ตอนที่ 40 รูรูเนะไร้เทียมทาน
ผู้เข้าแข่งแต่ละคนต่างเคลื่อนไปที่เส้นสตาร์ทตามคำพูดของพิธีกร
งานแข่งถ้วยเมืองหลวงนั้นเส้นสตาร์ทจะว่าเหมือนกับการวิ่งแข่งระยะไกลของโลกเดิมก็ว่าได้
เพราะงั้นตำแหน่งที่ใช้เริ่มต้นสตาร์ทจึงเป็นจุดกำหนดการได้เปรียบเสียเปรียบของการวิ่ง
แต่ว่านั่นก็เป็นเพราะมีคนเข้าแข่งเยอะด้วยแหละเลยช่วยไม่ได้
แถมเรื่องนั้นผู้เข้าแข่งก็ยอมรับกันได้ไม่มีปัญหาอะไร
แล้วม้าของผู้เข้าแข่งคนอื่นตัวใหญ่กันทั้งนั้น ชั้นที่ขี่ลายังไงก็ตัวเล็กกว่า
เลยต้องไปอยู่ตำแหน่งสตาร์ทที่เสียบเปรียบอย่างด้านหลังสุดไปอย่างน่าเสียดาย
「ฟู่...........ต้องสตาร์ทจากด้านหลังสุดก็ช่วยไม่ได้..........แต่ขี่ได้ง่ายเกินคาดแฮะ」
ชั้นเองก็ไม่ได้ยึดติดกับการแข่งอะไรขนาดนั้นเลยขึ้นหลังรูรูเนะ
แล้วเคลื่อนที่ไปแบบสบายๆพลางรู้สึกชื่นใจนิดๆ
ถ้าเป็นชั้นก่อนวิวัฒนาการล่ะก็แค่ขึ้นขี่รูรูเนะยังไม่ได้เลย..............
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ก็ไปสบตากับกลุ่มที่ขี่ม้าชนิดหนึ่งเข้า
กลุ่มนั้นทำไมอยู่เฉยไม่เคลื่อนไปที่เส้นสตาร์ท
พอพิธีกรสังเกตุเห็นถึงเรื่องนั้นเลยประกาศออกมา
『โอ๊ะโอ? พวกคุณผู้เข้าแข่งตรงนั้น！มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?』
แต่กลุ่มคนที่ได้ส่งเสียงไปหานั้นต่างพยายามสั่งม้าตัวเองกันสุดชีวิตเลยไม่ได้ยินเสียงของพิธีกร
「เฮ้ย จอนสัน！เป็นอะไรไป?」
「ทำไมไม่ขยับล่ะ เคนี่！」
「จอนนี่ ช่วยขยับทีเถอะ！」
ตั้งชื่อม้าอย่างกับคนเลยวุ้ย
ก็ไม่ได้อยากตบมุขอะไรขนาดนั้นหรอกแต่มันเผลออดไม่ได้
ว่าแต่..............ตกลงเป็นอะไรกันหว่า? มีกรณีที่ม้าจู่ๆไม่เคลื่อนไหวด้วยเหรอ?
เลยมองดูสภาพของคนพวกนั้นแล้วลองสันนิฐานหลายๆอย่างดู
ชั้นเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องม้าถึงขนาดนั้นเลยคิดไม่ออก
แต่พอชั้นบังเอิญหันสายตาไปยังม้าที่พวกเขาขี่นั่นเอง
「หืม!?」
แล้วชั้นก็เข้าใจได้ทันทีถึงสาเหตุของความวุ่นวายนี้
ขณะที่ชั้นรู้สาเหตุพลางตกใจ
ในที่สุดพวกผู้เข้าแข่งก็ลงจากม้าที่ขี่แล้วพยายามพูดคุยกับม้าที่ไม่เคลื่อนไหว
「ตกลงเป็นอะไรเหรอ.............?」
「เจ็บป่วยตรงไหนรึเปล่า..........?」
「ก็ไม่ได้ฝืนให้วิ่งอะไรนี่นา............」
แต่ละคนต่างแสดงความเป็นห่วงม้าพลางลูบคอ
ตุ๊บ
ทันใดนั้นม้าที่ว่าทุกตัวก็ล้มไปกับพื้นทั้งหมด
ยิ่งกว่านั้นถ้าดูดีๆทุกตัวยังตีหน้านิ่งเกินเหตุด้วย
ทีนี้คงเดากันได้แล้วสินะ?
สรุป พวกม้าที่ไม่เคลื่อนไหวนั่นก็คือ-------------
「「「...........อ้ะ ตายซะแล้ว」」」
Umashikaไงเล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！
แกอีกแล้วเรอะ！แกมันจะงี่เง่าไปถึงไหน!?
ไม่สิ ในหมู่ผู้เข้าแข่งก็มีคนขี่เจ้าUmashikaนี่อยู่ตั้งหลายคนนี่นา！
สภาพการใช้ชีวิตที่เหลือรับของเจ้าUmashikaนี่ทำเอาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย
แล้วพิธีกรก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจเหลือหลาย
『ยังไงดีล่ะคะเนี่ย................. ยังไม่ทันเริ่มแข่งก็มีนักกีฬาที่วิ่งไม่ได้ไป20คนแล้ว................』
จำนวนUmashikaที่เข้าแข่งสูงชิบ!? ถึงเจ้าUmashikaมันจะสเปกสูงก็เถอะแต่ปัญหาที่เหลือล่ะเฮ้ย!?
ในใจของชั้นกำลังมีคลื่นตบมุขซัดกระหน่ำ
ชั้นตั้งแต่มาโลกนี้ก็มีเรื่องให้ตบมุขได้เพียบเลยแฮะ
ถึงไม่ได้ตั้งใจแต่จะปล่อยผ่านไปก็ไม่ไหว
ขณะที่กำลังรู้สึกเอือมระอาอยู่ รูรูเนะก็พูดพลางน้ำลายไหล
『ท่าทางบนโต๊ะอาหารเย็นนี้จะมีซาซิมิเนื้อม้าเพียบเลยนะคะ！』
คุณรูรูเนะ นั่นถึงล้อเล่นก็ไม่ขำนะครับ
『เอาเถอะค่ะ ถึงเห็นใจกับม้าของพวกเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้หยุดการแข่งได้！
ทุกคนคะ มาปรับอารมส์ใหม่เพื่อมุ่งมั่นไปกับการแข่งกันเถอะ！』
ขณะที่พูดคุยไร้สาระกับรูรูเนะ พิธีกรก็ประกาศออกมาแบบนั้นเพื่อกำจัดบรรยากาศเมื่อสักครู่นี้
แม้จะเกิดเหตุการณ์บ้าบอแต่ผู้เข้าแข่งคนอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยเคลื่อนไปยังเส้นสตาร์ทกัน
『ทุกคนไปที่เส้นสตาร์กันแล้วนะคะ? งั้นจะเริ่มนับถอยหลังล่ะนะ！
3！』
ดีล่ะ ดูท่าจะได้เริ่มแข่งซะที
บรรยากาศเสียไปตั้งเยอะกว่าจะเริ่มสตาร์ทได้ ตอนนี้ต้องตั้งสมาธิหน่อยแล้ว
『2！』
หูฟังการนับถอยหลังไปพลางพูดกับรูรูเนะ
「รูรูเนะ ที่เหลือก็ฝากด้วยนะ」
『วางใจได้เลยค่ะ！』
รูรูเนะตอบกลับอย่างแข็งขันจนชั้นรู้สึกเลยว่าต้องไหวแน่
『1！』
นั่นสินะ ก็เล่นเล่าว่าตัวเองสุดยอดไปตั้งขนาดนั้นนี่นา
ยังคิดเลยว่าตกลงรูรูเนะเป็นลาธรรมดาแน่รึเปล่า
พอรู้สึกตึงเครียดก็พลางจับบังเหียนไว้แน่น
เอาล่ะ การแข่งของพวกเรา----------
『สตาร์ททททททททททททททททททท!!!!』
----------ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว！
เหล่าม้าต่างออกตัวโดยพร้อมเพรียงกัน
ฝุ่นทรายลอยคละคลุ้งจนทัศนวิสัยแย่ลงไปในพริบตา
แต่เสียใจด้วยนะเหล่าผู้เข้าแข่งทั้งหลาย！
รูรูเนะของชั้นน่ะทิ้งห่างม้าทั้งหลายจน-------------
「--------เห็นแต่ฝุ่น！」
『แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก』
สุดท้าย รูรูเนะหักหลังความคาดหมายได้อย่างงดงาม ไม่สิ เป็นไปตามคาดต่างหากเนอะ?
สปีดของรูรูเนะช้าจนน่าตกใจระดับที่โดนม้าตัวอื่นทิ้งได้ในชั่วพริบตา
เสียงเดินนี่ก็แหม
กุบ.........กับ กุบ...........กับ
เนอะ? เสียเดินเหลือเชื่อเลยใช่ม้า?
「เดี๋ยวน้าาา? คูนนรูรูเนะ? นี่มานรั้งท้ายแล้วน้าา? เอ้า รีบเอาจริงเถอะ！」
ยังหรอก รูรูเนะที่เอาจริงต้องไม่ใช่แค่นี้............！พอคิดใหม่อีกทีเลยบอกไปตามนั้น
แต่รูรูเนะก็ยังย่างก้าวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
กุบ.........กับ กุบ...........กับ
「อา ท่าจะไม่ไหวแฮะ」
กว่าจะก้าวได้แต่ละก้าวนี่ช้าเหลือเกิน ไม่ต้องพูดถึงชนะเลิศเลยแค่รางวัลที่5ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
ตัดใจยอมแพ้ดีกว่า จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ！ขณะที่คิดแบบนั้นก็ได้ยินเสียงของพิธีกร
『นักกีฬาเซอิจิยังอยู่ที่จุดสตาร์ทอยู่เลยค่า นี่กลุ่มนำเขาไปถึงครึ่งทางกันแล้วนะค้า！』
『ไวชิบ!?』
ครึ่งทางเลยเหรอ!? แบบนี้ชวดรางวัลที่5แหง！
ขณะที่กำลังตกใจกับความเร็วของม้าตัวอื่น รูรูเนะก็ส่งเสียงทรมานออกมา
『อึก.........แฮ่ก แฮ่ก』
「นี่นี่ เป็นอะไรรึเปล่า!? อย่าฝืนไปล่ะ！เรื่องที่เธอพยายามแล้วนี่เข้าใจแล้ว！」
แล้วก็รู้ด้วยว่าวิ่งช้าสุดๆ
รูรูเนะที่ได้ฟังเสียงเป็นห่วงของชั้นก็พึมพำอย่างทรมานออกมา
『............ท้อง.........มัน.............』
「เอ๋? ท้องมัน?」
『..........ท้องมัน...............หิว..........』
「ก็กินหญ้าไปสิเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยย！」
เผลอตะโกนออกไปจนได้ ไม่สิ ช่วยไมได้นี่นา
จะบอกว่าท้องหิว!? ถึงได้วิ่งช้าแบบนี้!?
พอคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ก็พลางถามเผื่อดู
「นี่ รูรูเนะ แล้วหญ้าที่เป็นอาหารเช้าล่ะ..........」
『นายท่าน จะให้ฉันกินอาหารสำหรับปศุสัตว์แบบนั้นเหรอ............!?』
「ก็เธอมันลาไม่ใช่เหรอออออออออ?」
พูดอะไรออกมาฟะเนี่ย!? ชั้นพูดผิดตรงไหนเหรอไง!?
「เดี๋ยวนะ！ก่อนอื่นเลยหญ้าตามพื้นนี่ก็มีงอกเต็มไปหมดเพราะงั้นกินเข้าไปให้อิ่มซะนะ！
พอท้องอิ่มก็คงวิ่งได้แล้วใช่มะ!?」
『ฉันไม่กินของอย่างหญ้าที่กินไปก็ไม่รู้รสอีกต่อไปแล้วค่ะ！
อาหารของมนุษย์สิสุดยอด！』
「ก็บอกว่าเธอเป็นลาไม่ใช่เหรออออออออออออออออ!?」
จะตะโกนยังไงรูรูเนะก็ไม่กินหญ้าที่งอกอยู่ตามพื้น
ต่อให้ยกเรื่องที่จะโดนแย่งบาฮามุทไปเพื่อโน้มน้าวให้กินหญ้ายังไงก็ไม่กิน
ถึงตายยังไงก็จะไม่กินอย่างอื่นนอกจากอาหารมนุษย์
กลายเป็นสัตว์ที่ต้องเลี้ยงด้วยอาหารมนุษย์ไปซะแล้ว
ว่าแล้วชั้นก็รู้สึกเสียใจสุดๆขึ้นมาเลย
「ฮึ่ย！ต้องมาแพ้โดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยแบบนี้ น่าสมเพชที่สุด...........！
มีอะไรติดตัวที่ให้กินได้มั่งมั้ยเนี่ย............!?」
ชั้นควานหาของในไอเท็มบ็อกสุดชีวิต แต่ไม่ว่าอันไหนก็ต้องเอาไปปรุงก่อนทั้งนั้น
ไม่มีของที่กินได้ทันทีเเลย
อา จบสิ้นแล้ว..........
ใช่ ตอนที่คิดแบบนั้นนั่นเอง
「..........หือ?」
ก็พลันไปสะดุดตากับของอย่างหนึ่งในไอเท็มบ็อก
นั่นคือ------------【เซ็ตปลูกผลวิวัฒนาการ】นั่นเอง
ถ้าจำไม่ผิดเห็นบอกว่าของข้างในจะมีวิธีปลูกผลวิวัฒนาการกับเมล็ดของผลวิวัฒนาการ............
「ไม่แน่อาจจะมีผลวิวัมนาการใส่อยู่สักอัน................」
คาดหวังไว้น้อยๆพลางหยิบ【เซ็ตปลูกผลวิวัฒนาการ】ออกมา
ที่ออกมาก็เป็นถุงที่ห้อยลงมา
พอลองดูข้างในก็เป็นสมุดโน๊ตที่เขียนวิธีปลูกผลวิวัฒนาการกับผลวิวัฒนาการอีก15ลูกใส่อยู่
................อ้าว?
「ใส่เป็นผลวิวัฒนาการ ไม่ใช่เป็นเมล็ดเหรอ?」
ต่อให้ควานดูข้างในก็เจอแต่ผลวิวัฒนาการไม่เห็นมีของอย่างเมล็ดเลย
พอเอียงคอพลางคิดหาสาเหตุก็คิดออกมาได้อย่างนึง
「..........อ้ะ จะว่าไป...........ตอนที่กินผลวิวัฒนาการก็ไม่เห็นมีเมล็ดอยู่เลยนี่นา.............?」
ใช่แล้ว ผลวิวัฒนาการของ【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】ที่ชั้นกินไปตั้ง10ผล
ก็กินลงไปหมดทั้งอย่างนั้นเลย
สรุปคือไม่มีของอย่างเมล็ด เปลือกอะไรนั่นก็ไม่มี
นั่นก็หมายความว่า ผลวิวัฒนาการเป็นผลไม้ประเภทผลเปลือกแข็งเมล็ดเดียวนั่นเอง
ไม่ใช่แค่ผลวิวัฒนาการดูภายนอกเหมือนกับอัลมอนต์ของโลกเดิม
ยังเป็นผลเปลือกแข็งเมล็ดเดียวแบบเดียวกันด้วย
ยังไงก็เถอะ มีของที่รูรูเนะพอจะกินเข้าไปได้สักที
แต่ก็นะ ผลไม้นี่ก็ยังอยู่ในประเภทหญ้าซะด้วย จะยอมกินมั้ยหว่า
「รูรูเนะ！กินเจ้านี่สิ!?」
『ผ ผลนั่นคือ...........?』
รูรูเนะถามด้วยเสียงอ่อนแรง นี่จนถึงขั้นนี้ยังไม่ยอมกินหญ้าอีกเหรอ
「เจ้านี่คือสิ่งที่ช่วยชั้นในตอนที่เกือบตายกับซาเรียที่อยู่ในภาวะวิกฤตมาได้
【ผลวิวัฒนาการ】ไงล่ะ」
『ผลวิวัฒนาการ............?』
「ถูกต้อง！ ชั้นน่ะเป็นหนี้บุญคุณเจ้านี่ชนิดตอบแทนก็ไม่หมด
เป็นผลไม้ที่มีประสิทธิภาพสุดวิเศษถึงขนาดนั้นเลย！」
『กินค่ะ！』
「คืนชีพไวจริง!?」
พอฟังความประทับใจของชั้น
รูรูเนะก็ฉกเอาผลวิวัฒนาการจากชั้นไปอันนึงในชั่วพริบตาแล้วกินลงไปเลย
『น นี่มัน...........！』
「อ้าว เป็นอะไร----------」
『ไม่อร่อย!! ไม่อร่อยจนน่าตกใจเลยค่ะ！ 』
「อ๋อ ก็นั่นสินะ」
สภาพของรูรูเนะที่บอกว่าไม่อร่อยแทนที่จะรู้สึกเต็มอิ่ม
ทำให้นึกถึงตอนที่ชั้นกินผลวิวัฒนาการในป่าขึ้นมาเลย อื้อ ก็มันห่วยแตกจริงๆนี่นา............
แต่ ประสิทธิภาพนี่แหละสุดยอด
『อื้อ!? ท ท้องมัน.............อิ่มจัง!?』
ใช่แล้ว ผลวิวัฒนาการน่ะมีประสิทธิภาพที่สุดเจ๋งคือแค่กินเข้าไปชิ้นเดียวก็อิ่มแล้วไงล่ะ
『นายท่าน！ถ้าเป็นแบบนี้..........ถ้าเป็นแบบนี้ต้องทำได้แน่ค่ะ！』
「ดีล่ะ！งั้นก็ฝากด้วยนะ！」
ว่าแล้วก็กุมบังเหียนของรูรูเนะที่คืนชีพกลับมาไว้แน่นแล้วตั้งสมาธิอีกครั้ง
แต่ก็นะ ก็ยังสงสัยว่าจะวิ่งช้าอีกอยู่ดีรึเปล่านั่นแหละ！
ขณะที่คิดอย่างนั้น รูรูเนะก็มาถามชั้น
『นายท่าน จับบังเหียนแน่นดีรึยังคะ?』
「หือ? อา ไม่ต้องห่วงจะเมื่อไรก็พร้อมเสมอ！」
บอกตามตรง ไม่ได้จับบังเหียนจริงจังอะไรขนาดนั้นหรอก
ยังไงซะก็คงไม่อันตรายขนาดนั้นหรอกน่า นี่คือความคิดแบบมองโลกในแง่ดีของชั้น
แต่ว่าความคิดมองโลกในแง่ดีนั้นสร้างความหวาดกลัวให้ชั้นได้ในพริบตา
『งั้น--------------ไปล่ะนะ..............！』
「โอ้！------------เฮ้ย!?」
ทันทีที่ชั้นตอบกลับ ก็รู้สึกเหมือนร่างกายลอยขึ้นมา
ขณะที่ยังไม่เข้าใจว่ามีอะไรเกิดขึ้น ถัดมาก็เป็นการกระแทกอย่างแรงที่ก้นของชั้น
「อือออออออออ!!」
จากนั้นความรู้สึกที่ตัวลอยขึ้นมาก็กลับมาอีกเรื่อยๆ
พอชั้นพยายามใช้หัวให้ทำงานกับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถเข้าใจก็รู้ตัวจนได้
『ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！บาฮามุทเอ๋ย............จะรีบไปกินเดี๋ยวนี้แหละ...........！』
นั่นคือรูรูเนะโชว์การกระโดดอันยอดเยี่ยมชนิดที่วิ่งลุยไปตามลู่วิ่งแข่งได้ในชั่วพริบตา
「เเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเเอ๋!!??」
เร็ว！ เร็วสุดยอด！
รูรูเนะแสดงการวิ่งอันน่าตกใจราวกับความผิดพลาดในตอนแรกเป็นเรื่องโกหก
แล้วเป็นเพราะว่าชั้นไม่ได้จับบังเหียนไว้ให้ดีเลยเกือบถูกรูรูเนะสะบัดตกไปตั้งหลายครั้ง
「ว้ากกกกกกกกกกกกก！กลัวแล้ว！กลัวแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
『ไม่มีสิ่งใดจะมาหยุดรูรูเนะผู้นี้ได้..................！』
「ใครก็ได้ หยุดเจ้าลานี่ทีเท้ออออออออออออออออออออ！」
ชั้นที่เผลอตะโกนออกมาก็ถูกสะบัดไปตามลู่วิ่งเพราะตามสปีดการวิ่งของรูรูเนะไม่ทัน
◆◇◆
ฉัน-----------เมย์ เชอรี่กำลังมองภาพที่เครื่องฉายภาพเวทมนตร์ฉายออกมา
สาเหตุมาจาการที่ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าแข่งวาดภาพ
เพื่อที่จะเรียกความกล้าออกมาคุณเซอิจิจึงเข้าร่วมในงานแข่งนี้
แต่จะว่าอย่างที่คิดไว้ก็ได้ การเอารูรูเนะจังที่เป็นลามาเข้าร่วมแข่งมันฝืนเกินไป
ทันทีที่เริ่มสตาร์ท คุณเซอิจิก็อยู่ตำแหน่งท้ายสุดซะแล้ว
พอเห็นสภาพแบบนั้น ลูกชายของมาร์ควิสเบลก้า เคย์ เบลก้า ที่ดูภาพที่ฉาย
จากเครื่องฉายภาพเวทมนตร์เหมือนกันก็ถอนหายใจออกมา
「เอาเถอะ ก็เป็นไปตามที่คิดอยู่แล้วล่ะนะ แต่ก็น่าเสียดายนิดหน่อย?
อยากให้เซอิจิพยายามอีกสักนิดจังน้า」
คุณเคย์เองก็มีความมั่นใจในภาพวาดของตัวเองเลยมาท้าแข่งกันกับฉัน
ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร ออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ
แต่ว่าออกจะบ๊องๆนิดหน่อยเหมือนขาดอะไรหลายๆอย่างจนเป็นคนที่ดูเด่นสะดุดตา
「เมย์ ถึงเรื่องของเซอิจิจะน่าเสียดายแต่ว่านะ.............เธอก็คือเธอ
มาสร้างผลงานอันยอดเยี่ยมที่เหมาะกับงานแข่งวาดภาพคาร์ไลเต้กันเถอะ！」
「คุณเคย์ ประโยคแบบนั้นฟังแล้วเหมือนกับบอกว่าคุณเซอิจิตายแล้วเลยนะคะ...........」
「คิดไปเองน่า！」
ก็ไม่รู้หรอกน่าว่าจะทำท่ายืดอกภูมิขนาดนั้นไปทำไม
กริยาแต่ละอย่างคุณเคย์เนี่ยทำให้รู้สึกได้ว่าเป็นคนที่อยู่ไม่สุข
แล้วขณะที่พูดคุยกันแบบนั้นอยู่นั่นเอง
พิธีกรก็ส่งเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
『อ้ะ!? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน...............！
จู่ๆกลุ่มนำก็ไปเจอเข้ากับฝูงGrand wolf ค่า！』
「เอ๋!?」
「อะไรนะ?」
พอหันไปมองภาพฉายอีกทีก็เห็นภาพGrand wolfยืนอยู่ที่ลู่วิ่ง
จนกลุ่มนำอย่างพวกผู้เข้าแข่งไมเคิลต้องหยุดม้ากะทันหัน
ถ้าจำไม่ผิด เมื่อเร็วๆนี้ก็ได้ฟังข่าวลือว่าเจอฝูงหมาป่าอยู่แถวเทลเวล...........
ผู้คนที่อยู่ที่นี่ต่างไม่มีใครคาดฝันเลยว่าจู่ๆฝูงที่ว่าจะมาโผล่เอาตอนนี้
แต่พอคิดว่าคงมีการเตรียมรักษาความปลอดภัยไว้แล้วเดี๋ยวก็คงมีหน่วยขับไล่ไปจัดการนั่นเอง..........
『หือ!? ด เดี๋ยวนะคะ！ในฝูงGrand wolfนี่ถ้าดูดีๆ..........นั่นมันมอนเตอร์ระดับA
【Hell wolf】ไม่ใช่เหรอ！นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะคะเนี่ย!?
ท ท่านรุยเอสค้าาาาาาาา！ช่วยด้วยยยยยยย！พวกม้าทั้งหลายจะถูกกินแล้วค่าาาาาาาาาาาา！』
แต่เปล่าเลย พอคิดว่าคงไปเป็นไร กลายเป็นว่าสถานการณ์เลวร้ายสุดๆ
ตามภาพที่ฉายมีหมาป่าขนสีดำตัวใหญ่โดนเด่นออกมาจากฝูงตัวหนึ่ง
แตกต่างจากGrand wolfที่มีจนสีน้ำตาลตามที่พิธีกรแจ้งมา
Hell wolf..........แม้ว่าจะไม่ถึงกับระดับบาฮามุทที่เป็นรางวัลที่5ในครั้งนี้
แต่ก็เป็นมอนเตอร์อันตรายมากชนิดที่แค่ตัวเดียวมีพลังพอบุกทำลายเมืองเล็กๆได้
บาฮามุทนั้นปกติจะอยู่ที่ก้นทะเลสาบ หากทางนี้ไม่ไปยุ่งโดยปกติแล้วก็จะไม่มาโจมตี
แต่Hell wolfนั้นต่างกัน
เพราะเป็นมอนเตอร์ป่าเถื่อนชนิดที่หากสัญชาตญานที่ถูกปลดปล่อยออกมาตัดสินใจว่าจะกิน
ก็จะพุ่งเข้าใส่โดยไม่สนใจอะไรเลยทั้งนั้น
แต่โชคช่วยที่คุณเซอิจิอยู่รั้งท้ายเลยไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะถูกโจมตี..............
ที่อยู่รั้งท้ายจะเรียกว่าโชคดีได้รึเปล่านั้นในกรณีนี้ตัดสินใจไม่ถูกเลยจริงๆ
แทนที่จะใส่ใจกับเรื่องนั้น พวกเราคงทำได้แค่อธิษฐานให้พวกผู้เข้าแข่งปลอดภัยเท่านั้น
『ทำไมเรื่องยุ่งยากต้องมาเกิดเอาเฉพาะตอนนี้ด้วย！ทั้งที่ทางนี้อุตส่าห์เตรียมใจ
ยอมรับการลงทันฑ์ที่เอาภาพแอบถ่ายของท่านรุยเอสมาเป็นของรางวัลแท้ๆ！
ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ พวกพระราชาต้องเข้าใจผิดว่าไม่ใส่ใจตรวจตราแถวเทลเวลให้ดี
จนโดนโกรธหนักกว่าเดิมอีกแน่เลย！』
เอ่อ...........คุณพิธีกร จำได้ว่าคุณโรน่าสินะคะ?
.............Don't mind
ในใจก็พลางภาวนาให้กับคุณพิธีกรโรน่าไปด้วย
แต่พอคิดว่ามันเป็นกรรมสนองที่แอบถ่าย ก็ช่วยไม่ได้แหละนะ
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ ทันใดนั้นคุณโรน่าก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง
『หือ? .............หา!? นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะเนี่ย！』
ภาพที่ฉายก็เปลี่ยนไปทันทีหลังเสียงตกใจของคุณโรน่า
ถึงจะประหลาดใจที่อยู่ๆก็เปลี่ยนภาพแต่กลับยิ่งประหลาดใจกับภาพของคนที่ฉายมากกว่า
「ป เป็นไปได้ไง.............！」
「ฮ่าฮ่าฮ่า！ชักจะน่าสนุกแล้วสิ！」
คุณเคย์ที่อยู่ด้านข้างหัวเราะออกมา
น นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ！มาตลกอะไรกับสถานการณ์แบบนี้กัน!?
ก็ภาพของคนที่ฉายออกมาน่ะ-----------
『ฮี้ๆๆๆๆๆ!!』
「ใครก็ได้ช่วยหยุดทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ！」
เป็นภาพของรูรูเนะจังที่ส่งเสียงร้อนแรงกับคุณเซอิจิที่กำลังโดนสะบัดไปมาไงล่ะ！
◆◇◆
「นี่ พอได้แล้ว！มันอันตรายจริงๆนะเฟ้ย!?」
『บาฮามุทททททททททททททททททททท!!』
ไม่ไหว ไม่ได้เข้าหูเลย！ นี่กำลังสีซอให้ควายฟังอยู่เหรอไงฟะเนี่ย！
「..........ทำไมไม่ฟังเลยฟร้าาาาาาาาาาา！.......ทั้งที่ความฉลาดก็มากกว่าควายแท้ๆ！」
............นี่มันไม่ใช่เวลามาตบมุขแล้วนะเฟ้ย！
ใครก็ได้ช่วยหยุดที！ ไม่งั้นล่ะก็............
「ค คุณรูรูเนะครับ..........แบบว่าของเก่ามันจะออกมาแล้ว............」
『อีกนิดเดียวเท่านั้นบาฮามุทของฉัน！』
「อา แบบนี้อ้วกเลยดีกว่า」
ชั้นที่หน้าซีดแล้วก็ยังโดนรูรูเนะสะบัดต่อไป
ยิ่งกว่านั้น ขืนไม่ฟังที่พูดต่อไปล่ะก็ไม่นานได้อ้วกออกมาจริงๆแน่
ขณะที่กำลังจะปล่อยไม่ฝืนทนอาการคลื่นไส้เพราะยังไงก็ไม่มีคนรู้จักอยู่ใกล้ๆ
ทันใดนั้นก็เห็นฝูงม้าจำนวนมากอยู่ข้างหน้า
「อ อะไรกันน่ะ!?」
พอเพ่งมองด้วยความรู้สึกไม่น่าไว้ใจ ก็เห็นฝูงหมาป่าขวางทางไว้อยู่จนไปต่อไม่ได้
อุ๊บ อาการคลื่นไส้ชักหนักขึ้นแล้วแฮะ..............
แต่ดูท่ารูรูเนะจะตั้งสมาธิอยู่กับบาฮามุทอย่างเดียวเลยไม่สังเกตุเห็นฝูงหมาป่า
ยิ่งกว่านั้นพวกหมาป่าที่จ้องหาช่องโหว่ของม้าก็กำลังจะเข้าโจมตีอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว
ถึงได้ร่นระยะห่างเข้ามา
「รูรูเนะ！ข้างหน้ามีฝูงหมาป่าดักรออยู่！」
『จริงเหรอคะนายท่าน? จะว่าไปก็มีม้ายืนตัวแข็งกันอยู่เยอะจัง』
「ก็อย่างที่ว่ามานั่นแหละ เพราะงั้นลดสปีดลงสัก------------」
『อย่างนี้นี่เอง นี่เป็นโอกาสแล้วสินะคะ！
เพื่อทำเวลาในส่วนที่ออกตัวช้าตอนแรก ต้องเร่งสปีดกันหน่อยแล้ว！』
「อุเหวอออ? นี่ยังจะเร่งสปีดอีกเรอะ!? 」
『ฉันคือรูรูเนะ！ลาอัศวินผู้สูงศักดิ์！เพื่อบาฮามุท............จะลุยล่ะนะคะ！』
「หยุดดดดดดดดดดด！เครื่องในของชั้นมันกระจายแล้วววววววว！」
การหยุดยั้งของชั้นสูญเปล่า รูรูเนะยกขาหน้าขึ้นมาสะบัดแล้วพุ่งเข้าไปกลางดงม้ากับหมาป่า
ด้วยสปีดที่เร็วยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก
ในขณะที่ยังไม่ทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรร่างกายของชั้นก็ลอยขึ้นอีกครั้ง
พอเรียกสติคืนมาได้แล้วหันไปมองรอบๆ...........
「...............OH..................」
ชั้นโดดข้ามหัวพวกม้าทั้งหลายเข้าไปอยู่ระหว่างกลางของพวกม้ากับหมาป่าแบบพอดิบพอดี
รูรูเนะที่ไม่สนใจสภาพของชั้นที่ตาเหลือกไปแล้วก็พุ่งเข้าชนฝูงหมาป่า
『พวกมดปลวก.............อย่ามาขวางทางฉันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！』
แค่วันนี้วันเดียว สามัญสำนึกของชั้นได้ถูกทำลายจนเรียบเลย
ลานี่วิ่งได้เร็วขนาดนี้เลยเหยอ อะฮะฮะฮะ หมาป่าโดนเตะจนปลิวเยย～
หมาป่าน่าสงสารทั้งหลายที่ต้องมาเป็นเหยื่อให้เท้าของรูรูเนะได้รับแจกรอยกีบม้ากันถ้วนหน้า
จากนั้นพอผ่านไปสักพัก รูรูเนะที่ยำหมาป่าอยู่ฝ่ายเดียวก็............
「โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」
เจอหมาสีดำทมิฬมายืนขวางพร้อมขู่คำรามดังกึกก้อง
หมาป่าตัวนี้ระดับแตกต่างจากหมาป่าที่โดนรูรูเนะเตะกระจุยจนถึงเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด
ลองอีกฝ่ายเป็นหมาป่านี่ล่ะก็ รูรูเนะดูท่าจะแย่------------
『หมอบไปซะ！』
「เอ๋งง！」
---------------ซะเมื่อไรล่ะ อ้าว? ไหงงี้อ่ะ
ดูยังไงๆบรรยากาศมันก็เป็นพวกลาสบอสนะเฮ้ย
แต่ดันโดนรูรูเนะเตะยอดหน้าซะกระเด็นไปตั้ง20เมตรแน่ะ
「........จะว่าไป ดันเตะกระเจิงก่อนที่สกิลเข้าใจทุกภาษาจะทำงานอีกแฮะ」
รูรูเนะโชว์ซะขนาดนี้ ชั้นได้เป็นข่าวลือแน่เลย จะอะไรก็ช่างมันแล้ว
แต่รูรูเนะก็ไม่สนชั้นที่เริ่มมองไปไกลๆในเรื่องต่างๆแล้วเร่งเครื่องต่อ
จากนั้นพอรู้ตัวอีกทีก็มาถึงเส้นชัยซะแล้ว---------------
『โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล!!』
รูรูเนะเข้าเส้นชัยได้แบบไร้คู่แข่ง
◆◇◆
「ฮ่าฮ่าฮ่า！สุดยอด สุดยอดไปเลย！สถานการณ์ย่ำแย่แบบนั้นยังชนะมาได้อีก！」
「ช ชนะเลิศซะด้วยนะคะ.............」
ฉัน..........เมย์ เชอร์รี่แม้จนขณะนี้ยังไม่สามารถทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้
เรื่องนั้นก็แน่อยู่แล้ว เพราะทีแรก รูรูเนะจังกับเซอิจิอยู่อันดับต่ำสุดแต่อยู่ดีๆก็เริ่มวิ่งอย่างไว
แถมยังไล่เตะฝูงGrand wolf กับ Hell wolfจนกระเจิงด้วย
พอปราบHell wolfที่เป็นหัวหน้าได้พวกGrand wolfที่เหลือก็ลนลานหนีกันไปเลย
ด้วยเหตุนี้พวกคนที่ไปต่อไม่ได้จนถึงเมื่อกี้ในที่สุดก็ได้มาถึงเส้นชัยกัน
และแล้วก็จบงานแข่งถ้วยเมืองหลวงไปได้ด้วยดี
「ยังไงก็ตามแต่ คราวนี้ก็ถึงตาเธอที่ต้องวาดภาพอย่างเต็มที่แล้วนะ?」
「อ้ะ..........」
ใช่ พอฉันมองภาพที่ฉายอยู่ตอนนี้ ก็ตัดสินใจเกี่ยวกับภาพที่จะวาดได้แล้ว..............
「เดี๋ยวฉันต้องรีบไปเริ่มวาดภาพแล้วค่ะ！」
「งั้นเหรอ...........งั้นผมเองก็ยอมแพ้ไม่ได้แล้ว！ภาพของเธอต้องเป็นคู่แข่งที่ร้ายกาจแน่
พบกันครั้งหน้าคงเป็นในงานแข่งวาดภาพคาไลเต้สินะ? พยายามเข้าล่ะ！」
คุณเคย์พูดพลางยิ้มแล้วเดินจากไป
ตอนที่เจอกันครั้งแรกก็มาหาเรื่องกันจากนั้นก็มายอมรับในฝีมือวาดภาพ
...........เป็นคนที่เข้าใจยากจัง
พอฉันเผลอยิ้มออกมาก็นึกถึงภาพฉายเมื่อกี้นี้
ภาพของคุณเซอิจิกับรูรูเนะจังที่ช่วยเหลือเหล่าผู้เข้าแข่งขันมากมาย
เพราะงั้นภาพที่จะวาดน่ะมันก็แน่อยู่แล้ว
「..........ดีล่ะ！」
พอเรียกกำลังใจอีกครั้งนึงแล้วฉันก็ออกจากสถานที่ชมการแข่ง
ตอนนั้นอยู่ๆก็นึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้เลยเผลอพูดออกมา
「อ้ะ ถึงสุดท้ายจะชนะเลิศแต่..............คุณเซอิจิคะ แล้วบาฮามุทล่ะ?」
◆◇◆
『พลาดไปซะแล้ววววววววววววววววว！』
ตอนนี้ ชั้น...........ฮิรากิ เซอิจิ อยู่ตรงหน้าลาชื่อรูรูเนะที่กำลังเศร้าอย่างหนัก
『ฉัน！อยากได้！บาฮามุท！』
ใช่แล้ว รูรูเนะน่ะไร้เทียมทานแต่ผลลัพธ์ก็คือ-------------พวกเราดันชนะเลิศไปซะแล้ว
「ช่างมันเหอะ..........ร่าเริงหน่อยน่า นี่ไง ชนะเลิศเลยน้า?」
『ก็ฉันไม่ได้อยากไปเที่ยวกับvalkyrieพวกนั้นสักหน่อยนี่นาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！』
「อืม ชั้นก็ด้วย」
เสียงโศรกเศร้าของรูรูเนะนี่ชวนปวดหูดีจริง
ชั้นเองถ้าทำได้ก็อยากเอาเป็นบาฮามุทเหมือนกัน แหงล่ะ ก็มันอร่อยนี่นา?
อยากลองกินดูจัง
『ของฉัน...........บาฮามุทของฉัน..........』
ตอนพิธีมอบรางวัลตอนนั้นก็บังเอิญเห็นคนที่ได้รับบาฮามุทอยู่หรอก
แต่ดันทำหน้าดีใจแบบสุดๆแถมประกาศด้วยว่าจะเอาไปกินกับครอบครัว
เลยพูดไม่ออกว่าอยากแลกเปลี่ยนรางวัลด้วย
ยิ่งกว่านั้นรูรูเนะได้รับความเสียหายทางจิตใจอย่างหนักจนชั้นไปร่วมพิธีมอบรางวัลไม่ได้
เอาเถอะ เดิมทีก็ไม่อยากเด่นอยู่แล้วเรียกว่าได้โอกาสพอดีเลย
แต่ว่านะ...........ไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกกลุ่มนำจะถูกหมาป่าพวกนั้นหยุดเอาไว้ได้
คิดว่าน่าจะพอหนีพวกหมาป่ากันได้ซะอีก
แต่ในพวกที่โดนรูรูเนะเตะก็มีหมาป่าสีดำทมิฬที่ดูเป็นตัวยุ่งยากน่าดูเลยทำให้ไปไม่ได้ล่ะมั้ง
แล้วด้วยเหตุนี้ชั้นกับรูรูเนะที่พลาดออกตัวช้ากันอย่างสมบูรณ์แบบเลยวิ่งเต็มสปีดจนชนะเลิศมาได้
『ฮึก..........ไม่มีโอกาสได้กินอีกแล้ว...............』
รูรูเนะสลดยิ่งกว่าที่คิดจนชั้นแทบจะรับไม่ไหวแล้ว
พอคิดว่าชั้นต้องทำอะไรสักอย่างเลยลงจากหลังของรูรูเนะแล้วค่อยๆลูบพลางพูดปลอบ
「ช่างมันเถอะ...........ครั้งนี้ถือว่าพลาดไปแล้วกัน แถมบาฮามุทก็ไม่ได้มีตัวเดียวในโลกใช่มั้ยล่ะ?
เพราะงั้นต่อไปถ้ามีโอกาสได้เจอบาฮามุทล่ะก็มาปราบมันแล้วกินด้วยกันเถอะ！」
『ฮึก...........จริงเหรอคะ?』
「อา！อีกอย่างนอกจากบาฮามุท บนโลกนี้ก็มีของกินอร่อยๆอีกตั้งหลายอย่าง
แล้วยังไงชั้นก็ต้องออกเดินทางอยู่แล้วตอนที่ตระเวณไปตามที่ต่างๆ
ก็มาหาของอร่อยยิ่งกว่าบาฮามุทด้วยกันดีมั้ย?」
『น นายท่าน！แงงงงงงงงงงงงงง！』
พอรูรูเนะกระโจนเข้ามาที่อกชั้นก็เริ่มร้องไห้
เพราะชั้นเข้าใจที่รูรูเนะพูดเลยไม่เป็นไรแต่ถ้ามองที่มุมอื่น
คงเห็นเป็นภาพลาร้องไห้เข้าจู่โจมใส่คนแหง หนำซ้ำยังร้อง『ฮี้ฮี้ว！』แบบนี้ด้วยนะ
ไม่ไหว แต่จินตนาการตามก็พูดไม่ออกแล้ว
แล้วตอนที่คิดอะไรแบบนั้นอยู่พลางลูบหัวรูรูเนะอย่างอ่อนโยนนั่นเอง
ทันใดนั้นร่างกายของรูรูเนะก็เริ่มเปล่งแสงอ่อนๆ
「เอ๊ะ เดี๋ยวนะนี่มันอะไรกัน!?」
แม้ชั้นจะลนลานแต่รูรูเนะก็ไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งที่เกิดกับร่างกายตัวเอง
ไม่นานนักแสงอ่อนๆนั้นก็เริ่มเจิดจ้าขึ้น........！
ปิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！
「ตาไหม้แล้ววววววววววววววววว！」
ตาของชั้นเจอกับแสงสว่างจ้าอย่างจังจนเจ็บปวดแบบสุดๆ
ชั้นที่ทนความเจ็บปวดไม่ได้เลยกอดรูรูเนะแล้วล้มลงไปด้วยความทรมาน
จนไม่ทันนึกเลยว่าปรากฏการณ์ตรงหน้าเป็นสิ่งที่เคยเห็นมาแล้ว
สักพักพอรู้สึกได้ว่าแสงอ่อนลงและความเจ็บปวดที่ตาลดลงก็ค่อยๆเปิดตาขึ้น
แล้วชั้นก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง
..........แบบว่า แถวๆอกมันนุ่มจัง...............
พอชั้นค่อยๆเหลือบตาลงไปมอง------------
「ฮึก นายท่าน............」
กลายเป็นเด็กสาวผมทรงโพนี่เทลสีน้ำตาลที่ทั้งสวยและน่ารักช้อนตามองชั้น
ด้วยนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาและกอดชั้นไว้ไม่ยอมปล่อย
-----------แถมยังเปลือยด้วย
..................
ชั้นหื่นถึงขนาดเห็นภาพหลอนแบบนี้ได้เลยเหรอ? ถ้าเป็นถึงขนาดนั้นก็ไม่ไหวนะเนี่ย.........
...............
ไม่สิ ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง?
อีกอย่าง รอบข้างกำลังมองชั้นกอดกับเด็กสาวไม่ใส่เสื้อผ้าที่อยู่ๆโผล่มาอย่างประหลาดใจกันอยู่ซะด้วย
สรุปก็คือ นั่นสินะ? รูรูเนะวิวัฒนาการ? ก็กินผลวิวัฒนาการเข้าไปนี่นา หมาป่าเองก็เตะซะกระจุย
แต่ก็นะ ทั้งที่กินไปแค่อันเดียวไม่เหมือนกับชั้นหรือซาเรีย
ใครจะไปคิดล่ะว่าจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้?
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำความเข้าใจยอมรับไม่ได้หรอกนะ? อื้ม
ก็ดูสิ ทั้งสีผมนี่ สีตานี่เป็นสีเดียวกับของลารูรูเนะเลย
เพราะงั้นเด็กสาวคนนี้ต้องเป็นรูรูเนะไม่ผิดแน่
ว่ายังไงดีล่ะ จะยังไงก็ช่างมันเถอะ
สรุปคือถึงชั้นจะพล่ามอยู่คนเดียวมายืดยาวขนาดนี้แต่ชั้นก็พูดออกมาได้แค่คำเดียว
「หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!??」
อื้ม ได้แต่ตะโกนแค่นี้แหละ！
