ตอนที่ 46 เวทมนตร์พลิกกลับ
「ที่นี่แหละคือห้องนอนของพระราชา」
พวกคุณvalkyrieที่รับฟังคำพูดตัดสินใจของชั้นก็พาชั้นไปหาพระราชา
ก็คิดอยู่นะว่าทั่วไปจะให้คนไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาพบกับพระราชาได้เหรอ
แต่รุยเอสบอกว่าเดิมทีถ้าชั้นคิดร้ายต่อพระราชาล่ะก็ต่อให้ไม่ใช้วิธีอ้อมค้อมแบบนี้ก็ทำได้อยู่แล้ว
ที่ว่ามาคงวัดจากพลังต่อสู้ของชั้นสินะ เป็นชนเผ่านักสู้ที่ไหนเหรอไง！
ด้วยเหตุนี้ชั้นเลยได้รับอนุญาตให้พบกับพระราชา บอกตามตรงไม่ปลื้มเท่าไรเลย
ขณะที่หดหู่อยู่คนเดียวก็มาถึงยังห้องๆหนึ่ง ดูท่าที่นี่จะเป็นห้องนอนของพระราชา
ประตูเป็นไม้เนื้อหนาแถมดูผ่านๆให้บรรยากาศสมเป็นห้องคนใหญ่คนโต
พอเข้าไปด้านในกลับผิดกับที่ชั้นจินตนาการไว้ เป็นสถานที่ๆให้บรรยากาศเงียบสงบมาก
.........ถึงจะมีเตียงแบบมีหลังคาตั้งอยู่กลางห้องก็เถอะ！ก็สมกับเป็นห้องราชานั่นแหละ.........
เรื่องนั้นช่างมันเถอะเพราะคุณคลาวเดียร์กับรุยเอสประกบชั้นพาไปตรงที่พระราชานอนแล้ว
「!?」
จากนั้นพอชั้นเห็นคนที่ปิดตานอนอย่างสงบอยู่บนเตียงก็ตกใจมาก
ก็เพราะว่า---------
「คุณรันเซ่!?」
เป็นคุณรันเซ่ที่นั่งฟังชั้นปรับทุกข์ที่ร้านกาแฟอัสคอเรี่ยนนั่นเอง
แต่ที่ต่างกันคือการแต่งตัวหรูหรามากผิดกับการแต่งกายอย่างเรียบง่ายตอนที่อยู่ร้านกาแฟ
「ม หมายความว่ายังไงกัน?」
ขณะที่ไม่เข้าใจจนสับสนไปหมด รุยเอสก็ถามมาอย่างประหลาดใจ
「? อาจารย์รู้จักกับฝ่าบาทด้วยเหรอคะ?」
「เอ๋? อ อื้อ..........เคยฟังชั้นปรับทุกข์ที่ร้านกาแฟอัสคอเรี่ยนน่ะ............」
พอตอบไปอย่างนั้นรุยเอสก็พยักหน้าเข้าใจ
「เข้าใจล่ะ ร้านกาแฟของคุณโนอาสนี่เอง เพราะฝ่าบาทต้องการตรวจสอบสภาพชาวเมือง
แต่หน้าตาเป็นที่รู้จักกันเลยไม่ค่อยสะดวกเท่าไร แล้วที่ตกใจก็เพราะเป็นคนรู้จักกัน
............ถ้าเหตุผลเป็นแบบนี้ก็พอยอมรับได้ค่ะ」
คุณโนอาสนี่ตกลงเป็นใครกันแน่?
ก็ตกใจอยู่หรอกนะที่คุณรันเซ่เป็นพระราชาแต่ยังมีคุณโนอาสที่คุยเล่นกันได้อีก.....
ไม่ไหว อะไรหลายๆอย่างเกิดรวดเดียวเยอะไปแล้ว
อีกอย่างทั้งที่ตอนเจอกันในร้านกาแฟยังแข็งแรงดีอยู่แท้ๆแต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเค้าลางนั้นเลย
ถึงยังหายใจอยู่แต่จะว่าไงดีล่ะ.........สภาพเหมือนกับกำลังหลับลึกมากเลย
ขณะที่คิดอย่างนั้นอยู่ ก็มีคนกลุ่มใหม่เข้ามาในห้อง
「นายเหรอ? ที่เป็นคนที่อาจจะทำให้ฝ่าบาทตื่นขึ้นมาได้..........」
คนกลุ่มนั้นทุกคนสวมเสื้อคลุมสีขาวเหมือนกันหมด
จะว่าไงดีล่ะ...........การแต่งตัวเหมือนกับจะบอกว่าเป็นจอมเวทนะอะไรแบบนี้
แล้วคนถามมาก็เป็นคนที่ยืนหัวแถวในกลุ่มนั้น
「ครับ แต่ก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะทำได้รึเปล่า............」
「เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แม้จะมีความเป็นไปได้เพียง1%ที่ฝ่าบาทจะลืมตาตื่น
พวกเราก็ต้องคว้าไว้ เพราะงั้น.........ขอฝากด้วย」
พูดแล้วคนที่ยืนหัวแถมก็โค้งให้ จากนั้นกลุ่มคนในเสื้อคลุมที่ยืนอยู่ด้านหลังก็โค้งตาม
.......คุณรันเซ่ เป็นที่รักจังเลยนะ
ตัวชั้นเองก็เป็นหนี้เรื่องปรับทุกข์อยู่ด้วย แต่ถึงจะไม่มีบุญคุณกันชั้นก็ตั้งใจจะช่วยเท่าที่ทำได้อยู่แล้ว
「เข้าใจแล้วครับ ถึงเรื่องที่ทำได้จะจำกัดแต่ก็จะลองดู」
「...........ขอบคุณ」
คนหัวแถวพูดพลางถอดฮู้ด
ทันใดนั้นก็เห็นว่าภายใต้ฮู้ดนั้นมีผมสีฟ้าอ่อนลื่นสลวยดวงตาราวกับน้ำใสกระจ่าง
เป็นหนุ่มหล่อแบบสุดๆ ยิ่งกว่านั้นยังมีรอยยิ้มที่นุ่มนวลด้วย รอยยิ้มพิมพ์ใจมันเป็นแบบนี้สินะ
「แนะนำตัวช้าไปหน่อย ผมเป็นคนที่รวบรวมหน่วยเวทมนตร์ของอาณาจักรวินบุคแห่งนี้
โฟริโอ้ บรันเซ่」
「อ้ะ เอ่อ..........เซอิจิครับ」
「งั้นเหรอ ถ้างั้นเซอิจิคุง ขอฝากเรื่องของฝ่าบาทด้วยนะ」
คนแถวหน้าสุด----------คุณโฟริโอ้พูดแล้วก็ย้ายไปอยู่ตรงมุมห้องด้วยกันกับคนในเสื้อคลุมคนอื่น
..........เอ? ยังไงดีล่ะ คนๆนี้คล้ายกับใครสักคนมากเลย...........
「อาจารย์ เมื่อกี้คือพี่ชายของฉันและเป็นหัวหน้าหน่วยเวทมนตร์
ที่คอยใช้เวทรักษาจนถึงก่อนหน้านี้ค่ะ」
「เห............」
พี่ชายของรุยเอสนี่เอง ก็จริงนะเหมือนกันทั้งสีผมสีตาแถมงดงามกันทั้งคู่ด้วย ค่อยยอมรับได้หน่อย
ขณะที่ยอมรับอะไรอยู่คนเดียว รุยเอสที่หวั่นไหวก็แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาโดยไม่รู้ตัว
「อาจารย์..........จะทำให้ฝ่าบาทลืมตาตื่นขึ้นมาได้จริงเหรอคะ?」
「..........เรื่องนั้นชั้นเองก็ไม่รู้ ชั้นก็พึ่งเคยทำครั้งแรกนี่แหละ」
เหมือนทำเป็นดูดีทั้งที่ยังทำไม่ได้แต่ชั้นไม่รู้จริงๆนี่นา
แต่ถ้าไม่ทำต้องเสียใจภายหลังแน่ พอคิดได้แบบนั้นก็มีแต่ต้องทำเท่านั้น
「..........อาจารย์ ก็ไม่อยากขัดความหวังดีแต่ไม่ต้องฝืนก็ได้ค่ะ」
「............」
「สิ่งที่เรียกว่า『คำสาป』นั้นเมื่อได้รับไปครั้งหนึ่งก็จะไม่สามารถคลายได้อีกต่อไป
เรื่องนั้นเป็นข้อสรุปจากเหล่ายอดคนในอดีตที่ค้นคว้าวิจัยมานานแรมปี เพราะงั้น------」
「ไม่ต้องห่วง」
ชั้นขัดคำพูดของรุยเอส แล้วพูดเด็ดขาดลงไปเลย
「ไม่ต้องห่วง จะทำให้สำเร็จให้ดู」
「.........เข้าใจแล้วค่ะ」
พูดแล้วรุยเอสก็ถอยออกไป
พอดูสภาพแบบนั้นแล้วชั้นก็หันไปที่คุณรันเซ่อีกครั้ง
..........เวรล่ะ ทำไงดีเนี่ย
พึ่งพูดจาเด็ดขาดลงไปแต่ชักกังวลแล้วสิ
.........จะถอยกลับก็ไม่ได้แล้วด้วย
ชั้นเผลอยิ้มแหยงๆออกไปแล้วสองมือก็ยื่นไปป้องคุณรันเซ่
จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
「.........ซู้ด..........ฮ่าร์............」
「「「..............」」」
รู้สึกได้ถึงสายตาจำนวนมากจากด้านหลัง
ก่อนอื่น『ประดิษฐ์เวท』ก็เริ่มจากนึกภาพให้ชัดเจนแล้วร่ายชื่อเวทออกมา
ทว่าหากร่ายไปครั้งนึงและได้ใช้ไปแล้วหลังจากนั้นสกิล『ไม่ร่าย』ของชั้นก็จะทำงานของมันเอง
ด้วยเหตุนี้ การนึกภาพให้ชัดเจนสำหรับครั้งแรกจึงเป็นสิ่งสำคัญ
............เอ? แล้วภาพการแก้คำสาปนี่........มันยังไงหว่า?
ถ้าภาพไฟอะไรประมาณนี้ยังพอนึกออก...........แต่ภาพแก้คำสาปนี่ต้องแบบไหนล่ะ?
ทันทีที่ในหัวนึกเรื่องนั้นขึ้นมาได้ชั้นก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมาจากทั่วร่างกาย
แย่แย่แย่แย่แย่แย่แย่！จ จจจจจจจจใจเย็นก่อนตัวชั้น！
............วิ้ง！ประมาณนี้รึเปล่า? .......อืม ไม่ไหวแฮะ โมโหความไร้จินตนาการของตัวเองซะจริง！
ย ยังไงก็ตามแต่ ก่อนอื่นก็ต้องเป็นภาพที่คุณรันเซ่ดีขึ้น
.............แต่นั่นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ！
ก่อนอื่นเอาเป็นท่องในหัวว่า『จงหายดี！』อะไรแบบนี้ดีมั้ย?
............ไม่ไหว ไม่เห็นความเป็นไปได้เลยสักนิด
ไม่เอาแล้ว！ภาพอื่นก็คิดไม่ออกแล้วด้วย！สิ้นหวังแล้ว！
งั้นเอาแบบนี้ไปก่อน..........จงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดี
จงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดีจงหายดี............................
ชั้นตะโกนซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้นอยู่ในหัวเหมือนกับเป็นแผ่นเสียงตกร่อง
ถึงจะตะโกนซ้ำไปซ้ำมาในหัวมันก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดีนั่นแหละ
ถึงจะเป็นแค่การตะโกนซ้ำไปซ้ำมาแต่แค่นี้ก็คงพอจะเป็นภาพได้............
พอคิดอย่างนั้นแล้วก็พูดชื่อเวทที่คิดไว้ออกมาจากปาก
「จงหายดี！」
「「「...............」」」
ทำไปได้ครั้งมโหฬาร
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา！ทำไปซะแล้วววววววววววววววววววว！
เผลอพูดออกไปได้ไงฟะ!? เวรล่ะ สายตาด้านหลังทิ่มแทงมาแล้ว...........！
รู้สึกได้เลยว่ามีลมหนาวพัดผ่านระหว่างชั้นกับคนที่ทำงานในปราสาทหลวงทุกคน
ไม่ไหว ยังไงดีล่ะ อุตส่าห์พูดจาซะใหญ่โตแต่ทำได้แค่เนี๊ย ขอร้องไห้ได้มะ?
ชั้นตัวแข็งแถมมือที่ยกขึ้นมามีเหงื่อไหลออกมาเป็นน้ำยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก
ทว่าครู่ถัดมา คราวนี้เป็นทุกคนที่ตัวแข็งในอีกความหมาย
「เห?」
「「「!!!???」」」
ทันใดนั้นสองมือของชั้นก็เกิดแสงเจิดจ้าโดยแสงนั้นพุ่งไปหาคุณรันเซ่
เพราะเป็นสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด ความคิดและการกระทำของทุกคนจึงหยุดชะงัก
หลังจากนั้นก็มีความน่าตกตะลึงเข้าจู่โจมใส่พวกชั้นอีก
「..............อือ.........หือ?」
ไม่น่าเชื่อ คุณรันเซ่ที่ควรจะหลับลึกจนถึงเมื่อกี้ลืมตาตื่นขึ้นแล้ว
คุณรันเซ่ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาพอมองไปรอบๆแล้วก็พูดออกมาสั้นๆ
「.............หา? ทำไมเซอิจิมาอยู่ที่นี่ล่ะ? แล้วยังพวกนายอีก-------------」
『อุวาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！』
คุณรันเซ่พูดไม่ทันจบทุกคนก็วิ่งเข้าไปหาคุณรันเซ่โดยพร้อมเพรียงกัน
พอเห็นท่าทางของทุกคนแล้วคุณรันเซ่ก็ประหลาดใจ
「เฮ้เฮ้เฮ้เฮ้เฮ้..................นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย!?」
คุณรันเซ่ทั้งประหลาดใจและทำอะไรไม่ถูก คุณโฟริโอ้กับรุยเอสเลยค่อยๆอธิบายสถานการณ์ให้
พอคุณรันเซ่รับฟังคำอธิบายแล้วก็ยิ้มอย่างลำบากใจออกมา
「.............งั้นเหรอ ข้าโดนคำสาปจนเกือบตายสินะ...........」
「ฝ่าบาท จะจัดการยังไงดีครับ? ตามที่ได้อธิบายไปคิดว่าอาณาจักรไคเซอร์นั้น
น่าจะเป็นคนส่งนักฆ่ามา..........」
「ก็ไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ ยุ่งยากเปล่าๆ...........อีกอย่างเรื่องราวในครั้งนี้ก็ออกจะไม่ธรรมดา
แล้วก็ไม่คิดว่าจะส่งมาแค่คนเดียวด้วย ..............แล้วถึงสมมติว่าส่งมาคนเดียว
การจะข้าม【ทะเล】ข้าม【ภูเขา】ไปหาเรื่องด้วยก็ลำบาก แค่คราวหน้าระวังตัวไว้ก็พอ
แถมการแบ่งกำลังรบของที่นี่ออกไปโดยไม่จำเป็นจะทำให้ชาวเมืองไม่สบายใจอีกจริงมั้ยล่ะ?」
「เรื่องนั้นมันก็ถูกอยู่หรอกครับ.........」
ยังไงดีล่ะ เริ่มพูดคุยอะไรที่ไม่ค่อยรู้เรื่องซะแล้วสิ ทะเล? ภูเขา? จะไปตั้งแคมป์กันเหรอไง
ขณะที่คิดอะไรไร้สาระอยู่ คุณรันเซ่ก็หันมาทางชั้นโดยไม่ทันตั้งตัว
「--------------เซอิจิ」
「เอ๋? อะ ครับ?」
ชั้นไม่ทันคิดเรื่องพระราชาเลยตอบกลับอย่างประหม่า
พอเห็นสภาพแบบนั้นของชั้นคุณรันเซ่ก็ยิ้มอย่างลำบากใจ
「ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ นายน่ะเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้าไว้เลยนะ」
「เอ่อ..............」
「แล้ว? เซอิจิ นายแก้คำสาปได้ยังไงเหรอ? ไม่สิ เดิมทีทำไมต้องช่วยด้วยล่ะ?
หรืออยากได้ชื่อของข้าเป็นคนหนุนหลังให้?」
คุณรันเซ่ถามด้วยสีหน้าจริงจังผิดจากตะกี้ลิบลับ
แต่ว่านะ..........ถึงจะถามแบบนั้นมาก็เถอะ...........
「..........ถ้าให้พูดล่ะก็คงเป็นเพื่อตัวเองล่ะมั้ง」
「เพื่อตัวเอง?」
「ครับ วันนี้ที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อมารับรางวัลถ้วยเมืองหลวง แล้วก็ถูกดึงไปเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ในครั้งนี้จนมาช่วยคุณรันเซ่ไว้」
「............」
「เพราะคุณรันเซ่ล้มไป..........ไม่สิ เวลานั้นยังไม่รู้ว่าคุณรันเซ่เป็นพระราชา
แต่ยังไงก็ตามสีหน้าของพวกคุณรุยเอสที่ได้ยินว่าราชาล้มไปทำให้ทนดูต่อไปไม่ไหวน่ะครับ
เชื่อมั้ยล่ะครับทั้งที่ตะกี้ยังยิ้มหัวเราะกันอยู่เลยสิ่งนั้นกลับหายล้มครืนไปในพริบตา?
ถึงแม้ผมจะยังเห็นแค่ส่วนที่เป็นแสงสว่างของประเทศนี้แต่นั่นก็คือเมืองที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
หากมันกลายเป็นสีหน้าอันโศรกเศร้าขึ้นมาผมคงทนไม่ได้」
「..........」
「อีกอย่างถ้าพูดกันตรงๆเลยเรื่องแก้คำสาปของคุณรันเซ่นี่ดวงล้วนๆเลยครับ
ก็แบบว่า พึ่งเคยลองเป็นครั้งแรกด้วย！」
「เอาข้าเป็นหนูทดลองเนี่ยนะ!? ข้าเป็นพระราชานะเฮ้ย!?」
แหม แบบว่า...........ขอโทษอย่างยิ่งครับ
「เอาน่าไหนๆก็สำเร็จแล้วอย่าถือสาเลยครับ
พูดไปอาจฟังดูแปลกแต่ผมเองยังไม่รู้เลยว่าแก้คำสาปได้ยังไง 」
「เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย...........ฟังจากที่พูดมานายบอกว่าใช้เวทมนตร์แบบใหม่ไม่ใช่เหรอไง」
「ครับ ฟลุคทำสำเร็จด้วย」
พอพูดไปคุณรันเซ่ก็ทำหน้าเหนื่อยใจขึ้นมาเลย
「......ฟลุคทำสำเร็จเนี่ยนะ? โฟริโอ้」
「เป็นไปไม่ได้หรอกครับ การสร้างเวทใหม่ขึ้นมายากมากขนาดไหนนั้น.............
พวกเราที่เป็นผู้ใช้เวทเหมือนกันรู้ดีที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวทที่ใช้แก้『คำสาป』
ที่ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงจนถึงเดี๋ยวนี้.............」
「..........นี่ไง ก็แบบนี้แหละ?」
「โอ้ ทั้งที่ยังไม่รู้อะไรเลยแต่ทำเรื่องสุดยอดไปซะแล้วแฮะ」
「..............ช่างเถอะ แล้ว? เรื่องที่ว่าสร้างเวทได้ยังไงน่ะเอาไว้ก่อนก็ได้
แต่แค่เรื่องที่ว่าเวทนั้นมีประสิทธิภาพยังไงคงพอจะรู้ใช่มั้ย?」
ถึงคุณรันเซ่จะพูดมาแต่เวทที่ใช้เมื่อกี้มีประสิทธิภาพยังไงชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ
...........อืม ถ้าบอกว่าไม่รู้ไปล่ะก็ได้มีคำถามซัดเข้ามาอีกเพียบแน่ แต่มันไม่รู้นี่นา จะให้ทำไงล่ะ！
ด้วยเหตุนี้ตอนที่กำลังจะสารภาพไปตามตรงนั่นเอง
ในหัวก็มีเสียงเรียบๆไหลเข้ามา
『เริ่มใช้สกิล【ประดิษฐ์เวท】 เวทพลิกกลับ【จงหายดี】ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว』
God damn！
ชั้นเผลอตบมุขในใจ
ไม่สิไม่สิไม่สิ！ชื่อเวทนี่มันอะไรกัน!?
อีกอย่างทำไมไม่ใช่เวทแก้คำสาปแต่เป็นเวทพลิกกลับอ่ะ!?
ช่างเถอะ เป็นเวทพลิกกลับก็ได้ ยังไงก็ยังอยู่ในหมวดเวทอยู่
..........แต่ทำไมชื่อเวทต้องเป็น【จงหายดี】ด้วย!?
แล้วรายระเอียดประสิทธิภาพเวทก็แสดงขึ้นมาให้ชั้นดูโดยไม่สนใจชั้นที่ตบมุขอยู่เลย
『เวทพลิกกลับ：จงหายดี』.......เป็นเวทที่พลิกจากคำว่า『คำสาป 呪(のろ)い』
เป็นคำว่า『ปลุกเสก 呪(まじな)い』
.............อืม อาจารย์ครับไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ขณะที่กำลังเอียงคอเพราะไม่เข้าใจรายละเอียดที่แสดงออกมา คุณรันเซ่ก็ทำหน้าสงสัย
「ว่าไงล่ะ? หรือมันมีประสิทธิภาพที่บอกมาลำบาก?」
「เอ๋? เปล่า ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ.......... 」
กลุ้มใจไปคนเดียวก็ไม่ช่วยอะไร แต่พอบอกคุณรันเซ่ไปตามตรง------------
「「「.................」」」
อึ้งกันไปทุกคนเลย
อ อ้าว? ชั้นทำไปอีกแล้วเหรอ?
แต่รุยเอสก็ปล่อยชั้นที่กังวลไว้แล้วใช้สายตาจ้องมองตรวจดูคุณรันเซ่อย่างเต็มที่
ในตอนนั้นก็มีแสงออกมาจากตาแว่บนึงด้วย คงใช้สกิล『ตรวจสอบ』นั่นแหละ
「ฝ ฝ่าบาท.......『คำสาป 呪(のろ)い』ที่ชื่อ 『หลับนิรันดร์』
เปลี่ยนเป็น『ปลุกเสก 呪(まじな)い』ชื่อ 『สุขภาพดีตลอดกาล』แล้วค่ะ.......」
ทุกคนตะลึงไปเลยกับคำพูดของรุยเอส
อาจจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อยแต่เพราะชั้นไม่เข้าใจเลยใช้สกิลตรวจสอบคุณรันเซ่ดูบ้าง
≪รันเซฟ ฟอร์ด วินบุค≫
เผ่าพันธุ์：มนุษย์
เพศ：ชาย
อาชีพ：พระราชา
อายุ：48
เลเวล：134
พลังเวท：1000
พลังโจมตี：2500
พลังป้องกัน：3000
ว่องไว：5870
โจมตีเวท：1110
ป้องกันเวท：3300
โชค：3000
เสน่ห์：ไม่สามารถวัดได้
≪สถานะ≫
【สุขภาพดีตลอดกาล】
หวา ราชาเจ๋งสุดยอด
...........ไม่ใช่แล้ว！ เอ? นี่มันอะไรฟะเนี่ย? ราชาทุกคนนี่ต้องLvเกิน100เหรอไง?
เอาเถอะยังไงก็ไม่ได้เกี่ยวกับชั้นสักหน่อย！แต่ก็ขอพูดหน่อยเถอะ อิจฉาเสน่ห์จังเฟ้ย..........！
ว่าแต่สถานะ【สุขภาพดีตลอดกาล】นี่มันอะไรกัน?
ทันทีที่คิดแบบนั้นประสิทธิภาพของ【สุขภาพดีตลอดกาล】ก็แสดงออกมา
【สุขภาพดีตลอดกาล】...........จากการ『ปลุกเสก 呪(まじな)い』อายุขัยของเป้าหมาย
จะยืดออกไปอีก10ปีและชั่วชีวิตจะไม่ล้มป่วยเด็ดขาด นอกจากนั้นจะบาดเจ็บได้ยากด้วย
แบบว่าประสิทธิภาพมันจะเกินขอบเขตไปแล้วนะเฟ้ย!?
........เรื่องนั้นเพราะเปลี่ยนจาก『คำสาป のろい』ที่ทำให้ไม่ตื่นตลอดกาลตามชื่อ
【หลับนิรันดร์】เลยกลายเป็นการ『ปลุกเสก まじない』ที่เกินเหตุแบบนี้เหรอ?
ถ้าการคาดเดาของชั้นถูกต้องล่ะก็..........อุหวา เข้าใจความรู้สึกที่ทุกคนพูดไม่ออกเลยแฮะ.........
แม้ชั้นจะตะลึงตามทุกคนไปแต่ผลลัพธ์ก็คือชั้นแก้คำสาปได้สำเร็จอย่างปลอดภัย
