ตอนที่ 37 การอุทิศตนของลา
ชั้นมองลาตรงหน้าด้วยความรู้สึกอึดอัดมาก
...........ก็แบบ ดูดิจะมองมุมไหนก็ลา?
แล้วทำไมลุงถึงไม่แนะนำขนาดนั้นก็ไม่รู้แต่ชั้นก็รู้สึกตะหงิดๆบางอย่างเหมือนกัน
ลุงปล่อยชั้นที่เอียงคออยู่เข้าไปในกรง
ยิ่งเข้าไปใกล้ลาก็ยิ่งสั่น ถ้ากลัวขนาดนั้นก็ไม่เห็นต้องเข้าไปเลยนี่นา
และแล้วชั้นก็ได้เห็นกับตาตัวเอง
「ฟังนะ? ที่ข้าไม่แนะนำเจ้านี่ให้แอ่ฟ！」
「ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงง」
---------------หน้าของลุงยุบไปตามขาของลาทันที..........！
「ง ไงล่ะ...........? พ พยศ...........ดีมะ........?」
「อื้อ ระดับน่าตกใจเลยล่ะ」
ตกใจหมดเลย เพราะสกิลโกงอย่างตาใจเลยได้เห็นภาพที่หน้ายุบเข้าไปแบบชัดแจ๋ว
ลุงช่วยเสียสละอธิบายให้เลยเข้าใจความเจ็บปวดจากความพยศของลาตัวนี้ได้เป็นอย่างดี
แต่ที่เจ็บตัวไม่ใช่ชั้นเป็นลุงแทน
พอมองชั้นที่พยักหน้าอย่างแข็งขันลุงก็ชูนิ้วโป้งให้แล้วร่วงลงไป
ไม่รู้ว่าที่ลุงยังไม่ร่วงไปทันทีเพราะรอให้ตบมุขรึเปล่าแต่ปล่อยไปก่อน
ยุ่งยากเปล่าๆ
ขณะที่คิดอย่างนั้นในหัวก็มีเสียงเรียบๆดังขึ้น
『สกิลเข้าใจทุกภาษาทำงาน---------สำเร็จ สามารถเข้าใจภาษาลาได้แล้ว』
แหม พอได้แล้ว ไม่ได้อยากรู้ภาษาลาสักหน่อย
แต่ความรู้สึกนั้นของชั้นสูญเปล่า ชั้นสามารถเข้าใจภาษาลาได้เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว
『เฮอะ จะมาแตะต้องตัวฉันได้ต้องเป็นผู้ที่ฉันยอมรับเท่านั้น』
อุหวา...........ถือตัวสุดๆ
แต่น้ำเสียงฟังดูเป็นหญิงศักดิ์ศรีเยอะจัง
ขณะที่ชั้นให้ความสนใจกับเสียงลา ลาสังเกตุเห็นชั้น
『หือ? ใครน่ะแก！』
「เอ๋!? ซ เซอิจิครับ！」
เฮ้ยตัวชั้น！ทำไมต้องตอบอย่างจริงจังด้วยฟะ!? อีกฝ่ายมันลานะเฟ้ย!?
แล้วลุงที่ไม่เข้าใจภาษาลาอยู่ดีๆชั้นก็แนะนำตัวขึ้นมาจะไม่หาว่าบ้าเหรอ!?
ชั้นที่อยู่ๆก็ตอบทันทีที่ถูกถามหันไปมองลุงอย่างหวาดๆ
「ฮี่ฮี่ เห็นทุ่งดอกไม้ด้วย...............」
อา ท่าจะไม่เป็นไรแฮะ หัวคงไปซะแล้ว
พอหันไปทางลาอีกครั้ง ลาก็เปลี่ยนท่าทีไปหมดจากเมื่อตะกี้มาเป็นพูดคุยธรรมดา
『เซอิจิงั้นเหรอ ดีล่ะ เซอิจิ เข้ามาข้างในกรงนี่หน่อย』
「เอ๋!?」
『เอาเถอะน่ารีบเข้ามา！ไม่งั้นจะเตะกรงนี่ให้พังแล้วออกไปเตะแกซะเลย！』
「ลานี่โคตรโหดเลย!?」
ทั้งกะจะไปหาม้าที่มัน.............เฟรนลี่กว่านี้แล้วเชียว
ไม่ก็ปล่อยไว้ไม่ซื้อม้ามันซะเลย
ถึงจะคิดอะไรอย่างนั้นแต่ถ้าไม่เข้าไปในกรงก็รู้สึกได้เลยว่าจะพังกรงออกมาจริงๆ
เลยยอมเข้าไปในกรงแต่โดยดี
「เอ้า เข้ามาในกรงเรียบ-----------」
『ลงทันฑ์！』
「ไรฟะ!?」
ทันทีที่เข้าไปในกรงลาก็เข้ามาเตะชั้นให้กระเด็นด้วยสปีดอันน่ากลัว
พอบิดตัวหลบการโจมตีนั้นลาก็พึมพำอย่างไม่ชอบใจ
『.........สำหรับมนุษย์ก็ใช้ได้นี่นา』
「แล้วให้พูดอะไรสำหรับลาดีล่ะ............」
『แต่ยังอ่อนหัดนัก！ถึงได้บุกเข้ามาในอาณาเขตของฉันง่ายๆแบบนี้！』
「เธอบอกให้เข้ามาก็เลยเข้ามาไม่ใช่เหรอไง!?」
ลาตัวนี้อะไรของมัน ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
ขณะที่หรี่ตาจ้องมองลา ลาก็เตะใส่ชั้นอีกครั้ง
『ฮึ่ย ไม่ต้องเถียงแล้ว！แกเองก็มารับลูกเตะของฉันแล้วร่วงไปซะ！』
ชั้นยืนยันจากตาใจได้เลยว่าลูกเตะอันเฉียบคมเล็งมาใส่หน้าชั้น
ว่าแต่ เถียงเรื่องอะไร ตั้งแต่ตะกี้ก็พูดอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอไง?
แต่ว่านะ............จะหลบก็ได้อยู่หรอกแต่ถ้าหลายๆครั้งเข้ามันก็ต้องโดนบ้างแหละ...........
ตอนซาเรียก็เหมือนกัน ทำไมพวกสมองกล้ามเนื้อมันเยอะขนาดนี้?
เจ้าลาตัวนี้มอนเตอร์ก็ไม่ใช่ ฟังที่พูดก็รู้เรื่องแต่ดันเจรจาไม่ได้ซะงั้น
แต่ก็นะตอนซาเรียชั้นดันเป็นฝ่ายรับการโจมตีอย่างเดียวนี่นา
ระหว่างที่คิดนั่นคิดนี่อยู่ลูกเตะของลาก็ค่อยๆเข้ามาที่หน้าชั้นเลยต้องจับขานั้นแล้วยกขึ้นเอาไว้ก่อน
โอ้ สมกับเป็นสเตตัสสัตว์ประหลาด！ลาเบาดีจัง
『อ้ะ!? ป ปล่อยนะ！』
「อ้าว? ทำไมล่ะ?」
『ก็จะได้เตะแกได้ไง！』
「เยี่ยม งั้นไม่ปล่อยแน่นอน」
ว่าแล้วก็เอาขาหลังของลาที่จับอยู่ยกขึ้นทั้งอย่างนั้นจนลาอยู่ในสภาพห้อยหัว
แม้จะอยู่ในสภาพนั้นก็ยังอาละวาดพยายามจะโจมตีชั้นให้ได้สักครั้ง
สักพักลาที่อาละวาดอยู่ทั้งที่โดนห้อยหัวก็รู้ตัวว่าโจมตีชั้นไม่ได้สักครั้งแน่เลยสงบเสงี่ยมลงไป
และแล้วลาก็พึมพำออกมาอย่างหมดกำลัง
『ย ยอมแพ้แล้ว............ช่วยเอาลงที............』
「Okay」
ชั้นวางลาลงอย่างนุ่มนวล แล้วลาก็ยืนขึ้นหันมาทางชั้น
พอเอียงคอกับสิ่งที่ลาจะทำ ทันใดนั้นลาก็โค้งหัวให้ต่อหน้าชั้น
...........หมายความว่าไง?
『พลังของคุณท่านได้รับรู้อย่างถ่องแท้ด้วยร่างกายนี้แล้ว
การเสียมารยาทที่ผ่านมาได้โปรดยกโทษให้ด้วย』
「..............หา?」
คุณท่าน? เอ พูดเรื่องอะไรหว่า?
ชั้นสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงอย่างกะทันหันของลา
อืม มีต้านทานสับสนไว้ไม่เห็นจะช่วยอะไรเลย！
แม้ชั้นยังทำความเข้าใจสถานการณ์ไม่ได้ ลาก็พูดต่อ
『ฉันตั้งแต่ตอนที่เกิดมาแม่ก็สอนว่า............「นอกจากผู้ที่ตัวเองยอมรับแล้ว
จะให้แตะต้องตัวไม่ได้ และหากมีผู้ที่ยอมรับปรากฏตัวขึ้นมาก็จงรับใช้คนผู้นั้น」..........』
「คุณแม่！」
เดี๋ยวนะ คุณแม่ของลา!? นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่เอาไว้สอนลาไม่ใช่เหรอ!?
...........เอ๊ะ? คุณแม่ของลานี่ก็ลาใช่มะ? ทำไมคิดอะไรได้ซับซ้อนแบบนี้ได้
สิ่งที่เกิดขึ้นเกินกว่าสปีดที่สมองจะรับทันชั้นไม่เข้าใจเหตุผลอะไรแล้ว
ลานี่ตกลงมันตัวอะไรหว่า?
『แม้การที่แข็งแกร่งกว่าฉันจะเป็นสิ่งสำคัญแต่นอกจากนั้นแล้ว
ยังปฏิบัติกับฉันที่เป็นลาอย่างเท่าเทียมกันจึงดีใจมากเลยค่ะ』
อือ ถึงจะบอกว่าปฏิบัติอย่างเท่าเทียม แต่ก็แค่ฟังที่ลาพูดรู้เรื่องเลยสามารถเข้าใจสิ่งที่คิดเอง........
เอาเถอะ ยังไงก็ตามแต่เท่านี้ก็จะได้พูดคุยเจรจากันได้สักที
แต่อย่างนี้ก็ปฏิบัติด้วยแบบสัตว์ธรรมดาไม่ได้แล้วสิ
ถ้ามองในหลายๆแง่มุมก็ไม่ได้ต่างกับคนนี่นา
สัตว์เองก็มีความรู้สึกนึกคิดเหมือนกัน
สกิลเข้าใจทุกภาษาก็แค่ทำให้รับรู้ถึงมันได้เท่านั้นเอง
กล่องสมบัติเอ๋ย สิ่งที่นายเหลือไว้ให้เป็นสิ่งสำคัญที่ยิ่งใหญ่มากเลยล่ะ
แม้ชั้นเป็นคนฆ่าเองจะแปลกๆอยู่แต่ก็ขอทำความเคารพกล่องสมบัติอยู่ในใจ
ขณะที่คิดเรื่องพวกนั้นอยู่ ลาก็เข้ามาสรุปจบ
『ด้วยเหตุเช่นนี้จึงอยากให้คุณท่านมาเป็นนายของฉัน
แม้จะยังไร้ประสบการณ์แต่ก็ขอความกรุณาฝากตัวด้วยค่ะ』
「อะไรๆมันก้าวกระโดดไวไปมั้ย!?」
อยู่ดีๆตัดจบเฉยเลย!?
ไม่สิ ดูภายนอกก็แค่ลาธรรมดานี่นา ไม่เห็นต้องไปใส่ใจเลยเนอะ！
เดิมทีก็หาม้าดีๆไม่ได้อยู่แล้ว งั้นก็เอาเป็นลาตัวนี้ไปเลยแล้วกัน?
ก่อนอื่นจะถูกจัดให้เป็นนายของลาหรืออะไรก็แล้วแต่ ชั้นก็ได้ตัดสินใจซื้อลาตัวนี้
「ก็ได้ เดิมทีชั้นก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องม้าอยู่แล้วด้วย เอาเป็นเธอก็ได้」
『นายท่าน ฉันมีนามว่า「รูรูเนะ」ค่ะ จากนี้ไปช่วยเรียกชื่อนี้ด้วยนะคะ』
「ตอนซาเรียเองก็เหมือนกัน ทำไมสัตว์อย่างพวกเธอมีชื่อเป็นสาวสวยกันจัง!」
ฮิตกันเหรอไง? ในหมู่พวกสัตว์นี่ฮิตตั้งชื่อเป็นสาวสวยกันเหรอไง?
........ไม่สิ มันก็แค่ความคิดของมนุษย์ ในโลกสัตว์อาจจะมีธรรมเนียมอย่างนี้อยู่แล้ว
สรุปคือถึงหมาที่เลี้ยงไว้ถึงเจ้าของหมาตั้งชื่อมันว่าโปจิแต่เจ้าตัวอาจจะชื่อวัตสันก็ได้
............ไม่ไหวอ่ะแบบนั้นน่ะ
ระหว่างที่ยอมรับเรื่องนั้นแบบง่ายๆก็ไปบอกลุงว่าจะซื้อรูรูเนะ
「ลุง ชั้นจะซื้อลาตัวนี้」
「ฟุเหะเหะ มีปลาด้วย」
ทำไงดี สมงสมองไปหมดแล้ว................！
ขณะที่ลุงอยู่ในสภาพเอ๋อไปเรียบร้อยแล้ว รูรูเนะก็เข้าไปใกล้ลุงอย่างเงียบๆ
『นายท่านอย่าไปเสียเวลากับเจ้าหมูตัวนี้เลย！』
「แอ่ฟ!?」
ลุงโดนรูรูเนะเตะเข้าไปอีกครั้งจนกระเด็นไปติดกำแพง
จากนั้น--------------
「หา!? ท ที่นี่คือ!?」
「อ้ะ คืนสติมาจนได้」
พอบอกลุงที่สติกลับมาแล้วว่าจะซื้อลา ลุงก็เปิดตาโตด้วยความตกใจ
「ฮ เฮ้ย เอาจริงดิ? เจ้านี่มันไม่เชื่อฟังที่พูดเลยสักนิดนะ?」
「ไม่ต้องห่วงหรอกครับ นี่ไง」
『มือของนายท่านรู้สึกดีจังค่ะ』
พอลูบคอของรูรูเนะ รูรูเนะที่รู้สึกดีก็เข้ามาเบียดตัวชั้น
พอเห็นสภาพนั้นแล้วลุงก็ยิ่งตกใจเข้าไปอีก
「นายนี่เหลือเชื่อเลย..............ทำให้เจ้าจอมพยศอย่างนี้เชื่องได้ด้วย.............！」
「ฮ่าฮ่าฮ่า...........แล้วเท่าไรเหรอครับ?」
พอฟังราคาดูก็ตกใจเลย
คงเพราะไม่มีแววว่าจะขายออกแน่ราคาเลยถูกแค่10เหรียญเงิน
พอตกใจกับราคาค่อนข้างต่ำ ลุงเลยพูดเสริมให้
「ก็เพราะมันขายยากนั่นแหละ แล้วมีนายคนแรกนี่แหละที่เจ้านี่ยอมรับ
จะแถมอุปกรณ์สำหรับขี่ม้าให้ฟรีเป็นเซอร์วิสไปด้วยเลย」
「จริงเหรอครับ!?」
ถึงจะไม่ลำบากเรื่องเงินแต่ถ้าได้มาฟรียังไงก็ขอบคุณอยู่แล้ว
ชั้นที่ยังดีใจ ลุงก็เข้าไปในร้านแล้วถืออุปกรณ์ขี่ม้าออกมา
「ดีล่ะ ข้าจะใส่อุปกรณ์ขี่พรวด!?」
「ล ลุงงงงงงงงงงงงงงง！」
ลุงจะเข้าไปสวมอุปกรณ์ขี่ม้าให้รูรูเนะแต่โดนรูรูเนะเตะใส่อีกครั้ง
『ที่จะแตะต้องฉันได้มีเพียงนายท่านเท่านั้น』
ความจงรักภักดีของเด็กคนนี้น่ากลัวจริงๆ
ทั้งที่ทำแค่จับขาให้ทำอะไรไม่ได้เท่านั้นเอง
เพราะเกิดเรื่องแบบนี้ชั้นเลยต้องฟังวิธีการใส่อุปกรณ์ขี่ม้าจากลุงพลางติดให้รูรูเนะเอาเอง
จากนั้นพอทุกอย่างเรียบร้อยก็จ่ายเงินให้ลุง
「ขอบคุณที่อุดหนุน！ ถ้าต้องการมอนเตอร์ตัวอื่นอีกก็แวะมาได้เลย！
ถ้าจะให้ปรับแต่งอุปกรณ์ขี่ม้าก็บอกมาได้！แต่คิดเงินนะ」
「เข้าใจแล้วครับ เอ่อ...........」
「โอ๊ะ จะว่าไปยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ข้าชื่อบาซัสน่ะ บาซัส อลัว ฝากตัวด้วยนะ！」
「ผมเซอิจิครับ งั้นถ้ามีอะไรอีกก็ขอความกรุณาด้วยนะครับ」
「โอ้！」
ลุง-------------บาซัสมองส่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แล้วชั้นก็เริ่มพารูรูเนะเดินเข้าไปในเมือง
