ตอนที่ 19 เมืองหลวงเทลเบล
ชั้นที่ลืมเรื่องธรรมดาทั่วไปอย่างการLvอัพนั้น ไม่เข้าใจถึงความหมายของเสียงในหัวไปพักนึง
ก็นั่นไง...........จนถึงตอนนี้เอาแต่วิวัฒนาการอย่างเดียว เลยลืมเรื่องLvไปเลย.........
งั้น ตอนนี้ที่เสียงในหัวที่ได้ยินว่าLvอัพก็หมายความว่าLvของชั้นมันเพิ่มขึ้นแล้วงั้นสิ
ว่าแต่ ทำไมคำพูดที่บอกว่าLvอัพนี่ถึงไม่มีบรรยากาศตื่นเต้นคึกคักเลยอ่ะ?
ก่อนอื่น เพื่อยืนยันดูว่าสเตตัสเป็นยังไงบ้าง ชั้นเลยรีบเปิดหน้าจอสเตตัสขึ้นมาดู
≪ฮิรากิ เซอิจิ≫
เผ่าพันธุ์：มนุษย์ (มนุษย์)
เพศ：ชาย (ชาย)
อาชีพ：สัตว์ประหลาดนิรนาม (นักดาบเวท)
อายุ：17 (17)
เลเวล：2 (2)
พลังเวท：216030 (21)
พลังโจมตี：218090 (21)
พลังป้องกัน：213270 (21)
ว่องไว：220270 (22)
โจมตีเวท：215580 (21)
ป้องกันเวท：216680 (21)
โชค：209040 (20)
เสน่ห์：ตึกตักใจสลาย (20)
≪อุปกรณ์สวมใส่≫
เสื้อเชิ้ตคุณภาพดี กางเกงคุณภาพดี เสื้อในคุณภาพดี กางเกงในคุณภาพดี โซ่ลิงเจ้าปัญญา
ดาบสั้นมณีภูติน้ำ กำไลค่ำคืน โชกเกอร์หินราชาดำ สร้อยคอแห่งรักไร้สิ้นสุด
เรเปียร์วังวนแห่งความเกลียดชัง เรเปียร์แห่งความรักอันล้นเหลือ
≪สกิลเฉพาะตัว≫
จดจำทันที จดจำสมบูรณ์แบบ เรียนรู้ทันที ฟื้นตัวทันที แยกส่วนสมบูรณ์แบบ ตาใจ
≪สกิล≫
【โจมตี】เท้าสังหาร เขี้ยวคู่ เล็บแกร่ง
【ทนทาน】ทนทานเหน็บชา ทนทานนอนหลับ ทนทานสับสน ทนทานหลงไหล
ทนทานกลายเป็นหิน ทนทานสกัดกั้น ทนทานพิษ ทนทานอ่อนเพลีย
【เคลื่อนไหว】ก้าวพริบตา
【พิเศษ】ตรวจสอบขั้นสูง ปรุงยาชั้นเยี่ยม สร้างเครื่องมือ:ชั้นหนึ่ง ค้นหาศัตรู
พรางตา แทรกซึม ตาทิพย์ ดูดซึม บีบอัด
≪เวทมนตร์≫
เวทในชีวิตประจำวัน เวทธาตุน้ำขั้นสูงสุด เวทธาตุมืดขั้นสูงสุด
≪ศาสตร์ลับ≫
ลมกรด ประกายแสง เมฆหมอก
≪วิชายุทธ≫
วิชาดาบพิทักษ์สำนักเซโฟสขั้นเจ้าสำนัก
≪ฉายา≫
ผู้ใช้กลิ่น ชายผู้มีภรรยาเป็นกอลิล่า จุดสูงสุดแห่งสรรพสิ่ง ไม่รู้จักยับยั้งตนเอง ราชาแห่งตัวผู้
≪เงินที่มี≫
1,000,500,000G
「สุดบัดซบเลยเฟ้ยตัวชั้น！」
ชั้นทรุดลงไปที่ตรงนั้นเลย
ก็มันไมไหวแล้วนี่นา...............สิ่งที่ต้องแบกรับเนี่ย?
อัพแค่ Lvเดียวทำไมเพิ่มสเตตัสตั้ง1แสนอ่ะ? นี่ ทำไมอ่ะถามหน่อยดิ?
เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ก่อนอื่นเลยทั้งที่ชั้นปราบสไลม์ที่สูงกว่าตั้ง87Lv
ทำไมถึงขึ้นมาแค่Lvเดียวนี่สิ
เอาเหอะ..........ขืนLvขึ้นมาพรวดเดียวล่ะก็ชั้นมีหวังได้รับความเสียหายทางจิตใจมากกว่าตอนนี้แหง
อืม ชั้นที่รู้สึกสบายใจกับการที่ขึ้นมาแค่Lvเดียวนี่ก็แปลกดีเนอะ
เอ๊ะ? อยู่ดีๆมีเหงื่อออกจากตา.............
ชั้น.............เป็นมนุษย์แน่เหรอ? ไม่ใช่ว่าออกจาความเป็นมนุษย์แล้วนะ?
「มันยังไงกันน้าตัวชั้นนี่.......」
ขณะที่บ่นพึมพำเงียบๆ ซาเรียก็ย่อตัวมาที่ข้างๆชั้น
「เข้มแข็งไว้นะ เซอิจิ」
「อื้ม.............」
บางทีซาเรียคงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมชั้นถึงสลดไปแต่ก็รู้สึกดีใจกับคำพูดอันอ่อนโยนนั้น
รักเธอที่เป็นแบบนี้ที่สุด
ชั้นรวบรวมกำลังใจอีกครั้งแล้วลุกขึ้นมา
「สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ปรับอารมส์ใหม่แล้วออกเดินทางกันต่อดีกว่า！」
「อื้ม！」
พอซาเรียตอบรับแล้วพวกเราก็ก้าวเดินกันต่อไป
◆◇◆
「ย่าห์」
ป๊าง！
ตั้งแต่ปราบสไลม์ตัวแรกก็ผ่านมาได้5วันแล้ว
ช่วง5วันมานี่ก็ไม่ได้มีอีเว้นโจรเข้าโจมตีหรือคืบหน้าไปมุฟุฟุกับซาเรียแต่อย่างใด
ถ้าให้ยกตัวอย่างเรื่องที่ฝืนใจที่ดันเจอก็มีแต่โดนสไลม์เข้าโจมตีนี่แหละ
..............เอาเถอะมันก็ทำให้Lvเพิ่มขึ้นแหละนะ
อ้ะแล้วก็ของที่เขียนอยู่ใน『ช่วงชีวิตของสไลม์』ส่วนใหญ่มีแต่ของไร้สาระอย่าง
สไลม์กินอะไรเข้าไปบ้างไม่รู้จะมีไปทำไม
เหตุการณ์ที่ย่อยๆก็มีอยู่มากแต่ก็ถูกกลบด้วยการโจมตีของสไลม์เลยข้ามๆมันไป
เพราะสุดท้ายมันก็เรื่องเดิมๆนั่นแหละ
ดรอปไอเท็มที่ตกกระจายก็โยนเข้าไอเท็มบ็อกไป
ผ่านไปได้ย่อหน้านึง ชั้นก็เริ่มบ่นพึมพำ
「..........ช่างว่างเปล่าเหลือเกิน」
ทุกครั้งที่สไลม์โผล่มาก็เชือดในพริบตา อย่างกับเป็นบอทแน่ะ
ตอนที่กำลังทอดสายตาออกไปไกลๆก็มีเสียงดังขึ้นในหัวของชั้นอีกครั้ง รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีสุดๆ
『LVได้อัพแล้ว
ค่าสูงสุดของประสิทธิภาพสกิล【พรางตา】ได้เพิ่มขึ้นแล้ว
ทำการปรับเปลี่ยนประสิทธิภาพไปสู่【พรางพลัง】
ประสิทธิภาพของสกิล【ค้นหาศัตรู】เพิ่มจากรัสมี10เมตรเป็น500เมตรแล้ว』
「จะเอายังไงกับชั้นเนี่ย!?」
LVมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว！
แต่ช่วง5วันมานี่สไลม์ที่จัดการไปรวมๆก็ได้ตั้ง107ตัว
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น LVของชั้นก็เพิ่มขึ้นมาอยู่แค่10เอง
ถึงพอเริ่มเข้าใกล้เมืองLVของสไลม์ก็ค่อยๆต่ำลงเรื่อยๆแต่LVก็ยังขึ้นช้าอยู่ดีแหละ
แต่ยังไงชั้นก็ยินดีที่เป็นแบบนั้นอย่างยิ่งล่ะนะ
ทำไมน่ะเหรอ? ลองดูสเตตัสของชั้นแล้วจะเข้าใจเองแหละ
≪ฮิรากิ เซอิจิ≫
เผ่าพันธุ์：มนุษย์ (มนุษย์)
เพศ：ชาย (ชาย)
อาชีพ：สัตว์ประหลาดนิรนาม (นักดาบเวท)
อายุ：17 (17)
เลเวล：10 (10)
พลังเวท：1016030 (50)
พลังโจมตี：1018090 (50)
พลังป้องกัน：1013270 (50)
ว่องไว：1020270 (50)
โจมตีเวท：1015580 (50)
ป้องกันเวท：1016680 (50)
โชค：1009040 (50)
เสน่ห์：ตึกตักใจสลาย (50)
≪อุปกรณ์สวมใส่≫
เสื้อเชิ้ตคุณภาพดี กางเกงคุณภาพดี เสื้อในคุณภาพดี กางเกงในคุณภาพดี โซ่ลิงเจ้าปัญญา
ดาบสั้นมณีภูติน้ำ กำไลค่ำคืน โชกเกอร์หินราชาดำ สร้อยคอแห่งรักไร้สิ้นสุด
เรเปียร์วังวนแห่งความเกลียดชัง เรเปียร์แห่งความรักอันล้นเหลือ
≪สกิลเฉพาะตัว≫
จดจำทันที จดจำสมบูรณ์แบบ เรียนรู้ทันที ฟื้นตัวทันที แยกส่วนสมบูรณ์แบบ ตาใจ
≪สกิล≫
【โจมตี】เท้าสังหาร เขี้ยวคู่ เล็บแกร่ง
【ทนทาน】ทนทานเหน็บชา ทนทานนอนหลับ ทนทานสับสน ทนทานหลงไหล
ทนทานกลายเป็นหิน ทนทานสกัดกั้น ทนทานพิษ ทนทานอ่อนเพลีย
【เคลื่อนไหว】ก้าวพริบตา
【พิเศษ】ตรวจสอบขั้นสูง ปรุงยาชั้นเยี่ยม สร้างเครื่องมือ:ชั้นหนึ่ง ค้นหาศัตรู
พรางตา แทรกซึม ตาทิพย์ ดูดซึม บีบอัด
≪เวทมนตร์≫
เวทในชีวิตประจำวัน เวทธาตุน้ำขั้นสูงสุด เวทธาตุมืดขั้นสูงสุด
≪ศาสตร์ลับ≫
ลมกรด ประกายแสง เมฆหมอก
≪วิชายุทธ≫
วิชาดาบพิทักษ์สำนักเซโฟสขั้นเจ้าสำนัก
≪ฉายา≫
ผู้ใช้กลิ่น ชายผู้มีภรรยาเป็นกอลิล่า จุดสูงสุดแห่งสรรพสิ่ง ไม่รู้จักยับยั้งตนเอง ราชาแห่งตัวผู้
≪เงินที่มี≫
1,002,378,000G
「ไม่เอาแล้ววววววววววววววววว！」
มันอะไรกันฟะ!? สเตตัสทั้งหมดเกิน1ล้านเนี่ยนะ!?นี่มันใช่สเตตัสของLV10แน่เหรอ!?
จะว่าไปนี่มันไม่ใช่สเตตัสของมนุษย์แล้วเฟ้ย!?
ตกลงชั้นนี่เป็นมนุษย์แน่เหรอชักกังวลซะแล้วนะเนี่ย！ใครก็ได้ช่วยตอบที！
「แล้วนี่มันอะไรกันอ่ะ!? พรางพลังเนี่ย? อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ！」
พอชั้นตะโกนขึ้นจู่ๆก็มีหน้าจอโปร่งใสแสดงขึ้นมาตรงหน้าเหมือนเตรียมไว้อยู่ก่อนแล้ว
「โว้ว!? ...............แล้วมันอะไรกันหว่า?」
จู่ๆก็โผล่ขึ้นมาเลยตกใจนิดหน่อยแล้วก็พลางอ่านเนื้อหาดู
『พรางพลัง』.......เป็นประสิทธิภาพอย่างหนึ่งของสกิล『พรางตา』
ซึ่งจะแตกต่างจากประสิทธิภาพของการพรางตาที่แสดงมาจนถึงเดี๋ยวนี้
เพราะสามารถพลางบรรยากาศได้ด้วย
พลังที่แท้จริงจะถูกพรางไปเหมือนกับค่าของสเตตัสที่พรางตาแสดงออกมา
สามารถควบคุมพลังที่ใช้ออกมาได้ด้วยเช่นกันทว่าผลของพรางตาที่แสดงออกมาจะถูกยกเลิก
「...........หมายความว่าไงอ่ะ?」
เอ อะไรกันหว่า? สรุปก็คือไม่ใช่แค่สเตตัสที่ให้อีกฝ่ายได้เห็น
แต่พรางบรรยากาศว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งเหมือนอย่างในการ์ตูนได้ด้วย?
นอกจากนั้นก็มี ควบคุมพลังที่ใช้ได้.........ที่เปรี้ยงใส่สไลม์！เอ๊ยไม่ใช่งั้นก็เป็นเรื่องดีน่ะสิ?
จะไม่ปลิวกระจายไปอีกแล้วสินะ?
.......................
「สำเร็จแล้ววววววววววววววววววววว！」
ชั้นตั้งท่าชูกำปั้นสองข้างขึ้นมาโดนไม่ได้ตั้งใจ
เท่านี้.............เท่านี้ก็ทำได้แล้ว！ไม่ต้องถูกคนแปลกหน้ามองเป็นสัตว์ประหลาดแล้ว！
จนป่านนี้แล้วแต่ชั้นก็ดีใจที่ควบคุมพลังให้อยู่ในระดับมนุษย์นะ！
ถึงทั่วไปจะอยากแสดงพลังกันก็เถอะ.................
อื้ม เท่านี้สเตตัสที่เว่อร์อลังการจนถึงตอนนี้ก็จะได้แย่ในอีกความหมายแทนซะที
「จะว่าไปประสิทธิภาพของสกิล『ค้นหาศัตรู』นี่...............เพิ่มแบบสุดๆเลยไม่ใช่เหรอ?」
พรวดเดียวจาก10เมตรเป็น500เมตรเลย นี่มันไม่ไหวนะ
เอาเหอะ สกิลค้นหาศัตรูมันก็ไม่ใช่สกิลสายโจมตีสักหน่อยใช้ๆไปไม่ต้องคิดอะไรมากก็ได้
แถมประสิทธิภาพในการค้นหาศัตรูสูงขึ้น มันก็ต้องเป็นเรื่องดีแน่อยู่แล้ว
ขณะที่สุขๆเศร้าๆอยู่คนเดียว ซาเรียก็วิ่งเข้ามาหาชั้น
「ซาเรีย！สำเร็จแล้วล่ะ ชั้นน่ะ..............ในที่สุดก็ปลอมเป็นมนุษย์ได้แล้ว！」
「? ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่................ยินดีด้วยนะ！」
ซาเรียยิ้มตอบกลับมาทำเอาหัวใจชั้นโล่งไปเลย
แต่ที่ว่า『ปลอม』เป็นมนุษย์ได้เนี่ยจะ『อธิบาย』ให้ก็ไม่ได้ซะด้วย
แต่สำหรับชั้นในตอนนี้ก็พอใจแล้วล่ะ ถ้าชั้นถูกโจมตีทางจิตใจมากกว่านี้ล่ะก็จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
ระหว่างที่ชั้นกับซาเรียกำลังสนุกสนานกับเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่
ซาเรียก็มีสีหน้าตกใจขึ้นมากะทันหันเมื่อจ้องหน้าชั้น
「มีอะไรเหรอ?」
「เซอิจิ ของสวมหัวมัน...........」
「ของสวมหัว.............หมวกเกราะน่ะเหรอ?」
ชั้นเอียงคอกับคำพูดของซาเรีย
หมวกเกราะของชั้นมันเป็นอะไรเหรอ?
แล้วซาเรียก็พูดถึงสภาพของหมวกเกราะให้ฟัง
「ส ส่องแสงอยู่ล่ะ...........」
「เห ส่องแ-------------หา?」
ชั้นเผลอตอบแบบนั้นกลับไป
ก็มัน...........หมวกเกราะส่องแสงเนี่ยนะ?ไม่เห็นจะเข้าใจเลย สภาพมันเป็นยังไงอ่ะ
แต่ ในความเป็นจริงซาเรียที่มองหมวกเกราะที่ชั้นสวมอยู่ก็ตกใจซะด้วย
ชั้นที่คิดว่ารอบๆนี้ก็มีแค่ซาเรียอยู่คงถอดได้ล่ะมั้งก็เลยลองถอดหมวกเกราะที่สวมอยู่ดู
「.................」
บอกผลลัพธ์เลยแล้วกัน
「ส่องแสงได้ด้วยอ่ะ..................！」
เอ๋ นี่มันอะไรกัน!? มันเกิดอะไรขึ้น!? ตัวเองพูดไปยังไม่เข้าใจเลยนะเนี่ย!?
นอกจากนั้น แสงที่ส่องออกมาก็เป็นแสงอ่อนๆ เลยไม่ทำลายสาย-------------
ปิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！
「「ตา..........ตาช๊านนนนนนนนนนนนนนนนนน!?」」
ชั้นกับซาเรียปิดตาด้วยความเจ็บปวด
ระหว่างนั้นมือที่หมวกเกราะอยู่ก็ปล่อยมันลงพื้นทันที
แต่เฮ้ย ทันทีที่สบายใจก็มาส่องแสงอย่างแรงใส่นี่ขอทีเถอะ！
ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วนะทำไมมีพวกที่ทำลายสายตาเยอะแบบนี้!?
ตอนที่วิวัฒนาการนั่นก็ด้วย！แสงมันจะเยอะไปมั้ย!?
ถึงพวกเราจะเปิดตากันไม่ได้ไปสักพักแต่พอเวลาผ่านไปการมองเห็นก็กลับคืนมา
「ระยิบระยับไปหมดเลย..........」
「อู.................」
ขณะที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะความเจ็บปวดยังไม่หายไปก็มีภาพของสิ่งแปลกๆเข้ามาสู่สายตา
「.........นั่นมันอะไรน่ะ」
ของที่อยู่ในสายตานั้นเป็นของที่ดูเป็นเสื้อคลุมแปลกๆ
ยิ่งกว่านั้นพอมานึกดูดีๆตรงที่ของที่ดูเป็นเสื้อคลุมหล่นอยู่นั้นคือที่ๆชั้นทำหมวกเกราะตกไว้เมื่อตะกี้นี้
ก็เลยเข้าไปหยิบของที่ดูเป็นเสื้อคลุมขึ้นมา
「...........ก็เสื้อคลุมนี่หว่า」
เสื้อคลุมที่หยิบขึ้นมานั้นเป็นเสื้อคลุมสีดำล้วนไม่มีการประดับตกแต่งใดๆทั้งสิ้น
「เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย แล้วหมวกเกราะมันหายไปไหนอ่ะ」
ระหว่างที่แผ่เสื้อคลุมออกมาแล้วหาหมวกเกราะไปด้วยก็มีกระดาษสีขาวหล่นมาจากเสื้อคลุม
「เซอิจิ มีอะไรหล่นมาด้วยล่ะ?」
ซาเรียเก็บกระดาษที่หล่นลงมาแล้วเอาให้ชั้น
「อะไรหว่า?」
พอกางกระดาษที่ส่งมาให้เนื้อหาก็ดูจะเป็นจดหมาย
『ไงครับ นี่คุณแกะนะ』
「นายเองเหรอ!?」
ชั้นเผลอตบมุขกับจดหมายเลย
「เจ้านี่เป็นจดหมายจากแกะงั้นเหรอ!?」
ก็ไม่เข้าใจหรอกนะแต่ก่อนอื่นก็ลองอ่านดูก่อนแล้วกัน
『ก่อนอื่นก็ยินดีด้วยนะครับที่LVอัพ นี่ก็ค่อยๆห่างจากความเป็นมนุษย์ไปเรื่อยแล้วเนอะ』
「ช่างชั้นเหอะ！」
จะว่าไปทำไมถึงรู้ว่าLVอัพล่ะ!?
『เอาล่ะคิดว่าคงทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ๆหมวกเกราะส่องแสงขึ้นมา
แต่ตรงจุดนั้นขอให้ลองนึกทบทวนดูนะครับ
กระผมนั้นก็ได้อธิบายไปแล้วว่าไม่นานหมวกเกราะก็จะหลุดออกมาเอง
ที่หมวกเกราะได้เปลี่ยนเป็นผ้าคลุมนั่นคือเรื่องจริง
สรุปก็คือแสงที่ส่องในครั้งนี้เป็นโชว์แบบใหม่ของการ【วิวัฒนาการ】หมวกเกราะน่ะครับ』
「โชว์แบบใหม่อะไรกันฟะ!?」
ยิ่งกว่านั้นหมวกเกราะวิวัฒนาการได้!? เล่นเอาตบมุขไม่ถูกเลยนะเนี่ย！
『ส่วนเงื่อนไขสำหรับวิวัฒนาการหมวกเกราะนั้นคือการที่ท่านเซอิจิLVสูงขึ้น
จนค่าตัวเลขที่สกิล【พรางตา】แสดงออกมาถึงจุดที่กำหนด
แล้วเรื่องที่เมื่อLVสูงขึ้นประสิทธิภาพของพรางตาจะเปลี่ยนไปนั้นกระผมก็รู้อยู่แล้วด้วยนะ』
อย่างนี้นี่เอง.............เพราะงั้นถึงได้รู้เรื่องที่ชั้นLVอัพสินะ
『การที่ประสิทธิภาพของสกิลพรางจะเปลี่ยนไปนั้น
ทำให้หน้าตาของท่านเซอิจิกลับเป็นหน้าตาแบบเดิม
เพราะงั้นหมวกเกราะที่ใช้ปิดบังหน้าตาก็คงไม่จำเป็นแล้วล่ะครับ』
「ชั้นคิดว่าไม่ได้จำเป็นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ」
ครึ่งนึงก็เพราะแกะกะจะใช้ฆ่าเวลาไม่ใช่เหรอไง? ไม่เห็นจะอยากได้เลย
『หน้าตากลับเป็นแบบเดิมนี่ดีรึเปล่าเรื่องนั้นก็เป็นปัญหาอยู่ใช่มั้ยล่ะครับ
ตรงจุดนั้นจึงได้เตรียมเสื้อคลุมที่ไม่เด่นสะดุดตาของโลกนี้ให้
แล้วเพราะเสื้อคลุมเป็นสัญลักษณ์ของจอมเวทต่อให้ใส่ก็ไม่รบกวนคุณทหารเขาด้วยเช่นกันครับ』
ก็จริงนะ สำหรับโลกแฟนตาซีเสื้อคลุมต้องมีอยู่แล้ว
...........แล้วแน่นอนว่าดูน่าเชื่อถือมากกว่าหมวกเกราะเห็นๆ
『แต่แม้ว่าจะใช้ปิดบังหน้าตาได้แต่เสื้อคลุมก็ไม่ได้มีประสิทธิภาพอะไรเป็นพิเศษด้วยเช่นกัน
ตรงจุดนั้นช่วยเข้าใจกันด้วยนะครับ』
เฮ้ย ไม่มีประสิทธิภาพอะไรให้เลยนี่มันไม่เรียกว่าวิวัฒนาการแล้วเฟ้ย มันเสื่อมถอยลงมากกว่า
เอาเถอะ สำหรับรูปร่างภายนอกแล้วยังไงเสื้อคลุมก็ดีกว่า............
แต่ว่านะ.............
「สำเนียงเพี้ยนๆอะไรของมันฟะเจ้าแกะนี่」
ว่าไงดีล่ะ............สุภาพซะเหลือเกิน
แล้วยังดูใจดีด้วย อะไรกันล่ะเนี่ย?
『ก็ครึ่งนึงเป็นแกะนี่น่าแค่ใจดีก็ทำได้อยูแล้ว』
「อ้าวเฮ้ย!?นี่มันจดหมายแน่นะ!?」
ที่ชั้นคิดคือทำไมจดหมายมันตบมุขได้ฟะ!? ตกใจสุดเลยนะเนี่ย！
『เอาเถอะ คงมีเรื่องลำบากหลายๆอย่างอยู่มากแต่ก็ขออธิษฐานให้ปลอดภัยไปพร้อมกับ
เสื้อคลุมที่วิวัฒนาการขึ้นมานี้ด้วยเลยแล้วกันนะครับ
ด้วยรักจากคุณแกะ』
「ไม่ไหวแล้ว ไปต่อไม่เป็นเลยนะเนี่ย..........！」
ด้วยรักจากคุณแกะนี่มันอะไรฟะ!? สยองนะเฟ้ย!
「นี่ เนื้อหาว่ายังไงบ้างเหรอ?」
ขณะที่รู้สึกจนลุกกับจดหมายของแกะอยู่คนเดียวซาเรียก็ถามด้วยความสงสัย
「ยังไงน่ะเหรอ.......ก็ประมาณว่า หมวกเกราะมันวิวัฒนาการเป็นเสื้อคลุมนี่
และก็ออกแนวๆให้กำลังใจน่ะ」
「.........แล้วว่ายังไงบ้างล่ะ?」
อืม ถ้าให้ตัวชั้นเองพูดเองนี่จะบอกว่ายังไงดีล่ะ ก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลยนี่นา
แต่ชั้นก็อธิบายให้แบบย่อสุดๆไปแล้วนะ
「เอาน่าไม่ต้องใส่ใจหรอก！ยังไงก็ตามรีบเดินทางไปที่เมืองกันเถอะ！」
ว่าแล้วชั้นก็รีบสวมเสื้อคลุมแล้วเอาฮู้ดมาคลุมไว้
「เซอิจิ เท่ห์จังเลย！」
「Thank you！」
อะไรกันฟะบทสนทนาเนี่ย
ก่อนหน้านั้นนะ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไรซาเรียก็บอกว่าเท่ห์อยู่แล้วนี่นา
แต่ชั้นเองไม่ว่าซาเรียจะทำอะไรก็น่ารักด้วยเหมือนกัน！
...............ถ้าไม่ได้กลายสภาพเป็นกอลิล่าใส่เสื้อผ้าล่ะก็นะ
นั่นๆนี่ๆแล้วพวกเราก็มุ่งหน้าไปที่เมืองกันต่อ
◆◇◆
「โอ้！」
「เมืองล่ะ！เห็นเมืองด้วยล่ะ！」
พอผ่านไปได้วันนึงหลังจากที่หมวกเกราะเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุม
พวกเราก็มาถึงจุดที่มองเห็นเมืองใหญ่อยู่ลิบตา
「ก็คิดอยู่นะว่าข้อมูลของเซนอสนี่คงไม่ผิดหรอกแต่...........」
เอาจริงๆก็รู้สึกกังวลที่ข้อมูลมีแค่ที่ได้จากเซนอส
ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะมันเป็นข้อมูลของเมื่อ1500ปีก่อนน่ะสิ ทั่วไปก็ต้องหวังพึ่งไม่ได้อยู่แล้ว
แต่สุดท้ายก็แค่กังวลเกินเหตุ ในที่สุดก็มาถึงตรงที่เห็นเมืองได้อย่างปลอดภัย
「แต่ก็..........สุดยอดไปเลยนะ」
「หือ? ทำไมล่ะ? 」
「ก็แหม...........ที่ชั้นมาถึงนี่ได้เพราะยึดจากข้อมูลของเซนอสนี่นา」
「อือ จะว่าไปก็เป็นแบบนั้นนี่นะ」
「แล้วก็นะ..........ทั้งที่ข้อมูลจากเซนอสมันเป็นของเมื่อ1500ปีก่อน
แต่ปัจจุบันเมืองก็ยังอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลงนี่แหละที่สุดยอด..............」
ถึงชื่อเมืองหรืออาณาเขตอาจจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
แต่แค่ปัจจุบันผู้คนยังอาศัยอยู่บนพื้นที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลงนี่ก็ทำให้ชั้นประทับใจแล้วล่ะ
「งั้นเหรอ.......ก็เซอิจิเป็นมนุษย์นี่นะ พวกฉันที่เป็นมอนเตอร์ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องถิ่นที่อยู่หรอก
แค่ตรงนั้นอยู่สบายก็ลงหลักปักฐานอยู่ที่นั่นแล้วล่ะ」
ซาเรียยิ้มเศร้าๆแล้วบอกกับชั้น
「ความจริงตอนที่ออกค้นหาถิ่นหาอาหาร ก็มีพวกที่ถูกขับไล่จากมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง
จนต้องจากที่อาศัยไป แค่เหลือที่ให้ชั้นอยู่ก็คิดว่าน่าดีใจแล้ว」
「เห..............」
「แน่นอนว่าเรื่องอันตรายก็มีอยู่มาก ฉันเองยังต้องต่อสู้กับมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองอยู่บ่อยๆ
ถึงขนาดที่ต้องหนีก็มีนะ? แต่นอกจากเรื่องนั้นก็มีแค่ความรู้สึกดีที่ได้อาศัยอยู่ที่นั่น......」
อย่างที่คิด สำหรับซาเรียป่านั่นเป็นที่ๆมีความทรงจำอยู่มากมาย
「ถ้างั้น ดีแล้วเหรอ? ที่มากับชั้นน่ะ.............」
ถึงขนาดต้องพรากจากสถานที่ๆให้ความรู้สึกดีแบบนั้นแล้วตามชั้นมานี่รู้สึกไม่ได้เลย
แต่แล้วซาเรียก็ลบความคิดอย่างนั้นของชั้นไปในชั่วพริบตา
「อื้ม ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าที่อยู่ของฉันคือที่ๆเซอิจิอยู่！
ยิ่งกว่านั้นที่ชั้นคิดว่าดีที่ได้อยู่ที่นั่นก็เพราะทำให้ได้พบกับเซอิจิต่างหาก」
「...............」
เขินสุดๆไปเลย ไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ซาเรียพูดประโยคน่าอายแบบนั้นได้สบายๆเลย แถมยังยิ้มหน้าบานด้วย
อุหวา................อวดแฟนได้สุดๆไปเลยนะชั้นเนี่ย
ถึงหมวกเกราะจะเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมแต่ก็ยังใช้ซ่อนหน้าได้แค่นี้ชั้นก็รู้สึกขอบคุณอีกครั้งแล้วล่ะ
ต้องกำลังหน้าแดงอยู่แหงเลย
「ถ ถถถถ้างั้น ป ไปกันต่อเถอะ！」
「อื้ม！」
ถึงชั้นจะส่งเสียงดังขึ้นแต่ซาเรียก็พยักหน้าให้อย่างร่าเริงโดยไม่ใส่ใจอะไร
เส้นทางต่อจากนั้นก็ไม่ได้ถูกมอนเตอร์โจมตีอะไรเลย โจรขโมยก็ไม่มีออกมาก่อกวน
เดินทางไปถึงประตูเมืองได้ทั้งอย่างนั้นเลย
「ใหญ่ชิบ！」
「อื้ม ใหญ่มากเลยล่ะ！」
ชั้นกับซาเรียที่ไปกันจนถึงหน้าประตูแล้วพูดออกมา
อาจเป็นเพราะกำแพงที่รายล้อมเมือง ประตูเลยต้องเป็นเหล็กหนาที่ใหญ่ประมาณ10เมตรตาม
ประตูขนาดมหึมาแบบนี้เนี่ยติดตั้งกันยังไงหว่า เดิมทีประตูใหญ่ขนาดนี้มันมีด้วยเหรอ?
เอาเหอะ ก็คงมีเหตุผลอะไรซักอย่างนั่นแหละ
「เอาล่ะ............ต่อจากนี้ไปจะเอายังไงดี?」
พูดไปพลางกวาดตามองรอบๆแบบคร่าวๆ
ทันใดนั้น ก็สังเกตุเห็นคนที่อยู่ตรงประตูที่ดูเป็นคนเฝ้าประตู
พูดคุยกับคนที่ผ่านประตูไปทีละคนๆ
「นั่นมัน..........คือด่านตรวจงั้นเหรอ?」
「แล้วไม่ใช่เหรอ?」
ซาเรียก็คิดเหมือนกันแฮะ จะว่าไป ทำไมถึงรู้จักด่านตรวจด้วยล่ะ เป็นมอนเตอร์มาก่อนไม่ใช่เหรอไง?
แล้วตอนนั้นเองวงจรความคิดอย่างนั้นของชั้นก็เริ่มทำงาน
...........แย่แล้ว
ชั้นมีปัญหาหนึ่งที่ลืมสนิทแถมไม่รู้สึกตัวเลยมาจนถึงตอนนี้
นั่นก็คือ--------------
「เผ่าพันธุ์ของซาเรียนี่มันอะไรอ่ะ!?」
เรื่องที่ว่านี่แหละ
ท่าจะไม่ดีแล้วแฮะ!? เรื่องนี้ตรงด่านตรวจต้องมีการตรวจสอบพวกอย่างสเตตัสแหงเลย!?
ชั้นน่ะยังดีที่มี『พรางตา』เลยพอจะใช้ตบตาได้........！
จะว่าไปจนป่านนี้แล้วแต่ ของอย่างหลักฐานแสดงตัวตนนี่จำเป็นด้วยรึเปล่า?
แล้วถ้าไม่มีนี่กิลด์จะออกให้ได้มั้ย?
「เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน.........！ซาเรีย！」
「อะไรเหรอ?」
「เป็นเผ่าพันธุ์อะไร!?」
「เอ๋?............อ้ะ」
ดูท่าซาเรียจะรู้สึกตัวแล้วแฮะ
เผ่าพันธุ์ของซาเรียในกรณีที่ยังเป็นKaiser kongอยู่ล่ะก็ ได้วุ่นกันแน่！
คุณทหารได้บึ่งออกมากันแหงๆ！
「..........จริงสิ！แค่ใช้『ตรวจสอบขั้นสูง』ตรวจดูก็รู้แล้วนี่นา！」
...............ไม่นะ เดี๋ยวสิ? ถ้าจำไม่ผิดตอนที่ชั้นลองใช้ตรวจดูสเตตัสของอาโอยามะที่ห้องเรียน
เพราะความสามารถต่างกันมากเกินไปเลยตรวจดูอะไรไม่ได้เลยนอกจากชื่อนี่นา?
............ล แล้วจะใช้ได้ไหมหว่า? แถมตอนนี้ชั้นก็เป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วด้วย
อ้ะ พูดไปก็ชักเศร้าแต่ก็รู้สึกว่าทำได้ยังไงไม่รู้แฮะ
เมื่อตัดสินใจแล้วก็รีบใช้ไปทันที
「ตรวจสอบขั้นสูง！」
ถึงไม่ได้จำเป็นว่าต้องตะโกน แต่ก็อย่าไปใส่ใจเลยน่า！
≪ซาเรีย≫
เผ่าพันธุ์：กอลิล่า (มนุษย์สัตว์)
เพศ：เมีย (หญิง)
อาชีพ：นักหมัด (นักหมัด)
อายุ：17 (17)
เลเวล：775 (7)
พลังเวท：10000 (30)
พลังโจมตี：30000 (30)
พลังป้องกัน：20000 (30)
ว่องไว：30000 (30)
โจมตีเวท：5000 (50)
ป้องกันเวท：5000 (50)
โชค：100000 (100)
เสน่ห์：ไม่สามารถวัดได้ (100)
「อุเหวอ!?」
สุดยอดในหลายๆความหมาย！
จะว่าไปสเตตัสสูงจัง！High specsได้ใจเลยนะเนี่ย!? ตรงเสน่ห์นี่วัดไม่ได้เลยเหรอ!?
อิจฉาสุดๆไปเลย！
แต่ตรงเผ่าพันธุ์นี่สิ！กอลิล่างั้นเหรอ!?..........ไม่สิมันก็ถูกอยู่นะ！
แต่ว่ามีตัวเลขเขียนไว้อยู่ในวงเล็บด้วย งั้นบางทีที่แสดงออกมาตอนตรวจสอบคงเป็นมนุษย์แหละน่า
ช่างเถอะ สเตตัสหลายๆอย่างก็ไม่ได้เอนเอียงอะไรสักหน่อย.............
แต่ว่านะ...........ซาเรียเป็นนักหมัดงั้นเหรอ ตอนเป็นกอลิล่าก็สู้ด้วยมือเปล่าซะด้วยงั้นก็เหมาะดีนี่นา
แต่ถึงจะบอกว่าเหมาะก็เถอะ.........
นอกจากนั้นก็ได้รู้ด้วยว่าต่อให้ใช้『ตรวจสอบขั้นสูง』ก็ยังมองไม่เห็นถึงสกิลของอีกฝ่าย
เอาเหอะ จะยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ
「ค่อยยังชั่วหน่อย.............ซาเรียเธอน่ะคร่าวๆดูเหมือนจะเป็นมนุษย์สัตว์นะ」
「มนุษย์สัตว์? นั่นมันอะไรเหรอ」
「ถ้าจำไม่ผิด ก็เป็นพวกครึ่งมนุษย์ประเภทหนึ่ง」
ความรู้ที่ได้จากพระเจ้าเขียนไว้แบบนั้นนี่นา
「เพราะงั้นผ่านด่านตรวจได้ปกติไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะ」
「งั้นเหรอ！งั้นรีบไปกันเถอะ！」
「หวา เดี๋ยวสิ！」
ซาเรียดึงมือชั้นพาไปเข้าคิวที่ด่านตรวจกันทั้งอย่างนั้น
รอไปได้ซักพักในที่สุดก็มาถึงคิวพวกเรา
「เอ้า คนต่อไป～」
「เอ่อคือ..........」
「ขอฝากตัวด้วยค่ะ」
ชั้นที่ยังหวั่นๆอยู่ซาเรียกลับตอบไปให้เป็นอย่างดี
ชั้นนี่มันไม่ไหวเลยแฮะ................
「โอ้ว!?เป็นสาวสวยสุดยอดเลยนะ............」
ที่ส่งเสียงออกมาอย่างนั้นคือทหารที่ประจำด่านตรวจ
ใส่ชุดเกราะสีเงินมีดาบคาดไว้ที่เอวแบบตะวันตก
แม้ผมจะยุ่งแถมหนวกเคราหลอมแหลมสะดุดตาแต่สายตาดูมีพลังไม่เหมือนพวกไม่เอาถ่าน
ถึงจะดูเสียมารยาทกับคนที่เจอกันครั้งแรกแต่สภาพอย่างนั้นมันอะไรกันฟะ！
「อ้ะ จะคุยเล่นกันก็ไม่ได้ซะด้วย...........ก่อนอื่นจะไม่เอาหลักฐานยืนยันตัวตนออกมาเหรอไง?」
ออกมาแล้วววววววววววววววว！ถูกถามหาจริงๆด้วย！แต่ก็ไม่มีซะด้วย！
แต่ถึงจะโวยวายยังไง ของที่มันไม่มีก็คือไม่มี
เพราะงั้นเลยบอกออกไปตรงๆ
「ขอโทษด้วยครับ..........ทั้งผมทั้งเธอคนนี้ไม่มีหลักฐานยืนยันตัวตนเลย.......」
「หา? ไม่มีเหรอ? นั่นมันควรมีกันนะ?ทั่วไปหลักฐานยืนยันตัวตนนี่เขาออกให้กันตั้งแต่เกิดแล้วนา?
ต่อให้เป็นทาสก็ยังมีหลักฐานยืนยันตัวตนเลย..............」
「นั่นสินะครับ.............คือพอดีทำหายไป」
「ทำหายไปงั้นเหรอ.........ช่างเถอะ พวกที่พูดแบบนี้นานๆครั้งก็มีเหมือนกันแหละ」
มีด้วยเหรอ！นึกว่าจะมีแต่พวกเรานะเนี่ย！
ถึงในใจตบมุขแบบสุดๆแต่ ทหารตรงหน้าก็เรียกทหารใกล้ๆแล้วขออะไรบางอย่างไป
「รอเดี๋ยวนะ กำลังไปเอา『อัญมณีแห่งความจริง』มาเดี๋ยวนี้แหละ」
「อัญมณีแห่งความจริง?」
จู่ๆก็พูดคำศัพท์ที่ไม่รู้จักออกมาเลยเอียงคอให้
ทันใดนั้นทหารก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้นโดยหรี่ตาไปด้วย
「นายนี่.............พูดจริงเหรอเนี่ย?」
「จริงยิ่งกว่าจริงอีกครับ แล้วไอ้นั่นมันเป็นของกินแบบไหนเหรอ?」
「ของกินที่ไหนกันล่ะฟะ！」
อือ เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วน่า ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง
「ให้อธิบายง่ายๆก็เป็นพวกเครื่องมือที่ใช้ตรวจสอบพวกประวัติอาชญกรรมอะไรแบบนั้น」
「เจ๋งไปเลยนะครับ」
「ก็นะ คนสร้างมันอัจฉริยะนี่นา............」
「สร้างงั้นเหรอ!?」
เอ๋ ของสุดยอดอย่างนั้นนี่ถูกสร้างขึ้นมางั้นเหรอ........
「โอ้ แต่ก็เป็นคนในสมัยก่อนอ่ะนะ.............อ้ะมาพอดีเลย」
พอลุงทหารพูดแบบนั้นก็มีทหารที่ขอไปเมื่อตะกี้ถือคริสตัลขนาดเท่าลูกบาสเกตบอลออกมา
「งั้นทั้งสองคน ก่อนอื่นก็เอามือมาวางบนเจ้านี่นะ?」
「เข้าใจแล้วครับ งั้นชั้นลองก่อนนะ?」
「อื้ม」
พอซาเรียตอบรับแล้วชั้นก็เอามือวางบนคริสตัลตรงหน้า
หลังจากนั้นพอวางมือไปได้สักพักก็มีแสงสีฟ้าอ่อนออกมาจากคริสตัล
「เอาล่ะ นายไม่มีปัญหาอะไรนะ งั้นต่อไปก็คุณคนสวยทางนี้」
「ค่ะ」
ซาเรียก็เอามือวางบนคริสตัลด้วยแล้วก็เหมือนชั้นคือมีแสงสีฟ้าอ่อนออกมาจากคริสตัล
「ใช้ได้ ทั้งสองคนไม่มีปัญหา
แต่สำหรับคนที่ไม่มีหลักฐานยืนยันตัวจนต้องจ่ายค่าผ่านประตู2เหรียญเงินนะ ได้ใช่มั้ย?」
「ก็ได้นะครับ..........แล้วนี่คนละ2เหรียญเงินเหรอ?」
「เปล่า 2คน2เหรียญ สรุปก็คือคนละเหรียญน่ะ」
「เข้าใจแล้ว...........อ่ะนี่ครับ」
ชั้นรีบหยิบเหรียนเงิน2เหรียญออกมาอย่างว่องไวแล้วส่งให้ลุงทหารไปเลย
「โอ้ ครบตามจำนวน แล้วนายนี่สารรูปดูสะดุดตาจังนะ?」
「เอ๋?」
อยู่ๆมาเจาะจงกันแบบนี้ชั้นเลยตอบกลับแบบไม่ทันตั้งตัว
「ถึงคุณคนสวยทางนี้สะดุดตาคนละความหมายแต่สารรูปของนายมันน่าสงสัยเห็นๆ
ถ้าจะพักที่เมืองนี้ล่ะก็ช่วยใส่ใจกับที่บอกไปด้วยล่ะ」
「.............ครับ」
ไอ้เจ้าแกะนั่น..............！ของมันสะดุดตาแบบสุดๆเลยไม่ใช่เหรอไง！
..........เอาเหอะ ก็ยังดีกว่าหมวกเกราะสวมหัวแหละนะ อื้มๆ
แต่ว่าไม่ได้ตรวจสเตตัสแฮะค่อยสบายใจหน่อย
ก็นะการระวังตัวเกินไปหน่อยก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่นา
「จะว่าไป พวกนายไปให้เขาออกหลักฐานยืนยันตัวตนให้ใหม่ก็ดีนะ」
「เอ่อ ก็กะจะไปลงทะเบียนที่กิลด์นักผจญภัยแล้วเอาหลักฐานยืนยันตัวตนด้วยเลยน่ะครับ...........」
บางที่แค่ลงทะเบียนก็ได้มาอยู่แล้วล่ะมั้ง อยากให้เป็นอย่างนั้นจังเลย ขอร้องล่ะ！
แต่ทันทีที่ชั้นบอกแบบนั้นกับลุงทหารไปลุงทหารก็ทำหน้าเบี้ยวแบบสุดๆไปเลย
อ อ้าว? ชั้นพลาดอะไรไปเหรอ?
「พ พวกนาย...........อย่าบอกนะว่ามาลงทะเบียนที่กิลของเมืองนี้กัน?」
「ค ครับ...........」
บรรยากาศดูท่าจะไม่ดียังไงไม่รู้เลยพยักหน้าไปแบบหวาดๆ
แล้วลุงทหารจู่ๆก็มาจับไหล่สองข้างของชั้นทันที
「มีแค่ที่นั่นเท่านั้นนะที่ไม่ได้เด็ดขาด！พวกนายปกติกันใช่มั้ย!?」
「แบบว่า พูดเรื่องอะไรกันเหรอครับ!?」
ปกตินี่มันอะไรอ่ะ!? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย！
「กิลด์ก็มีตั้งมากมายทำไมต้องมาเลือกของเมืองนี้ด้วย！」
「ก ก็มัน..........」
「ก็มันไม่ได้นะเฟ้ย！」
「เอ๋...........」
อะไรของเขาเนี่ยลุงคนนี้..............
มันจริงนี่นาที่ว่าเมืองนี้มันใกล้ที่สุด ช่วยไม่ได้เนอะ?
จะว่าไปทำไมลุงถึงต้องเอาเป็นเอาตายแบบนี้ด้วยอ่ะ?
「ปัดโธ่เอ๊ย！อีกแล้ว...........ต้องมีคนตกเป็นเหยื่อของที่นั่นเพิ่มขึ้นอีกแล้ว！」
「เดี๋ยวนะครับ ตะกี้มีคำที่ชวนกังวลใจออกมาด้วยอ่ะ!?」
ตกเป็นเหยื่อ!? มันเรื่องอะไรอ่ะ!?
ขณะที่กำลังกังวลใจแบบสุดๆกับกิลด์ที่กำลังจะมุ่งหน้าไปต่อจากนี้
ลุงก็ทำสีหน้าจริงจังมองมาทางชั้นกับซาเรีย
「ฟังนะ? ถ้าเจออะไรก็มาหาชั้นได้เลยนะ！ยินดีให้คำปรึกษาเต็มที่！
อย่ารีบร้อนจนพลาดพลั้งไปเด็ดขาดเลยนะ!?」
「เอ่อคือ...........」
「เข้าใจนะ!?」
「「ครับ/ค่ะ！」」
ชั้นกับซาเรียตอบกลับโดยพร้อมเพรียงกัน
「ดี！..........โอ๊ะ ลืมเรื่องสำคัญอย่างการแนะนำตัวเองเลยแฮะ
ชั้นชื่อ โคลส ชูไรเซอร์ เรียกสั้นๆก็โครส ไม่ต้องสุภาพด้วยก็ได้นะ」
「งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ ชั้นเซอิจิ ฝากตัวด้วย」
「ฉันซาเรีย！ฝากตัวด้วยนะ！」
「โอ้！งั้นก็ ขอพูดอีกครั้งนะ----------」
หลังจากที่พูดแบบนั้นกัน โคลสก็บอกกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดังอีกครั้ง
「ยินดีต้อนรับ！สู่เมืองหลวงเทลเวล！」
