“อะไรเนี่ย สิ่งนี้?”
เด็กสาวคุยกับตัวเองในห้องวิจัย
เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ผมสีชมพู ดวงตากำลังจดจ้องกล่องปริศนาสีน้ำตาล
เธอเปิดขึ้นมา ได้กลิ่นหอมๆ, แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร
ถ้าจำไม่ผิด เหมือนชายที่ให้มา จะเรียกมันว่า ‘ช็อคโกแลต’
“เชลลี่, เป็นอะไรไป?”
คนที่เรียกเธอ คือชายวัยกลางคน
ซึ่งมีผมสีดำผสมเทาปัดไปข้างหลัง
“รองผู้อำนวยการรุสรัน……”
“สัญญากันไว้ ว่าอยู่กันสองคนให้เรียกพ่อนะ”
“ค่ะ พ่อเลี้ยง”
เชลลี่หัวเราะอายๆ
“แล้ว ช็อคโกแลตนั่นทำไมรึ?”
“ช็อคโกแลต? นักเรียนชายโรงเรียนดาบเวทให้มาค่ะ”
“เห~”
รุสรันลูบหนวด
“เป็นขนมราคาแพงที่ดังในหมู่สาวๆช่วงนี้ไง, เป็นของขวัญให้เธอแหงเลย”
“เอ๋? แต่ไม่รู้จักกันเลยนะคะ”
“งั้นก็คือ ‘หลงรักแรกพบ’ แล้ว, นั่นเป็นสินค้าขั้นสูงที่ต่อคิวตั้งแต่เช้ายันค่ำก็ใช่ว่าจะได้มีโอกาสซื้อ, ท่าทางเด็กคนนั้นจะทุ่มเทให้เธอถึงปานนั้นเชียวล่ะ”
“ห-, หลงรักแรกพบ……”
เชลลี่อุบ, แก้มแดงเล็กน้อย
“แล้วจะตอบยังไงดี?”
“ตอบ……?”
“คงรอคำตอบเธออยู่แน่เลย”
“ต-, แต่ว่าฉัน……”
เชลลี่แก้มแดงเต็มที่ ดวงตาส่ายไปมา
“อย่าเอาแต่ค้นคว้าวิจัยอย่างเดียว, เรียนรู้การเข้ากับคนอื่นบ้างก็ดีนะ โรงเรียนเป็นสถานที่เช่นนั้น”
“…… เข้าใจแล้วค่ะ”
รุสรันยิ้มอ่อนโยนให้กับเชลลี่ที่หัวตก
“แล้ว, เรื่องอาร์ติแฟคคืบหน้าแค่ไหน?”
“ยังเลย, เพิ่งเริ่มเองค่ะ”
ด้วยแก้มที่ยังแดงๆ เชลลี่ยิ้มลำบากใจ
“ก็นั่นสินะ”
“แต่มีอย่างนึงที่รู้ คือข้อความบนอาร์ติแฟคเป็นรหัสลับเฉพาะอย่างมาก”
“รหัสลับเฉพาะ?”
เชลลี่เริ่มกางเอกสารหน้ารุสรัน
“คิดว่าเป็นรหัสที่ใช้โดยประเทศเก่าแก่หรือไม่ก็องค์กรอะไรซักอย่าง......แล้วก็ เหมือนกับรหัสที่แม่ได้ทำการศึกษา”
“งั้นรึ, งานเหมือนกับของลุคเลอา ルクレイア…… เธอเป็นตัวอย่างของเหล่านักวิจัยเลยล่ะ”
รุสรันปิดตา, เหมือนนึกถึงอดีต
“ความหมายของรหัสที่แม่ถอดไว้ก่อนตาย, ฉันอยากรู้ค่ะ”
เธอพูดออกมาในฐานะนักวิจัยเต็มตัว
“งั้นก็ดีที่รับงานนี้มาสินะ”
“ค่ะ”
รุสรันลูบหัวเธอ จนเธอยิ้ม
“แล้วตอนนี้อาร์ติแฟคอยู่ไหน?”
“อัศวินที่อีกห้องนึงปกป้องไว้อยู่ค่ะ”
“ไม่เก็บไว้กับตัวเองเหรอ?”
“แค่บางเวลา, เพราะต้องการเวลาคิดด้วย แต่อยู่ต่อหน้าอัศวินก็กังวล”
“เหรอ- แค่ก, แค่ก, ท-, โทษที……”
รุสรันหันออกและไอ
“พ่อเลี้ยง! เป็นอะไรไหมคะ?”
เชลลี่รีบลูบหลังรุสรัน
รุสรันร่างผอมบาง แก้มตอบ
“ไม่, ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
รุสรันค่อยๆหายใจช้าๆ
“ช่วงหลังนี้ดีขึ้นแล้ว, อาการป่วยมันก็งี้ล่ะ”
“พ่อเลี้ยง……”
“อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย, ที่สำคัญ มีข้อเสนอให้เรียนต่อต่างประเทศมาจากเมืองการศึกษาอีกแล้ว”
“เมืองการศึกษาราวากัส……” 学術都市ラワガス
“มันสมองที่ดีที่สุดของโลก ยอมรับผลงานของเธอนะ, หากไปที่ราวากัส เธอจะได้เติบโตขึ้นอีก ได้เรียนรู้อีกมาก เป็นเรื่องดียิ่งนัก”
เชลลี่สั่นหัว
“พ่อเลี้ยงป่วยแบบนี้ จะไปได้ไงล่ะคะ”
“เชลลี่, ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
“หลังจากแม่ตาย ถ้าพ่อเลี้ยงไม่รับฉันมาเลี้ยง, ฉันคงตายไปแล้ว.....ฉัน...ฉันอยากจะช่วยท่านพ่อเลี้ยงเหมือนที่ได้ช่วยฉันไว้”
เชลลี่น้ำตาซึม
“เชลลี่…… ฉันมีลูกสาวที่ดีจริงๆ”
รุสรันยิ้มอ่อนโยน
“พยายามค้นคว้าเข้านะ, แล้วก็ อย่าลืมกินช็อคโกแลตด้วย”
“…… ค่ะ”
รุสรันออกจากห้องวิจัย
เหลือตัวคนเดียว, เชลลี่ยื่นมือหาชิ้นช็อคโกแลต ด้วยแก้มอายๆ
“หวาน…… อร่อย……”
แล้วมือก็ยื่นไปหยิบอีกชิ้น
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
ผมกำลังมีความสุขกับวันอันแสนสงบที่ไม่มีทั้งเฮียวโร จากะ และอเล็คเชีย, เดินกลับหออย่างสบาย
หลังออกจากสวนที่ตอนนี้ต้องแสงตะวันตกดิน และจำนวนนักเรียนรอบๆเหลือน้อย, ก็มีนักเรียนหญิงเข้ามาหา
เธอใส่ชุดนักเรียนปีสอง มีผมน้ำตาลดำมัดจุก, และใส่แว่นดูเห่ยๆสีเดียวกับดวงตา
แต่ผมบอกได้เลย, ในฐานะผู้มีประสบการณ์เป็นตัวประกอบมาอย่างยาวนาน
นี่คือสาวสวยที่แกล้งทำตัวเป็นตัวประกอบเพื่อไม่ให้สะดุดตา
“นี่นาย, มีเวลาหน่อยรึเปล่า?”
ผมจำเสียงได้
“นิวรึ”
ผมว่าเสียงเบา, เธอพยักหน้า
ใครจะไปนึก ว่าคุณพี่สาวจะสามารถเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ด้วยการเปลี่ยนทรงผม ใส่แว่นและการแต่งหน้า
เราคุยกันต่อเสียงเบา
“เรียนอยู่ที่นี่รึ?”
“เปล่าค่ะ, ยืมชุดมา เพื่อให้กลมกลืน”
“งั้นรึ”
โรงเรียนมันใหญ่มากจนคนไม่รู้จักหน้าค่าตามีเยอะแยะ, ตราบเท่าที่อีกฝ่ายใส่ชุดนักเรียน ก็คือนักเรียนนั่นล่ะ ใครจะไปจับผิดได้
“คุยกันที่ไหนดี?”
“ที่นั่งตรงนั้นเป็นไง”
ณ ตอนนี้ ไม่มีใครอยู่ตรงม้านั่งซึ่งชมวิวสวนได้อย่างสวยงาม
แสงตะวันตกดินส่องอย่างพร่า, เราสองคนนั่งกัน
