หากถามว่าใครแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน, เมื่อปีก่อน คำตอบก็คือ ไอริส มิดกัล
แต่หลังจากเธอเรียนจบ, เก้าอี้ผู้ปกครองโรงเรียนก็ว่าง
ทุกคนเคยคิดเช่นนั้น
แต่ผู้ปกครองคนต่อไป ก็ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน
ในแบบที่คาดไม่ถึง, โดยที่ไม่มีใครคาดคิด, มีผู้ขึ้นปกครองโรงเรียนนักดาบเวทมิดกัลอย่างสมบูรณ์แบบ
เธอชื่อว่า โรส โอเรียนา ローズ・オリアナ
เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากอาณาจักรโอเรียนา オリアナ王国 , ประเทศแห่งศิลปะ, และเป็นลูกสาวของราชาราเฟโร โอเรียนา ラファエロ・オリアナ แห่งโอเรียนา
อาณาจักรโอเรียนา เป็นมิตรกับอาณาจักรมิดกัล, และการมาเรียนที่ต่างประเทศของเธอ ก็ถูกวางแผนไว้นานแล้ว แต่ใครจะนึกล่ะ ว่าเจ้าหญิงจากประเทศแห่งศิลปะ จะกลายมาเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนนักดาบมิดกัล
แต่พูดตามตรงนะ, จะแผนใครยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผม
ปัญหาคือ คู่ต่อสู้รอบแรกของผม ในการแข่งคัดเลือกตัวแทนโรงเรียน คือโรส โอเรียนาที่ว่านี่ล่ะ
แน่นอนว่าจะถอนตัวเลยก็ได้
เฮียวโรมันป่วยกายอยู่ หลังจากได้รับความรักของรุ่นพี่
จากะเองก็โดนกักบริเวณ หลังถูกจับได้ว่าแอบเข้าหอหญิง
หรือก็คือ ไม่มีใครมาห้ามผมจากการหาข้ออ้างไม่เข้าร่วมการแข่ง
แต่คิดๆอีกหน่อย, ก็นึกได้: การพ่ายแพ้อย่างน่าทุเรศทุรังตั้งแต่รอบแรก ให้กับผู้แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน มันสมกับเป็นตัวประกอบดีออกป่ะ?
อืม, ตัวประกอบชัดๆ!
เลิกคิดเรื่องถอนตัวซะ!
ในฐานะตัวประกอบ, ผมมีหน้าที่แสดงให้โลกเห็นถึงวิถีแห่งตัวประกอบ
ดังนั้น ผมจึงชักดาบต่อหน้าฝูงชนคนดู
ที่ยืนเบื้องหน้า คือเจ้าหญิง โรส โอเรียนา
ผู้มีผมม้วนสีน้ำผึ้ง ใส่ชุดต่อสู้อย่างสมัยนิยม และถือดาบบางๆ
หน้าตาอ่อนโยน, สไตล์สวยงาม พูดง่ายๆคือแหล่มจิตวิ้ดวิ้ว
สมกับเป็นประเทศแห่งศิลปะ
ยิ่งกว่านั้น, นอกจากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนปีสอง ยังประธานนักเรียนคนปัจจุบันอีกด้วย
ทั้งหน้าตา ความแข็งแกร่ง และความโด่งดัง, ทำให้เสียงเชียร์เธอดังสนั่น
ไม่มีใครตะโกนชื่อผมเลย
ส่วนนึงของจิตใจผม ก็สวนว่า “พวกเอ็งสนับสนุนคนประเทศตัวเองด้วยดิวะ!” หรอก, แต่ช่างเหอะ
นี่สมกับเป็นสนามของตัวประกอบแล้ว
เด็ดสุดๆ
ดาบผมกำลังสั่น
ไม่เคยกังวลกับการต่อสู้มากเท่านี้มาก่อน
เพราะครั้งนี้ ไม่ใช่แค่สู้เพื่อเอาชนะ เพื่อสังหาร หรือเพื่อขจัดศัตรูให้ราบคาบ
แต่เพื่อพ่ายแพ้อย่างสมกับเป็นตัวประกอบ
แพ้อย่างตัวประกอบ หมายความว่าไงรึ?
คำถามนี้ถือเป็นปรัชญาลึกล้ำ
แต่อย่าได้กังวลไป
ทุกอย่างก็เพื่อวันนี้, ผมฝึก ‘48 วิชาลับตัวประกอบ’ モブ式奥義四十八手 มาจนช่ำชองแล้ว
“โรส โอเรียนา ปะทะ ซิด คาเกโน่!!”
กรรมการประกาศชื่อผู้แข่ง
ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งของโรส กับดวงตาเยี่ยงตัวประกอบของผม มองกัน
อาวล่ะ, โรส โอเรียนา
เธอจะตามทันไหม?
ในการต่อสู้ครั้งนี้…… กับตัวประกอบจนถึงขีดสุด!
“เริ่มสู้!!”
ทันทีที่เริ่มการต่อสู้, ดาบบางๆของโรสก็ร่ายรำ
การตัดโค้งอย่างสวยงาม เข้าสู่หน้าอกผมอย่างตรงๆ
ตัวประกอบธรรมดา ย่อมไม่อาจมองเห็นการโจมตีนี้ได้
ผมเห็น
เห็นหรอก, แต่…… เลือกที่จะไม่ตอบสนอง
ผมต้องไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรออกไป
ทำไมน่ะรึ? ก็เพราะว่าเป็นตัวประกอบไง
จะไม่ขยับแม้แต่กล้ามเนื้อเดียว จนกว่าดาบจะถูกหน้าอก
ดาบซึ่งใช้ในการแข่ง ถูกเหลาคมออกจนทื่อ, แต่โดนเข้าไปเต็มๆก็เจ็บอยู่ดี
ดาบบางๆของเธอ แทงอกผม
พริบตานั้น, ผมตอบสนอง
โดยไม่ออกท่วงท่าขยับ, ตัวผมกระเด็นโดยอาศัยแรงดีดจากแค่นิ้วโป้งเท้า, ให้สอดคล้องกับแรงดันดาบเธอ และเพิ่มการหมุนกระเด็นในการดีดตัวด้วย
ยิ่งกว่านั้น ผมแอบขยี้ถุงเลือดที่รวบรวมมาเพื่อวาน
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเสี้ยวพริบตา
ตัวผมปลิวกระเด็น ลอยกลางอากาศพลางเลือดกระฉูดออกมาเหมือนน้ำพุ
“เปะเกี้ยยยยยยยยยยยยย!!”
พายุเลือดกระจายออกกลางอากาศอย่างสวยงามดั่งภาพเขียน
วิชาลับตัวประกอบ: ‘หมุนสว่านรับล้ม (บลัดดี้ ทอร์นาโด)’ モブ式奥義・きりもみ回転受身 (ブラッディ・トルネード)
ผมล้มกระแทกพื้น, ตัวกระเด้งทีนึง แล้วกลิ้งไปตามพื้น
เกิดเสียงเชียร์เฮใหญ่บนสนาม
“กุ, อั่ก, โอ้กกก!”
ผมขยี้ถุงเลือดอีก แล้วแกล้งทำเป็นกระอั่กอ้วกเลือดออกมา
สมบูรณ์แบบ!
ผู้ชมทุกคนต่างหลงเชื่อไปกับการแสดงเป็นตัวประกอบของผม, ไม่มีใครสงสัยเลย
ผมล่ะอยากจะหิ้มฉีกหู กับการแสดงคะแนนเต็มของผม, แต่อดทนไว้ก่อน
เพราะว่ายังไม่จบ
ยังมีอีกเยอะ
“แค่ก, แค่ก แค่กกก!!”
ใช้เวลาอีก 10 วินาที เพื่อแกล้งทำเป็นดิ้นรนใกล้ตาย
ใช่แล้ว…… ยังมีอีกตั้ง 47 วิชาลับตัวประกอบ กำลังรอคิวแสดงอยู่!
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
ทำไม, ทำไมเขาถึงยังยืนขึ้นมา?
โรส โอเรียนา แปลกใจกับชายที่ยืนขึ้นต่อหน้าเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะล้มลงไปกี่ครั้ง
เขาเปรอะเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า, แม้แต่ดาบ ก็คงจับไม่ไหวแล้ว
ไม่อยู่ในสภาพที่จะต่อสู้ได้, หรือจะว่า การที่ยังยืนไหว ถือเป็นปาฏิหารย์แล้วดี
ดาบของโรสอาจจะบาง แต่ไม่ใช่ว่าเบา, แม้ว่าดาบทื่อ แต่พลังเวทที่ใส่อยู่เป็นของจริง
แค่ทีเดียว ก็เพียงพอจะทำให้ผู้ถูกดาบ ไม่อาจสู้ต่อไปได้
ทว่า
กี่ครั้งแล้ว ที่เด็กคนนี้รับการโจมตีไป?
ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง
แม้ว่าจะอาบการโจมตีของเธอไปกว่า 10 ครั้ง, เขาก็ยังยืนหยัดขึ้นสู้ ด้วยจิตใจอันมุ่งมั่น
ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้?
ทั้งที่ร่างกายเกินกว่าขีดจำกัดไปแล้ว, แต่ดวงตายังไม่ตาย
ความกระตือรือร้นที่ชัดเจนว่ายังมีอีกมากที่พร้อมจะแสดง
โรสประทับใจยิ่งนัก
เขาก้าวขึ้นมาบนสนามต่อสู้ด้วยเหตุผลอันใดนะ?
เหตุผลที่ทำให้ไม่อาจพ่ายแพ้ได้
ไม่ต้องเปรียบเทียบความแข็งแกร่งระหว่างโรสกับเขาเลย, ไม่มีโอกาสแม้แต่หนึ่งในล้านที่เขาจะชนะโรสได้
ทั้งที่เป็นเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้
ดวงตาอันร้อนแรง มองมาที่โรส
ยังไม่จบหรอก
ยังไม่จบ, ยังจบไม่ได้
โรสได้แต่ประทับใจกับความพยายามก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายด้วยจิตใจอันกล้าแข็ง, เพื่อท้าทายศัตรูซึ่งไม่มีทางชนะได้
ในหัวใจโรส นับชื่อเด็กชายผู้นี้, ซิด คาเกโน่, แต่ก็รู้สึกอยากขอโทษด้วย
ตอนแรก, เธอแค่ดูถูก, คิดว่าเขาเป็นศัตรูที่สามารถจัดการได้ง่ายๆ
นั่นก็จริงอยู่หรอก, ในแง่ของวิชาดาบ, เขาไม่อาจต้านทานเธอได้แม้แต่วินาทีเดียว
แต่ว่า, ในแง่ของจิตใจต่อสู้ – โรสพ่ายแพ้ขาดลอย
“คราวต่อไปจบแล้วนะ”
เพราะงั้นโรสถึงจะปิดฉากให้ไว
หากสู้ต่อไป เขาคงยืนขึ้นอีก จนกระทั่งตายจริงๆ
เธอไม่อยากจะฆ่าเด็กชายที่ดูมีอนาคตเช่นนี้
เสียงเชียร์ในสนาม หยุดไปนานแล้ว
ทุกคนสยองไปกับความดื้อด้านของเขา
โรสใส่พลังเวทมากขึ้นอีกในดาบ ให้มากยิ่งกว่าการโจมตีครั้งไหนๆของวันนี้
อากาศสั่นสะเทือน, คนดูฮือ
แต่ว่า, กระนั้นเอง
“ว่าแล้ว – ไม่ยอมแพ้จริงๆด้วย”
ดวงตาของเขา ยังเปี่ยมไปด้วยเปลวเพลิงร้อนแรง
ไม่มีแม้แต่ความกลัวในการโจมตีของเธอ, มีแต่ใจสู้อย่างไร้ขีดจำกัดในดวงตาของเขา
ถ้าเช่นนั้น เธอก็ไม่มีทางเลือก นอกจากเอาจริงเต็มที่
ดาบของโรสเริ่มโยก, แต่พริบตานั้นเอง
“หยุด!! หยุดได้แล้ว, จบการแข่ง!”
กรรมการเข้ามาขวางและประกาศให้หยุดแข่ง, เพราะตัดสินว่าหากสู้ต่อ จะเกิดอันตรายถึงชีวิต
โรสถอนหายใจโล่งอก
แต่ว่า เด็กชายกลับตรงกันข้าม
“อะไรกัน! ยังเหลืออีกตั้ง 33……”
ดวงตาเขา ยังบ่งบอกว่าต่อสู้ไหว
“ผู้ชนะ, โรส โอเรียนา!!”
เสียงตบมือดั่งสนั่นให้แก่โรส
โรสโบกมือตอบ, แล้วโค้งให้แก่ซิด คาเกโน่ที่ล้มลง
