ช่วงสายๆ, ผมไปยกเลิกใบสมัครแข่งคัดเลือก
“ขอบคุณที่เสียเวลาครับ”
หลังจากว่าปิดท้าย ผมก็ออกจากห้องกิจการนิสิต
“เป็นไงมั่ง?”
เฮียวโรกับจากะที่รออยู่ข้างนอก มาถามผม
“มีการจับคู่แข่งไปแล้ว เลยยกเลิกไม่ได้”
ผมถอนหายใจหนัก
“เอาน่า, ไม่เห็นเป็นไรเลย คิดถึงความนิยมที่จะได้รับหากทำผลงานออกมาดีสิ!”
“นั่นสิ เปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาสไง”
ผมสั่นหัว
“ไม่เกี่ยวกับแพ้ชนะ ผมแค่ไม่อยากเข้าร่วม”
“เห้ออ, ช่วยไม่ได้ งั้นจะแนะนำร้านดีๆให้รู้จัก เป็นไง?”
“ร-, ร้านดีๆ?”
จากะตาเบิกกว้างตอบสนอง
“ไม่ใช่ร้านแบบนั้นเฟ้ย! เป็นร้านที่ทุกคนพูดถึงช่วงนี้ต่างหาก, ได้ยินว่า บริษัทมิทสึโกชิ ミツゴシ商会 มีสินค้าที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน วางขายอยู่, อย่างขนมที่เรียกว่า ‘ช็อคโกแลต’ ที่ว่ากันว่าหวานอร่อยสุดยอด”
“ขนมหวานเหรอ? ฟังดูดีนะ……”
“โง่~เอ้ย กินเองจะไปมีความหมายอะไรฟะ?”
เฮียวโรตีหัวจากะ
“มันเอาไว้ให้สาวเป็นของขวัญเฟ้ย, จะบอกอะไรดีๆให้นะ ถ้าเอาของหวานๆให้ผู้หญิง ผู้หญิงก็จะใจง่ายหลงรักเลยล่ะ”
“ง, งี้นี่เอง สมกับเป็นเฮียวโรคุง! เป็นความรู้เลยนะเนี่ย”
“ใช่มะ ใช่มะ”
เฮียวโรว่าอย่างภูมิใจ
“งั้นก็ไปกันเถอะ ซิด!”
“ไปกัน, ซิดคุง”
ทั้งคู่ตาเปล่งประกาย
“เออๆ, ไปก็ไป”
ผมถอนหายใจ ตกลงตามไปด้วย
อยากรู้จริง ไอ้ ‘ช็อคโกแลต’ ของโลกนี้ จะเป็นยังไง
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
เฮียวโรนำทาง, ร้านซึ่งตั้งในทำเลดี ซึ่งคนที่แออัดกันมากมาย ส่วนมากคือมาเพื่ออุดหนุนบริษัทมิทสึโกชิ
“อุหวาาาาาา, ยอดเลย”
ตึกหรูหราที่สูงตระหง่านเหนือเพื่อนบ้าน, หนำซ้ำยังมีรสนิยมในการประดับประดา – ออกแนวนำสมัย, จะว่าไงดี เหมือนกับเป็นคนละยุค เป็นแบบร้านมีชื่อของโลกในชาติก่อนผม
ที่ต่อคิวอยู่ตรงทางเข้า, ชัดเจนว่าทุกคนเป็นชนชั้นสูงหรือไม่ก็พวกที่เกี่ยวข้องกับชนชั้นสูง, แค่มองผ่านๆก็รู้แล้ว ว่าเป็นลูกค้ามีระดับ
ที่ปลายแถว มีสาวชุดเครื่องแบบถือป้ายประกาศ, จากป้าย ท่าทางต้องรออีก 80 นาที
“ต้องรออีก 80 นาทีนะ”
ผมว่า
“แปลว่ายังทันก่อนหอปิด”
จากะบอก
“มาถึงนี่แล้ว ต่อคิวเถอะ”
เฮียวโรบอก
“แต่ข่าวลือว่าช่วงนี้มีฆาตกรหั่นคนอาละวาด, กลับช้าเกินจะ……”
“อย่าบ้าน่า, เราเป็นนักดาบเวทด้วยกันสามคน ต่อให้มันมาโจมตี เราก็จัดการสวนกลับมันได้อยู่แล้ว”
เฮียวโรตบดาบที่เอว
“ก, ก็คงงั้น”
“เน่, ฆาตกรหั่นคนอะไรเหรอ?”
ผมถามขัดขึ้น
“ช่วงนี้, ในเมืองหลวง มีฆาตกรออกไล่ฆ่าคนอย่างไม่เลือกหน้าตอนกลางคืน, ได้ยินว่ามีฝีมือด้วย ถึงกับมีอัศวินตกเป็นเหยื่อ……”
จากะอธิบายเสียงอ่อน
“เห, ฟังดูน่ากลัวจัง งั้นอย่าออกมาข้างนอกตอนกลางคืนไปชั่วระยะนึงดีกว่า”
อีเวนต์ฆาตกรหั่นคน! ฟังดูน่าสนุกเป็นบ้า! ผมขอเข้าร่วมด้วยนะ
“เห้ย, ต่อคิวกันเถอะ ไม่งั้นจะพลาดเวลาหอปิด”
เฮียวโรเร่ง, เราสามคนเลยต่อคิว
“พ-, พ, พี่สาวจ๋า-, ส ส-, สวยจังนะ-, ง-, งานอดิเรกอะไรเหรอ?”
เฮียวโรพยายามจีบพนักงานสาวถือป้าย, แต่ความพยายามอันสูญเปล่า ถูกตอบสนองด้วยรอยยิ้มอย่างธุรกิจที่ผ่านการขัดเกลามาแล้วเป็นร้อยสังเวียน
แต่ไม่รู้ทำไม คุณพี่สาวพนักงานถึงยิ้มแบบจริงๆให้ผม
“คุณลูกค้าคะ, ขอรบกวนเวลาซักนิดนึงได้ไหมคะ?”
คุณพี่สาวผู้มีผมและดวงตาสีน้ำตาลเข้ม, หน้าตาสง่างาม ออกบรรยากาศใจเย็น ทักขึ้น
เธอสวมชุดแบบวันพีชน้ำเงินเข้มติดตราบริษัท ทำให้นึกถึงพนักงานต้อนรับขึ้นเครื่องบินในชาติก่อนผม
“เอ๋, ผมเหรอ?”
ผมถามพลางชี้ตัวเอง
“ค่ะ ใช้เวลาไม่นาน เราแค่อยากให้ช่วยตอบแบบสอบถาม”
แบบสอบถาม? เป็นครั้งแรกที่ได้เจอในโลกนี้แฮะ
“ก็ได้อยู่หรอก……”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ช, ช, ชั้นก็จะช่วย!”
“ต-, ตัวเราก็ด้วย!”
เฮียวโรกับจากะ เสนอตัวเต็มที่
“แค่คนเดียวพอแล้วค่ะ”
คุณพี่สาวพนักงาน คล้องแขนผมเข้าไป, แล้วพาผมลัดคิวตรงเข้าไปในร้าน
ผมเหล่ครั้งสุดท้าย เห็นเฮียวโรกับจากะมองมาด้วยความหมดหวัง
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
ตามคุณพี่สาวมา, ผมเข้ามาในร้านที่ประดับประดาอย่างดี
ความเด่นถูกเน้นออกมาในจุดที่เห็นได้อย่างชัดแจ้ง มีการใส่ใจในทุกรายละเอียด สร้างบรรยากาศแบบทำให้เย็นใจได้, แม้แต่ผมที่ไม่มีทักษะด้านนี้ ก็ยังบอกได้ว่ามีเซนส์ดีมาก, ก็คาดไว้อยู่แล้วตั้งแต่มองจากด้านนอก แต่ภายในเองก็ดูล้ำสมัยซะจริงๆ
ผมถูกนำทางผ่านโซนขายของไปยังประตูหลังของพนักงาน, แต่ผลิตภัณฑ์ที่ผมเห็นตอนผ่านทางนั้น…… โอ้โห
ช็อคโกแลตของชื่อดัง มันแน่อยู่แล้ว, แต่นอกจากนี้ยังมีกาแฟ เครื่องสำอางค์ สบู่ แล้วก็อีกหลายๆอย่างที่ผมไม่เคยเห็นที่โลกนี้มาก่อน
แม้แต่ชุด เครื่องประดับ รองเท้า หรือชุดชั้นในที่ออกแบบอย่างดี ก็มีเช่นกัน, หรือก็คือ มีทุกอย่างที่ผมว่าขายได้ขายดีมีกำไร สำหรับโลกนี้แหงๆ
พอคิดๆดูนะ……โหย
ในอนาคตอีกไม่นาน, บริษัทนี้คงครองอำนาจทางเศรษฐกิจเลย ผมรับประกันได้
ผ่านประตูพนักงาน เราไปตามทาง ขึ้นบันไดที่ดูยอดๆแบบในหนัง มีพรมแดงปู; สุดท้ายมาถึงหน้าประตูใหญ่ที่ประดับซะหรูจนเปล่งประกาย
มีสาวสองคนยืนประจำหน้าประตู ทั้งคู่โค้งคำนับผม แล้วเปิดประตูช้าๆ
ข้างใน เป็นที่โอ่อ่า
เสากลมๆแบบวิหารกรีก และพื้นหินอ่อนที่แวววาว
ทั้งซ้ายขวานอกทางปูพรมแดง มีสาวสวยยืนเรียงราย
“เห?”
พอผมเข้ามาในห้อง, สาวทั้งหมดต่างคุกเข่า
“เอ่อ, แบบสอบถาม……?”
สุดปลายห้อง, มีเก้าอี้ใหญ่
เก้าอี้ที่เหมือนเป็นงานศิลปะ, สลักเสลาอย่างดี โด่ดเด่นด้วยแสงสนธยาที่สาดส่องจากช่องรับแสงด้านบน
ตอนนี้เก้าอี้ว่างอยู่
แต่ข้างเก้าอี้นั้น, มีเอลฟ์สวยงามผมฟ้า, หุ่นเหมือนนางแบบ ใส่ชุดเดรสสีดำยืนอยู่
ผมรู้จักหน้านี้
“ขออภัยที่ให้รอค่ะ, ท่าน”
เธอคุกเข่าเหมือนกับแสดงอยู่
“แกมม่า……”
หลังจากอัลฟ่ากับเบต้า, แกมม่าเป็นคู่ฝึกรายที่สามของผม
ดวงตาฉลาดเฉลียวสีฟ้าบนหน้าตาสวยงาม, มองแวบเดียวทุกคนก็รู้ว่าเป็นผู้มีปัญญาเฉียบแหลม, เธอคนนี้ล่ะ คือสมองของอุทยานเงา
