นั่งดูสวนของโรงเรียน, นิวหรี่ตาเบื้องหลังแว่น
เดิมที เธอควรจะเป็นนักเรียนปีสองเข้าเรียนที่นี่
เธอเชื่อว่าอนาคตของเธอ มีแต่สงบสุขและราบลื่น, จนกระทั่งวันนั้น วันที่เธอถูกทิ้ง เพราะปีศาจสิงสู่
สิ่งที่คิดทั้งหมด, กลายเป็นเพียงจินตนาการ
ทุกอย่างที่นิวเชื่อและคิดว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว, ไม่ว่าจะครอบครัว อนาคต, เป็นเพียงสิ่งที่อยู่แผ่นน้ำแข็งบางๆ
เธอเคยเป็นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ใต้แผ่นน้ำแข็ง
เมื่อมองเห็นนักเรียนที่สวน สายตาก็ส่งความอิจฉาปนเวทนา
ในบรรดานั้น มีหน้าตาที่เธอรู้จักด้วย
นิวเคยเป็นลูกสาวตระกูลมาร์ควิส, จึงเป็นที่รู้จักดีในแวดวงสังคมชั้นสูง
วันเวลาอันเปล่งประกาย
เป็นเพียงอดีตเท่านั้น
เธอถูกลบออกจากวงศ์ตระกูล, กลายเป็นผู้ที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่
จะยังมีเพื่อนซักกี่คนที่จำเธอได้นะ?
เคยมี, สินะ
แทนที่จะเรียกว่าคิดถึง, ต้องเรียกว่ามีแต่ความขยะแขยงเกิดขึ้น หากเรื่องเธอถูกยกขึ้นมาในข้อสนทนา, นั่นล่ะ คือปีศาจสิงสู่
ไม่จำเป็นที่เธอต้องลำบากมาถึงโรงเรียนในตอนยังสว่าง เพื่อพบเงาทมิฬ
ทว่า, เธอแค่มีเศษเสี้ยวแห่งความหวัง ว่าเธอไม่ได้ถูกทอดทิ้งอย่างสมบูรณ์
ในโรงเรียนอันแสนสงบ, หวังว่ายังคงมีที่เหลือสำหรับเธอ, แค่อยากจะมองเห็นฝันอย่างโง่ๆเช่นนี้ แม้เพียงครู่เดียว
นิวหัวเราะ
แม้ว่าเธอจะไม่มีที่อยู่แล้ว ในโลกแห่งแสงสว่างเช่นนี้, แต่เธอยังมีผองเพื่อนที่ร่วมเจตจำนงเดียวกัน
และ……ข้างๆเธอ มีนายเหนือหัวที่เคารพรัก
เขาเป็นผู้ริเริ่มการต่อสู้ด้วยตนเอง
และคงจะต่อสู้จนถึงที่สุด, แม้ว่าจะเหลือเพียงตัวคนเดียว
ตัวตนของเขา คือสิ่งสนับสนุนอุทยานเงา
มนุษย์นั้น ล้วนแล้วแต่อ่อนแอ, จึงต้องพึ่งพิงสิ่งที่ดำรงอยู่สูงสุด
สำหรับโลก, พระเจ้าคือสิ่งที่ดำรงอยู่สูงสุด
สำหรับอุทยานเงา, เขาคือสิ่งที่ดำรงอยู่สูงสุด
แต่เขามีดีกว่าพระเจ้าเป็นยิ่งนัก
ยามที่เธอเปิดตา, เขาจะอยู่เบื้องหน้า, หากเธอเอื้อมมือออกไป ก็สามารถแตะต้องได้
“หืม, มีอะไรรึ?”
“มีอะไรติดอยู่ค่ะ”
เธอยื่นมือปัดที่ไหล่เขา
และมองหน้าเขา
“โปรดเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ หากท่านแกมม่ารู้ว่าแอบเข้ามาในโรงเรียนตอนสว่าง จะโดนโกรธเอา”
“ได้สิ, แต่ตกใจเลยนะ ที่เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ได้ด้วยการแต่งหน้า”
“โครงหน้าฉันออกจะจืดๆ เลยแต่งเปลี่ยนได้ง่าย, สมัยก่อนก็เรียกได้ว่าเป็นเรื่องนึงที่ถนัด”
“เห, ตอนนั้นที่บริษัทมิทสึโกชิก็ด้วยเหรอ?”
“ค่ะ, คราวนั้นอยากให้ดูอายุมากกว่าที่เป็น”
“งั้นเหรอ, แล้วอายุเท่าไหร่ล่ะ?”
“ความลับค่ะ”
นิวยิ้มโปรยเสน่ห์
“มารายงานเรื่องชายชุดดำเมื่อวาน”
“ฟุมุ”
“เราสอบแล้ว แต่รีดข้อมูลอะไรออกมาไม่ได้, จิตใจมันพังไปแล้วจากการถูกล้างสมองอย่างรุนแรง, จากลักษณะต่างๆ เราระบุได้ว่าเป็นเด็กลำดับ 3 チルドレン３ｒｄ ของลัทธิเดียโบลอส”
“ฟุมุ?”
เด็กเดียโบลอส
ลัทธิเดียโบลอสเลี้ยงเด็กกำพร้าและเด็กจากครอบครัวยากจน, รวมทั้งลักพาตัวเด็กที่มีวี่แววความถนัดทางเวท มาเพื่อชุบเลี้ยงในสถานที่พิเศษ
ด้วยการฝึกฝนหนักหน่วงอย่างต่อเนื่อง การล้างสมอง และการให้ยา ในสถานที่พิเศษเช่นว่า, ทำให้ผู้สำเร็จการศึกษาออกมาได้ เหลือเพียงไม่ถึง 1% ของที่ฝึกฝน
เด็กลำดับ 3 คือพวกล้มเหลวที่ไม่อาจสำเร็จการศึกษาได้, เป็นตัวหมากใช้แล้วทิ้ง เนื่องจากจิตใจพังทลายแล้ว จึงไม่ทำให้ข้อมูลรั่วไหล, แต่พลังต่อสู้ก็ยังเหนือกว่าอัศวินทั่วไปเยอะ
ลำดับ 2 คือพวกที่สภาพจิตใจคงที่, ส่วนลำดับ 1 มีจำนวนเพียงเล็กน้อย แต่มีพลังมากพอทำให้โลกเปลี่ยนแปลง
แน่นอน นิวไม่จำเป็นต้องอธิบายข้อมูลพื้นๆเช่นนี้ให้แก่เขา, จึงละไว้
“เป็นที่ชัดเจนว่าลัทธิมีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ช่วงนี้, ท่าทางจะเพื่อล่อเราออกมา”
“ฟุมุ”
“แต่ว่า, เป้าหมายมันไม่ได้มีแค่นั้น, วันก่อน เรายืนยันว่าเด็กลำดับ 1 มีนาม ネームドのチルドレン１ｓｔ, มาสู่เมืองหลวงแล้ว, มันมีสมญานามว่า เร็คซ์ ผู้เล่นขบถ『叛逆遊戯』のレックス , เชื่อว่ามีเป้าหมายมากกว่าแค่รวบรวมพลังต่อสู้ แต่เราคลาดสายจากจากเร็คซ์ และตอนนี้กำลังสืบข่าวอยู่”
“ฟุมุ?”
เด็กมีนาม
ในบรรดาเด็กเดียโบลอส, รายที่มีความโดดเด่น จะได้รับชื่อจากลัทธิ, ซึ่งส่วนมากจะเป็นเด็กลำดับ 1, แต่เด็กลำดับ 2 ที่ได้รับชื่อ ก็ใช่ว่าไม่เคยมี
ยิ่งกว่านั้น, เด็กมีนามซึ่งไต่เต้าไปถึงขั้นอัศวินโต๊ะกลมก็มีอยู่ หรือพูดให้ถูก คือการมีนาม แทบจะเป็นสิ่งจำเป็น สำหรับการเข้าสู่โต๊ะกลม
แล้วก็
มีอดีตเด็กลำดับ 1 มีนาม อยู่ในอุทยานเงาด้วย
ข้อมูลทั้งหมดเรื่องนี้ ก็ได้รับมาจากเธอ
แน่นอน ว่านิวไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้เช่นกัน, เธอจึงละไว้
“โปรดระวังด้วย, ลัทธิกำลังวางแผนบางอย่าง, เรากำลังสืบอยู่ และจะแจ้งให้ทราบทันทีหากรู้อะไรอีก"
“ฟุมุ”
พระอาทิตย์ตกถึงขอบฟ้า
เมฆกลายเป็นสีแดง
นิวยืนขึ้น, เหงื่อไหลนิดหน่อยที่ต้นคอ
เขาหาว และยืนขึ้นเช่นกัน
บางที ในโลกคู่ขนาน อาจมีโลกที่ทั้งสองได้เดินเคียงคู่กัน คุยกันแบบคู่รัก และใช้ชีวิตสนุกสนานในรั้วโรงเรียนกระมัง
นิวหัวเราะตัวเอง
แต่อย่างน้อยๆ ขอแค่ตอนนี้
“นี่, ต้องเป็นคนนำฝ่ายหญิงสิคะ”
“นำ? แบบนี้เหรอ?”
นิวคล้องแขนควงกับเขา
เริ่มออกเดินด้วยกัน
อนาคตแบบนี้ คงมีอยู่ที่ไหนซักแห่ง, นิวคิดเช่นนั้น
แล้วนักเรียนชายจากห่างๆ ก็ชี้ตะโกนขึ้น
“เห้ย เจ้าขี้ราด!!”
นิวเดาะลิ้น
เธอจำหน้าไอ้นักเรียนชายที่บังอาจทำลายบรรยากาศได้, มันเป็นไอ้ขยะที่ตามตื๊อเธอนักหนาตอนงานเข้าสังคม
หนอย ไอ้เควี่ยเอ้ย เดี๋ยวทีหลังจะเอาให้เละเลย
และไม่รู้ทำไม เขาถึงเบี่ยงตาหลบ
นิวแค่กอดแขนเขาให้แน่นขึ้นอีก
