ตอนที่ 5 การต่อสู้ครั้งแรก
「อุกี๊ๆๆๆๆๆ！」
「ขอโทษคร้าบบ！」
ชั้นทำท่าคุกเข่าขอขมาสุดชีวิต
ถึงจะห่างกับClever monkeyพอสมควรแต่ก็ต้องชิงลงมือก่อน！
ยังไงก็ตามแต่..........ถึงขนาดเจ้ามาหาชั้นคนนี้โดยที่ไม่ทันรู้สึกตัวได้นี่มัน!?
............มันก็ต้องทำได้แหงล่ะ ก็ชั้นไม่จอมยุทธซะหน่อย
แต่ว่านะสถานการณแบบนี้มันก็ต้องไอ้นั่นอยู่แล้วล่ะนะ กลัวชิบเลย
ส่งเสียงเอะอะขนาดนั้นลิงจะมาสักตัวหรือสองตัวก็ยังได้
ต้องบอกว่าตอนนี้ตรงหน้าชั้นมีแค่เจ้านี่ปรากฏตัวออกมานี่จะเรียกว่าโชคดีในโชคร้ายได้มั้ยนะ?
แต่จะแบบไหนก็แย่พอกันนั่นแหละ
ชั้นคุกเข้าขอขมาอีกฝ่ายที่เป็นลิงอย่างเงียบๆ
...............
อ อ้าว?
คิดว่าจะโจมตีมาซะอีกกลับเอาแต่มองชั้นในสภาพนี้โดยไม่ทำอะไรเลย
รักสงบผิดคาดแฮะ!?
ชั้นที่กำลังหวั่นๆเพราะตั้งนานก็ที่ยังไม่โจมตีมาใส่ชั้นสักที
ชั้นก็เลยเงยหน้าขึ้นมาอย่างหวาดๆ
「อุ-..........」
「เห?」
พอเงยหน้าขึ้นก็มีภาพของลิงที่เคยอยู่ห่างออกไปกำลังง้างขาอย่างเต็มที่อยู่ตรงหน้า
ภาพที่เห็นอย่างกับท่าทางก่อนการชู้ตลูกฟุตบอลแน่ะ
「จะทำอะ-------」
คำพูดของชั้นหายไปกับการกระทำต่อมาของลิง
「กี๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ！」
「อุแว้ก!?」
ลิงสะบัดขาที่ง้างอยู่เต็มแรง สรุปคือท่าที่ชู้ตออกมาแล้ว
การสะบัดเท้าที่ถูกปล่อยออกมานั้นคือการฟาดฟันดีๆนี่เอง
「เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย！เอาจริงดิฟะ!?」
การฟาดฟันนั้นเข้ามาใกล้ชั้นด้วยความเร็วอันน่ากลัวแล้ว-----
「อุอ็อก！」
ซึบบบบบบบ！
ชั้นถูกการฟันนั้นฟันผ่าเข้าให้แล้ว！
「เจ็บบบบบบบบบบบ！」
ชั้นล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
「ถูกฟันแล้ว！แย่แล้ว！เลือด.......เลือดมันนนนนน！」
ทำไมชั้นถูกฟันแล้วยังแข็งแรงดีขนาดนี้ได้อยู่เหรอ!?
ก็เพราะบิดตัวได้นิดหน่อยก่อนที่จะถูกผ่าสองซีกนั่นแหละเลยจบแค่ถูกฟันที่ท้อง！
............อ้าว? ก็สาหัสใช้ได้เลยไม่ใช่เหรอ?
เอ้าลองดูดีๆสิท้องอยู่ในสภาพจำเป็นต้องโมเสกเลยนะ!?
「อุเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยก！」
ลิงพอเห็นชั้นที่กลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวดก็ตบมือดีใจใหญ่เลย
ไอ้เจ้าตัวนิสัยเสียนี่！เป็นSเหรอไงฟะ！
「เจ็บ........เจ็บบบ...........！」
ชั้นหยิบ『ยารักษาชั้นเยี่ยม』ออกมาจากไอเท็มบ็อกแล้วซัดโฮกลงไปทันที
「อึก...........อึก.......บุฮ่าห์！」
ระหว่างที่ซัดโฮกนั้นลิงเอาแต่หัวเราะเยาะไม่โจมตีเข้ามาเลย
หนวกหูเฟ้ย..........
ถึงพึ่งเคยดื่มครั้งนี้เป็นครั้งแรกแต่ยารักษาที่สีน่ารังเกียจนี่อร่อยยังไงก็ไม่รู้
จะว่ายังไงดีล่ะ............รสชาติสดชื่นเหมือนโซดาเลย แถมมีกรดคาร์บอนิกนิดๆด้วย สุดยอด
ให้ความประทับใจแบบนั้นแล้วยังปิดแผลที่ท้องของชั้นได้ในแป๊ปเดียวอีก
ยารักษาชั้นเยี่ยม ช่างน่ากลัวยิ่งนัก！
ไหนๆก็คืนสภาพได้ในทันทีแล้วขอแว้ดใส่ลิงตรงหน้าสักประโยคเถอะ！
「ไอ้เวรนี่！แกกล้ามากนะที่ไม่สนใจการคุกเข่าขอขมาของชั้น！
จะอัดน่วมเดี๋ยวนี้แหละเข้ามา------」
「อุกี๊ๆๆๆๆๆ！」
「แอ่ฟฟฟ!?」
ก่อนที่ชั้นจะพูดจบลิงก็ใส่กำปั้นทะลวงเข้ามาที่หน้าอกของชั้นแล้ว
กร็อบ เปลี๊ยะ เป๊าะ！
เสียงไม่น่ารื่นรมส์ออกมาจากกระดูกในตัวชั้น
โพล๊ะ
เหมือนเสียงอะไรสักอย่างแตกกระจาย
「อั๊คคค！」
พลังสังหารขนาดชกชั้นปลิวไปชนต้นไม้ใกล้ๆจนล้มแล้วไปชนต้นไม้ที่อยู่ต่อกันมาเลย
「บัด.........ซบ............」
ชั้นลงไปนั่งหลังพิงต้นไม้ทั้งอย่างนั้นเลย
「อุเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยก！」
พอเห็นชั้นอยู่ในสภาพแบบนั้นแล้วClever monkeyก็หัวเราะอย่างดีใจอีกครั้ง
ก็แน่ล่ะการโจมตีเมื่อกี้เล่นเอาชั้นกระดูกหักตั้งไม่รู้กี่ซี่เครื่องในเองก็แตกเสียหายด้วย
ความรู้สึกที่ไม่มีทางเจอในโลกความจริงกำลังถาโถมเข้ามาที่ตัวชั้น
แล้วก็นะ...........มองการเคลื่อนไหวของลิงไม่ทันด้วย
ทะลวงใส่หน้าอกชั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน?
เทียบกับพลังโจมตีของพวกที่ทำชั้นเป็นกระสอบทรายตอนที่อยู่โลกโน้นแล้วอย่างกับโกหกแน่ะ..........
ทั้งที่ในนั้นมีพวกชมรมมวยอยู่ด้วยนะ หลงคิดว่าจะระเบิดโพล๊ะออกมาซะแล้ว
และแล้วร่างกายที่ปลิวไปนั้นก็มีสัมผัสต่างๆประดังเข้ามา
「ค่อก！แค่ก！」
มีก้อนเลือดสีแดงดำออกมาจากปาก
แถมยังเปื้อนร่างกายกับเสื้อผ้าชั้นจนสกปรกไปหมด
แต่ว่านะ ทำไมต้องมาโจมตีชั้นด้วยล่ะ? ชั้นไปทำอะไรให้เหรอ?
หรือว่าจะฆ่าชั้นเพื่อเอาไปเป็นอาหารกันแน่?
.........ถ้างั้นแล้วทำไมต้องมาแกล้งทรมานชั้นอย่างมีความสุขแบบนี้ด้วยล่ะ！จะฆ่าก็ให้จบทีเดียวสิ
นี่คิดออกมาจากใจเลยนะ ปวดใจชิบ
แต่ว่าชั้นสกปรกมอมแมมอย่างนี้ยังคิดจะเอาไปเป็นอาหารอีกเหรอ?
ถ้าเกิดแค่จะฆ่าเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้นตั้งแต่แรกล่ะ..........หวา แบบนั้นไม่เอานะ
ถึงจะไม่ชอบที่ถูกกินก็เถอะ แต่ยังไงก็คงไม่มองชั้นเป็นอาหารอยู่แล้วล่ะเนอะ
ก็ภาพที่ลิงกินคนนี่แม้ในจินตนาการก็ยังไม่ออกมาเลย
「ไอ..........อุ๊บ........」
ไม่รู้ทำไมชั้นถึงสั่นแต่ก็ค่อยๆฝืนบังคับร่างกายที่ไม่ฟังคำสั่ง
หยิบยารักษาชั้นเยี่ยมอันนึงออกมาจากไอเท็มบ็อก
ซึ่งชั้นพยายามจะดื่มมันอีกครั้งแต่-----
「อุเจี๊ยก--！」
「!?」
ลิงไม่ยอมให้ดื่ม
เข้ามาประชิดตัวชั้นด้วยความเร็วอันสุดยอดอีกครั้ง
แล้วเอามือที่มั่นใจในแรงบีบอันทรงพลังจับหัวชั้นแล้วยกขึ้น
「อั๊ค..........!?」
「อุกี๊กี๊--！」
นิฮ่า
รอยยิ้มอันเย้ยหยันของClever monkeyเหมือนมีเสียงประกอบฉากติดมาด้วยเลย
หวา โดนชกแน่...........！
พูดก็พูดนะ ก็พึ่งเคยเห็นใกล้ๆเป็นครั้งแรกแต่ส่วนสูงเกินชั้นแบบเหลือๆเลย
ดูจะซัก2เมตรได้มั้ง
ถึงชั้นจะสูงแค่170เซนแต่หนักถึง100กิโลเลยนะ?
เทียบกันแล้วClever monkeyที่มีขนสีน้ำตาลแดงแม้จะสูงกว่า
แต่ร่างกายผอมแห้งมองโดยรวมแล้วดูไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงเลย
ทว่าClever monkeyกลับใช้แขนที่เรียวบางเหมือนกิ่งไม้ยกชั้นขึ้นได้สบายๆ
เล่นเอาใจหายเลยนะเนี่ย
「อูเจี๊ยกกก！」
「อึก！」
Clever monkeyจับหัวชั้นไว้อย่างนั้นแล้วก็เอาไปกระแทกกับพื้น
「อุ๊บ!?」
「อุเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยก！」
เจ็บหัวแทบแตก
ถึงหัวจะไม่แตกก็เถอะแต่ก็คิดว่าจะเละเป็นลูกมะเขือเทศไปซะแล้ว
ยิ่งกว่านั้นตอนเหวี่ยงคิดว่ากระดูกคอจะหลุดเลยด้วย
พยายามเข้าล่ะร่างกายชั้น！เดี๋ยวจะชมให้ทีหลังเอง
พอเลือดออกไปทั้งตัวแถมสติก็เลือนลางClever monkeyที่สังเกตเห็นชั้นในสภาพนั้นก็พยักหน้าทีนึง
「อุกี๊」
..................
ตะกี้พยักหน้าทำไมฟะ!?
เห็นอาการบาดเจ็บของชั้นแล้ว อย่างกับซัดจนน่วมแล้วคิดว่า
『อื้ม รู้สึกดีถึงใจแล้ว』อย่างนั้นแหละ!?...........ถึงอาจจะไม่ใช่ก็เถอะ
ตอนที่คิดอะไรแบบนั้นClever monkeyก็อ้าปากกว้าง
เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ เอาจริงเหรอ? นี่จะกินชั้นจริงดิ?
「อูกี๊กี๊ซกี๊กี๊--！」
อารมส์แบบ『จะกินล่ะน้า！』แบบนั้นนี่มันอะไรกันฟะ!? นี่จะกินจริงเหรอ!?
ทั้งที่สติเลือนลางแต่สติก็ฟื้นคืนมาจากการกระทำของลิงโดยไม่ได้ตั้งใจ
แหมก็ไม่คิดเลยนี่ว่าชั้นจะถูกมองในฐานะอาหารจริงๆ！
แต่ถึงสติจะกลับคืนมาสักเท่าไร หัวก็ยังถูกกุมเอาไว้แถมร่างกายก็ขยับไม่ได้ดั่งใจ
ในสถานการณ์เสียเปรียบแบบนี้จึงไม่มีความหมายเลย
Clever monkeyเอาปากเข้ามาใกล้กะจะกินชั้นโดยเริ่มจากหัวแต่ทำไมไม่รู้ถึงหน้ามุ่ยไปเลย
「กี๊กี๊!?ก กี๊........」
『แหวะ!?ม เหม็นว่ะ...........』อย่างกับจะพูดแบบนี้เลย ช่างชั้นเถอะ！
จากนั้นเพราะไม่อยากจะกินจากหัวล่ะมั้ง
ครั้งนี้เลยเอียงหัวเป็นแนวขวางกินที่ท้องชั้นแทน
อื้ม ก็จริงนะส่วนของร่างกายชั้นที่แนะนำก็ลำตัวนี่แหละ
ก็ไขมันอร่อยออกเนอะ?
แถมพยายามขยับร่างกายเท่าไรก็ไร้ประโยชน์ในสถานการณ์ตอนนี้ด้วย
เลยคิดว่าทำอะไรไปก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี
และแล้ว ในที่สุดใบหน้าของClever monkeyที่ค่อยๆเข้ามาใกล้ชั้นก็-----
「กี๊ซ!?ก กี้.........」
ตุบ
「แอ้ก！」
ชั้นตกลงมาบนพื้น
ก เกิดอะไรขึ้น!?
ชั้นไม่เข้าใจเลยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับร่างกายของชั้นในตอนนี้
ทำไมทั้งๆที่ตะกี้อยู่ในสภาพเกือบถูกจับกินแท้ๆ จู่ๆก็ปล่อยลงพื้นซะงั้นอ่ะ
ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ชั้นที่หล่นหน้าคว่ำลงมาเลยพยายามลืมตาขึ้นเพื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์รอบๆด้วยสายตา
ทันใดนั้นที่ขอบสายตาของชั้นก็มีภาพของClever monkeyสะท้อนออกมาแต่.........
「เอ๋?」
ภาพที่สะท้อนมาให้เห็นนั้นเป็นขาของClever monkey
อีกทั้งไม่ใช่ขาที่ยืนอยู่แต่เป็นขาในสภาพที่ล้มอยู่เหมือนกับชั้น
「ม มันเกิดอะไรขึ้น.........」
ในขณะที่หัวของชั้นยังตามสถานการณ์ไม่ทันตรงแถวปลายแขนของชั้น
ที่ใกล้ๆกับClever monkeyมียารักษาชั้นเยี่ยมที่ทำหล่นไว้กลิ้งอยู่
「...............」
เอ..........ถ้าตอนนี้ดื่มยารักษาชั้นเยี่ยมไปคงไม่เป็นไรมั้ง.........
เมื่อชั้นตัดสินได้แบบนั้นก็พยายามเคลื่อนไหวร่างกายไปหยิบยารักษาชั้นเยี่ยมที่กลิ้งอยู่
แล้วซัดโฮกเข้าไป
「อึก.........อึก.............อึก.........บุฮ่าห์！」
รสโซดาชื่นใจกับกรดคาร์บอนิกอันสดชื่นซึบซับเข้ามาสู่ร่างกาย！
「เอิ๊ก」
เผลอเรอออกมาเลย ก็เล่นดื่มกรดคาร์บอนิกเข้าไปรวดเดียวนี่นา
ถึงจะเป็นกรดคาร์บอนิกที่มีหน่อยๆในยารักษาก็เถอะ
แต่ยารักษานี่สุดยอดจริงๆแฮะ
แผลที่มีอยู่จนถึงเมื่อตะกี้หายไปอย่างกับโกหกแน่ะ
แต่เลือดกับแรงไม่ได้ฟื้นมาด้วยมั้งเลยยังมึนๆอยู่นิดหน่อย
「โอยยยยย.........อ้ะ?」
ชั้นที่ฟื้นตัวขึ้นมาได้บ้างแล้วพอลุกขึ้นยืนก็เห็นสภาพClever monkey
「.......ไหงน้ำลายฟูมปากแบบนั้นล่ะ?」
Clever monkeyนอนตาเหลือกน้ำลายฟูมปากอยู่
「.........」
พอชั้นคิดถึงเหตุผลที่Clever monkeyลงไปกองก็เดาสาเหตุขึ้นมาได้
「เอ่อ ไม่มั้ง.........ถ้าจริงขึ้นมาล่ะก็...........」
ถ้าเกิดเรื่องที่ชั้นคิดเป็นเรื่องจริงล่ะก็ตัวชั้นก็กลายเป็นอะไรที่สุดๆไปเลย
สุดท้ายก็พูดสิ่งที่ต้องพูดออกมา
「...........เพราะกลิ่นตัวของชั้นเหรอ?」
ที่จะพูดก็นี่แหละ
จริงดิเฮ้ย!? ตอนนี้ชั้นมันเหม็นขนาดไหนกันเนี่ย!?
ที่ไม่รู้สึกตัวคงเพราะเป็นกลิ่นของตัวเองแหละนะแต่นี่ระดับเหม็นจนสลบได้เลยเรอะ!?
「โอ้ววว.......เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนสุดๆ.........」
จะว่าไปตอนClever monkeyเอาหน้าเข้ามาใกล้หัวของชั้นก็หน้าเบี้ยวไปเลยนี่นา
นั่นเพราะหัวชั้นเหม็นล่ะมั้ง
แต่ที่เหม็นสุดๆในตัวชั้นน่ะไม่ใช่หัวหรือแขนขาแต่เป็นลำตัวต่างหาก
ก็กลิ่นแถวซอกคอหรือรักแร้มันสุดๆไปเลยนี่นา............อะไรแบบนั้น
แต่ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าท่อนล่างจะยิ่งเลวร้ายแค่ไหน
บางทีคงเพราะเป็นกลิ่นเลือดของตัวเองที่ออกมามั้งเลยไม่ทันสังเกตุแต่
มาถูกจัดการโดยกลิ่นระดับฆ่าคนได้ที่ลอยออกมาตอนเอาหน้าเข้ามาใกล้ได้นี่
「เอาจริงดิฟะ..........」
ชั้นคอตกเลย
「อืมมม..........」
แต่จะจริงเหรอที่กลิ่นตัวของชั้นทำให้สลบได้เนี่ย?
「..............」
ชั้นปิดปากเงียบเข้าไปใกล้Clever monkeyที่สลบตาเหลือกอยู่
「........(ปุดปุด)」
「.......ย่าห์」
ชั้นย่อตัวลงเอารักแร้ไปแนบกับจมูกของClever monkey
「-------------」
ปิกุ！แผละ
「..........」
Clever monkeyสิ้นชีพ
ชั้นก็ยกตัวขึ้นมาเดินออกไปนิดหน่อยจากนั้นก็มานั่งกอดเข่า
........................
............ขอร้องไห้ได้มะ?
◆◇◆
พอผ่านไปจากนั้นสักพักชั้นก็เข้าไปใกล้ศพของClever monkey
「...............」
โคตรน่าสงสารเลยฟ่ะ............！
มาตายเพราะกลิ่นตัวของชั้นเนี่ย...............ถึงชั้นจะเป็นคนฆ่าก็เถอะแต่ก็รับไม่ได้ฟ่ะ！
รู้สึกผิดขึ้นมาเลยนะเนี่ย！
「ขอโทษคร้าบ！ ยกโทษให้ด้วยนะ！」
「...............」
「อย่าเงียบได้ม้ายยยยยยยยยยย！」
ก็ตายไปแล้วนี่นามันแน่อยู่แล้วที่จะเงียบ
ทว่า สิ่งนี้เท่านั้นที่ชั้นต้องเข้าใจและยอมรับมันให้ได้
ว่านี่เป็นสิ่งมีชีวิตแรกที่ชั้นฆ่าตั้งแต่มาที่โลกนี้
ถึงที่โลกเดิมจะเป็นเรื่องที่ไม่ต้องไปใส่ใจกับมันมาก
แถมสมัยก่อนก็ฆ่าพวกแมลงเล่นอย่างทารุณโหดร้ายได้สบายๆ
แต่Clever monkeyที่อยู่ตรงหน้าเป็นสัตว์
ชั้นไม่เคยมีประสบการณ์ฆ่าสัตว์เลย
ก็เคยคิดนะว่าต้องรู้สึกอะไรขึ้นมาแน่แต่วิธีฆ่าดันเป็นแบบนั้นนี่สิ..............
「บรรยากาศมันไม่ชวนซีเรียสสักนิดเลยเฟ้ย...........！」
ต้องยิ่งกว่านี้！ทั้งๆที่ปกติมันต้องถูกกดดันด้วยความรู้สึกผิดแท้ๆ！
ทำไมถึงยังสงบได้อยู่เนี่ย!?
ตกลงนี่เป็นเพราะวิธีฆ่าของชั้นมันไม่ดีสินะ!?
เรื่องนั้นต้องขอโทษอย่างยิ่งยวด!?
ขอโทษคร้าบที่เหม็นเกิน!?
「อาา...............ไม่คิดเลยว่าพอมาต่างโลกแล้วการช่วงชิงชีวิตครั้งแรกจะเป็นแบบนี้....」
ชั้นนี่แย่ของแย่ที่สุดเลย.........
แต่ก็ยังดีแหละนะที่ไม่ต้องจมไปกับความรู้สึกที่เปล่าประโยชน์
ถ้าเกิดประสบการณ์ฆ่าสัตว์ครั้งแรกที่ต่างโลกเป็นแผลฝังใจล่ะก็
ชั้นที่ล่าสัตว์มากินไม่ได้มีหวังได้อดตายแหง
ก็โปรตีนจากสัตว์มันเป็นสิ่งสำคัญนี่นา?
「..............ก่อนอื่นจะเอาไงกับเจ้านี่ดี...........」
ชั้นแตะClever monkeyที่เป็นศพไปแล้วดู
ทันใดนั้นClever monkeyก็กลายเป็นเม็ดแสงหายไปทันที！
「อุโอ้!?อ อะไรน่ะ!?」
อยู่ๆก็เกิดปรากฏการณ์น่าตกใจและไม่นานเม็ดแสงก็หายไปหมด
จากนั้นตรงที่ๆศพของClever monkeyเคยอยู่จนถึงเมื่อกี้ก็มีของหลายๆอย่างหล่นอยู่
「นี่มัน..........」
นี่คือดรอปไอเท็มงั้นเหรอ!?
โลกแบบเกมจริงๆด้วย!?
ชั้นก็เลยไปหยิบดรอปไอเท็มที่ตกอยู่มาใช้『ตรวจสอบขั้นกลาง』
ที่ตรวจสอบอย่างแรกคือของที่เหมือนกระดูกยาว1เมตร
『กระดูกใหญ่ของลิงเจ้าปัญญา』......กระดูกใหญ่ที่คอยประคองร่างของClever monkey
ค่อนข้างทนทาน
โอ้ เหมือนเกมส์เลย
.........พอเห็นผลของการตรวจสอบชั้นรู้สึกว่าก็น่าจะระดับนี้แหละนะ..........
แต่กระดูกที่เหมือนกันนี้มีแค่3อันเองแถมทุกอันชื่อเดียวกันหมดเลยด้วย
จะว่าไปClever monkeyนี่ชื่อญี่ปุ่นคือ『ลิงเจ้าปัญญา』งั้นเหรอ
「อื้ม เจ้านี่ดูเหมือนจะใช้เป็นอาวุธได้นะ」
พูดไปพลางเก็บเข้าไอเท็มบ็อก
「ต่อไปก็..........หนัง?」
หยิบหนังสีน้ำตาลแดงมาตรวงสอบต่อ
『หนังของลิงเจ้าปัญญา』.......หนังที่ห่อหุ้มร่างกายของClever monkey
ถ่ายเทอากาศได้ดี แพ้ไฟ
อย่างนี้นี่เอง ..........ข้อคิดเห็นอะไรพวกนี้ของชั้นน่ะช่างมันเถอะ
แค่สัมผัสที่รู้สึกดีกว่าที่คิดเนี่ยก็น่าเอาไปใช้เวลาเช็ดตัวแล้วล่ะ
「รีบๆตรวจสอบต่อดีกว่า............แล้วนี่มันอะไรล่ะเนี่ย?」
ที่หยิบต่อมาเป็นของที่ถูกห่อด้วยใบไม้และมีเชือกผูกไว้เป็นอย่างดี
「..........เอาเถอะ ตรวจสอบดูเดี๋ยวก็รู้เองแหละ」
พูดแล้วก็ตรวจสอบทันที
『เนื้อของลิงเจ้าปัญญา』.......เนื้อของClever monkey เนื้อเหนียวมากแต่คุณค่าทางอาหารสูง
โอ้ เป็นครั้งแรกที่ได้อาหารมานอกจากผลวิวัฒนาการเลยนะเนี่ย แถมยังเป็นเนื้อด้วย！
「ลัคกี้！ก็จนถึงตอนนี้ได้แต่ทรมานอยู่กับผลนั่นนี่นา........」
แต่ก็นะเป็นเนื้อที่ไม่ได้เจอมานานซะด้วยกินไปมีหวังจะปวดท้องเพราะลำไส้รับไม่ทันแหง
「แต่ยังไงชั้นก็จะกิน！」
ทำไมเหรอ? ก็เพราะมันเป็นเนื้อน่ะสิ！
........เปล่าหรอกไม่มีอะไรครับ
「..........ต่อไปก็อะไรอีกเนี่ย?」
ของที่หยิบต่อมาเป็นของเหมือนการ์ดอะไรสักอย่าง
「......เอาเถอะตรวจสอบดูก็รู้」
แล้วผลของการตรวจสอบก็ทำให้ชั้นตกใจจนเปิดตากว้าง
สิ่งนั้นเรียกได้ว่าเป็นก้าวแรกของชีวิตใหม่ของชั้นตั้งแต่เริ่มกินผลวิวัฒนาการเข้าไปก็ว่าได้
