ตอนที่ 2 ผลวิวัฒนาการ
ชั้นเดินวนเวียนอยู่ในป่ามาตลอดหลังจากที่ถูกวาร์ปมา
แต่ก็แค่เกือบๆ1ชั่วโมงอ่ะนะ
มีแวะไปทำธุระส่วนตัวแถวๆพุ่มไม้แล้วก็เดินวนเวียนต่อไปไม่เปลี่ยนแปลง
นอกจากนั้นขาเองก็ใกล้จะหมดแรงแล้วด้วยสิ
รองเท้านี่ก็ไม่ได้ใส่อยู่ด้วยนะ?
ก็เล่นทิ้งไว้ที่ตู้เก็บรองเท้านี่นา.........！
มีแค่สลิปเปอร์แหละที่ส่งมาด้วยกัน
ก่อนอื่นเลยคิดบ้างมั้ยล่ะว่าการให้คนอ้วนมาเดินป่า1ชั่วโมงเนี่ยมันโหดร้ายมาก
งั้นจะไม่ทำอะไรเลยเหรอไง?
มันก็ต้องทำอยู่แล้วล่ะเนอะ
「..........จะว่าไปหิวชะมัดน้า.........」
ท้องว่างสุดๆ
ที่ได้เคลื่อนไหวเยอะขนาดนี้ล่าสุดมันเมื่อไรกันนะ?
แต่ยังไงก็หิวจังเฟ้ย
「ม มีอะไรพอจะกินได้บ้างมั้ยน้า..........」
พูดอย่างนั้นพลางมองไปรอบๆแต่ก็ไม่มีสัตว์หรือแมลงสักตัว
ยิ่งกว่านั้นแม้แต่ลูกไม้หรือเห็ดตามพื้นก็ไม่มีด้วย
「น นี่ชั้นต้องมาอดตายเหรอเนี่ย? .......ไม่เอานะ!?」
การรักษาสภาพความเครียดที่ต้องอยู่คนเดียวก็ลำบากพออยู่แล้ว
「ปัดโธ่เอ้ย............ข้าวจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
ชั้นรู้สึกอยากตะโกนออกไปยังไงก็ไม่รู้
ถ้าไม่ทำอย่างนั้นเห็นทีจะสงบใจไม่ได้
ก็ความหิวมันกลบเกลื่อนกันไม่ได้นี่นา
「ข้าว！ขอข้าวหน่อยยยยยยยยยยยย！」
ตะโกนแหกปากลั่น
แถมชักมันส์ขึ้นมาแล้วด้วย
แต่ทว่าจะคิดได้ก็สายไปซะแล้ว
พอทำอะไรงี่เง่าไปแบบนั้น ทันใดนั้นที่พุ่มไม้ก็มีเสียงแซ่กแซ่กเข้ามาใกล้
「ข้าวเหรอ!?」
ชั้นหันสายตาไปทางพุ่มไม้อย่างรีบร้อนแล้วพูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร
「กรรรรรรรร..................」
「.............OH..............」
ตรงหน้าชั้นมีหมาป่าตัวโตๆอยู่
「โบร๋ววววววววววววว！」
「ขอประทานโทษคร้าบ！ ยกโทษให้ด้วยเถอะ！」
ชั้นคุกเข่าขอขมาไปทางหมาป่าโดยยังไม่ทันทำความเข้าใจอะไรเลย
แหมก็มัน?
ก็ตรงหน้าเป็นหมาป่าสีเทาขนาด5เมตรเลยนะ?
ตาก็ส่องประกายปิ๊งปิ๊งน่ากลัวด้วย?
นอกจากนั้นที่ปากยังมีเขี้ยวแหลมๆแผลมออกมายิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่?
ยังไงก็ตามแต่เพราะกลัวนั่นแหละ
เลยคุกเข่าขอขมาไว้ก่อนไง
หวังจะให้ยกโทษให้ด้วยนะเนี่ย！
「กรรรรรรรรร！」
「ก็นั่นสิเนอะ--!?」
สุดท้ายการคุกเข้าขอขมาของชั้นก็ไร้ประโยชน์ หมาป่าพุ่งเข้ามาโจมตีใส่ชั้น
ชั้นที่คุกเข่าขอขมาอยู่พอรู้สึกได้ก็กลิ้งไปกับพื้นดิน
หลบการโจมตีของหมาป่าได้สำเร็จอย่างหวุดหวิด
「เสียวเว้ย!? สยองสุดๆไปเลย!?」
เวรเอ้ย ดีนะที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วหลังจากวาร์ปมาที่โลกนี้..........！
ไม่งั้นตอนนี้ได้ฉี่ราดแน่！
「กรรรรรรรร...........」
หมาป่าคงคิดไม่ถึงมั้งว่าชั้นจะหลบการโจมตีได้ เลยทิ้งระยะห่างทันทีเพื่อความไม่ประมาท
แต่ทว่า สายตานั้นแทนที่จะมองชั้นแบบ『เหยื่อ』แต่รู้สึกอย่างกับ
เป็นเด็กทารกที่จะเอาของเข้าปากเพราะอยากรู้อยากเห็นว่า『ไอ้นี่มันอะไรเหรอ?』มากกว่า
ก็ดูสิ ตาของหมาป่าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นน่ะไม่มีทางมองไม่เห็นแน่！
จะว่าไปเพราะชั้นร้องหาข้าวแท้ๆเลยกลายเป็นข้าวแทนแบบนี้
.............ใครก็ได้ช่วยทีเถอะ
และแล้ว คำวิงวอนของชั้นคงส่งไปถึงล่ะมั้ง
ครั้งนี้เลยมีเสียงแซ่กแซ่กจากพุ่มไม้อีกฝั่ง
「ผู้ช่วยให้รอดของชั้นเหรอ!?」
ชั้นที่ตึงเครียดMAXพูดแบบนั้นพลางหันหลังไป
「กรรรรรรรรรรร................」
「................OH................」
วันนี้ได้『OH』สองครั้งเลย
จะไม่โหดไปหน่อยเหรอไง!?
วิกฤตแล้วยังโผล่มา2ตัวอีก!?
ตายแหงๆ！
「เอาวะ！จะกินก็กินเลย！...........แต่อย่าให้เจ็บนะ?」
ชั้นกางแขนขานอนหงายแล้วพูดไปแบบนั้น
แต่ทว่า-----------
「กรร กรร！」
「ครรรร..........โฮ่ง！」
หมาป่าด้วยกันเริ่มทะเลาะกันเองซะงั้นอ่ะ
「กรร กรร！」
「โกรวววววววว！」
ถ้าให้ชั้นลองแปลดู
『ไม่ส่งเหยื่อให้หรอกเฟ้ยยยยยยย！』
『จะเอาเหรออออออออออ！』
คงรู้สึกประมาณนี้มั้ง
.........
「..........เผ่นดีกว่า」
ชั้นอาศัยช่องว่างที่หมาป่าทะเลาะกันเองออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบๆ
◆◇◆
「ท ท่าจะแย่แฮะ............」
โครกกกกก
ท้องชั้นร้องมาตั้งแต่ตะกี้แล้ว
หลังจากที่หลบdead endจากการถูกหมาป่ากินตายนี่ก็ผ่านมาได้5วันแล้ว
ที่นอนก็ต้องพยายามปีนขึ้นไปนอนบนต้นไม้
จะได้หนีจากสิ่งมีชีวิตอย่างเจ้าหมาป่านั่น ใช้ชีวิตอย่างดิ้นรนแสนสาหัส
ด้วยสภาพที่แม้แต่น้ำก็ไม่ได้ดื่ม
แล้วอย่างนี้จะไปมีแรงปีนต้นไม้อีกไหวได้ไงแค่แรงขยับร่างกายนี่ก็ไม่พอแล้ว
วันนี้เองก็ร่อนเร่หาลูกไม้หรือเห็ดอะไรสักอย่างโดยไม่หวังที่จะได้กินเนื้อสัตว์เลย
「..........นี่ชั้นจะตายจริงๆเหรอเนี่ย?」
ชั้นที่มองโลกในแง่ดีเก่งตอนนี้กลับมีแค่ความคิดแย่ๆประดังเข้ามา
คนอ้วนอย่างชั้นให้มาอดทนถึง5วันนี่มันลำบากมากเลยนะ
อย่างแย่ที่สุดชั้นคงต้องกินหญ้าที่ขึ้นอยู่แถวๆนี้หรือไม่ก็ใบไม้จากต้นไม้ซะแล้วแฮะ
จะว่าไป ดินก็ได้เหมือนกันนี่นา
อยากได้อะไรที่มันใส่ปากได้ก็พอแล้ว
「.............อ้ะ ชักไม่ไหวแล้วสิ...........」
ระหว่างที่ชั้นพูด ร่างกายก็หมดเรี่ยวแรงหน้าทิ่มดินล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
「โอย..............」
เจ็บหน้าไปหมดแต่ไม่เหลือแรงจะมาใส่ใจอะไรแล้ว
「ไม่มีอะไรใส่ปากได้จริงๆเหรอ............」
ชั้นพยายามใช้แค่หัวกินพื้นดินดู
「กึก!?」
ก กึกเลยเหรอ...........
พื้นดินไม่ได้อ่อนนุ่มขนาดที่ฟันจะเจาะเข้าได้เลยสักนิด
「ทำอะไรไม่ได้แล้ว..........เหรอเนี่ย.........」
แล้วตอนที่กำลังพึมพำโดยตาจะปิดลงไปนั้นเอง
「............หืม?」
ที่หูของชั้นมีตัวอะไรสักอย่างส่งเสียงเอะอะดังเข้ามา
เสียงนั้นเข้ามาหาชั้นทีละนิดๆ
『-----------กี๊กี๊！』
『--------กี๊ซซซซซซซซซ！』
『โกร่ววววววววว！』
เลยเงยหน้าหันไปทางเสียงนั่นทันที
ที่ตรงนั้นได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนลิงกำลังหอบผลไม้จำนวนมากหนีอย่างสุดชีวิต
โดยมีหมาป่าที่คิดว่าน่าจะพันธุ์เดียวกับที่มาโจมตีชั้นเมื่อ5วันก่อนไล่ตามลิงนั่นอยู่
「กี๊！กี๊ซซซซซ！」
「เจี๊ยกเจี๊ยกเจี๊ยก！」
「โกร่ววววววววว！」
เฟี้ยว
เจ้าพวกลิงนั่นผ่านหัวไปทั้งอย่างนั้นโดยไม่ใส่ใจชั้นที่กลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นเลย
ตอนนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างตกลงมาด้วย
「แฮ่แฮ่แฮ่แฮ่！」
หมาป่าเองก็ไล่ตามหลังไปโดยไม่สังเกตุเห็นชั้นเช่นกัน
「ก เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?」
ถึงจะพูดอย่างนั้น ชั้นก็หมดแรงขนาดที่แค่แรงจะคิดก็ไม่มีแล้ว
「อย่างน้อย............ถ้าถูกตัวอะไรมาฆ่าแล้วกินไปนี่จะตายสบายกว่ามั้ยนะ?」
นี่ถึงขนาดถามตัวเองอย่างนั้นเลยนะเนี่ย
แต่ก็ไม่มีใครตอบการบ่นพึมพำนั้นอยู่ดี
ก็ชั้นอยู่คนเดียวนี่นา
「ฮะฮะ.............」
ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้หัวเราะออกมาเอง
พอคิดๆแล้วช่างเป็นชีวิตที่ไม่ได้ความเอาซะเลย
ถูกแกล้งมาตั้งแต่อนุบาล
เรื่องนั้นทั้งประถม ม.ต้น ม.ปลายก็โดนมาตลอด
ถูกแกล้งโดยการใช้กำลังบ้าง เอาของไปซ่อนบ้าง ขีดเขียนบ้าง สาดน้ำใส่บ้าง
............การแกล้งแบบร้ายๆต่างๆมากมาย
แต่ถึงชั้นจะเป็นแบบนั้นยังมองโลกในแง่ดีคงเพราะยังมีคนที่เป็นเพื่อนด้วยแบบปกติอยู่
แน่นอนอาจจะชีวิตของคนไม่ได้ความ
แต่ชั้นก็ยังสามารถคบหา พูดคุย เที่ยวเล่น แตะต้องตัวกันได้เหมือนทั่วๆไป
ในใจของชั้นคิดว่ามีแค่『เพื่อน』นี่แหละที่เป็นสมบัติที่ดีที่สุดในชีวิตของคนที่ไม่ได้ความนี้
ฮิโนะที่อยู่ห้องข้างๆนั่นก็ใช่ นอกจากนั้นก็ยังมี โชตะกับเคนจิ
แล้วก็รุ่นพี่คันนะสึกิกับมิอุที่อยู่ต่างชั้นปีด้วย แถมยังพวกในปีเดียวกันที่คบหากันได้อีกตั้งไม่รู้กี่คน
แต่ไม่ว่าคนไหนก็อยู่ในโลกที่ต่างกับชั้น
หรือไม่ก็อาจเห็นชั้นเป็นแค่เครื่องมือที่ทำให้ตัวเองดูเด่นขึ้นมา
แต่ว่านะ..................ถึงจะเป็นแบบนั้นแค่มาเป็นเพื่อนด้วยแบบทั่วๆไปเขาให้ก็ดีใจแล้วล่ะ
อีกทั้ง ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ถือว่าดีด้วย
แต่เพราะพ่อแม่ตายเลยต้องขัดแย้งกับบรรดาญาติๆเรื่องมรดก...............
เลยต้องเลือกใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเพื่อปกป้องมรดกเอาไว้
ส่วนผู้ปกครองก็มีคุณปู่เป็นในนามให้
ส่วนผลลัพธ์ของการได้ใช้มรดกของพ่อแม่ตามใจชอบก็คืออ้วนน่าเกลียดอย่างที่เห็นนี่แหละ...........
กรรมตามสนองแท้ๆ
ที่ไม่ได้ความน่ะไม่ใช่ชีวิตหรอกแต่มันตัวชั้นเองต่างหาก ก็แบบนี้แหละ
「ฮะฮะฮะ............หมดแรงจริงๆแล้วแฮะ............」
นี่เหรอคือความรู้สึกก่อนตาย..........
ยังไงก็ไม่อยากเลยจริงๆ
ถ้าชั้นตาย คนที่จะมาเศร้าเสียใจ ร้องไห้ให้นี่..............จะมีอยู่บ้างมั้ยน้า?
ถึงชั้นจะคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเป็นเพื่อนแต่อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้คิดด้วยก็ได้
「แต่.............จะตายแล้วนี่.........คงไม่เกี่ยวกัน...........หรอกเนอะ.....」
ชั้นพูดแบบนั้นแล้วสติก็ค่อยๆเลือนลางไปโดยสายตาทอดไปตามผืนดิน
「.........ฮะฮะ........มีผลไม้หล่นอยู่ด้วยแฮะ..........」
ท่ามกลางทัศนะวิสัยที่แคบลงเรื่อยๆนั้นชั้นได้เห็นผลไม้หล่นอยู่บนพื้น
..................................
.....................
...............
...........หา ผลไม้?
「!?」
สติของชั้นกลับมาทันที
「ผ ผลไม้...........」
ใช่แล้ว ที่หล่นอยู่บนพื้นตรงหน้านั้นเป็นผลไม้ไม่ผิดแน่
เป็นผลอะไรก็ไม่รู้
ถึงจะภายนอกจะมีสีน้ำตาลรูปร่างเหมือนลูกรักบี้ แต่เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากผลไม้แน่
ผลไม้ ผลไม้ล่ะ
เป็นของที่ชั้นเฝ้ารออยู่
ของ-กิน-ไง！
「ข้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว！」
ชั้นใช้พลังที่เหมือนผีดิบจากนรกคลานไปตามพื้นดิน
เรี่ยวแรงนี้ไปเก็บไว้อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
แต่ยังไงช่างชั้นก็ยังใช้เล็บจิกพื้นดินแล้วคลานไปข้างหน้าอยู่ดี！
เพื่อมุ่งไปสู่ผลไม้ที่อยู่ตรงหน้า！
เป็นสัญชาติญานในการเอาชีวิตรอดงั้นเหรอ?
แต่ก็ได้แค่มุ่งไปสู่อาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างเดียวโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว！
「โอ้วววววววววววววววววว!!」
และแล้ว------------มือของชั้นก็เอื้อมไปถึงผลไม้
「！」
จับผลไม้ไว้แน่น แล้วเอามากอดไว้
นี่คืออาหารของชั้น
ไม่ยอมยกให้ใครแน่
..........แต่เดิมทีมันก็เป็นของที่ลิงประหลาดๆถืออยู่อ่ะนะ
แน่นอนถึงจะพูดอย่างนั้น ชั้นก็ยังจับเอาไว้อย่างแน่นด้วยแรงมากกว่าปกติ
และแล้วเจ้านี่ก็ได้มาถืออยู่ตรงหน้าชั้นแล้ว
เพราะฝืนใช้เล็กจิกพื้นดินที่แข็งๆเลยมีเลือดไหลออกมา
เจ็บสุดๆไปเลยนะเนี่ย
แต่ข้าวที่ชั้นใฝ่ฝันหาก็มาอยู่ตรงหน้าสักที
แน่นอนเพื่อความปลอดภัย ชั้นเลยใช้『ตรวจสอบ』กับผลไม้ลูกนี้ดู
『ผลวิวัฒนาการ』
ผลจากการตรวจสอบมีแค่ชื่อเท่านั้นที่รู้
ตรงส่วนประสิทธิภาพอะไรพวกนี้ทำไมถึงอ่านไม่ออกเหมือนตอนตรวจสอบอาโอยามะกันนะ
แต่ดูเหมือนจะไม่มีพิษแฮะ
ถ้างั้น ตอนนี้เรื่องที่ต้องทำก็มีอยู่อย่างเดียว
「...........จะทานล่ะนะครับ！」
พอชั้นคิดแบบนั้นแล้วก็งับผลวิวัฒนาการนั่นเข้าไป
ภายนอกสีน้ำตาล รูปร่างเหมือนรักบี้แล้วยังความแข็งตามที่เห็นนี่
คงรสชาติเหมือนอัลมอนต์ล่ะมั้ง? ก็คิดแบบนั้นนะ
แต่------------
「ห.........ห่วยแตก...........」
ห่วยได้สุดๆไปเลย
ไม่ใช่ระดับทั่วๆไปด้วยนะ
เจ้าลิงนั่นกินของอย่างนี้เป็นอาหารหลักงั้นเหรอ?
ลิ้นจะไม่พิลึกไปหน่อยเหรอ?
แต่นี่ก็เป็นของกินอันแสนสำคัญ
จะบ่นไม่ได้
ต้องกินให้หมด
ชั้นก็เลยจดจ่อไปกับการกินเจ้าผลนี่โดยไม่ใส่ใจอะไร
ซึ่งถ้าเป็นชั้นตามปกติล่ะก็ไม่มีทางกินแน่นอน
และ ชั้นที่กำลังกินอยู่ก็รู้สึกตัวขึ้นมา
「............เล็บ หายแล้ว?」
ใช่แล้ว เผลอแป๊ปเดียวเล็บที่หลุดร่วงไปก็ได้คืนสภาพกลัมา
ยิ่งกว่านั้นทั้งๆที่กินเจ้าผลวิวัฒนาการนี่ยังไม่ถึงลูกแท้ๆท้องกลับเริ่มบวมขึ้นมา
และในที่สุดชั้นก็กินผลวิวัตนาการหมดจนได้
「ฟู่...............ไม่อร่อยเลยเฟ้ย！」
ทันทีที่ลูบท้องแล้วพูดแบบนั้น
『เริ่มใช้ประสิทธิภาพของผลวิวัฒนาการ』
เสียงนั้นดังขึ้นมาในหัว
หา? ประสิทธิภาพ? อะไรล่ะนั่น............
คิดว่าคงจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเลยลองรอไปซักพัก
..................................
.....................
...............
「ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่นา!?」
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
อย่ามาล้อกันเล่นนะเฟ้ย！
ลองยืนยันสเตตัสเผื่อๆ ก็ยังเป็น1เรียงสวยงามแบบน่าอึดอัดเหมือนเดิมนี่นา！
ไหนมีอะไรจะบ่นเหรอไง!?
เอาเถอะ ช่วยไม่ได้นี่นากินไปแค่อันเดียวจะไปหวังประสิทธิภาพได้ไงล่ะ
ตอนนี้มันคือเวลาอิ่มเอิบไปกับความปลาบปลื้มที่ได้อิ่มท้องแถมยังมีชีวิตรอดสองอย่างนี้ต่างหาก
「โชคดีจังเลยน้า ที่มีสัตว์แบบนั้นอยู่ด้วย
ถ้างั้นก่อนอื่นไปหาเจ้าตัวนั้นก่อนอาจจะดีก็ได้」
ถึงหมาป่าจะน่ากลัวแต่ลิงประหลาดคงเข้าใกล้ได้ไม่เป็นไรล่ะมั้ง
ยิ่งกว่านั้นความกลัวที่ต้องตายเพราะขยับตัวไม่ไหวนี่ไม่เอาแล้วด้วย
ไม่อยากเสียใจภายหลัง
มีชีวิตโดยปราศจากทิฐิดีกว่า
เพราะงั้นก่อนอื่นก็ต้องไปหาเจ้าลิงนั่นแล้วสืบหาที่ไว้หาของกินว่ามันเป็นที่ไหน
จะได้เป็นหลักประกันเรื่องอาหารของชั้นได้นั่นแหละคือเป้าหมายแรก！
「ลองแบบนี้ล่ะก็...........รีบๆไปจัดการเลยดีกว่า！」
แล้วชั้นก็ตั้งกำหนดการใหม่อีกครั้ง
อย่างแรกต้องเริ่มหาหลักประกันเรื่องอาหารเพื่อจะได้มีชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมอันโหดร้ายนี้
.............แต่ก่อนหน้านั้น จะลืมทำธุระส่วนตัวไม่ได้เด็ดขาด
ก็ไม่อยากฉี่ราดนี่นา！
