ตอนที่ 13 เสียสละตัวเอง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งกว่านั้นก็ชักกลัวความเคยชินขึ้นมาซะแล้ว
ตั้งแต่ถูกKaiserkong ซาเรีย(ชื่อที่ยังไม่เคยเรียกสักครั้ง)จับมาก็ผ่านมาได้อาทิตย์นึง
...........เคยคิดด้วยว่าต่อให้เป็นกอลิล่าก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ขนาดตัวเองยังตกใจเลยนะเนี่ย
แต่ยังไงเป็นกอลิล่ามันก็ไม่ไหวอยู่ดีแหละ ก็เผ่าพันธุ์มันต่างกันเกินไปนี่นา
แต่สกิลงานบ้านของกอลิล่าเวรนี่บอกได้เลยว่าอาจจะสูงกว่ามนุษย์ผู้หญิงทั่วไปด้วยซ้ำ?
เล่นเอาตกใจเลย
แถมเมื่อเร็วๆนี้ที่ได้สัมผัสกับขนของกอลิล่าเวรนี่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
หางเองก็ให้สัมผัสที่ฟูนุ่มสลวยจนน่าตกใจด้วย！
อย่างแรกเลยเดิมทีจากจุดยืนของชั้นก็ไม่มีสิทธิไปต่อว่าอีกฝ่ายเสียๆหายๆหรอก
ก็เป็นเด็กที่ถูกรังแกนี่นา
ถึงแม้ตอนนี้จะผอมแล้วแต่ตอนอยู่โลกเดิมน่ะ
โดนว่าเป็น หมูอ้วน ขยะแขยง ขี้เหร่ สกปรก เหม็น............เลวร้ายแบบนี้แหละ
ต่ำชั้นยิ่งกว่ากอลิล่าเหลือหลาย ไม่สิ น่าสังเวชสุดๆไปเลย
แม้จะคิดอย่างนั้นกว่าจะรู้ตัวก็พึงพอใจกับสภาพที่ได้กินอาหารอร่อยๆอยู่ตลอดโดยไม่ได้หนีเลย
ช่วงนี้เริ่มคิดประมาณนี้อยู่บ่อยๆ
「เซอิจิ เอ้า」
「อืม ขอบใจ」
ชั้นรับอาหารเช้าจากกอลิล่าเวร
............อุหวา อย่างกับคู่แต่งงานใหม่แน่ะ ชักไม่ได้การแล้วแฮะ
สภาพจิตใจกับสถานการณ์ถูกอาหารเช้าที่รับมาดึงดูดไปง่ายๆเลย
..............ถึงจะอร่อยเหมือนเดิมก็เถอะ
ถ้าไม่ใช่กอลิล่าล่ะก็ได้เป็นภรรยาที่ดีไปแล้ว
「แหม........เขินจัง」
「อย่ามาอ่านใจกันสิฟะ」
เจ้านี่บางครั้งก็น่ากลัวเหมือนกัน ไหงอ่านใจได้ฟะ
พอKaiserkong................กอลิล่าเวรตรงหน้าเผยความสามารถพิเศษใหม่ล่าสุดที่เล่นเอาตกใจ
แล้วกอลิล่าเวรก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
「จะว่าไป วันนี้เป็นวันหาของนี่นา」
「.............หาของ?」
ถามไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
「ใช่ ฉันต้องพาพวกClever monkeyไปหา『ผลวิวัฒนาการ』」
「!?」
ผลวิวัฒนาการงั้นเหรอ!?
ชั้นตาเบิกโพลงกับคำพูดที่ออกจากปากกอลิล่าเวร
「เซอิจิ ผลวิวัฒนาการ รู้จักมั้ย?」
「................」
ทำไงดี............บอกไปตรงนี้เลยว่ารู้จักดีมั้ยนะ
แต่ถ้าบอกว่าไม่รู้แล้วถามเพื่อหาข้อมูลแทนดีมั้ยหว่า..............
ชั้นคิดนิดหน่อยแล้วทำเป็นไม่รู้ออกไป
「..........เปล่า ไม่รู้หรอก」
พอพูดอย่างนั้นKaiserkongก็พยักหน้าให้ทีนึง
「งั้นเหรอ ถ้างั้นจะบอกให้『ผลวิวัฒนาการ』น่ะสุดยอด
ทำให้ไปถึงจุดสูงสุดของเผ่าพันธุ์นั้น อย่างอื่นก็พอเกิดใหม่จะมีสถานะแข็งแรงดีเยี่ยม」
..........สรุปก็คือถ้ากินผลวิวัฒนาการแล้ววิวัฒนาการจะได้สถานะที่ดียิ่งขึ้นของเผ่าพันธุ์นั้น?
.............ม ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
เอ แล้วมันอะไรกันล่ะ? กรณีของชั้นที่เป็นมนุษย์จะทำให้แข็งแกร่งสุดๆหรือไงกัน?
หรือจะหัวดีขึ้น? หรือจะหน้าตาดีขึ้น?
............แต่ก็ไม่มีมนุษย์จะให้ไปลองเทียบนี่หว่า Lvก็ยัง1อยู่ด้วย.........
หัวก็ไม่ได้รู้สึกว่าความจำจะดีขึ้น หัวยังกลวงไม่เปลี่ยนแปลง หรือก็คือโง่เหมือนเดิมนั่นแหละ！
ส่วนหน้าตานี่ตรงสเตตัสช่องเสน่ห์ก็ยังว่างอยู่เลยไม่ใช่เหรอไง！
...............นี่ขนาดใช้เวทในชีวิตประจำวัน『Wash 』แล้วนะ อยากตายฟ่ะ
แล้วก็เสื้อผ้าสะอาดที่สวมอยู่นี่คือเสื้อที่ทำจากวัตถุดิบดีเกินขนาดที่กอลิล่าเวรเตรียมไว้ให้
ต่อให้ทำสกปรกกอลิล่าเวรนี่ก็ซักให้
ส่วนกางเกงในดูเหมือนจะใช้วัตถุดิบที่ต่างกันนิดหน่อย ความรู้สึกที่ได้สัมผัสดีกว่าของเดิมอีก
ยิ่งกว่านั้นยังมีเถาวัลย์ชื่อ『เถาวัลย์Villon』ที่ยืดหดได้ดีทั้งยังแข็งแรงทนทาน
เอามาใช้แทนยางยืดสำหรับกางเกงในของชั้นด้วย
ส่วนเสื้อผ้ากับกางเกงในตัวเก่าของชั้น
เพราะกอลิล่าเวรวิงวอนขอร้องหรอกนะเลยเอาไปเผาด้วย『Fire 』ที่เป็นเวทในชีวิตประจำวัน
เอาเถอะเรื่องพวกนั้นจะยังไงก็ช่าง แค่เอาผลที่ออกมาทั้งหมดมาคิดก็..............
............ไม่ไหวแฮะ ไม่เข้าใจฟ่ะ ไม่เห็นจะรู้สึกว่าได้วิวัฒนาการตรงไหนเลย!?
........ยกเว้นเรื่องที่ร่างกายเจ็บปวดแสนสาหัสน่ะนะ
ไม่ไหวแฮะไม่ได้เรื่อง！
ระหว่างที่คิดแบบนั้นกอลิล่าเวรก็พูดต่อ
「ฉัน เมื่อก่อน ก็พูดไม่ได้ หนังสือของมนุษย์ ก็อ่านไม่ออก
แต่ พอได้ผลวิวัฒนาการมา แล้วกินเข้าไปก็ออกล่าได้ของดีขึ้น
ทั้งยังจำคำศัพท์จากหนังสือของมนุษย์ได้」
อ้าว? กับกอลิล่าเวรนี่ก็ได้ผลลัพธ์ที่ดีพอสมควรเลยไม่ใช่เหรอ?
คำศัพท์ก็เข้าใจ Lvก็ดี...........ไม่สิดีสุดยอดเลยนี่นา?
ยิ่งกว่านั้นถ้าLVขึ้นไม่ได้เหมือนกับชั้นล่ะก็
แสดงว่าตอนที่กินผลวิวัฒนาการเข้าไปก็ Lvเกิน700อยู่แล้วอ่ะดิ
≪สถานะ≫เองก็ยังแสดงเป็นวิวัฒนาการ*1อยู่ด้วย
เก่งจังเลยนะ..............
「แล้วก็ ทำให้รูปร่าง เปลี่ยนไป แข็งแรงขึ้น แล้วก็............」
「โทษทีนะ แต่ช่วยพูดให้มันลื่นไหลหน่อยได้มั้ย?」
แบบว่าฟังแล้วมันหงุดหงิดอ่ะ...............
จะว่าไปทำไมถึงหงุดหงิดได้ล่ะ?
..............อ๋อ ก็เพราะเป็นกอลิล่านี่แหละ！...........หรือไม่ใช่
「โทษทีนะ แต่ ปากของชั้น แต่เดิม ไม่ได้มีไว้พูด เพราะเสียงร้องของสัตว์ กับคำพูด ต่างกัน
เพราะงั้น เลยพูดลื่นไหล ไม่ได้ ความจริง ก็อยาก พูดได้มากกว่านี้............」
「ชั้นว่าดีแล้วล่ะ」
เดิมทีก็ไม่ได้อยากพูดด้วยสักหน่อย ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดด้วย
「แล้วก็ ผลวิวัฒนาการ ห้ามกิน มากกว่า10อัน
หากกินมากกว่านั้น ร่างกายจะตามการวิวัฒนาการไม่ทัน จากนั้นก็ จะตาย」
「น่ากลัวฟ่ะ!?」
จริงดิ!?ถ้ากินมากกว่า10อันนี่ตายเลยเหรอ!?
เกือบไปแล้ว............นี่มีคิดว่าถ้าบังเอิญเจอจะเอามากินด้วยนะเนี่ย！
งั้นก็หมายความว่าชั้นกินผลวิวัฒนาการไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วสินะ...........เสียดายจัง
เพราะได้ข้อมูลที่คาดไม่ถึงมาชั้นเลยสบายใจขึ้นมานิดหน่อย
ผลวิวัฒนาการนี่มันสุดยอดไปเลยนะ...............
「ฉัน กินไป10อันแล้ว เพราะงั้น ที่เก็บเพิ่ม ตั้งใจจะเอาไปให้ กับสามีที่เหมาะสมของฉัน
ก็มีให้Clever monkeyออกไปหา เผื่อไว้ แต่ไม่รู้ถูกใคร ขโมยไป」
...............อ เอ๊ะ? ชักลางไม่ดีแฮะ.........
「เพราะงั้น เลยต้องออกหาอีกครั้ง เพื่อให้เซอิจิ แล้วถือโอกาสนั้น ไปฆ่าคนที่ขโมยด้วย」
「ขอประทานโทษด้วยคร้าบบบบบบบบบบบบบ！」
ชั้นคุกเข่าขอขมาเต็มที่
「ขอโทษด้วยจริงๆขอรับ！คนที่ขโมยไปคือกระผมเอง！พอดีมันหิวก็เลยกินเข้าไปน่ะครับ！」
ศักดิ์ศรีน่ะไปกินขี้ซะไป！คนที่มีชีวิตรอดเท่านั้นแหละคือความถูกต้อง！
อย่ามาดูถูกเรื่องปลาใหญ่กินปลาเล็กนะเฟ้ย！
ชั้นเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดๆโดยยังคงท่าคุกเข่าขอขมาไว้
แต่ดูเหมือนว่าสีหน้าท่าทางของกอลิล่าเวรจะไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าไร
「อะไรกัน เป็นเซอิจิเองเหรอ ถ้างั้น ยกโทษให้」
「ถ ถ้างั้นก็............！」
「แต่ว่า แต่งงาน เรื่องนี้ ต้องทำนะ 」
「ไม่อ๊าววววววววววววววววว！」
นั่นสิ.............ก็นั่นสินะ!?ก็เป็นของที่จะเอาให้สามีของตัวเองนี่นาแล้วชั้นก็ดันกินเข้าไปซะงั้นอ่ะ！
พลาดไปซะแล้ว!? จะย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้แล้วด้วย！
บ แบบนี้ต้องตั้งใจหนีอย่างเต็มพิกัดแล้ว.............！
โชคดีที่กอลิล่าเวรกำลังจะออกไปหาผลวิวัฒนาการพอดี
ชั้นจะได้อาศัยจังหวะนั้นหนีไปจากนรกนี่ซะเลย.........！
..........อย่างน้อย ก็แค่เศร้าตอนที่ไม่ได้กินอาหารพวกนั้น..........ม ไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ!?
ระหว่างที่ชั้นห่อเหี่ยวเพราะคิดเรื่องนั้น กอลิล่าเวรก็แสดงปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึงออกมา
「เซอิจิ............เกลียด ฉันเหรอ?」
「เอ๋?」
ไม่ใช่ปฏิกิริยาตอบกลับที่เซ้าซี้น่ารำคาญเหมือนอย่างทุกที
แต่กลับเป็นการตอบกลับที่ดูกังวลใจมาก จู่ๆเป็นอะไรไปเนี่ย...........
ระหว่างที่ชั้นลังเลกับท่าทางนั้นของกอลิล่าเวร กอลิล่าเวรก็พูดต่อ
「ฉันชอบ เซอิจินะ」
「..............」
เป็นการสารภาพรักครั้งที่เท่าไรแล้วนะ
「แต่ เซอิจิ เกลียดฉันเหรอ?」
กอลิล่าเวรถามมาแบบชวนเศร้าจริงๆ
..............อย่างนี้จะตอบกลับไปยังไงดีล่ะ? ไหงอยู่ดีๆระดับความยากถึงสูงขึ้นมาอย่างนี้ฟะ!?
แต่ถ้าได้ฟังความเศร้าที่จริงจังถึงขนาดนั้นล่ะก็
ชั้นเองในฐานะที่เป็นมนุษย์ก็ต้องตอบกลับไปอย่างจริงจังด้วยใช่มั้ยล่ะ
「...........ไม่ได้เกลียดหรอก ชอบด้วยซ้ำไป」
ใช่ นี่คือความรู้สึกจริงๆของชั้น
แต่อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ
ยังไง『ชอบ』ของชั้นน่ะก็แค่ชอบในฐานะที่เป็นกอลิล่า
ถึงจะบอกว่าชอบในฐานะที่เป็นกอลิล่ายังฟังดูแปลกๆก็เถอะ............
ทำความสะอาด ซักผ้า ทำอาหาร เย็บปักถักร้อย แล้วก็เอาใจใส่ชั้นอย่างบอกไม่ถูก
แค่ตามที่เล่ามา ก็ไม่มีจุดบกพร่องเลยใช่มั้ยล่ะ
แต่ว่า..............แต่ว่าเพราะเป็นกอลิล่านี่แหละ！
ทำไมต้องเป็นกอลิล่าด้วยฟะ!? ถ้าไม่ใช่กอลิล่าชั้นก็ไม่มีปัญหาแน่อยู่แล้ว!?
จุดยืนเดิมทีก็ไม่มีสิทธิไปเลือกหน้าตาอีกฝ่ายอยู่แล้วด้วย!?
ถึงชั้นจะเป็นอย่างนั้นแต่เผ่าพันธุ์มันต่างกัน.........หนำซ้ำยังเป็นกอลิล่าด้วย!?
อะไรหลายๆอย่างมันเป็นไปไม่ได้มากเกินไป..........！
ขอแค่เป็นคนสักหน่อยจะหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดไหนก็ยังพอทน
.............ไหนๆก็ฟังอย่างนี้แล้วจะเล่าแบบหวังสูงให้ฟังด้วยเลย
ถึงจะไม่มีหวังแต่ก็ยังอยากแต่งงานกับคนสวยหรือสาวน่ารักเหมือนกันนะเฟ้ย！
ผิดเหรอไง!?............มันเป็นธรรมชาติที่น่าเศร้าของผู้ชายนี่นา
ระหว่างที่ท้อแท้อยู่คนเดียวนั้น กอลิล่าเวรที่ได้ฟังคำตอบของชั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
「งั้นเหรอ ถ้างั้น มาแต่งงานกัน เดี๋ยวนี้เลย」
「............คิดอีกทีของถอนคำพูดได้มะ?」
กลับมาเป็นน้ำเสียงเซ้าซี้อีกแล้ว อะไรกันฟะเนี่ย
「อูว.......... เซอิจิ ขี้อายจัง」
「ช่วยตายๆไปสักทีเถอะ」
ไม่ไหวแฮะ น่ารำคาญชิบ เดี๋ยวปั๊ดต่อยเลย............！
แต่น่าเศร้าตรงที่ถ้าโดนเอาคืนก็เห็นผลได้เลยนี่แหละ
「ก็ได้ งั้นฉัน ออกไปหาผลวิวัฒนาการ ก่อนแล้วกัน」
「เชิญเลยจ้า ไปดีมาดีน้า」
ชั้นพยายามอดทนฉีกยิ้มสุดชีวิต
แต่มายิ้มเอาตอนนี้ มันก็น่าสงสัยจริงๆแฮะ...........！
จะว่าไป ยังจะไปหาผลวิวัฒนาการมีอีกเหรอ..........จะเอามาทำอะไรล่ะ
「แล้วถือโอกาสนั้น ล่าสัตว์ของวันนี้มาด้วย」
「เอ๋?」
แล้วที่ตรงนั้นชั้นก็รู้สึกตัวถึงความไม่สมเหตุสมผล
ที่บอกว่าล่าสัตว์ก็หมายความว่าฆ่ามอนเตอร์นั่นเอง
สรุปก็คือ มันต้องวิวัฒนาการด้วยไม่ใช่เหรอ?
「กอลิล่าเวร อาหารที่ทำมาทั้งหมดจนถึงตอนนี้แกเป็นคนล่าเองเหรอ?」
「เปล่า Clever monkey ล่ามาให้ แล้วเอามาเป็นของกินด้วย」
Clever monkeyเอ๋ย ถูกใช้จนหยดสุดท้ายเลยนะ............！
「ถ้ากินผลวิวัฒนาการเข้าไป จะวิวัฒนาการทันทีที่ปราบมอนเตอร์ได้ไม่ใช่เหรอ?」
พอชั้นถามไป กอลิล่าเวรก็ส่ายหัว
「ใช่ และไม่ใช่ ถ้าสัตว์ที่ล่า ไม่ได้Lvสูงกว่าตัวเอง ก็ไม่มีความหมาย 」
「อ๋อ............」
สรุปคือ ที่ชั้นวิวัฒนาการได้ง่ายๆจนถึงตอนนี้ก็เพราะเอาแต่ล่าพวกที่Lvสูงกว่าตัวเองสินะ
「มอนเตอร์ที่เก่งกว่าฉัน หลังๆนี้ไม่เจอเลย
เพราะสมัยก่อน มอนเตอร์เกือบทั้งหมด ถูกพาไปร่วมสงครามจอมมาร
แต่ฉันไม่สนใจสงคราม เลย แอบซ่อนตัว」
จอมมารก็มาในที่แบบนี้ด้วยเหรอ...............
แล้วเมื่อก่อนที่ว่ามันก็ตั้ง100ปีก่อนถ้าไม่ได้เป็นตามที่เล่าอาจจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ก็ได้นา
「ถึงจะยังพอมีอยู่แต่ ถ้าไม่เข้าไปใกล้.............ก็ไม่เป็นไร」
「เข้าไปใกล้?」
เอียงคอกับคำพูดของกอลิล่าเวรโดยไม่รู้ตัว
แต่กอลิล่าเวรไม่ได้ยินคำพูดของชั้นมั้งเลยไม่เล่ารายละเอียด
「ยิ่งกว่านั้น ฉัน ก็มีเรื่อง ถามเซอิจิ」
「หืม?」
「เซอิจิ เป็นมนุษย์ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?」
ก็นั่นสิเนอะ ในที่แบบนี้มีมนุษย์อยู่มันก็น่าสงสัยอยู่แล้ว
「ก็นะ.............มันมีอะไรหลายๆอย่างน่ะ ............อ้ะ！」
พูดแบบนั้นแล้วชั้นก็นึกเรื่องนึงขึ้นมาได้
「ลืมสร้างยาวิญญาณไปเลย！」
ใช่ เพราะมีAsh wolfมาเกะกะ ทั้งยังถูกกอลิล่าเวรนี่ลักพาตัว แล้วอะไรอีกหลายอย่างเลยลืมสนิทเลย
แต่ก่อนหน้านี้ชั้นตั้งใจจะสร้าง『ยาวิญญาณ』ไม่ใช่เหรอ！
ระหว่างที่ชั้นนึกเรื่องที่เดิมทีจะทำขึ้นมาได้และคิดทบทวนวิธีการทำ
กอลิล่าเวรก็เอียงคอให้
「ยาวิญญาณ? ของแบบนั้น มีด้วยเหรอ?」
「ก็นะ เป็นของที่สุดยอดสำหรับมนุษย์เลยล่ะ」
ก็มันคืนชีพให้คนตายได้เลยนะ? สุดยอดเนอะ
「เพื่อสร้างยาวิญญาณจำเป็นต้องมี『Heat rock 』กับ『หญ้าต่อต้านวิญญาน 』
แต่ดันไม่มีของนี่สิ...........」
「ฉัน มีอยู่นะ」
「เห อย่างนั้นก็ยอดไปเลยนะ ...........หา?」
「ฉัน มีอยู่」
「จริงดิ!?」
พอเผลอส่งเสียงดังอย่างนั้นออกมา กอลิล่าเวรก็ไปตรงพุ่มไม้ใกล้ๆแล้วควานหาอะไรซ่อกแซ่ก
แล้วไม่นานก็ถืออะไรบางอย่างกลับมาด้วย
「นี่ไง อันนี้คือ Heat rock ส่วนนี่ก็ หญ้าต่อต้านวิญญาณ กับเมล็ดของมัน」
「เมล็ด?」
ที่กอลิล่าเวรเอามาให้นั้นคือหินสีแดงเข้ม หญ้าที่มีสีเขียวกับขาวตัดกัน
แล้วก็เมล็ดธรรมดาของอะไรสักอย่าง
「เมล็ดนี่ ไม่รู้ว่าจะโตได้รึเปล่า
แล้วยาวิญญาณ ถึงจะสร้าง ก็ไมีมีผลกับฉัน ก็เลย ยกให้」
「จริงเหรอ!?」
ชั้นที่ตกใจกับคำพูดของกอลิล่าเวรอีกครั้งก็ตรวจสอบของที่ส่งมาให้เผื่อไว้
『Heat rock 』.......เป็นแร่ที่มีลักษณะพิเศษในการก่อให้เกิดความร้อน
แม้จะกระทบเพียงเล็กน้อยหากปล่อยทิ้งไว้จะเกิดความร้อนได้สูงสุดถึง120℃
แต่ไม่ใช่ว่าต้องทิ้งไป หากปล่อยไว้สักระยะความร้อนก็จะลดลงไปเอง จึงสามารถนำมาใช้กี่ครั้งก็ได้
ด้านประสิทธิภาพนั้นเป็นส่วนประกอบที่จำเป็นสำหรับชุบชีวิตคนตาย
หากนำไปแช่น้ำ น้ำนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นของที่ดีต่อร่างกายอย่างมาก
『หญ้าต่อต้านวิญญาณ 』.......หญ้าที่มีประสิทธิภาพเรียกคนตายจากปรภพ
ทว่ามีสิ่งนี้เพียงอย่างเดียวยังใช้ไม่ได้
ต้องเอาไปผสมกับน้ำที่ละลายจากHeat rockก่อน ถึงจะแสดงอานุภาพออกมา
『เมล็ดหญ้าต่อต้านวิญญาณ 』.......หากนำไปปลูก จะได้หญ้าต่อต้านวิญญานงอกขึ้นมา
ทว่าน้ำที่ใช้รดนั้นต้องเป็นน้ำที่ได้จากการแช่Heat rock
ดินต้องเป็นดินที่มีHeat rockปนอยู่ด้วย
「...............」
ส สุดยอด..............แค่ชุบชีวิตได้แค่นี้ประสิทธภาพก็ยอดเยี่ยมอย่างที่คิดแล้วล่ะ
จะว่าไป Heat rock นี่ก็ประยุกต์ใช้ได้กว้างเหมือนกันนะ แต่มันจะเยอะไปหน่อยมั้ย..........
แต่ กอลิล่าเวรนี่ก็บอกว่าจะให้ของสุดยอดแบบนี้นี่นา งั้นก็ขอรับไว้เลยแล้วกัน
ก็บอกว่าจะให้เองนี่นา
「ง งั้นก็ขอบใจนะจะรับไว้แล้วกัน」
「อื้ม ของตอบแทนก็ แต่งงานกับฉัน」
「คิดอีกทีเอาคืนไปเถอะ」
「.............ล้อเล่น」
เปิดช่องเป็นไม่ได้เลยนะ!? นั่นน่ะความจริงไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ยล่ะ!?
ไม่ประมาทหรอกเฟ้ย........！
กอลิล่าเวรไม่ใส่ใจชั้นที่ตกใจแล้วหันไปทางป่า
「เอาล่ะ เรื่องที่ถามฉันมา ก็เข้าใจแล้ว งั้น ไปล่าล่ะ」
「อื้ม！โชคดีน้า！」
ชั้นพูดไปด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงอย่างแท้จริง
เท่านี้ ชั้นก็จะได้เป็นอิสระซะที..............！
ก็เป็นได้แค่กอลิล่าล่ะนะ คงไม่มีเรื่องที่ชั้นจะหนีอยู่ในหัวเลยล่ะสิ
ฟุฟุฟุ.............ของลาจากนรกนี่ล่ะนะ！
แถมยังได้วัตถุดิบของยาวิญญาณมาด้วยเก็บเกี่ยวได้อย่างคาดไม่ถึงเลยแฮะ！
「อ อืม ไปล่ะนะ」
「ตะกี้จู่ๆมีมาทำหน้าแดงให้ด้วยอ่ะ!?」
พอชั้นพยายามยิ้มส่งให้ทำไมกอลิล่าเวรต้องหน้าแดงด้วยฟะ
หยะแหยงเฟ้ย！
อย่างน้อย..........อย่างน้อยขอเป็นมนุษย์หน่อยก็ยังดี.............！
ชั้นมองส่งกอลิล่าเวรที่เดินลึกเข้าไปในพุ่มไม้
ดีล่ะ...............ไปแล้ว.............ไปแล้ว...............
ชั้นรีบเตรียมตัวหนีทันทีในเวลาเดียวกับที่กอลิล่าเวรค่อยๆหายไป
จุดหมายคร่าวๆคือตรงที่ทาสีดำบนแผนที่จากข้อมูลของClever monkeyและAsh wolfทั้งสองตัว
และแล้วในที่สุดเมื่อมองไม่เห็นตัวกอลิล่าเวรแล้ว----------
「โกยโลด！」
ชั้นกู่ร้องอย่างไร้ความหมายแล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！ชั้นชนะแล้ว！1อาทิตย์...........อุตส่าห์ทนมาได้นะเนี่ย！
จะพยายามหนีสักเท่าไรกอลิล่าเวรก็ตามติดไปทุกที่
.........หลังจากที่เริ่มตัดใจไปนิดหน่อยก็รู้สึกสนุกกับการใช้ชีวิตกับกอลิล่าขึ้นมานิดๆ
.............เริ่มคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันน้า.............
แต่ในที่สุด.............ในที่สุดก็เป็นอิสระสักที！
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！วิเศษสุดๆ！ทำไมอิสระมันช่างดูสดใสอะไรเยี่ยงนี้！」
อื้ม ดูท่าจะบ้าไปแล้วแฮะ ก็ความเครียดมันทำให้คลั่งได้นี่นา
ในขณะที่ตั้งหน้าวิ่งในป่าด้วยฝีเท้าที่ปราดเปรียวชั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างตามมาอยู่ด้านหลัง
「!?」
พอชั้นรีบหันกลับไปดู-------
「รอก่อน！เซอิจิ！」
「ว๊ากกกกกกกกก！ตามมาแล้วววววววววว！」
กอลิล่าเวรตามมาด้วยความเร็วอันน่ากลัว！
โกหกใช่มั้ยเนี่ย!? ใช้พลังค้นหาได้หรือไงฟะ!?
แต่ว่ามีกอลิล่าไล่หลังมาเต็มกำลังมาแบบนี้ก็สยองไม่เบาแฮะ!?
แถมวิ่งแบบนักกรีฑาด้วยนะ！
เอาจริงๆทำไมถึงไล่ตามชั้นมาได้ล่ะ!? ใช้ค้นหาได้เหรอ!?
ระหว่างที่ชั้นคิดอย่างนั้นกอลิล่าเวรก็ส่งเสียงเรียก
「ไม่ได้นะ！ทางนั้นมัน..............！」
「ถึงไม่เข้าใจว่ามีอะไรแต่ชั้นเป็นอิสระแล้วเฟ้ย！และจะไม่ปล่อยอิสระนี้ไปแน่เฟ้ยยยยยยยยย！」
มาถึงขนาดนี้แล้วด้วย！ไม่ยอมกลับไปหรอก............
ก่อนอื่นเลยนะต่อให้กลับไปก็ไม่มีข้อแก้ตัวเรื่องที่หนีออกมาด้วย
เพื่อทิ้งระยะห่างจากกอลิล่าเวรแม้นิดหน่อยก็ยังดีชั้นเลยใช้『ก้าวพริบตา』อย่างต่อเนื่อง
「『ก้าวพริบตา』！『ก้าวพริบตา』！『ก้าวพริบตา』！『ก้าวพริบตา』！」
「---------------！」
ไม่ทันไรก็ทิ้งระยะห่างกอลิล่าเวรได้แล้ว สมกับเป็นสกิลจริงๆ！
และแล้วชั้นที่ใช้ประโยชน์จากสกิลอย่างเต็มที่จนทิ้งห่างกอลิล่าได้
ไม่นานนักก็มีถ้ำปรากฏอยู่ตรงหน้า
「อะไรเนี่ย?」
ชั้นที่ค่อยๆเข้าไปใกล้ถ้ำเอียงคอ
ทำไมที่แบบนี้ถึงมีถ้ำได้ล่ะเนี่ย..............
กว่าจะรู้ตัวชั้นก็ได้มาถึงจุดที่ทาสีดำบนแผนที่ที่ถูกใส่เข้ามาในหัวแล้ว
「..........รู้สึกหวั่นๆพิกลแฮะ...........」
แม้ชั้นจะเข้าไปใกล้ถ้ำโดยไม่หยุดฝีเท้า
แต่ไม่รู้ทำไมชั้นเองก็รู้สึกถึงบรรยากาศอันละเอียดอ่อนที่ปล่อยออกมาจากถ้ำนั้นได้
「............เอาเถอะที่จะซ่อนนอกจากถ้ำนี้ก็ไม่มีแล้วด้วย..............」
ก็คิดอยู่นะว่าซ่อนในถ้ำแบบนี้ต้องถูกรู้ได้ง่ายๆแต่ทำไมรอบๆถ้ำนี่ถึงไม่มีต้นไม้งอกเลยสักต้นล่ะ
แต่ว่าตั้งแต่แรกตัวเลือกที่ซ่อนนอกจากถ้ำนี้ก็ไม่มีแล้วด้วย
「.........เข้าไปเลยแล้วกัน」
ชั้นตัดสินใจเข้าไปในถ้ำ
ถึงจะไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากนี้แต่ชั้นก็สงสัยถึงสิ่งที่อยู่ในถ้ำนี้เหมือนกัน
ยิ่งกว่านั้นถ้าเข้าไปในถ้ำก็อาจจะหาเจอได้ยากอย่างคาดไม่ถึงก็ได้
ชั้นเลยเข้าไปในถ้ำโดยไม่ลดความเร็วลง
ถ้าเป็นชั้นตอนอยู่โลกเดิมล่ะก็วิ่งด้วยความเร็วแบบนี้อย่างต่อเนื่องไม่ได้แน่
แต่เพราะได้วิวัฒนาการหลังจากมาโลกนี้เลยไม่รู้สึกเหนื่อยกับเรื่องนั้นเลย
อืมมมม..........คนของต่างโลกเนี่ยทุกคนมีแรงมากขนาดนี้กันมั้ยนะ?
ชั้นที่ต้องวิวัฒนาการถึงจะไม่เหนื่อยต่อให้บอกว่าคนทางนี้มีแรงเยอะกันอยู่แล้วก็เชื่อนะ
ชั้นตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าถ้าไปเรื่อยๆแต่ว่า...........
「..........ยังไงดีล่ะ ทางไม่เห็นจะมีคดเคี้ยวเลย」
ทางเป็นเส้นตรงดิ่งยาวเลย
ยิ่งกว่านั้น ทำไมยิ่งเข้าไปก็ยิ่งมีคบเพลิงหรือพวกของประดับหรูหราติดกำแพงอยู่ด้วยล่ะ
.....................
「เอ อะไรเนี่ย? ที่นี่มันมีอะไรอยู่กันเนี่ย!?」
จู่ๆก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเลยแฮะ!? มีใครอาศัยอยู่งั้นเหรอ!?
แต่ถ้ากลับไปตอนนี้ก็โดนกอลิล่าเวรจับได้แน่
..............ทำยังไงดีล่ะ..........
ช ช่วยไม่ได้มีแต่ต้องเข้าไปข้างในล่ะ...........
ชั้นเตรียมใจอีกครั้งวิ่งไปบนทางที่ตรงเข้าไปเรื่อยๆ
และแล้ว-------------
「นี่มัน...............」
ตรงหน้าของชั้นนั้นเป็นแผ่นเหล็กสีดำที่มีการประดับตกแต่งหรูหรา............ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นประตู
ตั้งแต่วิ่งเข้ามาเรื่อยๆนี่ก็ไม่มีมอนเตอร์สักตัวจนในที่สุดก็มาถึงที่นี่
บานประตูที่ตรงกลางมีอัญมณีสีแดงเข้มฝังอยู่ได้แผ่บรรยากาศชวนรู้สึกไม่ดีออกมา
「ม มันอะไรกัน..............」
ถอยห่างจากประตูที่มีบรรยากาศแบบนั้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
「..............」
นี่มัน............จะยังไงก็ช่างมาถึงขนาดนี้แล้ว...........มีแต่ต้องเข้าไปล่ะมั้ง?
พอชั้นเตรียมใจได้ก็เปิดบานประตูสีดำที่แผ่บรรยากาศไม่ดีออก
「............」
พอก้าวเข้าไปข้างในบรรดาคบเพลิงที่อยู่รายรอบห้องอันมืดมิดก็ถูกจุดขึ้นทันที
「...........」
แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศก็ยังอึมครึมไม่เปลี่ยนแถมบรรยากาศที่ชวนรู้สึกไม่ดีก็ไม่ได้ลดลงด้วย
แล้วตอนที่หันสายตาไปรอบๆด้วยความตื่นตะหนกนั่นเอง
『------------เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่มีมนุษย์เข้ามาในห้องของข้า..........』
「!?」
ทันทีที่ได้ยินเสียงชั้นก็หันไปทางเสียงนั้นด้วยปฏิกิริยาตอบกลับ
「อะ-------------」
ที่อยู่ตรงนั้นมีโครงกระดูกที่สวมชุดหรูหราโอ่อ่าขัดแย้งกับผ้าคลุมสีดำสนิทราวกับชุดไว้ทุกข์
『ที่อุตส่าห์มาถึงห้องของข้าได้นี่............แสดงว่าเป็นผู้ที่กล้าแกร่งพอตัวสินะ?』
「...........เปล่าไม่ใช่สักนิดอ่ะครับ」
『.............』
เงียบกลับมาแบบนี้เจ็บปวดจังเฟ้ย.........！
ก็ช่วยไม่ได้นี่นา!?พูดจาชวนสับสนมาเองนี่！
อะไรกันฟะ!?เจ้าโครงกระดูกนี่!?
จะว่าไปพูดได้ไงเนี่ย!? กระดูกมันไม่มีเส้นเสียงไม่ใช่เหรอไง!?
ถึงชั้นจะประหลาดใจแต่ก็แอบใช้ตรวจสอบกับโครงกระดูกที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
『เซนอสขุนนางแห่งความมืด Lv：1』
「เห?」
พอชั้นเห็นLvที่แสดงออกมาก็เผลอหลุดเสียงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
Lv........1?เหมือนฉันเลย............?
บางทีคงเพราะเห็นชั้นทำหน้าเอ๋อๆอยู่ล่ะมั้ง
โครงกระดูกตรงหน้า.............เซนอสเลยทำท่าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างออกมา
『อย่างนี้นี่เอง...........นี่แกพยายามมองความแข็งแกร่งของข้าสินะ?』
「อ้ะ!?」
รู้ด้วยอ่ะ!?ทำไมกัน?
เซนอสปล่อยชั้นที่กำลังตกใจแล้วพูดต่อ
『ช่างโง่เง่านักที่พยายามจะรู้ถึงความสามารถของข้า
พลังของข้านั้นไม่ใช่สิ่งที่มองเห็นได้หรอก
คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าข้าแค่ปกปิดเจ้าไว้เท่านั้น』
「ป ปกปิด..........?」
ทันใดนั้นก็เริ่มรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดด้วยคำพูด
「---------------」
บรรยากาศที่ปล่อยออกมาจากเซนอสเปลี่ยนไปทันที
ทีแรกก็รู้สึกแล้วว่าไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้
มีบรรยากาศที่เหมือนจะเก่งและดูเหมือนไม่เก่งขัดแย้งกันอยู่
แต่ด้วยบรรยากาศที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงในตอนนี้
ทำให้บรรยากาศที่ชั้นรู้สึกในตอนแรกหายไปเลย
-------------เก่ง เก่งสุดๆ..........！
ระดับที่เบียดกอลิล่าเวรที่เป็นKaiserkongกระเด็นได้เลย..........
ทั้งๆที่ชั้นวัดพลังอันมหาศาลของอีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้แท้ๆ
แต่ทำไมสัญชาตญานที่เรียกได้ว่าเป็นลางสังหรณ์ของชั้นในตอนนี้ถึงได้ร้องอย่างสุดขีดออกมาล่ะ
อันตราย..........เจ้านี่อันตรายเกินไป..........！
ไม่รู้ทำไมชั้นเห็นว่าเซนอสในตอนนี้กับเซนอสที่ตรวจสอบไปเมื่อตะกี้นี้ดูเป็นคนละอย่างกัน
ก็เลยตรวจสอบดูอีกครั้งอย่างหวาดๆ
『เซนอสขุนนางแห่งความมืด Lv：1500』
「.............」
เอ่อแบบว่าเลขมันหลักเดียวไม่ใช่เหรอ? เอ 1500?
เหลือเชื่ออ่ะเกิน1000อีก? แถมมี500ด้วย?
................
「หาาาาาาาาาาาา!?」
ส่งเสียงร้องออกมาอย่างอดไม่ได้
แม้เซนอสจะเยือกเย็นก็ตามแต่พอชั้นส่งเสียงร้องออกมาก็พูดด้วยน้ำเสียงแบบหมดสนุก
『...........น่าเบื่อซะจริง มนุษย์ที่มายังห้องของข้าเป็นครั้งแรกคิดว่าจะซักขนาดไหนซะอีกแต่
--------------』
ทันใดนั้นเซนอสก็หลอมรวมกับห้วงอากาศแล้วหายไป
「!?」
ห หายไปไหนกัน!?
ถึงชั้นจะใช้สกิล『ค้นหาศัตรู』ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาเลย
ในระหว่างที่ชั้นสับสนและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดอย่างกะทันหันตรงหน้า
เซนอสก็ได้แหวกห้วงอากาศอีกครั้งแล้วมาอยู่ตรงหน้าชั้น
『--------กลับเป็นตัวกระจอกซะได้』
เซนอสพูดต่อสั้นๆพร้อมกันนั้นก็เอาดาบเรียวยาวที่ถืออยู่ในมือขวาแทงเข้ามาที่อกซ้ายชั้น
「---------」
----------แต่ดาบเรียวยาวนั้นกลับแทงไม่โดนอกซ้ายของชั้น
「เป็นอะไรมั้ย? เซอิจิ」
ผู้ที่โดนคมดาบแทงทะลุหัวใจของชั้นแทนนั้น.............ก็คือซาเรียนั่นเอง
ซาเรียที่โดนแทงหัวใจแทนที่อกซ้ายของชั้น............ใช้แขนอันใหญ่โตหวดโจมตีใส่เซนอส
『ฮึ่ม............』
ด้วยการโจมตีนั้นทำให้เซนอสถอนดาบเรียวยาวออกมาจากอกซ้ายของซาเรียทั้งอย่างนั้นทันที
แล้วอกของซาเรียที่ถูกถอนออกมานั้นก็มีเลือดสีแดงพุ่งออกมา
ทำไมกันล่ะ...........ทำไมกันล่ะ..............ทำไมกันล่ะ.........
「มาทันจนได้............ค่อยยังชั่ว...........」
ซาเรียพูดด้วยเสียงแผ่วเบากับชั้นที่ยังยืนตะลึงอยู่
และแล้วซาเรียก็ล้มลงไปบนพื้นทั้งอย่างนั้น
--------------------!!!!
「ซาเรียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
