ตอนที่ 58 เดทกับรูรูเนะ～ลานกว้าง～
หลังงานแข่งกินจุจบลงพวกเราก็เดินไปยังลานกว้างที่มีแผงลอยมาตั้งกันอีกครั้ง
「แหม ที่เรียกว่าพาเฟ่ต์นี่อร่อยจังเลยนะคะ！」
「น นั่นสินะ」
รูรูเนะเอา≪Great parfait≫ที่ได้กินเฉพาะผู้ชนะเลิศมาแบ่งให้ชั้นกิน
...........ก็ทำแบบ『อ้าม』อย่างที่รู้จักกันนั่นแหละ
พอชั้นทำท่าสับสนปนเขินอาย รูรูเนะก็ทำหน้าแบบไม่เข้าใจออกมา
บางทีรูรูเนะเองคงไม่เข้าใจความหมายของการทำแบบนั้นล่ะมั้ง
ยิ่งกว่านั้นคือหลังจากที่ชั้นยอมเอาช้อนเข้าปากแล้วรูรูเนะเริ่มกินพาเฟ่ต์นี่แหละที่ลำบากใจจริงๆ
ตกลงมีแค่ชั้นที่กังวลเรื่องจูบทางอ้อม?............ ตกลงเป็นชั้นที่อ่อนโลกเกินไปสินะ?
เอาเถอะเรื่องนั้นช่างมันเถอะ..........
「รูรูเนะ งานแข่งกินจุกินเข้าไปตั้งขนาดนั้นแล้วยังจะกินอีกเหรอ?」
「เอ๋? แล้วทำไมถึงกินไม่ได้ล่ะคะ?」
「ก็เพราะกินเข้าไปตั้งขนาดนั้นไง!?」
จะพูดยังไงกับแม่นี่ดีเนี่ย
「นี่ชักจะเริ่มคิดแล้วนะว่ากระเพาะของรูรูเนะมีหลุมดำที่ดูดไปอีกมิติอยู่............」
「ไม่เอาน่านายท่าน กระเพราะของฉันจะมีหลุดดำได้ยังไงกัน ก็แค่ไม่มีก้นบึ้งเท่านั้นเอง」
「ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่............！」
อย่างน้อยเป็นหลุดดำยังจะดูน่ารักซะกว่า！..........ไม่สิ มันก็พอกันนั่นแหละ
พอคิดอย่างใจเย็นๆ ไม่ว่าอันไหนมันก็แย่พอกันเนอะ
ขณะที่เดินไปพลางพูดคุยกันแบบนั้นก็มาถึงลานกว้างที่เป็นจุดหมาย
「ถึงสักที！」
「อุหวา！ดูสิคะ！นายท่าน！ร้านตรงนั้นกำลังย่างเนื้อก้อนใหญ่อยู่ด้วย！
อ๋า ทางนี้ก็เป็นร้านน้ำผลไม้อีก！」
รูรูเนะตาเป็นประกายกวาดตามองร้านแผงลอยที่ลานกว้างอย่างรวดเร็ว
ชอบกินจริงๆเลยนะ
「เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงถ้าเจอของที่อยากกินก็ไม่ต้องเกรงใจ มากินด้วยกันเถอะ」
「จริงเหรอคะ!? ถ้างั้นจะเหมาซื้อทุกร้านที่อยู่ในลานกว้างนี้เลย！」
「คำว่าขีดจำกัดนี่รู้จักบ้างมั้ย！」
ในกรณีของรูรูเนะนี่ไม่ได้พูดเล่นน่ะ ตั้งใจพูดเลยล่ะ
............ถึงต่อให้ทำจริงๆจะไม่กระเทือนกระเป๋าตังค์ชั้นเลยก็เถอะ！อำนาจเงินนี่น่ากลัวชะมัด！
「ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ล่ะก็ไล่กินไปเริ่มจากร้านริมสุดก่อนเป็นไง」
「แบบนั้นก็ดีนะคะ！งั้นก็ไปกันเลย！」
ว่าแล้วก็พารูรูเนะที่ตื่นเต้นสุดๆไปยังร้านที่อยู่ริมสุด
「ยินดีต้อนรับ！แฮมเบอร์เกอร์ของร้านเราอร่อยนะ！」
「ลุง！ขอแฮมเบอร์เกอร์ที่ว่านั่นสองอัน！」
「ได้เลย！『แฮมเบอร์เกอร์Umashika』2อัน！」
「ตรงนี้ก็มีUmashikaด้วยเรอะ」
Umashikaนี่จะสารพัดประโยชน์ไปถึงไหน！นี่ถ้าสมองไม่เสียด้วยจะสุดยอดกว่านี้อีก！
คิดอย่างนั้นไปพลางพวกเราที่ซื้อแฮมเบอร์เกอร์มา2อันก็เริ่มเดินไปกินไป
「นี่ก็พึ่งเคยกินUmashikaแต่ว่า............มันอร่อยเหรอ?」
「อร่อยนะคะ? แฮมเบอร์เกอร์เนี่ย」
「กินเรียบร้อยแล้วเรอะ!?」
รูรูเนะไม่ใช่แค่กินจุยังกินไวอีกต่างหาก.............
พอเริ่มงับแฮมเบอร์เกอร์Umashikaที่ซื้อมาบ้าง ซุปเนื้อที่อยู่ข้างในก็ไหลออกมา
ผักกาดที่กรุบกรอบก็เข้ากับซอสได้เป็นอย่างดีอร่อยมากเลย Umashikaสุดยอด
「นายท่าน！ต่อไปกินอันนั้นกันเถอะ！」
「ดีล่ะ อันนั้นสินะ」
ที่ไปต่อเป็นร้านยากิโซบะ
「ถ้าจะกินยากิโซบะที่ผู้กล้าต่างโลกนำเข้ามาก็มีแต่ที่นี่เท่านั้นน้า～！」
จากคำพูดเรียกลูกค้าแบบนั้นแสดงว่ายากิโซบะไม่ใช่ของกินของโลกนี้สินะ
แต่ยังไงก็ยังซื้อมาสองกล่องแล้วเดินไปกินไป
รสชาติไม่ได้แบบยากิโซบะญี่ปุ่นแท้ๆสักเท่าไรแต่ก็ยังอยู่ในระดับที่เรียกว่าอร่อย
ชั้นเลยกินอย่างพึงพอใจ ส่วนรูรูเนะ........คงไม่จำเป็นต้องพูดหรอกมั้ง
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินกินตามร้านแผงลอยที่ลานกว้างกันต่อไป
ทาโกะยากิ เคบับ ไก่ย่าง ป๊อปคอร์น...........ไม่ว่าอันไหนก็รสชาติไม่แพ้ของโลกเดิม
มีรสชาติที่น่าพอใจทั้งนั้น
........เอ๊ะ? รูรูเนะน่ะพอเข้าใจแต่ทำไมชั้นกินได้เรื่อยๆเลยหว่า?
............คงไม่ใช่ว่าแม้แต่กระเพาะก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วนะ
และในที่สุดก็มาถึงร้านสุดท้าย
มีขึ้นป้ายเห็นเป็นร้านเครปก็คงจะมีเครปให้กินนั่นแหละ
ทว่าดูจากการต่อแถวแล้วพวกเราที่อยู่ท้ายสุดคงต้องใช้เวลารอสักหน่อย
พอมาถึงคิวของพวกเราแล้วสั่งเครปก็ปรากฏว่าเหลือชิ้นสุดท้ายพอดี
เลยช่วยไม่ได้ต้องสั่งมาชิ้นเดียวแล้วไปหาม้านั่งตรงไหนสักแห่งนั่งกิน
「น่าเสียดายจังนะมีเหลือแค่ชิ้นเดียวเอง」
「คือว่า..........นายท่าน? จะดีจริงๆเหรอคะ?」
「หือ? เรื่องอะไรเหรอ?」
「คือ........ที่ให้เครปฉันแบบนี้..........」
「ไม่ต้องใส่ใจไปหรอก ชั้นเองก็กินไปตั้งเยอะแล้ว ยิ่งกว่านั้นแค่ได้เห็นรูรูเนะ
กินอย่างเอร็ดอร่อยก็พอใจแล้วล่ะ」
「........ค่ะ」
พอชั้นพูดแบบนั้นไปรูรูเนะก็หน้าแดงนิดหน่อยแล้วกัดเครปเข้าไปชิ้นเล็กๆ
ยังไงก็ตามแต่ตกลงว่ากระเพาะของชั้นมันยังไงกันแน่เนี่ย?
กินเข้าไปตั้งขนาดนั้นยังไม่รู้สึกอิ่มเลยแต่ก็ไม่รู้สึกว่ายังหิวด้วย
ในที่สุดความเป็นสัตว์ประหลาดก็ลามถึงระบบการทำงานของร่ายกายแล้วสินะ！
อีกไม่นานคงไม่ต้องไปห้องน้ำด้วยมั้งเนี่ย！
หยุดน้ำตาไหลไม่ได้เลยกับความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง
「อ้ะ.........นายท่าน！」
「หือ?」
พอถูกเรียกกะทันหันเลยหันสายตาไปหารูรูเนะ ก็เจอรูรูเนะที่หน้าแดงยื่นเครปมาทางชั้น
「ส สักคำ...........มั้ยคะ.........?」
เธอเป็นใครกัน
แม่หนูนี่ฉันไม่รู้จักนะยะ
ถึงชั้นจะเผลอทำอีเดียดไปแบบนั้นโดยไม่รู้ตัวก็ยังไม่เข้าใจความคิดของรูรูเนะอยู่ดี
ตอนร้านอาหารยังทำซะการจูบทางอ้อมเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้ดันอายซะงั้น
เอาเถอะ เป็นไปได้ว่าตอนร้านอาหารรูรูเนะอาจจะแค่ไม่ทันรู้ตัวเรื่องนั้นก็ได้
「ม ไม่ต้องหรอก！บอกแล้วไงไม่ต้องใส่ใจชั้น！」
「ไม่ได้.........เหรอคะ? ทั้งที่อยากจะแบ่งบันรสชาตินี้ด้วยกัน...........」
「.............」
ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ก็เป็นจูบทางอ้อมอยู่ดี ในฐานะที่เป็นผู้ชายต้องปฏิเสธออกไป！
「......จะทานล่ะนะ」
ไม่ไหวครับ
เจอทำหน้าเศร้าแบบนั้นคิดว่าจะกล้าพูดปฏิเสธเหรอไง? มองเห็นชั้นมีความกล้าขนาดนั้นเรอะ!?
ชั้นที่มีท่าทางประหม่ากัดเครปที่รูรูเนะยื่นมาให้
เป็นเครปช็อกโกบานาน่าธรรมดา ที่มีรสของเครป วิปครีม ช็อกโกและกล้วยผสมเข้ากันได้อย่างลงตัว
อร่อยมากๆเลย
พอชั้นกินเข้าไปเสร็จ รูรูเนะก็เอาเครปเข้าปากตัวเองอีกครั้งแต่คงเพราะรู้ตัวแล้วมั้ง
เลยหน้าแดงแล้วรีบกินเครปเข้าไปจนหมด ...........ขนาดทางนี้เป็นคนดูยังอายเลยเฟ้ย！
ขณะที่หน้าแดงจนเผลอเอามือสองข้างขึ้นมาปิดหน้า อยู่ๆรูรูเนะก็พึมพำออกมา
「ฉันมีความสุขได้ขนาดนี้...............ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลย」
「เอ๋?」
พอหันไปหารูรูเนะก็ได้เห็นสีหน้าอันเศร้าสร้อยที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
「ฉันน่ะเพราะได้นายท่านถึงได้มีร่างกายเป็นมนุษย์แบบนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อน
คงได้แต่เป็นลาไปชั่วชีวิตไม่มีทางได้สัมผัสความวิเศษของอาหารที่มนุษย์กิน」
「............」
「ท่านแม่ของฉันก็เคยพูดไว้ว่าเพราะไม่สามารถไปผูกสัมพันธ์กับม้าที่มนุษย์ชื่นชอบได้
เลยถูกพวกมนุษย์ฝืนใช้เป็นแรงงานไปชั่วชีวิต แต่ว่าท่านแม่ก็ยังอยากให้ฉันได้เป็นดั่งอัศวินรับใช้
จึงได้ตั้งชื่อฉันว่า【รูรูเนะ】ที่มาจาก【รูรูเนริออน】ที่ถูกเรียกว่าเป็นวีรบุรุษแห่งลา
โดยหวังว่าจะให้ชั้นได้มีโชคชะตาแบบนั้น」
「............」
「และฉันก็ได้มาพบกับนายท่าน ทุกวันช่างสดใหม่และสนุกสนาน.........
ฉันน่ะได้รับ『ครั้งแรก』จากนายท่านมามากมายเลยล่ะค่ะ」
พูดถึงตรงนั้น รูรูเนะก็หันมาทางชั้นโดยยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งยังเหมือนกับให้ความสำคัญยังไงไม่รู้
「โชคชะตาของฉัน..........คือนายท่านค่ะ ตั้งแต่ที่บังเอิญได้มาพบกัน..........ฉันก็มีความสุขมากเลย
ขอบคุณมากค่ะ ที่ได้บังเอิญมาพบกับฉัน」
ก็รู้สึกแปลกๆนะกับคำว่า『บังเอิญมาพบกัน』แต่รูรูเนะกลับให้ความสำคัญกับมันมากเลย
แต่ว่านะ----------
「รูรูเนะ ตะกี้พูดว่ามีความสุขใช่มั้ย?」
「ค ค่ะ」
「เรื่องนั้นไม่มีทางผิดแน่นอน」
「เอ๋?」
รูรูเนะเปิดตากว้างกับคำพูดของชั้น
กับรูรูเนะที่เป็นแบบนั้นถึงชั้นจะรู้สึกอายนิดหน่อยแต่ก็พูดออกไปตามตรง
「ก็เพราะชั้นเองก็มีความสุขมากกว่าเมื่อก่อนเหมือนกัน」
「---------」
「ไม่ใช่แค่ชั้นเท่านั้นทั้งซาเรียและอัลก็ด้วย มีคนรอบข้างที่อบอุ่นกันแบบนี้
ถ้ารูรูเนะยังพูดไม่ได้ว่าตอนนี้มีความสุขล่ะก็จะทำให้มีความสุขให้ได้เลยล่ะ」
ถึงรูรูเนะจะบอกว่าการพบกันโดยบังเอิญกับชั้นเป็นโชคชะตาแต่เรื่องนั้นชั้นเองก็เหมือนกันแหละ
เพราะบังเอิญได้สกิลที่ทำให้เข้าใจคำพูดของสัตว์หรือมอนเตอร์ ทั้งยังบังเอิญเจอแต่ม้าที่ขายไม่ออก
เลยได้มาพบกับรูรูเนะ
เป็นเพราะค่าโชคในสเตตัสของชั้นสูงรึเปล่าก็ไม่รู้แต่ยังไงก็ตามการที่ได้มาพบคนๆหนึ่ง
โดยบังเอิญจากผู้คนมากมายจะเรียกว่าเป็นปาฏิหารเลยก็ว่าได้
คำว่าหนึ่งชีวิต หนึ่งพบ(ichigo Ichie )ก็คงมีความหมายราวๆนี้ล่ะมั้ง
การพบเจอนี่เป็นสิ่งที่ควรให้ความสำคัญจริงๆ
「เพราะงั้นต่อจากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ！」
「！ ค่ะ！」
สีหน้าของรูรูเนะที่ตอบชั้นกลับมาอย่างหนักแน่นนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
และทันใดนั้นจู่ๆ【สร้อยคอแห่งรักไร้สิ้นสุด】ที่อยู่ตรงคอของชั้นก็เริ่มส่องแสงอันแผ่วเบาออกมา
「เอ๋?」
「นี่คือ.........！」
พอแสงจากลง ในมือของชั้นก็ถือสร้อยคอเส้นหนึ่งที่เหมือนกับที่ห้อยอยู่ตรงคอของชั้น
..........เดี๋ยวนะ
【สร้อยคอแห่งรักไร้สิ้นสุด】นี่จำได้ว่าจะเพิ่มจำนวนตามคนที่มีความรักและห่วงใยให้แก่กัน
...........แล้วทำไมถึงเพิ่มขึ้นได้อ่ะ?
แน่นอนว่าถ้าถามว่าชอบรูรูเนะมั้ยก็ตอบได้อย่างมั่นใจเลยว่าชอบ
แต่ความชอบที่ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ใช่แล้วก็แบบเดียวกับคำว่า『Like』ไง！
ไม่สิถ้าเล่นแง่ว่า『คำว่าชอบแปลได้ทั้งLikeและLove！』ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้วล่ะ............
แถมเดิมทีก็ไม่ใช่แค่ชั้นอย่างเดียว ความรู้สึกของรูรูเนะเองก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร...........คงคิดแบบนี้ล่ะมั้ง ช่วยคิดทีเถอะ！
แต่จะยังไงชั้นก็ไม่รู้ทั้งนั้นแหละ ก็ไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงอะไรมากขนาดนั้นนี่หว่า！
แถมใจนางยิ่งยากแท้หยั่งถึงซะด้วย！
เอาเถอะ เพิ่มขึ้นมาแล้วก็ช่วยไม่ได้
ด้วยเหตุนี้ชั้นเลยยื่นสร้อยคอให้รูรูเนะ
「คือว่า..........นายท่านนี่มันคือ? สร้อยคอแบบเดียวกับที่พวกท่านซาเรียใส่อยู่นี่คะ............」
「อา อืม...........จะพูดยังไงดีล่ะ........」
จะอธิบายเรื่องสร้อยคอนี่ให้ฟังมันก็น่าอายสุดๆไปเลย
โทษทีแล้วกันที่เป็นผู้ชายเหยาะแหยะไม่ได้เรื่อง！
ไม่อธิบายซะก็จบ！แต่จะทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ ชั้นเลยอธิบายไปตามตรง
.............จะอายก็ช่วยไม่ได้แล้ววุ้ย
รูรูเนะที่ฟังชั้นอธิบายเสร็จก็----------
「ฉฉฉฉันกับนายท่าน...........เป็นคู่รักกัน!? ร เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ！
ก็ฉันไม่เหมาะกับนายท่านหรอกค่ะแถมเดิมทีฉันก็เป็นลาด้วย！」
หน้าแดงปฏิเสธสุดชีวิต
ถึงรูรูเนะจะบอกว่าไม่เหมาะแต่ชั้นว่าเป็นชั้นต่างหากที่ไม่เหมาะ
ส่วนเรื่องที่เป็นลานั่นสำหรับชั้นก็ไม่ใช่ปัญหา
ก็ขนาดซาเรียยังเป็นกอลิล่าเลย！ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ด้วย！
แต่ถ้าเข้าใจผิดตามที่รูรูเนะบอกมาประสิทธิภาพของ【สร้อยคอแห่งรักไร้สิ้นสุด】
มันจะไม่ตีความกว้างไปหน่อยเหรอ? ถึงจะมีเขียนไว้ว่ารักและห่วงใยแต่อาจจะหมายรวมถึง
มีความรู้สึกดีๆต่อกันด้วยก็ได้ ........แต่เอ๊ะ? มันก็ไม่ค่อยจะต่างกันเลยนี่นา............
ยังไงก็ตามแต่ก็ต้องให้สร้อยคอกับรูรูเนะอยู่ดีชั้นเลยยื่นให้รูรูเนะ
「ช่างเถอะ เรื่องที่รูรูเนะชอบชั้นอาจจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่ก็รับไว้เถอะ
ยังไงก็มีฟังชั่นที่มีประโยชน์อยู่ด้วย รูรูเนะไม่ใช้มีหวังขาดทุนแย่เลย」
「อ อะไรกัน..........ฉัน กับนายท่าน..........」
รูรูเนะเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้เลยเงียบไป
เป็นอะไรหว่า?
ช่วยไม่ได้ชั้นเลยสวมสร้อยคอให้รูรูเนะไปเลยทั้งอย่างนั้น
「อ้ะ..........」
「ถึงจะแค่บังเอิญได้มาแต่ก็ถือเป็นของขวัญที่ได้รับจากชั้นก็แล้วกันนะ」
รูรูเนะมองสร้องคอด้วยความตกตะลึงแต่ไม่นานก็เอามือโอบกอดสร้อยคอไว้ราวกับเป็นของสำคัญ
หลังจากนั้นแม้จะยังมีบรรยากาศเขินอายแบบแปลกๆอยู่ ชั้นก็พารูรูเนะไปเลี้ยงเค้กอร่อยๆคู่กับชา
ที่『ร้านกาแฟอัสคอเรี่ยน』ของคุณโนอาส
พอเริ่มกินเค้กบรรยากาศเขินอายก็หายไปกลับมาเป็นดังเดิมทันทีแต่ด้วยความอร่อยของเค้ก
รูรูเนะเลยสั่งเรื่อยๆจนคุณโนอาสที่มีบรรยากาศเงียบสงบเยือกเย็นยังต้องหลุดตกใจออกมาให้เห็น
