ตอนที่ 27 ตะลุยดันเจี้ยน
「อึก！」
ข้า----------อัลโทเรีย เกรม กำลังใช้ผ้าพันแผลพันแผลที่บาดเจ็บจากมอนเตอร์
ความจริงถ้าเป็นการต่อสู้เหมือนอย่างที่เคยทำก็คงไม่มีปัญหา
แต่เจ้าตัวตรงหน้าข้าดันLvต่างกับมอนเตอร์ทั่วไปนี่สิ
『มัมมี่ชายLv:233』
นี่คือผลลัพธ์ที่สกิล『ตรวจสอบ』แสดงขึ้นมา
...........มอนเตอร์Lvเกิน200พึ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่แหละ............
ไม่เหมือนคู่ต่อสู้ที่เคยเจอมาเลย
ข้าน่ะLv100เองนะ ถ้าเป็นนักผจญภัยระดับSอาจจะสู้กับพวกระดับนี้จนชิน
แต่สำหรับข้านั้นพึ่งเคยครั้งแรก
ปกติล่ะก็ไม่มีทางมาสู้กับคู่ต่อสู้ที่มีพลังห่างกันขนาดนี้แน่นอนแต่คราวนี้มันผิดกัน
「ต้องรีบไปรวมกับเจ้าพวกนั้นให้ได้.............！」
「โฮวววว!!」
แต่เจ้ามัมมี่ชายตรงหน้าก็ไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆคอยปล่อยการโจมตีอันน่ากลัวมาเรื่อยๆ
ถึงการโจมตีนั้นจะไม่รุนแรงเหรือเห็นได้ว่าทรงพลัง
แต่กำแพงโดยรอบกับเสียงร้องช่วยยกระดับขึ้นมา
「ชิ-----------！」
「โฮวววววววววววว!!」
การโจมตีมาพร้อมกับเสียงร้องทำให้ต้องคอยหลบในพื้นที่ๆจำกัด
แต่ก็ไม่สามารถหลบไปได้ตลอดจนโดนการโจมตีที่หนักและเฉียบขาดเข้าที่ท้องจนปลิวไป
「อั๊ค!?」
ความจ็บปวดสาหัสจนแทบสลบโถมเข้ามาทันทีที่ข้าโดนโจมตี
ข้าลอยไปติดกำแพงทั้งอย่างนั้นจนเกิดรอยร้าวบนกำแพง
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทีท่าว่ากำแพงจะพังลงมา
เป็นกำแพงที่แข็งแรงดีจริงนะ นี่เป็นสิ่งที่คิดขึ้นมาแม้จะอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
พอห่างออกจากกำแพงข้าก็ทรุดลงไปที่ตรงนั้นเลย
สติก็เริ่มเลือนราง
แต่............แต่ข้าจะมาหมดสติอยู่ตรงนี้ไม่ได้.........
ไม่ว่ายังไงก็ตามข้าต้องไปรวมกับเซอิจิและซาเรียให้ได้.............！
ข้าพยายามไปช่วยทั้งสองคนโดยไม่สนใจตัวเอง..............
ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยสักครั้งเดียว
แม้เหตุผลข้อนึงจะเป็นเพราะทั้งสองคนไม่รู้ความลับของข้า
แต่ยังไงก็ตามแค่เข้ามาช่วยข้าด้วยความจริงใจแค่นี้ก็พอใจแล้ว
ข้าฝืนร่างกายที่เจ็บปวดหยิบยารักษาออกจากไอเท็มบ็อกแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียว
แม้สุดท้ายจะเป็นแค่ยารักษาที่ซื้อตามร้านทั่วไป ประสิทธิภาพเลยแค่งั้นๆ
แต่ก็พอทำให้เคลื่อนไหวต่อได้
ต่อให้ต้องร่วงลงไปหรือต่อให้ถึงตายก็ตาม ก็ต้องให้เจ้าพวกนั้นกลับไปอย่างปลอดภัยให้ได้
เพราะงั้น-------------
「อย่ามาเกะกะะะะะะะะ！ถอยป๊ายยยยยยยยยยยยยยย!!」
「โฮว!?」
ข้าเงื้อ『ขวานปฐพี(Grand axe)』ระดับตำนาน(Legend)
อาวุธคู่มือที่มีขนาดใหญ่ใกล้เคียงส่วนสูงของตัวเองเป็นวงกว้าง
และตามด้วยสกิลใส่มัมมี่ชายไปแบบเต็มแรง
「【Power slash】！」
ขวานที่เงื้อออกไปเป็นวงกว้างถูกเหวี่ยงไปใส่มัมมี่ชายตรงหน้าทั้งอย่างนั้น
「ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก！」
「โฮววววววววววววววว!!」
แล้วข้าก็ผ่ามัมมี่ชายไปตามแรงทั้งอย่างนั้นเลย
「........ฮ่าร์...........ฮ่าร์.........」
มัมมี่ชายที่รับสกิลของข้าไปกลายเป็นเม็ดแสงหายไป
เพราะมีLvที่ต่างกันมากมายทำให้ไม่แน่ใจว่าจะจัดการได้ในทีเดียว
แต่ด้วย『ขวานปฐพี』ที่ทำให้พลังกายตอนต่อสู้เพิ่มขึ้น2เท่า
กับสกิล【Power slash】ที่เพิ่มพลังโจมตีเป็น2เท่า เลยพอจะทำให้เป็นไปได้
จู่ๆก็รู้สึกตัวว่ากำแพงที่ข้าไปกระแทก เพียงครู่เดียวก็กลับมาเรียบสวยไร้รอยขีดข่วนอีกครั้ง
..........พวกโครงสร้างของดันเจี้ยนนี่แปลกประหลาดจริงๆนั่นแหละ
ใช้วัตถุดิบแบบไหนกันนะถึงฟิ้นฟูตัวเองได้............
พอคิดว่าเรื่องพรรณนั้นจะยังไงก็ช่าง ก็รีบไปเก็บดรอปไอเท็มที่ตกอยู่รอบๆ
จากนั้นก็ข้าก็เริ่มวิ่งอีกครั้ง
กลางทางก็มีมอนเตอร์จำนวนมากเข้ามาสู้เรื่อยๆแต่ทุกตัวถูกข้าใช้พลังทั้งหมดสังหารแล้วจากไป
อีกทั้งมอนเตอร์ที่เป็นศัตรูมีLvสูงกว่าตัวเองทั้งนั้นทำให้เพียงไม่นานLvก็ขึ้นมาเป็น123
ยิ่งสู้กับมอนเตอร์แข็งแกร่งสกิลการต่อสู้ของข้าก็ยิ่งสูงขึ้นและพร้อมกันนั้นบาดแผลที่ได้รับก็มีมากขึ้น
ทำให้ยารักษาที่มีถูกใช้จนหมด
ข้าที่อยู่ในสภาพนั้นพึ่งมารู้ตัวเมื่อมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง
「ที่นี่มัน.............」
ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าข้าคือประตูบานใหญ่
สีของประตูที่มองเห็นเป็นสีดำแต่ก็มองเป็นสีเทาหรือสีขาวได้เช่นกันเป็นสีที่แปลกประหลาด
ที่ตรงนั้นมีอัญมณีอย่างสีแดงสีน้ำเงินฝังไว้และมีการแกะสลักเป็นรูปมังกร
ภาพแกะสลักนั้นดูมีวิจิตรศิลป์แต่ในขณะเดียวกันสัญชาติญานของข้าก็รู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่ออกมา
「ไม่มีทางอื่นนอกจากตรงนี้แล้วเหรอ?」
ข้าทอดสายตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นทางไปที่อื่นเลยนอกจากทางที่ผ่านมา
ข้าคิดว่าน่าจะมีประตูลับอยู่เลยพยายามคลำหาทั้งบนพื้นและกำแพง
「.............ตรงไหนก็ไม่มีเลยแฮะ...........」
แม้จะค้นหาแต่ก็ไม่เจอของอย่างประตูลับเลยสักนิด
「งั้นก็หมายความว่า............」
ข้าหันสายตากลับมาที่ประตูตรงหน้า
จากเส้นทางหลายๆแห่งที่เคยผ่านมาข้าไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนได้อีกนอกจากที่นี่
อาจจะมีเส้นทางที่ตกหล่นไปหรือมีประตูลับตรงไหนสักแห่งเหมือนที่คลำหาตะกี้ก็ได้
แต่ตอนนี้ข้ากลับไปหาไม่ได้อีกแล้ว
พอลองมาคิดดูตามทางเดินที่ผ่านมาข้าก็ไม่เจอกลไกที่เกี่ยวข้องกับประตูลับเลย
การที่พวกเซอิจิจะเจอห้องลับนั้นถือว่าเป็นไปได้ต่ำมาก
「งั้นคงมีแต่ที่นี่แหละ..............」
ประตูตรงหน้ามีบรรยากาศที่อันตราย
แล้วก็พลันนึกถึงภาพของพวกเซอิจิที่เข้าไปในประตูบานนี้
ปกติสถานที่ๆเห็นก็รู้เลยว่าอันตรายแบบนี้ข้าไม่มีทางเข้าไปแน่
แต่เฉพาะตอนนี้เท่านั้นเพราะข้ามีสิ่งที่ต้องช่วยให้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต
ข้าก็เลยเตรียมใจพร้อมสูดลมหายใจลึกๆ
「..........ดีล่ะ」
ค่อยๆแตะประตูตรงหน้า
ทันใดนั้นอัญมณีที่อยู่ตรงประตูก็เริ่มเปล่งประกาย
จากนั้นประตูตรงหน้าก็เปิดออกอัตโนมัติโดยที่ข้าไม่ต้องใช้แรงผลักเลย
「！」
แม้ข้าจะตกใจกับเหตุการณ์อันกะทันหันแต่ก็ตั้งสติอีกครั้งแล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้อง
「.............」
พอเข้าไปในห้องก็พบว่าด้านในนั้นมืดสนิทมองไม่เห็นอะไรเลย
ในสภาพที่มองไม่เห็นอะไรเช่นนี้ข้ายิ่งเพิ่มการระวังตัวเต็มที่
แล้วตอนนั้นเอง
「อ้ะ!?」
ประตูทางเข้าที่ข้าเข้ามาถูกปิดลง
ก็เลยรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วผลักออกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ก็ไม่ขยับสักนิด
ราวกลับว่าประตูที่เปิดออกมาโดยอัตโนมัตินั้นเป็นเรื่องโกหก ทำยังไงดีล่ะ............
ข้าทั้งตึงเครียดทั้งระวังตัวจนเหงื่อไหลออกหน้าผาก
ทันใดนั้นอยู่ๆห้องที่เคยมืดมาตลอดก็สว่างขึ้นมา
「อึก！」
อยู่ๆห้องก็สว่างขึ้นมาข้าเลยขมวดคิ้วโดยไม่ทันตั้งตัว
จากนั้นพอเริ่มปรับการมองเห็นให้ชินกับแสงได้ ข้าก็มองไปรอบๆ
「เอ๋------------」
ที่เข้ามาสู่สายตาของข้าคือ------------
『คิดว่าใครมาซะอีก.............จะมาให้กินงั้นเหรอ? แม่สาวน้อย..........』
-----------มังกรดำตัวมหึมานั่นเอง
◆◇◆
「..........」
「เน่ เซอิจิ นั่นมนุษย์รึเปล่า?」
「ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้วล่ะ .........ไม่ใช่หรอกเนอะ?」
ชั้นฮิรากิ เซอิจิ กำลังหลงทางในดันเจี้ยนที่ไม่รู้จักกับซาเรียโดยกำลังหาทางไปรวมกับคุณอัลโทเรีย
และที่อยู่ตรงหน้าพวกเราคือมอนเตอร์อะไรก็ไม่รู้ที่มายืนปิดทางไว้
『Sandman Lv:350』
Lvสูงแบบเดียวกับพวกมอนเตอร์ที่เคยสู้ด้วยใน【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】
อะไรฟะเนี่ย? Lvสูงเหลือเชื่อแบบนี้น่ะ?
ลักษณะภายนอกของSandmanนั้นคือทรายที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ แต่ไม่มีตาหูหรือปากอะไรพวกนี้
เป็นแค่ทรายที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์
.............จริงอยู่ที่คิดว่าไม่ใช่มนุษย์แน่ๆแต่ถ้าดูแค่เค้าโครงก็ไม่แตกต่างกับมนุษย์อ่ะนะ
ก็นะ ถ้าเป็นมอนเตอร์ล่ะก็แค่จัดการไปซะก็พอ
แต่ทำไมSandmanตรงหน้าถึงได้เอาแต่ยืนเฉยๆไม่ขยับร่างกายเลยสักนิดล่ะ
「ยังมีชีวิตอยู่สินะ..........?」
「............」
Sandmanไม่ตอบคำถามของชั้นที่หลุดออกมาเหมือนพูดอยู่คนเดียว
เหมือนเป็นแค่ภาพที่สมจริงแบบสุดๆ
ขณะที่รู้สึกแบบจะยังไงก็ช่างมันแล้ว ซาเรียก็มาดึงเสื้อคลุมของชั้นเบาๆ
「เน่ๆ」
「หือ?」
「ถึงหยุดยืนตรงนี้ต่อไปก็ไปต่อไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? งั้นไปพูดขอให้เขาเปิดทางให้กันเถอะ」
「จะให้คุยเหรอ!?」
ชั้นลองจินตนาการดู ถึงภาพที่ชั้นกำลังพูดคุยกับทรายรูปร่างมนุษย์
.................
ชั้นเหมือนคนบ้าเลยนะนั่น！........แต่ถ้ามองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ชั้นก็บ้าพอตัวเลยนี่หว่า ไม่สิ รู้มานานแล้วต่างหาก HAHAHA！
ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหลออกมาได้เนี่ย！
แต่ว่ามันก็จริงที่เอาแต่จ้องSandmanที่อยู่ตรงหน้าต่อไปก็ไม่ทำให้ไปรวมกับคุณอัลโทเรียได้
เพราะไม่มีทางเลือกชั้นเลยเชื่อฟังซาเรียอย่างว่าง่ายลองไปคุยกับSandmanดู
「ฮ ฮาโล่?」
「โฮวววววววววววววว！」
「อาเรเร!? ทั้งที่ไม่ยอมขยับจนถึงเมื่อกี้ไหงจู่ๆถึงขยับอ่ะ!?」
ดูท่าจะไปยั่วSandmanเข้าแล้ว ไม่ชอบภาษาอังกฤษหรือไงน้า?
อุตส่าห์คิดว่าเป็นภาษากลางของโลกแท้ๆ..........อ้ะแต่นี่มันต่างโลกนี่หว่า
เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ว่าแต่Sandmanก็แข็งแรงดีไม่ใช่เล่นเลยนี่นา!?
ท่าวิ่งนี่สวยสุดๆแบบนักกรีฑาเลยด้วยนะ!?
แต่อย่างแรกเลยนะไม่มีปากแต่ทำไมออกเสียงได้อ่ะ!?
ยังไงก็ตามแต่Sandmanที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายตอนนี้แข็งแรงดีสุดๆพุ่งเข้ามาหาพวกเราแล้ว
ไม่ไหวแฮะ ไม่ใช่แค่ไม่สนอยู่ๆยังจะมาโจมตีกันอีก
「ดูไร้เหตุผลแบบสุดๆเลยนะเนี่ย!?」
「เซอิจิ！เขายังมีชีวิตอยู่ด้วยล่ะ！ดีจังเลยเนอะ！」
「อื้ม แต่กลับกันจะมาฆ่าพวกเราแทนนี่สิ！」
ขนาดนี้แล้วก็ขอพูดอีกครั้งเถอะนะ Sandmanมันไม่ใช่มนุษย์เฟ้ย.........เป็นมอนเตอร์ต่างหาก！
「เซอิจิ ทำไงดี?」
「แหม ถึงจะถามว่าทำไงก็เถอะ.............」
ซาเรียถามชั้นมาด้วยความคิดใสซื่อ
ต่อให้หนีไปจากตรงนี้ก็ทำได้แค่หนีกลับไปตามทางที่ผ่านมา
ซึ่งตอนนี้ก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาอย่างไร้ประโยชน์กับกับเรื่องแบบนี้ด้วย
พวกเราต้องรีบไปรวมกับคุณอัลโทเรีย
เพราะงั้นเรื่องที่ต้องทำมันก็ตัดสินได้ตั้งแต่แรกแล้ว
「อ๊า โธ่เอ๊ย！ต้องจัดการอย่างเดียวซะแล้วสิ！」
พูดถึงทรายแล้วก็น่าจะแพ้น้ำตามที่คุ้นเคยจากเกมส์และการ์ตูน
ถ้างั้นการโจมตีของชั้นก็ต้องใช้เวทน้ำสินะ...............
「【Water laser 】！」
ยกมือขวาหันไปทางSandmanแล้วใช้【Water laser 】ที่เป็นเวทน้ำ
ทรายกับของเหลวเนี่ยถ้าไม่ใช่ตรงข้ามกันก็เป็นธาตุโกงแล้ว
ขณะที่คิดว่าเรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง ใจกลางฝ่ามือขวาของชั้นก็เกิดการบีบอัดของน้ำแล้วพุ่งออกมา
ทว่าชั้นเข้าใจ【Water laser 】ผิดไปหน่อย............ไม่สิ มากทีเดียวเลยล่ะ
เดิมทีก็มีแค่ข้อมูลระดับการกินพลังเวทเท่านั้นเองที่อยู่ในหัวของชั้น
เรื่องที่ว่ามีประสิทธิภาพอะไรยังไงนั้นหากยังไม่ได้ลองชั้นก็ไม่รู้
ชั้นก็เลยคิดว่าน่าจะออกมาเหมือนWater jetที่โลกเก่า
แต่ความจริงนั้นพอลองใช้เวทดู----------
ปิ๊ง ..........บรู้มมมมมมมมมมมมมม！
ฝ่ามือเกิดแสงแว่บนึงแล้วเกิดเป็นประกายเส้นแสงผ่าทะลุตัวSandmanไป
เพียงครู่เดียวก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวแถมพื้นดินแยกเป็นสองซีกด้วย
...............
「อานุภาพร้ายเหลือ............！」
ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!? แบบนี้มันไม่ใช่เลเซอร์แล้ว！
แถมมันยังไม่ได้กินพลังเวทเยอะถ้าเทียบกับอานุภาพด้วย..........มันหมายความว่ายังไงเนี่ย!?
ก่อนอื่นเลย แค่เสียงเอฟเฟคมันก็ไม่ใช่เสียงที่มาจากน้ำแล้ว！บรู้มมมมมเนี่ย！มันอะไรกันฟะ!?
นั่นมันเสียงระเบิดแล้วเฟ้ย！
ระหว่างที่กำลังตกใจกับพลังอันเกินคาดก็หันสายคาไปหาSandman
「โฮ..........โฮวววว...........」
Sandmanที่ถูกแยกเป็นสองส่วนกลายเป็นเม็ดแสงหายไปทั้งอย่างนั้น
「เซอิจิ」
「..........」
「หายไปเลยนะ」
「............นั่นสินะ」
ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมส์ร่วมอะไรหรอกแค่พอฟังคำพูดของซาเรีย
ที่พูดถึงเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้นด้วยความไร้เดียงสาแล้วไม่รู้ทำไมน้ำตาชั้นมันจะไหลออกมา
ชั้นยังเป็นมนุษย์แน่รึเปล่าเนี่ย?
เอาเถอะจะมาพะว้าพะวงกับเรื่องที่มันจบไปแล้วแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์
รีบๆไปเก็บดรอปไอเท็มดีกว่า
แล้วก็เหมือนตอนที่ปราบสไลม์เลยคือลูกแก้วที่เขียนสเตตัสของSandmanไว้นั้น
ก่อนที่จะได้ตรวจดูก็กลายเป็นบอลแสงแล้วเข้ามาในตัวชั้น
ดูเหมือนว่าจะมีสกิลการ์ดถูกดูดเข้าไปพร้อมกันด้วยแต่ก็ไม่ได้ตรวจดู
เอาไว้ค่อยตรวจดูทั้งหมดทีเดียวหลังจากไปรวมกับคุณอัลโทเรียได้แล้วกัน
อีกอย่างคือLvไม่ได้อัพด้วยชวนให้รู้สึกว่าห่างไกลมนุษย์ไปอีกแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า
จากที่อ่าน『ชีวประวัติของSandman』ซึ่งมีประสบการณ์ของSandmanเขียนไว้จนถึวตอนนี้
ก็ทำให้รู้อย่างแน่ชัดถึงข้อเท็จจริงอย่างหนึ่ง
นั่นก็คือเจ้านี่ มันไม่ได้คิดอะไรเลย
เพราะว่าสมุดโนีตที่เขียนว่า『ชีวประวัติของSandman』นั้นบางเหลือเชื่อแถมหน้าว่างก็เยอะ
ด้วยเหตุนี้สิ่งที่พอจะบอกได้ว่ารู้มาคือของโปรดของเจ้านี่ซึ่งคือทรายที่อุดมสมบูรณ์เท่านั้นแหละ
เป็นข้อมูลที่ไร้ประโยชน์สุดๆจนเผลอฉีกทิ้งที่ตรงนั้นเลย
ทว่าแม้ประสบการณ์ที่ถูกเขียนไว้ในสมุดโน๊ตจะสำคัญแต่ดรอปไอเท็มก็สำคัญเช่นกัน
แต่ดรอปไอเท็มของSandmanนั้นมันแย่ยิ่งกว่า『ชีวประวัติของSandman』ซะอีก
แรร์ดรอปไอเท็มก็ไม่มี มีแต่เงินกับไอเท็มชิ้นเดียวตกมา
และไอเท็มที่หล่นมานั้น------------
『ทรายตัดเวท』..........มีประสิทธิภาพสกัดกั้นเวทหรือพลังเวททว่าหากอยู่ในสภาพที่เป็นทราย
จะไม่แสดงผลออกมา จะแสดงผลได้ดีที่สุดหลังจากแปรรูปเป็นแก้วแล้ว
ทว่าก็ยังใช้กันเวทโจมตีไม่ได้อยู่ดี
ใช้ยากเป็นบ้า！ถ้ากันเวทโจมตีไม่ได้ประสิทธิภาพมันก็ไม่เยี่ยมแล้ว!?
จะให้เอาไปใช้ในสถานการณ์ไหนกันฟะ!?เจ้านี่！
............ช่างเถอะ คงเอามาทำอะไรได้สักอย่างแหละ คิดอย่างนี้ไปดีกว่า
ไม่อย่างนั้นมันรับไม่ได้เฟ้ย！
ระดับความไร้ประโยชน์ที่สูงอย่างกับไอเท็มจิ๊บจ้อยเล่นเอาชั้นท้อแท้เลย
นี่ขนาดค่าโชคในสเตตัสของชั้นมันสูงแล้วนะเนี่ย.............
「ช่วยไม่ได้แฮะ ยังไงก็ก็ต้องผ่านไปด้วย เพราะงั้นไปกันต่อเถอะ」
「นั่นสิ！」
พอปรับอารมส์ให้เข้าที่แล้วชั้นกับซาเรียก็เดินทางต่อ
ระหว่างทางนอกจากSandmanนั่นแล้วก็ไปกันได้โดยไม่ต้องสู้เลยสักครั้งเดียว
จนมาถึงห้องหนึ่ง
ซึ่งไม่มีทางไปต่อจากห้องนั้น เป็นทางตันสมบูรณ์แบบ
ที่ตรงกลางห้องมีกล่องสมบัติสีดำที่ส่งบรรยากาศไม่น่าไว้ใจออกมาวางไว้อยู่กล่องเดียว
ทั้งยังมีลวดลายที่ชวนให้รู้สึกไม่ดีหลายๆอย่างสลักไว้อยู่ด้วย
ทั้งที่เป็นกล่องสมบัติแต่ทำไมถึงไม่รู้สึกอยากเปิดก็ไม่รู้เนอะ ต้องมีตัวเบ้งๆออกมาแน่เลย
「เซอิจิ มีอะไรวางอยู่ด้วยล่ะ?」
「นั่นสินะ ปล่อยไว้ดีกว่า」
「ปล่อยไว้เหรอ!?」
ก็มันไม่อยากนี่นา ให้ไปเปิดกล่องสมบัตินั่นน่ะ แถมสีดำนั่นอย่างกับมีควันดำลอยออกมางั้นแหละ......
ว่าแต่มีอะไรใส่อยู่นะ น่ากลัวชิบ
ขณะที่กะจะปล่อยกล่องสมบัติที่มีกลิ่นไอชวนอันตรายไว้แล้วกลับไปหาทางใหม่นั่นเอง
กึก.........กึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึก
「「!?」」
อยู่ดีๆกล่องสมบัติที่ไม่น่าไว้ใจก็เริ่มขยับ อะไรอ่ะ สยองนะเฟ้ย
「เคลื่อนไหวได้ด้วยล่ะ」
「น นนนนนนน นั่นสินะ！」
ทำไมซาเรียสงบจังอ่ะ!? ทางชั้นนี่กลัวสุดๆเลยนะ!?
เดิมทีชั้นก็ไม่ชอบแนวสยองขวัญอยู่แล้วด้วย........... กล่องสมบัติที่ขยับได้เองในดันเจี้ยนนี่มันอะไรกัน
จากนั้นก็มีเสียงออกมาจากกล่องสมบัติ------------
「............โอออออออออออออ..........」
「ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก！พูดมาแล้วววววววววววววววว！」
สยองเป็นบ้าเลยเฟ้ย！จะสไลม์ก็ดี Sandmanก็ด้วย............ไม่มีปากแล้วส่งเสียงกันได้ไง!?
「..............พลังใจไง............」
「อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พลังใจสินะ .................เอ๋?」
ชั้นตอบไปโดยที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นเสียงของใคร
ที่แน่ๆไม่ใช่เสียงของซาเรีย คุณอัลโทเรียก็ไม่อยู่ที่นี่ด้วย
ถ้างั้นชั้นคุยกับใครอยู่หว่า............?
เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด
ชั้นมองกลับไปก็มีแค่กล่องสมบัติที่ไม่น่าไว้ใจอยู่กล่องเดียว
「...............」
「เซอิจิสุดยอดเลยเนอะ！กล่องนั่นพูดได้ด้วย！」
ใช่จริงด้วยยยยยยยยยยยยยยยย！
นี่ชั้นพูดกับกล่องสมบัติได้ด้วยเหรอเนี่ย!? ก็ว่ามันแปลกๆตั้งแต่ทีแรกแล้วนะ!? ..........
อ้ะ ก็เคยพูดกับซาเรียในสภาพกอลิล่าได้เหมือนกันนี่หว่า .............มันต่างกันอยู่ดีแหละ
ยังไงก็ตามแต่ดูเหมือนว่าชั้นจะคุยกับกล่องสมบัติน่าสงสัยอยู่
นี่ชั้นแข็งแกร่งเกินไปจนถึงกับคุยกับมอนเตอร์รู้เรื่องแล้วหรือไงกัน?
อยากจะเชื่อว่าไม่ใช่นะ
แต่ถ้าไม่ใช่แบบนั้นล่ะก็งั้นก็แปลว่าเจ้ากล่องสมบัตินี่พูดได้อยู่แล้วงั้นเหรอ?
ขณะที่คิดเรื่องนั้นอยู่ กล่องสมบัติตรงหน้าก็เริ่มเคลื่อนไหวรุนแรงอีกครั้ง
กึก！กึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึก
เอ่อ ในหัวเจ้านี่มันไหวมั้ยเนี่ย!? ทางนี้เห็นชักเป็นห่วงขึ้นมาเลย!?
ความกลัวที่มีอยู่ตอนแรกไม่นานก็หายวับไป กลายเป็นว่าเป็นห่วงกล่องสมบัติตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว
จากนั้นพอสั่นอย่างรุนแรงไปได้สักพักก็หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน
「อะ อะไรอีก?」
「เป็นอะไรรึเปล่า?」
ชั้นกับซาเรียตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่ค่อยจะทันเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเอียงคอ
และแล้ว------------
นิ๊ว นิ๊วนิ๊วนิ๊ว
กล่องสมบัติตรงหน้ามีแขนขาเหมือนมนุษย์โผล่ขึ้นมา
..................
...........
「หา?」
เผลอส่งเสียงเอ๋อๆออกมาเลย
ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา อยู่ดีๆกล่องสมบัติมันงอกแขนขาที่เหมือนมนุษย์ได้ด้วย
....................
ไม่ถูกแล้วไม่ถูกแล้วไม่ถูกแล้วไม่ถูกแล้ว！ มันแปลกๆนะเฮ้ย !? แถมน่าขยะแขยงอีกต่างหาก!?
ทั้งแขนที่ข้างกล่องสมบัติและขาเหมือนมนุษย์ที่อยู่ข้างใต้มันงอกขึ้นมาสดๆเลยนะ!?
มันอะไรกันแน่เนี่ย!?
แต่กล่องสมบัติก็ยืนขึ้นมาเฉยๆโดยไม่สนใจชั้นที่งงสุดขีดแล้วเริ่มเดินเข้ามา
「ดูน่ารักจังเนอะ！」
「ล้อเล่นรึเปล่า!?」
คุณซาเรียไอ้กล่องสมบัติที่มีแขนขาเหมือนมนุษย์งอกขึ้นมานี่มันน่ารักตรงไหนกันเหรอครับ!?
ทางชั้นจะมองเป็นตัวละครสยองขวัญหรือตลกนี่ยังตัดสินใจไม่ถูกเลยนะ！
ถึงจะน่ากลัวแต่ก็เหลือเชื่อ！
Sandmanก็ด้วย...........ของเหลือเชื่อนี่มันฮิตกันหรือไง!?
「..........ป็อง..........」
「แน่ะ แกไม่ต้องมาเขินเลย!?」
กล่องสมบัติเป็นกล่องสีดำแต่ดันเขินกับคำพูดของซาเรียจนแดงนิดหน่อยนี่ประหลาดสุดๆไปเลย
เป็นสิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยปริศนา........ล่ะมั้ง?
ยังไงก็ตามแต่เพราะเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้เลยใช้สกิล『ตรวจสอบขั้นสูง』ดู
『กล่องสมบัติ Lv:900』
「เยอะไปแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
Lv900!? ตะลึงรองจากเซนอสเลยนะเนี่ย!? ยิ่งกว่านั้นเป็นแค่กล่องสมบัติด้วย!?
และแล้วกล่องสมบัติตรงหน้าที่น่าตกใจทั้งสภาพที่เห็นและ Lv
ก็พ่นคำออกมาทั้งๆที่ไม่มีปากเหมือนกับตอนที่คุยกันครั้งแรก
「...........ตาย...........」
「ทำไมอ่ะ!?」
โหดร้าย!? นี่พึ่งได้เจอหน้ากันเองนะ!?
ก่อนอื่นเลยชั้นยังไม่ได้ไปแตะต้องกล่องสมบัติแล้วทำไมต้องพูดว่าตายด้วยล่ะ!?
「...........ข้า เป็นกล่องสมบัติ............ ...........กล่องสมบัติ ต้องการให้เปิด.............」
「ขอโทษด้วยครับ！」
เป็นอย่างนั้นเหรอ！ทั้งที่เป็นกล่องสมบัติแต่ดันโดนเมินเลยน้อยใจสินะ！
「...........เพราะงั้น ต้องฆ่า...........」
「ไม่ตัดสินกันรุนแรงเกินไปหน่อยเหรอ!?」
「...............」
「โดนกล่องสมบัติเมินบ้างแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยยย！」
กล่องสมบัติที่เมินเฉยต่อคำพูดของชั้น พุ่งเข้ามาทั้งอย่างนั้นโดยไม่สนใจอะไรเลย
แถมยังวิ่งสวยแบบนักกรีฑาเหมือนSandmanด้วย
อืม ดันเจี้ยนนี้เป็นที่ฝึกอบรมของพวกนักกรีฑาหรือไงนะ?
「ย ยังไงก็ตามแต่！โทษด้วยแล้วกันที่ไม่สนใจ！ยังไงก็พูดคุยรู้เรื่อง งั้นมาเจรจากันเถอะ！」
「...........ไม่จำเป็น ต้องถามตอบ............」
「มีหูก็ฟังหน่อยเหอะะะะะะะะะะะะะ！」
「..........หู ไม่มีซักหน่อย..................」
「งั้นไม่มีปากแล้วทำไมถึงพูดได้!? ก่อนอื่นเลยนะก็ได้ยินที่ชั้นพูดอยู่ไม่ใช่เหรอไง！」
「..............」
「เถียงไม่ออกทำเป็นเมินซะงั้นอ่ะ!?」
「.........ตาย.............」
「คุยกันหน่อยซิฟะ!?」
เป็นกล่องสมบัติที่เอาแต่ใจใช้ได้เลย กล่องสมบัติแบบนี้เกลียดที่สุด
แล้วตอนนี้การพูดคุยกันก็ได้จบลงโดยหยุดกล่องสมบัติที่พุ่งมาหาไม่ได้
「...........อุตส่าห์พูดคุยกันรู้เรื่อง คิดว่าจะจบแบบสันติได้ซะอีก！」
ถึงตอนSandmanจะพูดกันไม่รู้เรื่องแต่เจ้ากล่องสมบัตินี่ก็พูดภาษาคนรู้เรื่องแท้ๆเชียวนะ
ยังต้องมาสู้กันอย่างไร้เหตุผลอีก ทั้งๆที่การแก้ปัญาอย่างสันตินั้นดีที่สุดแท้ๆ
ชั้นที่คิดได้อย่างนั้นก็ไม่อยากให้เกิดความผิดพลาดเหมือนตอนSandmanอีก
เลยร่ายเวทที่กินพลังเวทน้อยที่สุดในบรรดาเวทน้ำออกมา
「พอได้แล้ว！【Aqua bullet】！」
พูดไปพลางยกมือขวาไปทางกล่องสมบัติ
ทันใดนั้น บอลน้ำก้อนเล็กที่ถูกบีบอัดอยู่ตรงกลางฝ่ามือเหมือนเวท【Water laser 】
ที่ยิงใส่กับSandmanก็พุ่งไปหากล่องสมบัติ
ฟี้ว
เพียงแว่บเท่านั้น
【Aqua bullet】ของชั้นที่ยิงออกไปก็โดนตัวกล่องสมบัติ?
ตรงส่วนที่โดนความเร็วอันน่าสะพรึงกลัวนั้นถูกทะลวงไปอย่างง่ายดาย
.............
「..........เจ็บ..........ใจ..........นัก...........」
กล่องสมบัติก็กลายเป็นแสงหายไปทั้งอย่างนั้น
ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมพื้นที่โดยรอบ
ในสถานการณ์เช่นนี้ซาเรียที่จ้องมองการพูดคุยมาโดยตลอดก็ทิ้งช่วงนิดหน่อยแล้วพูดออกมา
「เซอิจิ」
「............」
「หายไปเลยนะ」
「บัดซบบบบบบบบบบบบบบบบ！」
เพราะโดนประโยคเดียวกับตอนSandman ชั้นเลยตะโกนออกมา
จากนั้น---------
『Lvได้อัพแล้ว』
เสียงเรียบๆที่ไม่รู้จักอ่านบรรยากาศก็ดังขึ้นในหัวของชั้น
