ผมอายุ 15 ซักที, และได้เข้าเรียนที่โรงเรียนนักดาบเวท มิดกัลミドガル魔剣士学園 , ซึ่งเป็นโรงเรียนนักดาบเวทชื่อดังในทวีปนี้ ที่รวบรวมนักเรียนมีพรสวรรค์มาจากทั้งในและนอกประเทศ
ในช่วง 2 เดือนที่ผมมาอยู่นี่, ผมจงใจทำให้เกรดออกจะต่ำกว่าค่าเฉลี่ยนิดนึง เพื่อพรางตัวเป็นตัวประกอบ, และในระหว่างนี้ ก็จับตาดูพวกที่เหมือนจะเป็นตัวเอก
ในบรรดาพวกที่จับตามองอยู่
เจ้าหญิงอเล็คเชีย มิดกัล アレクシア・ミドガル ดูมีอนาคตที่สุด
เป็น ‘เจ้าหญิง’ ผู้เด่นดังซะจนแม้แต่ลิงชิมแปนซีก็ควรรู้จัก
เหนือเธอขึ้นไป มีคนที่โด่งดังยิ่งกว่านั้น คือเจ้าหญิงไอริส มิดกัล アイリス・ミドガル แต่รายนั้นจบการศึกษาออกไปจากโรงเรียนแล้ว
เจ้าหญิงอเล็คเชีย คือคนที่ผมจะต้องไปทำอีเวนต์ตัวประกอบด้วย, หรือก็คือ เกมลงทัณฑ์
ใช่แล้ว อย่างที่คาดนั่นล่ะ, เกมที่คนแพ้จะต้องไปสารภาพรักกับผู้หญิง
ดังนั้น ตอนนี้ผมจึงอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียน ยืนปะหน้ากับเจ้าหญิงอเล็คเชียในระยะห่าง
เธอมีผมสีเทาขาวยาวถึงไหล่ และดวงตาสีแดง …… เอ่อ เอาเป็นว่าตาสวย, แล้ว……คิ้วก็, อ่า…… ช่างเหอะ, เอาเป็นว่าสวยสง่าแล้วกัน
น่าเสียดาย เพราะอัลฟ่าและผองเพื่อน ทำให้ผมชินกับสาวหน้าตาสวยๆแล้ว, ผมว่าถ้าแสดงอารมณ์ออกมาทางหน้าอีกหน่อย จะดีกว่านะ
เรื่องนั้นช่างเถอะ, แน่นอน ว่าผมไม่ใช่คนแรกที่พยายามสารภาพรัก, หลังจากเข้าเรียนมา 2 เดือน มีพวกโง่นับร้อยที่เข้าหาและโดนปฏิเสธด้วยถ้อยคำไร้อารมณ์อย่างเดิมๆ
“ไม่สนหรอก”
แบบนั้นล่ะ, ซึ่งไอ้ผมก็ไม่รู้อะไรนักหรอก เจ้าหญิงคงมีคู่แต่งงานทางการเมืองรออยู่แล้วหลังจบการศึกษา เลยไม่สนใจเรื่องเด็กเล่นพวกนี้กระมัง, แต่ชนชั้นสูงจำนวนมากที่พยายามสารภาพรัก ต่างก็เป็นเช่นเดียวกัน, หลังจากจบการศึกษา ส่วนมากก็โดนจับคลุมถุงชนส่งไปแต่งงาน เพราะงั้นเลยมักหวังจะสัมผัสชีวิตรักกันบ้างซักหน่อยระหว่างอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้
จะด้วยเจตนาเช่นไรก็ตาม, แต่สุดท้าย คนพวกนั้นก็แค่พวกไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถึงโลกแห่งเงามืด
อย่างไรก็ตาม, ในฐานะผู้สวมบทบาทตัวประกอบ ผมเองก็ต้องทำตัวเป็นผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ที่ถูกบังคับผ่านเกมลงทัณฑ์ ให้สารภาพรักกับไอดอลของโรงเรียน และโดนปฏิเสธอย่างเจ็บแสบถึงทรวง – สมกับเป็นอีเวนต์ตัวประกอบป่ะล่ะ? ด้วยการทำอีเวนต์นี้ให้เสร็จอย่างตัวประกอบสุดๆ ผมก็จะเข้าใกล้สถานะของความเป็นตัวประกอบในอุดุมคติไปอีกก้าว และเป็นเส้นทางของผู้ที่เป็นพลังแฝงอยู่ในเงามืด
เพื่อเหตุการณ์วันนี้, ผมจึงใช้เวลาทั้งคืน คิดว่าจะทำยังไง…… ทำยังไงให้การสารภาพรักครั้งนี้ดูเป็นตัวประกอบสุดๆ?
การเลือกคำพูดเป็นสิ่งสำคัญ, แต่ก็มีเรื่องการออกโทนเสียง, จังหวะสั่นคำพูด รวมถึงอื่นๆ
หลังจากค้นคว้าทั้งคืน ก็ได้มาซึ่งวิชาสารภาพรักอย่างตัวประกอบ, และกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าการต่อสู้ตัดสิน
ต่อสู้
ใช่แล้ว, สำหรับตัวประกอบ นี่ไม่ต่างจากการต่อสู้ครั้งใหญ่เลย
พลังในเงามืดย่อมมีการต่อสู้ในเงามืด, ส่วนตัวประกอบ ก็มีการต่อสู้เยี่ยงตัวประกอบ
ดังนั้นผม, ในตอนนี้, ในฐานะตัวประกอบ จึงต้องพยายามเต็มที่
ด้วยความมุ่งมั่น ผมก้าวออกไป
เจ้าหญิงอเล็คเชีย……แม้จะทำเป็นนิ่งยืนเชิดอยู่ตรงนั้น แต่หากต้องการจริงๆ ผมสามารถฟันทิ้ง ตัดหัวได้เสียก่อนเจ้าตัวจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก, นี่ล่ะ เป็นขีดจำกัดของพวกมนุษย์ธรรมดา
เพราะงั้น จงรับไปซะ
เอาการสารภาพอย่างเป็นตัวประกอบที่สุดในโลกไปกิน!
“จ, จ, จ……เจ้าหญิงอเล็คเชีย……”
ผมใช้การ์ดเวทมนต์ ‘ตะกุกตะกัก’, แสดงท่าทางประหม่าเข้าใส่, ตามด้วยเสียงที่เปลี่ยนไปเมื่อเอ่ยชื่อ
“…… ช, ชอบคับ……!”
ดวงตาหลุกหลิกไปมา, ทั้งร่างต้องสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่
“ค-, ค คบกับผมดีมั้ยคับ ……?”
เลือกใช้คำพูดแบบพื้นๆ, ไม่ต้องเสริมเติมแต่งอะไร, ออกเสียงอย่างสะดุดๆ ไม่ได้จังหวะ และปิดท้ายด้วยการถามกลับอย่างไร้ซึ่งความมั่นใจ
สมบูรณ์แบบ……!
นี่ล่ะ, คือสุดยอดแห่งความเป็นตัวประกอบที่ผมเล็งเอาไว้!
ภาคภูมิใจเป็นยิ่งนัก พอใจกับผลงานจริงๆ
“จากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ”
“หือ?”
พอใจแล้ว ผมกะจะเดินกลับไป, ก็ดันได้ยินเสียงหลอนไปเอง
“เธอ, เมื่อกี้ว่าไงนะ?”
“บอกว่า....จากนี้ก็ฝากตัวด้วยไง”
“อ่า, ฮะ”
มีบางอย่างผิดปกติ
“ร-, เริ่มจากกลับด้วยกันหลังเลิกเรียนเถอะ”
หัวยังไม่ชินกับการเดินเรื่องเช่นนี้, หลังเลิกเรียน เจอกับเจ้าหญิงอเล็คเชียแล้วก็เดินกลับหอด้วยกัน, จากกันด้วยรอยยิ้มและตกลงว่าจะเจอกันอีกพรุ่งนี้ ผมถึงค่อยกลับห้องตัวเอง พุ่งใส่เตียง เอาหัวกดหมอน แล้วตะโกน
“ทำไมกลายเป็นรูทพระเอกเลิฟคอเมดี้ไปได้วะ สัสสสสสสสสสสสสสส?!?!?!?!”
