ตอนที่ 49 วีรบุรุษ
ภาพวาดตัวชั้นโพสท่าเหมือนนโปเลียนขี่รูรูเนะที่เป็นลาท่าทางองอาจ
..........ใครฟะนั่น
ยิ่งกว่านั้นไม่ใส่ฮู้ดด้วย
วาดมาเห็นตาดำผมดำเต็มๆ ตั้งแต่มาเมืองหลวงยังไม่เคยเห็นคนที่ผมดำตาดำเลยสักครั้ง
แล้วจะคิดยังไงกับชั้นกันบ้างเนี่ย ดีที่รูรูเนะยังวาดอยู่ในสภาพลาธรรมดาตามเดิม
..........หรือว่าชั้นจะเผลอทำฮู้ดหลุดโดยไม่รู้ตัวหว่า? ไม่มั้ง..............
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ตอนนั้นสองมือของชั้นก็จับบังเหียนของรูรูเนะไว้แน่น
แถมยังเคลื่อนไหวรุนแรงอีก การที่ฮู้ดจะคลุมไว้ไม่อยู่ก็ไม่แปลก
..........แล้วที่ชั้นลำบากมาจนถึงตอนนี้เพื่ออะไรกัน..............?
เอาเถอะ ถึงผมดำตาดำจะดูแปลกแต่ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ว่าจะไม่มี ตรงจุดนั้นเลยไม่มีปัญหาอะไร
ใช่แล้ว ปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือ----------
「ห ห้าวหาญอะไรแบบนี้...........」
「อืม..........ท่าทางของวีรบุรุษในตำนานมันก็ต้องแบบนี้แหละ............ 」
「องอาจน่าหลงใหล เท่ห์จัง..............」
------------หน้าตาท่าทางของชั้นที่ขี่รูรูเนะถูกปรับเสริมความงามซะเว่อร์น่ะสิ
ชิ้ง！เหมือนมีเสียงเอฟเฟคแบบนี้ของพวกหนุ่มหล่อเหลือรับตอนที่วาดท่าทางเท่ห์ๆเลยวุ้ย
.............
แกมันใครฟะ!?
จริงอยู่ที่ผอมเหมือนกัน!? แต่นั่นมันอะไร? เสริมสวยซะเว่อร์เชียวนะ！ จะวาดหล่อเกินไปแล้ว!?
.............อ้ะ หรือว่าจะไม่ใช่ชั้น แต่เอาคนอื่นมาเป็นแบบ?
พอมาคิดดูดีๆการจะเลือกชั้นมาเป็นแบบมันก็ไม่ไหวอยู่แล้วล่ะเนอะ
อาจจะบังเอิญเป็นหนุ่มหล่อผมดำตาดำที่ขี่ลาคล้ายกับรูรูเนะก็ได้
อย่างนี้นี่เอง ค่อยยอมรับได้หน่อย
แต่ว่านะ หนุ่มหล่อมาขี่ลานี่มัน...............ไม่สิ คนประหลาดแบบนี้ก็ต้องมีบ้างล่ะน่า！
『ถ้างั้นคุณเมย์เชิญแนะนำผลงานได้เลยครับ』
『ค ค่ะ.........ภาพนี้เป็นภาพของคนที่มอบความกล้าให้ฉันเข้าร่วมงานแข่งครั้งนี้
คนๆนั้นเข้าร่วมงานแข่งถ้วยเมืองหลวงเมื่อเดือนที่แล้วด้วยลาและชนะเลิศมาได้
เป็นคนที่สุดยอดมากเลยค่ะ ภาพที่ได้เห็นในตอนนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยลืม』
เป็นชั้นจริงๆด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย！
ชั้นทรุดลงไปตรงนั้นเลย
ถ้าพูดถึงถ้วยเมืองหลวงเมื่อเดือนที่แล้ว！แถมยังใช้ลาชนะเลิศมันก็ชั้นไม่ใช่เรอะ！
ปฏิเสธไม่ได้แล้วแบบนี้！
ก่อนอื่นเลย หน้าตาของคนที่ขี่ลามันไม่ได้หล่อขนาดนั้นเฟ้ย！
ชั้นที่ได้รับความเสียหายทางใจอย่างรุนแรงแล้ว เมย์ก็ยังพูดเพิ่มมาอีก
『อย่างนี้นี่เอง แล้วชื่อผลงานล่ะครับ?』
『ชื่อผลงานคือ【วีรบุรุษ】ค่ะ！』
พอทีเถอะ！อายจะตายอยู่แล้ว!?
ไม่ใช่แค่อาย ความรู้สึกผิดมันเริ่มบี้เข้ามาแล้วด้วย！
ขอโทษครับ!? สำหรับวีรบุรุษแบบนี้！
ขณะที่ขดตัวคลุมฮู้ดให้ลึกเข้าไปอีกด้วยความอาย ซาเรียกับอัลก็พูดมา
「เซอิจิเท่ห์จัง！」
「อา.............เอ่อ เท่ห์จังนะ」
ไปหาหมอตาด่วน！ ว่าแต่พวกเธอก็เห็นหน้าจริงของชั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!?
「สมกับเป็นนายท่าน เป็นวีรบุรุษที่น่าหลงใหลมากเลยค่ะ」
「ชื่นชมอะไรแบบนั้นฟะ！」
ตบมุขคำพูดของรูรูเนะโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วกลับมาอายต่อ
นี่มันเกมลงทันฑ์หรือไงฟะ..........！
แต่ถ้ายกเรื่องหน้าตาของชั้นออกไป เมย์นี่ก็วาดภาพได้สุดยอดเลย
ที่โลกนี้ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะมีคนรู้จักภาพนโปเลียนนั่นรึเปล่า
แต่ต้องรู้สึกกับผลงานชิ้นนี้แบบเดียวกับที่เมย์เห็นแน่นอน
แล้วที่ต่างกับภาพของนโปเลียนอย่างเห็นได้ชัดเลยคือภาพมันไม่ได้ปีนเขา
แต่เป็นกำลังเตะหมาป่ากระจุยอ่ะนะ！
ขณะที่กำลังจมอยู่กับความสิ้นหวัง คุณเลออนที่ทำหน้าที่ตัดสินก็เปิดปากพูด
『............วิเศษ』
ยกโทษให้ด้วยครับ
แค่คุณเลออนพูดมาคำเดียวชั้นก็คิดแบบนั้นจากใจแล้ว
『ตำแหน่งจัดวางตัวบุคคล ท่วงท่า สภาพแวดล้อม...........ทุกอย่างลงตัวสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ
ทั้งหมดนี้ทำให้เข้าใจเลยว่าคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างเปี่ยมล้น』
『ม ไม่หรอกค่ะ........』
『แต่การลงสียังมีจุดที่หยาบอย่างเห็นได้ชัด เพราะฉะนั้นยังมีช่องว่างมากพอที่จะเติบโตไปได้อีก
คุณเมย์ จากนี้ไปก็วาดภาพที่วิเศษแบบนี้ต่อไปนะ』
『！ค ค่ะ！』
พอเมย์ได้รับคำวิจารย์อันมีค่าของคุณเลออนก็ยิ้มหน้าบาน
『----------การแนะนำผลงานของผู้เข้าร่วมจบลงแต่เพียงเท่านี้
จากนี้คุณเลออนจะทำการคัดเลือกรางวัลชนะเลิศ แต่ต้องขอเวลาสักครู่
ซึ่งจะประกาศหลังจากนี้ในอีก30นาทีครับ』
พอได้ฟังประกาศคนที่มารวมกันในสถานที่จัดงานต่างคนต่างก็ไปพักกัน
และแล้วการแสดงผลงานของเครย์และเมย์ก็จบลงด้วยดี
◆◇◆
ถ้าพูดถึงผลลัพธ์ล่ะก็ เมย์ได้รับรางวัลชนะเลิศส่วนเคย์ได้รางวัลยอดเยี่ยม
ตอนเวลานั้นเมย์ถึงกับร้องไห้ด้วยความดีใจโดยเคย์กล่าวชื่นชมผลงานของเมย์อย่างตรงไปตรงมา
จะว่ายังไงดีล่ะ เคย์นี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ แถมหล่ออีกต่างหาก
คิดอย่างนั้นไปพลางชั้นก็เดินไปหาเมย์กับเคย์
พวกซาเรียกลับไปโรงแรมแล้วตอนนี้ชั้นเลยอยู่คนเดียว
หลบหลีกผู้คนไปพลางจนในที่สุดก็มาถึงตรงที่พวกเคย์อยู่ซึ่งอีกฝ่ายเองก็สังเกตุเห็นชั้น
「หือ? อ๋อ เซอิจิเหรอ」
「อ้ะ คุณเซอิจิ！」
「เหนื่อยหน่อยนะ ภาพของทั้งสองคนสุดยอดไปเลยล่ะ」
พอพูดไปตามตรง เมย์ก็ยิ้มแบบเขินๆ เคย์ยืดอกทำท่าทางเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
「มันก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ผมคนนี้เป็นคนวาดซะอย่าง！」
「มั่นใจไม่เปลี่ยนเลยนะ ช่วยเสียใจสักนิดเหอะ............」
พอยิ้มแห้งๆแล้วพูดไปอย่างนั้น เคย์ก็พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
「แน่นอน ว่าเสียใจ แต่ยิ่งกว่านั้น ภาพของยัยนี่...........เมย์น่ะยอดเยี่ยมจริงๆ
เพราะงั้นผมเลยพอใจไปอีกแบบ」
「หืม.........เอาเถอะ ถ้าเคย์พอใจชั้นก็ไม่ว่าอะไร
แต่ถึงได้ดูงานแข่งวาดภาพครั้งนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจความคิดของพวกศิลปินอยู่ดี」
ก็ไม่ไหวจริงๆนั่นแหละไม่เข้าใจที่พูดคุยกันเลยสักนิด
ถึงจากมุมมองของชั้นจะคิดว่าเป็นภาพที่ดีแต่พวกบรรดาศิลปินกลับมีมุมมองของภาพ
ชนิดเหนือไปคนละมิติเลย..........อย่างว่าแหละคนธรรมดาอย่างชั้นจะไปรับรู้เหมือนกันได้ไง
แต่ว่าเคย์ที่รับฟังคำพูดของชั้นกลับส่ายหน้า
「ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เซอิจิ」
「เอ๋?」
「เดิมทีไม่ว่าดนตรีหรือภาพวาดก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคนอย่างพวกเราชนิดแยกกันไม่ออก
แม้จะเป็นพวกเราเหล่าศิลปินที่แสวงหาสิ่งนั้นก็มีสิ่งที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน」
「..............」
「แต่ว่าในความไม่รู้นั้นก็เริ่มซาบซึ้งและเข้าใจจนเป็นผลงานของพวกเราที่ชื่อ【ศิลปะ】
เพราะงั้นหากเป็นผลงานที่ผู้คนไม่เข้าใจต่อให้ผลงานนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน
สุดท้ายก็ไม่ได้ดีไปกว่าสิ่งไร้ค่า」
「..........」
「ในความหมายนั้นผลงานของผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน เพราะท่านปู่พูดในที่สุดถึงได้รู้ตัว
ผมน่ะที่เริ่มการวาดภาพก็เพราะท่านปู่กล่าวชมภาพวาดของผม แต่จากนั้นถ้าให้พูดกันตามตรง
ก็ไม่เคยได้รับคำชมจากคนอื่นเลย ที่ซื้อภาพไปก็เป็นคนที่สนใจภาพของผมเพราะเป็นหลานท่านปู่
ตัวภาพของผมจริงๆมันไม่ได้มีคุณค่าหรอก」
สีหน้าของเคย์ที่พูดมาเริ่มดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย
ทว่าครู่ถัดมาก็เปลี่ยนกลับมาเป็นสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเหมือนเดิม
「แต่ขอบอกเลยว่าผมไม่มีทางหยุดวาดภาพหรอก ความภูมิใจในภาพของตัวเองก็ยังมี
เพราะคนแรกที่ต้องยอมรับผลงาน【ศิลปะ】ของผมก็ต้องเป็นตัวผมเองที่เป็นคนวาดอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปพูดถึงคนอื่นเลยถ้าตัวเองยังไม่ยอมรับผลงานของตัวเอง
ก็ไม่มีใครยอมรับ【ศิลปะ】นี้ได้หรอก」
「เคย์...........」
ชั้นนับถือเลยกับความยึดมั่นของเคย์
หมอนี่เข้มแข็งจังเลยนะ ที่ว่าเป็นอัจฉริยะอาจไม่ผิดก็ได้
แล้วเมย์ที่ฟังอยู่ข้างๆก็คิดแบบนั้นเหมือนกันล่ะมั้งเลยพึมพำออกมาเบาๆ
「คุณเคย์นี่..........ยอดจังเลยนะคะ」
「นั่นสินะ..............」
เคย์ไม่ใส่ใจกับท่าทางของพวกเราแล้วบอกมาอย่างร่าเริง
「เอาล่ะ ผมเองคงต้องกลับแล้วล่ะ！ครั้งนี้ก็ทำให้ได้รู้จุดที่ต้องพัฒนาผลงานของตัวเอง
เพราะงั้นผมต้องรีบกลับไปเอาความรู้สึกนี้ใส่ลงบนผืนผ้าใบแล้ว！
ถ้างั้นก็...........ลาก่อน！」
พูดเพียงแค่นั้นแล้วเคย์ก็จากไปอย่างว่องไว เป็นคนที่ร่าเริงดีจัง..........
พอพวกเราสองคนมองส่งแล้ว เมย์ก็หันมาทางชั้น
「เอ่อ..........คุณเซอิจิ ต้องขอบคุณในอะไรหลายๆอย่างมากเลยนะคะ！」
「ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย.............」
「ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนค่ะ！เพราะคุณเซอิจิช่วยมอบความกล้าให้เข้าร่วมงานแข่งครั้งนี้
แล้วยิ่งกว่านั้นเพราะความพยายามของคุณเซอิจิทำให้ภาพวาดของฉันออกมาสมบูรณ์แบบด้วย！」
「..............ถ้าชั้นมีประโยชน์กับเมย์ก็ดีแล้วล่ะ...........」
พอนึกถึงภาพนั้นขึ้นมาชั้นก็แอบอายอยู่คนเดียว อย่างชั้นเนี่ยนะวีรบุรุษ ขอทีเถอะ
「ยังไงก็ตามแต่จบได้อย่างเรียบร้อยก็ดีแล้วล่ะ ตอนเมย์ขึ้นเวทีนี่ทางนี้เป็นคนดูยังเครียดตามเลย」
「ก ก็............มันเขินนี่คะ」
เมย์พูดพลางหูกับหางลู่ลงแล้วก้มหน้า อื้ม เหมือนลูกหมาเลยแฮะ
ขณะที่คิดไปเองอย่างนั้นอยู่ เมย์ก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่
เหมือนอย่างเคย์ที่จากไปเมื่อตะกี้
「คุณเซอิจิ คือฉัน หลังจากนี้คิดจะไปเมืองหลวงแห่งศิลปะ............【อามุเรีย】
เพื่อศึกษาการวาดภาพค่ะ」
「อามุเรีย?」
「ค่ะ！เป็นเมืองที่มีศิลปินที่มีชื่อเสียงเหมือนอย่างคุณเลออนที่เป็นกรรมการตัดสินในครั้งนี้
มารวมตัวกัน ก่อนหน้านี้คุณเลออนเองก็ชวนให้ไปเรียนที่นั่น.............」
「โอ้！ยอดไปเลยไม่ใช่เหรอนั่น」
ตอนถูกแมวมองเชิญชวนนี่คงรู้สึกประมาณนี้สินะ
ถ้างานแข่งวาดภาพใหญ่อย่างที่เคย์พูดจะมีการมาเชิญชวนกันอย่างนี้ก็ไม่แปลก
「เพราะงั้นอีกไม่นานฉันก็จะจากเมืองนี้ไปแล้ว...............」
「อ้ะ งั้นเหรอ...........เหงาน่าดูเลยนะ」
「ค่ะ...........คือว่า ไม่รู้จะขอบคุณคุณเซอิจิยังไงดี ตอนที่ลานกว้างก็เป็นคนแรกที่ซื้อภาพ
ทั้งช่วยมอบความกล้าให้อีก ทั้งหมดเพราะได้คุณเซอิจิ เพราะงั้น...........」
「ไม่หรอก ทั้งหมดนั่นเป็นความสามารถของเมย์ต่างหาก ทั้งเรื่องที่ชั้นซื้อภาพไป
ทั้งเรื่องที่ได้รางวัลชนะเลิศจากงานแข่ง มาจากภาพที่ยอดเยี่ยมของเมย์ทั้งนั้น
เพราะงั้นยืดอกภูมิใจเถอะ」
พอชั้นพูดไป เมย์ก็ยิ้มด้วยความยินดี
「ถ้างั้น คุณเซอิจิ ถ้าชั้นไปเรียนการวาดภาพที่อามุเรียได้เป็นอย่างดี
ขอวาดภาพคุณเซอิจิเป็นคนแรกได้มั้ยคะ?」
「เอ๋? ภาพของชั้น?」
............นี่ล้อกันเล่นใช่ป่ะ?
「ค่ะ！ภาพของคุณเซอิจิ！」
「............ภาพของชั้นเนี่ยวาดไปก็ไม่สนุกหรอก............แต่ก็ยินดีนะ
ถ้างั้นขอฝากด้วยแล้วกัน?」
「ค่ะ！ตั้งตารอไว้ได้เลย！」
สุดท้ายเมย์ก็ยิ้มด้วยตาที่เป็นประกายยิ่งกว่าเดิมซะอีก
---------และนี่คือจุดเริ่มต้นของการพบกันระหว่างชั้นกับทั้งสองคนที่ถูกกล่าวขานว่าเป็น
【อัจฉริยะแห่งภาพแอบสแตรก】และ【วีรบุรุษแห่งภาพวาด】
ส่วนผลงาน【วีรบุรษ】นั้นชั้นไม่นึกฝันเลยว่าจะกลายเป็นผลงานมีชื่อเสียงก้องโลกไปได้
