ตอนที่ 25 เก็บของ
「เอาล่ะ แต่ละคนเอาสมุนไพรที่เก็บมาให้ดูหน่อยซิ」
ชั้น--------ฮิรากิ เซอิจิ กำลังทดสอบอย่างที่สองคือการ『เก็บของ』ที่นอกเมือง
เนื้อหาการสอบก็ง่ายๆแค่ออกไปเก็บสมุนไพรที่ขึ้นอยู่แถวกำแพงเมืองคนละ10ต้นก็พอ
ด้วยเหตุนี้ชั้นกับซาเรียที่แยกกันหาสมุนไพรเมื่อตะกี้เลยเอาของที่หาเจอมาให้ดู
โดยเอามาเรียงไว้ตรงหน้าคุณอัลโทเรีย
เพราะเป็นสมุนไพรที่ออกมานอกเมืองก็เจอได้ทันทีเลยไม่ต้องเจอกับมอนเตอร์
เพราะงั้นเหตุการณ์ต่อสู้ย่อมไม่เกิดขึ้นแน่นอน ............ทั่วไปอ่ะนะ
「ก่อนอื่นก็ซาเรียนะ.......ไหนๆ」
ตามที่คุณอัลโทเรียบอกก็ไม่น่าจะมีการต่อสู้แท้ๆ
แล้วทำไมขนาดเจ้าตัวคุณอัลโทเรียเองยังต้องไปไล่เตะสไลม์ที่เจ้ามาโจมตีล่ะ
...........เอ๊ะ? สู้เหมือนชินแล้วด้วยนะ? ทั้งๆที่ได้ยินมาว่าอัตราการเจอมอนเตอร์มันน้อย
แต่เมื่อกี้นี้สไลม์ที่โดนเตะกระเด็นไปมันตั้ง20ตัวเลยนะ? ถึงคุณอัลโทเรียจะเชือดเรียบเองเลยก็เถอะ
ระหว่างที่คิดอย่างนั้นเพราะคุณอัลโทเรียมองสิ่งที่ชั้นคิดออกเลยชี้แจงให้
「อ้ะ--..............ถึงตะกี้จะมีมาโจมตีข้าแต่ทั่วไปเรื่องอย่างนี้ไม่มีหรอกสบายใจได้」
「อืม............」
เอาน่า ช่างเหอะลองเป็นชั้นตอนนี้ล่ะก็จะให้อะไรโจมตีเข้ามาก็คิดว่าไม่แพ้อยู่แล้วอ่ะนะ..........
ก็เพราะชั้นมันสัตว์ประหลาดนี่นา
ต่อให้มอนเตอร์เข้ามาโจมตียกเว้นว่าแค่ต้องใช้แรงนิดเดียวก็ไม่ได้ลำบากอะไรมาก
ชั้นเลยตอบรับคำพูดของคุณอัลโทเรียโดยไม่ใส่ใจอะไร
「ก็นะ ทำไมคราวนี้ถึงจบแค่ที่ระดับสไลม์ก็ไม่รู้..............」
「เอ๋?」
「...........ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่ซาเรีย เอามาดูซิ」
「อื้ม！」
พอซาเรียตอบกลับมาอย่างร่าเริงก็พลางหยิบกองสมุนไพรที่ถอนไปจนถึงรากออกมา
ที่ได้มาเป็นแตกต่างกับสมุนไพรพิเศษของ『ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด』
เป็นสมุนไพรที่มีลักษณะเป็นสีชาเล็กน้อย แถมมีกลิ่นที่ดมดูเป็นกลิ่นสดชื่นด้วย
「โอ้ส ได้ตามที่บอกเลยนะ แถมยังถอนถึงรากได้เรียบร้อยดีด้วย」
「ถอนถึงรากตามที่คุณอัลโทเรียบอกมาเลยแต่ตามคำร้องขอที่จำเป็นก็แค่ส่วนใบนี่นา?」
ด้วยข้อสงสัยอย่างเป็นธรรมชาติของซาเรีย คุณอัลโทเรียเลยช่วยตอบให้
「อา ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าที่ให้ถอนถึงรากก็เพื่อให้สมุนไพรที่เก็บมาคงความสดไว้
นอกจากนั้นรากของสมุนไพรกับใบของสมุนไพรมันต่างกัน มันมีประสิทธิภาพบำรุงร่างกายด้วย
เพราะงั้นนะเวลาเก็บสมุนไพรต้องเก็บให้ถึงราก หลังๆมานี่ยังมีคนที่รู้เรื่องนี้อยู่น้อยเลยนะ
รู้ไว้มีมีขาดทุนแน่?」
โอ้ เป็นภูมิปัญญาของนักผจญภัยนี่เอง
เพราะเป็นแค่ของที่เก็บได้ตามพื้นเลยคาดไม่ถึงประสิทธิภาพนอกจากส่วนที่ใช้จริงที่แสดงออกมา
การเก็บรวมรวมความรู้ที่ว่าในฐานะที่เป็นนักผจญภัยถือเป็นเรื่องสำคัญ
「แล้วก็ รากสมุนไพรนี่เอาไปต้มแล้วดื่มจะได้ประสิทธิภาพที่สุด
แต่เพราะมันขมแบบสุดๆเพราะงั้นไม่แนะนำนะ」
「งั้นเอาไปทำยังไงถึงดีล่ะ?」
「นั่นสินะ............. ที่ง่ายที่สุดก็ใส่น้ำตาลผสมไปด้วย..........แต่ก็นะน้ำตาลมันเป็นสินค้าชั้นสูง
ตรงจุดนั้นเลยต้องใช้ของแทนกันอย่างใส่น้ำหวานที่สกัดจาก『Sweet flower』ลงไป
หวานดีแถมดื่มง่ายด้วยนะ」
อืมมม...............ลองรู้ทริคแบบนี้แสดงว่าคุณอัลโทเรียก็ทำอาหารเป็นแน่เลย
ก็แค่การทึกทักเอาเองล่ะนะ
「เอาเถอะ ถึงรากจะสำคัญแต่สุดท้ายที่กิลด์ร้องขอมาคือ『ใบของสมุนไพร』
ก่อนจะส่งมอบให้กิลด์ก็อย่าลืมแยกส่วนใบกับส่วนรากสองอย่างนี้ออกจากกันด้วยล่ะ?」
「「คร้าบ/ค่า」」
ชั้นกับซาเรียส่งเสียงยาวๆตอบกลับไป
「เอาล่ะ งั้นต่อไปก็เซอิจิ」
「ครับ！นี่ครับ！」
「.................」
ชั้นยื่นของที่เก็บมาไว้ตรงหน้าคุณอัลโทเรีย
ทันใดนั้นคุณอัลโทเรียที่มองสิ่งที่ชั้นยื่นให้ก็เงียบไปเลย
แล้วหลังจากเว้นช่วงไว้หน่อยก็อ้าปากที่เงียบไว้
「..............ขอถามก่อนนะ นี่คืออะไร?」
「เอ๋? ก็เห็ดไงครับ」
「แค่เห็นก็รู้แล้วเฟ้ย！」
ที่ชั้นยื่นให้คุณอัลโทเรียคือเห็ด แถมตั้ง10อันด้วย
「เนื้อหาที่สอบคือเก็บสมุนไพร10ต้นไม่ใช่เหรอ！แล้วไปเก็บเห็ดมาทำซากอะไร！」
「ก็แหม ดูให้ดีๆสิครับ นี่ไม่ใช่แค่เห็ดธรรมดาน้า? เป็น『เห็ดเวทมนตตร์』ด้วย」
「ไม่ได้ถามถึงชนิดของเห็ดเฟ้ย！」
「ก็นั่นสิเนอะ----」
ไม่ได้จริงๆแฮะ
ความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะเก็บ『เห็ดเวทมนตตร์』มายื่นให้คุณอัลโทเรียหรอก
ขนาดตั้งใจหาแล้วไม่รู้ทำไมตรงที่ชั้นไปหามันไม่มีสมุนไพรงอกเลยสักต้นเดียว
ด้วยเหตุนี้พอเจออะไรเลยเก็บๆมาไว้ก่อน
เพราะงั้น จะเรียกว่าเอามาแทนก็ได้
เลยจำใจต้องเก็บ『เห็ดเวทมนตตร์』ที่งอกขึ้นมาอย่างพิศดารเอามาแทนสมุนไพร
นอกเรื่องหน่อยคือ『เห็ดเวทมนตตร์』ที่ว่านี่เป็นเห็ดประหลาดที่รู้จักกันดี
ในนามของสิ่งจำเป็นสำหรับทำไอเท็มชื่อ『Mana potion』ที่ไว้ใช้ฟื้นฟูพลังเวท
「แบบว่า.............มันไม่เจอสมุนไพรเลยอ่ะ............」
「มันจะเป็นไปได้ไงเล่า!?สมุนไพรเนี่ยนะ!? เท่าที่ข้าเห็นก็ปาไป20ต้นแล้วนะเนี่ย!?」
「เอ๋?」
อ้าว? แปลกจังแฮะ...............นี่ขนาดพยายามหาเป็นอย่างดีแล้วยังไม่เห็นเจอเลย?
ที่ว่ามีตั้ง20ต้นเนี่ย.............
「นั่นไง ที่ขาเซอิจิเองก็มีนี่นา」
「God damn！」
พอลองตรวจดูตรงขาตามที่คุณอัลโทเรียบอกก็เจอที่งอกทั่วๆไปอยู่5ต้น
เอ๊ะ อ้าว?
「กลับกันดันไปเจอ『เห็ดเวทมนตตร์』ตั้งเยอะ
เจ้านี่ต่างหากที่ต่อให้หาแทบตายจะเจอสักต้นรึเปล่าก็ไม่รู้? ทำไมไปเจอตั้ง10อันได้เนี่ย..........」
「จะว่าโชคดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้เนอะ！」
「นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก！ยังไงก็ตามแต่ถ้านายเก็บสมุนไพร10ต้นไม่ได้ก็ตก！」
「ว ว่าไงน้า!?」
ไม่สิ จะจริงจังขนาดนั้นก็ไม่น่าแปลกใจหรอก
แต่ว่าถ้าทดสอบตกไปทั้งอย่างนี้มันก็อย่างว่าแหละนะ
เพราะงั้นรีบเก็บสมุนไพร5ต้นที่งอกอยู่ตรงเท้าตั้งแต่รากเลยดีกว่า
เท่านี้ชั้นก็ทดสอบผ่านได้แล้ว！..........ที่กะไว้ก็ราวๆนี้อ่ะนะ
「นี่ไง เก็บได้เรียบร้อยดีเลยมั้ยล่ะครับ」
「...........แล้วหลังจาก5ต้นนี้จะเอาไงล่ะ?」
「.................」
จริงด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย！เกณฑ์ทดสอบที่ตั้งไว้มัน10ต้นนี่หว่า！5ต้นมันพอที่ไหนกัน!?
「ป ไปหาก่อนนะครับบบบบ！」
「ฮ เฮ้ย！」
ชั้นตะโกนเสร็จก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นไปหาสมุรไพรที่เหลือ
「ว ไวจัง!? เจ้าหมอนี่มีแรงขาขนาดไหนกันเนี่ย............. ช่างเถอะ แต่ว่านะ
เซอิจิ！อย่าไปแถวป่าเซ็ตตี้ล่ะ！แล้วก็อย่าไปไกลด้วย！
...............อ้าวดันหายไปซะแล้ว!?」
ที่ด้านหลังรู้สึกว่าคุณอัลโทเรียจะพูดอะไรสักอย่างแต่เพราะออกห่างมาไกลพอตัวเลยไม่ค่อยได้ยิน
「............อ้ะ ตรงนี้ก็มีงอกอยู่5ต้นไม่ใช่เหรอ」
หลังจากชั้นออกจากที่นั่นไป คุณอัลโทเรียก็บ่นพึมพำอย่างนั้นอยู่คนเดียว
◆◇◆
「ไม่เห็นมีเลยบัดซบเอ๊ย！」
ชั้นลองวิ่งไปรอบๆเพื่อหาสมุนไพรแต่ไม่เจอสักต้นเลยร้องตะโกนอย่างสิ้นหวัง
ก็จริงอยู่ที่ไม่เจอสมุนไพรเลยสักต้นแต่ดันเจอของอย่าง
『เห็ดเวทมนตร์』หรือพวก『หญ้าแก้พิษ』แทน
「ระหว่างที่ตั้งหน้าตั้งตาหาของพวกนี้ก็มาอยู่ตรงที่ๆมองไม่เห็นพวกคุณอัลโทเรียซะแล้ว......」
พอผ่านเนินไปแห่งนึงก็มองพวกคุณอัลโทเรียด้วยสายตาไม่เห็นแล้ว
「อืมมม...............ทำไมถึงหาไม่เจอเลยน้า?」
วิธีหาไม่ถูกงั้นเหรอ?
ขนาดตอนที่คุณอัลโทเรียบอกว่างอกอยู่ตรงเท้าตั้งแต่แรกถึงค่อยรู้สึกตัวซะด้วยสิ............
ต้องลองค่อยๆหาอย่างละเอียดรอบคอบซะแล้ว
พอชั้นจะเริ่มหาสมุนไพรดูอีกครั้งก็สังเกตุเห็นเหล่าต้นไม้ที่ขอบสายตา
「หือ? ตรงนั้นมัน...........ป่าเหรอ?」
ที่สังเกตุเห็นคือสถานที่ๆมีเหล่าต้นไม่ขึ้นกันอย่างหนาแน่น
ซึ่งต่างกับ【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】ตรงที่ไม่มีบรรยากาศชวนให้รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด
แต่เป็นป่าไม่ผิดแน่
「ถ้าเป็นตรงนั้นล่ะก็อาจจะมีสมุนไพรงอกอยู่เยอะแยะเลยก็ได้」
เมื่อชั้นคาดไว้อย่างนั้นก็ตรงไปที่ป่าทันที
พอเข้าใกล้ก็รู้สึกขึ้นมา จะว่าใช่เลยหรือไงดี เพราะชั้นถูกวาร์ปไปที่
【ป่าแห่งรักอันน่าเศร้าไร้สิ้นสุด】ซึ่งเป็นสถานที่ๆโหดร้ายขนาดนั้นถึงได้รู้สึกอย่างนี้ได้
ว่าป่าตรงหน้านั้นไม่รู้สึกเลยว่าน่าอันตรายกลับระลึกถึงความรู้สึกที่น่าคิดถึง
「เอาเถอะ ถึงจะเต็มไปด้วยอันตรายแตที่นั่นก็เป็นที่ๆได้รับสิ่งสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดมาล่ะนะ」
ชั้นปิดตาลงอิ่มเอิบไปกับความทรงจำเล็กน้อยสักพักก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
「ดีล่ะ รีบไปหาเลยดีกว่า！」
ด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นแบบนั้น ทันทีที่ก้าวออกไปได้หนึ่งก้าว
「------------！」
「------------!?」
「------------」
「หืม?」
ตรงบริเวณป่าได้ยินเสียงพูดคุย
ที่จริงใครจะอยู่ในป่าก็ไม่ใช่เรื่องของชั้นสักนิดแต่อาจเป็นคนที่บังเอิญอยู่ระหว่างหาสมุนไพรก็ได้
เลยรู้สึกสงสัยว่าเป็นใครมาทำอะไรอยู่ในป่า
เป็นนักผจญภัยเหมือนกันที่มาด้วยคำร้องขอจากกิลด์อะไรแบบนั้นรึเปล่า?
หรือจะเป็นแค่นักเดินทาง?
ลองเดาดูหลายๆอย่างพลางเดินเข้าไปตรงที่ได้ยินเสียงคุยกัน
ซึ่งระหว่างนั้นก็ไม่ลืมหาสมุนไพรไปด้วย
ขณะที่ค่อยๆก้าวเข้าไปในป่าก็ไปเจอพวกคนที่เป็นเจ้าของเสียงนั้น
พอลองสังเกตุนิดหน่อยจากที่ไกลๆดูก็เห็นคน3คน
ยิ่งกว่านั้นทุกคนยังไม่ใช่มนุษย์ด้วย
นั่นก็เพราะสีผิวของ3คนนั้นเป็นสีน้ำเงินแตกต่างจากมนุษย์อย่างพวกเรา
และเหนือสิ่งอื่นใด หัวคนหนึ่งใน3คนนั้นมีเขาแบบปีศาจงอกขึ้นมาด้วย
ไม่มีทางเป็นมนุษย์แน่นอน
จากนั้นพอสังเกตุสถานการณ์จากที่ไกลๆก็รู้สึกว่าไม่ได้กำลังโต้เถียงกันหรือกำลังเดือดร้อนอะไร
ดูกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานซะมากกว่า
ในป่าอย่างนี้มาหยุดยืนคุยกันเรื่องอะไรน้า?
ชั้นที่อยู่ห่างจาก3คนนั้นก็เกิดอาการสนใจเลยเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น
「คุณเบล ในที่สุดก็เอาจนได้นะ！แต่ติดตั้งเจ้านี่เข้าไป............
แบบนี้ต้องมีใครสักคนติดกับแน่！」
「ก็นะ」
「แต่ว่า........ไม่สนใจคำสั่งของท่านเรย์ย่าเข้ามาในเขตของมนุษย์แบบนี้จะดีเหรอ?」
「นั่นสินะ.........เอาเถอะ ถ้าความแตกคงถูกลงโทษนั่นแหละ...........」
「.................นึกได้ว่ามีธุระด่วนกะทันหันขอตัวกลับก่อนล่ะครับ」
「อ้ะ ข้าด้วย...........」
「ไม่ให้หนีหรอก！」
「ช ช่วยปล่อยทีเถอะครับ！ผมยังไม่อยากตายนะ！」
「เจ้าบ้า！เรื่องนั้นข้าเองก็ด้วยแหละ！แต่ว่านะ............ถ้าเรื่องครั้งนี้สำเร็จล่ะก็
ท่านเรย์ย่าคงไม่ลงโทษแถมเลื่อนขั้นก็ไม่ใช่แค่ฝันด้วยนา?」
「ถ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ............」
「พอคิดถึงเรื่องครอบครัวแล้วมัน..............」
「เรื่องนั้นก็เข้าใจอยู่ แต่เหมือนกับพวกนายที่มีครอบครัวต้องคอยดูแล ข้าเองก็มีครอบครัวเช่นกัน
ยิ่งกว่านั้นทางข้าตอนนี้ก็มีเด็กพึ่งเกิดด้วย」
「ถ ถ้างั้นทำไมล่ะ.............」
「จำเป็นต้องเสี่ยงขนาดนั้นเลยเหรอครับ............?」
「เฮ้อ.............ถ้าข้าได้เลื่อนขั้นด้วยแผนนี้ เมียจะได้สบายสักที............」
「「ค คนอย่างท่านนี่มัน...................！」」
....................
พ พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย?โดนลงโทษบ้างล่ะเลื่อนขั้นบ้างล่ะ...........ยิ่งครึ่งหลังนี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย.........
ช่างเถอะ คนนอกอย่างชั้นจะไม่เข้าใจเนื้อหาที่คุยกันก็ไม่แปลก
ว่าแต่ ที่คนชื่อเบลพูดเนี่ยมันDeath flagชัดๆ? จะรอดมั้ยเนี่ย?
ก่อนอื่นเก็บความสงสัยของชั้นไว้ก่อน ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรอยู่แล้ว
ว่าแต่ไปถามทั้ง3คนที่อยู่ตรงหน้าก่อนเผื่อไว้ก่อนดีกว่าว่าเจอสมุนไพรอยู่แถวนี้มั้ย?
............อื้ม เอาแบบนี้แหละ
ไม่ใช่ว่าหาด้วยตัวเองมันยุ่งยากอะไรแบบนั้นหรอกนะ！...........ช่วยคิดแบบนี้แล้วกัน
เมื่อตัดสินใจแล้วต้องรีบลงมือทำทันที
ชั้นเลยไปปรากฏตัวตรงหน้า3คนนั่นโดยที่ยังไม่รู้เลยว่าจะพูดคุยกันยังไงดี
「ค คือว่า.............」
「「「ใครน่ะ!?」」」
「อ้ะ!」
ต ตกใจหมดเลย..........หันมาประสานเสียงโดยพร้อมเพรียงกันแบบนี้เล่นเอาสะดุ้งเลย！
มันก็แน่อยู่แล้วล่ะนะ
ขณะที่ตกใจอยู่คนเดียวทั้ง3คนที่ในเวลานั้นตรวจดูชั้นก็เบิ่งตาด้วยความประหลาดใจ
กลับกันด้วยปฏิกิริยาแบบนั้นชั้นที่ควรตกใจอยู่เลยใจเย็นลง
พอหัวเย็นลงแล้วก็ตรวจสอบ3คนตรงหน้าดูอีกครั้ง
คนนึงสูงผอมซูบ อีกคนนี่กลับกันเลยอ้วนเหมือนชั้นสมัยก่อนแถมเตี้ยด้วย
และชายที่ยืนตรงกลางมองแว่บเดียวก็รู้เลยว่ามีร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างดี
อะไรกันเนี่ย? การรวมตัวของความไม่เข้ากันจนสมดุลได้แบบนี้เนี่ย
ถ้าให้บอกเรื่องที่3คนนี้มีเหมือนกันก็อย่างที่เคยตรวจดูจากไกลๆคือมีผิวสีน้ำเงิน
นอกนั้นก็ไม่แตกต่างกับพวกเราเลย ดูไปก็ไม่ใช่มนุษย์สัตว์ซะด้วย.........
มีเขาแบบปีศาจงอกขึ้นมาแบบนี้จะเป็นเผ่าปีศาจรึเปล่าน้า? คิดง่ายไปมั้ยหว่า
แต่ว่าชั้นจะมัวมองอีกฝ่ายแบบเสียมารยาทอย่างนี้ต่อไปก็ไม่ได้
เลยรีบลองพูดคุยดู
「คือว่า----------」
「ทำไมมนุษย์มาอยู่ในที่แบบนี้ได้!?」
「ห หรือว่า.............แผนการของพวกเรารั่วไหลไปแล้ว!?」
「ไม่น้าาาาาาาาาาาา！ถูกท่านเรย์ย่าลงโทษนี่ไม่เอาน้าาาาาาาาาาาา！」
พลาดไปซะแล้ว
ไม่รู้ว่าอะไรแต่พอชั้นกำลังจะพูดก็แตกตื่นกันขึ้นมาเลย
「อ เอ่อ...........พวกคุณเป็นใครเหรอ............?」
ทั้งที่จะถามเรื่องสมุนไพรแต่พอเห็น3คนตรงหน้าแตกตื่นซะเหลือเกินเลยอดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นใครกัน
จากนั้น ชายมีกล้ามก็ตอบคำถามของชั้นกลับมา
「เฮ้อ...........ในเมื่อความแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้！ข้าคือหัวหน้าหน่วยที่3แห่งกองทัพปีศาจ
ภายใต้การนำของท่านเรย์ย่า หัวหน้าหน่วย『Victim』เบล กิเซล！」
「สังกัดหน่วยหน่วย『Victim』เช่นเดียวกัน บอสโก แดน！」
「เทอรี่ เฮม！」
「หน่วยกล้าตายแห่งกองทัพปีศาจ----」
「「「คือพวกข้าไงล่ะ!!!!」」」
「...................」
อย่างนี้นี่เอง แค่กลุ่มคนบ้าสินะ
ชั้นที่เข้าใจเอาเองก็พยักหน้าให้ทีนึงแล้วจากที่นั่นไปเงียบๆ
「เจ้าบ้าอย่าหนีนะ！」
「เอ๋..........」
แต่ดันต้องหันไปอีกรอบ！
「ทำไมถึงไปซะเฉยๆล่ะ！」
「แหม ก็แบบว่า...........พวกคุณดูไม่เต็มบาทนี่นา?」
「คราวนี้หน้านิ่งปากเสียใส่เลยนะ!?」
ชั้นปากเสียใส่ชายมีกล้าม----------คนชื่อเบลที่เป็นหัวหน้า
『Victim』เนี่ยก็มันอะไรกันน่ะ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษนี่แปลว่า『ผู้รับเคราะห์』เลยนะ?
แถมยังพูดว่าพวกตัวเองเป็นหน่วยกล้าตายของเผ่าปีศาจอีก..........คำมันจะน่าสงสารเกินไปแล้ว
เป็นเบื้ยใช้แล้วทิ้งชัดๆ
「แล้วตกลงมีอะไรอีกล่ะ ชั้นกำลังรีบหาสมุนไพรอยู่นะ」
「นายนั่นแหละมีอะไร!? นายมีเรื่องจะพูดไม่ใช่เหรอไง!?」
จริงด้วย เพราะเจ้าเบลนี่แหละเลยลืมสนิทเลย
「ว่าแต่ นายล่ะเป็นใคร！」
「ชั้นเซอิจิ ก็บอกไปแล้วตะกี้คือมาหาสมุนไพรที่ป่านี้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่พวกนายพูด
............พอดีหาสมุนไพรไม่เจอเลยว่าจะเข้าไปถาม แต่เห็นกำลังยุ่งกันอยู่เลยไม่เอาดีกว่า」
「แล้วทำไมต้องมาหาสมุนไพรถึงป่าด้วยล่ะ? ที่ตรงโน้นก็มีสมุนไพรงอกอยู่ด้วยนี่นา?」
ที่อธิบายให้ชั้นคือชายร่างผอม---------บอสโกเป็นคนพูด
「ก็มันไม่มีนี่นาเลยช่วยไม่ได้」
「เอาเถอะ เหตุผลของนายจะเป็นยังไงก็ช่าง..............」
คราวนี้ชายร่างอ้วน-----------เทอรี่เป็นคนพูด
แหม จะเป็นยังไงก็ช่างไม่ได้หรอกนะ? ก็สำหรับชั้นมันเป็นเรื่องใหญ่นี่นา?
「เซอิจิ...........สินะ? นายดันมาเห็นพวกเราซะแล้ว.............
น่าเสียดายนะแต่คงปล่อยนายกลับไปไม่ได้」
「หา?」
เอ พูดอะไรเนี่ย? 『ปล่อยกลับไปไม่ได้』ที่ว่านี่..............จะฆ่าชั้นเหรอ!?
ขณะที่ชั้นยังตะลึงกับเหตุการณ์อันกะทันหัน เทอรี่ก็ส่งสัญญาณอะไรสักอย่างให้กับพวกเบล
และ พอเบลรับรู้สัญญาณนั้นก็พยักหน้าทีนึงแล้วกระดิกนิ้ว
ทันใดนั้นที่ด้านหลังของพวกเบลก็มีเสียงลากเท้าซึบ ซึบ ปรากฏตัวออกมา
มันคือมนุษย์ใหญ่ยักษ์ประมาณ3เมตร ผิวสีเขียวใส่เสื้อผ้าแค่ที่เอวทำจากหนังอะไรสักอย่าง
「เจ้านี่คือโทรล ในหมู่พวกมนุษย์อย่างเซอิจิเป็นมอนเตอร์ระดับBใช่มั้ยล่ะ?」
「ไม่อ่ะ ไม่รู้หรอก............」
มอนเตอร์ที่ชื่อโทรลนั้นทั้งๆที่ตำแหน่งตา จมูก ปากอยู่ที่เดียวกับมนุษย์
แต่ด้วยอากัปกริยาต่างๆไม่ชวนให้รู้สึกถึงสติปัญญาเลย
มีหูแหลมนิดหน่อย หัวล้านเลี่ยนในมือถือตะบองไม้ขนาดใหญ่
「ช่างเถอะ.........โทรล！จัดการมันเลย！」
พอเบลพูดด้วยประโยคแบบตัวร้ายสั่งลูกกระจ๊อกในอนิเมเก่าๆโทรลก็ดวงตาเปล่งแสง！ประมาณนั้น
ตะบองที่ถืออยู่ถูกยกเข้าโจมตี
「โอ้วววววววววววว！」
「เหวออออออ!? จะฆ่ากันจริงๆเหรอ!?」
พึ่งเจอกันไหงโหดกันขนาดนี้อ่ะ!? ชั้นไปทำอะไรให้เหรอ!?
ถึงจะแค่บังเอิญไปเจอกับพวกเบลแต่ทำไมชั้นต้องมาโดนโทรลโจมตีด้วยเนี่ย
แต่ด้วย『ตาใจ』ที่เป็นสกิลเฉพาะตัวของชั้น การโจมตีของโทรลเลยดูช้าจนผิดปกติ
อืมมมม............จะจัดการไปเลยดีมั้ยน้า? คงได้ล่ะมั้ง? ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะแต่มาโจมตีใส่เองนี่นา
พอชั้นตัดสินใจจะจัดการกับโทรลตรงหน้าก็เกิดปิ๊งไอเดียดีๆขึ้นมาได้
นั่นคือการลองใช้สกิล『ดูดซับ』ที่ได้จาการปราบสไลม์ดู
โทรลเองก็โจมตีใส่ชั้นได้เข้าเป้าอย่างจังเพราะงั้นทันทีที่โดนก็เริ่มใช้สกิลกันเลย
เริ่มจ้องมองตะบองที่เข้ามาใกล้ช้าๆไปรอบจนช่วงเวลานิดเดียวก่อนที่จะเข้ามาถึงตัวชั้น
จากนั้นชั้นก็เริ่มใช้สกิล『ดูดซับ』
ทันใดนั้นมันเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ ก็พลังของตะบองที่เข้ามาใกล้อย่างรุนแรง
ทั้งหมดหายไปจากมือของโทรลพร้อมกันนั้นก็รู้สึกได้ว่าพลังงานค่อยๆละลายเข้ามาในตัวชั้น
พลังนั้นหมุนวนเวียนในตัวชั้นอยู่หลายรอบไม่นานนักก็ดูดซึมเป็นส่วนหนึ่งของชั้นทั้งหมด
「โอ้ ใช้ได้แฮะ」
「「「...............」」」
พูดไปโดยมีตะบองของโทรลที่สูญเสียพลังโจมตีไว้อยู่บนหัว
พวกเบลที่เห็นสภาพของชั้นไม่รู้ทำไมต่างแสดงสีหน้าไม่ออกกันเลย
ถ้าดูให้ดีๆโทรลเองก็แสดงสีหน้าไม่ออกเช่นกัน
แต่แล้ว สีหน้าที่แสดงไม่ออกก็ค่อยๆเปลี่ยนไป-----------
「「「「หืม!?」」」」
เบิกตาโตกว้างกันสุดๆส่วนใบหน้านี่จะว่าอ้าปากค้างก็ไม่ใช่กลับกันปากปิดสนิทแน่น
โดยที่มุมปากเหมือนจะยกขึ้นมาอะไรแบบนั้นด้วยความประหลาดใจกับสภาพเหตุการณ์ตรงหน้า
ไม่ค่อยมีสีหน้าเอ๋อกันซักเท่าไรนักแบบนี้ตกใจกันจริงๆรึเปล่านะ
「ค คุณเบล...............ตะกี้โทรลมันโจมตีโดนเห็นๆเลยใช่มะ?」
「ก ก็โดนสิ.............โทรล แกตีโดนใช่มะ?」
「อ โอ้...........」
「นี่เป็นเวทมนตร์อะไรรึเปล่า.............」
「ไม่ล่ะ ตะบองโดนหัวไปเต็มๆนะ.............ต่อให้ไม่ตรวจดูก็เห็นว่าโดนเต็มๆ............」
「「「「...............」」」」
ปล่อยชั้นทิ้งไว้แล้วเริ่มปรึกษากันเอง จากนั้นพวกเบลต่างก็ปิดปากเงียบ
และเมื่อแต่ละคนจ้องหน้ากันแล้ว เบลที่ไม่รู้ทำไมทำหน้าเบี้ยวๆก็พูดขึ้น
「คคคคคคคคคค ครั้งนี้ จ จะปล่อยไปก็ได้！」
「นนนนนนนนน นั่นสิ！」
「ม ไม่ได้คิดว่าจะแพ้อะไรแบบนั้นหรอกนะ！แค่พวกเราใจดีต่างหากเนอะ!?」
「อ โอ้!?」
「อ เอาเถอะ? ยังไงแผนการของพวกเราก็เรียบร้อยแล้วด้วย?
แถมได้ข้อมูลของสัตว์ประหลาดอย่างนายอีก? ถ้าพูดถึงผลลัพธ์พวกเราต่างหากที่ชนะว่ามะ?」
「ช ใช่เลย！」
「ไม่คัดค้าน！」
「ด้วยเหตุนี้----------」
พวกเบลพูดต่อกันไปเรื่อยๆโดยไม่เปิดโอกาสให้ชั้นพูดเลย
แล้วทุกคนรวมถึงโทรลด้วยก็ทำท่าทางเหมือนคุณPicto(คนในป้ายสัญลักษณ์)ที่แสดงใน
ทางออกฉุกเฉินหรือประตูฉุกเฉินสีเขียวที่โลก
「「「ถอยทัพ！」」」
「โอ้！」
พวกเบลหนีไปเต็มสปีดจากที่นั่นโดยปล่อยชั้นให้อึ้งอยู่อย่างนั้น
จะยังไงก็ช่างเถอะแต่โทรลนี่...............ตัวใหญ่ขนาดนั้นวิ่งไวเหลือเชื่อแฮะ
.................
「จริงสิ สมุนไพร...........」
และแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้เจอกับที่ๆมีสมุนไพรตามที่ฟังจากพวกเบลเลย
◆◇◆
「อ้ะ กลับมาแล้ว！」
「ไปหาถึงที่ไหนเนี่ย............」
สุดท้ายพอหาสมุนไพรไม่เจอสักต้นเดียว ก็กลับมาตรงที่พวกคุณอัลโทเรียอยู่อย่างห่อเหี่ยว
โดยมีซาเรียยิ้มแย้มต้อนรับส่วนคุณอัลโทเรียบ่นแบบเหนื่อยใจ
「แล้ว? คงหาอย่างละเอียดเลยสินะ? เจอไปกี่ต้นล่ะ?」
คุณอัลโทเรียก็ไม่ได้มีเจตตาไม่ดีอยู่แล้วล่ะ แต่สำหรับชั้นตอนนี้มันโหดร้ายมากกกก！
「................」
「เอ๋? หรือว่า.............นาย..........เอาจริงดิ?」
พอชั้นพูดอะไรไม่ออกก็ถูกมองด้วยสายตาที่แบบไม่อยากจะเชื่อเลย
ขอร้องไห้ได้มะ?
「นี่ก็พยายามแล้วนะครับ?แต่ว่า............ดันเจอแต่『เห็ดเวทมนคร์』หรือไม่ก็『หญ้าแก้พิษ』
แถมแต่ละอันก็ได้หลายสิบต้นด้วย..........」
「มันแปลกๆอยู่นะ!?ทำไมถึงเก็บไอเท็มที่หาเจอยากกว่าสมุนไพรได้ตั้งมากมายขนาดนี้แทนล่ะ!?」
「อย่ามาถามผมสิครับ........」
นี่ชั้นเกือบร้องไห้แล้วนะ ไม่ไหวแฮะ น้ำตามันจะร่วงแล้ว
พอทำท่าน่าสมเพชให้เห็นคุณอัลโทเรียก็พูดด้วยท่าทางว่าไม่ไหวเลย
แล้วเอาอะไรสักอย่างที่เหน็บไว้ตรงสะโพกออกมา
「เอานี่ เอาไปสิ」
「เอ๋?」
ของที่พูดแล้วพลางส่งมาให้คือสมุนไพร5ต้น
「พอดีเจอหลังจากที่นายออกไปหาน่ะ อยู่ใต้เท้าของข้าเองแหละ」
「อ อะไรกัน..........」
ทำไมงอกอยู่ใต้ขาเยอะขนาดนั้นได้ล่ะ? นี่ชั้นก็ตั้งใจค้นหาแล้วนะ? มันแปลกๆนะเนี่ย?
「ช่างเถอะ เอาจริงๆจะชื่มชมในการกระทำที่เป็นการช่วยเหลือแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ..........
เพราะสุดท้ายแล้วผลเสียก็จะเกิดกับคนที่ได้รับการช่วยเหลือนั่นแหละ เอ้ารับไปสิ」
「จ จะดีเหรอครับ?」
「ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ต่อไปก็พยายามเข้าแล้วกัน」
「ค คุณอัลโทเรีย............！」
ท่านพี่！ไม่สิ คุณพี่..........เจ๊！
พอมองคุณอัลโทเรียด้วยความซาบซึ้ง คุณอัลโทเรียก็ทำท่าอายๆแล้วหันหลังให้
「อ เอ้าจบสักที！กลับกันได้แล้ว！」
พอพูดเสร็จคุณอัลโทเรียก็นำกลับไปที่เมืองโดยชั้นกับซาเรียหลังจากมองหน้ากันแล้วยิ้มก็รีบตามไป
