ตอนที่ 43 นักรบสาวแห่งดาบสวรรค์
「เอ่อ...........แล้ว? บอกได้รึยังครับว่าคุมตัวผมมาทำไม?」
ชั้นที่ถูกคุณคลาวเดียร์กับคุณโรน่าลากมากลางเมืองถามออกไป
ถูกหญิงงามกับสาวน่ารักมาควงแขนสองข้างลากไปนี่มันช่างดูเซอร์เรียวมาก
เล่นเอาผู้คนรอบข้างพากันหลั่งน้ำตาเลย แถมตั้งแต่ตะกี้ในหัวของฉันเหมือนได้ยินเสียงครืนๆด้วย！
「อ๋อ นั่นสินะ ยังไม่ได้บอกเลยนี่นา」
คุณคลาวเดียร์ที่รับฟังคำถามของชั้นก็พูดทำนองนึกขึ้นมาได้แล้วตอบให้
「เซอิจิคุง นายชนะเลิศงานแข่งถ้วยเมืองหลวงใช่มั้ยล่ะ?」
「อา ครับ」
「ก็เรื่องนั้นแหละ」
「................หา?」
เพราะไม่เข้าใจเลยถามกลับไป คุณคลาวเดียร์เลยพูดต่อ
「จำไม่ได้เหรอ? ก็ผู้ชนะเลิศจะได้สิทธิอยู่กับพวกเรา
【นักรบสาวแห่งดาบสวรรค์(valkyrie)】ทั้งวันไง..............」
「อ้ะ！」
「ดูท่าทางจะนึกออกแล้วสินะ ไม่รู้ว่าทำไมนายไม่มาเข้าร่วมพิธีรับรางวัล
ก็คิดเหมือนกันว่าอาจจะไม่สนใจรางวัลชนะเลิศรึเปล่า?
...................แต่จากสภาพที่เห็นก็คงไม่สนใจจริงๆนั่นแหละ」
เวรล่ะ ลืมสนิทเลย
ทั้งที่ชั้นมีสกิลอย่างจดจำสมบูรณ์แบบแต่ดันลืมไปซะงั้น
สกิลมีการโกหกกันด้วยเหรอ? สกิลเก๊เหรอไง? หลอกให้หลงดีใจชัดๆ
ช่างเถอะ ยังไงทั้งเวทกับสกิลอื่นๆที่จำเป็นก็จำได้เป็นอย่างดี
คงมีการเลือกสิ่งที่จะจำล่ะมั้งอย่างสกิลเป็นสิ่งจำเป็น บางอย่างไม่จำเป็นอะไรแบบนี้
............แล้วตัดสินยังไงล่ะ?
ถ้าสมมติว่าเป็นอย่างนั้น วันที่จบการแข่งถ้วยเมืองหลวง
อยู่ๆเงื่อนไขการเลือกอาจจะทำงานโดยไม่รู้สึกตัวก็ได้
แต่ก่อนอื่นเลยงานแข่งถ้วยเมืองหลวงมันพึ่งจะจบเช้านี้เอง มันจะทำงานเร็วไปมั้ย
ขณะที่ในใจชั้นคาดคะเนเรื่องนั้นอยู่ คุณคลาวเดียร์ก็หัวเราะแห้งๆ
「ฮะฮะฮะ เอาเถอะ พวกเราเองก็ไม่ใช่ว่าจะว่างเหมือนกัน ขอโทษที่ต้องรบกวนเวลานะ」
「อ้ะ！ดูสิ คูจัง！แผงลอยตรงโน้นมีเนื้อเสียบไม้ย่างอยู่ด้วยล่ะ！พรุ่งนี้ไปกินกันเถอะ！
อ้ะ มีร้านขายเครื่องประดับด้วย！เสื้อผ้าใหม่เองก็มีออกมาเยอะแยะเลย อ๋า งานยุ่งจริงๆ！」
「............ไม่ว่างจริงๆนะ เชื่อเถอะ」
คุณคลาวเดียร์เอามือกุมหน้าผากแล้วแหงนหน้าขึ้นกับคำพูดของคุณโรน่า
ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย
ขณะที่พูดคุยกันอยู่แบบนั้นไม่นานนักก็มาถึงตรงหน้าปราสาท
「ถึงแล้ว............ที่นี่คือปราสาทประจำอาณาจักรวินบุค-------【ปราสาทอาร์คเชล】」
คุณคลาวเดียร์พูดอย่างภาคภูมิใจ
แต่ชั้นแหงนมองปราสาทโดยไม่ได้สนใจท่าทางแบบนั้นเลย
ถึงจะดูเป็นการเสียมารยาทที่ไม่สนใจคำพูดขอคุณคลาวเดียร์
แต่ของแบบนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความยิ่งใหญ่ของปราสาทตรงหน้า
ความรู้สึกน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าตอนมองไกลๆกับซาเรียตอนที่มาเทลเวลซะอีก
「สุดยอด...........」
ถึงที่โลกเดิมจะมีปราสาทเหมือนกันแต่ไม่มีโอกาสได้เห็นกับตา ไม่สิ ปราสาทญี่ปุ่นก็เคยเห็นอยู่
แต่ถึงจะเคยเห็นปราสาทของประเทศระดับรูหนู
ปราสาทตะวันตกเหมาะกับให้ราชาอาศัยอยู่นี่แหละที่พึ่งเคยเห็น
เพราะงั้นเลยรู้สึกตื่นเต้นไปกับตัวตนของปราสาทอาร์คเชลแห่งนี้
พอเห็นชั้นเงยหน้ามองปราสาทอย่างตกตะลึง คุณคลาวเดียร์ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ
「อื้ม ถ้าชอบก็ดีแล้วล่ะ งั้นก็รีบเข้าไปกันเถอะ」
ว่าแล้วก็เข้าไปข้างในตามคุณคลาวเดียร์ไป
ระหว่างทาง ชายสวมเสื้อเกราะเหมือนอย่างโคลสที่เป็นคนคอยดูแลอยู่ทางออกนอกเมือง
ก็ทำความเคารพคุณคลาวเดียร์กับคุณโรน่าให้ด้วย สุดยอด
พอพ้นประตูมาก็เจอสวนโอ่อ่ากว้างขวางที่มีดอกไม้หลากชนิดเบ่งบาน
ทั้งที่เป็นอย่างนั้นกลิ่นของดอกไม้ก็ไม่ได้กลบกันเอง ต่างชนิดต่างส่งกลิ่นหอมของตัวเอง สุดยอด
ที่ตรงกลางมีน้ำพุที่ดูเหมือนจะเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ ก็อีกนั่นแหละ สุดยอด
.........พูดชื่นชมอะไรไม่เป็นนอกจากสุดยอดแบบนี้ ชักรู้สึกอยากร้องไห้จังแฮะ
ชั้นที่แอบบาดเจ็บในใจระหว่างที่เดินตามคุณคลาวเดียร์ก็มาหยุดยืนอยู่สถานที่แห่งหนึ่ง
「ที่นี่แหละคือสถานที่ฝึกสอนเหล่าทหารของอาณาจักรวินบุค」
「แล้วก็ต่อให้กองทัพเวทมนตร์ยิงพลังกันเต็มที่ก็ไม่สามารถทำให้เขตแดน
สะเทือนได้แม้แต่นิดเดียวด้วย！แต่ถ้าเกิดใช้เวทอันตรายระดับนั้นล่ะก็
โดนท่านรุยเอสโกรธแน่！」
「.........ก็นะ กรณีของท่านรุยเอสไม่ว่ามองยังไงก็แค่โกรธพอเป็นพิธีนั่นแหละ
แต่ถ้าได้เห็นท่าทางของท่านรุยเอสที่ลงโทษโรน่าเรื่องของรางวัลงานแข่งถ้วยเมืองหลวง
ก่อนที่จะไปรับเซอิจิคุงล่ะก็จะรู้เลยว่าสีหน้าผิดไปกับทุกทีลิบลับ..............」
「ย อย่าทำให้นึกขึ้นมาสิ！ก่อนหน้าที่จะไปโรงแรมกันน่ะจอร์จคุงที่เป็นหน่วยข่าวกรอง
ที่แอบถ่ายรูปท่านรุยเอสกับฉันน่ะโดนแบบว่า『........ฮะฮ่า ดาบไม้งั้นเหรอ...........
ดายไม้น่ะเหรอจะทะลุเหล็กมาถึงตัวผม............ทะลุมาแล้ว！อย่าเข้ามาน้าาาาาาาาาาาา！』
จนทนการลงโทษของท่านรุยเอสไม่ไหวอ่วมไปเลย！」
「.........แล้วพาไปห้องพยาบาลเรียบร้อยดีรึเปล่าล่ะ?」
「ยุ่งยากเลยปล่อยทิ้งไว้งั้นแหละ ฮึก..........จอร์จคุง จะไม่ลืมความกล้าหาญของนายเลย！」
「...........ตกลงยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย? จอร์จคุงน่ะ」
「จอร์จคุง? ใครกันล่ะนั่น?」
「เธอนี่ปีศาจชัดๆ.........！」
「ขอตัวกลับเลยได้มั้ยครับ!?」
ชั้นที่หมดความอดทนเลยแทรกบทสนทนาของทั้งสองคนแล้วบอกไป
ก็เห็นมั้ยล่ะ!? ตอนฟังที่เล่าอยู่เงียบๆ มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าหูทั้งนั้นเลย...........！
ที่อันตรายแบบนี้ชั้นไม่อยากอยู่นานนักหรอก ไม่สิ ไม่อยากอยู่แล้ว!?
หนำซ้ำ จอร์จคุงนี่ก็น่าสงสารชิบ！ถึงจะเป็นกรรมตามสนองอยู่ครึ่งนึงก็เถอะ！
แต่พอชั้นทำท่าจะหนี คุณคลาวเดียร์ก็มาจับไหล่ชั้นไว้
「..........น่าเสียดายนะแต่ตัดใจซะเถอะ นี่แหละคือสภาพที่เป็นอยู่ของประเทศนี้............」
「แค่กิลด์ยังพอเข้าใจ แต่นี่เล่นลามถึงในปราสาทเลยเรอะ!?」
ประเทศนี้มันมีแต่คนโรคจิตกับคนประหลาดหรือไงฟะ！
แต่ขนาดมีแต่พวกโรคจิตยังปกครองไปในทางที่ดีได้ ก็ไม่เลวนี่นา............！
อาจเป็นเพราะพวกสุดโต่งมาร่วมมือกันเลยกลายเป็นว่าทำให้ทุกคนมีความสุขก็ได้
................แต่จะดีเหรอ? แบบนั้นน่ะ
「หือ? โอ๊ะ พอดีเลย เซอิจิคุงดูนั่นสิ」
「เอ๋?」
จู่ๆคุณคลาวเดียร์ก็ชวนชั้นเลยหันไปดูตามที่คุณคลาวเดียร์ชี้
ที่มุมหนึ่งของที่ฝึกสอนก็ได้เห็นผู้หญิงหลายคนที่สวมเสื้อเกราะเหมือนคุณคลาวเดียร์กับคุณโรน่า
กำลังตั้งท่าจับดาบไม้อยู่
「นั่น.........กำลังฝึกกันเหรอครับ?」
「ใช่แล้ว นั่นแหละการฝึกของพวกเราเหล่าvalkyrie」
「แล้วนั่นก็คือหัวหน้าของพวกเรา----------ท่านรุยเอสไงล่ะ！」
พอมองดูดีๆอีกครั้ง ก็เห็นพวกผู้หญิงที่ถือดาบไม้กำลังยืนล้อมผู้หญิงคนหนึ่งอยู่
ถึงจะพอเห็นรูปร่างแต่เห็นหน้าไม่ชัดเลย
「เอ้า ลองเข้าไปดูใกล้ๆสิ！」
「นั่นสิ อาจะเป็นการกระตุ้นที่ดีสำหรับเซอิจิคุงก็ได้」
ว่าแล้วก็เข้าไปใกล้ผู้หญิงพวกนั้นตามที่ทั้งสองคนชักชวน
และแล้วก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงที่ถูกยืนล้อมกรอบ
ผมสีฟ้าอ่อนยาวพริ้วไปจนถึงเอว หน้าตาได้รูปจนน่าตกใจ
เกราะสีฟ้าและท่วงท่าอันอันเรียบร้อยไม่รู้สึกถึงความหยาบกระด้างเลยแม้แต่น้อย
แม้จะถูกล้อมด้วยผู้หญิงที่ถือดาบไม้ ก็ยังปิดตาและคงดาบไม้ไว้ที่เอว
เมื่อรวมกับภาพที่ผ้าคลุมสีขาวพริ้วไสวแล้วดูสมกับเป็นอัศวินผู้งามสง่าจริงๆ
คุณรูรูเนะ ช่วยเอาคนนี้เป็นตัวอย่างทีนะ
「เห็นมั้ย? คนที่อยู่ตรงกลางนั่นแหละคือท่านรุยเอส」
「ดูให้ดีๆล่ะ！เพราะพริบตาเดียวก็จบแล้ว！」
คุณโรน่าพูดมาอย่างตื่นเต้น ชั้นที่รู้สึกสนใจเลยจ้องมองดูการฝึกของผู้หญิงเหล่านั้น
ทันใดนั้นเหล่าหญิงสาวที่ตั้งท่าจับดาบกันจนถึงเมื่อกี้ก็พร้อมใจกันฟันใส่คนที่ชื่อรุยเอส
ถึงชั้นจะมีวิชาดาบพิทักษ์สำนักเซโฟสที่ได้จากเซนอสแต่ก็เป็นวิชาที่ได้จากการปราบมา
ไม่ใช่วิชาที่มาจากการฝึกฝนอันยาวนาน ด้านวิชาดาบจะเรียกว่าเป็นมือสมัครเล่นก็ว่าได้
แต่ต่อให้เป็นชั้นมองก็ตาม จากการฟันอย่างเชี่ยวชาญเพียงครั้งเดียวก็รู้ได้เลยว่า
วิชาดาบของผู้หญิงเหล่านี้ถูกขัดเกลามาเป็นอย่างดี
เพราะความเร็วของดาบขนาดชั้นมีสกิลตาใจยังรู้สึกเร็วจนน่าตกใจ
แม้ดาบเดียวของพวกหล่อนจะเกินพอแต่ก็ยังรวมกันฟันใส่จากเหนือศรีษะของคุณรุยเอส
ดาบไม้ทั้งหมดโดนคุณรุยเอสเข้าอย่างจัง-------------ตอนที่คิดแบบนั้นนั่นเอง
「――――」
คุณรุยเอสค่อยๆเปิดตาขึ้น
พริบตาที่ดาบไม้จะถึงตัวคุณรุยเอส ชั้นเห็นกับตาเลยว่าดวงตาสีฟ้าอ่อนอันแจ่มกระจ่าง
ราวกับผิวน้ำอันไร้คลื่นของเธอได้จับจ้องดาบไม้ทั้งหมดไว้
จากนั้น----------
「..........」
วูบเดียว
คุณรุยเอสชักดาบไม้ที่อยู่ตรงเอวด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อแล้วฟันใส่ผู้หญิงทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอ
ความเร็วนั้นเร็วซะจนแม้แต่สกิลตาใจยังแทบไร้ความหมาย
สิ่งที่คุณรุยเอสฟันใส่นั้น.............คือดาบไม้ที่เหล่าหญิงสาวฟันใส่โดยพร้อมเพรียงกัน
ยิ่งกว่านั้นดาบไม้ที่ถูกฟันใส่รอยตัดตรงปลายยังเรียบเนียนจนนึกไม่ถึงว่าเป็นดาบไม้เหมือนกัน
เหล่าหญิงสาวที่อาวุธถูกฟันขาดทุกคนต่างแสดงสีหน้าตกตะลึง
ส่วนคุณรุยเอสก็สะบัดดาบไม้เล็กน้อยแล้วเก็บเข้าไปที่เอวอย่างเงียบๆ
「----------ความเร็วของดาบดีขึ้น แต่วิถีดาบตรงเกินไป ยังต้องฝึกอีกมาก」
『！ค่ะ！ ขอบคุณมากค่ะ！』
เมื่อกล่าวกับพวกผู้หญิงด้วยเสียงไพเราะเหมาะกับบรรยากาศที่เหมือนหลุดมาจากภาพวาดสมัยเอโดะ
ผู้หญิงเหล่านั้นก็ตอบกลับกันมาอย่างแข็งขัน
.....เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย มันจะเก่งเกินคนไปหน่อยมั้ย อะไรฟะ? การเคลื่อนไหวเหนือมนุษย์แบบนั้นน่ะ
สัตว์ประหลาดยิ่งกว่าชั้นอีกนะเนี่ย
ระหว่างที่ชั้นกำลังตะลึงกับความสามารถอันเหลือเชื่อ พวกคุณคลาวเดียร์ก็ยิ้มแหยงๆ
「ฮะฮะฮะ............ยังมองไม่เห็นดาบเหมือนเดิมเลย
นี่ขนาดพวกเธอเก่งขนาดLvเกิน250ไปแล้วนะนั่น ตัวชั้นเองก็ตั้ง380...........
โรน่าเธอเห็นรึเปล่า?」
「ขนาดLvของคูจังยังมองไม่เห็นแล้วLv360ของฉันจะไปเห็นได้ยังไงล่ะ」
「อืมมม............กรณีของท่านรุยเอส ต่อให้อีกฝ่ายLv500เหมือนกันก็คงรู้สึกแบบเดียวกันนี้แหละ」
「ไม่มั้ง ขนาดนั้นมันก็...........เอ๊ะ? แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เนอะ!?」
ท่าทางทั้งสองคนจะไม่เห็นการโจมตีตะกี้ของคุณรุยเอสแฮะ
ยังไงก็ตามแต่ คุณคลาวเดียร์นี่Lv380 คุณโรน่าก็Lv360 ส่วนคุณรุยเอสนี่ถึง500เลยงั้นเหรอ
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ คุณรุยเอสที่สังเกตุเห็นพวกเราก็เข้ามาหา
「คลาวเดียร์ โรน่า กลับมาแล้วเหรอ」
ทั้งสองคนเมื่อได้ฟังเพียงประโยคเดียวก็จัดแจงท่าทางแล้วทำความเคารพ
「แล้ว คุณคือคุณเซอิจิใช่มั้ย?」
「เอ๋? อะ ครับ」
「ฉันหัวหน้าหน่วย【นักรบสาวแห่งดาบสวรรค์(valkyrie)】ของอาณาจักรวินบุคแห่งนี้
รุยเอส บัลเซ่ ค่ะ」
แม้แต่ตอนที่แนะนำตัวสีหน้าของคุณรุยเอสก็ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดเดียว
ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย
「เอาล่ะ..........งั้นก็นี่ค่ะ」
「เห?」
ขณะที่กำลังจ้องมองหน้าแบบเสียมารยาทอยู่ จู่ๆก็ได้รับดาบไม้มาจากคุณรุยเอส
นี่คือ.......?
「มาซ้อมต่อสู้กัน」
「ขอกลับเลยได้มะ?」
ขนาดชั้นเผลอตอบกลับไปยังคิดเลยว่าเป็นความคิดที่ดี
แต่คุณรุยเอสกลับส่ายหน้าเงียบๆ
「หากลูกน้องของฉันไม่เตรียมของรางวัลประหลาดๆแบบนั้นก็คงไม่ต้องมาทำแบบนี้
แต่ถึงยังไงคุณก็เป็นผู้ชนะเลิศงานแข่งถ้วยเมืองหลวง หากรางวัลชนะเลิศคือการอยู่กับพวกเราล่ะก็
ฉันก็จำเป็นต้องทำให้สำเร็จลุล่วงให้ได้ค่ะ」
「ก็รู้สึกนะครับว่ามีความรับผิดชอบน่าดูแต่ทำไมต้องมาซ้อมต่อสู้กันด้วยล่ะ?」
「? ถึงจะถามว่าทำไม..........ถ้าอยู่กับพวกเราตามที่ฉันคิดก็หมายความว่า
จะเข้าร่วมฝึกกับพวกเรา.............อย่างนี้ไม่ถูกเหรอคะ?」
เวรล่ะ คนๆนี้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย！
สิทธินี้ที่คุณโรน่าตั้งใจเตรียมไว้ก็คือได้ใช้เวลาสนุกไปกับบรรดาสาวสวยของvalkyrie
และคุณรุยเอสไม่ผิดแน่
ทั้งที่เป็นอย่างนั้นคุณรุยเอสดันเข้าใจผิดว่าเป็นสิทธิที่จะได้เข้าร่วมฝึกด้วยกันซะงั้นอ่ะ
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วการเข้าร่วมฝึกจะเรียกว่าเป็นรางวัลได้ด้วยเหรอ?
「ยังไงก็ตามแต่ ขอดูฝีมือของคุณก่อนแล้วกัน หากมีตรงไหนที่ฉันชี้แนะได้ก็จะชี้แนะให้
หากแก้ไขได้คุณต้องเก่งกว่าที่เป็นอยู่นี้แน่นอน」
「หา? ไม่สิ คือแบบว่า.........」
พยายามจะเรียกคุณรุยเอสแต่เธอดันแยกตัวจากชั้นแล้วเริ่มตั้งท่าพร้อมซ้อมต่อสู้
จากนั้นพวกคุณคลาวเดียร์และvalkyrieคนอื่นๆก็ถอยห่างจากพวกเราเป็นช่วงใหญ่
กลายเป็นโหมดชมการต่อสู้เรียบร้อย หนีไม่ได้แล้วอ่ะ.........！
แล้วคุณรุยเอสก็เรียกชั้นที่ยังอึ้งอยู่
「ฉันพร้อมเสมอนะคะ?」
「เอ๋? คือผม...........」
「ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นขอดูการป้องกันก่อนนะคะ」
งี่เงาจริงเลยตัวชั้น........！ปฏิเสธให้มันชัดๆไปเลยเซ่！ดูซิบรรยากาศปฏิเสธมันไม่ได้แล้วนะเฟ้ย！
ขณะที่กำลังตบมุขกับตัวเองอย่างแรง คุณรุยเอสก็ค่อยๆชักดาบไม้ออกมา
「เอาล่ะ ถ้างั้น--------ไปล่ะนะ」
「อึก!?」
คุณรุยเอสเข้าหาชั้นด้วยความเร็วขนาดที่สกิลตาใจก็ไร้ประโยชน์เหมือนที่เห็นตอนสู้เมื่อตะกี้นี้
แล้วฟาดเข้ามาที่ช่องท้องของชั้นอย่างแม่นยำ
ชั้นหลบการโจมตีนั้นด้วยการกระโดดถอยหลังราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบโต้
ในตอนนั้นเผลอทำพื้นเป็นหลุมเล็กๆขึ้นมาเลย............อืม ช่างมันเถอะ
「...........น่าตกใจ ไม่นึกเลยว่าจะหลบโจมตีแรกของฉันได้ง่ายๆแบบนี้............」
「ไม่อ่ะ ง่ายซะเมื่อไร...........」
「งั้นก็ดี จากนี้จะเอาจริงล่ะนะคะ」
「ทำไมคนที่ไม่ฟังคนอื่นพูดมีอยู่เยอะจังฟะ!?」
ทั้งที่บอกว่าไม่ง่าย คุณรุยเอสยังมาบอกว่าจะโจมตีใส่เต็มที่อีก เดี๋ยวชั้นร้องไห้ซะเลย
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ คุณรุยเอสคราวนี้ ฟันดาบไม้มาจากระยะไกล
ด้วยความเร็วที่สกิลตาใจจับไม่ได้ของจริง
............ชวับ！
「เฮ้ยเดี๋ยว!? ทั้งเสียงทั้งท่าโจมตีนั่น มันจะลงตัวเกินไปหน่อยมั้ย!?」
พอคิดว่าคุณรุยฟันดาบไม้ลงมาโดยไร้เสียง แต่ก็ได้ยินเสียงตามมาทีหลังเล็กน้อย
เสียงตามมาทีหลังได้ไงฟะ！
จากนั้นคมดาบเร็วเหนือเสียงก็ไล่ตามชั้นมา
「ไม่เอาด้วยแล้ว！」
ชั้นโดดหลบคมดาบไปด้านข้าง
แต่ทว่า------------
「ซึบ！ซึบ！ซึบ！ซึบ！」
.......ชวับบบบบบบบบบบบบ！
คมดาบเร็วเหนือเสียงบินตามชั้นมาอีก4อัน！
คมดาบเร็วเหนือเสียงนี่มันอะไรกันฟะ！
เจ้านี่ถ้าไม่ใช่ชั้นที่เลิกเป็นมนุษย์แล้ว เป็นการโจมตีถึงตายได้เลยนะเฟ้ย!?
ก่อนอื่นเลยดาบไม้ทำให้เกิดการโจมตีแบบนี้ได้ด้วยเรอะ！
หลังการโจมตียังเหลือรอยคมดาบทิ้งไว้บนฟื้นอย่างด้วยงามด้วย ทำได้ไงอ่ะ！
ชั้นหลบคมดาบเร็วเหนือเสียงที่คอยพุ่งเข้ามาด้วยท่วงท่าต่างๆนาๆอย่างต่อเนื่อง
อุเหวอ!? เกือบโดนเต็มหน้าแน่ะ!?
「........ถึงท่านรุยเอสจะเป็นฝ่ายได้เปรียบแต่เซอิจิคุงที่หลบการโจมตีนั่นเรื่อยๆ
โดยไร้รอยแผลได้นี่ก็เหนือมนุษย์น่าดู」
「สมกับที่ชนะเลิศการแข่งถ้วยเมืองหลวงด้วยลา ว่าแต่ Lvเท่าไรกันนะ?」
「ไม่สิ ก่อนหน้านั้นเซอิจิคุงที่หลบการโจมตีเอาจริงของท่านรุยเอสได้นี่ก็แปลกแล้ว
สมมติว่าให้เขามีLvสูงสุดที่เผ่ามนุษย์มีคือ500 แต่ก็ไม่น่าจะหลบการโจมตีของท่านรุยเอส
ที่Lvเท่ากันโดยไร้รอยแผลได้หรอก เขาเป็นนักผจญภัยธรรมดาๆจริงเหรอ?」
「อืมมม.........ก็มีให้จอร์จคุงตรวจสอบเผื่อไว้แล้ว
เขาพึ่งมาเมืองนี้เมื่อไม่นานมานี้แล้วลงทะเบียนกับกิลด์เป็นนักผจญภัยหน้าใหม่ตัวจริงเลยล่ะ」
「............จอร์จคุงนี่งานเยอะจังเนอะ」
ทั้งที่ชั้นพยายามหลบแทบตายพวกคุณคลาวเดียร์กลับคุยกันเรื่อยเปื่อยซะงั้นอ่ะ โธ่เว้ย！
「.........น่าตกใจจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะรับมือการเอาจริงของฉันได้แบบนี้.............」
ขณะที่คอยหลบคบดาบที่ปล่อยมาจากคุณรุยเอสอย่างสุดกำลัง
ก็ได้ยินเสียงพึมพำที่ช็อกนิดหน่อยของคุณรุยเอส
「......ถ้างั้นแบบนี้เป็นไง?」
「！」
พอคิดว่าพยุหคมดาบได้หยุดลงแล้ว คราวนี้กลับเข้าประชิดตัวชั้นด้วยความเร็วที่มากกว่าตอนแรกอีก
「ย่ะ！」
จากนั้นท่านรุยเอสก็ปล่อยการโจมตีอันเฉียบคมลงมาที่เหนือหัวของชั้น
ทั้งความเร็วและความเฉียบคมนั้นทำให้ชั้นไม่สามารถหลบได้ ไม่สิ ตายแหงแบบนี้!?
ก็ไม่ผิดหรอกที่จะคิดว่าถ้าหลบการโจมตีในตอนแรกได้ต่อให้เอาจริงหน่อยก็คงหลบได้
แต่การโจมตีที่ฟาดลงมานี่มันเกินกว่าความเร็วปฏิกิริยาตอบโต้ของชั้นไปแล้ว
เดิมทีพอคิดดูแล้วชั้นไม่จำเป็นต้องสู้นี่นาแค่ยอมรับการโจมตีไปซะก็จบเรื่องไปแล้ว
จะทำได้ไหมหว่า? ไม่ไหวแหง!? การโจมตีของดาบไม้บ้านไหนฟะเหลือรอยฟันไว้บนฟิ้นด้วย!?
ถ้าเจ้านี่มีสกิล『ทะลวง』เหมือนเทพมังกรดำใส่ไว้อยู่ด้วยล่ะก็ตัวชั้นได้ขาดครึ่งแหง!?
การโจมตีน่ากลัวแบบนี้จะให้รับตรงๆได้ไงล่ะ！
ตอนที่โจมตีตอนแรกก็ดันหลบแบบจริงจังไปหน่อยโดยไม่รู้ตัว
ถึงชั้นจะทำให้เกิดรอยยุบบนพื้นแต่คุณรุยเอสก็เป็นสัตว์ประหลาดพอกันนั่นแหละ!?
อีกอย่างยังมีเรื่องที่ชั้นมาจากโรงเรียนม.ปลายเหมือนกับผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญ
และอาจมีโอกาสที่จะถูกจัดเป็นผู้กล้าไปด้วยเลยอยากหลีกเลี่ยงการเป็นที่สะดุดตาเท่าที่จะทำได้
จนถึงตอนนี้เลยไม่แสดงพลังที่แท้จริงต่อหน้าผู้คน
แต่การโจมตีของคุณรุยเอสดันอันตรายถึงขนาดเผลอหลบอย่างจริงจังไปนิดหน่อย
.............ต่อให้โดนโจมตีไปชั้นก็ไม่ตายหรอกมั้ง? แต่ถึงไม่ตายก็เจ็บอยู่ดี.............
แล้วตอนที่ดาบไม้กำลังค่อยๆเข้ามาใกล้จนถึงระดับที่ยอมตัดใจแล้วนั่นเอง
『ประสิทธิภาพของสกิล【วิวัฒนาการ】เริ่มทำงาน
ด้วยเหตุนี้จะทำการปรับร่างกายให้เหมาะสมกับการต่อสู้
จากการปรับร่างกาย สกิล【ตาใจ】จะผสานกับสกิล【ค้นหาศัตรู】
เปลี่ยนเป็นสกิล【ตาพิภพ】และได้ทำการเรียนรู้สกิล【ป้องกันอัตโนมัติ】เรียบร้อยแล้ว』
เสียงเรียบๆที่ไม่ได้ยินมาซะนานดังขึ้นในหัว
ขณะที่กำลังตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว ในที่สุดดาบไม้ของคุณรุยเอสก็มาถึงชั้น
จากนั้นก็มีพลังอันรุนแรงถูกส่งเพิ่มเข้ามา
แต่ทว่า---------------
「ฮึบ!?」
ร่างกายของชั้นพลิกผลันสถานการณ์นั้นกลับไป
โดยทำการย่อตัวด้วยความเร็วที่เหนือกว่าความเร็วของดาบไม้ไปในทิศทางเดียวกับที่ดาบไม้ฟันลงมา
เพื่อไหลไปตามพลังที่ถูกส่งออกมาพร้อมกันนั้นก็ตีลังกากลับหลังโดยทิ้งระยะห่างนิดหน่อย
เท้าที่สะบัดขึ้นมาก็พลางเตะใส่แขนคุณรุยเอสที่ฟันลงมาจนดาบไม้หลุดออกจากมือ
จากนั้นชั้นที่ลงพื้นก็จ่อดาบไม้เข้าไปที่คอของคุณรุยเอสที่เปิดตากว้าง
