“ก-, แกเป็นใครวะ, เราไปทำความแค้นอะไรไว้ต่อแกรึไง?!?!”
ทะเลเลือด
เสียงตะโกนถามของผู้ชาย ก็เหมาะกับสถานที่เชียว
‘สิ่งนั้น’ มาอย่างฉับพลัน
โดยไม่มีคำเตือน, ไม่มีคำอธิบาย, จู่ๆก็ระเบิดรูกำแพงเจาะเข้ามา และเริ่มสังหารทุกผู้ทุกราย
ตอนนี้เอง คนก็สิ้นชีพภายใต้ดาบสีดำไปอีกศพ
ไม่มีใครคิดจะต่อสู้ต้านทาน ‘สิ่งนั้น’ แล้ว, ในหัวใจทุกคน ต่างคิดหาทางหนี
แต่ทางออกหนึ่งเดียว อยู่ข้างหลัง ‘สิ่งนั้น’
“เราไม่เคยทำอะไรกับแกซักหน่อย?! ไม่เลย ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ!”
‘สิ่งนั้น’ หันมาหาชายดวงซวย…… และพ่นลม
“ฮี้……!”
แม้ว่าหน้าของ ‘สิ่งนั้น’ จะซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากสีดำ, แต่ก็ไม่ซุกซ่อนความมุ่งร้ายต่อชีวิต
“ช-, ช่วยด้วย……!”
ร่างชายดวงซวยถูกแยกเป็นสองเสี่ยง
หั่นจากกระหม่อม ลากลงมาถึงเชิงกราน, เลือดสาดไปทุกที่เมื่อล้มลง
‘สิ่งนั้น’ ยืนไม่เคลื่อนไหว, อาบเลือดอย่างยินดี
รูปร่างเป็นหญิง แต่พฤติกรรมดั่งอสูร
‘สิ่งนั้น’ มองรอบๆ, และเมื่อรู้ว่าเหลือเหยื่อเพียงน้อยนิด ก็ยืดดาบออก
ดาบสีดำขยายตัว
ไม่ใช่การเปรียบเปรย แต่เป็นขยายใหญ่จริงๆ, และแทงเข้าสู่กำแพง
‘สิ่งนั้น’ เหวี่ยงดาบใหญ่
“ไม่, อย่า-……!”
ทุกสิ่งอย่าง, แม้แต่ตึกเอง, ถูกผ่าเป็นสองซีก
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
“เริ่มแล้วรึ”
เหนือหอนาฬิกา, เอลฟ์สาวสวยงาม กำลังดูตึกทั้งหลังถูกผ่าออกจนพังทลายลงยังกับเป็นเรื่องตลก
ผมบลอนด์สยายตามสายลมและส่องประกายท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน
“เดลต้า…… ทำเกินไปเสมอเลย”
เธอถอนหายใจ, สั่นหัว
แต่ทำไปแล้วก็ช่วยไม่ได้
อัลฟ่าสอดส่องดูทั่วทั้งเมืองหลวงจากหอนาฬิกา
มีความเคลื่อนไหวปะทุขึ้นทั่วเมืองหลวง
เป็นไปตามแผน, ทุกอย่างกำลังเดินหน้าไปได้สวย
แต่ความสนใจส่วนมาก เบนไปยังตึกที่เดลต้าฟันพัง
“ก็ต้องขอบคุณเดลต้า ที่ทำให้คนอื่นเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นหรอก……”
ตราบเท่าที่ไม่สนใจเรื่องความเสียหายอย่างมหาศาล, ก็ต้องบอกว่าเป็นการทำภารกิจที่ได้คะแนนเต็มสมบูรณ์
“จะได้เวลาที่ฉันเองก็ออกโรงแล้ว”
อุบแล้วอัลฟ่าก็ปิดหน้าด้วยหน้ากากดำสนิท
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
ข้างนอกโหวกเหวกมาก
อเล็คเชียลืมตา
ที่เข้ามาในห้องนี้เพื่อหาเธอซึ่งถูกตรึงแขนขา ก็มีแค่ชายชุดทดลองกับผู้หญิงที่จัดการเรื่องความเป็นอยู่ของเธอ
ดังนั้นอเล็คเชียจึงไม่มีอะไรทำนอกจากนอน
สำหรับสัตว์ประหลาดที่อยู่ร่วมห้อง, ทั้งสองต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เลยไม่มีปัญหา
เสียงข้างนอกวุ่นวายดังขึ้น, จนถึงขนาดอเล็คเชียรู้ว่ามีการต่อสู้กันอยู่
อเล็คเชียยิ้มคาดหวังถึงความช่วยเหลือ
“พังกำแพงเข้ามาเลยไม่ได้เหรอ?”
อเล็คเชียอุบโดยไม่มีเหตุผล, เพราะความเครียดสะสม
เธอเขย่าโซ่ให้เกิดเสียง แม้จะรู้ว่าทำแบบนี้ไปก็คงไม่มีความหมาย
ซึ่งตอนนี้เอง
“อ้าว, โทษที ทำให้ตื่นสินะ”
สัตว์ประหลาดข้างๆเธอ ยกหัวขึ้น
“แต่ตื่นยังงี้ล่ะดีแล้ว, กำลังน่าสนุกเลย”
แม้อเล็คเชียรู้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบ, แต่ก็อดพูดกับมันไม่ได้
ความเบื่อหน่ายทำให้คนเป็นบ้า
ผ่านไปซักพัก ก็ได้ยินเสียงประตูปลดล็อค อย่างเร่งรีบร้อนรนเสียด้วย
“บ้าเอ้ย, บ้าเอ้ย!!”
ชายชุดทดลองเปิดประตูและวิ่งเข้ามา
“สวัสดีจ้ะ”
“อีกนิดเดียว, นิดเดียวแท้ๆ!!”
ชายชุดทดลองไม่สนใจคำทักทายอย่างเสียดสีของอเล็คเชีย
“ม-, มันมาแล้ว!! มันมาแล้ว!! จบเห่, จบเห่แล้ว……!”
“ยอมแพ้เถอะ, ต่อต้านไปก็ไร้ประโยชน์, ถ้าปล่อยฉันจากโซ่ จะช่วยขอชีวิตนายให้”
แต่ก็แค่ขอนะ, อเล็คเชียเสริมในใจ
“ม-, มันไม่ปล่อยให้รอดหรอก……! ต-, ตายแน่, ทุกคนตายแน่! ม-, มันฆ่าทุกคนเลย!!”
“กองอัศวินไม่ฆ่าคนมั่วซั่วอย่างไร้เหตุผลหรอก, ถ้าไม่ต่อต้าน อย่างน้อยก็ไม่ถูกฆ่า”
ซะเมื่อไหร่ล่ะ, อเล็คเชียตบมุกตัวเองในใจ
“กองอัศวิน? กองอัศวินจะยังไงก็ช่างหัวมันสิ! ด-, โดน, โดนฆ่าหมดแน่! ตายกันหมด!!”
“ไม่ใช่กองอัศวินเหรอ?”
ถ้าเช่นนั้น, ใครกันล่ะ? ไม่สิ, หมอนี่อาจแค่เมากาวสับสนอยู่ก็เป็นได้
“ยังไงซะ, ก็จบแล้วล่ะ ยอมแพ้เถอะ”
“ไม่, ไม่-, ไม่ได้นะ! ไม่, ไม่, ไม่, ไม่, ไม่, ไม่, ไม่ไม่ไมไม่ไม่ไม่!! …… ตราบเท่าที่ผมทำไอ้นั่นเสร็จ!!”
จิกหัวตัวเอง, ชายชุดทดลองหันสายตาเลือดคั่งไปทางสัตว์ประหลาด
“ต-, ตัวทดลอง, ใช่แล้ว! อ-, ไอ้นี่, ถึงจะเป็นของล้มเหลว ก็ยังใช้การได้!”
เขาหยิบกระบอกแทงเข็มขึ้นมา แล้วทิ่มใส่แขนสัตว์ประหลาด
“อย่าทำงั้นจะดีกว่านะ, รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย”
อเล็คเชียว่าอย่างจริงจัง
แน่นอนว่าชายชุดทดลองไม่สน และฉีดของเหลวบางอย่างผ่านเข็มลงที่แขนของสัตว์ประหลาด
“ด-, ดูซะ! นี่คือ เสี้ยวเดียโบลอส!!” ディアボロスの片鱗
“เย้, น่าสนุกจุงเบย...”
ร่างของสัตว์ประหลาด บวมเป่งแทบจะทันที, กล้ามเนื้อเริ่มพองขึ้น แม้แต่กระดูกเองก็งอกยาว, ความหนาของแขนยิ่งดูพิกล แปลกประหลาดขึ้นอีก มีเล็บยาวเหมือนเท้ามนุษย์งอกออก, แต่ว่าตำแหน่งยังไม่เปลี่ยนไป และมันยังมีอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าอก
สัคว์ประหลาดคำรามเสียงสูง
“ส-, สุดยอด! สุดยอด!!!”
“ชิบหายแล้วไงคะ…….”
แน่นอน ว่าสิ่งผูกตรึงสัตว์ประหลาด ไม่อาจรับความเปลี่ยงแปลงของขนาดที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างฉับพลันได้, เสียงแคร้งของโซ่รอบคอแสดงให้เห็นว่าโซ่หลุดแล้ว
“เพราะงี้ถึงเตือนว่าอย่าไงล่ะ!”
แล้วก็, แผละ
ชายชุดทดลองโดนแขนขวาของสัตว์ประหลาดทุบเละ
“อาวล่ะสิ”
อเล็คเชียกับสัตว์ประหลาดสบตากัน
อเล็คเชียจับตาดูความเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาดอย่างเต็มที่
แขนขาถูกตรึง ดังนั้นสิ่งที่อเล็คเชียทำได้จึงมีข้อจำกัด แต่ก็ใช่ว่าจะขยับไม่ได้ซักนิด
เธอไม่คิดจะตายเพราะถูกลูกหลงจากความงี่เง่าของคนอื่นหรอกนะ
สัตว์ประหลาดขยับแขนขวา
ทันใดนั้น, อเล็คเชียพยายามบิดร่างกายเท่าที่ทำได้, ตราบเท่าที่เลี่ยงจุดสำคัญได้พ้น……!
“……อ!”
แขนขวาสัตว์ประหลาดพลาดไปจากอเล็คเชีย, ทำลายแต่ข้อตรวนข้างใต้เธอ, แต่แรกกระแทกยังคงส่งผ่าน ทำให้เธอกระทบกำแพงอย่างแรงจนร้องครางเจ็บปวด
“อึก……!”
แต่กระดูกไม่หัก, ไม่มีแผลฉกรรจ์, ยังขยับไหว
หลังจากยืนยันสภาพตัวเอง อเล็คเชียก็รีบลุก
แต่
สัตว์ประหลาดไม่อยู่แล้ว
ข้อตรวนพัง กำแพงทลาย
"หรือว่า…… จะช่วยฉัน?”
แม้อเล็คเชียจะขยับไม่ได้ แต่การโจมตีก็ยังพลาด, แต่ว่า.....ไม่สิ อาจแค่เล็งพลาดก็เป็นได้
“ยังไงซะ”
อเล็คเชียหากุญแจจากเศษซากบี้ๆที่เคยเป็นชายชุดทดลอง แล้วเอามาปลดโซ่ตัวเอง
ในที่สุด ก็สามารถใช้เวทได้แล้ว
หลังจากยืดร่างกายนิดนึงเพื่อขยับ เธอก็ออกทางรูที่สัตว์ประหลาดทำไว้
เป็นทางสลัวๆ
ทหารที่เหมือนว่าโดนสัตว์ประหลาดฆ่า กลายเป็นศพตามทาง
“ขอดาบล่ะนะ”
อเล็คเชียเอาดาบมิธริลมาจากศพนึง, เป็นของถูกผลิตจำนวนมาก แต่ก็ใช้งานได้อยู่
เธอเดินตามทางต่อไป จนถึงมุมทาง
“หนีเอาเองแบบนี้มันไม่ดีนะ”
“น-, นาย, ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?!”
อเล็คเชียตาเบิกกว้างตกใจ
