ตอนที่ 100 แนวทางต่อจากนี้ไป
ฉัน---------เรย์ย่า ฟาร์ซ่าว่าจะแจ้งพวกเบลที่เป็นลูกน้องเรื่องการร่วมมือกับอาณาจักรวินบุค
ตามที่ลงมติกันในการประชุมกองทัพจอมมารจึงกลับไปที่ปราสาทของฉัน
เมื่อกลับถึงปราสาทก็ไปยังห้องที่พวกเบลอยู่ทันที
จากนั้นพอเปิดประตูห้องทันทีโดยไม่มีการรั้งรอ
「ข ขาขวา......！แดง สีแดงสินะ!?」
「เดี๋ยว..........คุณเบล！ถ้าเอามือไว้ตรงนั้นมือผมก็วางที่สีเขียวไม่ได้น่ะสิ！」
「หนวกหูน่า！ก็ทำอะไรสักอย่างสิ！ว่าแต่ บอสโก้！แกนี่อุตส่าห์ไม่ให้ร่วม
เพราะตัวกินพื้นที่แล้วช่วยเกรงใจกันหน่อย！อย่างนี้รีบๆไปผอมเดี๋ยวนี้เลยไป！」
「อ อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สิครับ！」
「เอา-----ล่ะ ต่อไป ...........เอ้า！ต่อไปขาซ้ายสีน้ำเงิน！」
「ขาซ้ายน้ำเงิน!?」
「มัน..........ไม่ถึง.......！」
「เอ้า งั้นต่อไป............ว่าแต่ มีกันแค่ตัวผู้แล้วทำไมมาเล่นเกมแบบนี้กันล่ะครับ?
นี่แค่ดูก็คลื่นไส้จะแย่แล้วเนี่ย............」
「「เรื่องพรรณนั้นพวกเรารู้ดีที่สุดอยู่แล้วน่า！」」
ฉันปิดประตูเงียบๆ
.........นั่นมัน? อะไรน่ะ
ไม่ค่อยเข้าใจแต่บนพรมหลากสี เบลกับเทอรี่สองคนพันเกี่ยวกันด้วยท่วงท่าประหลาด
ส่วนบอสโก้มองด้วยตาปลาตายพลางหมุนของหลากสีที่อยู่ใกล้มือ..........
ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นของที่ชื่อรูเล็ตและดูจะใช้มันออกคำสั่งกับพวกเบล.........
หรือว่าระหว่างที่ฉันไม่อยู่เบลกับเทอรี่มีความสัมพันธ์ไปในแนวนั้นกันแล้ว?
ทั้งที่ฉันยังหาแฟนไม่ได้เลยแท้ๆ！
ว่าแต่เจ้าพวกนั้นมีลูกเมียอยู่แล้วไม่ใช่รึไง!? นี่จะดีเหรอ!?
..........ไม่สิ จะตัดสินอย่างนั้นมันเร็วเกินไป ไม่แน่อาจเป็นความเข้าใจผิดของฉันก็ได้.......
ฉันค่อยๆเปิดประตูเพื่อยืนยันสภาพข้างในอีกครั้ง
「โอ้วววววววววว！」
「จะถึงแล้วจะถึงแล้วจะถึงแล้วจะถึงแล้ว！」
「อุแหวะ.........น่าขยะแขยงอ่ะ..........」
บนเทอรี่ที่ทำท่าสะพานโค้งมีเจ้าเบลกำลังขึ้นคร่อมแบบปิดทางหนีอยู่
ฉันปิดประตูอีกรอบ
............
ไม่ได้เข้าใจผิด...........
ไม่ว่ามองยังไงก็อย่างว่าเห็นๆ..........
อะไรกัน? ระหว่างที่ชั้นไม่อยู่เกิดอะไรขึ้น? ปล่อยอิสระมากไปจนหลงผิด?
ห หรือว่านี่เป็นความผิดของฉัน?
.........ไม่สิ เจ้าพวกนั้นแหละผิดเอง ทั้งที่มีเมียอยู่แล้วแท้ๆ........
ดีล่ะ เอาไปฟ้องเมียเจ้าพวกนั้นดีกว่า
พอฉันตัดสินใจได้แล้วก็เปิดประตูอย่างแรง
「พวกนาย กำลังอย่างว่ากันสินะ...........」
「เอ๋!? ท่านเรย์ย่าาาาาาาาาาาาาาาาา!?」
「ค คุณเบล！เดี๋ยว.......ถ้าผ่อนแรงมันจะ.........！」
「อ้ะ」
ทันทีที่บอสโก้หลุดเสียงออกมา เบลที่คลายท่วงท่าก็ล้มลงไปทับเทอรี่
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงได้เห็นแบบเต็มตา
ใช่----------
「แหวะะะะะะะะะะะะะะ！」
「โอ้กกกกกกกกกกกกกกก！」
「อุบาทว์ชิบ............！」
เบลกับเทอรี่จูบกันแบบเต็มๆ
ดูท่าไปไกลเกินฉันเอื้อมไม่ถึงซะแล้วเลยบอกกับพวกเบล
「พวกนาย.........มีความสัมพันธ์แบบนั้นกันสินะ........ขอโทษด้วยที่ไม่สังเกตุ........」
「เข้าใจผิดแล้วครับ！ท่านเรย์ย่า เข้าใจผิดครั้งมโหฬารเลยครับ！」
「แหม สภาพก็เห็นๆกันอยู่จะเข้าใจผิดได้ยังไงล่ะเนอะ～」
「บอสสสสสสสสสสสสโก้！แกมาช่วยแก้ความเข้าใจผิดเร็ว！」
「อา.........กับคุณเบล............ขอโทษ...........ที่ปกป้องริมฝีปากไว้ไม่ได้..........
ช่วยยกโทษให้กับสามีที่ไม่ได้ความคนนี้ด้วยเถอะ............」
「เทอรี่แกก็เอากับเขาด้วยเรอะ!? ว้ากกกกกกกก！ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!?」
---------และแล้วผลจากการฟังเรื่องที่เล่าอย่างทุ่มเทจากเบล
ทำให้คลายความเข้าใจผิดที่มีต่อพวกเบลไปได้
ยังไงก็ตามแต่ดูเหมือนจะเป็นเพราะของเล่นจากต่างโลก
อย่างนี้นี่เอง
「----------สรุปคืออู้งานกันสินะ?」
「อ้ะ เหยียบกับระเบิดเข้าซะแล้ว」
「「คุณเบลลลลลลลลลลลลลลล！」」
เพื่อเป็นการลงโทษฉันจึงจัดการทรมานให้แบบฟูลคอร์ส
พอจบการฟูลคอร์ส ตรงหน้าชั้นก็มีขยะสามตัวอยู่ในสภาพรุ่งริ่งใกล้ตาย
「ต ตาย..........ตายแน่แล้ว.........」
「ไม่เอาแล้ว.......ไม่เอาแท่งเหล็กแล้ว..........」
「อา.......บอลเหล็ก.......บอลเหล็กมัน..........」
กำลังเพ้ออะไรสักอย่างแต่ฉันไม่สนแล้วเข้าประเด็นสำคัญ
「พวกนายตั้งใจฟังกันให้ดีๆ」
「เห?」
「การประชุมกองทัพจอมมารมีการตกลงกันว่าพวกเราจะร่วมมือกับอาณาจักรวินบุค」
「เอ๋!?」
คำพูดของฉันทำให้พวกเบลตกใจกันตามคาด
「อยู่ๆก็.......ทำไมล่ะครับ?」
「เป็นการตัดสินใจของท่านรูเทียน่ะ และก้าวแรกนั้นที่เลือกอาณาจักรวินบุค
เพราะเป็นหนึ่งในประเทศจำนวนน้อยที่เป็นมิตรกับเผ่าปีศาจมาตั้งแต่สมัยก่อน
แล้วพวกนายเองก็ต้องเป็นไปเข้าร่วมประชุมด้วยในฐานะหน่วยรักษาความปลอดภัย
เรื่องนี้จำใส่หัวไว้ด้วยล่ะ」
「รับทราบครับ........อ้ะ」
พอเบลพยักหน้าอย่างเข้าใจจังหวะนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่างเลยหน้าซีด
「ททท ท่านเรย์ย่า?」
「มีอะไร?」
「คือออออว่า...........อาณาจักรวินบุคนี่คือที่ๆไปโปรยเวทวาร์ปรึเปล่าครับ..........
หรือว่าจำผิดไป............」
「............」
จะว่าไปก็นั่นสินะ
สำหรับเรื่องนั้นก็กะไว้ว่าจะลงโทษนี่นา
หลังจากฉันหยิบแส้ออกมาโดยไม่พูดอะไรก็เอาเครื่องมือทรมานออกมาต่อ
「อ อ้าว? ท่านเรย์ย่า? ตะกี้ก็ลงโทษจบไปแล้วไม่ใช่-----------」
「.........」
「เงียบ!? เงียบแบบนี้น่ากลัวที่สุดเลยนะครับ!?」
「ค คุณเบล！」
「อย่าพึ่งลนลานสิฟะ！ไม่ได้หมายความว่าจะใช้กับพวกเรา-------」
「ถ้างั้นก็จะเริ่มล่ะนะ เตรียมใจกันไว้เถอะ?」
「ม่ายจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！」
เสียงกรีดร้องของพวกเบลดังกึกก้องอีกครั้ง
◆◇◆
「------และแล้วด้วยเหตุนี้เลยได้กลับมากัน」
「เหตุนี้เนี่ยนะ!?」
หลังจากกลับจากปรภพอย่างปลอดภัยและได้พบกับพวกซาเรียอีกครั้ง
ชั้น------ฮิรากิ เซอิจิก็ไปที่ห้องFด้วยกันกับซาเรีย
และพอดีว่าพวกอากุโนสอยู่ในห้องเรียนเลยเล่าเรื่องที่กลับมาให้ฟัง
เจอเรื่องกันไปตั้งขนาดนั้นคิดว่าจะกลับบ้านเดิมกันซะอีก
ทว่าพวกอากุโนสยังคงอยู่ด้วยการตัดสินใจของตัวเอง
แล้วพวกอากุโนสพอฟังที่ชั้นเล่าก็ตกใจกันสุดยอดตามคาด
「แล้วที่เจอและกลับมาจากปรภพด้วยกันคือพ่อแม่ของชั้น
ปาตี้ผู้กล้า อาจารย์ผู้กล้ากับจอมมารรุ่นแรกแล้วก็คุณร้านดอกไม้」
「สวัสดีเน้อ พ่อแม่ของเซอิจิเอง」
「ผู้กล้าครับ」
「พวกพ้องของผู้กล้านั่น」
「อาจารย์ครับ」
「จอมมารคร้าบ」
「ค คุณร้านดอกไม้ค่ะ?」
「เอาล่ะ แนะนำตัวเองกันจบเรียบร้อย」
「ตะกี้นี่จบแล้วเรอะ!?」
ก็ตั้งใจจะจบการแนะนำตัวแบบคร่าวๆแค่นี้แต่ดูเหมือนจะคร่าวเกิดไปแฮะ
อื้ม ชั้นเองก็คิดเหมือนกันแหละ
「คุณนี่จะมั่วซั่วไปถึงไหนกัน!? ทั้งที่ตายไปแล้วไหนจะพาคนอื่นกลับจากปรภพอีก
นี่รู้จักคำว่าสามัญสำนึกบ้างมั้ย!? ยิ่งกว่านั้นผู้กล้ากับจอมมาร............
นี่หัวพวกฉันจะระเบิดหมดแล้วเนี่ย!?」
「แหม.........เล่นเอาเถียงไม่ออกเลยอ่ะ！」
「ไม่ตลก!?」
คำพูดของเฮเลนทำเอาชั้นที่จะเอ่ยปากได้แต่หัวเราะออกมา
ก็จริงเนอะ ชั้นนี่มันยังไงกันแน่！
ขณะที่ชั้นหัวเราะแบบเจื่อนๆ คุณเบียทริสที่มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อก็ถามชั้น
「จริงเหรอคะ.........เป็นครูเซอิจิตัวจริงแน่เหรอคะ.........?」
「ครับ กลับมาแล้วครับ！」
「จริงเหรอคะ.........?」
「ครับ！」
「จริงแน่ๆนะคะ.......?」
「ค ครับ」
「จริงจริงจริง--------」
「เชื่อทีเถอะ!?」
ไม่สิ ถ้าจุดยืนกลับกันชั้นก็คงไม่เชื่อเหมือนกันแหละ！
คุณเบียทริสดูเหมือนจะพอเชื่อใจคำพูดของชั้นแล้วเลยน้ำตาไหลพลางยิ้มออกมา
「ดีจัง............ค่อยยังชั่วหน่อย.........！」
「...........ทำให้เป็นห่วงสินะครับ」
ในความเป็นจริงก็ทำให้พวกซาเรียเป็นห่วงไปซะได้
สำหรับเรื่องที่ว่ามาต้องพิจารณาตัวเองสักหน่อยล่ะ ต้องไม่ทำอะไรโดยไม่คิดให้รอบคอบ
.........แต่เรื่องนี้ก็เคยคิดอยู่หลายครั้งดันทำไม่ได้ง่ายๆตามที่คิดสักที
ที่มั่วซั่วไปแล้วเติบโตขึ้นก็ดีอยู่หรอกแต่มีแค่ร่างกายที่เติบโตเกินไปจนจิตใจตามไม่ทันนี่สิ
ด้วยเหตุนี้ ความเร็วในการวิวัฒนาการเอ๋ย ช่วยลดลงทีจะได้มั้ย?
「ผมเชื่ออยู่แล้วครับ！ถ้าเป็นลูกพี่ล่ะก็ต้องทำได้แน่！」
「ก็นะ ข้าเองก็ไม่สงสัยในความสามารถของครูเซอิจิเหมือนกัน...............
คงไม่มีอะไรไร้สามัญสำนึกไปได้กว่านี้แล้วล่ะ」
「เป็นความเชื่อที่เจ็บปวดจัง」
เชื่อมั่นในความไร้สามัญสำนึกรู้สึกเจ็บปวดในอะไรหลายอย่างแฮะ！
ทว่าอากุโนสกับบูรุคไม่เปลี่ยนไปทำให้ชั้นโล่งใจหน่อย ถึงมันจะแค่วันเดียวก็เถอะ
แล้วชั้นก็หันไปหาเบียสกับเลออน
「อาการเป็นไงกันบ้าง?」
「ค ครับบบบบบบบบบบบบ！แข็งแรงดีแล้วครับ！」
เลออนตอบด้วยอาการเกร็งสุดๆไปเลย
「นี่ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?」
「ม ไม่เป็นไรครับ！.........คือว่าผม..........แม้จะแค่ครั้งเดียวก็ได้ต่อสู้เพื่อทุกคน
..........แม้จะแค่นิดเดียวแต่ก็มีความมั่นใจขึ้นมาบ้างแล้ว」
「งั้นเหรอ งั้นจากนี้ไปก็สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับพวกอากุโนสได้แล้วสินะ」
「เเเเเเเเเเเเอ๋!? มมมม ไม่ไหวหรอกครับ！ให้คนอย่างผมไปสู้ด้วยกัน
กับพวกอากุโนส.............！ได้ตายอนาถแน่ครับ！อ้ะ เถียงครูออกไปแล้ว!?
ขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับขอโทษครับ」
「ไม่เปลี่ยนเลยแฮะ！」
อุตส่าห์ก้าวหน้าไปได้หน่อยแป๊ปเดียวก็กลับมาเป็นอย่างเดิมซะแล้ว
ขณะที่เผลอยิ้มแห้งๆออกมา เบียสก็เรียกชั้นด้วยสีหน้าจริงจัง
「ครูเซอิจิ」
ทั้งถอดหมวกหมีและพูดด้วยเสียงของตัวเองไม่ใช้สเก็ตบุคต่างกับก่อนหน้านี้
แต่นั่นก็เพราะเบียสออกเสียงไม่ได้และมีแผลไหม้ขนาดใหญ่ที่ใบหน้า
「เบียสเป็นไงบ้าง? อ้ะ ก่อนหน้านี้รีบรักษาโดยไม่ได้ถาม
ว่าแต่คงรักษาให้ได้ไม่มีปัญหาสินะ?」
「อา」
หลังจากตอบสั้นๆเบียสก็โค้งหัวลงต่ำที่ตรงนั้น
「ขอบคุณครับครูเซอิจิ ผมถูกทุกคนหวาดกลัวเพราะแผลไฟไหม้นั้น
ที่ใส่หมวกหมีปิดบังไว้ก็เพื่อให้ไม่ให้หวาดกลัวกันแม้จะเล็กน้อยก็ยังดี
แล้วก็ผู้หญิงที่เป็นศัตรูคนนั้น..........หล่อนเป็นลูกสาวของผู้ปกครองเขตบ้านเกิดของผม
แม้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแต่ถึงอย่างนั้นเพราะครูเซอิจิหล่อนจึงได้บางอย่างกลับคืนมา
...........ผมไม่รู้จะกล่าวขอบคุณยังไงดี ต้องขอโทษด้วยแต่...........ต้องขอขอบคุณจริงๆ」
แม้จะเก้ๆกังๆไปบ้างแต่เบียสก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
「แหม ไม่ต้องคิดมากหรอก......แต่ถึงพูดไปคงให้ยอมรับไม่ได้สินะ
งั้นคำขอบคุณนั่นขอรับไว้จากใจเลยแล้วกัน」
「............ขอบคุณครับ」
หลังจากนั้นพอทักทายและพูดคุยอะไรหลายๆอย่างเสร็จ
ชั้นก็ถามคุณเบียทริสอย่างหนึ่ง
「จากนี้ไปโรงเรียนจะเป็นยังไงบ้างครับ?」
「ปัจจุบันผู้อำนวยการพยายามแก้ปัญหาอย่างสุดความสามารถทว่ายังไม่ทราบแน่ชัด
แต่บอกว่าต้องเปิดเรียนใหม่อีกครั้งได้อย่างแน่นอน」
「อย่างนั้นเหรอครับ...........ก็แปลว่าจะไม่มีการสอบประจำภาคงั้นสิ?」
「ค่ะ ยังไงก็คงต้องเลื่อนไปก่อน」
「เจ๋งเป้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！ตูข้าเฮงสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！」
อากุโนสกู่ร้องกับคำพูดของคุณเบียทริส
ไม่ว่าจะโรงเรียนไหนพอการสอบหายไปก็ต้องมีนักเรียนออกมาลิงโลดแหละนะ
ชั้นเองตอนเป็นนักเรียนยังดีใจสุดๆเลย
「เฮ้อ เจ้าบ้านี่ เอะอะชะมัด」
「หะ！ถ้าเป็นปกติฟิวส์ขาดไปแล้วแต่พอดีข้าอารมส์ดี！
เพราะงั้นจะปล่อยไปก็ได้！」
ระหว่างที่อากุโนสกำลังอารมส์พุ่งสุดขีด
คุณเบียทริสก็โยนระเบิดใส่แบบไร้ความปราณี
「ทว่าการสอบจะเกิดขึ้นเมื่อไรก็ได้เพราะงั้นจึงต้องติวสอบไปเรื่อยๆ」
「-------เฮ้ยบูลุคคคคคคคคคคคคค！หาว่าใครบ้าฟร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
「..............ไหนว่าปล่อยไปไง..........」
บูลุคพึมพำแบบเอือมระอา
.........เอาเถอะขณะที่นักเรียนคนอื่นกลับบ้านเดิมกัน
ดูเหมือนจะมีแต่พวกอากุโนสอยู่ต่อด้วยการตัดสินใจของตัวเอง
ระหว่างนี้ไม่มีคาบเรียนจะได้ติวสอบกันเต็มที่ไปเลย
ถึงไม่ใช่เพื่อสอบการเรียนรู้ยังไงก็มีประโยชน์อยู่ดี
ด้วยอะไรหลายๆอย่าง พวกเราห้องFจึงเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการสอบที่จะมีได้ทุกเมื่อ
