เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ！」
อัลเอาแขนอีกข้างของชั้นมาหนีบกับหน้าอกแข่งกับผู้หญิงที่อยู่อีกด้าน
ด ด้านนี้ก็นุ่มไม่แพ้กัน...........！
การกระทำของอัลทำให้ชั้นเลือดพุ่งพล่านขึ้นมาในพริบตา หน้านี่แดงยิ่งกว่าน้ำเดือดแล้ว
ถึงจะหน้าแดงชั้นก็ได้แต่ตัวแข็งทำอะไรไม่ได้
จากนั้นผู้หญิงที่เปิดตากว้างกับการกระทำของอัลก็แอบหัวเราะนิดๆแล้วผละออกไป
「แหม โทษทีนะจ้ะ ถ้ามีแฟนอยู่ก็ช่วยไม่ได้ ไม่ต้องห่วงหรอกไม่อยู่รบกวนแล้วล่ะ」
พูดเพียงแค่นั้นผู้หญิงก็จากหน้าพวกเราไป
...............
「เขตบันเทิงนี่เป็นผู้ใหญ่จังเนอะ」
「พูดอะไรออกมาน่ะ...........」
อัลพูดแบบเหนื่อยใจกับคำพูดของชั้น
จากนั้นก็ช้อนตามองจ้องมา
「ถ ถ้าทั้งที่ข้าอยู่ด้วยแล้วยังไปที่แบบนั้นล่ะก็..........ม ไม่ยกโทษให้แน่!?」
ทำไมคนๆนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้
ต่อให้ไม่อยากชื่นชมยังไงการกระทำของอัลแต่ละอย่างก็น่าชื่นชมจริงๆนั่นแหละ
「ไม่ต้องห่วงหรอก...........ถึงจะฟังดูไม่น่าเชื่อถือแต่แค่ชั้นมีพวกอัลอยู่ก็เพียงพอแล้ว」
...........ถึงจะช่วยไม่ได้แต่จะพูดไปว่าแค่อัล『เท่านั้น』ก็ไม่ได้ รู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด
สุดท้ายชั้นก็มีแค่เสปกของร่างกายที่เป็นสัตว์ประหลาด ข้างในไม่ได้พัฒนาอะไรเลย..........
『สกิล【ยั่วยวน】ได้เรียนรู้แล้ว』
ร่างกายของชั้นพัฒนาไปแบบแปลกๆอีกแล้ว
เรื่องนั้นช่างมันเถอะ สุดท้ายอัลก็ไม่ยอมปล่อยมือกอดแขนไปโรงละครกันทั้งอย่างนั้น
โรงละครที่มาถึงนั้นดูภายนอกอย่างกับวิหารให้บรรยากาศสูงส่งและดูเป็นพิธีมากเลย
พอไปที่ทางเข้าแล้วส่งตั๋วให้พนักงาน พวกเราก็เข้าไปด้านในกัน
「...........」
พอชั้นเข้าไปด้านในก็เจอความหรูหราชนิดอ้าปากหวอจนหุบไม่ลง
บนเพดานมีโคมระย้าแบบชนชั้นสูงส่องแสงไฟสีส้มสลัวๆ
ที่เพดานยังเต็มไปด้วยภาพคนหรือดอกไม้ต่างๆนาๆที่พวกจิตรกรมีชื่อเสียงชอบวาด
ตรงกลางห้องเป็นบันไดขนาดใหญ่ เสาทั้งสองข้างประดับตกแต่งด้วยเงินและทองคำเปลว
ทอดสายตาออกไปรอบๆจะเห็นสุภาพบุรุษสุภาพสตรีแต่งชุดภูมิฐานยิ้มแย้มสนธนากันในแบบผู้ดี
ทำไงดี รู้สึกมาผิดที่แบบสุดๆ
「เอ่อ......คุณอัลครับ? ดูๆไปพวกเราไม่เหมาะกับสถานที่เลยอ่ะ...........ยิ่งชั้นใส่ฮู้ดอยู่ด้วย.........」
「หา? ไม่ต้องใส่ใจไปหรอกน่า ถึงรอบนี้จะมีแต่พวกขุนนางมาดูกันแต่โรงละครนี่
ทั่วไปก็ให้คนธรรมดามาดูด้วยอยู่แล้ว อีกอย่างโรงละครนี่ก็ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องการแต่งตัวด้วย
อย่างน้อยแค่ใส่เสื้อผ้ามาก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ」
「ชั้นไม่คิดว่าขั้นต่ำแค่นั้นจะพอน่ะสิ!? จะมีใครใส่ฮู้ดมาที่แบบนี้บ้าง!?
ก็มีแต่ชั้นนี่แหละ！」
「ตามที่ว่าแค่ถอดฮู้ดซะก็จบ แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นขุนนางของประเทศนี้ก็ไม่ใส่ใจ
เรื่องหยุมหยิมแบบนั้นอยู่แล้ว ............ถ้าไม่ว่ายังไงนายก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ดีก็ถอดซะสิ.............」
ตามที่อัลพูดมาไม่รู้ทำไมอย่างกับว่าเป็นชั้นที่ไม่อยากถอดเสื้อคลุมนี้
.......เอาเถอะ ถ้าไม่ใส่ใจกันล่ะก็ชั้นเองก็ไม่อยากถอดชุดให้มันยุ่งยากอยู่แล้ว...........
「ตกลง แค่ใส่เสื้อก็พอใช่มั้ย...........จะถอดก็ยุ่งยากด้วย............」
「งั้นเหรอ ถ้างั้นก็รีบเข้าไปหาที่นั่งกันเถอะ！」
พอขึ้นบันไดใหญ่จากห้องโถงแล้วเดินไปตามทางเดินที่ยาว พวกเราก็มาถึงที่นั่งตรงชั้น2ของพวกเรา
ที่นั่งที่อัลได้มาในครั้งนี้ต่อให้เป็นชั้นที่เคยเห็นที่ตั้งของเวทีเป็นครั้งแรกยังคิดเลยว่าเป็นจุดที่ดี
แต่ดันไม่มีเครื่องดื่ม ป็อบคอนหรือพวกขนมขายเหมือนโรงหนังของโลกเดิมนี่สิ
「จะว่าไปละครที่ดูวันนี้มันเรื่องอะไรเหรอ?」
ชั้นพึ่งรู้ตัวว่าไม่รู้รายการที่แสดงวันนี้เลยถามอัล
「หือ? วันนี้ก็..........เป็นเรื่องที่เอามาจากผู้กล้าต่างโลก ชื่อว่า『เจ้าหญิงเงือก』น่ะ」
เพลาๆกันบ้างเป็นมั้ยพวกผู้กล้า ถึงชั้นไม่มีสิทธิพูดก็เถอะ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดเลยว่าจะได้มาดูเรื่องที่คุ้นเคยของโลกเดิมที่ต่างโลกแบบนี้
ไม่สิ ก็ไม่ใช่ว่าเคยดูการแสดงละครเจ้าหญิงเงือกหรอก แค่รู้เนื้อหาของเรื่องดีเท่านั้นเอง.........
เหนือสิ่งอื่นใดการที่เอาเรื่องของโลกเดิมมาแสดงเป็นละครแบบนี้
ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าเรื่องราวที่มีชื่อเสียงของโลกเดิมมันเยี่ยมยอดขนาดไหน
พอใช้เวลาก่อนเริ่มการแสดงคุยเล่นกับอัลไปได้นิดหน่อย ในที่สุดละครก็ได้เริ่มต้นขึ้น
แสงไฟของห้องโถงดับลง แสงไฟบนเวทีส่องสว่างขึ้นมา
จากจุดนั้นเป็นต้นมาชั้นก็ได้แต่รู้สึกประทับใจ
น้ำที่ใช้เป็นของจริง นักแสดงที่รับบทนางเงือกก็เป็นเงือกของจริงซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับโลกเดิม
อีกทั้งชายและหญิงที่ยืนอยู่บนเวทีทุกคนหน้าตาดีแถมทักษะการแสดงสุดยอดอีกต่างหาก
มีพลังขนาดดึงทุกคนให้รู้สึกตามไปกับเรื่องราวได้
น้ำคงใช้เวทมนตร์เสกเอา ฉากเรือที่เจ้าชายนั่งประสบอุบัติเหตุจากพายุ
ก็ใช้เรือของจริงทำให้ลอยอยู่กลางอากาศ ฉากที่โดนกระแทกนี่ก็ทำให้ตกใจจนเปิดตากว้าง
แต่ละอย่างเป็นการแสดงละครในแบบต่างโลกที่โลกเดิมทำไม่ได้
แน่นอนว่าอุปกรณ์ประกอบฉากหรือเทคโนโลยีปลีกย่อยอาจจะยังเทียบของโลกเดิมไม่ได้
แต่ยังไงก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะทุกอย่างใช้เวทมนตร์แทนได้ ดูท่าวิทยาศาตร์จะไม่มีที่ยืนซะแล้ว
ชั้นที่ประทับใจตั้งแต่ละครเริ่มก็ยิ่งชื่นชมเข้าไปอีกเพราะไม่น่าเชื่อว่า
『เจ้าหญิงเงือก』จะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
ถึงเรื่อง『Little Mermaid』ของDisneyจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งแต่ก็ไม่เหมือนกัน
เพราะแม้จะไม่ได้ไปผจญภัยกันใหญ่โตสุดท้ายทั้งสองคนก็ยังได้แต่งงานกัน
พอละครจบ ชั้นก็น้ำตาไหลให้กับทักษะของนักแสดง คนที่ใช้เวทและเรื่องราวที่น่าซาบซึ้ง
「ด ดี..........เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ..........」
「ฮะฮะ ดีถึงขนาดร้องไห้เลยเหรอ！」
แม้จะเห็นชั้นน้ำตาร่วงพรูทั้งที่เป็นผู้ชาย อัลก็ทำแค่มองด้วยสายตาอบอุ่นไม่ล้อเลียนเลยแม้แต่นิด
แต่ว่าเสียน้ำตาให้กับความซาบซึ้งยังไงก็ดีกว่าเสียน้ำตาให้กับความเศร้าอยู่แล้ว
แถมไม่นานนี้ชั้นพึ่งเสียน้ำตาให้กับการพัฒนาของร่างกายที่เหนือจินตนาการด้วย！
เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างมันเถอะ ได้ซาบซึ้งกับเรื่องราวแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย！
『สกิล【แสดงละคร】ได้เรียนรู้แล้ว』
ไม่เอาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!
อุตส่าห์ซาบซึ้งเปลี่ยนเป็นเศร้าโศกในพริบตาเลย！
ตกลงร่างกายของชั้นอยากแกล้งจิตใจของชั้นใช่มั้ย!? หรือว่าร่างกายของชั้นจะเกลียดตัวชั้นกันแน่?
อุตส่าห์เชื่อใจนายแท้ๆ.........My Body！
ถ้าบอกว่าถูกแย่งชิงสิทธิในร่างกายของตัวเองไปแล้วก็เชื่อนะเนี่ย
「แล้ว วันนี้นอกจากเรื่อง『เจ้าหญิงเงือก』แล้วมีแสดงเรื่องอะไรอีกมั้ย?」
「แน่นอน อย่างอื่นก็มี『ซินเดอเรลล่า』แล้วก็『สโนไวท์』...........」
เอาจริงๆนะ เพลาๆกันบ้างเป็นมั้ยพวกผู้กล้า คิดจะเผยแพร่วัฒนธรรมของโลกเดิมไปถึงไหน
แถมที่เผยแพร่ยังเป็นผู้กล้าจากญี่ปุ่นที่Subcultureโด่งดังซะด้วย
น่ากลัวว่าไม่นานจะลามไปจนถึงพวกมังงะและอนิเมด้วยนี่แหละ...........
「ตามที่บอกไปวันนี้มีแค่การแสดงเรื่องราวที่ผู้กล้าต่างโลกนำเข้ามาเหมือนเรื่อง
『เจ้าหญิงเงือก』แต่วันอื่นก็มีเรื่องราวของโลกนี้แสดงนะอย่าง
『ความเริงร่าครั้งใหญ่ของหนุ่มเจ้าชู้』หรือไม่ก็
『ภรรยากับชู้～เริ่องราวแห่งความรักอันวิกลจริต～』」
เดี๋ยวนะมีเรื่องแบบนี้เขียนออกมาจริงดิ!? ชื่อเรื่องนี่แรงได้ใจ!?
แต่กลับกันชักอยากดูเหมือนกันวุ้ย！
ตามความคิดของชั้นเรื่องที่ว่ามาเหมาะกับเป็นละครของโลกเดิมมากกว่าอีก
ก็ดูสิอย่าง『ความเริงร่าครั้งใหญ่ของหนุ่มเจ้าชู้』 คิดว่าต้องใช้เวททำเอฟเฟคอะไรด้วยเหรอ...........
ต่างโลกนี่ก้าวไกลเหนือกว่าที่ชั้นคิดจินตาการไว้อีกนะเนี่ย
「ช่างเถอะ ครั้งหน้าไว้ค่อยมาดูเรื่องอื่นกันเถอะ」
ชั้นคิดจริงๆว่าละครในวันนี้สนุกจริงๆเลยบอกอัลไปแบบนั้น
หลังจากที่อัลเปิดตากว้างไปแป๊ปนึงก็พยักหน้าด้วยความยินดี
จากนั้นก็ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันแล้วการเดทของชั้นกับอัลก็จบที่การกลับมาโรงแรมด้วยกัน
