“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
ไอริสวิ่งห้อท่ามกลางเมืองหลวงในยามค่ำคืน, ผมสีแดงสยายไม่หยุด
ตึกถูกฟันขาด, ตอนได้ยินรายงาน แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง, แต่พอกำลังไปที่จุดเกิดเหตุด้วยความไม่อยากเชื่อ ก็ได้รับรายงานมาอย่างต่อเนื่อง
การจู่โจมขนานใหญ่เกิดขึ้นทั่วเมืองหลวง
ใช้เวลาไม่นานก็ทราบข่าว, แต่ปัญหาคือ เป้าโจมตีทั้งหลาย ไม่ได้มีจุดร่วมอะไรกันเลยซักนิด, บริษัทค้าขาย โกดัง ร้านอาหาร อสังหาริมทรัพย์ของชนชั้นสูง…… แม้จะชัดเจนว่าสถานที่พวกนี้ถูกโจมตี แต่มองไม่เห็นเป้าหมายของผู้ไม่ประสงค์ดีเลย
แต่ความเป็นจริงคือเมืองหลวงกำลังตกอยู่ในภาวะวุ่นวาย
สมาชิกกองอัศวินถูกส่งออกไปเพื่อจัดการสถานการณ์ฉุกเฉิน, และกำลังอพยพบุคคลสำคัญออกจากพื้นที่, ประชาชนจำนวนมากดูอยู่จากหน้าต่างแม้ว่าจะเป็นเวลาดึกดื่นแล้ว, บางคนถึงกับเข้าใกล้สถานที่ที่ถูกจู่โจมด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ไอริสวิ่งไปยังสถานที่เกิดเรื่องใหญ่โตสุด, พลางตะโกนไล่ประชาชนที่สวนกันให้กลับเข้าบ้านไป
นี่ไม่ใช่เหตุวุ่นวายทั่วไป
สัญชาตญาณไอริสบอกเช่นนั้น
แล้วจู่ๆ
เสียงกรีดร้องส่งมาถึงหูไอริส
“ส-, สัตว์ประหลาด! สัตว์ประหลาด, ขอกำลังสนับสนุ……!!”
เสียงของอัศวิน ที่อยู่ไม่ไกล
ไอริสเปลี่ยนทิศทาง ดิ่งตรงไปหาต้นเสียงกรีดร้อง
เธอเลี้ยวที่มุม, เข้าตรอก, แล้วออกมาสู่ถนนหลัก……พบกับ
สัตว์ประหลาด, ตัวใหญ่น่าเกลียด
มันสะบัดตัวไปมา, กงเล็บเปื้อนเลือด ทำอัศวินรอบๆให้กลายเป็นเนื้อบด
“ตัวอะไรเนี่ย……?!”
แม้จะตกใจ, แต่ไอริสไม่หยุดขยับ
“ถอยไป!”
ชักดาบอย่างไหลลื่น, ตามด้วยการฟันสีขาวท่ามกลางความมืด ผ่าท้องสัตว์ประหลาด
ขาดสองซีก
สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ถูกตัดขาดเช่นนี้
“เป็นอะไรไหม?”
โดยที่ไม่จำเป็นต้องหวนกลับไปดูสภาพสัตว์ประหลาดข้างหลัง, ไอริสไปถามอัศวิน
“ขอบคุณท่านไอริสที่ช่วยไว้!”
“สมกับเป็นท่านไอริส! จัดการสัตว์ประหลาดได้ในดาบเดียว!”
อัศวินต่างปลอดภัยดี, สำหรับรายที่ยังรอดชีวิตอยู่
“เราเสียไป 8 คน”
สะบัดตัวหนึ่งครั้ง ก็ตายไปหนึ่ง, แบบนั้นล่ะ
ดวงตาสีไวน์แดงของไอริส เจ็บปวดต่อสภาพศพแสนโหดร้าย
“ไปเก็บสิ่งที่เหลือมาเถอะ ฉันจะแจ้งกับหัวหน้าหน่วยพวกเธอเอง-……”
“ท่านไอริส!”
จู่ๆ อัศวินคนนึงก็ตะโกน
คนอื่นๆเองก็ชี้ข้างหลังเธออย่างไร้เสียง
“หะ-……!”
ไอริสชักดาบและหันหลัง
ซึ่งดาบเธอ ก็ปะทะเข้ากับแขนขวาของสัตว์ประหลาด
“คุ……!”
ตนเองโดนกดดันให้ถอย, เธอรีบปล่อยพลังเวทจำนวนมากออกมาเสริมร่าง ทำให้มีแรงพอรับการโจมตีเต็มๆ
อาศัยแรงนี้, เธอวิ่งเข้าหาอกสัตว์ประหลาดและฟันขามันขาด, สายตาจับจ้องมันอย่างเต็มที่ และถอยออกจากระยะของมัน
พริบตาต่อมา, แขนสัตว์ประหลาดทุบเข้าในจุดที่เธอเคยยืนอยู่, แรงลมกระแทกถึงกับทำให้ผมเธอหลุดไปหลายเส้น
“ฟื้นฟูรึ……?”
แผลตัดที่เธอสร้างความเสียหายไว้เมื่อกี้ ไม่พบอีกแล้ว, ขามันก็ฟื้นฟูอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นไปไม่ได้น่า…… ถูกท่านไอริสผ่าครึ่ง ยังฟื้นตัวได้อีก……”
“โกหกใช่มั้ย……?”
“ถอยออกไปให้หมด”
ไอริสบอกพวกอัศวินที่สั่นกลัว และก้าวออกไปรับการโจมตีจากสัตว์ประหลาด
การโจมตีที่มีความเร็ว มีพลัง และมีน้ำหนัก
แต่ว่าพื้นๆเกินไป
“สุดท้ายก็เป็นแค่สัตว์ประหลาด”
ไม่มีความเมตตาในการสวนกลับของไอริส
ตัดแขน, หั่นขา, และสับหัว
การโจมตีของเธอ ใส่เข้าหาสัตว์ประหลาดอย่างไม่ยั้ง, เหมือนกับท้าทายว่าหากฟื้นฟูได้ก็ทำสิ
ไม่อนุญาตให้ต้านทาน, สัตว์ประหลาดได้แต่ทนให้ฟันข้างเดียว
แต่ถึงกระนั้น
“ยังฟื้นตัวอีกรึ?”
สัตว์ประหลาดยังไม่ตาย
มันใช้โอกาสชั่วแวบนึงที่ไอริสหยุด,ยื่นแขนขวาเข้าใส่ บีบบังคับไอริสให้โดดถอย
แล้ว
มันชูหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าค่ำคืน ส่งเสียงสูงร่ำร้อง
เหมือนดั่งการตอบสนอง, ท้องฟ้าว่างเปล่าสีดำ เริ่มโปรยฝน
จากการตกเปาะแปะ, เริ่มหนักขึ้น, ทำให้เกิดควันขาวลอยฟุ้ง ตามจุดที่น้ำฝนโดนเลือดสัตว์ประหลาดเข้า
“ท่าทางจะกินเวลา……”
ไอริสอยากปิดฉากให้ไว, เปลี่ยนกระบวนท่าพลางเลือกหนทางต่อสู้
เธอไม่คิดว่าจะแพ้, กลับกัน มาถึงบัดนี้ ไอริสยังไม่รู้สึกถึงความเป็นไปได้ว่าจะแพ้
แต่ว่า, ท่าทางจะต้องใช้เวลามาก
ตั้งดาบขึ้น, ไอริสพุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดอีกที
แต่พริบตานั้นเอง
ด้วยเสียงตันๆ, ดาบไอริสหลุดจากมือ
เพราะการจู่โจมที่หนักหน่วงถึงขนาดทำให้มือเธอชา
เหล่มองดาบแสนรักของตนปลิวออกไป, ไอริสจ้องผู้เข้ามาขัดจังหวะแทรกแซง
ผู้แทรกแซงเองก็มองไอริสกลับ
สายตาปะทะกัน และเป็นผู้แทรกแซงที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบก่อน
“ไม่เห็นรึไงว่ากำลังเจ็บปวดอยู่? ทำเช่นนี้ไปก็เป็นแค่การทรมาน”
สาวสวมชุดบอดี้สูทสีดำ, หน้าถูกซ่อนไว้ แต่เสียงยังเด็กนัก
“แกเป็นใคร?”
เธอตั้งท่าระมัดระวัง, หันตัวให้เห็นทั้งสัตว์ประหลาดและผู้แทรกแซง
“อัลฟ่า”
หลังจากพูดเพียงคำเดียว, หญิงสาวก็หันหลังให้ไอริส เหมือนกับหมดความสนใจ
“เดี๋ยวก่อน คิดจะทำอะไร? ถ้าเป็นศัตรูกับกองอัศวิน เราไม่เมตตาหรอกนะ……”
“ศัตรู……?”
อัลฟ่าว่าตัดบทไอริส แล้วหัวเราะโดยไม่หันหลังกลับ
เป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย
“ศัตรูรึ…… เจ้าหญิงก็ล้อเล่นเป็นด้วย, พูดออกมาโดยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ช่างโง่เง่าโดยแท้……”
“ว่าไงนะ……!”
พลังเวทไอริสแกว่งตัว จนเกือบจะเกิดระเบิดให้ลมพัดสายฝนกระจาย
แต่อัลฟ่าไม่สนใจมอง ยังคงหันหลังให้ไอริส
“เป็นคนดู ก็ชมอยู่ใต้เวทีซะเถอะ อย่ามาเกะกะ”
ทิ้งคำเช่นนี้ไว้ และเริ่มเดินเข้าหาสัตว์ประหลาด
ไม่มีความมุ่งร้าย เป็นที่ชัดเจนว่าไอริสไม่อยู่ในความสนใจอีกแล้ว
“คนดูงั้นรึ……”
ไอริสกำหมัดแน่น ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากมองแผ่นหลังนั้นอย่างเงียบๆ
“น่าสงสารนัก คงเจ็บสินะ”
อัลฟ่าเดินต่อไป เข้าหาสัตว์ประหลาดพลางเอ่ยปาก
“ไม่ต้องทนเจ็บปวดทรมานอีกแล้วล่ะ”
ดาบยาวดำยืดออก จนยาวยิ่งกว่าความสูงของเธอ
“เพราะงั้น ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”
ด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ ก้าวออกไปอีกก้าว แล้วร่างสัตว์ประหลาดก็ถูกสับ
ไม่อาจตอบสนองได้ทัน
ทั้งไอริส, ทั้งสัตว์ประหลาด ไม่อาจทำอะไรได้ก่อนถูกฟัน
เป็นธรรมชาติจนเกินไป ไม่มีจิตสังหาร เหมือนกับเป็นสิ่งปกติสามัญตามธรรมชาติ
ร่างกายใหญ่โตล้มลง สายฝนตกใส่เลือด ทำให้กลายเป็นควันขาว, ร่างเริ่มหดลง กลายเป็นหญิงสาว และที่มือขวา ดาบสั้นก็ตกหล่นอยู่
เป็นดาบสั้นประดับอัญมณีสีแดง
‘มิเรีย ลูกสาวที่รัก’ ミリア
ด้ามจับมีข้อความเช่นนั้นสลักอยู่
“ขอให้ชาติหน้าได้พบกับความสุข…….”
อัลฟ่าว่า, แล้วหายไปในควันขาว
สายฟ้าคำรามดัง
ไอริสได้แต่ยืนอึ้ง, สายฝนโปรยปรายชุ่มทั้งหน้า
แต่ร่างกายเธอสั่นไหว
โดยไม่ทราบเหคุว่าทำไม
“อเล็คเชีย……”
ได้แต่อุบเบาๆ, สัญชาตญาณบอกว่าน้องสาวเธอ เป็นศูนย์กลางของความวุ่นวายครั้งนี้
“อเล็คเชีย, ขอให้ปลอดภัยเถอะ……”
ได้สติกลับมา, ไอริสหยิบดาบ แล้ววิ่งไป
ฝนฟ้ายังคงตกหนัก
