ตอนที่ 54 จบศึก
พอพวกกัลซุสเริ่มออกอาละวาด นักผจญภัยคนอื่นๆก็ตามออกไปไล่ปราบพวกมอนเตอร์
และที่อาละวาดไม่ใช่แค่พวกนักผจญภัยของกิลด์เท่านั้น
「เจ้าพวกมอนเตอร์อย่ากำแหงให้มากนักกกกกกกกกกกกก！」
「จงมารับความเครียดของพวกเราที่ต้องมาวิ่งไล่พวกโรคจิตทุกวันไปซร้าาาาาาาาาาาาา！」
「จงว่าง่ายๆแล้วตายไปซร้าาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
พวกทหารที่ต้องลำบากกับพวกกิลด์โรคจิตทุกวันก็เริ่มออกไปอาละวาดบ้าง
หนึ่งในนั้นมีโคลสที่เป็นคนรู้จักของชั้นรวมอยู่ด้วย
「โอ้วววววววววววววว！」
โคลสใช้ดาบมือเดียวฟาดฟันใส่พวกมอนเตอร์ตัวแล้วตัวเล่า
「เฮ้อ！ถ้าเทียบกับเจ้าโรคจิตพวกนั้นอย่างมอนเตอร์ยังน่ารักซะกว่า！」
「「「อย่าสิ.........เขินแย่เลย?」」」
「ไม่ได้ชมเฟ้ย!?」
พวกนักผจญภัยทำมาเป็นเขินคำพูดของโคลสพร้อมกันเลยโดนโคลสตบมุขเข้าให้
............ที่โคลสยังปกตินี่ค่อยยังชั่วหน่อย
ขณะที่มองภาพแบบนั้นอยู่ คุณบาน่าก็พูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม
「หืม..........โคลสคุงงั้นเหรอ เขาเองก็ใช้ได้ไม่เลว
อาณาจักรวินบุคนี่มีทหารเก่งอยู่เยอะไม่เบาเลยนะ」
「..........เบื้องหลังเป็นเพราะพวกโรคจิตนี่ไม่รู้ว่าควรดีใจมั้ยเนี่ย」
จะให้ยอมรับคงไม่ได้อ่ะนะ.........เพราะต้องคอยรับมือกับพวกโรคจิตถึงได้เก่งขึ้นแบบนี้
ขณะที่คิดไปเรื่อยเปื่อยพลางหันสายตาไปก็เห็นภาพของชายที่ชอบตะโกนว่าจะทำลายอะไรสักอย่าง
「ยี้ฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！เพลินดีเป็นบ้าเลยเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย！
อีก...........มาอีกเจ้าพวกเหยื่อทั้งหลาย.........มาให้ชั้นทำลายอีกกกกกกกกกกกกกกก！」
ชายคนนั้นใส่เสื้อเชิ้ตแบบเปิดอกกว้างสวมทับด้วยแจ๊กเกตสีดำ
ถ้าจำไม่ผิดทรงผมน่าจะเป็นแบบที่ชื่อคอนโร่ ตาสีแดงเพลิง
ที่ไหล่ฟาดไว้ด้วยค้อนขนาดใหญ่กว่าส่วนสูง แค่พาดเอาไว้ก็พอที่จะใช้ขู่พวกมอนเตอร์รอบๆแล้ว
「ว่าไงว่าไง!? ไม่ต้องเกรงใจเข้ามาได้เลย！รีบๆมาเป็นหมูบดซะ！」
พูดแล้วชายคนนั้นก็สะบัดค้อนลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง
จนพื้นที่10เมตรรอบตัวชายคนนั้นเกิดเป็นเครย์เตอร์ขึ้นมา
「น่าเบื่อชะมัด!? ทางนั้นไม่เข้ามา............ชั้นจะไปหาเองล่ะนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
ชายคนนั้นบิดเอวอย่างแรงพลางเงื้อค้อนตามแล้วพุ่งเข้าไปหาฝูงมอนเตอร์
พร้อมปล่อยพลังที่สะสมเอาไว้ใส่พวกมอนเตอร์
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
แค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวชั้นก็ได้เห็นภาพที่มอนเตอร์ใกล้เคียงเกือบ100หายไปในพริบตา
ชายคนนั้นอาบเลือดอย่างชุ่มฉ่ำพร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนาน
「ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！การทำลายนี่มันช่างงงงงงงงงงงงงงงสดชื่นดีแท้!?」
ตรงไหนฟะ!? มันน่าสดชื่นตรงไหนฟะ!?
ไม่เห็นจะสดชื่นเลยสักนิด!? จะส่งผลเสียซะมากกว่า!?
เอ? ชักจะแปลกๆแล้วแฮะ ทั้งที่เป็นพวกเดียวกันแต่ชักมองเห็นเป็นศัตรูแล้วสิ..........！
「【ผู้อาบเลือด】กลาส โรเซ่น ความสามารถของเขาสมควรอยู่Rank S
แต่ก็อย่างที่เห็นชอบเอาแต่ทำลาย ตอนไปทำคำร้องขอก็ชอบทำลายสิ่งก่อสร้างรอบๆบ่อยครั้ง
ทำให้ถูกปรับเงินมหาศาลจนเป็นแค่นักผจญภัยRank D」
มันใช้ไม่ได้เลยไม่ใช่เรอะ！
ชั้นกุมหัวกับคำอธิบายของคุณบาน่า
ช ช่างเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งยิ่งนัก.........กิลด์ศูนย์ใหญ่............！
「อื้ม เซอิจิคุง คราวนี้มาดูทางนี้กันบ้างดีกว่า ทางนี้เป็นปาตี้ที่ใช้คนจำนวนมากสู้กับมอนเตอร์」
「เอ๋?」
พอหันสายตาไปตามที่คุณบาน่าบอกมา-----------
「เหยอ!?」
ที่ตรงนั้นคือ............เหล่าชายที่เล็งความบริสุทธิ์ของชั้น！
「พวกเขาเป็นปาตี้Rank C ชื่อ【สวนสวรรค์แห่งเหล่ากุหลาบ บี-แอล】
ชายคนที่ยืนหัวแถวเป็นหัวหน้าปาตี้ชื่อโฮ(โ)มอน เกย์เซอร์」
ชื่อสยองชิบบบบบบบบบบบบบบบบ！
อะไรกันฟะ!? ตั้งแต่ชื่อปาตี้ยันชื่อตัว..............ทั้งหมดแสดงถึงตัวตนของเจ้าหมอนี่เลยไม่ใช่เรอะ！
「ความน่ากลัวของพวกเขานั้นมาจากเมื่อทำคำร้องขอสำเร็จก็จะได้ผู้ร่วมอุดมการณ์มาเพิ่ม
ขนาดตอนนี้ในหมู่ขุนนางก็มีพรรคพวกของพวกเขาอยู่มาก
คนของพวกเขานั้นเรียกได้ว่ากระจายกันอยู่ทุกมุมโลก น่าตกใจใช่มั้ยล่ะ」
สยองโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรร！
น่ากลัวยิ่งกว่าหนังซอบบี้ซะอีก!?
จะว่าไปเห็นพวกที่มาจีบซาเรียรวมอยู่กับพวกนั้นด้วยนี่หว่า!?
ย แย่ล่ะ..........ตกเป็นเหยื่อไปซะแล้วเหรอเนี่ย.......
ขณะที่ชั้นกำลังสั่นกลัวสุดๆ หัวหน้าปาตี้---------โฮมอนก็พูดออกมา
「ที่เมืองนี้ยังมีหนุ่มน้อยที่พวกเรายังไม่ได้เอ็นดูอยู่อีกมาก
จงใช้พลังทั้งหมดฆ่าล้างเจ้าพวกมอนเตอร์ซร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
「「「โอ้！」」」
ถึงการช่วยปกป้องจะดีแค่เจตนาไม่บริสุทธิ์เห็นๆ..........！
พวกโฮมอนส่ายสะโพกแปลกๆเข้าไปหาพวกมอนเตอร์แล้วเริ่มจัดการพวกมอนเตอร์
เจ้าพวกนี้ไม่เอาด้วยแล้ว
แม้ชั้นจะเริ่มหันหน้าหนีความเป็นจริงก็บังเอิญไปเห็นคนที่คาดไม่ถึงจนเปิดตากว้าง
「เอ๋!? ค คุณโนอาส!?」
ไม่น่าเชื่อคุณโนอาสที่เป็นเจ้าของร้านกาแฟอัสคอเรี่ยนที่ช่วยเตือนอย่างใจดี
ตอนที่มีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์กับอัล กำลังยืนอยู่กลางสนามรบ
ยิ่งกว่านั้นยังใส่ชุดบาร์เทนเดอร์เหมือนตอนที่เคยพบกันไม่เปลี่ยนเลยด้วย
「ท ทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ!?」
「หือ? อ๋อ โนอาสนี่เอง อย่างเขาน่ะไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก」
เทียบกับชั้นที่สับสนคุณบาน่ากลับตอบอย่างสบายๆ
ทันใดนั้นพอหันไปทางคุณโนอาสก็เจอมอนเตอร์สิงโตขนาดใหญ่ตัวหนึ่งกำลังเข้าไปใกล้
「โอ้ นั่น『Beast King』ที่อยู่Rank Sนี่นา」
「Rank S!?」
แย่ไปกว่านั้นคือที่จะเข้าโจมตีคุณโนอาสเป็นมอนเตอร์Rank S
ถ้าสังเกตุดูดีๆจะเห็นได้เลยว่ามอนเตอร์ที่ชื่อBeast Kingตัวใหญ่กว่ามอนเตอร์ตัวอื่นถึงเท่าตัว
ปากที่ใหญ่ขนาดกลืนมนุษย์เข้าไปได้ในคำเดียวมีฟันแหลมคมเงาวับงอกขึ้นมาด้วย
Beast Kingส่งเสียงคำรามพร้อมพุ่งเข้าไปเพื่อจะฉีกขย้ำคุณโนอาสด้วยความเร็วอันน่าตกใจ
「..........น่าเสียดายแต่ต้องขอรับชีวิตของคุณล่ะนะ」
พอพึมพำอย่างนั้นคุณโนอาสก็หยิบเคียวสีดำที่ขนาดเหมือนเคียวตัดหญ้ามาถือทั้งสองมือในพริบตา
พอมือแต่ละข้างหมุนควงเสร็จคุณโนอาสก็ก้าวหลบการขย้ำของBeast Kingด้วยการก้าวเท้าซ้าย
หลบออกมาเพียงครึ่งก้าว พร้อมกันนั้นก็เปลี่ยนการถือเคียวในมือขวาเป็นจับสลับด้าน
แล้วปาดเข้าไปตรงส่วนที่เหมือนเส้นเลือดคอของมนุษย์อย่างแม่นยำ
Beast Kingที่ถูกปาดคอเลือดกระฉูดออกมาเป็นน้ำพุเดินต่อไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงอย่างสงบ
「........จงตายอย่างสงบเถอะ」
คุณโนอาสสุดยอดดดดดดดดดดดดดด！
แถมยังเท่ห์อีกต่างหาก!? ตกลงคุณโนอาสเป็นใครกันเนี่ย!?
ขณะที่กำลังตกใจจนขากรรไกรค้าง คุณบาน่าก็พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
「แน่ล่ะ ศัตรูระดับแค่นี้ไม่เท่าไรอยู่แล้ว ก็เป็นถึงนักฆ่าระดับตำนานอย่าง【ความตาย】นี่นา 」
ใครก็ได้ช่วยด้วย ชั้นรับไม่ไหวแล้ว
เรื่องมันมาเยอะเกินกว่าชั้นจะรับไหวแล้ว เดี๋ยวได้บ้าตายกันพอดี
ขณะที่กำลังพยายามเผชิญความจริง ก็ไปเห็นภาพการต่อสู้ของพวกซาเรีย
「ย่าห์！」
ซาเรียกลับเป็นกอลิล่าเฉพาะส่วนแขนพร้อมไล่ชกพวกมอนเตอร์
ภาพที่ปรากฏทำให้พวกทหารและนักผจญภัยคนอื่นๆพากันตกตะลึง
.........แหม มันก็ไม่ไหวอยู่แล้วเนอะ ในเมื่อสาวสวยสุดยอดอย่างซาเรียทำแขนให้มีกล้ามเป็นมัดๆ
แล้วไปไล่ชกมอนเตอร์แบบนั้น---------
「คุณหนูไม่เลวเลยนี่นา！พวกเราเองก็ยอมแพ้ไม่ได้แล้ว！」
「โย้สส！มาลุยกันหน่อยเป็นไง！」
「ฮึ่ม！กล้ามเนื้ออะไรแบบนี้........！ซาเรียคุงไม่นึกเลยนะว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้........！
แต่ชั้นก็เชื่อมั่นในกล้ามเนื้อของฉันเหมือนกัน！」
กลับไม่มีปัญหาเลยสักนิด ก็กะไว้แล้วอ่ะนะ ว่าแต่กัลซุสอย่ามาแข่งสิฟะ
ช่างเถอะ จะว่าไงดีล่ะซาเรียในสภาพมนุษย์ไม่มีพลังต่อสู้เลยจำเป็นต้องแปลงร่าง
แต่ต่อให้แปลงแค่บางส่วนก็ยังได้ความแกร่งกลับคืนมาอยู่ดีแฮะ
ขณะที่คิดเรื่องนั้นอยู่ซาเรียที่สังเกตุเห็นชั้นก็โบกมือให้อย่างร่าเริง
..........อยากชื่นชมแฟนตัวเองจังวุ้ย
ที่สายตาหันไปเจอถัดไปก็เป็นอัลที่กำลังเหวี่ยงขวานยักษ์ที่เป็นอาวุธเฉพาะตัวของตนเอง
「ฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาา！」
อัลถึงจะไม่ถึงระดับคุณกลาสแต่พลังที่สะบัดแต่ละครั้งก็สามารถกำจัดมอนเตอร์ได้อย่างแน่นอน
แต่จำนวนมอนเตอร์เยอะไปหน่อย อัลเลยถูกมอนเตอร์ล้อม
「อัล!?」
「ไม่เป็นไร！」
พอกำลังจะรีบพุ่งไปหาอัลก็ถูกอัลหยุดไว้
พวกมอนเตอร์ต่างพากันใช้เขี้ยวหรือหางรุมโจมตีใส่อัลอย่างป่าเถื่อน
แต่อัลกลับมองการโจมตีทั้งหมดอย่างเยือกเย็นพร้อมตั้งรับโดยใช้ความเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด
จากนั้นทันทีที่หางของมอนเตอร์กระทบพื้นอัลก็กระโดดขึ้นสูง
พลางใช้มือขวายิงเวทมนตร์ที่ฝึกมาเมื่อเร็วๆนี้ใส่ที่บริเวณปลายเท้าของฝูงมอนเตอร์
「『Ice Prison』！」
เวทมนตร์ที่เป็นเวทสายน้ำแข็งขั้นสูงได้ปล่อยไอเย็นยะเยือกออกมาจากมือขวา
เพียงชั่วพริบตาเดียวฝูงมอนเตอร์ก็ถูกขังอยู่ในกรงน้ำแข็ง
จากนั้นอัลก็เงื้อขวานยักษ์ขึ้นฟ้าแล้วเริ่มใช้สกิล
「『Meteor crash』！」
พอสะบัดลงมาจากด้านบนมอนเตอร์ที่ถูกแช่แข็งก็ถูกบดขยี้อย่างง่ายดาย
แถมที่พื้นยังเกิดเครย์เตอร์ขนาดใหญ่อีกต่างหาก
「เนอะ?」
เอาขวานขึ้นมาพาดบ่าจากนั้นก็ยิ้มให้ชั้น
พอเผลอมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นจนเพลิน อัลที่รู้ตัวก็ลนลานรีบไปจัดการมอนเตอร์ตัวอื่น
...........สุดท้ายก็ชื่นชมแฟนตัวเองจนได้นะชั้นเนี่ย
พอถอนหายใจเสร็จก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังเข้ามาที่หู
「เพื่อที่ฉันกับนายท่านจะได้กินของอร่อยแล้วหัวเราะไปด้วยกัน พวกเจ้าจงหายไปซะ 」
เจ้าของเสียงนั้นคือรูรูเนะนั่นเอง
รูรูเนะทำท่ายืนเอามือกอดอกชนิดที่ไม่เห็นฝูงมอนเตอร์ที่กำลังเข้ามาหาอยู่ในสายตา
ตอนที่คิดว่าจะปะทะกับฝูงมอนเตอร์นั่นเอง รูรูเนะก็ค่อยๆยกขาที่ยาวเตะคาราเต้คิกออกไป
และเมื่อลูกเตะอันเฉียบคมปะทะเข้ากับมอนเตอร์แถวหน้าสุด
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมม！
หัวของมอนเตอร์กระเด็นหายไปเลย
แถมลูกเตะที่รูรูเนะปล่อยออกไปยังทำให้เกิดคลื่นโซนิคบูมจนหั่นมอนเตอร์รอบๆเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
รูรูเนะที่ตั้งท่าเตะค้างไว้ก็พูดออกมาประโยคนึง
「จะล้มฉันไปเอาเทพมาดีกว่า」
เป็นลาแน่นะเธอ?
ต่อให้พยายามขุดความทรงจำออกมาเท่าไรก็ยังมีแค่ความทรงจำที่รูรูเนะเป็นลาอยู่ดี
ยังไงกันแน่เนี่ย เตะจนเกิดโซนิคบูมได้ด้วย อีกอย่างนั่นมันคำพูดของลาแน่เหรอ
ไม่เอาแล้ว เลิกคิดดีกว่า
นี่ไม่ได้หนีความจริงนะ? มันจำเป็นต่างหากเนอะ?
พอหันสายตาต่อไปก็เห็นภาพออริก้าจังใช้มีดสั้นค่อยๆไล่จัดการมอนเตอร์
「...........」
ออริกาจังปลอดภัยไร้ปัญหา จัดการแทงจุดสำคัญของมอนเตอร์ได้อย่างแม่นยำเหมือนคุณโนอาส
ถึงพูดไปจะน่าเศร้าแต่ออริก้าจังได้แสดงฝีมือตามที่เล่าออกมาอย่างเต็มที่
ทั้งที่อาชีพหลักเป็นนักฆ่าก็ยังสามารถแสดงพลังอันเหนือชั้นออกมาในการสู้รบทั่วไปได้
ไว้จบเรื่องแล้วจะลูบหัวให้ตามที่สัญญานะ
สรุปสภาพของนักผจญภัยหลายคนจากที่เห็น ชั้นจึงพึมพำออกมาเสียงค่อย
「แบบนี้.......ชั้นคงไม่ต้องลงมือแล้วมั้ง?」
คิดๆดูแล้วก็ไม่แปลกหรอกที่จะคิดแบบนั้น
แต่คุณบาน่าที่อยู่ใกล้ๆกลับหรี่ตาลงมองไปไกลๆพลางตอบสนองกับคำพูดของชั้น
「ไม่หรอก คงยังพูดแบบนั้นไม่ได้..............」
ชั้นเลยหันสายตาไปทางเดียวกันก็เห็นคลื่นของมอนเตอร์ที่กรูกันเข้ามาอีก
「จากที่ฟังรายงานมามี5000แต่ยังไงก็คิดว่าต้องมีมากกว่านั้น...........
ยิ่งกว่านั้นจนถึงตอนนี้เจอมอนเตอร์Rank Sอยู่กันแค่ประปราย
แต่คราวนี้มันไม่เป็นอย่างนั้นแล้วน่ะสิ」
「เอ๋? งั้นก็หมายความว่า...........ที่กรูกันเข้ามานั่นเป็นมอนเตอร์Rank Sทั้งหมดเลยเหรอครับ!?」
「ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ」
อะไรกันเนี่ย
ทำไมถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้?
ถึงสาเหตุจะยังไม่รู้แต่การที่มาโจมตีพร้อมกันแบบนี้.........
แต่ก็น่าจะมีการตรวจพบว่ามีการรวมตัวกันอยู่ที่ไหนสักแห่งนี่นา
ถึงอย่างนั้นพวกเรากลับไม่รับรู้ถึงเรื่องที่ว่าเลย
ไม่แน่เหตุการณ์นี้อาจเป็นฝีมือของคนทำให้มันเกิดขึ้นก็เป็นได้?
วีธีสะดวกสบายอย่างใช้เวทวาร์ปส่งมาก็มีอยู่ซะด้วย
อีกอย่างอาจเพราะคุณรันเซ่ต้องการเป็นพันธมิตรกับเผ่าปีศาจ เลยไปขัดหูขัดตาบางประเทศเข้า..........
ช่างเถอะ ผลสุดท้ายก็เป็นแค่การคาดเดาของมือสมัครเล่นคงไม่มีทางถูกไปได้หรอก
แต่ถ้าเหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่มีคนทำให้เกิดขึ้นจริงๆล่ะก็ต้องเป็นคนที่ชั่วร้ายมากแน่
ขณะที่ในหัวกำลังวิเคราะห์อย่างเปล่าประโยชน์ คุณบาน่าก็ก้าวออกไป
「ดูเหมือนว่าข้าเองก็ต้องร่วมด้วยแล้วล่ะ..........」
พูดแล้วคุณบาน่าก็ชูไม้เท้าที่ใหญ่กว่าส่วนสูงขึ้น
ทันใดนั้นก็เกิดลูกบอลสีดำ ขาว ฟ้า เหลือง ส้ม เขียว น้ำเงิน แดง วนเป็นวงกลมอยู่ตรงหน้าคุณบาน่า
และพอลูกบอลทั้งหมดรวมกันเป็นหนึ่งเดียวไม่นานก็ออกมาเป็นลูกบอลที่มีสีน่าสะพรึงกลัว
ลอยขึ้นไปจากตรงนั้น
พอลูกบอลนั้นปรากฏออกมา คุณบาน่าก็ยิ้มเหี้ยมแล้วพูดชื่อเวทออกมา
「เอ้า จงพินาศไปซะ 『Chaos Rain』」
ทันทีที่คุณบาน่าพูดชื่อเวท ลูกบอลอันน่าสะพรึงกลัวก็แตกตัวออกมาที่บนฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วน
จากนั้นไม่นานก็ตกลงมาสาดใส่ฝูงมอนเตอร์ที่มีจำนวนมากมายเหลือจะกล่าว
อานุภาพของเวทมนตร์นั้นสุดจะบรรยาย
แม้ความใหญ่ของแต่ละลูกจะเล็กแต่ทันทีที่แตะโดน มอนเตอร์ก็ถูกระเบิดหายไปในทันที
「โฮ่ จำนวนเยอะจริงนะ............ถ้างั้น 『Chaos Tornado』」
คราวนี้คุณบาน่าตั้งไม้เท้าแล้วชูมือซ้าย และมือซ้ายนั้นก็ทำท่าเหมือนโยนลูกบอลออกไป
จากนั้นทิศทางของเวทที่กำลังตกลงมาอยู่ก็เปลี่ยนไป เริ่มหมุนเป็นวงกลมเหมือนเหรียญเยน
ภาพที่เห็นอย่างกับกำลังถ่ายภาพดวงดาวด้วยการหน่วงชัดเตอร์เลยทีเดียว
พายุหมุนที่เกิดจากเวทนั้นมีขอบเขตของอานุภาพมากกว่าเดิมจนไล่ทำลายมอนเตอร์ไปเรื่อยๆ
「โฮ่โฮ่โฮ่ ข้าเองก็ยังไม่แพ้พวกคนหนุ่มสาวหรอกนะ」
คนๆนี้อันตรายเป็นบ้า
เป็นสัตว์ประหลาดยิ่งกว่าชั้นซะอีก? ผู้เหนือล้ำมันก็ต้องประมาณนี้แหละ
ว่าแต่พอมาดูแบบนี้แล้ว ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เรอะ！
เอาแต่ดูอยู่อย่างเดียวไม่ได้แล้ว ชั้นเองก็ต้องร่วมสู้บ้างเหมือนกัน
ดีล่ะ ถ้ามีพรรพวกเป็นสัตว์ประหลาดพอกันแบบนี้ล่ะก็ชั้นเอาจริงหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง
แต่มาคิดดูแล้วมอนเตอร์ที่บุกมาก็มีเยอะน่าดู พอพิจารณาถึงเรื่องนั้นจะให้เอาดาบไปสู้ทีละตัวๆ
สู้ชั้นสร้างเวทใหม่ยิงกวาดพวกมอนเตอร์เป็นวงกว้างจะไม่ดีกว่าเหรอ
ก่อนอื่นก็ต้องจินตนาการ
เป็นเวทวงกว้างที่ไม่ได้ยิงไม่เลือกหน้า ต้องโดนแต่มอนเตอร์เท่านั้น
ถ้าอย่างนั้นการโจมตีก็ต้องมาจากเหนือหัวไว้ก่อนถึงจะปลอดภัย
จะให้ยิงเลเซอร์บีมลูกยักษ์จากตรงที่ชั้นอยู่คงไม่ได้
การโจมตีจากเหนือหัวขอบเขตกว้าง............จะว่ายังไงดีล่ะ
ให้อิมเมจเหมือนการลงทันฑ์ของพระเจ้าจังแฮะ
ช่างเถอะ ถึงชื่อจะดูจูนิเบียวไปหน่อยแต่ถ้าเทียบกับเวทที่สร้างขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็พอรับได้
พอชั้นคิดอย่างนั้นก็เริ่มทำจินตนาการให้มั่นคงแล้วชูแขนขวาขึ้นพร้อมพูดชื่อที่คิดไว้
「Judgment！」
....................
สายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่านตรงหน้าชั้น
อ้าว? แปลกจัง เวทดันไม่ออกมาซะงั้น
ชั้นเลยหน้าแดงคู้ตัวลงไปตรงนั้นทันที
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！อายเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！
ทำไมถึงไม่ออกมาฟะ!? ทีตอนเผลอพูดชื่อเวทน่าอายแบบนั้นดันมีปฏิกิริยา！
แบบนี้ชั้นได้ดูเหมือนคนบ้ากันพอดี！
แต่โชคดีที่ไม่มีใครหันมามองท่าแปลกๆของชั้น
เอ๊ะ? ทำไมมันรู้สึกเศร้ากว่าเดิมอีกหว่า
ขณะที่นั่งเศร้าอยู่คนเดียว สิ่งนั้นก็เกิดขึ้น
ทันใดนั้นท้องฟ้าอันว่างเปล่าก็ถูกปกคลุมด้วยเมฆดำ
พอประหลาดใจที่อยู่ๆก็มืดขึ้นเลยหันไปมอง บนท้องฟ้า---------พลันเกิดแสงขนาดยักษ์สาดส่องลงมา
อีกอย่างชั้นลืมไปเลยว่าเปิดสกิล『นรกอเวจี』ไว้อยู่ พวกมอนเตอร์เลยไม่สามารถตายได้
ไม่สิ ยังไงก็ยังมีอาการบาดเจ็บก่อนที่จะตายอยู่ ถึงปลดไปสุดท้ายก็ตายอยู่ดี.............
ขณะที่คิดเรื่องนั้นไป ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกมอนเตอร์ดังเข้ามาในหู
『ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!!!!!!!』
เสียงกรีดร้องนั้นดังก้องกังวานไปทั่วจนผืนแผ่นดินสั่นสะเทือน
พอดูดีๆ เวทมนตร์สาดส่องไปโดนมอนเตอร์ทั้งหมดอย่างทั่วถึง
ทว่าพอได้เห็นเวทของชั้นผู้คนมากมายถึงกับเปิดตาค้าง
ในนั้นมีคุณบาน่าที่ไม่ใช่แค่เปิดตาค้างทั้งยังหันมาจ้องชั้นด้วย
อ เอาเถอะ ถึงจะรู้สึกว่าทำเกินไปหน่อยแต่เท่านี้ก็จบเรื่อง-----------
「「「「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!」」」」
อ้าว?
พอหันไปตรวจดูเวทมนตร์ที่ส่องลงมาอีกรอบก็เห็นเวทมนตร์สาดส่องใส่พวกกัลซุสด้วย
.......เอ๋?
ว่าแล้วก็รีบหยุดเวทมนตร์ไว้ก่อน
แปลกแฮะ..........ทำไมโดนพวกกัลซุสล่ะ?
เอียงคอไปพลางใช้ต่ออีกรอบ
「「「「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!」」」」
...............อ้าว?
ทั้งที่ฝูงมอนเตอร์ตายเรียบหมดแล้ว คราวนี้เวทมนตร์กลับส่องใส่แค่พวกกัลซุสเท่านั้น
ทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศดังขึ้นในหัว
『เริ่มใช้สกิล【ประดิษฐ์เวท】 เวทเซอิจิ【Judgment】ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว』
เวทเซอิจินี่มันอะไรฟะ!?
อดตบมุขนำไปก่อนไม่ได้แต่ก่อนอื่นก็ต้องตรวจสอบประสิทธิภาพของสกิล
『เวทเซอิจิ：Judgment』.......เป็นเวทที่จะทำให้แสงแห่งการพิพากษาสาดส่องลงมาใส่
สิ่งที่ผู้ใช้ตัดสินว่าเป็นภัย
พออ่านไปรอบนึง ชั้นก็ทุบมือตัวเองดังเปาะ
「เข้าใจล่ะ！เพราะฉันคิดว่าพวกกัลซุสเป็นตัวอันตราย พวกกัลซุสถึงได้โดนไปด้วย！」
「「「「ไม่ต้องเข้าใจก็หยุดได้แล้ววววววววววววววววววววววว！」」」」
ช่วยไม่ได้ชั้นเลยต้องหยุดเวทมนตร์
จากนั้นพวกโรคจิตที่โดนเวทของชั้นไปก็เกรียมกันได้ที่ หัวเป็นแอฟโฟร่กันเลยทีเดียว
「แหม สุดท้ายของท้ายที่สุดก็โดนการโจมตีจนเจ็บตัวจนได้！ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」
กัลซุสที่ตัวไหม้เกรียมทำให้ฟันยิ่งขาวเปล่งประกายมากขึ้นไปอีกยกนิ้วโป้งให้อย่างสดชื่น
............จะอึดเกินไปแล้ว
「อ๊าง...............ดีจังเลย..........ไม่ได้เสียวซ่านจนถึงข้างในแบบนี้มานานแล้ว！」
คุณเอลิสตัวสั่นสะท้านทั้งยังมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มอีกต่างหาก
เป็นได้ทั้งSและMจริงๆแฮะ...........
「เท่านี้ ก็อาจมีคนหันมามองร่างเปลือยของฉันบ้างก็ได้เนอะ」
「ฉันเองถึงหน้าตาแบบนี้ก็อยากให้พวกเด็กยอมรับเหมือนกัน」
คุณวอเตอร์กับคุณสลานยิ้มแย้มพูดคุยกันอย่างร่าเริง
...........พวกโรคจิตพวกนี้ก็แปลกจริงๆนั่นแหละ
ขนาดโดนเวทของชั้นไปยังไม่สะท้านกันเลย
แม้จะขนลุกกับภาพที่เห็น แต่เวทของชั้นก็จัดการมอนเตอร์ที่เหลือจนหมด
แม้จะปิดม่านลงได้อย่างง่ายๆสบายๆ แต่ตามปกติสถานการณ์ต้องลำบากและสิ้นหวังมากกว่านี้แน่
และสุดท้ายตั้งแต่เริ่มยังจบ.............ก็ได้ตบมุขระหว่างต่อสู้ไปเพียบ
เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าทุกคนปลอดภัยก็แล้วกัน.............
--------จำนวนผู้ที่ได้รับความเสียหายจากมอนเตอร์：0
จำนวนมอนเตอร์ที่ถูกจัดการ：เยอะมาก------------
◆◇◆
ภายในห้องมืดสลัวได้มีชายคนหนึ่งหัวเราะอย่างสนุกสนาน
「บุฮิบุฮิบุฮิบุฮิ！ป่านนี้เทลเวลคง............」
พูดถึงแค่ตรงนั้นก็หัวเราะออกมาดังลั่น
จากนั้นชายหัวเราะจนเหมือนเพี้ยนไปแล้วก็กล่าวคำพูดออกมา
「บุฮิบุฮิบุฮิบุฮิ！จงทรมาณ！จงสิ้นหวัง！ทุกอย่างเพื่อท่านเทพปี----------」
แต่คำพูดของชายคนนั้นถูกหยุดลงอยู่แค่นั้น
นั่นก็เพราะจู่ๆที่เหนือหัวชายคนนั้นก็มีลำแสงเจิดจ้าสาดส่องลงมา
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!」
พอแสงจางหายไป ชายที่อุดมไปด้วยไขมันก็ลงไปแผ่อยู่กันพื้นในสภาพที่ดูไม่ได้
「ม มันเกิดอะไรขึ้น...............อ๊อก」
ชายที่ไม่รู้ถึงสาเหตุสุดท้ายก็หมดสติไป
---------สภาพของชายที่น่าสมเพชแบบนั้นแน่นอนว่าเซอิจิไม่ได้รับรู้
